Transcript Kraal met een verhaal - Handgemaakte glassieraden

Kraal met een verhaal
Joke Stommels / Thiesje Handgemaakte Glassieraden
Mijn eerste keer.........
En toen????
Toen ik in 2009 hoorde over een korte cursus glaskralen branden bij mij in de buurt heb ik
me gelijk ingeschreven.
Toen kwam de dag dat ik gevraagd werd om samen met de andere cursisten, op de open
dag van het cursuscentrum, te laten zien wat ik geleerd had.
En dat was een schot in de roos.
Ik vond het leuk!!!!!!
Mezelf gelijk een brander en toebehoren cadeau gegeven en aan de slag.
Het heeft even geduurd voordat ik tevreden was over mijn kraaltjes maar het is goed
gekomen.
Natuurlijk was ik er niet met alleen maar die korte cursus dus heb ik er maar een vervolg
aangeplakt.
Door de jaren heen nog diverse workshops gevolgd van mensen die veel beter dan ik
waren.
Er moesten nieuwe zieltjes aangetrokken worden voor het volgende cursusjaar.
Natuurlijk ben ik een groot deel van de dag in de buurt geweest om het commentaar aan
te horen.
Zelf vond ik het toen nog niet zo bijzonder wat ik gemaakt had.
In het begin had ik nog geen vaste plaats om te werken en deed ik dit aan de keukentafel.
Gaandeweg werd mijn voorraad spullen groter, de kraaltjes talrijker dus er moest iets
gebeuren.
De auto's maar uit de garage verbannen, de boel opgeknapt en mezelf er een mooie ruime
werkplek met verkoop ruimte gegeven.
De kraaltjes werden sieraden, De stukken werden groter evenals de bekendheid.
Er kwam een bord in de tuin.
www.thiesje.nl , de website was er al en er kwamen uitnodigingen om mijn sieraden te
laten zien op Kunstmarkten.
En zo is de uit de hand gelopen hobby inmiddels echt "werk" geworden.
Er mocht niet verkocht worden want dat was niet de bedoeling.
Tot mijn grote verbazing kreeg ik het verzoek om toch a.u.b. mijn armband te verkopen.
De dame in kwestie vond hem zo mooi en wilde deze perse hebben.
Ik had geen flauw idee wat ik er voor moest vragen want het was het eerste stuk wat ik
verkocht.
Zij is dus nu degene die kan zeggen dat ze het eerste Thiesje sieraad heeft gekocht.
En nog voor een prikkie ook.
Een mooie herinnering.
Een halve ketting.
De eerste herinneringskraal die ik mocht maken was met de haren van 2 kleine meisjes
die het hun moeder met Moederdag cadeau gingen geven.
Daarna heb ik nog meerdere kralen met haren mogen maken.
Het ging niet altijd even goed.
Ik herinner me heel goed de problemen die ik gehad heb bij het maken van een
gedenkkraal voor 3 zussen met de haren van hun vader.
Zus 1 had haar vader nog bij zijn leven om een lokje gevraagd. De andere 2 zussen kregen
spijt dat zij dat niet gedaan hadden en knipten na zijn overlijden nog een lokje.
Zus 1 wilde dat haar lokje niet bij die van de anderen kwam. Met haar kraal geen
probleem maar de andere 2 kralen bleven problemen geven.
Zodra de haren er in zaten ( kralen zijn hol en de haren worden daar in opgesloten d.m.v
een zilveren kern) werd de kraal dof.
Ik heb deze kraal 3x opnieuw gemaakt voordat het goed ging.
Waarom toen wel?
Ik weet het niet maar ik vermoed dat vader het niet eens was met het ongevraagd
afknippen van zijn haren.
Ja, je maakt wat mee.
Ik wordt gebeld door een klant met de vraag of ik haar kon helpen.
Ze had nog een ketting van haar oma en daar moest iets mee.
"Kom maar even" zeg ik haar.
5 minuten later komt ze binnen.
Uit haar tas komt een zakje met een aantal kralen.
"Was dit de hele ketting"? is mijn vraag.
"Nee" was het antwoord "dit is de helft.
Mijn zus wilde ook graag die ketting van oma dus is het door de helft gedeeld. Maar ja, nu
kan ik er eigenlijk ook niks meer mee. Kun je er nog iets van maken"?
"Ik denk van wel" was mijn antwoord.
"Volgens mij heb ik een kleur bruin wat er heel goed bij kan ".
En ja hoor, dat was het geval.
Ik heb er de juiste aantal kralen bij gemaakt en weer tot een ketting geregen. Er waren zelfs
nog 2 kralen over voor oorbellen
Je ziet wat er kan gebeuren als je beiden graag hetzelfde wilt hebben.
En dan maar hopen dat er een Thiesje in de buurt is om het voor je op te lossen.
Haar muze is de tulp.
Er waren eens....
Tijdens een Kunstmarkt hier in de gemeente maak ik kennis met een kunstenares die er
ook een plekje had met haar schilderijen en haar wenskaarten voor het Lilianefonds.
We raakten aan de praat over ons werk.
Toen ze hoorde dat ze bij mij een workshop kon doen had ze gelijk een afspraak gemaakt
om samen met haar vriendin eens te komen branden.
Gezellige middag gehad met deze twee dames.
Ze bood me de gelegenheid om in haar atelier in Heusden een vitrinekast in te richten
met mijn sieraden.
Haar muze is de tulp en dat zie je in haar schilderijen
In de vitrine kast lagen al wat hangers met een tulp maar ik bedacht dat het misschien
wel leuk was om een groter sieraad met tulpen te maken.
Zo gezegd zo gedaan.
Toen het klaar was heb ik een foto doorgestuurd die haar man het eerst onder ogen
kreeg.
“Niks voor de vitrinekast” zei hij, “deze wordt voor mijn vrouw”.
“Ook goed” zei ik, want het maakt mij niet uit wie het draagt.
Klinkt als een sprookje maar helaas, niets is minder waar.
Ik kreeg het verzoek van een afdeling van de KVO om tijdens de Kerstviering sieraden te
verkopen voor een goed doel.
"Dat is goed" zei ik "maar dan weet ik een goed doel".
Ik had juist gehoord over 2 vriendinnen die de Mount Ventroux gingen bedwingen op de
fiets voor Stichting ALS.
Van een van de meisjes had de moeder deze ziekte.
Zij waren daarvoor al flink aan het trainen want geen van beiden had ervaring met fietsen
en met het beklimmen van die berg.
Op de bewuste middag was een van hen aanwezig om uitleg te geven over de ziekte ALS en
het waarom van hun uitdaging.
Helaas had het op de dames van de KVO geen indruk achter gelaten want er werd weinig
gekocht.
Gelukkig hadden zij nog andere bronnen om aan het bedrag te komen wat ze nodig hadden
om mee te mogen doen.
Op de dag van de uitdaging was het slecht weer en door hevig onweer mochten ze niet tot
aan de top fietsen maar moesten stoppen.
Maar toch, zij hadden een mooie en zware prestatie geleverd.
Petje af daarvoor.
Bij terugkomst hoorde ik dat ze als souvenir wat zand van de berg meegenomen hadden.
Ik heb toen aangeboden om dat te verwerken in een glaskraal zodat ze een blijvend
aandenken aan deze gedenkwaardige dag hadden.
Een vriendin van de moeder had de berg te voet gedaan en ook voor haar was er een
glaskraal met zand van de Mount Ventroux
Een maand later was er een nieuwe expositie van haar en de opening werd door de
burgemeester verricht.
Voor het dagblad was een journalist aanwezig.
Met trots zag ik dat ze die dag gekozen had voor mijn sieraad waar ze veel complimenten
over kreeg.
Gelukkig is deze kunstenares een kleurrijk figuur en kan zo’n sieraad prima dragen
In de picture.
Thiesje en de 35 pinguïns.
Wil je wat verkopen dan zul je in de picture moeten komen.
Dat is wat mij gezegd werd een aantal jaren geleden.
En ja, wat doe je dan.
Je begint met een website.
Die kon ik gelukkig laten maken
Daarna volgde een account op facebook.
Dat heb ik zelf aangemaakt.
En dat is iets wat voor zo'n computerleek als ik niet meevalt.
Ik ben altijd bang dat ik iets verkeerds doe.
Herkenbaar?
En toen?
Toen moest er natuurlijk nog een flyer komen.
Bij het ontwerpen daarvan kreeg ik gelukkig hulp van een vriendin.
Met zijn tweetjes hebben we dat toch maar mooi gefikst.
En ik heb er al heel veel uitgedeeld.
Alle belangrijke informatie over Thiesje staat er op.
Iets minder leuk is het vouwen van die flyer.
Er komen er telkens een paar duizend binnen en die mag ik dan zelf in drieën vouwen.
Soms heb ik dat snel geklaard maar meestal staan ze ergens in mijn buurt en ieder
verloren half uurtje vouw ik er dan weer.
Er staan er nu ook weer klaar maar gelukkig hebben deze geen haast want voorlopig
is er geen Kunstmarkt meer waar ik ze voor nodig heb. Ik kan ze dus op mijn slofjes
doen.
Ken je mijn flyer al? Nee?
Een klein tipje van de sluier zal ik hier lichten.
Wat nu, hoor ik je denken, is ze een dierentuin begonnen?
Nee hoor, het zit zo:
Mijn kleindochter ( toen nog 10 jaar) moest een spreekbeurt houden op school en wat is
er dan makkelijker om je oma mee te nemen die glaskralen maakt.
Ze had een prachtige power point presentatie gemaakt, uitgezocht welk hulptools ze
mee zou nemen om er wat over te vertellen en oma verzocht om 13.00 uur op school te
zijn met brander en toebehoren.
En wat doe je dan? Juist, je gaat.
Ze heeft een prachtige spreekbeurt gehouden en toen was de beurt aan oma om te laten
zien hoe dat dan wel gaat, zo'n glaskraal maken.
De meester ook nog achter de brander gezet en natuurlijk, het kon niet anders, die
bracht het er goed van af.
Als cadeautje voor de klas dus die 35 pinguïns.
Ik weet niet of dat geholpen heeft maar ze had een hoog cijfer gehaald met haar
spreekbeurt
Wooow wat een eer.
