Transcript Caspar van den Tol

Grýlda en haar kat
Het is eerste kerstdag, niemand kon komen door de sneeuwstormen van de
afgelopen weken, achja kan gebeuren. Ik zat eigenlijk toch al niet te wachten op
bezoek, na 20 jaar hier te hebben gewoond op mezelf raak je daar wel aan gewend.
Hmmm wat zal ik eens gaan doen, ik denk dat ik de openhaard maar eens aansteek
om het binnen wat warmer te maken en dan ga ik eens genieten van een goede
sigaar en het dansen van de vlammen in de openhaard.
Maar toen ik naar binnen liep was er iets onwennigs, iets klopte niet, maar wat? Ik
kon het niet bedenken, het was ook maar meer een gevoel. Ik schudde het van me
af, het zal wel niks zijn. Soms heb je wel eens zo een gevoel, zo een gevoel van
onheil maar vaak zat is het niks, het kan gebeuren als je al zo lang op jezelf woont
als ik. Maar wat zou er moeten zijn? Er kan toch niks zijn? Ik woon 140 kilometer van
iedere vorm van beschaving af, niemand zou hier komen, zeker niet met hoe het
weer is geweest de afgelopen weken.
Ik voelde dat het koud was, owja de openhaard. Ik liep maar snel door naar het hout
wat binnen lag opgeslagen en nam een aantal blokken en kleine stukken mee naar
de openhaard, ik pakte ook nog snel een sigaar uit de doos en legde die op het
tafeltje naast de stoel. Na 10 minuten had ik een goed vuurtje gaande, tevreden ging
ik in mijn stoel zitten en ik greep voor de sigaar, maar de sigaar lag niet meer op het
tafeltje? Wat raar, nou ja die is vast op de grond gevallen. Maar na 15 minuten
fanatiek te hebben gezocht kon ik hem nergens vinden. Ik snapte er niks van maar ik
besloot er niet langer mee bezig te zijn, bij dageraad zou ik die sigaar wel zien
liggen. Toen ik opstond om naar de sigaren doos te lopen stookte mijn hart in mijn
keel, voor mij stond Grýla. Grýla de legende, zij die kinderen die zich niet gedroegen
meeneemt en op eet in haar grot in de Dimmuborgir lava velden!
Ik snapte het niet, waarom was ze hier? Ik ben geen kind meer, ik heb niks mis
gedaan, toch? Ik vroeg met angst in mijn stem “waarom ben je hier?”
Er volgde een stilte, een stilte die voor eeuwig leek te duren en toen sprak zij
“heb jij mijn kat gezien?” Met stomheid geslagen stond ik daar, haar kat gezien?
Waarom zou ze dit vragen? En toen kwam het tot me, haar kat, de kerst kat van
Grýlda. Haar zwarte kat, die één keer in het jaar eet. De kinderen die geen
kledingstuk krijgen voor kerst. Ik mompelde in mezelf “maar die komt toch pas
tevoorschijn op tweede kerstdag?” waarop zij met een scherpe toon reageerde “Hij
moet hier ergens zijn!”. Ik snapte er niks van, ik zat kilometers afstand van de
beschaving hier in mijn blokhut in het bos.
Toen begon het mij te dagen, 10 jaar geleden had de overheid het verhaal van
Grýlda veranderd. De kinderen waren te bang geworden en durfden hun huis niet
meer uit tijdens de wintermaanden in de angst voor Grýlda, ze hadden van haar een
goed persoon gemaakt die kerstvreugde verspreidt maar ze hebben nooit het verhaal
rondom haar kat veranderd… Kan het zo zijn dat verhalen die veranderd worden ook
de legende veranderd? Ik moest het uittesten, maar hoe? Ik zal haar iets moeten
vragen waaruit blijkt dat zij niet meer de slechterik is, maar wat?
Ik had het, ik vroeg haar “Waarom zoek jij jou kat?” Ze keek me even aan en zei
“omdat hij dit jaar weer zal toeslaan, ik moet hem stoppen. Hij zorgt ervoor dat er
altijd angst is rond kerst, een tijd waarin alleen vreugde en blijdschap zou moeten
bestaan.”
Nu wist ik het zeker, de verhalen die wij creëren zijn dus echt maar ze veranderen
dus ook met iedere verandering die wij maken.
“Interessant” mompelde ik, dus we kunnen verhalen aanpassen. Ik vertelde haar wat
ik net had bedacht en zij keek mij met een vragende blik aan en sprak “maar waarom
is mijn kat dan nog steeds slecht? Waarom hebben jullie het niet veranderd?”.
Goede vraag maar ik had hier natuurlijk geen antwoord op. Wel had ik al bedacht dat
ik het verhaal gewoon kon aanpassen waardoor de kat goed werd en geen kinderen
meer op zal eten. Ik vertelde haar wat ik zou doen en zij zei “Ik hoop maar dat dit zal
werken, ik zal nu vertrekken om de zoektocht op mijn kat toch voort te zetten. Want
als dit niet werkt zijn de kinderen nog steeds niet veilig”
Ze maakte een goed punt, wat nou als het niet zou werken? en toen bedacht ik dat
het zeer zeker zou werken als er meerdere verhalen zouden komen waarin haar
kerst kat goed zal zijn.
Ik besloot om daad bij woord te zetten en ik verhuisde naar de grote stad toe om hier
leraar te worden, en ieder jaar laat ik de kinderen kerstverhalen schrijven over goede
Grýlda en haar kerstkat die haar hielp om de kerstvreugde te verspreiden.
Of het heeft gewerkt kan ik nooit zeker weten, wel weet ik dat ik nu eindelijk van die
sigaar ga genieten.
Dit kerstverhaal is geïnspireerd op het IJslandse kerstverhaal over Grýlda.
Naam: Casper van den Tol
Klas: EW43
Docent: Toon Bazelmans