Bijdrage ds. M. de Kreek voor radioprogramma Groot Nieuws-5 februari 2017

Beste luisteraars, Vele Bijbelverhalen tonen ons hoe God keer op keer contact zoekt met de mens. We willen vanmorgen stilstaan bij de roeping van Mozes zoals we die tegenkomen in het Bijbelgedeelte van Exodus 2 vers 23-24 gevolgd door Exodus 3 vers 1-10.

Exodus 2 vers 23-25

: Jaren gingen voorbij, en de koning van Egypte stierf. Maar de Israëlieten gingen nog altijd onder dwangarbeid gebukt. Ze klaagden luid en hun hulpgeroep steeg op naar God. God hoorde hun jammerkreten en dacht aan het verbond dat hij met Abraham, Isaak en Jakob had gesloten. Hij zag hoe de Israëlieten leden en trok zich hun lot aan.

Exodus 3 vers 1-10:

Mozes was gewoon de schapen en geiten van zijn schoonvader Jetro, de Midjanitische priester, te weiden. Eens dreef hij de kudde tot voorbij het steppeland, en zo kwam hij bij de Horeb, de berg van God. Daar verscheen de engel van de HEER aan hem in een vuur dat uit een doornstruik opvlamde. Mozes zag dat de struik in brand stond en toch niet door het vuur werd verteerd. Hoe kan het dat die struik niet verbrandt? dacht hij. Ik ga dat wonderlijke verschijnsel eens van dichtbij bekijken. Maar toen de HEER zag dat Mozes dat ging doen, riep hij hem vanuit de struik: ‘Mozes! Mozes!’ ‘Ik luister,’ antwoordde Mozes. ‘Kom niet dichterbij,’ waarschuwde de HEER, ‘en trek je sandalen uit, want de grond waarop je staat, is heilig. Ik ben de God van je vader, de God van Abraham, de God van Isaak en de God van Jakob.’ Mozes bedekte zijn gezicht, want hij durfde niet naar God te kijken. De HEER zei: ‘Ik heb gezien hoe ellendig mijn volk er in Egypte aan toe is, ik heb hun jammerklachten over hun onderdrukkers gehoord, ik weet hoe ze lijden. Daarom ben ik afgedaald om hen uit de macht van de Egyptenaren te bevrijden, en om hen uit Egypte naar een mooi en uitgestrekt land te brengen, een land dat overvloeit van melk en honing, het gebied van de Kanaänieten, de Hethieten, Amorieten, Perizzieten, Chiwwieten en Jebusieten. De jammerklacht van de Israëlieten is tot mij doorgedrongen en ik heb gezien hoe wreed de Egyptenaren hen onderdrukken. Daarom stuur ik jou nu naar de farao: jij moet mijn volk, de Israëlieten, uit Egypte wegleiden.’ Tot zo ver deze woorden vanuit de Bijbel. Elke zaterdagochtend sta ik als trainer langs de kant van het veld om het team van mijn negenjarige zoon vurig aan te moedigen. Toch lijkt het er vaak op dat zij mijn goedbedoelde adviezen in de wind slaan omdat zij bezig zijn met hun eigen spel. Laatst mocht ik een wedstrijd van ons team fluiten en stond ik met hen midden op het veld. Het merkwaardige was dat het geroep van trainers en ouders verdween in het niets. De jongens op het veld waren maar met één ding bezig en dat was proberen om een goal te maken. Pas als ik floot werd er geluisterd en was er besef bij wat ze aan het doen waren. Je zou dit voorbeeld ook kunnen betrekken op ons geloofsleven.

Wij zijn allemaal druk bezig op het speelveld van gezin, werk of carrière. We proberen op de vierkante meter ons eigen ding te doen met als doel succesvol te zijn. Het gaat ons om eer, aandacht en af en toe een schouderklop. Aan de kant van ons leven staat God de Hoofdtrainer. Hij stuurt ons aan. Hij laat keer op keer zien dat Hij er voor ons is en dat Hij het beste met ons voorheeft. We horen het aan maar luisteren niet. Pas als God als een scheidrechter voor ons staat dan wordt er geluisterd. Vaak gaan we er dan meteen tegenin en komen we aan met allerlei excuses en voorstellen hoe het anders moet. Maar uiteindelijk luisteren we en doen we wat God van ons vraagt. Iets vergelijkbaars als dit kom je tegen bij de roeping van Mozes. Het volk van God wordt in Egypte onderdrukt en brengt haar jammerklacht bij God. Nu het ze zo enorm tegenzit, kan het volk niets anders doen dan zich richten tot Hem. En God? Hij luistert en het raakt Hem diep wat Hij hoort. Hij voelt het onverdraagzame lijden van Zijn volk. Het volk van Zijn verbond. Hij hoort als het ware het knallen van de zweep. Hij ziet hun pijn. De Hoofdtrainer kan het niet verdragen om zijn team te zien aanmodderen. Het geroep vanaf de zijlijn heeft niet geholpen. Er moet worden ingegrepen. God wil Zijn volk verlossen van het Egyptische juk. Gods bewogenheid brengt Hem bij Mozes. Hij heeft voor hem een bijzondere taak weggelegd. Mozes moet het volk bevrijden van haar last en haar brengen naar het land dat overvloeiende is van melk en honing. Mozes, het jongetje van het biezenmandje dat opgroeide aan het koninklijke hof en later opkomt voor een Israëlische slaaf door de slavendrijver te doden. Mozes, een volwassen man die getrouwd is met Sippora, een zoon heeft en de kudde hoedt van zijn schoonvader Jetro. Op de vierkante meter van zijn leven doet Mozes zijn ding maar dan staat God voor hem en klinkt Zijn stem:

‘Mozes! Mozes!’

Pas als God voor Hem staat in die brandende struik zegt Mozes: nodig.

‘Ik luister’

. Wanneer Mozes doorheeft dat hij in gesprek is met God trekt hij niet alleen zijn schoenen uit maar verbergt hij ook zijn gezicht. Door de hele Bijbel heen vinden we het diepe besef dat een zondig mens de aanblik van Gods heiligheid niet kan overleven. Gods heiligheid en menselijke zonde verdragen zich niet met elkaar. Daar hebben we verzoening voor Onze zonden moeten bedekt worden om God te kunnen ontmoeten. Zonder het werk van Jezus zouden God en mens elkaar nooit kunnen tegenkomen en zou God nooit onder ons kunnen wonen. Maar dankzij het werk van Jezus zal dat straks op de nieuwe aarde wel het geval zijn zonder dat we zoals Mozes ons gezicht nog moeten bedekken. Om die zondige reden kent Mozes zijn plaats van nederigheid en neemt hij met respect afstand tot God. Dan ontvouwt God aan Mozes zijn verlossingsplan. Hij moet Gods volk bevrijden van hun alledaagse last. Mozes heeft door dat deze roeping veel van hem en van het volk zal vragen. Daarom werpt hij zijn tekortkomingen in de strijd. Mozes twijfelt en toch naam bekend: ‘Ik zal er zijn’. … hij luistert. God geeft hem de belofte dat Hij met hem en Zijn volk zal zijn. Om dat te onderstrepen, maakt God Zijn Een naam is als een raam waardoor je bij iemand naar binnen kijkt en hem leert kennen. Je naam bekend maken, is dus eigenlijk jezelf blootgeven. God maakt hier bij Mozes duidelijk wie Hij is. Zijn naam wekt vertrouwen en geeft hoop. God zal er

altijd zijn. Het stelt Mozes gerust. Hij neemt zijn taak op zich en gaat met God die strijd aan. Zoals God Mozes roept en zich aan hem bekendmaakt zo wil Hij er ook voor ons zijn. Zijn stem klinkt vandaag misschien wel door in een lied, een tekst, een gedicht of een gesprek en wij mogen luisteren. God komt met Zijn beloften voor ons staan en wil deel uitmaken van ons leven. Wij mogen daarin verder kijken dan Mozes toen want zoals God Zijn volk bevrijdt heeft van het Egyptische juk zo wil Hij ons nu verlossen van het kwade en van allerlei verleidingen en duistere machten. Met de komst van Jezus heeft God Zijn beloften bekrachtigd en heeft Hij meer dan ooit getoond dat Hij er voor ons zal zijn! Jezus wijst ons op het echte leven en dat is in verbinding staan met de levende Heer. Jezus oproep van bekering en geloof klinkt nog steeds en het is aan ons om daar gehoor aan te geven. Uit onze woorden en daden mag blijken waar we voor staan. Gods stem klinkt. Hij roept je bij je naam want Hij kent je. Hij is je Schepper en Hij ziet je dankbaarheid maar ook je tranen van verdriet. Hij heeft weet van je pijn en moeiten. Hij staat niet aan de rand van jouw levensveld maar Hij staat er middenin. God wil deel uit maken van jouw leven. Hij staat niet als een scheidsrechter voor je die met gele en rode kaarten begint te zwaaien als je iets verkeerds doet. Nee, Hij staat voor je als een liefdevolle Vader met geopende armen. Hij spreekt in liefde tot u, jou en mij. Zijn stem klinkt en wij? Wij mogen luisteren want God heeft het allerbeste met ons voor. Hij heeft zelfs Zijn Zoon aan ons gegeven en nu is het aan ons om te luisteren maar bovenal om verwonderd te raken van Zijn genade en liefde! Hij zal er altijd voor ons zijn. Amen.

Liedsuggestie

Opwekkingslied 770, Hoe wonderlijk mooi is Uw eeuwige naam!