Ware liefde roest niet….
Soms moet je gewoon vragen.
Nee heb je en ja kun je krijgen.
Een aantal jaren terug kreeg ik het verzoek om gedenksieraden te maken.
Deze moesten gedragen worden op de bruiloft
Da t kan, dus er is een afspraak gemaakt om te kijken wat de mogelijkheden waren.
Het a .s. echtpaar kwam op hun doorreis naar een weekend weg en ze vertelde mij hun
verhaal.
Het was de 2de keer dat ze met elkaar trouwden.
Ze kenden elkaar al vanaf de lagere school 4de klas waar ze verkering kregen.
En zoals dat meestal gaat op die leeftijd: aan/uit aan/uit
Zij trouwden en kregen 2 kinderen.
Na 17 jaar huwelijk gingen ze scheiden en kregen beiden een nieuwe relatie.
Toen echter het eerste kleinkind geboren werd kregen zij ook weer met elkaar te
maken en sloeg de vonk opnieuw over.
Zij besloten het weer samen te proberen.
Inmiddels was de vader van de bruid overleden en omdat zij deze toch nog graag bij de
bruiloft wilde hebben is toen besloten om de as in een sieraad te verwerken zodat hij
er toch nog bij was.
Zij kozen voor een hartje.
Een voor de bruid en een voor elk van de dochters.
Zo zie je maar dat ware liefde niet roest.
Dat was hiermee ook het geval.
De Route van de Kunst was in aantocht en ik wilde toch wel iets speciaals voor die dagen om
te kunnen showen.
Maar wat?
Ik ken Helene Meijs ,een couturier uit Heusden (HeleneMG) en de vraag was snel gelegd.
"Heb jij voor mij een galajurk waar ik een sieraad bij kan maken"?
"Wel meer dan een" was het antwoord "kom maar kijken".
Samen hebben we besloten dat het deze moest worden.
Ik heb er exact dezelfde kleur glas bij gezocht en toen kwam het.
Wat voor sieraad moest daar nu bij.
Ik had wel een idee in mijn hoofd maar zou het maken daarvan ook lukken.
Ik heb een aantal kralen gemaakt met goudstof aan de buitenkant.
Dit komt terug in de jurk. (Eigenlijk moet ik japon zeggen voor zo iets moois volgens mij.)
Ik ben aan het puzzelen gegaan om het voor elkaar te krijgen wat ik in mijn hoofd had.
En na de derde poging was het gelukt. Driemaal is scheepsrecht toch?
Het sieraad heeft samen met de jurk bij mij staan pronken tijdens de Route van de Kunst
en beiden kregen veel complimenten.
Het sieraad was al snel verkocht, van de jurk weet ik het niet.
Je zal maar zo'n buurman hebben!!!
Een hondenleven?
Al sinds het begin van mijn artistieke kunsten volgt mijn buurman, toen 80 jaar, mijn
kunnen.
Jaarlijks vertelt hij me dat ik goede vorderingen maak.
Niet voor deze hond.
Een aantal jaren terug zei hij dat hij het maar niks vond dat ik nooit eens iets voor
mannen maak.
"Zou je het dragen dan"? vroeg ik hem.
"Natuurlijk" was zijn antwoord.
Ik was stomverbaasd want mijn buurman is zeker geen man voor sieraden.
Mij uitdagen is vragen om reactie dus ik heb voor hem een armband gemaakt.
Een paar dagen later kwam hij me vertellen dat hij naar een begrafenis was geweest.
Met armband aan en hij het er veel leuke reacties op gekregen.
Kijk, zo'n buurman heb ik dus.
Je zult hem maar hebben.
Ik kreeg via email het verzoek om "lelijke, onregelmatige, grove" kralen te maken met
een groot kraalgat.
Klant is koning dus dan doe ik dat.
Denk nu niet: dat is lekker gemakkelijk want dat is niet zo.
Ik ben zo ingesteld op mooie ronde kralen maken dat grove, onregelmatige, lelijke kralen
maken voor mij heel wat moeilijker is om te doen.
Nu je raad nooit waarvoor ze gebruikt gingen worden.
Ze kwamen aan een luxe koord waaraan een fluitje hing om de hond terug te fluiten.
Deze dame had een winkel/webshop met artikelen voor honden en dan speciaal
jachthonden.
Het moesten dus ook kralen worden in herfst tinten want dat is de tijd dat er gejaagd
wordt.
Koord moet natuurlijk wel in stijl blijven.
Ik heb de koorden niet meer kant en klaar gezien en ik heb dus ook geen idee of de hond
nu beter naar het fluitsignaal is gaan luisteren.
De baasjes zijn er in ieder geval wel op vooruit gegaan met een koord met handgemaakte
glaskralen van Thiesje
Je ziet het, niet alleen voor de mens is een sieraad van Thiesje.
Een mooie herinnering.
Genaaid???
Op een dag komt er iemand om te kijken naar een sieraad.
Helaas zat er in de voorraad niets bij in de juiste kleur.
Ik ben in gesprek met een dame die een sieraad voor haar jarige moeder zoekt.
Besloten werd om iets te maken.
Het moest gedragen worden op de bruiloft van haar zwager die in mei ging trouwen.
Gekozen werd voor wit omdat dit toch wel een kleur is die overal bij kan.
Ze vertelde me dat haar zus een jaar geleden op 51 jarige leeftijd overleden was, precies
op de verjaardag van haar man, ook in mei.
Ze miste haar zus en wilde ook graag dat er in de ketting iets van een herinnering zou
zitten.
We hebben gekozen voor een hart met een bloemetje want daar hield haar zus van.
Om het verdriet wat ze had tot uiting te brengen heb ik gekozen voor een afwerking met
parels, de kraal van de tranen.
Het is een complete set geworden met armband en oorbellen.
Ze zag er die dag mooi uit. Ik heb een foto gezien van haar in feestkleding met sieraden.
Ik hoop dat zij het ook daarna nog vaak heeft gedragen.
"Vertel eens iets over je moeder, waar houdt ze van, heeft ze hobby's " is dan mijn
vraag.
"Tja, waar houdt ze van, moeilijke vraag hoor. Ik zou het eigenlijk niet weten, was het
antwoord.
"Is ze handig"? vraag ik.
"Ja, ze maakte altijd onze kleren en ook nog voor andere mensen"
Nou, daar kan ik al iets mee.
Is er een speciale kleur die ze veel draagt"?
Blauw, was het antwoord en ze kan niet tegen zilver of andere materialen.
Ik heb voor deze moeder een naaimachinespoeltje gevuld met glas en daar bloemetjes
op gemaakt.
De ketting heb ik vervangen door voile en zijden koordjes.
Het slotje heb ik gelakt met blanke lak
Moeder heel erg blij en ik heb geen klachten gekregen over het slotje dus de lak heeft
Dat probleem ook goed opgelost.
"Jij kunt alles maken hè oma"?
Dat was wat mijn oudste kleindochter zei een aantal jaren geleden.
Ik heb geprobeerd haar van dat idee af te brengen maar dat is niet gelukt.
Ze was, en is dat nog steeds, er heilig van overtuigd dat ik dat wel kan
Regelmatig kwam ze met een tekening van een kraal.
Die moest ik dan maken zei ze.
Als een goede oma geef ik haar natuurlijk niet altijd haar zin.
Maar de allereerste tekening die ze maakte en ook inkleurde, ja die heb ik voor haar
gemaakt.
Ze bewaard die kraal in een doosje.
Kleindochter nummer 2 , toen 5 jaar, verwacht natuurlijk hetzelfde.
Oma, die kan dat!!!!
Aan het eind van het schooljaar kwam ze met een tekening van een kraal voor de juf.
Ze had zichzelf getekend en dat moest dus op de kraal.
Uiteraard is ook deze kraal gemaakt voor juf
Ik verwacht dat deze ook in een doosje verdwenen is want ik zie de juf het
niet gaan dragen
HELP...een paard.
Wat nu, hoor ik je denken, moet ze een paard maken?
Dat kan ze niet.
Klopt helemaal want ik ben niet van de grote objecten.
Daar komt nog bij dat ik ook nog eens bang ben van die grote beesten.
Ik vind ze onbetrouwbaar.
“Helemaal niet" hoor ik nu alle paarden liefhebbers roepen.
Ik ben ooit vreselijk geschrokken van een paard dat ging steigeren terwijl ik ernaast
stond met mijn fiets met een kind achterop.
Ik kon daardoor ook geen kant meer op.
Trauma aan over gehouden!!!
Maar ja, dan komt er iemand met de vraag of ik een bedel met paardenharen wil
maken.
Hoe erg kan dat zijn?
Nou, dat was niet de gemakkelijkste opdracht.
De haren (van de staart) waren al net zo eigenwijs als het paard zelf, vermoed ik.
Ze waren zo stug dat ze geen kant op wilde en ik ze pas na veel zuchten en steunen
in de kraal gekregen heb.
Klant blij en ik tevreden.
Het achtervolgt me.
Nee, niet iemand maar dat eigenwijze paardenhaar.
Ik kreeg het verzoek om sleutel/tas hangers te maken met paardenhaar.
“Je weet toch dat ik niks heb met paarden en dat je met het haar niets kunt
beginnen omdat het zo stug is” vroeg ik haar.
Dat wist ze maar ze had de haren netjes voor me gewassen en het was niet van
de staart maar van de manen, dus niet stug.
“Brengen maar dan” was mijn antwoord.
Het ging om de zwarte haren van Uzeo.P.
Dit was niet haar eigen paard.
Zij had dit paard altijd verzorgt en ruim 10 jaar bereden voor de eigenaars, die
inmiddels vrienden van haar geworden waren.
Zo’n 8 jaar waren ze samen actief geweest in de (Eventing) sport.
Tot 2 jaar terug, toen mocht Uzeo.P met wedstrijdpensioen. Het paard was 16
jaar dus mocht van zijn rust gaan genieten.
Verleden week vond ze het met een gebroken been in de wei.
Waarschijnlijk had hij toch een paar bokkesprongen teveel gemaakt want zelfs
op deze leeftijd was hij nog dartel als een jong veulentje
Helaas is dan alleen inslapen nog maar mogelijk.
