Transcript Możliwości terapeutyczne

w pracy z dzieckiem jąkającym się

Konsekwentna współpraca z rodzicami
Kontrakt z rodzicami zawierający stwierdzenia, że rodzice zobowiązują się do:

Aktywnego uczestnictwa w zajęciach terapeutycznych.

Stosowania zwolnionej mowy, wspartej wyuczonym gestem płynności, we wszystkich
sytuacjach dnia codziennego.

Wspierania innych uczestników zajęć, poprzez przypominanie własnym przykładem,
o konieczności stosowania poznanych technik upłynniających mówienie.

Wykonywania zalecanych prac domowych.

Utrwalania zalecanych ćwiczeń w sytuacjach pozagabinetowych (doskonalenia
funkcjonowania aparatów: oddechowego, fonacyjnego i artykulacyjnego).

Modyfikacji własnych postaw i zachowań zalecanych przez terapeutów, koniecznych do
utrwalenia płynnej mowy dziecka.

Stosowania się do zaleceń osób prowadzących terapię.

Zgłaszania do terapeutów ze wszystkimi wątpliwościami i trudnościami, jakie pojawią się
w czasie trwania terapii.



Upłynnienie mówienia
Stopniowanie trudności zadań
Wzmacnianie motywacji do pracy
1.
Strategia DOM
(K. Węsierska, B. Jeziorczak: Czy moje dziecko się jąka?)
D – dobry kontakt
-
-
pozwalaj dziecku na swobodę w mówieniu
bądź wzorem mówcy dla dziecka
buduj pozytywną samoocenę dziecka
i wiarę w siebie
unikaj „zmowy milczenia”




Rytm w życiu dziecka
Konsekwencja
Formy aktywności i zabawy wspierające
płynność
Magiczny czas z mamą i tatą
 Mamo! Tato! Mów do mnie wyraźnie, prosto i odpowiednie wolno!
 Mamo! Tato! Zostaw mi przestrzeń na wypowiedź, nie zasypuj mnie gradem pytań!
 Mamo! Tato! Pozwól mi popełniać błędy!
 Mamo! Tato! Pozwól mi mówić tak jak potrafię, nie wyręczaj mnie!
 Mamo! Tato! Słuchaj uważnie tego, co mówię, potwierdzaj, że rozumiesz!
 Mamo! Tato! Czekaj na mnie cierpliwie, bez ponaglania!
 Mamo! Tato! Naucz mnie stosować pauzy w mówieniu!
 Mamo! Tato! Baw się ze mną! Nie musimy rozmawiać, chętnie spędzę z Tobą czas także bez mówienia!
 Mamo! Tato! Cieszmy się sobą nawzajem – kontakt z Tobą jest dla mnie ważniejszy niż stuprocentowa
płynność!
 Mamo! Tato! Ucz się razem ze mną!
1. Ruchy paraboliczne (M. Chęciek):
Pacjent rytmizuje i upłynnia mowę za pomocą parabolicznych ruchów dłonią
(potem palcem wskazującym wiodącej dłoni), przy czym mówienie jest śpiewne
i rozciągnięte, a na jednym ruchu dłonią/palcem wymawia się zarówno wyraz
jednosylabowy, kilkusylabowy, frazę jak i całe zdanie.
2. Wystukiwanie sylab palcami (L. Arutiunian):
W celu uzyskania płynności stosuje się tu sposób korekcji jąkania, który polega na
zsynchronizowaniu mowy z ruchami palców wiodącej ręki. Dyktują one rytmicznointonacyjny schemat frazy. Sposób ten pozwala uzyskać płynną mowę już na
pierwszych zajęciach. Wyćwiczona ręka staje się czymś na wzór pamięci nowego
stereotypu mówienia, a w późniejszym okresie – automatyczną kontrolą mowy i
nowego stanu psychicznego pacjenta.
3. Wystukiwanie sylab dłonią (K. Szamburski):
Technika wystukiwania sylab złożona jest z kilku etapów:
 etap wstępny, który ma na celu nauczenie pacjenta podziału wyrazów na sylaby;
czas ten powinien być jak najkrótszy, ze względu na zagrożenie utrwalenia
ewentualnego skandowania, co może być naturalną konsekwencją głośnego dzielenia
na sylaby. Jeżeli jest to możliwe, tzn. pacjent ma opanowaną tę umiejętność, powinno
się pomijać ten etap;
 mówienie płynne z wystukiwaniem sylab całą dłonią z kontrolującym udziałem
terapeuty;
 płynne mówienie z wystukiwaniem sylab palcem ręki wiodącej;
 stopniowe ukrywanie wystukiwania sylab przed otoczeniem w różnych sytuacjach,
 np. szkolnych takich jak: odpowiadanie w pozycji siedzącej, stojącej czy
odpowiadaniu przy tablicy, w sposób nie rzucający się w oczy; dla większości osób jest
to bardzo ważna kwestia;
 faza wprowadzania wystukiwania sylab w różnych sytuacjach życiowych.
Temat: Wykorzystanie gestu wsparcia
w ćwiczeniach dla dzieci młodszych (od 6 r. ż)
Cele ogólne:
Trening płynności mówienia
Cele
szczegółowe:
1. Nawiązanie kontaktu emocjonalnego, wprowadzenie w schemat ćwiczeń.
2. Uwolnienie od napięcia mięśniowego i emocjonalnego, przygotowanie do
ćwiczeń oddechowych i głosowych.
3. Kontrola fazy wydechowej, wydłużenie fazy wydechowej, kształtowanie
prawidłowego toru oddechowego.
4. Usprawnienie działania i rozluźnienie narządów artykulacyjnych.
5. Kontrola wydechu, wydłużenie fazy wydechowej, wydłużenie iloczasu
samogłosek, spowolnienie tempa mówienia, trening płynności mówienia
w ciągu słownym.
6. Miękkie, przydechowego nastawienie głosu. Delikatny start mowy.
7. Trening płynności mówienia w sytuacjach spontanicznych.
8. Przeciwdziałanie logofobii.
9. Konfrontacja z sytuacją komunikacyjnie trudną.
10. Planowanie wypowiedzi.
11. Wydłużenie pamięci słuchowej.
12. Budowanie poczucia własnej wartości.
13. Rozpoznawanie emocji.
Metody:
Gesty wsparcia: wystukiwanie sylab, ruchy paraboliczne dłonią
1. Miękka realizacja samogłosek i sylab:

