Transcript Pszenżyto
Agrotechnika pszenżyta
(forma ozima i jara)
Historia pszenżyta
Pszenżyto (Triticosecale) jest syntetycznym
mieszańcem międzyrodzajowym pszenicy z
żytem, łączącym w sobie cechy gatunków
użytych do krzyżowania.
W
warunkach
naturalnych
krzyżówki
pszenicy z żytem nie występują, ponieważ
mieszańce są z reguły niepłodne albo
nietrwałe.
Historia pszenżyta
Po raz pierwszy mieszańce pszenicy z żytem
uzyskał w 1875 r. Willson z Edynburga,
jednak były one sterylne. Pierwsze trwałe i
płodne mieszańce otrzymał w 1889 r.
niemiecki hodowca Rimpau po skrzyżowaniu
pszenicy zwyczajnej (2n = 42) z żytem
zwyczajnym (2n = 14). Powstały w ten
sposób alloploidalne mieszańce o 56
chromosomach w komórkach somatycznych.
Uprawa pszenżyta na Świecie
Na świecie pszenżyto nie stanowi dużej
konkurencji dla innych gatunków zbożowych,
ale areał jego uprawy wzrasta głównie w
krajach Ameryki Północnej i Środkowej,
Australii, Nowej Zelandii, a w Europie – w
Polsce, Francji, Niemczech, Austrii, Turcji,
Szwecji, w Czechach i u naszych
wschodnich sąsiadów.
Uprawa pszenżyta w Polsce
W Polsce w 1985 r. pszenżyto zajmowało
310 tys. ha, a na przełomie lat
osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych już
750–800 tys. ha (co stanowiło 40%
zasiewów światowych), po czym jego
powierzchnia ustaliła się na poziomie około
630 tys. ha.
Brak odmian o wartości technologicznej
przydatnej do wyrobu mąki chlebowej jest
główną przyczyną zahamowania dynamiki
wzrostu zasiewów.
Znaczenie gospodarcze pszenżyta
W Polsce produkuje się średnio około 1980
tys. t ziarna pszenżyta, w tym około 93%
formy ozimej.
W zasadzie całą masę ziarna, z wyjątkiem
strat i materiału siewnego, przeznacza się
na paszę.
Pszenżyto nie spełniło bowiem pokładanych
w nim nadziei co do chlebowego
wykorzystania mąki.
Kierunki użytkowania
Pasza,
Mąka ciastkarska,
Słód piwowarski,
Makaroniarstwo (próby).
Plonowanie pszenżyta
Plon ziarna pszenżyta w produkcji jest nieco
niższy od plonu pszenicy – wynosi 3,1 t z ha.
Natomiast średni plon wszystkich badanych
doświadczalnie odmian pszenżyta (1996–
1998) wynosił 6,87 t/ha i był najwyższy ze
wszystkich zbóż.
Oznacza to, że pszenżyto staje się
potencjalnie najplenniejszym zbożem w
kraju.
Wymagania termiczne pszenżyta ozimego
Określa się, że pszenżyto ozime ma
pośrednie wymagania cieplne pomiędzy
wymaganiami żyta a pszenicy.
Zaczyna kiełkować w temperaturze 2–6 C, a
siewki kontynuują wzrost w temperaturze
niewiele wyższej od minimalnej.
Wymagania termiczne pszenżyta ozimego
Właściwy wzrost i rozwój jesienny przebiega
jednak w średniej dobowej temperaturze na
poziomie 14 C na początku okresu i około
8 C na jego końcu.
Sprzyja to dobremu krzewieniu, a potem
właściwemu hartowaniu roślin przed zimą.
Wymagania termiczne pszenżyta ozimego
Większe niż żyta wymagania termiczne
wiosną powodują, że pszenżyto ozime
później
wznawia
wegetację
i
ma
powolniejszą
dynamikę
wzrostu
wczesnowiosennego.
