Transcript Sonnet 30 vertaald

Sonnet 30
When to the sessions of sweet silent thought
I summon up remembrance of things past,
I sigh the lack of many a thing I sought,
And with old woes new wail my dear time’s waste:
Then can I drown an eye, unus’d to flow,
For precious friends hid in Death’s dateless night,
And weep afresh love’s long-since cancell’d woe,
And moan the expence of many a vanish’d sight.
Then can I grieve at grievances foregone,
And heavily from woe to woe tell o’er
The sad account of fore-bemoaned moan,
Which I new pay as if not paid before.
But if the while I think in thee, dear friend,
All losses are restor’d, and sorrows end.
Vertaald door:
L.A.J.Burgersdijk
Arie van der Krogt
Gerard Messelaar
Lucas Numan
Cornelis.W. Schoneveld
Peter Verstegen
Lucas Numan
Wanneer ‘k voor de zitting van de stille, lieve gedachte
Als voor de zitting van stille, lieflijke gedachte
d’herinn’ring aan voorbije dingen verschijnen doe,
ik de herinnering aan de voorbije dingen dagvaard,
dan zucht ik om zo menig ding waarnaar ik smachtte,
dan zucht ik om menig ding waarom ik zuchtte,
wijl ‘k dure tijd met oude ellende, nieuw geklaag verdoe.
en verdoe ik met oude ellende, nieuw geklaag mijn kostbare tijd;
Dan stromen de ogen over, aan vloeien niet gewend,
dan kan ik een oog, aan vloeien niet gewend, doen overstromen,
om dierbare vrienden, verborgen in Doods eeuwige nacht,
om dierbare vrienden, verborgen in Doods eeuwige nacht,
dan treur ‘k opnieuw om liefdes allang betaalde ellend’,
en andermaal betreuren liefdes allang vereffend leed,
bejammer het offer van zo menig geüite klacht.
en bejammeren het offer van menige geslaakte zucht.
Dan baal ik om beledigingen van weleer
Dan kan ik verdriet hebben over beledigingen van weleer,
en tel bezwaard, van onverdraaglijk leed tot wee,
en bezwaard natellen, van smart tot smart,
ingevoerd
het deerniswekkend kasboek na van ’t oude zeer,
Numan i.p.v. Shakespeare
de bedroevende boekhouding van eerder beweend verdriet,
dat wéér ik afbetaal alsof ‘k nooit eer dat dee’.
dat ik opnieuw afbetaal alsof ik dat niet eerder deed.
Maar als ‘k intussen denk aan u, mijn lieve vrind,
Maar als ik intussen aan u denk, lieve vriend,
wordt ieder verlies vereffend, en ‘t verdriet verzwindt.
idem
worden alle verliezen aangezuiverd, en vindt het verdriet zijn einde.
Cornelis W. Schoneveld
Roep ik ter zitting van gemijmer zoet
voor de zitting van het zoet gemijmer
Gedachten op aan zaken lang vergaan,
Dan zucht ik diep om wat ik missen moet,
En lijdt nieuw leed om oude tijd verdaan. nieuw leed lijden
Als voor de zitting van de stille, lieflijke gedachte
ik de herinnering aan de voorbije dingen dagvaard,
dan zucht ik om menig ding waarom ik zuchtte,
en verdoe ik met oude ellende, nieuw geklaag mijn kostbare tijd;
Dan laat ik graag een traan (die niet gauw vloeit)
Om vrienden in hun doodsnacht zonder tijd, ?
Beween weer liefde mij al lang ontgroeid, ?
En treur om schuld door veel vergetelheid. ??
dan kan ik een oog, aan vloeien niet gewend, doen overstromen,
om dierbare vrienden, verborgen in Doods eeuwige nacht,
en andermaal betreuren liefdes allang vereffend leed,
en bejammeren het offer van menige geslaakte zucht.
Dan klaag ik graag om een belegen klacht, voor de twééde maal dat hier totaal misplaatste
En tel bedrukt weer neer, van leed tot leed,
[begrip! (trouwens, graag klagen!)
De droeve som van wat oud onheil bracht,
Die ‘k kwijt alsof ik die niet eerder kweet. zinloze afkapping
Dan kan ik verdriet hebben over beledigingen van weleer,
en bezwaard natellen, van smart tot smart,
de bedroevende boekhouding van eerder beweend verdriet,
dat ik opnieuw afbetaal alsof ik dat nooit eerder deed.