Na jednym wydechu, legato i na tym samym tonie postaraj się wypowiedzieć następujące
samogłoski: a, o, e, u, i, y.
WAŻNE!
W przypadku małych dzieci, ćwiczone samogłoski prezentujemy najpierw parami
(a-o, o-e, e-u, u-i, i-y), następnie cały ciąg dzielimy na pół (aoe-uiy), a potem stopniowo
wydłużamy go o jedną samogłoskę.



Na jednym wydechu i na tym samym tonie postaraj się wypowiedzieć następujące sylaby
otwarte: [cha cho che chu chi chy], [ma mo me mu mi my]; do samogłosek dołączaj
również inne głoski: n, f, w, k, g, t, d, l, p, b, s, z, c, dz, sz, ż, cz, dż, r.
Na jednym wydechu, legato i na tym samym tonie postaraj się wypowiedzieć samogłoski
w sąsiedztwie innych głosek: acha, ocho, eche, ocho, uchu, ichi, ychy; łącz te samogłoski
również z innymi głoskami: n, m, p, b, t, d, k, g, f, w, l, r, s, z, c, dz, sz, ż, cz, dż.
Na jednym wydechu i na tym samym tonie postaraj się wypowiedzieć następujące
zestawienia sylabowe: [ma-na mo-no me-ne mu-nu mi-ni my-ny]; samogłoski łącz
również z innymi głoskami: p-b, k-g, f-w, t-d, s-z, c-dz, l-r, sz-ż, cz-dż.
Często tego rodzaju ćwiczenia zaczyna się w połączeniu ze spółgłoską „ch”, która ze
względu na specyfikę realizacji ułatwia miękki start wypowiedzi. Przeciąganie realizowanych
samogłosek ma na celu spowolnienie mówienia. Każdą sylabę należy spróbować wyklaskać
(ze zwróceniem uwagi na to, by nie zaistniało skandowanie). Odległość między dłońmi
będzie wyznaczała czas trwania samogłosek. Będą one trwały tym dłużej, im szerzej
rozłożone będą dłonie. W sytuacji, kiedy dziecko ma problem ze skoordynowaniem
klaskania z mówieniem, prosimy, by spróbowało powtórzyć to co usłyszy (bez
wyklaskiwania).
Ćwiczenie to należy przeprowadzać stopniowo. Na początku prezentujemy
dziecku pełną wersję ćwiczenia, tj. legato, z utrzymaniem dźwięku na jednym tonie i
wypowiedzeniem samogłosek na jednym wydechu.
Dziecko w wieku przedszkolnym może mieć problem z koordynacją tych
czynności. Skupiajmy się zatem na poprawnym wykonaniu ćwiczenia, wyznaczając
kolejność zamierzonych celów.
Na początek wyjaśnijmy dziecku na czym polega wypowiedzenie samogłosek
legato. Należy poprosić dziecko, aby zaprezentowało dźwięk jaki wydaje z siebie np.
karetka pogotowia (i[j]o, i[j]o, i[j]o) – nie słychać wtedy urywanego dźwięku
(i – o, i – o, i – o), który brzmiałby wtedy bardziej jak odgłos wydawany przez osiołka. Na
podobnej zasadzie (nawet z zachowaniem melodyki dźwięku karetki pogotowia) prosimy
dziecko by wypowiedziało ćwiczone samogłoski.
Po osiągnięciu tego celu, ćwiczymy utrzymanie stałego tonu na podanym ciągu
samogłosek (jak mnisi z wysokich gór, coś na wzór mantry).
Kolejną kwestią jest wypowiedzenie samogłosek na jednym wydechu
(ćwiczenie realizujemy stopniowo).
Ostatnim elementem jest zastosowanie i skoordynowanie nauczonych umiejętności
w zaprezentowanym ciągu samogłosek.
2. Wypowiedz poniższe ciągi słowne z zakresu:
- dni tygodnia (po czwartku – wdech),
- miesięcy (po maju i po wrześniu – wdech),
- liczenia od 1 do 10 (po 6 – wdech) oraz od 11 do 20 (po 14 i 17 – wdech).