Voor de twee meisjes, die ook altijd meegeholpen hadden het paard te
verzorgen, de eigenaresse en haar zelf dus dit aandenken
Toen zij met Uzeo.P niet meer de eventingsport kon rijden heeft ze zelf een
paard gekocht.
De 6 jarige voskleurige Flying Blue.
Van dit paard heeft ze alvast een herinneringskraal laten maken.
Jammer genoeg heeft ze geen foto van beide paarden samen maar nu dus wel
een gedenkkraal.
Denk nu niet dat deze haren omdat ze zachter waren wel gewillig waren want
niets was minder waar.
Ook deze waren moeilijk in de kraal te krijgen maar het is gelukt zoals je ziet.
Ze zei: “JA”!!!!
Op een dag komt er een man bij me met in zijn zak een zijden stropdas.
Dolgelukkig want hij heeft zijn vriendin gevraagd met hem te trouwen en ze heeft
“ja” gezegd.
Nu wil hij haar verrassen met een mooi, handgemaakt sieraad en wat dat moet
worden heeft hij ook al in zijn hoofd.
Hij had op de website een mooie zwevende ketting gezien en die wilde hij graag voor
zijn bruid in de kleuren van haar jurk. En daar kwam de stropdas voor de dag, want die
was in de juiste kleur.
Gemaakt van tafzijde dus meerdere kleurschakeringen bij ander lichtinval.
Hij vond het blauw en ik meer de aqua/zee-kleuren.
We legden diverse staven glas bij de stropdas en vanwege de lichtinval telkens op een
andere plek erbij.
En ja hoor, hij moest me toch gelijk geven.
Ik heb verschillende maten en modellen kralen voor deze ketting gemaakt.
Het in elkaar rijgen heeft me veel zweetdruppels gekost en het wilde niet zoals ik
wou, maar uiteindelijk is het gelukt.
De bruid was jarig, kort voor de trouwdatum en heeft toen het sieraad gekregen.
Daags erop belde ze mij met de vraag of ze even kon komen.
Ik kreeg al de bibbers, het zou toch zeker wel goed zijn?
Ook zij had twijfels bij de kleur en ze had een groter stuk stof bij zich dat we om haar
heen drapeerden.
Het sieraad aangedaan en ook nu weer bij verschillende lichtinval gekeken.
Ze moest toegeven dat het toch de juiste kleur was.
Ik ook gelukkig, want ik zag me dat sieraad al weer opnieuw maken in die korte tijd…
Na de trouwdag kreeg ik een mooie foto met daarbij de vermelding dat ze zoveel
leuke reacties gekregen had op haar ketting.
Als of het voor haar gemaakt was.
Helaas, dat bestaat niet meer.
Maar een hele enkele keer overkomt je dat.
En met dit sieraad was het gelijk raak.
Zo als het met zoveel dingen gaat is ook de oorsprong van deze kralen verdwenen.
Ik had bedacht om een bloemensieraad te maken in een room/ivoorkleur.
Met in mijn achterhoofd de gedachte dat het misschien wel eens door een bruid gedragen
zou worden.
Tijdens de Route van Kunst, een paar jaren geleden, kwam er een ouder echtpaar op
bezoek waarvan mevrouw helemaal weg was van dit sieraad.
"U mag het gerust even passen" zei ik.
Zo gezegd, zo gedaan en mevrouw past het sieraad.
Ik stond perplex en met mij de andere bezoekers.
Ze was dan wel geen bruid, maar dit sieraad was als voor haar gemaakt.
"Dan koop je het toch als je dit zo mooi vind" zei haar man.
"Ja maar we zouden eigenlijk een schilderij gaan kopen" zei zij nog.
Ik dacht natuurlijk: dat kun je niet om je nek hangen.
Zij zijn vertrokken met het sieraad.
Het jaar erop kwamen ze weer bij me.
Ze vertelde dat ze het vaak draagt en er heel veel complimenten over krijgt.
Kijk en dat is leuk om te horen.
Ook toen is ze weer vertrokken met een sieraad.
En het schilderij? Daar waren ze nog steeds naar op zoek.
Veel jaren geleden stond er in Ossendrecht nog een steenfabriek.
Bij deze fabriek behoorde ook een steengroeve.
Daar werd het zand afgegraven voor de kalkzandstenen die in de fabriek gemaakt
werden.
Er kwamen veel verschillende prachtige kleuren zandlagen te voorschijn bij het
afgraven.
Wit ( voor de kalkzandstenen) grijs, oranje bruin en antraciet.
Toen het witte zand op was is de fabriek en de steengroeve gesloten.
Gelukkig was de moeder van mijn klant zo slim geweest om van elke zandlaag wat mee
te nemen.
En daar kwam deze klant dus mee. Ze wilde graag van elk een kraal zodat ze er een
mooie ketting van kon maken.
Iedere kraal werd voorzien van een streepje in de kleur van het zand.
Klant had een foto van de muur van zand in de verschillende kleurlagen.
Zo kon zij haar kralen ook op volgorde rijgen.
Inmiddels is van deze zandlagen niets meer te zien.
De natuur heeft er zijn werk gedaan.
Ik beken.....
Is er toch meer?
Ja, ik moet eerlijk bekennen dat ik ook maar een mens ben met voorkeuren.
Die hebben gelukkig te maken met het maken van kralen en heel, heel soms met mensen.
Is er toch meer tussen hemel en aarde?
Dat vroeg ik me de afgelopen week af tijdens het maken van deze gedenkkralen.
Ik kreeg het verzoek om een gedenkkraal te maken voor de kleindochter van een klant.
Zij wilde zo graag iets van Opa.
Ze kwam om uit te zoeken welke kleur het moest worden en oma zou de as nog
brengen.
Oma komt langs met as van Opa en bestelde gelijk nog wat kralen bij voor alle
kleinkinderen.
Ze vertelde me dat ze al een aantal nachten gedroomd had van haar man en dat hij dan
telkens aan haar gevraagd had om hem vrij te laten want hij zat opgesloten.
Er was nog steeds niets met de as gebeurd. Het zat nog netjes in de urn.
Nu had zij het vermoeden, door de droom die telkens terug keerde, dat hij wilde dat ze
de as uit zou strooien.
Dat ging ze nu maar doen maar niet voordat de andere kleinkinderen ook een
herinnering aan Opa hadden.
Het moesten zes verschillende kleuren kralen worden met een sterretje erop want Opa
was nu immers een sterretje.
Ik heb deze kralen gemaakt zonder problemen.
Dat kwam pas toen ik ze de volgende dag uit de oven haalde.
Pats, zei de kraal die ik het laatst gemaakt had. Barst erin.
Dezelfde dag nog een nieuwe gemaakt.
Volgende morgen komt deze uit de oven en weer pats, maar nu een stuk eraf.
Ik dacht nog bij mezelf: "het zal toch niet zo zijn dat opa problemen heeft om in een
kraal opgesloten te zijn"? Of zou hij niet van bruin houden, kan ook nog.
Driemaal is scheepsrecht. Gelukkig bleef deze heel.
De stukken heb ik haar meegegeven zodat zij deze ook mee kon verstrooien.
Zij ging dit doen in het water van de Maas want Opa had toen hij jong was, altijd willen
varen maar mocht dit niet van thuis.
Ze had de loop van de Maas al opgezocht. En zo, zei ze, kon Opa toch nog een heel eind
de wereld rond.
Voor de kraal had ik een klein houten schatkistje gevonden dat de kleinkinderen zelf
konden beschilderen.
Ik heb me nog wel even afgevraagd of er misschien toch meer is tussen hemel en
aarde.
Vanaf het begin dat ik kralen ben gaan branden lag mijn hart zeer duidelijk niet bij de
Pandora kralen.
Ik had de pech dat ze toen juist flink in de belangstelling stonden want iedereen vroeg er
naar.
Je deed niet mee als je geen Pandora’s bij je had en dan het liefst zo goedkoop mogelijk
maar wel met zilveren kern.
Die kralen voelde blijkbaar dat ik ze niet met liefde maakte want er verdwenen er nogal
enkele in de wonkiepot.
Gelukkig voor mij is die rage nu een heel stuk minder.
Een aantal jaren geleden heb ik besloten om ze niet meer te maken.
Althans niet als gewone kraal.
Ik maak ze wel nog als gedenkkraal want daar wordt wel veel om gevraagd.
Het vreemde is dat ik daar totaal geen moeite mee heb en dat deze altijd gelijk lukken.
Blijkbaar voeg ik daar de juiste dosis liefde en respect aan toe.
Oma moet op stap
Ja, en toen..............
Een van de kleindochters ging trouwen en natuurlijk moet oma dan ook een nieuwe
outfit.
"Je gaat toch wel met me mee winkelen" vroeg ze.
Natuurlijk ga ik mee want ik wil wel dat ze er netjes uit ziet.
Ze wilde ook graag dat haar zoon mee ging.
"Want" zo zei ze "als hij het mooi vind dan weet ik dat het goed is".
Wij dus op een middag naar die zo heel bekende, grote modewinkel in Nistelrode.
Iedere keer als ze uit de paskamer kwam ging ze voor haar zoon staan.
Ik stond achter haar en schudde ja of nee want de boel moest wel in goede banen geleid
worden
Op mijn HEEL overtuigend JA knikken zei hij dus braaf: "dat is het, die staat het mooist".
Oma blij, want als onze Hans het zegt dan is dat zo.
Thuis gekomen er diverse kleuren glas bij gelegd om te kijken welke de juiste kleur was
Ja, bij een nieuw pak hoort ook een nieuw sieraad en wat is dan makkelijker als dat op
kleur gemaakt kan worden.
Er bleven er twee over waaruit ze niet goed wist te kiezen.
"Ik weet het goed gemaakt" zei ik "ik maak ze in beide kleuren en dan kun je nog kiezen".
Uiteindelijk is het deze kleur geworden want die kleurde het best bij de blouse van het
pak
Ik had een tijdje terug van een laatste staaf glas in rood een armband gemaakt.
Tijdens een open dag was deze verkocht.
Krijg ik een aantal weken later een telefoontje:
"Ik heb toen bij jouw een hartjes armband gekocht en nu wil ik er ook nog graag een
ketting bij, kan dat?