Maar denk ik dan aan jou, mijn liefste vriend,
Zijn tranen weg, verliezen terugverdiend.
Maar als ik intussen aan u denk, lieve vriend,
worden alle verliezen aangezuiverd, en vindt het verdriet zijn einde.
Peter Verstegen
Als ik voor ’t hof van tedere gedachten
Als voor de zitting van de stille, lieflijke gedachte
ritme / 3 onbeklemtoonde lettergrepen
Herinnering aan vroeger tijd ontbied,
ik de herinnering aan de voorbije dingen dagvaard,
Smart mij ’t gemis van veel waar ik naar smachtte
dan zucht ik om menig ding waarom ik zuchtte,
“waarnaar ik smachtte” is correct van ritme
Voel ik de pijn van tijd verdaan om niet.
ritme / misinterpretatie!
en verdoe ik met oude ellende, nieuw geklaag mijn kostbare tijd;
Dan smelt¹) mijn oog dat lang al droogstond¹) weer²) ¹) metaforen van vertaler ²) ingevoerd én
dan kan ik een oog, aan vloeien niet gewend, doen overstromen, [tekst verstorend (rijmdwang!)
Om lieve vrienden in Doods eeuwge nacht,
om dierbare vrienden, verborgen in Doods eeuwige nacht,
Ik treur om liefdespijnen van weleer
zie ook r.9
en andermaal betreuren liefdes allang vereffend leed,
En ween om smart die wat teloorging bracht.
en bejammeren het offer van menige geslaakte zucht.
Dan lijd ik weer om leed van vroeger dagen,
lijden om leed
Dan kan ik verdriet hebben over beledigingen van weleer,
Met zwaar hart tel ik pijn en pijn tezaam
en bezwaard natellen, van smart tot smart,
3 beklemtoonde éénlettergrepige woorden /
Tot droeve som van al mijn vroeger klagen
de bedroevende boekhouding van eerder beweend verdriet,
Die ‘k moet voldoen als was zij nooit voldaan.
dat ik opnieuw afbetaal alsof ik dat al niet eerder deed.
Maar, lieve vriend, zie ‘k dan jouw beeld voor mij,
Maar als ik intussen aan u denk, lieve vriend,
als vijfvoeter niét correct voor te dra[gen!
Is het verlies hersteld, het leed voorbij.
“is’t-v’rlies” [4 heffingen]
worden alle verliezen aangezuiverd, en vindt het verdriet zijn einde.
Aantekening:
Ik ween om smart die wat teloorging bracht.
Wenen om smart klinkt niet echt van de jovele, en dat iets wat teloorgaat tegelijkertijd iets brengt, roept ook al
vraagtekens op. Kort en goed:
Ik ween om wat teloorging. óf Ik ween om wat teloorgang teweeg bracht.
Maar géén Shakespeare…
Gerard Messelaar
Als ik voor ’t stil gericht van mijn gedachten
Oproep de heugenis aan vroeger dagen,
Dan zucht ik om zo veel waar ik naar trachtte
en ’t oude leed doet mij opnieuw weer klagen.
“als-ik-voor-ùt-stil…” [6 heffingen]
ritme
ritme / “waarnaar ik trachtte” zou correct zijn!
misinterpretatie / pleonasme
Als voor de zitting van de stille, lieflijke gedachte
ik de herinnering aan de voorbije dingen dagvaard,
dan zucht ik om menig ding waarom ik zuchtte,
en verdoe ik met oude ellende, nieuw geklaag mijn kostbare tijd;
Dan schrei ik die van schreien niet meer weet
Om goede vrienden in doods¹) tijdeloosheid²)
En wee om lang vergeten liefdeleed
En om wat ik vergeefs ooit heb verbeid.
prietpraat
Doods (eigennaam!)
²) onbestaand woord
dan kan ik een oog, aan vloeien niet gewend, doen overstromen,
om dierbare vrienden, verborgen in Doods eeuwige nacht,
en andermaal betreuren liefdes allang vereffend leed,
en bejammeren het offer van menige geslaakte zucht.
Wat vroeger griefde, grieft mij nog een maal
En moeizaam tel ik over leed na leed,
Geklaagde klacht na klacht en ik betaal
De droeve som alsof ik ’t niet reeds deed.
keer! (anders: eenmaal)
“leed na leed overtellen”?!
Dan kan ik verdriet hebben over beledigingen van weleer,
en bezwaard natellen, van smart tot smart,
de bedroevende boekhouding van eerder beweend verdriet,
dat ik opnieuw afbetaal alsof ik dat al niet eerder deed.
