Transcript "Potop"
Henryk Sienkiewicz (pseudonim literacki Litwos) pochodził ze zubożałej rodziny szlacheckiej, która utraciwszy majątek zamieszkała w Warszawie. Ukończył polonistykę w Szkole Głównej i utrzymywał się z pisania. Pracował jako dziennikarz oraz korespondent. W roku 1880, przed napisaniem Trylogii, Sienkiewicz nakreślił krótki utwór pod tytułem Niewola tatarska. Jest to jego pierwsze dzieło, którego akcja osadzona została w kontekście historycznym. Uważa się go za zapowiedź Trylogii. Potop powstawał w latach 1884–1886 . (Ogniem i mieczem w latach 1883– 1884, a Pan Wołodyjowski w latach 1887–1888). Utwór początkowo drukowany był w odcinkach w jednym z warszawskich dzienników, „Słowie”. Potop został zekranizowany w 1974 roku. Potop to druga część Trylogii Henryka Sienkiewicza. Została napisana „ku pokrzepieniu serc”. Fabuła i kompozycja powieści historycznej i wydarzenia obejmują lata 1655 – 1656 „Potop Szwedzkiego”. Wątki historyczno-polityczne (wojna Polsko- Szwedzka) przeplatają się z wątkiem romantycznym (między innymi: trudną miłością między Andrzejem Kmicicem a, Oleńką Billewiczówną) „Potop” łączy w sobie cechy gatunkowe powieści historycznej typu wolterowskiego ,westernu i epopei. fikcyjni: Andrzej Kmicic (Babinicz Anusia Borzobohata-Krasieńska, Stary Kiemlicz, Kosma Kiemlicz (syn starego Kiemlicza), Damian Kiemlicz (syn starego Kiemlicza), Roch Kowalski, pułkownik Kuklinowski, wachmistrz Soroka, Jan Sakowicz, starosta oszmiański, Jan Skrzetuski, panna Franciszka Kulwiecówna, miecznik rosieński Tomasz Billewicz; Jaromir Kokosiński, Ranicki herbu Suche Komnaty, Rekuć-Leliwa herbu Leliwa, Uhlik, Kulwiec- Hippocentaurus Zend, Harasimowicz, Hassling- Ketling of Elgin; Rzędzian Oleńka Biliczówna Jan Onufry Zagłoba herbu Wczele Jerzy Michał Wołodyjowski Historyczni Jan Kazimierz, księżna Gryzelda Wiśniowiecka, Karol X Gustaw, Augustyn Kordecki, Jerzy Lubomirski, Jan Sobiepan Zamoyski, Andrzej Grudziński, Krzysztof Opaliński, Hieronim Radziejowski, Arvid Wittenberg, Weyhard Wrzeszczowicz, Stefan Czarniecki, gen. Burchard Miller, Janusz Radziwiłł Bogusław Radziwiłł Andrzej Kmicic - główny bohater powieści, młody, bardzo przystojny, wesoły, odważny szlachcic-zawadiaka. Jest przede wszystkim żołnierzem, ale skory jest także do romantycznych porywów (kulig). W trakcie trwania akcji bohater przeżywa głęboką przemianę wewnętrzną. Ze szlacheckiego warchoła, zabijaki, który jako ostatecznego argumentu dla przeforsowania swoich racji używał siły, staje się szlachetnym, honorowym patriotą( pod imieniem Babinicz), gotowy poświęcić życie dla ojczyzny. Oleńka Billewiczówna - wnuczka Herakliusza Billewicza, To młoda, piękna i odważna dziewczyna. Zakochuje się w Kmicicu od pierwszego wejrzenia, ale ma na tyle godności i dumy, by odprawić jego kompanów, a samemu Andrzejowi powiedzieć, co sądzi o jego hulaszczym trybie życia. W głębi duszy usprawiedliwia ukochanego, oficjalnie jednak stawia warunek: przebaczy Kmicicowi, jeśli jemu wybaczą ci, których skrzywdził. Jest uczciwa, szczera i stała w uczuciach. Konsekwentnie odrzuca zaloty Bogusława Radziwiłła. Jan Onufry Zagłoba herbu Wczele - łączy w sobie wszystkie pozytywne cechy staropolskiego Sarmaty: jest wesoły, dowcipny, rubaszny, odważny, potrafi przewodzić, choć nie jest najlepszy jako żołnierz. Mimo to właśnie on zostaje regimentarzem w obozie pod Białymstokiem. Cieszy się wśród żołnierzy wielkim poważaniem i sympatią. Słynie z celnych i dowcipnych komentarzy i ripost. Jest wielkim optymistą, nigdy się nie załamuje, uważa, że z każdej sytuacji jest wyjście. Jest gorącym patriotą. Janusz Radziwiłł - książę, doświadczony dowódca, niezmiernie bogaty, dumny, wywyższający ponad wszystko własny ród i dbający przede wszystkim o świetność i potęgę tego rodu. Jest zdrajcą. Bezkrytycznie ocenia zamiary Szwedów. Ufa, że Karol Gustaw ofiaruje mu panowanie w Rzeczypospolitej. Jest samowolny. Nie czuje się niczyim poddanym. Jest symbolem najgorszych wad sarmackich. Bogusław Radziwiłł książę, stryjeczny brat Janusza, rozmiłowany w niemieckiej i francuskiej modzie oraz wystawnych ucztach i wygodnym życiu, pyszałek. Sienkiewicz pokazuje w Potopie, że Polacy w sytuacjach krytycznych potrafią się zjednoczyć i walczyć o niepodległość. Bardzo wymowne są tu słowa samego pana Zagłoby: “Niech, gdy ciężkie czasy nadejdą, wspomną na nas i nie desperują nigdy, bacząc na to, że nie masz takowych terminów, z których by się viribus unitis (łac. wspólnymi siłami) i przy boskich auxiliach (łac. pomocy) podnieść nie można”. W Potopie zwycięstwa (nawet najmniejsze ) były wyolbrzymiane a klęski umniejszane. Oblężenie Jasnej Góry miało miejsce w czasie „potopu szwedzkiego” w okresie 18 listopada-27 grudnia 1655 roku. Skończyło się zwycięstwem Polaków. W Literaturze „Potop „ to był punkt kulminacyjny. Od tego wydarzenia Polacy zaczęli na poważnie walczyć ze Szwedami. https://www.google.pl/search?q=zdjęcia& http://zadane.pl/z http://www.bryk.pl/lektury/henryk_sienkiewicz/potop.charakterystyka_ bohater%C3%B3w.html http://zapytaj.onet.pl/ http://pl.wikipedia.org