"Dat kan altijd" zei ik "maar mag ik dan de armband zien want ik heb geen flauw idee
meer welke kleur rood het is"" .
Mevrouw komt met de armband en mijn vermoeden wordt bevestigd.
Nee hè, dat was die armband van dat restant glas.
"Ik ga mijn best doen" zei ik "maar ik zal dat glas moeten bestellen "
Ze wilde toch wel erg graag die ketting snel hebben want ze hadden feest en dan
moest hij aan.
Ik heb een middagje gespendeerd aan kralen maken in al het rood wat ik nog op
voorraad had.
Ook alle kleine stukjes geprobeerd en ja hoor, het zat er nog tussen. Zelfs nog met een
labeltje eraan dus dat was makkelijk bestellen.
Spoed op mijn bestelling gezet en 2 dagen later had ik mijn glas in huis.
Gelijk aan de gang met hartjes maken.
Ik kon daags voor het feest vertellen dat hij klaar was.
Mevrouw blij en hopelijk meneer ook want voor hem was het nog een verrassing dat
ze eenzelfde ketting als haar armband bij had laten maken.
IJsberen.
Pietje ongeduld………….of………Thiesje ongeduld?
Nee, ik loop niet te ijsberen en nee.. er is ook geen steekje los.
Maar na de warmte van de afgelopen tijd moet een ijsbeertje ook kunnen.
Zoals je weet maak ik de kralen en verwerk deze tot een sieraad.
Tenminste… als het gewoon rijgwerk is.
Voor het ingewikkeldere rijgwerk heb ik:
1ste geen geduld
2de geen kaas van gegeten.
Maar gelukkig kan ik daarvoor een beroep doen op Tonny.
Zij doet dit met plezier en hoe moeilijker hoe liever.
Totdat ze deze voor me moest gaan maken.
Ik had deze gezien en vond hem mooi. Maar…zoals ik al zei: “niks voor mij om te
maken”.
Foto doorgemaild en gelukkig was ze (toen nog wel) enthousiast.
Ze heeft berekent hoeveel roccailles er dan wel in zouden gaan en ik kon aan de slag om
de grote bloem en de kralen te maken.
Helaas was het rekenwerk niet helemaal goed verlopen want er kwamen nogal wat
roccailles te kort.
Snel bijbesteld dus.
Toen het klaar was zei ze: “dit was leuk, dat wil ik nog wel eens doen”.
Niet tegen dovemans oren gezegd.
Ik snel aan de slag voor een andere grote bloem en kralen en dan nu maar gelijk het
dubbele aantal roccailles besteld.
Toen begon de ellende.
Om de een of andere duistere reden lukte het niet om het rijgwerk in een keer goed
voor elkaar te krijgen. Het tijdsplan werd niet gehaald. Nu was dat niet zo erg maar
Tonny begon de zin te verliezen.
“Ik ga eerst iets voor mezelf af maken” zei ze, “Hier heb ik even genoeg van”.
“Maakt niet uit” zei ik, “je doet je ding maar het komt wel goed”.
En het is goed gekomen.
Met zweet en misschien ook wel met tranen.
Ze zei me toen het klaar was dat ik met dat werk voorlopig en liever helemaal niet meer
mee aan moest komen.
Nu hoeft dat ook niet meer want er wordt van ieder sieraad altijd maar eentje gemaakt.
Zo blijft het uniek.
Toen ik verleden jaar nog volop met Kerst bezig was kreeg ik het verzoek om i.p.v.
kerstmannen een ijsbeertje te maken.
De kinderkamer van haar dochtertje had een wandbeschildering met ijsberen
Het leek haar daarom wel leuk om dit nu ook door te voeren in een Kerstwens.
Ik had nog nooit geprobeerd om een ijsbeer te maken dus ik ben deze uitdaging
aangegaan.
Het is niet bij de eerste poging gelijk al gelukt en ook nog niet bij de tweede maar ik heb
het toch voor elkaar gekregen.
Klant tevreden en ik hoop de ontvangers ook.
Altijd leuk toch voor in de kerstboom.
Lang bestek, waarvoor?
Maak er maar pap van.
De herinneringen kwamen gelijk toen ik dit in handen kreeg.
Soms hè, dan krijg je aanwijzingen bij iets........
Nou en zie daar dan maar eens wat van te maken.
Zo ook bij dit sieraad.
Degene die het kwam bestellen wilde het voor een kennis.
Zij had wat van die kennis gekregen en wilde haar wat terug geven.
Omdat het iemand was van weinig sieraden, bedacht ze dat een sieraad wel leuk zou zijn.
"Wat voor type is het" was mijn vraag.
Dat wist ze goed te verwoorden.
Het was:
een no-nonsens type.
een back to basic type.
een earth type.
een nature type.
Een beetje een geitewollensokken type dus?
Nou, dat nu eigenlijk ook weer niet maar ze hield van:
doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg.
Ja en zie daar nu maar eens pap van te maken.
Ik heb er eens goed over nagedacht en kwam tot dit sieraad.
Aardetinten voor earth en nature type.
Een "simpel" model voor de no-nonsens
Aan een rubber ketting en als dat niet basic is dan weet ik het ook niet.
Ze vond het geweldig mooi en het was raak getroffen zei ze.
Het moest nog een keertje retour omdat ze vergeten was te melden dat de betreffende
dame maar een dun nekje had.
Dus moest het nog 2 cm korter.
Wat vond de ontvanger? was mijn vraag.
Ja, die vond het ook mooi, kreeg ik als antwoord.
Wil jij nu ook een sieraad laten maken.
Kom dan gewoon met wat trefwoorden en zoals je ziet komen we er wel uit.
www.thiesje heeft het of maakt het.
Wat dan? zul je denken.
Wel, hierom:
er was iemand die door zijn werk vaak lang na etenstijd thuis kwam.
Hij kreeg van Sinterklaas een lang bestek.
Op de vraag waarvoor, kreeg hij als antwoord: "je moet zo vaak uit de vuilnisbak eten
omdat je te laat bent, dan is dit handiger dan een klein bestek".
Uiteraard wordt deze grap bij ons nog steeds herhaalt als er weer eens iemand te laat is.
Maar met dit lang bestek begon voor mij het probleem.
Er moest zand uit Schotland in de kralen en de kralen moesten transparant zijn zodat je
het zand zag zitten.
Iedere kraal die ik maakte, en het waren nogal knoepers, verkleurde naar bruin.
Nieuwe staaf glas, meer zand, minder zand, het maakte niet uit.
Bij navraag bleek er een mineraal in het zand te zitten dat deze verkleuring veroorzaakte.
Overleg met klant en die vond gelukkig de bruine kleur geen probleem en was heel blij
met haar nieuw "lang" bestek.
Ik mag hopen dat zij het voor normaal gebruik nodig heeft.
Nou...dat was ook maar van korte duur.
Paashaas of.....Zaandhaos?
Je herinnert je vast nog wel de drukknoop (Noosa) armbanden waar je losse chunks op
kon klikken zodat je telkens een andere armband had.
Wat jij wilt.
Vier je carnaval in Zaandhaozenlaand, nou, dan draag je ze .
Zo niet, dan draag je ze met Pasen.
Ik heb er zelf ook nog eentje gehad maar ik was telkens die chunks kwijt.
Moest ik iets uit mijn jaszak halen en dan bleef die chunk achter de rand hangen en
schoot los.
Als je geluk had dan bemerkte je het en anders was je hem kwijt
Kan ik die dingen ook zelf kon maken? vroeg ik me af
En zo waar, dat kon.
Spullen er voor aangeschaft en ik ben heel enthousiast begonnen met het maken van
chunks.
Mooie plaatjes gevonden van bloemen, vlaggen en nog veel meer om onder het glas te
plakken.
Ik had ontdekt dat het ook met foto's lukte
Maar een succes is het nooit geworden dus ik heb er ook al snel de brui aan gegeven.
De eerste die ik voor iemand anders moest maken was er eentje met foto van een tante
zeggertje.
Ik heb geen idee of ze het nog steeds draagt.
Het kind zal inmiddels al wel zo'n jaar of 6 vermoed ik.
Daarna vroeg een jongedame of ik er twee kon maken.
Eentje met haar foto en eentje van haar vriend.
Volgens mij is die verkering nog intact, of het met de chunks ook het geval is weet ik
niet.
Ik houd me in ieder geval maar bij glaskralen. Lijkt me beter.
Op een dag kreeg ik de vraag: "of ik een paar oorbellen met paashaasjes wilde maken".
Nog nooit gemaakt maar een uitdaging ga ik niet uit de weg.
Het was best nog wel even puzzelen. Hoe maak je nou een paashaas?
Wat foto's gegoogeld en deze in de buurt van mijn brander gehangen.
Er zijn een aantal hazen in de wonkiepot verdwenen voordat ik tevreden was.
Eitje erbij en de haas was klaar.
Ze ging ze gedragen in de dagen voor Pasen in de bloemenzaak waar ze werkte.
Hopelijk heeft het haar nog wat extra klanten en complimenten gebracht.
Begin van het jaar kwam ik haar tegen met Carnaval.
"Kijk" zei ze "nu komen ze weer van pas"
Multifunctioneel, die Paas/Zaand haozen.
3x is scheepsrecht, toch?
Beertje en Keypoo.
Deze klaproos mocht ik maken voor een dame in het oosten van het land.
Het moest echter met de post verzonden worden.
Wie zijn dat nu weer, hoor ik je denken.
Ga ik je vertellen.
Goed ingepakt in bubbelfolie ging het de eerste keer op de post.
Helaas, bij aankomst bloemblaadje stuk.
Retour dus want Thiesje geeft services.
2de keer verpakt in een zandbedje. wat zwaarder voor tante post maar ook dat ging
mis.
Beertje en Keypoo waren 2 Tibetaanse Terriers.
3de keer heb ik het toen maar aan manlief meegegeven die toch die kant op moest.
Hij heeft het toen persoonlijk afgegeven, gecontroleerd en ja hoor, hij had voorzichtig
gereden, het was nog heel.
Keypoo, een vrolijk teefje was op 2 jarige leeftijd door dezelfde baasjes geadopteerd.