Wymagania termiczne pszenżyta ozimego
W okresie krytycznym (strzelanie w źdźbło–
kłoszenie), podobnie jak pozostałe oziminy,
wymaga temperatur dobowych na poziomie
6–8 C, a dłuższe okresy temperatury
wyższej
wpływają
niekorzystnie
na
gospodarkę wodną i plonowanie roślin.
Wymagania termiczne pszenżyta ozimego
W okresie nalewania ziarna optimum
termiczne wynosi 16–17 C i jest to
największe zapotrzebowanie w całym okresie
wzrostu i rozwoju.
Wyższe temperatury powietrza są pożądane
dopiero w fazie dojrzałości woskowej,
ponieważ przyspieszają dosychanie ziarna i
słomy.
Wymagania wodne pszenżyta ozimego
Wymagania wodne pszenżyta ozimego w
czasie wegetacji jesiennej są niewielkie i
wynoszą około 80–100 mm opadu.
Umiarkowana susza jesienna działa nawet
korzystnie na rozwój systemu korzeniowego
oraz na wigor wiosenny.
Optimum opadowe w czasie spoczynku
zimowego wynosi około 30–40 mm
miesięcznie.
Wymagania wodne pszenżyta ozimego
Największe zapotrzebowanie na wodę
pszenżyto ozime wykazuje w fazie strzelania
w źdźbło i kłoszenia.
Oznacza to około 40–45 mm opadu w
kwietniu, 60–70 mm w maju, 30 mm w
pierwszej połowie czerwca oraz 60–70 mm w
drugiej połowie czerwca i w lipcu.
Wymagania wodne pszenżyta ozimego
Niedobór wody w okresie krytycznym,
szczególnie na słabych glebach, przyspiesza
kłoszenie, zmniejsza masę wegetatywną i
zagęszczenie łanu.
Negatywna reakcja pszenżyta na niedobór
wody jest, w porównywalnych warunkach
glebowych, mniejsza niż pszenicy ozimej.
Wymagania glebowe pszenżyta ozimego
Pszenżyto ozime plonuje najwyżej na
kompleksach pszennych – bardzo dobrym
i dobrym. Uprawa pszenżyta na tych glebach
jest racjonalna tylko wtedy, gdy przeznacza
się je pod uprawę zbóż pastewnych.
W miarę pogarszania się kompleksu
glebowego pszenżyto plonuje gorzej niż żyto,
lecz lepiej niż pszenica ozima.
Wymagania glebowe pszenżyta ozimego
Na kompleksie żytnim bardzo dobrym
pszenżyto plonuje wyżej niż pszenica, żyto
i jęczmień.
Obniżka plonu pszenżyta na kompleksie
żytnim dobrym jest już znacznie wyższa niż
żyta, jednak aż o 10% mniejsza niż
jęczmienia.
Przedplon i uprawa roli
Cechy najlepszych przedplonów pszenżyta
spełniają wczesne strączkowe uprawiane na
nasiona, motylkowate wieloletnie, a także
wczesne i średnio wczesne ziemniaki.
Spośród strączkowych najlepszy jest bobik
samokończący, groch jadalny i pastewny, a
także mieszanki wyki ze zbożowymi.
Przedplon i uprawa roli
Stanowiska po koniczynie i lucernie oraz ich
mieszankach z trawami należy wcześnie
przygotować pod zasiew, aby przyspieszyć
rozkład resztek pożniwnych i uzupełnić braki
wody w glebie.
Przedplon i uprawa roli
Spośród przedplonów słomiastych najlepszy
jest
udany
rzepak
oraz
owies,
a
zdecydowanie gorsze pozostałe zboża.
Pod względem fitosanitarnym najgorszymi
przedplonami są pszenżyto, a następnie
pszenica i żyto, które przenoszą te same
choroby.
