Transcript PDF

Doorbraak.eu
Balthazar Johannes Vorster
Een rondje langs de bekende nieuw-rechtse fora brengt geen verrassende nieuwe inzichten
rond het nieuws over het AIVD-onderzoek naar Geert Wilders. De verontwaardiging gaat
niet verder dan “meten met twee maten”, “grotesk” en de eenentwintigste eeuwse
dooddoener “vrijheid wordt de mond gesnoerd”. Het rechtse ‘mens-erger-je-niet’-en roept
“moord op de vrijheid” en stelt de loyaliteit van andere politici ter discussie. Uiteraard
nemen de roeptoeters van rechts Kamervoorzitter Khadija Arib in het vizier, want hoe kun
je met twee paspoorten loyaal zijn aan de Nederlandse staat? Wilders zelf spreekt van een
complot van de elite en de rechterlijke macht, “waar wij op 15 maart mee gaan afrekenen”.
Het is onbekend of het AIVD-onderzoek van 2009-2010 naar de Israëlische contacten van Wilders,
waar De Volkskrant op 2 december mee opende, iets heeft opgeleverd. Het zijn vooral de nauwe
banden die de PVV-leider heeft met Israëlische politici, militairen en diplomaten, die de
belangstelling wekken. Ook een aantal PVV-medewerkers en -politici onderhoudt contacten met de
Israëlische overheid en de geheime dienst Mossad.
Ambassade
De bekendste is Gidi Markuszower, ondernemer uit Amstelveen en senator voor de PVV. In 2010
krijgt minister van Binnenlandse Zaken Ernst Hirsch Ballin een brief van de AIVD waarin staat dat
Markuszower “een risico is voor de integriteit van Nederland” vanwege zijn contacten met een
buitenlandse geheime dienst. Er is geen twijfel over dat hiermee de Mossad wordt bedoeld.
Toen Wilders onafhankelijk Kamerlid werd, was zijn eerste beleidsmedewerker Elliott Wagschal, die
rechtstreeks van de Israëlische ambassade in Den Haag afkomstig was. Wilders liep daar zo vaak
naar binnen dat hij de aandacht trok van de AIVD. De Telegraaf meldde dat al in 2007. Bovendien
http://www.doorbraak.eu/wilders-treedt-voetsporen-apartheidspolitiek-israel-en-zuid-afrika/
1/3
Doorbraak.eu
liet een oud-topambtenaar van het ministerie van Buitenlandse Zaken aan Vrij Nederland-journalist
Emile Fallaux weten dat de internationale veiligheidsdirectie van Buitenlandse Zaken “ongeveer een
formatieplaats nodig had voor het beantwoorden van (soms zeer gedetailleerde) vragen van Wilders
over met name het Midden-Oosten. Hoewel we dat niet echt konden bewijzen, was het duidelijk dat
hij veel vragen toegespeeld kreeg van de Israëlische ambassade.”
Wilders was (en is) zeer goed bevriend met de tweede man van de Israëlische ambassade, Zeev
Boker. De jongste wapenfeiten van Boker, tegenwoordig Israëlisch ambassadeur in Ierland, zijn de
uitlatingen dat “Israël niet rechtstreeks burgers aanvalt, iets dat Hamas vanuit Gaza wel doet”, en
dat hij niet kan garanderen dat de Mossad niet opnieuw gebruik zal maken van Ierse paspoorten
voor clandestiene operaties. (In 2010 vermoordden agenten van de Mossad, die in het bezit waren
van Ierse paspoorten, de Palestijnse leider Mahmoud Al-Mabhouh in Dubai).
Iran-desk
Dat is niet de verantwoordelijkheid van Wilders. Maar de PVV-leider en zijn medewerkers schrikken
er niet voor terug om contacten aan te gaan met de Mossad en andere Israëlische staatsorganen. Zo
pocht Wilders graag over het uitgebreide netwerk van Israëlische politici en militairen dat hij in de
loop der jaren heeft opgebouwd. “Op het Israëlische ministerie van Buitenlandse Zaken kwam ik in
het strengst beveiligde deel – achter dikke deuren – en daar zat dan de Iran-desk”, zegt Wilders in
2007 in De Volkskrant.
In zijn Israëlische netwerk zit onder andere generaal Amos Gilad, een uitgesproken havik die
verantwoordelijk is voor het harde Israëlische beleid sinds de Intifadah van 2000. Gilad wordt er in
Israël van beschuldigd de scheidslijnen tussen politiek en leger te willen opheffen. Als generaal
leverde hij voortdurend valse informatie aan politici ten nadele van Palestijnse voorstellen.