Do ćwiczeń można wykorzystać również czytanie z zastosowaniem
metody wystukiwania sylab. Dziecko czyta samodzielnie lub powtarza
fragmenty czytane przez rodzica.
3. Po zaprezentowaniu metody „wystukiwania sylab” i przypomnieniu
podziału wyrazów na sylaby, prowadzący prowadzi z uczniem luźną rozmowę
(z zastosowaniem metody) np. na temat wydarzeń minionego tygodnia lub
zainteresowań dziecka, jego ulubionych zabaw czy dzisiejszego samopoczucia.
Celem ćwiczenia jest nawiązanie kontaktu emocjonalnego z dzieckiem oraz
trening płynności mówienia przy spontanicznych wypowiedziach.
4. Relaksacja
-Twórcza wizualizacja
-Masaże relaksacyjne
5. Ćwiczenia oddechowe i fonacyjne
Dzieci zamieniają się w drwali. Udają, że oburącz trzymają siekierę.
Stojąc w lekkim rozkroku, pochylają się, a w momencie unoszenia siekiery za
głowę i wyprostowując się, biorą głęboki wdech. Przy ruchu symulującym
uderzenie siekiery o pieniek, dzieci głośno wypuszczają powietrze:
- całe przy jednym „uderzeniu”
- stopniowo przy kilku uderzeniach (nie dobierając powietrza), aż do wyczerpania
się możliwości swobodnego wydechu.
Ćwiczenie to można wykonać zastępując głośny wydech okrzykiem „HOŁ!!!”
6. Ćwiczenia narządów artykulacyjnych:
- warg
- języka
- żuchwy
7. Ćwiczenie rytmizujące
Dzieci powtarzają (klaszcząc w dłonie lub używając bębenka)
wyklaskiwany i wypowiadany przez prowadzącego rytm, np.:
[pa| pa-pa|pa-pa-pa]
Ćwiczenie ma na celu rytmizowanie wypowiedzi i wydłużenie
pamięci słuchowej.
8. Ćwiczenia płynnego wypowiadania dłuższych fraz (również
w sytuacjach komunikacyjnie trudnych)
9. Poczucie własnej wartości
Moje zalety
Dziecko na kartce papieru odrysowuje swoją dłoń. Na jej środku musi
być wpisane imię dziecka. Z pomocą rodzica wpisuje w każdy palec jedną
swoją zaletę, coś w czym jest dobry, co potrafi świetnie robić. Mają to być
własne przemyślenia dziecka – dorosły może jedynie pomóc w ich zapisaniu.
Obok każdego palca, rodzic wpisuje zalety swojego dziecka. Następnie w
wyznaczonej przez prowadzącego kolejności, każde dziecko mówi swoje zalety
(JA jestem…, JA potrafię…). Potem rodzic, patrząc dziecku w oczy
i zwracając się bezpośrednio do niego, mówi, uzasadniając swoje zdanie, jakie
według niego ma ono zalety (np. Maćku, jesteś bardzo pomocny, bo pomagasz
mamie w sprzątaniu domu).
Celem ćwiczenia jest poznanie swoich mocnych stron i umiejętność
pozytywnego wyrażania się na swój temat. Ponad to celem jest również
zacieśnianie więzi z rodzicem i nauka przyjmowania pochwał.
10. Rozpoznawanie emocji
Prezentujemy uczniowi kartoniki z minami wyrażającymi: radość, złość,
smutek. Prosimy, bu sam spróbował zrobić takie miny. Następnie podajemy
dziecku ilustracje, na których postaci wyrażają jedną z wcześniej wymienionych
emocji. Zadaniem dziecka jest dopasowanie do ilustracji kartonika z
odpowiednią miną. Prosimy ucznia o uzasadnienie swojego wyboru.
Możemy porozmawiać z dzieckiem na temat sytuacji, w których ono się
złości, jest radosne czy smutne.
Celem ćwiczenia jest nauka rozpoznawania i nazywania emocji.