Transcript Adventure Works 2007 Sales Proposal

2015-11-02
Eliza Małek
ROSYJSKA KULTURA LUDOWA
1
2015-11-02
Eliza Małek
2
2015-11-02

Eliza Małek
Rosja, inaczej Federacja Rosyjska, państwo w
Europie Wschodniej i Azji (Syberia, Daleki
Wschód, Kaukaz Północny), pod względem
obszaru największy kraj świata, jego
powierzchnia wynosi 17,1 mln km kw. Jest
państwem wielonarodowościowym, w którym 81,5
% ogółu ludności, liczącej 147,5 mln, stanowili wg
danych z 1997  Rosjanie.
3
2015-11-02
Eliza Małek
Rosjanie, inaczej Wielkorusini, najliczniejszy z
narodów słowiańskich, ukształtowany w procesie
rozpadu państwa wschodniosłowiańskiego (Rusi
Kijowskiej), po najeździe i wielowiekowej niewoli
tatarsko-mongolskiej. Od w. XV Rosja ciągle
rozszerzała swoje granice, ekspansja na terytoria
innych narodów nie została zatrzymana po
przewrocie 1917, Rosjanie przyzwyczaili się więc
do tego, że ich państwo jest ogromne i
niepokonane, a wiara w potęgę imperium (może
nie gospodarczą, ale polityczną oraz militarną)
stała się jednym z elementów dumy narodowej i
przetrwała - w nieco zmienionej postaci - do dziś,
manifestując się m.in. w niechęci do rezygnacji z
wpływów w Europie Centralnej i krajach
nadbałtyckich, w sprzeciwie wobec rozszerzenia
NATO.
4
DEFINICJE KULTURY
2015-11-02
Eliza Małek
Kultura - całokształt materialnego i duchowego dorobku
ludzkości gromadzony, utrwalany i wzbogacany w ciągu
jej dziejów, przekazywany z pokolenia na pokolenie»:
Kultura antyczna, grecka, rzymska. Ognisko kultury.
Krzewić, szerzyć, upowszechniać kulturę. ∆ Kultura
duchowa «ogół dzieł naukowych, literackich i dzieł
sztuki tworzących dorobek ludzkości w danym okresie
historycznym» ∆ Kultura materialna «ogół dóbr
materialnych oraz środków i umiejętności produkcyjnotechnicznych społeczeństwa w danym okresie
historycznym». 2. «stopień doskonałości, sprawności w
opanowaniu jakiejś specjalności, umiejętności itp.,
wysoki poziom czegoś, zwłaszcza rozwoju
intelektualnego, moralnego»: Kultura muzyczna,
plastyczna. Kultura umysłowa. Kultura językowa.
Kultura jazdy. (Słownik języka polskiego, pod red. M.
Szymczaka, t. 1, Warszawa 1978, s. 1083).
5
„Pierwotne, łacińskie rozumienie kultury jako uprawy lub
hodowli (cultura od colere — uprawiać) funkcjonuje do
dziś w takich określeniach, jak „pole o wysokiej kulturze”,
„kultura ryżu na Dalekim Wschodzie”, „kultura bakterii”.
 Takie pojęcie kultury stosowane jest obecnie, jak niegdyś
w starożytnym Rzymie, przede wszystkim w rolnictwie.
Oznacza ono przekształcenie poprzez ludzką umiejętną
pracę naturalnego stanu zjawisk przyrody w stan inny,
bardziej użyteczny, pożądany przez człowieka.
 Swoisty, naturalny porządek zjawisk przyrody, np. dziko
rosnącego lasu, stepu, był dla człowieka trudny do
ogarnięcia; wydawał się więc chaosem, brakiem
wszelkiego ładu. Natomiast pole ukształtowane przez
uprawę-kulturę ma wyraźną, regularną strukturę
wynikłą z ludzkiego zamysłu i pracy, służącą ludzkim
celom.