De hondjes hebben vele jaren samen kunnen spelen.
Keypoo is 11.5 jaar geworden maar kon op het laatst niet meer lopen en was blind.
Een klein jaartje na het overlijden van Beertje hebben haar baasjes dezelfde beslissing
moeten nemen om ook haar in te laten slapen .
Poehee, pak van mijn hart.
Het kon gedragen worden en ik hoop dat het ook heel veel gebeurd is.
Beertje was als pup bij zijn baasjes gekomen en helaas toen hij 10 jaar oud was ernstig
ziek geworden.
Zijn baasjes hebben toen de beslissing moeten nemen om hem in te laten slapen.
Een van de baasjes kwam bij me en wilde toch wel graag een aandenken aan haar lieve
hondjes.
Zij had gelukkig een lok haar van beide hondjes.
Deze heb ik verwerkt in 2 holle kralen en daarvan een hanger gemaakt.
Zo is er toch nog een aandenken aan deze twee lieve hondjes.
Bont, bonter, aller bontst.
Al verkocht voordat het in de winkel kwam.
Mijn eigen kleuren zijn de zachte, pastelkleuren.
Het liefst werk ik met blauw en roze tinten maar soms krijg je een verzoek en dan moet je
uit de band springen.
Een paar jaar terug mocht ik voor de Kerst etalage van een modezaak de sieraden bij
de kleding verzorgen.
Hele eer, dus flink gebrainstormd wat ik zou gaan maken.
Was uitgekomen op verschillende leuke, aparte sieraden.
Natuurlijk ook eentje in rood want dat hoort zo echt bij Kerst.
Toen ik de kralen aan het maken was van het onderstaand sieraad liet ik ze aan
iemand zien.
"Wat vind je er van"? vroeg ik.
"Wat moet het worden" zei ze.
"Een lange ketting " was mijn antwoord.
"Dan is hij voor mij" kreeg ik te horen.
Tja, de kralen waren nog niet klaar, de ketting nog niet in elkaar en dan al verkocht.
Dat is pas leuk branden
Voor de etalage heb ik toen nog maar iets anders gemaakt.
Gelukkig is de meeste kleding voor Kerst nog steeds zwart dus daar kunnen veel
kleuren bij.
Je ziet het, ook voor sieraden die nog niet af zijn kun je bij www.thiesje.nl terecht
Dat was het geval met deze armband.
Het moest een erg bont gekleurde armband worden want dan viel het op en werd er
gevraagd waar ze die gekocht had.
En dan kon ze zeggen dat het een originele Thiesje was.
Nou ben ik natuurlijk ook niet ongevoelig voor complimentjes dus ik heb er mijn best op
gedaan.
Ik ben begonnen met het blazen van kralen. Die waren in gemengde hardere kleuren.
Deze daarna stuk geslagen zodat de scherven gebruikt konden worden om mee te werken.
Daarna blokjes van glas gemaakt waarop ik de scherven kon smelten.
Zo is dus het patroon ontstaan wat je op de armband ziet.
Armband is niet in Nederland gebleven dus Thiesje ging de grenzen over.
Of er veel over gepraat is weet ik niet.
Vermoed van niet want ik heb geen buitenlandse opdrachten gekregen .
Christine en haar kat Macka.
Dat kun je vast wel!!
Wie zijn dat nu weer, hoor ik je denken.
Nou, dat ga ik je vertellen.
Een oudere dame kwam bij me met een vest zonder sluiting.
Ze wilde toch wel erg graag dat het dicht kon maar niet met knopen, houtje/touwtje,
drukkers of wat dan ook.
"Oeps "zei ik "dat zal niet meevallen".
"Dat kun je vast wel" zei ze "ik weet zeker dat jij er iets op vind.
Het moest wel op de een of andere manier permanent vast blijven zitten op het vest.
Ik had al het idee van een broche.
Dat wilde ze liever niet.
"Want" zo zei ze "je steekt nooit op dezelfde plek en dan komen er gaten in mijn vest ".
Daar heb ik toch aardig mijn hoofd op gebroken voordat ik iets gevonden had wat ook nog
uitvoerbaar was
Ik heb toch voor een speld gekozen die ook nog een kleur had wat ook in het vest zat.
Daarbij een kraal gemaakt in de kleuren van het vest.
Aan de speld ringetjes bevestigd die zij dan vast op haar vest kon naaien.
Zo moest ze alleen nog maar de speld door een ringetje halen om het vest te sluiten.
Ze was tevreden met de oplossing.
"Zie je nu wel dat je het kunt" zei ze.
Christine heb ik leren kennen doordat ik ooit, in een ver verleden, een fotoreportage
gewonnen had.
Zij was de fotograaf die van mij nog iets moois wist te maken.
We zijn elkaar nooit helemaal uit het oog verloren.
Toen ik foto's moest gaan maken van mijn sieraden was zij degene die mij uitgelegd
heeft hoe dat moest.
Ieder zijn vak.
Ik brand glas maar maak geen geweldige foto's.
Die mooie, witte achtergrond is mij nooit gelukt.
En daar komt Christine dus weer in beeld.
Zij maakt dat mijn foto's er toch mooi uitzien. Op facebook en op de website.
Nu had ik eens een poezenkraal gemaakt . Zij was daar enthousiast over want zij is een
poezen fan.
Ik niet.
Ze vroeg me of ik ook zo'n kraal voor haar wilde maken met de kleuren van Macka, haar
kat.
Dat heb ik toen voor haar gedaan.
Ik hoop dat ze van beiden nog lang plezier heeft.
Countdown 98-97-96-95....... Yes, its Christmas.
Mijn tweede liefde.
Nee, ik ben niet gek geworden maar je moet wel op tijd beginnen.
Ja, daar ben je natuurlijk benieuwd naar .
Wie of wat zou dat nu wel zijn?
Ga ik je zo meteen vertellen.
We hebben het niet over personen. Die willen allemaal op die eerste plaats staan.
Nee, buiten glas verzamel ik thee/koffiepotten met rozen.
Tenminste, dat was de bedoeling.
Een aantal jaren terug kreeg ik de eerste van mijn zus. Dat was het begin van de
verzameling. Ik had ooit laten vallen dat ik dat ging verzamelen en toen ik jarig was kreeg
ik dus die eerste theepot.
Er volgden er nog meer. Ik struinde op vlooienmarkten en in tweedehandswinkels. En ik
kreeg er van mensen die wisten dat ik ze mooi vond. Gaandeweg moest ik mijn plan
bijstellen want ik kreeg steeds meer. Kopjes, suiker/melk kannetjes, schaaltjes en
schalen, bordjes, ja wat niet. Als er maar een roos op stond werd het voor me
meegebracht. Zelfs een stukje zeep en een potje rozenjam.
Ze staan allemaal in de kast en vanmorgen tijdens het poetsen, bedacht ik dat er toch wel
een aantal waren die ik niet weg kan gooien. Mijn kast puilt uit en de planken hangen
door dus er kan niks meer bij.
Al poetsend kwamen de herinneringen:
* de kast, uit het schuurtje van mijn vader. Hij had er zijn gereedschap in en ik kreeg
hem na zijn overlijden.
* die eerste theepot die ik kreeg van mijn zus
* het roze kopje waar mijn kleindochter altijd thee uit wilde toen ze klein was.
* het kopje met de blauwe rozen wat ik kreeg van mijn schoonzus toen ze gingen
emigreren.
* de chinees porseleinen kopjes van mijn oma.
* het "eerste communie" stelletje.
* het theepotje wat kleindochter zelf beschilderd heeft.
* de hele grote dekschaal, die kreeg ik om er planten in te zetten wat ik overigens
nooit gedaan heb.
* het peper/zout/mosterd stelletje. Heeft niks met koffie/theepot te maken maar ik
vind het mooi
Nu weet je dus waarom er in mijn huis en tuin rozen staan.
Simpelweg omdat ik ze onweerstaanbaar vind.
Ik was de afgelopen week in het Tuincentrum en de eerste voorbereidingen waren al
begonnen.
Lege plekken maken voor de Kerst versieringen
Ja, als de pepernoten in augustus in de winkels liggen mogen de kerstballen toch zeker
wel in oktober.
Ik heb niets tegen Kerst hoor, vind zelfs al die kerstshows wel leuk.
Alhoewel... ik denk dat ik zo ongeveer alles al wel gezien heb.
Er is niks nieuws meer maar het sfeertje is zo leuk.
En dat is ook de reden dat ik verleden jaar de kriebels kreeg om er ook aan mee te doen.
Waar begin je dan mee?
Met een eenvoudige Kerstman te maken.
Daarna volgde een Kerstboompje ,een Paddenstoeltje, een Sneeuwman en een Pinguïn ,
ja ze kunnen allemaal de boom in.
Ik heb er veel gemaakt en allemaal kregen ze een kerstwens mee.
Zoetjes aan begint het nu weer te kriebelen en ook dit jaar ga ik er weer mee aan de
slag.
Denk jij nu ook dat je niet vroeg genoeg kunt beginnen met inkopen bestel dan alvast je
Kerstwensen.
Ik weet zeker dat je familie het leuk vind om zo'n Kerstwens te krijgen i.p.v. een kaart
Zand!!!
Dat was toch jammer.
Wat je vandaag te zien krijgt is een sleutelhanger met daarin mee gebrand het zand hier
uit mijn geboortestreek: de Loonse en Drunense duinen.
En het goede doel werd er de dupe van.
En voordat er nu iemand gaat roepen: "hee, dat mag niet" vertel ik je alvast dat het zand
wat er in zit zo minimaal is en dat dit het zand is wat na elke wandeling achterbleef in
mijn schoenen, en nee ik heb geen zweetvoeten.
Ik heb dit dus netjes in een bakje uitgeschud en niet in mijn kliko totdat ik voldoende
had om kralen te maken.
Je hebt dus nu een kraal met een verhaal welke je kunt kopen bij www.thiesje.nl
Een deel van de verkoop gaat aan het eind van het jaar weer terug naar de beheerders
van de duinen, het goede doel dus.
De allereerste bloemenketting die ik ooit maakte. Ja, daarmee ging het mis.
