Transcript korte

Thierry Baudet. De aanval op de natiestaat. Immigratie, de Europese Unie en de democratische crisis
van nu. Met voorwoorden van Pascal Bruckner en Roger Scruton. 10e dr. Amsterdam, Prometheus,
2016. 468p. Oorspronkelijke dr. 2012
ISBN 978 90 351 44613
Oorspronkelijk verschenen als proefschrift: The Significance of Borders: Why Representative
Government and the Rule of Law Require Nation States, Leiden/Boston, 2012.
Thierry Baudet geeft in ‘De Aanval op de Natiestaat’ een goed doorwrocht beeld van het ontstaan
van de natiestaat en de huidige dreiging om haar voor altijd omver te werpen. De vele voorbeelden
waarmee hij zijn argumentatie omkleedt verhelderen de problematiek en verlevendigen het boek.
Desalniettemin is het boek een ‘doorbijtertje’. Maar zeer de moeite van het lezen waard, zeker met
het oog op de komende verkiezingen.
Als grenzen niet worden verdedigd, en burgers geen gedeelde, territoriale loyaliteit meer hebben,
stort de rechtsstaat ineen. Maar voor wie vanuit transnationaal, Europees niveau kijkt heeft dit alles
geen betekenis. Het is dan ook de doldrieste ambitie van de Europese Unie geworden om alle grenzen
af te schaffen en een slaapdronken Utopia van materiële weelde te scheppen.
Voorwoord : Roger Scruton
In de ‘De aanval op de natiestaat’ laat Thierry Baudet zien waarom de huidige Europese Unie toe is
aan een kritische onderwerping van haar beleid. Ofschoon ze decennia lang werd beschouwd als het
verlichtende model waar Europese landen op zaten te wachten na de verschrikkingen van de Tweede
Wereldoorlog, worden wij nu geconfronteerd met de schaduwzijde en de effecten hiervan. Deze
zullen veranderingen teweeg brengen die nog niet eerder in de Europese geschiedenis zijn vertoond,
en die onomkeerbaar zijn als de EU haar beleid onverminderd en ongehinderd kan voortzetten. De
belangrijkste drijfveren heden ten dage van de EU zijn multiculturalisme en supra-nationalisatie.
Beide zijn een bedreiging voor de soevereiniteit van de Europese landen en brengen het
voortbestaan hiervan direct in gevaar.
Hoewel de meningen nog steeds verdeeld zijn over wat de EU nu eigenlijk beoogt – ook onder
diegenen die de Brusselse politiek bedrijven – verschuift het beeld van economische samenwerking
en handelsverdragen tussen lidstaten langzaam maar zeker naar enerzijds het model van een
Europese federatie, of, anderzijds, het model dat met name door de Europese elite wordt
aangehangen. Deze laatste groep wenst voorbij te gaan aan soevereiniteit, aan statelijkheid en hangt
dus ook geen federaal Europa aan. Ze heeft geen behoefte aan een centraal geregelde
beslissingsmacht. Ze heeft ook geen behoefte aan een (parlementaire) democratie en is er op uit de
transparante beslissingsmacht te laten verdwijnen. Ze heeft geen behoefte aan een burger, die zijn
stem laat horen en meebeslist. Hiervoor in de plaats ziet ze er op toe dat de beslissingsmacht over
zoveel mogelijk verschillende instanties wordt verspreid. Het gevolg is dat niemand meer precies
weet waar, wanneer welke beslissing werd of wordt genomen. Ze is er ook op uit om een Europabreed gelijk speelveld te creëren dat uiteindelijk leidt tot de meest verreikende regels en
harmonisaties.
Wat de EU doet, doet ze onzichtbaar. Beleid en maatregelen worden ingevoerd langs de weg van de
geleidelijkheid, zonder stip op de horizon, zonder vaststaand plan waartegen we zouden kunnen
protesteren. Totdat we als burger om ons heenkijken en zien wat er is gebeurd. En onszelf vervolgens
afvragen hoe dit in godsnaam heeft kunnen gebeuren.
