Transcript Owrzodzenie kończyn dolnych

Owrzodzenie kończyn
dolnych
Anatomia układu żylnego kończyn dolnych
Krew żylna z kończyn dolnych odprowadzana jest dwoma
układami:
Głębokim
Powierzchownym
Układy połączone są żyłami przeszywającymi tzw.
perforatorami.
W prawidłowych warunkach układ głęboki odprowadza
80-90 % krwi z kończyny, a układ powierzchowny 10-20%.
Ściana żył, podobnie jak tętnic, zbudowana jest z:
Błony wewnętrznej – śródbłonka naczyniowego
Błony środkowej
Przydanki
Zawiera mało komórek mięśniowych gładkich, włókien
elastycznych i kolagenowych; jest bardzo podatna na
rozciąganie, światło łatwo ulega zapadaniu.
Błona wewnętrzna tworzy zastawki – zapobiegają cofaniu się
krwi na obwód i zapewniają jednokierunkowy przepływ w
kierunku dosercowym. Przypominają jaskółcze gniazdawolne brzegi o kształcie półksiężyca stykają się ze sobą i
zamykają się – krew płynie dosercowo, otwierają się- gdy
jest fala zwrotna.
Perforatory


Na stopie
Na goleni – w 1/3 dolnej po stronie przysrodkowej,
tzw. perforatory Cocketta (najczęstsza lokalizacja
owrzodzeń)

W 1/3 bliższej goleni tzw. perforatory Boyda

W 1/3 dolnej uda perforatory Dodda
Zaburzenia działania pompy mięśniowej
W wyniku zaburzenia działania i sprawności zastawek
żylnych dochodzi do upośledzenia przepływu krwi w
kończynach dolnych i rozwoju zmian chorobowych –
przewlekłej niewydolności żylnej (CVI)
Regulują ciśnienie hydrostatyczne w pozycji stojącej i
równowagę hydrodynamiczną w ruchu.
Zaburzenie ich funkcji -> zaburzeń mechanizmów odpływu
krwi żylnej, chłonki i mikrokrążenia.
Występują w :
 pierwotnej niewydolności żył głębokich (PDVI)
 wtórnej – zespole pozakrzepowym (PTS)
Owrzodzenia żylne
Owrzodzenia goleni -objaw zaawansowanej przewlekłej
niewydolności żylnej (CVI); VI ˚ w skali CEAP. W wyniku
zaburzeń odpływie krwi żylnej z kończyn dolnych dochodzi
do wzrostu obwodowego ciśnienia, zaburzeń w przepływie
krwi w mikrokrążeniu, upośledzenia wymiany biochemicznej,
prowadzące do utrudnionego odżywiania i utlenowania
skóry i tkanki podskórnej.
Teorie:
Mankietów fibrynowych
Pułapki leukocytarnej
Nadkrzepliwości krwi

Niewydolność zastawek żył głębokich
Czynniki ryzyka:
Płeć żeńska
Otyłość
Praca stojąca
Dziedziczność
Wtórna przewleka niewydolność żylna (SDVI) – uszkodzenie aparatu
zastawkowego i ściany naczyń w przebiegu zakrzepicy żylnej i procesu
rekanalizacji prowadzących do powstania zespołu pozakrzepowego.
W wyniku nacieku ściany żył i zastawek przez fibroblasty , komórki
tuczne, leukocyty wielojądrzaste ->reakcja zapalna ->rekanalizacja > pogrubinie żył -> zmniejszona rozciągliwość przez gromadzenie
włókien kolagenowych i zmian zastawek
leczenie
Zachowawcze:
Kompresjoterapia
Miejscowe oczyszczanie owrzodzeń
Zmiana trybu życia i diety oraz codziennych zachowań
Gdy w badaniu klinicznym stwierdza się zmiany w układzie
powierzchownym lub/i głębokim potwierdzone badaniami
dopplerowskimi lub innymi wskazane jest leczenie chirurgiczne lub
skleroterapia
Wspomagające - doustne preparaty poprawiające tonus żylny,
usprawniające przepływ przez mikrokrążenie i poprawiające
ukrwienie tkanek obwodowych, np. diosminy,pentoksyfilina
Standardy Time
Najważniejsze zasady postępowania przy leczeniu ran. :
T (z ang. tissue - tkanka) – należy dokładnie obejrzeć stan rany, a jeśli pojawiły się
tkanki martwicze, usunąć je.
I (infection - zakażenie) – należy zwrócić uwagę na stan rany - czy sprawia
wrażenie zakażonej, czy jest w niej treść ropna, a tkanki wokół obrzęknięte. Aby się
o tym przekonać, można zrobić badanie mikrobiologiczne, jednak żeby miało ono
wartość, musi być wykonane w sposób prawidłowy, tzn. biopsja powinna być
pobrana z samej rany, a materiał dostarczony jak najszybciej do laboratorium
mikrobiologicznego.
M (moisture - wilgotność) – rana potrzebuje wilgotnego środowiska do
prawidłowego leczenia. Wilgoć dają płyny wytwarzane przez ranę. Czynniki
odżywcze i tlen dostępne dzięki płynom gwarantują prawidłowe ziarninowanie i
tworzenie się naskórka. Nie tworzy się strup, a rana goi się bez blizny. Zdecydowanie
też zmniejszają się dolegliwości bólowe. Nadmiar płynów muszą być odprowadzane.
Służą temu nowoczesne specjalistyczne opatrunki, jednak opiekunowie pacjentów lub
oni sami muszą być przeszkoleni, jak je stosować./
E (edges - brzegi rany) – należy obserwować, czy na brzegach rany widoczny jest
proces naskórkowania, czy może są one uszkadzane przez nadmiar wysięku.
Zastosowanie opatrunków hydroaktywnych w zależności od
fazy gojenia
Faza oczyszczania rany (faza zapalna/wysiękowa)
Opatrunki piankowe (np. PermaFoam),
Opatrunki z alginianów wapnia (np. Sorbalgon),
Opatrunki do aktywnego oczyszczania ran (TenderWet, Hydrosorb Gel),
W przypadku ran zakażonych lub zagrożonych zakażeniem celowe może być oprócz
opatrunków hydroaktywnych dodatkowe zastosowanie opatrunków zawierających
srebro (np. Atrauman Ag).
W fazie oczyszczania
powinny zostać usunięte
osady i martwice
Faza ziarninowania
Opatrunki piankowe (np. PermaFoam),
Opatrunki hydrokoloidowe (np. Hydrocoll, Hydrotul),
Opatrunki hydrożelowe (Hydrosorb lub Hydrosorb Gel),
Opatrunki z alginianów wapnia (np. Sorbalgon),
Opatrunki do aktywnego oczyszczania ran (TenderWet, Hydrosorb Gel).
W fazie ziarninowania
opatrunek musi zabezpieczać
ranę przed wyschnięciem
Faza epitelizacji
Opatrunki hydrokoloidowe (np. Hydrocoll, Hydrotul),
Opatrunki hydrożelowe (np. Hydrosorb),
Samoprzylepne opatrunki przezroczyste (np. Hydrofilm).
W fazie epitelizacji
największe znaczenie ma
ochrona gojącej się rany