Uprawa roli
Po
przedplonach
pozostawiających
ściernisko stosuje się kultywatorowanie bądź
talerzowanie, a tylko przy wczesnym zbiorze
przedplonu podorywkę.
Uprawa roli
Zabiegi te przyspieszają rozkład resztek
przedplonu
oraz
stymulują
wschody
chwastów nasiennych i samosiewów roślin
uprawnych.
Pole
podorane
lub
skultywatorowane
powinno być bronowane w miarę pojawiania
się
siewek
chwastów
aż
do
orki
przedsiewnej.
Uprawa roli
Klasyczną orkę siewną wykonuje się na
głębokość 20–25 cm i natychmiast bronuje.
Na średnio zwięzłych glebach o wysokiej
kulturze po dobrych przedplonach orkę
można znacznie spłycić.
Bezpośrednio przed siewem należy użyć
agregatu złożonego z brony i wału
strunowego, a na glebach zwięźlejszych –
agregatu złożonego z brony wahadłowej i
cięższego wału kruszącego.
Uprawa roli
Po okopowych lepiej nie odwracać gleby,
lecz spulchnić ją gruberem lub lekkim, płytko
działającym głęboszem, a bezpośrednio
przed siewem doprawić płytko broną
rotacyjną lub ciężką broną zwykłą.
Wymagania pokarmowe pszenżyta
Pobranie składników pokarmowych w plonie
5 t ziarna (+ słoma) wynosi 55 kg P2O5 oraz
105 kg K2O i 15 kg MgO.
Na glebach o co najmniej średnich
zasobnościach w przyswajalne formy tych
składników wystarczy zastosować dawki
równe pobraniu z plonem.
Nawożenie
Na glebach o niskiej zasobności w fosfor i
potas do potrzeb pokarmowych należy dodać
naddatki.
Naddatki te wynoszą: 40–60 kg/ha P2O5 oraz
30–40 kg/ha K2O.
Potrzeby nawozowe na takich glebach są
odpowiednio równe: 95–115 kg/ha P2O5 oraz
135–145 kg/ha K2O.
Nawożenie
Fosfor i potas pod pszenżyto można
stosować w nawozach pojedynczych,
mieszanych bądź kompleksowych.
Spośród kompleksowych należy wybrać te o
proporcji P:K najbardziej zbliżonej do
określonej w dawkach nawozowych. Nie
istnieje wtedy potrzeba wyrównywania
proporcji nawozami pojedynczymi.
Nawożenie
Na glebach o niskiej zawartości MgO, na
których nie stosowano wapnowania bądź
odrębnego magnezowania, należy wybrać
nawóz kompleksowy z magnezem.
Nawozy kompleksowe powinny zawierać
tylko niewielkie ilości azotu, którego
stosowanie jesienią jest zbędne. Niezależnie
od formy nawozu trzeba go stosować
przedsiewnie.
Zapotrzebowanie na azot
Pszenżyto pobiera bardzo duże ilości azotu,
między innymi z powodu wysokiej zawartości
białka w ziarnie.
W plonie 5 t/ha ziarna (+ słoma) znajduje się
135 kg azotu.
W plonach 7–8 t/ha jego zawartość dochodzi
do 180–200 kg.
Nawożenie azotem
Po przedplonach niezbożowych lepiej nie
stosować przedsiewnie azotu. Pszenżyto do
rozwoju jesiennego wykorzystuje zmineralizowany azot glebowy.
Po przedplonach zbożowych pozostawiających ścierń zastosowanie azotu w
dawce 30–40 kg/ha jest niezbędne, w
przeciwnym razie może on stać się
niedostępny dla roślin z powodu sorpcji
biologicznej.
Termin stosowania nawożenia azotem
Dawka podstawowa stosowana w czasie
wiosennego wznowienia wegetacji zwiększa
przede
wszystkim
liczbę
źdźbeł
produktywnych, zagęszczając łan.