Maar iemand had het geluk om deze voor een prikkie te kopen.
Een heel werk, dit bloemensieraad.
Een voor een moet het "glaswerk" er op genaaid worden en dan ook nog zo geschikt dat
het er leuk uitziet.
Ik had twee verschillende gemaakt.
Het was, denk ik tegen december want Kersthuis Waalwijk begon net in de belangstelling
te komen .
Hee, dacht ik dat is een goed doel, daar wil ik wel aan bijdragen.
Ik zag dat er artikelen bij opbod verkocht werden en dus besloot ik om de twee
bloemenkettingen te schenken.
Het leek mij duidelijk dat deze apart verkocht moesten worden.
Op de betreffende middag was ik natuurlijk aanwezig om te luisteren wat er geboden
werd op de sieraden.
Tot mijn grote schrik werden beiden sieraden in een lot verkocht.
Ik kon niets doen en moest toezien hoe een mevrouw de gelukkige werd van deze twee
mooie sieraden.
En dat voor een bedrag waar zij normaal nog niet een zo'n sieraad voor had kunnen
kopen.
Heel jammer dus, zeker voor de Hospice waar het geld naar toe ging
Weer eens wat anders.
Een puzzelstukje.
Soms krijg je verzoeken waar je nog nooit van gehoord hebt.
Nu kan ik ook niet alles weten en gelukkig hoeft dat ook niet.
Ik sta nu al wel eens te denken wat ik ook weer boven ging doen.
Dat ken je vast ook wel.
Hoe zou dat dan wel niet zijn als ik alles zou weten.
Ik kreeg de vraag of ik ook iets kon maken voor een mi-moneda hanger.
"Nooit van gehoord " zei ik "maar ik zal even googlen dan weet ik wat het is".
Blijkt het zo'n systeem te zijn waarvan je de schijven kunt wisselen zodat je iedere keer
weer een nieuwe hanger hebt.
"Kun je me zo'n schijf laten zien, dan heb ik enig idee van de dikte "vroeg ik
"Moet ik stiekem doen" zei ze "als mijn moeder naar haar werk is want het is een
verrassing voor haar.
Ze wilde er ook graag as in verwerkt hebben ".
Of die as nu van opa of oma was dat weet ik niet meer.
Ik heb het eens goed bekeken want het was maar een dunne schijf.
Moet me wel lukken dacht ik.
Ik heb er eerst eentje op proef gemaakt, zonder as, om te passen.
Ze had weer even de ketting meegenomen terwijl moeder weg was.
En ja, hoor, in een keer goed.
"Nu kan ik er eentje maken met de as" zei ik "en dan gebruik je deze blanco maar als
achterkant".
Er kunnen 2 verschillende schijven in zo'n hanger.
Het was mooi op tijd klaar, voor Moederdag.
Of moeder het mooi vond weet ik niet want dat heb ik niet meer vernomen.
Ik ken meerdere volwassenen en kinderen die een vorm van autisme hebben.
Een van hen vertelde mij jaren geleden, het heel vervelend te vinden om steeds weer uit
te moeten leggen, wat er met hem aan de hand was.
"Ja, dat snap ik maar hoe kunnen we dat oplossen" ? vroeg ik hem.
Wist hij ook niet zo een, twee, drie.
Ik heb er over nagedacht, veel over gelezen en gegoogeld.
Telkens kwam ik weer uit op het puzzelstuk.
Alle informatie komt bij iemand met autisme binnen in losse stukjes.
Deze moeten weer tot een geheel verwerkt worden.
Als een puzzel dus
Ik heb voor hem een armband gemaakt met daarin een zilveren puzzelstukje.
Leek mij voor een man toch prettiger dragen dan een kettinkje.
Later kreeg ik nog een verzoek om ook zo iets te maken voor een jong meisje.
Voor haar heb ik dat puzzelstukje verwerkt met wat kralen in een kettinkje.
Het is algemeen bekend dat je aan het puzzelstuk kunt zien dat je te maken hebt met
iemand die een vorm van autisme heeft.
Dat "lastige" nichtje.
Een kennis of een KENNIS?.
Nou ja, nichtje... inmiddels is het wel een nicht geworden.
Ken je haar ook?
Misschien heb jij ook wel zo'n "lastige" nicht!!
Ik heb haar inmiddels al een hele lange tijd want ik ken haar al vanaf haar geboorte. Ze
is ook nog eens op dezelfde dag jarig als mijn moeder dus dat schept een band.
Regelmatig drinken we samen een bakkie thee want net als ik, drinkt zij ook geen koffie.
Een familietrekje?
Waarschijnlijk een van de weinige familietrekjes want zij rijdt motor en daar krijg je mij
nog met geen tien paarden op.
Zij maakt geen glaskralen en dat doe ik nu weer wel.
Natuurlijk leest ze ook mijn kraal-verhaaltjes en toen ze vroeg of ze ook nog aan bod
kwam kon ik dat niet zomaar voorbij laten gaan.
Jaren geleden, toen ik net begonnen was met kralen maken kwam ze met de vraag of ik
er voor haar eentje wilde maken.
Moest in zwart/wit en het liefst nog gisteren want zo ongeduldig is ze.
Ik was nog niet zo lang bezig met die kralen en ja, je wilt het zeker voor je nicht toch wel
perfect afleveren.
De boot even afgehouden want ze was een paar weekjes later ook nog eens jarig. Wist
ik dus gelijk een leuk cadeautje.
"Lukt toch zeker wel voor mijn verjaardag"? vroeg ze nog "kan ik hem mooi aan bij mijn
zwart/wit jurkje.
Het was gelukt en zij heeft dus mijn EERSTE, VOOR EEN ANDER GEMAAKTE, kraal.
Als ik haar was zou ik die maar goed bewaren want wie weet, wordt het nog eens een
collectors item
En "lastig"? Och dat valt ook wel mee. Ik blijf nog maar lekker thee met haar drinken.
(Als ik die nog krijg na dit verhaaltje)
In de loop der jaren heb ik meerdere kunstenaars leren kennen.
Sommige blijven vluchtige kennissen en met anderen heb je wat meer.
En dat is ook met deze dame het geval..
Door haar heb ik een permanente expositie bij een Galerie gekregen.
Toen ze mijn bloemensieraden zag was ze verkocht.
"Zo iets wil ik ook wel " zei ze.
"Dat kan geregeld worden" zei ik " in welke kleur wil je het "?
Zij ging voor de aqua kleuren en er moesten oorbellen bij.
Nu is het geen straf om dit te maken en zeker niet in die kleur.
Het is de kleur waar ik zelf ook nog steeds het liefst mee werk.
"Lukt het nog voor de Route van de Kunst " vroeg ze "want dan wil ik ze graag dragen.
Gelijk ook mooie reclame voor jou ".
In dat jaar was ik nog geen deelnemer aan de Route.
Natuurlijk ben ik tijdens de Route van de Kunst bij haar op bezoek geweest..
Ze droeg het sieraad en het stond haar perfect.
De tuniek die ze er bij droeg had ook nog eens de perfecte kleur..
Nu weet ik natuurlijk niet of ze tijdens die dagen meer complimenten voor het sieraad
dan voor haar werk heeft gekregen.
Zoals ik al zei: de aqua kleuren zijn ook mijn kleuren.
Maar iedere keer als ik weer richting die aquatinten grijp hoor ik in gedachten de stem
van manlief:
" Je moet niet altijd alles maken in de kleur die jij leuk vind.
Er zijn ook mensen met een andere smaak".
Tja, en dan neem ik toch maar groen, bruin of rood omdat hij soms toch wel eens een
beetje gelijk heeft.
Gedenksieraden, ik heb er al heel wat gemaakt.
Ja, en wat doe je dan?
Ik heb er al heel wat gemaakt in de afgelopen jaren, gedenkkralen, sieraden of een
hartje/kraal op standaardje.
En bijna allemaal hebben ze wel een verhaal waarom er net dat bloemetje, hartje of iets
anders op moet.
Zo kwam deze klant met de vraag of ik op haar hartje een klavertje vier wilde maken.
De as was van haar vader en hij had altijd iets gehad met klavertjes.
Mijn antwoord toen was "nou, nee dat denk ik niet, mag het ook een bloemetje zijn"?
Ja, dat mocht ook en ik meen dat we toen gekozen hadden voor een vergeet-me-nietje.
Later toen ze weg was dacht ik bij mezelf:
waarom probeer je het gewoon niet even om een klavertje te maken. Omdat je er nog
nooit een gemaakt hebt wil het niet zeggen dat je het niet kunt.
Ik heb het eerst op een gewone kraal uitgeprobeerd want je kunt een gedenkkraal nu
eenmaal niet 2x maken. Die moet in een keer goed zijn.
Na een paar pogingen lukte het een goed klavertje te maken dus kon ik het er wel op
wagen om aan het echte werk te beginnen.
Klant blij want ze had geen klavertje vier verwacht.
Wil jij nu ook iets speciaals, vraag er om en wie weet lukt het om jouw wens ook te
vervullen.
Niet zo heel veel meer dan links laten staan, letterlijk deze keer.
Als je op een Kunstmarkt staat maak je veel nieuwe kennissen.
Sommige zijn leuk, enkele zijn heel leuk en daar blijf je contact mee houden.
Maar mijn buurvrouw van afgelopen zondag was ontzettend irritant.
Het begon al toen ik uit ging pakken.
"O, heb jij ook sieraden? Ik snap niet dat ze ons naast elkaar gezet hebben. Dat doe je
toch niet. Nou, dan zal ik wel niets verkopen" zei ze.
"Nou, je staat wel achter je sieraden" zei ik haar. "Het is nog steeds de klant die kiest
hoor".
Ze had behoorlijk wat "kennissen" op gedaan met al die Kunstmarkten want er kwamen
nogal wat collega's om haar te beklagen dat er zoveel sieraden verkoop was in haar
laantje.
Dat klopte ook wel maar ieder heeft toch zijn eigen ding en niets is hetzelfde.
Ze ging wel erg ver om de klanten aan haar kant van de kraam te krijgen. Stond er iemand
bij mij te kijken dan riep ze al; "wat heeft u een mooie ketting, broche, hoed of wat dan
ook aan"
De meeste reageren dan ook wel want haar stem was luid genoeg.