2015-11-02
Eliza Małek
6
2015-11-02

Eliza Małek
Kultura jest więc rozumiana w tym pierwotnym
ujęciu jako rezultat działań odniesionych do
zjawisk naturalnych, ale w pewien sposób
przeciwstawiających się naturze; jako ład
narzucony przez człowieka podporządkowany
ustalonym przez niego wzorom i wzorcom, a przy
tym — jako narzędzie zaspokojenia ludzkich
potrzeb i sposób realizacji ludzkich celów w
dziedzinie materialnego bytu.
7
KULTURA - KULT

Od uprawiania, czyli kultywowania, wywodziło się
jednak także słowo „kult” (cultus) określające czynność
skierowaną na bogów i przodków. Uważa się, że Marcus
Tullius Cicero był pierwszym autorem, który użył słowa
„kultura” w rozumieniu bardzo bliskim współczesnemu
ujęciu. Nazwał on filozofię kulturą ducha (cultura
animi), a charakterystykę filozofii zawartą w jego
Rozprawach tuskulańskich można uznać za
przedstawienie pierwszej w literaturze koncepcji kultury
[...].
Eliza Małek

2015-11-02

A. Kłoskowska, Kultura narodowa, [w:] Encyklopedia kultury
polskiej XX wieku. Pojęcia i problemy wiedzy o kulturze, pod red. A.
Kłoskowskiej, Wrocław 1991, s. 12.
8
KULTURA LUDOWA
Eliza Małek
Kulturze ludowej właściwe są cechy określane poprzednio
jako znamienne dla pierwszego układu, tj. niezawodowa
twórczość i bezpośrednie przekazywanie w drodze ustnej
tradycji. Takie społeczne warunki funkcjonowania
występują w tradycyjnych społecznościach lokalnych,
zwłaszcza wiejskich. Z nimi wiąże się zaś także cechy
właściwe treściom tej kultury. Uznaje się je zwykle za
względnie proste i łatwo zrozumiałe. Trzeba jednak
zastrzec, że ta komunikatywność, łatwość odbioru, wynika
w części z bliskiego kontaktu między twórcą a odbiorcami, z
ich przeniknięcia wspólną tradycją. Obcy widz lub słuchacz
może nie zrozumieć symbolicznego przekazu kultury
ludowej. Względny konserwatyzm tej kultury sprawia
natomiast, że swoi, członkowie społeczności, odnajdują w
niej treści znane, wyrażające podstawowe i powszechnie
akceptowane wartości zbiorowe [...]. (A. Kłoskowska,
Kultura narodowa…)
2015-11-02

9
KULTURA – NIE-KULTURA
(B. Jegorow, Oblicza Rosji)
Eliza Małek

„Nie-kultura to natura, wszystko, co w sposób naturalny,
dziewiczy otacza człowieka, i wszystko, co w taki sam
sposób zawiera się wewnątrz człowieka, czyli cała jego
substancja anatomiczno-fizjologiczna. Kultura zaś to
wszystko, co człowiek stworzył własnymi rękoma, wszystko,
co wymyślił i wyraził swą świadomością i uczuciami: język,
religia, sztuka, nauka, życie codzienne… Ogromną rolę w
kulturze odgrywa pamięć: tradycje, nawyki, edukacja.
(Należy się zgodzić z tym, że w przyrodzie organicznej też
zawiera się pamięć: genetyczna, utrwalona w instynktach
zwierząt; prawdopodobnie tę wrodzoną pamięć należy
rozpatrywać jako zaczątek, poprzedniczkę pamięci
kulturowej - gdy tylko człowiek zaczął ten sztywno
umocowany program poluzowywać poprzez twórcze
innowacje, od razu pojawiło się "uprawianie", czyli kultura).
2015-11-02

10
DLACZEGO WARTO POZNAWAĆ KULTURY
INNYCH NARODÓW?
Eliza Małek

„[...] Почему европейцев изумляют нравы Азии?
Мало ли у нас условностей? Европейцы,
здороваясь, протягивают руку, и китаец, японец
или индиец вынуждены пожать конечность чужого
человека. Если бы приезжий совал парижанам (20)
или москвичам босую ногу, вряд ли это вызвало бы
восторг. Житель Вены говорит „целую руку”, не
задумываясь над смыслом своих слов, а житель
Варшавы, когда его знакомят с дамой, машинально
целует ее руку. Англичанин, возмутившись
проделками своего конкурента, пишет ему:
„Дорогой сэр, вы мошенник”, без „дорогого сэра”
он не может начать письмо. Христианин, входя в
церковь, костел или кирку, снимает головные
уборы, а еврей, входя в синагогу, покрывает голову.
[...]”. (wytłuszczenie moje – E.M.)
(И. Г. Эренбург)
2015-11-02

11