Dawka druga stosowana w fazie strzelania w
źdźbło wpływa korzystnie na ostateczną
liczbę ziarniaków w kłosie.
Dawka trzecia, stosowana doglebowo bądź
dolistnie utrzymuje sprawność aparatu
asymilacyjnego, co wpływa pozytywnie na
wykształcenie ziarna i zawartość w nim
białka.
Dawka nawozów azotowych
W przeciętnych warunkach wilgotnościowotermicznych na glebach średnich azot
mineralizuje się w ilości 50–60 kg/ha w
warstwie do 100 cm.
Dlatego przy plonie 5 t/ha, dajemy tylko
różnicę, tj. (135 – 60), czyli 75 kg azotu
należy uzupełnić w nawozach.
Ponieważ pszenżyto wykorzystuje 60% azotu
z nawozów mineralnych, ustalona dawka
powinna wynosić około 120 kg/ha N.
Termin siewu
Termin siewu jest jednym z głównych
czynników
plonotwórczych
pszenżyta
ozimego,
w
dodatku
czynnikiem
beznakładowym.
Pszenżyto
powinno
rozkrzewiać
się
produktywnie
już
jesienią
w
niskiej
temperaturze, w warunkach skracającego się
dnia i wysokiej wilgotności gleby, co jest
możliwe tylko przy wczesnym siewie.
Termin siewu
Późny siew zmniejsza krzewistość ogólną i
produktywną oraz powoduje, że pędy boczne
są krótsze od głównych i dają mniejszy plon
z kłosa.
Gdy siew jest silnie opóźniony, pszenżyto
gorzej zimuje na skutek niepełnego
hartowania się, krzewi się dopiero wiosną,
tworząc niewyrównaną architekturę łanu, i
zawsze słabo plonuje.
Termin siewu pszenżyta ozimego
Najwcześniej (około 15 września) sieje się
pszenżyto na Suwalszczyźnie, Podlasiu,
Mazurach i Warmii, najpóźniej natomiast w
Wielkopolsce, na Opolszczyźnie i Ziemi
Lubuskiej (III dekada września).
Siew październikowy można zalecić jedynie
w
zachodniej
części
Pomorza
Szczecińskiego. W całej środkowej części
kraju pszenżyto najlepiej rozwija się, zimuje i
plonuje, gdy zostanie wysiane około 20–25
września.
I – 20 IX–05 X, II – 20 IX–30 IX, III – 15 IX–
25 IX, IV – 10 IX–25 IX, V – 10 IX–20 IX
Rozstawa rzędów i głębokość siewu
Pszenżyto wysiewa się w rozstawie rzędów
11 cm, na głębokość 4–5 cm na glebach
żytnich oraz 3 cm na pszennych.
Przed wysiewem należy zamknąć redlice
wyznaczające ścieżki technologicze.
Pielęgnacja
Łan pszenżyta ozimego spełnia podstawowe
warunki dobrej konkurencyjności wobec
chwastów dzięki szerokim liściom, sztywnej
słomie, wysokim roślinom i dużej zwartości
łanu. W warunkach małego zachwaszczenia i
poprawnego następstwa roślin ingerencja
chemiczna mająca regulować nasilenie
roślinności segetalnej może być niecelowa.
Ma to miejsce szczególnie wtedy, kiedy nie
ma kompensacji chwastów i wyraźnej
dominacji jednego, bądź niewielu gatunków.
Pielęgnacja
Wcześnie
siane
pszenżyto
należy
odchwaszczać jesienią, najlepiej w fazie 3–5
liści.
Plonochronne znaczenie odchwaszczania w
tej fazie jest najczęściej większe niż
wiosennego, gdyż przypada przed tzw.
wczesnym progiem konkurencji (początek
różnicowania stożka wzrostu ozimin).
Pielęgnacja
Zwalczanie miotły zbożowej wiosną jest
zawsze mniej skuteczne niż jesienią i na
przedwiośniu.