Zelfs de nagellak viel op want ook daar had ze een bijpassend sieraad bij.
Op een gegeven moment duwde ze een klant van mij opzij omdat ze er tussen moest.
Voordat ik iets kon zeggen reageerde mijn klant al met: nou ,nou moet dat zo.
Blijkbaar had ze een bord voor haar hoofd want ze reageerde niet.
Mijn buurvrouw aan de andere kant zei ook al : "nou zeg als je het zo moet verkopen.
Kunstmarkten zijn altijd leuk en ook goed onder elkaar maar zo hoeft het toch niet”.
Ik heb maar niet veel gezegd en haar de rest van de dag links laten staan. Ze probeerde
wel aan de weet te komen of ik goed verkocht had.
Toen heb ik haar toch maar even die sneer meegegeven:
"ik heb heel goed verkocht en ik denk dat ik dat te danken heb gehad aan jou agressieve
verkooptechniek. Bedankt daarvoor".
Ze keek me aan of ze niet wist waarover ik het had.
Op zulke "buren" zit je niet te wachten. Die maken je dag minder leuk.
Hoe een balletje rollen kan.
Je denkt zeker dat ik niets meer doe?
Mond tot mond reclame, daar moet ik het van hebben.
En dat hebben deze dames heel goed gedaan.
Niets is minder waar.
Ik heb het de afgelopen weken druk gehad met gedenkkralen maken.
Maar gelukkig heb ik ook nog tijd gevonden om iets nieuws te maken.
Had nog zitten denken in wat voor kleur ik dat zou gaan doen maar ben toch maar bij het
veilige zwart/wit gebleven.
Een kleur die niet aan de modetrend meedoet want het kan gewoon altijd.
Jij hebt vast ook wel iets in je kast hangen waar zwart/wit bij kan.
Het is de meest veilige kleur die er is.
Veilig of niet, toch ging het nog even fout.
Je hebt nml zwart en zwart in glas. Het ene is echt zwart en de andere heeft een minimale
paarsige gloed wat je zo op het blote oog niet ziet. Is ook wat goedkoper in aanschaf.
Natuurlijk heb ik ze allebei in huis. De goedkopere gebruik ik voor de workshops.
Waarschijnlijk was dus dat staafje glas bij de andere terecht gekomen met opruimen.
Dit had tot gevolg dat ik een aantal kralen had die opnieuw gemaakt moesten worden..
Nu is het niet zo dat die kralen weggegooid moeten worden.
Als ik er meer maak in dat kleur zwart zie je het niet en kunnen ze toch weer gebruikt
worden voor een sieraad.
Ook ik ben maar een mens en maak dus fouten zoals je ziet.
Maar in dit sieraad zitten dus de juiste kleur zwarte kralen.
Je herinnert je vast nog wel de sleutelhangers met paardenharen.
Toen die op facebook verschenen kwam er gelijk reactie.
Er was iemand die nog steeds niets gedaan had met de as van haar moeder.
Gewoon, omdat ze nog niets naar haar zin tegen was gekomen
De klant van de sleutelhangers had gezegd dat ze dan maar eens bij mij moest gaan
kijken.
En dat deed ze, dezelfde dag nog.
We kwamen tot overeenstemming.
Ze begon rond te vertellen dat ze bij mij toch wel mooie dingen gezien had. Ze had die
nog nergens gezien en dan ook nog voor een mooie prijs.
Toen ze het op kwam halen bracht ze haar schoonzus mee.
Die koos ook voor een mooi hart op standaard maar dan met roosjes.
Om te dragen werd het de pegel met de as onzichtbaar erin verwerkt.
Ik hoop dat ze veel reactie krijgt over haar hanger want ook dat is een mooie reclame
Kom gerust eens kijken als je besluit om toch iets te doen met de as of haren van een
dierbare.
We komen er vast wel uit.
En nog eentje.
We gaan voor GOUD!!!
Je herinnert je vast nog wel het bonte sieraad wat ik gemaakt heb voor een kunstenares
die de tulp als muze had.
Zou deze bruid dat gedacht hebben toen ze trouwde?
Waarschijnlijk dacht zij, net als ik toen, dat duurt nog zo lang!!!
Nu had deze kunstenares een kennis die zo mogelijk een nog kleurrijker figuur was dan zij
zelf.
Deze kennis had het tulpensieraad gezien met de opening van de tentoonstelling en vond
het prachtig.
Haar man wilde haar verrassen en heeft via de kunstenares voor haar ook zo'n sieraad
besteld.
Zoals je weet maak ik nooit twee dezelfde sieraden dus voor haar heb ik gekozen voor
een andere vorm bloemen
Haar bont boeket zit op een oranje gevuld zijden koord.
Kleurrijk was het zeker geworden en ik mag hopen dat zij het dikwijls gedragen heeft.
Deze sieraden maken is veel werk maar ontzettend leuk om te doen.
Vind jij ze ook leuk?
Dan bestel je er ook een bij www.thiesje.nl
Maar zij heeft het toch maar gehaald en kwam met haar nieuwe feestkleding voor een
bijpassend sieraad.
Het moest iets chics maar toch eenvoudig worden.
We hebben samen de kleur uitgezocht en de rest was aan mij.
Gekozen was er voor silverbrown glas.
Dat wil zeggen dat deze kleur toch iets transparants heeft met een wisseling van kleur en
een zilverglans over het glas. Op de foto kun je dat bijna nooit goed overbrengen.
Een ketting en armband moest ik voor haar maken.
Toen het klaar was en zij kwam kijken of het naar haar zin geworden was besloot ze ter
plekke dat er nog een ring en oorbellen bij moest.
Ik heb er een uitnodiging voor het feest aan over gehouden.
Het moest er van komen.
Hoezo..... glasgek?
Jaren geleden, toen het kralen branden een beetje uit de hand liep moest het er toch
eens van komen.
Dat ik gek ben van glaskralen maken is wel bekend maar dat ik nog veel gekker ben van
glas, dat weet je waarschijnlijk niet.
Ik verzamelde al glas voordat ik begon met het maken van sieraden van glas.
Het is begonnen met een heel klein olifantje van glas wat ik ooit van iemand gekregen had.
Hee, was mijn gedachte, wat leuk daar wil ik er wel meer van hebben.
En zoals het meestal gaat met dat verzamelen: als men eenmaal weet dat jij iets spaart
dan komt het vanzelf.
Maar niet alleen glazen olifantjes werden me aangeboden. Hout, brons, keramiek zelfs een
messing olifantje heb ik gekregen.
En dat terwijl mijn bedoeling was om alleen maar die van glas te gaan sparen. Dat was een
stuk moeilijker want die zijn er niet zoveel.
Ik kreeg nog wat erfstukken van iemand in geslepen glas en ja dan is die overstap naar
alles van glas snel gemaakt.
Momenteel heb ik dus naast mijn koffie/theepotten met rozen verzameling ook nog een
glasverzameling.
Wat je ziet is nog maar een kleine hoeveelheid van wat ik heb.
Ik ben net een kraai, zegt manlief, als het maar schittert in de zon.
De verzameling van olifanten van glas ligt momenteel op zijn gat want ik kom er geen
meer tegen op mijn strooptochten.
Dus mocht je er nog eentje hebben en je was toch al van plan om die weg te gooien..........
dan weet je waar je die kwijt kunt.
Zolang ze de slurf maar in de hoogte houden want er is me verteld dat een olifant met
slurf naar beneden boze geesten in huis brengt.
En die kan ik missen.
Voor sieraden moet je zijn bij www.thiesje.nl en je olifantje van glas mag je bij mij kwijt.
Om van mijn sieraden af te komen moest ik toch mijn weg gaan zoeken op social media.
En dat viel voor zo'n computerkluns als ik niet mee.
Computers zijn voor mij een noodzakelijk kwaad. Het heeft niet mijn interesse dus......
het blijft ook niet hangen wat ik geleerd heb.
Inmiddels is dat wel wat verbeterd , deels omdat het moet en deels omdat ik er
inmiddels wat beter mee uit de voeten kan.
Ik moest wel want anders zou ik ook mijn eigen website niet kunnen beheren.
Gelukkig is er Richard van FireMultimedia . Hij heeft mijn website gebouwd en bij hem
kan ik met al mijn onbenullige vragen terecht.
Verleden jaar is de website vernieuwd, zeg maar gemoderniseerd.
Ik denk dat hij wel compleet is maar misschien heb ik het mis.
Wil jij eens kijken of ik het wel bij het goede eind heb a.u.b.?
Is hij wel compleet of mis je nog iets?
Laat het me weten want jij bent degene die het mij kan vertellen.
www.thiesje.nl
Ik ben heel benieuwd.
Hortensia's wie houdt er niet van.
Kètting maken of Ketting màken.
Ik wel want ik vind het een mooie bloem.
De ontvanger van deze ketting vond dat hopelijk ook.
Ja, het verschil zit 'm in de klemtoon.
Normaal gesproken maak ik een ketting.
Maar dan ook helemaal vanaf het nulpunt.
Tegenwoordig gebeurt het regelmatig dat er gevraagd wordt of ik een ketting wil
maken, repareren dus.
Heb ik ooit eens gedaan voor iemand en dat praatje gaat snel rond.
Als het enigszins mogelijk is dan repareer ik het ook wel maar er wordt al snel gedacht
dat je alles dan wel maakt.
Zo kreeg mijn schoondochter tijdens het sporten de vraag:
"jouw schoonmoeder maakt toch kettingen"?
Hee, dacht zij, klant voor haar .
"Ja, dat doet ze" was haar antwoord.
Nou, wil je dit dan aan haar geven en vragen of ze dat wil maken.
Oeps, dacht schoondochter, daar zal ze niet blij mee zijn.
Inderdaad, dat was ik niet want het was een parelketting.
Het laatste wat ik wil en kan is parels knopen, .
Ik heb die mevrouw gebeld, en gevraagd of het echte parels waren.
"Waarom”? was haar vraag.
"Die moeten geknoopt worden en dat kan ik niet" was mijn antwoord.
“Dat is werk voor de juwelier”.