De EU is erop uit om rechterlijke beslissingsmacht zoveel mogelijk weg te leggen bij supra-nationale
instanties. De wetten die zij uitvaardigen en de jurisprudentie die opgebouwd wordt, overstijgt die
van nationale regeringen, die zich als lidstaten bij deze instanties hebben aangesloten, met als gevolg
dat democratisch genomen nationale besluiten steeds vaker overruled worden door supra-nationale
wetgeving.
De EU heeft ook geen behoefte aan grenzen. Integendeel, zij hangt een open, multiculturele
samenleving aan. Europese elites geloven dat de naties van Europa worden bedreigd door hun eigen
soevereiniteit. Ze juichen een veelheid van culturen toe en de kracht van de samenleving zou juist
liggen bij het ontbreken van een gedeelde, nationale cultuur met nationaal gedeelde waarden en
normen. De EU en haar elitaire aanhangers geven de voorkeur aan een maatschappijbeeld dat
bestaat uit groepen met eigen groepsidentiteiten en eigen groepsloyaliteiten. Maar
multiculturalisme staat op gespannen voet met gelijke rechten voor iedereen. Het is geneigd om
andere rechten en plichten aan groepen te verlenen op grond van hun culturele of religieuze
achtergrond. Dit leidt regelrecht tot rechtspluralisme. (verschillende rechtssystemen bestaan naast
elkaar, in tegenstelling tot rechtsuniversalisme waarbij iedereen voor de wet gelijk is).
Het huidige multiculturalisme gaat vaak gepaard met onderwaardering/ontkenning van de eigen
nationale identiteit en nationale gebruiken/feesten en overwaardering van waarden, levensstijl en
gebruiken van minderheden. Filosoof Roger Scruton heeft hiervoor een term bedacht: Oikofobie,
vrees voor, of haat tegen het eigene.
Baudet werpt hiertegen in dat wij sociale wezens zijn : ‘ons leven krijgt betekenis door hetgeen ons
omringt, niet door waar wij ons van afscheiden. Er is een dringende noodzaak tot loyaliteit. Loyaliteit
is een voorwaarde om een politiek bestel in te richten waar democratische instituties spreken voor
het geheel. Essentieel hierbij is dat we erkennen dat we deelnemers zijn aan een en hetzelfde politieke
proces’.
Baudet pleit dan ook voor behoud van de natiestaat met grenzen die het eigen territorium
afbakenen, maar dat ook de mogelijkheid biedt om verbanden aan te gaan met de landen die wij zelf
verkiezen. Hij wijst het multiculturalisme af en zet hiervoor multicultureel nationalisme in de plaats.
Baudet ziet een multiculturele samenleving als een samenleving met een grote mate van diversiteit
die bijeen wordt gehouden door een mono-culturele kern. Het is juist deze mono-culturele kern die
ontbreekt bij multiculturalisme.
Baudet: ‘Onszelf begrijpen als mensen met dezelfde nationaliteit betekent dat we, ondanks alle
verschillen in gebruiken, religie, etniciteit en achtergrond, een fundamentele loyaliteit delen jegens
een bepaald territorium, en daaraan verbonden, loyaal zijn aan de manier van leven op dit
territorium. Dit is hetgeen wat ons mogelijk maakt om samen te leven en een democratische
rechtsstaat te delen. Het verschaft de reden om ons gebonden te voelen aan dezelfde wetten, aan het
geven van gelijke behandeling in gelijke gevallen, in het in ere houden van publieke deugden en
zorgplicht ervaren voor zowel mens als natuur door de generaties heen’.
Baudet: ‘Het belangrijkste punt dat ik maak in dit boek is dat de democratische rechtsstaat een
natiestaat veronderstelt. Door de huidige aanval op de natiestaat ondermijnen de Europese landen de
democratische rechtsstaat. Supra-nationalisatie en multiculturalisme zijn onverenigbaar met de
democratische rechtsstaat omdat ze zowel de overkoepelende loyaliteit als de centrale
besluitvormingsmacht ondermijnen. We hebben grenzen nodig, want zonder ‘wij’ gaat het niet.’
Bespreking door itafit.nl