Wczesne zwalczanie wiosenne, gdy chwasty
dwuliścienne wznowią wegetację, jest
skuteczniejsze niż późniejsze zabiegi.
Pielęgnacja
Gdy integruje się metodę mechaniczną i
chemiczną, należy najpierw użyć brony, a w
następnej kolejności zastosować herbicyd.
Bronowanie zwalcza chwasty wschodzące
oraz młode ich siewki i dlatego jest bardzo
pożądane w zasiewach późnych (wschody
chwastów wiosną) bądź przerzedzonych
przez mróz lub pleśń śniegową.
Choroby pszenżyta
Pszenżyto jest porażane przez patogeny obu
roślin rodzicielskich – żyta i pszenicy,
wykazuje dużą odporność jedynie na
mączniaka prawdziwego.
W produkcji zwiększa się powszechnie
nasilenie innych chorób, co może częściowo
wynikać z powiększania się powierzchni
uprawy pszenżyta.
Uprawa integrowana
Zmniejszeniu nasilenia chorób pszenżyta
sprzyja system integrowanego rolnictwa, w
tym
racjonalny
dobór
przedplonów,
rozmieszczenie
upraw,
niszczenie
pierwotnych źródeł infekcji w zespole upraw
pożniwnych i przedsiewnych, terminowy
siew,
zrównoważone
nawożenie
i
pozostawienie ścieżek technologicznych.
Zaprawianie ziarna
Zaprawianie ziarna pszenżyta jest zabiegiem
niezbędnym do ograniczenia pałecznicy zbóż
i traw oraz pleśni śniegowej, a czasem także
fuzaryjnych zgorzeli siewek.
Zaprawianie jest zabiegiem ochronnym
najbardziej ekologicznym, opłacalnym i
pozwalającym poprawić jakość zbieranego
plonu.
Antywylegacze
Stosowanie
retardantów
w
uprawach
pszenżyta może być uzasadnione w
przypadku
gęstego
siewu,
obfitego
nawożenia azotem, wilgotnego siedliska oraz
porażenia roślin przez choroby zgorzelowe i
łamliwość podstawy źdźbła.
Wczesne użycie reterdantów na plantacjach
porażonych tymi chorobami może znacznie
ograniczyć obniżenie plonów.
Antywylegacze
Zaleca się preparaty etefonowe lub
mieszaniny etefonu z chlorkiem chlorocholiny
(Cerone 480 SL, Flordimex T 330 i Terpal C
480 SL).
Istnieje możliwość łączenia zabiegów
ochronnych i nawozowych, jednak zgodnie z
instrukcjami producentów.
Zbiór
Pszenżyto ozime należy zbierać w pełnej
dojrzałości jednoetapowo kombajnem bądź
we wcześniejszej fazie dwuetapowo.
Duża podatność na porastanie nakazuje
zbierać ziarno podczas suchej pogody, a w
przypadku wilgotności ziarna powyżej 18% –
szybkie jego schłodzenie i wysuszenie.
Wymagania klimatyczne pszenżyta jarego
Wymagania termiczne formy jarej pszenżyta i
pszenicy jarej są zbliżone.
Optimum
termiczne
dla
wschodów,
początkowego listnienia i krzewienia wynosi
6–8 C.
Wyższe dobowe temperatury w tym czasie
powodują
zmniejszenie
liczby
pędów
bocznych i wpływają niekorzystnie na
różnicowanie stożka wzrostu.
Wymagania klimatyczne pszenżyta jarego
W okresie strzelania w źdźbło odpowiednia
temperatura wynosi około 12–14 C.
Po zawiązaniu ziarna dalszemu dojrzewaniu
pszenżyta sprzyja temperatura około 16–17
C, a temperatury wyższe są niekorzystne aż
do czasu dojrzałości woskowej.