Maar denk ik dan aan u mijn vriend, dan is
De smart ten eind, vergoed weer elk gemis.
Maar als ik intussen aan u denk, lieve vriend,
worden alle verliezen aangezuiverd, en vindt het verdriet zijn einde.
Arie van der Krogt
Als ik in stilte mijn herinneringen
Als voor de zitting van de stille, lieflijke gedachte
metafoor verloren
Weer oproep als getuigen van weleer,
ik de herinnering aan de voorbije dingen dagvaard,
Zucht ik om wat ik zocht maar nooit kon vinden,
dan zucht ik om menig ding waarom ik zuchtte,
metafoor verloren
En doet die tijd van lijden mij weer zeer.
misinterpretatie!
en verdoe ik met oude ellende, nieuw geklaag mijn kostbare tijd;
Dan weent mijn oog, dat lang niet heeft geweend,
dan kan ik een oog, aan vloeien niet gewend, doen overstromen,
Om vrienden die niet meer in leven zijn,
om dierbare vrienden, verborgen in Doods eeuwige nacht,
metaforen verloren
metaforen verloren
Om al het moois dat uit het zicht verdween,
misinterpretatie!
en andermaal betreuren liefdes allang vereffend leed,
En om mijn lang vergeten liefdespijn.
misinterpratatie!
en bejammeren het offer van menige geslaakte zucht.
Dan treur ik om mijn treurige verleden
misinterpretatie!
Dan kan ik verdriet hebben over beledigingen van weleer,
En tel ik mijn ellende, traan voor traan;
en bezwaard natellen, van smart tot smart,
De droeve som van leed dat is geleden,
de bedroevende boekhouding van eerder beweend verdriet,
misinterpretatie!
Een schuld betalend die al was voldaan.
dat ik opnieuw afbetaal alsof ik dat al niet eerder deed.
Maar denk ik dan aan jou, mijn vriend, dan telt
Maar als ik intussen aan u denk, lieve vriend,
Mijn leed niet meer en is 't verlies hersteld.
worden alle verliezen aangezuiverd, en vindt het verdriet zijn einde.
Alles wat een vers tot poëzie verheft, heeft vertaler geëlimineerd!
L.A.J.Burgersdijk
Als ik in de eenzame uren van het peinzen
Als voor de zitting van de stille, lieflijke gedachte
’t Verleden voor den stoel daag van mijn geest,
van “peinzen” naar “rechterstoel” gróte stap
ik de herinnering aan de voorbije dingen dagvaard,
Zie ik nog eens het vaak verlangde deinzen*,
dan zucht ik om menig ding waarom ik zuchtte,
metafoor van vertaler (verouderd: achteruit[wijken)
En ik betreur nog eens, wat is geweest;
en verdoe ik met oude ellende, nieuw geklaag mijn kostbare tijd;
misinterpretatie!
Dan stroomen die sinds lang niet schreiende oogen metafoor verloren
dan kan ik een oog, aan vloeien niet gewend, doen overstromen,
Om dierb’re, lang verstorven vrienden*; ’k ween
metaforen verloren
om dierbare vrienden, verborgen in Doods eeuwige nacht,
Nog eens om teed’re liefde, lang vervlogen,
en andermaal betreuren liefdes allang vereffend leed,
Om meen’ge hoop, die ’k voedde, en die verdween; eigen verzinsels
en bejammeren het offer van menige geslaakte zucht.
Nog eenmaal draag ik rouwe¹), lang²) gedragen,
¹) metafoor van vertaler
Dan kan ik verdriet hebben over beledigingen van weleer,
Nog eenmaal moet ik lijden, wat ik leed,
en bezwaard natellen, van smart tot smart,
²) langdurig?
misinterpretatie!
Nog eens de klachten, die ik klaagde, klagen,
klachten… klaagde… klagen…
de bedroevende boekhouding van eerder beweend verdriet,
De tranenschuld voldoen, die ik voldeed; –
dat ik opnieuw* afbetaal alsof ik dat al niet eerder deed.
Doch brengt die stonde, vriend, uw beeld voor mij,
Maar als ik intussen aan u denk, lieve vriend,
← Nog eens
ritme (rijmdwang: “brengt die stonde vóór
[mij uw beeld”)
Dan is ’t verlies geboet, mijn leed voorbij.
worden alle verliezen aangezuiverd, en vindt het verdriet zijn einde.