Transcript tutaj

Język angielski (ang. the English language, /ði'ɪŋglɪʃ 'læŋgwɪʤ/ ) – język
urzędowy na terytoriach zależnych Wielkiej Brytanii[potrzebne źródło] oraz w
niektórych jej byłych koloniach i dominiach, m.in. Irlandii, Kanadzie, RPA i
Nowej Zelandii.
W Wielkiej Brytanii i Australii angielski jest de facto językiem urzędowym, jednak
formalnie państwo to nie posiada żadnego oficjalnie ustalonego języka
urzędowego. Podobna sytuacja jest też w Stanach Zjednoczonych[2].
Angielski należy do oficjalnych języków ONZ, a od XX wieku jest najczęściej
używanym językiem w kontaktach międzynarodowych. Niekiedy określany
jako pierwszy uniwersalny język ludzkości[3].
Język angielski jest bardzo mocno zróżnicowany geograficznie. Dialekty różnią
się fonetyką, słownictwem i do pewnego stopnia gramatyką.
Język angielski jest obecnie źródłem zapożyczeń na prawie całym świecie,
ale wcześniej to angielszczyzna tworzona była poprzez wpływ innych języków.
Obecnie trend ten został przyhamowany, ale wciąż stanowi istotny czynnik
Język polski (Język nowopolski, polszczyzna) należy wraz z językiem
czeskim, słowackim, kaszubskim, dolnołużyckim, górnołużyckim oraz
wymarłym połabskim do grupy języków zachodniosłowiańskich,
stanowiących część rodziny języków indoeuropejskich.
Ocenia się, że język polski jest językiem ojczystym około 44 milionów
ludzi na świecie (w literaturze naukowej można spotkać szacunki od
40 do 48 milionów), mieszkańców Polski oraz Polaków
zamieszkałych za granicą (Polonia).
Język rosyjski (русский язык, russkij jazyk; dawniej też język
wielkoruski) – język należący do grupy języków
wschodniosłowiańskich, posługuje się nim jako pierwszym
językiem około 145 mln ludzi, ogółem (wg różnych źródeł) 250300 mln. Jest językiem urzędowym w Rosji, Kirgistanie i na
Białorusi, natomiast w Kazachstanie jest językiem oficjalnym[1]
oraz jest jednym z pięciu języków oficjalnych a jednocześnie
jednym z sześciu języków konferencyjnych Organizacji Narodów
Zjednoczonych. Posługuje się pismem zwanym grażdanką,
graficzną odmianą cyrylicy powstałą na skutek jej upraszczania.
Język hiszpański – język należący do rodziny romańskiej języków
indoeuropejskich. Współczesne standardy literackie (z Hiszpanii i Ameryki
hiszpańskojęzycznej) wywodzą się ze średniowiecznego języka kastylijskiego.
Jeszcze dziś język hiszpański bywa nazywany kastylijskim, dla odróżnienia go od
innych języków używanych w Hiszpanii (zob. niżej).
Język hiszpański jest trzecim najpowszechniej używanym językiem na Ziemi. W
roku 2006 oceniano, że posługuje się nim jako językiem ojczystym około 400
milionów ludzi na siedmiu kontynentach, szczególnie w Ameryce Południowej i
Ameryce Północnej. Dalsze 100 milionów używa go jako drugiego języka,
natomiast liczba ludzi w ogóle na świecie mówiących tym językiem to ponad
0,5 miliarda. Język hiszpański należy także do grupy języków ekspansywnych
(latynizacja Ameryki Północnej).
Język niemiecki – język z grupy zachodniej rodziny języków germańskich. W
rzeczywistości stanowi on grupę kilku języków zachodniogermańskich, które
często są określane jako języki niemieckie; standardowy język niemiecki
(Standard Hochdeutsch) oparty jest na Biblii Marcina Lutra, która z kolei
opiera się na języku mówionym w Górnej Saksonii i Turyngii.
W skład języków niemieckich wchodzą: alemański (Szwajcaria,
Liechtenstein, Alzacja, Szwabia), bawarski (Górna Bawaria, Dolna Bawaria,
Górny Palatynat, Południowy Vogtland, Austria (oprócz kraju związkowego
Vorarlberg), Samnaun, Gryzonia, Prowincja Bolzano, Böhmerwald/Hinterer
Bayerischer Wald, górnofrankijski (Frankonia, Hesja, Palatynat, Lotaryngia,
Luksemburg – tamtejsza odmiana zwana językiem luksemburskim),
środkowogórnoniemiecki (do którego można zaliczyć "Standard
Hochdeutsch", oraz gwary z obszaru Górnej Saksonii, Turyngii, Anhaltu,
południowej Brandenburgii oraz ze Śląska; dawniej również Prusy Górne)
oraz dolnoniemiecki (Dolna Saksonia, Meklemburgia, północna
Brandenburgia, Pomorze – obecnie tylko Przednie, dawniej również Prusy
Dolne; historycznie również język niderlandzki a za nim afrikaans stanowią
odmianę języka dolnoniemieckiego).
Język francuski (fr. la langue française lub prościej le français) – język
pochodzenia indoeuropejskiego z grupy języków romańskich. Jako językiem
ojczystym posługuje się nim ok. 65 mln ludzi – mieszkańców Francji, ok. 42%
Belgów, czyli 4,7 mln, 13% mieszkańców Szwajcarii ok. 1 mln osób oraz
mieszkańcy kanadyjskiej prowincji[1] Québec oraz Ontario, NouveauBrunswick – ok. 8 mln osób. Ok. 201 milionów używa francuskiego na całym
świecie jako języka głównego (oszacowanie z r. 2009 wg Organisation
mondiale de la Francophonie) a 72 miliony jako drugiego języka
codziennego (w tym krajach Maghrebu). Wiele z tych osób mieszka w
krajach, gdzie francuski jest jednym z języków urzędowych bądź
powszechnie używanych (54 kraje). Paradoksalnie, w Algierii, Maroku, i
Tunezji, gdzie nie ma statusu języka urzędowego jest bardziej
rozpowszechniony niż w wielu krajach Czarnej Afryki, gdzie jest jedynym
językiem urzędowym i używa go 96 milionów ludzi.
1.Małgorzata Andrzejewska
3.Alicja Chojnacka
5.Daria Kronowiecka
7.Daria Kubiak
9.Mateusz Mikuła
11.Klaudia Napieralska
13.Patryk Smykowski
15.Rafał Tomaszewski
17.Patryk Wiśniewski
19.Klaudia Wolkiewicz
2.Adam Banaszak
4.Dawid Greficz
6.Anna Krzywińska
8.Dominika Kubiak
10.Nastazja Mitura
12.Michał Poniedziałek
14.Aurela Szczepankiewicz
16.Daniel Wełnitz
18.Janusz Witkowski
20.Karol Zaparucha