Wymagania klimatyczne pszenżyta jarego
Optymalne opady dla pszenżyta jarego
wynoszą około 30–40 mm w kwietniu oraz po
około 60 mm w maju i czerwcu, kiedy to
przypada krzewienie i cały okres strzelania w
źdźbło.
Optymalna suma opadów w lipcu wynosi
około 60 mm.
Nawet niezbyt duże opady deszczu w
sierpniu nie sprzyjają wcześniejszemu
dojrzewaniu.
Wymagania glebowe
Pszenżyto jare plonuje lepiej na kompleksie
żytnim bardzo dobrym.
Niekorzystna
reakcja
pszenżyta
na
pogorszenie kompleksu (kompleks 5) jest
także mniejsza niż w przypadku pszenicy i
jęczmienia, co wynika z jego większej
tolerancji na niższe pH gleby.
Przedplony pszenżyta jarego
Najlepszym przedplonem są okopowe
uprawiane na oborniku.
Bardzo dobrymi przedplonami okazały się
strączkowe uprawiane na glebach słabszych
– łubin żółty, wyka ozima i seradela.
Wartości przedplonowej roślin strączkowych
nie można zrekompensować zwiększonym
nawożeniem azotowym.
Przedplony
Spośród
zbóż
najlepszą
wartość
przedplonową wykazuje kukurydza i owies, a
następnie jęczmień.
Pszenica
i
żyto
są
fitosanitarnie
niekorzystnymi przedplonami.
Najmniej właściwa jest uprawa po sobie
pszenżyta.
Uprawa roli
Po
ziemniaku,
częstym
przedplonie
pszenżyta
jarego,
wystarcza
orka
przedzimowa w październiku bądź na
początku listopada na średnią głębokość 18–
22 cm i pozostawienie w ostrej skibie.
Uprawa roli po ziemniaku w wersji
uproszczonej polega na skruszeniu warstwy
roli przy użyciu grubera lub płytkiego
(lekkiego) głębosza bez odwracania gleby.
Łęty muszą być wcześniej starannie zebrane
z pola bądź wcześniej drobno pocięte i
równomiernie rozrzucone po polu.
Uprawa roli
Po przedplonach słomiastych należy
wykonać płytką podorywkę pielęgnacyjną,
kilkakrotnie używając brony niszczącej siewki
kiełkujących chwastów.
Podorywka głębsza, na 10–12 cm, jest
niezbędna tylko wtedy, kiedy istnieje
potrzeba odkrycia rozłogów chwastów, ich
wysuszenia i wyciągnięcia sprężynowymi
łapami kultywatora.
Uprawa roli
Orkę przedzimową w ostrą skibę wykonuje
się w październiku lub listopadzie na
głębokość 18–22 cm.
Wiosenną uprawę należy rozpocząć możliwie
najwcześniej, gdy narzędzia nie będą
pogarszać struktury gleby.
Zasadą jest uprawa płytka (nie głębsza niż 5
cm). Należy użyć brony lub lepiej brony w
agregacie z wałem strunowym.
Nawożenie
W plonie 4 t ziarna wynosi się z pola 52 kg
P2O5 i aż 92 kg K2O. Na glebach o średniej
zasobności w przyswajalne formy tych
składników, dawki P2O5 i K2O mogą być
równe wymaganiom pokarmowym.
Na glebach o niskiej zasobności należy je
zwiększyć o tzw. naddatki na poprawę
zawartości składników w glebie – o 40–60
kg/ha P2O5 oraz 20–40 kg/ha K2O.
Nawożenie
Nawożenie pszenżyta jarego azotem w
dawce do 120 kg/ha N odznacza się
znacznym przyrostem plonu ziarna.
Dawki poniżej 50–60 kg stosuje się
jednorazowo przedsiewnie.
Dawki wyższe dzieli się na dwie: nie mniej
niż 60% przedsiewnie, resztę w fazie
strzelania w źdźbło, wcześniej lub później w
zależności od warunków mineralizacji i stanu
wegetacyjnego roślin.