Een andere vriend van Wilders is Aryeh Eldad, voormalig lid van de Knesset voor de extreem-rechtse
partijen National Union en Otzma Yehudit. Eldad is voorstander van het nederzettingenbeleid en
riep ooit op tot burgerlijke ongehoorzaamheid en verzet tegen het ontmantelen ervan. Hij wil de
twee miljoen Palestijnen uit de door Israël bezette gebieden deporteren. Een van zijn beruchte
uitspraken is: “Als ik ’s ochtends op sta, verdeel ik de dag in twee delen. In het eerste deel van de
dag probeer ik de oprichting van een Palestijnse staat te voorkomen.”
Wilders schreef ooit, in de geest van Eldad: “De Arabische landen kunnen de Palestijnen uit de
‘bezette gebieden’ heel goed herbergen. Een migratie naar de Arabische landen is logisch en
wenselijk”. De etnische zuivering die Wilders en zijn Israëlische vrienden in Israël willen uitvoeren,
lijkt een voorbode voor de politiek van de PVV in Nederland.
Detentie
Wilders noemt zich een vriend van Israël. Hij ziet het land als “een baken, een lichtend voorbeeld”.
Een land dat al decennia illegaal grondgebied bezet houdt en de bevolking koloniseert, dat zonder
enige vorm van proces politieke tegenstanders doodt, dat internationale rechtsregels aan de laars
lapt en Palestijnen vastzet in ‘administratieve detentie’, dat betekent zonder proces of formele
aanklacht. Wilders heeft geprobeerd om dat ook in Nederland bij wet in te voeren.
Administratieve detentie is het illegale strafsysteem dat Israël linkt met die andere apartheidsstaat,
het Zuid-Afrika van voor 1994. Sinds 1967 hield Israël ruim zevenhonderdduizend Palestijnen vast,
waarvan enkele tienduizenden in administratieve detentie. Honderden daarvan waren jonger dan
zestien jaar. Zuid-Afrika voerde jarenlang dezelfde praktijk uit: tienduizenden niet-witte inwoners
werden zonder vorm van proces vastgezet, waaronder tweeduizend onder de zestien jaar.
http://www.doorbraak.eu/wilders-treedt-voetsporen-apartheidspolitiek-israel-en-zuid-afrika/
2/3
Doorbraak.eu
Zuid-Afrika
Israël en het Zuid-Afrika van de apartheid hebben altijd een bijzondere alliantie gevormd. Dat uitte
zich niet alleen in dezelfde manier van behandeling van tegenstanders van beide regimes, maar ook
in het delen van kennis over hoe burgerrechtenbewegingen en bijvoorbeeld hongerstakingen in
gevangenissen te onderdrukken. Een bizarre alliantie ook. De Zuid-Afrikaanse minister-president
Balthazar Johannes Vorster, de architect van de apartheid, vergeleek zijn land met nazi-Duitsland:
“Wij staan voor christelijk nationalisme dat een bondgenoot is van nationaal-socialisme… je kan zo’n
anti-democratisch systeem een dictatuur noemen als je wilt”, zei hij in 1942. “In Italië heet het
fascisme, in Duitsland nationaal-socialisme en in Zuid-Afrika christen-nationalisme.”
Na de Zesdaagse oorlog van 1967 en de Yom Kippur-oorlog van 1973 knoopte Israël banden aan met
het Zuid-Afrikaanse apartheidsregime, maar ook met de militaire dictaturen in Argentinië, Chili en
Midden-Amerika, die overigens een aantal decennia eerder al met open armen nazioorlogsmisdadigers ontvangen hadden. Die landen wisselden expertise uit op het gebied van
afluisteren, onderdrukken, ondervragen en martelen, en ze leverden wapens aan elkaar. De
ideologische paraplu waaronder al deze regimes zich schaarden was “het verdedigen van de
westerse (witte) beschaving tegen de barbaren”.
Bosma
Het is dezelfde missie die Geert Wilders en zijn secondant Martin Bosma, die zo gecharmeerd is van
het apartheidsregime in Zuid-Afrika, zich hebben toegeëigend. Hun bevriende Israëlische en
Amerikaanse neo-conservatieve anti-islam strijders souffleren de PVV hierbij van harte. De leus van
zijn pas gestarte verkiezingscampagne is dat “Nederland weer van ons moet worden”. Maar van wie
is Wilders? Welke belangen dient hij? Zijn voorstel voor het invoeren van administratieve detentie
was een duister proefballonnetje. Tien jaar later timmert de PVV-leider harder dan ooit aan de weg.
Zijn uitspraken en ideeën laten zien welke geestelijke vaders Wilders heeft – Begin, Sharon, Vorster
– en welk systeem hij in Nederland wil invoeren – apartheid.
Rutilio Grande
http://www.doorbraak.eu/wilders-treedt-voetsporen-apartheidspolitiek-israel-en-zuid-afrika/
3/3