Termin siewu i obsada roślin
Pszenżyto jare wymaga możliwie
najwcześniejszego terminu siewu.
Na glebach kompleksu żytniego bardzo
dobrego trzeba wysiać 450 ziarniaków na 1
m2, na kompleksie żytnim dobrym – 500, a
na żytnim słabym – 550.
Pszenżyto jare krzewi się bardzo słabo i
samoistnie zmniejsza zagęszczenie źdźbeł
na jednostce powierzchni.
Pielęgnacja
Bronowanie niszczy 60–70% chwastów
jarych w fazie liścieni, poprawia stosunki
powietrzno-wodne gleby, w łanach rzadkich
wzmaga krzewienie produktywne i zmniejsza
wydłużanie źdźbeł.
Brony można użyć tylko przy optymalnym
uwilgotnieniu gleby, w fazie szpilkowania
oraz w fazie 4–5 liści.
Zastosowanie bronowania w fazie 2–3 liści
zmniejsza krzewistość produktywną, a tym
samym obniża plon.
Herbicydy
Plonochronne działanie herbicydów może wtedy
obejmować nawet 15–20% plonu.
W warunkach występowania chwastów wrażliwych
na regulatory wzrostu (ognicha, komosa biała,
poziewnik szorstki) jest skuteczny nawet Chwastox
Extra, stosowany na początku strzelania w źdźbło,
gdy ustali się temperatura powietrza powyżej 12 C.
Przy szerszym spektrum gatunkowym chwastów
trzeba użyć środków nowej generacji i ich
mieszanek już w fazie 4–5 liści.
Podatność na choroby
Pszenżyto jest zbożem mniej od innych
porażanym przez choroby liści i kłosa, a jego
prawie całkowita odporność na mączniaka
prawdziwego może być uznana za
fitopatologiczny fenomen.
Stopień porażenia przez plamistość liści oraz
przez choroby podsuszkowe jest na ogół
mały i zależy od warunków termicznych,
glebowych i naturalnej obronności łanu przed
patogenami, różnicowanej głównie jakością
przedplonu.
Antywylegacze
Pszenżyto jare uprawiane na żyznych
glebach, po przedplonach motylkowatych i na
dużych dawkach azotu w wilgotnych latach
może wylegać.
Skutkiem wylegnięcia pszenżyta (długi okres
wegetacji i skłonność do porastania) jest
znaczne (10–20%) obniżenie plonu i jego
jakości.
W takich warunkach należy użyć retardanta
wzrostu skracającego źdźbło.
Antywylegacze
Najczęściej
zaleca
się
stosowanie
Flordimexu T (opartego na etefonie)
jednorazowo w fazie wydłużenia pierwszego
międzywęźla bądź w dwu dawkach (po 50%),
tj. w fazie początku strzelania w źdźbło i w
czasie wydłużania ostatniego międzywęźla
(ukazywanie liścia flagowego).
Antywylegacze
Badania dostarczają także dowodów na
dobre retardacyjne i plonochronne działanie
Bercemy CCC, szczególnie we wczesnym
terminie stosowania.
Można użyć także mieszaniny etefonu i
chlorku chlorocholiny, np. w preparacie
Terpal C.
Jednak
zastosowanie
retardanta
w
ekstensywnej
technologii
powoduje
obniżenie plonu ziarna z 1 ha.
Zbiór
Bardzo wolna dynamika rozwoju pszenżyta
jarego po fazie kłoszenia powoduje, że
dojrzewa ono bardzo późno, często we
wrześniu. Cecha ta w połączeniu z dużą
skłonnością
do
porastania
stwarza
konieczność natychmiastowego dosuszania
ziarna, aby rozkład skrobi nie postępował w
pryzmie.
Zbiór przeprowadza się jednoetapowo za
pomocą kombajnu zbożowego