Daar was ze geweest maar dat was nogal prijzig.
Het waren cultivè parels dus het mocht ook wel op draad geregen worden.
Dat had ik ooit voor een kennis van haar gedaan maar dat waren "nep" parels .
"Dan wordt het wel wat kleiner" was mijn antwoord.
Maakte niets uit, zolang het nog om haar nek kon was het goed.
Ze had de ketting ooit van haar moeder gekregen
Ik heb het geregen maar vond het zelf wel jammer van de ketting.
Maar ja, klant is koning ook al is het niet mijn ding.
De loodgieter was bezig met een karweitje toen hij deze hanger met hortensia's zag.
"Hee" zei hij "mag ik die?
Ik heb een klant en die kweekt en handelt in hortensia's en ik denk dat zijn vrouw dit wel
erg leuk zal vinden".
"Neem maar mee dan" zei ik.
Mijn loodgieter is een aardige (jonge) man dus die gun ik wel een leuke binnenkomer bij
zijn klant.
En ik?
Ik zag al dollartekens.
Want......als deze kweker de hanger leuk zou vinden zou hij er wel eens meer van
kunnen bestellen om als relatiegeschenk aan zijn klanten te geven.
Uiteraard had ik het netjes verpakt met visitekaartje en flyer.
Dan wist hij waar hij moest zijn om er nog eens paar honderd bij te bestellen.
Weken later toch maar eens gevraagd aan de loodgieter of hij het al afgegeven had.
"Ja hoor, ze vonden het leuk" was het antwoord.
Niks dus nog honderden na bestellen.
Mis gegokt, het schip loopt nog niet binnen helaas.
Vind jij hortensia's ook leuk?
Kijk dan maar eens op www.thiesje.nl daar vind je nog meer sieraden met hortensia's.
Een voordeel is er, je hoeft ze geen water te geven
Kiezen maar.
Leren? Hoezo Leren?
Ja, soms moet je niet een maar twee stuks maken.
Omdat je nooit te oud bent om iets te leren en omdat je nooit uitgeleerd bent in
kralenland.
Op een dag komt er een mevrouw bij me met het verzoek om iets te maken bij haar
jurk.
"In welke kleur" vroeg ik haar.
"Mijn jurk heeft meerdere kleuren" zei ze
Bij het zoeken tussen de kleuren glas kon ze ook niet precies zeggen welke kleuren
het dan wel waren
"Had de jurk maar even meegenomen" zei ik "dan kunnen we er precies de goeie
kleur bij zoeken".
Gelukkig woonde ze in de buurt en is ze hem even gaan halen.
Inderdaad, het was een jurk met meerdere kleuren en een antraciet grijze
ondergrond.
Na lang zoeken kwamen we uit op geel met zwart of antraciet.
Ze kon niet goed kiezen dus heb ik gewoon maar twee verschillende gemaakt.
Een met grove zwarte en gele kralen en eentje met transparant antraciet en geel.
Ik geef je te raden welke het geworden
Het zal nu denk ik zo'n klein jaartje geleden zijn dat ik met nog twee dames richting
België ging voor een workshop aquarel ringtop maken.
Dame nummer twee moest opgehaald worden op het station in Breda en natuurlijk
stond ze niet op de afgesproken plek of misschien stonden wij wel niet op de juiste
plek, kan ook nog.
Daar hebben we het eigenlijk niet meer over gehad want het was gelijk van klep,klep,
klep
In Brussel was het zoeken naar een parkeerplek maar gelukkig, niet al te ver van het
adres waar we moesten zijn eentje gevonden.
Op plaats van bestemming waren er natuurlijk meer bekende glasgekken die ook voor
de workshop kwamen.
Na het bakkie koffie kwam de uitleg en toen zelf aan de slag.
Ook daar was het: het lijkt zo makkelijk als je het ziet maar toch wel even anders als je
het zelf moet doen.
Maar ik heb die middag toch een viertal mooie ringtops gemaakt.
Voor wie niet weet wat een ringtop eigenlijk is:
Een losse glastop die je op een ring kunt draaien zodat je telkens kunt wisselen.
Eenmaal aankoop van de ring dus en daarna kun je losse tops kopen.
Aan het einde van de dag terug naar huis en zelf aan de slag.
Dit is een van de resultaten van het zelf doen.
Ringtop heeft een doorsnede van 4 cm
Liefde voor.......
Ook voor een kind.
Ik heb een afspraak met een echtpaar dat toch 1,5-2 uur moet rijden om in Drunen te
komen.
"Hoe bent u aan mijn adres gekomen"? vroeg ik hen.
"Googlen, en toen de website bekeken. Wat we zagen stond ons wel aan" was het
antwoord.
Wat is er nu leuker voor een opa en oma dan je kleinkind verwennen?
Dat hebben deze opa en oma vast ook gedacht.
Ze kwamen voor een herdenkingskraal.
Hun hondje was overleden en dat konden zij maar niet vergeten.
Ik heb de foto's van hun lieveling bekeken en we zijn aan het brainstormen gegaan
voor een sieraad.
Mevrouw wilde toch wel iets wat opviel zodat mensen er naar gingen vragen.
Kleuren uitgezocht en ik kreeg verder de vrije hand
Meneer vond het allemaal prima.
2 dagen later een telefoontje:
Meneer en hun zoon wilde toch ook wel graag een herinnering maar dan in de vorm
van een sleutelhanger.
Tranen in hun ogen bij het ophalen.
Een groter compliment kun je als kunstenaar niet krijgen.
Ik kreeg telefonisch het verzoek om een naamsieraad te maken voor een meisje.
"Hoe oud is zij" vroeg ik.
"Maakt dat iets uit dan" vroeg opa.
"Zeker wel" zei ik "want als ze nog heel jong is dan maak ik niets met glas. Vind ik te
gevaarlijk als ze mocht vallen".
Het glas wordt dan wel afgehard maar het kan nog steeds kapot en ze zal zich maar
snijden.
Deze jongedame was 10 jaar.
Geen verrassing, ook zij hield net als de meeste meisjes van roze.
Dus kraaltjes gemaakt in roze met witte stipjes
Haar mooie naam er tussen zodat iedereen wist hoe ze heette.
Hopelijk is dat het cadeautje in haar smaak is gevallen.
Ik verwacht niet dat ze het nu nog draagt want inmiddels is ze een jaar of 16 denk ik.
Maar misschien heeft ze het nog bewaard omdat het een cadeautje was van opa en
oma.
Uitnodiging van de Queen.
Wat een saaie ketting.
Ja, dat had je niet gedacht hè maar ik heb dit jaar een uitnodiging van de Queen
gekregen om de conventie bij te wonen.
Je hebt vast wel eens gehoord of gelezen van de Red Hat Society.
Deze beweging is overgewaaid uit Amerika en kent ook hier in Nederland
verschillende afdelingen .
De dames vinden dat je op een bepaalde leeftijd niet achter de geraniums hoeft te
gaan zitten maar juist op moet vallen om te laten zien dat je er bent.
Daarom lopen zij het hele jaar door in het paars met een rode hoed.
Behalve in de maand dat ze jarig zijn, dan mag het een rode jurk met paarse hoed
worden.
Ze gaan zo gekleed als ze als groep op pad gaan of bij bijzondere gelegenheden.
De dames hebben adellijke namen zoals :
Doña Ina, Lady Aphrodite, Vrouwe Antonia Regina, Freule Genieten tot Vreugdevol,
Dutchess Zonnestein en niet te vergeten de Queen . Zij is het hoofd van een afdeling
en er zijn dus meerdere Queens.
Je wordt ook niet zomaar lid hoor. Je moet eerst goedgekeurd worden door de
ballotagecommissie
Eenmaal per jaar houden zij een conventie en dit jaar was dat in Haarlem en Thiesje
was uitgenodigd.
De enige voorwaarden was dat ik alleen maar rode of paarse sieraden mee zou
brengen voor de verkoop.
Ik heb mijn ogen uitgekeken die dag.
De hele schouwburg was versierd met kleine rode hoedjes en alles was in paars en
rood.
Zij werden officieel met muziek opgehaald op het station en de weg vanaf het station
tot schouwburg was versierd met ballonnen en rode loper.
Bij binnenkomst onthaald met champagne en welkom geheten door de
burgemeester.
Dan voel je je toch een dag koninklijk, niet dan?
De dames waren tot in de puntjes in kleur, zelfs zakdoek was paars of rood.
En ze waren ook nog eens aardig en genegen om al mijn vragen te beantwoorden
Het was een hele belevenis om eens mee te maken en ik vond het dan ook een hele
eer dat ik er voor uitgenodigd was.
Dat was wat een bezoeker van een Kunstmarkt tegen me zei toen ze deze zag liggen.
"Dat vind u" was mijn antwoord "maar loopt u maar eens met mij mee dan zal ik u
laten zien dat deze ketting alles behalve saai is".
"Hoe dat zo" was haar vraag.
" Deze ketting heeft, net als een mens, zonlicht nodig om te stralen" zei ik haar.
Met de ketting een plekje opgezocht waar de zon scheen want ik stond natuurlijk met
mijn kraam net niet in de zon.
En dat maakt voor glas een wereld van verschil als de zon er op staat te schijnen.
Ik hield de ketting zo voor haar op dat de zon er mooi doorheen scheen.
En toen moest ze me gelijk geven.
Deze glassoort veranderd van kleur in de zon en schittert dan volop.
Ze ging helemaal overstag en kocht de ketting.
"Wel altijd in de zon lopen of onder de lamp gaan zitten" heb ik haar nog
meegegeven.
Ze kon er gelukkig wel om lachen
Wist jij dat de zonlicht zoveel verschil uit kan maken?
www.thiesje.nl heeft nog meer van deze sieraden.
Je hebt rood en rood.
Koud.....
Deze stukjes schrijf ik altijd aan de keukentafel.
Ik heb dan een prachtig zicht op mijn tuin en daar kan ik van genieten.
Ook nu in de herfst.
De appeltjes van de Malisboom kleuren mooi rood, de acer, de sedum alles verkleurt
naar rood.
Achter de tuindeuren staat een grote teil met hosta en ook die is al in herfstkleur
Langs de tuinmuur staan de rozen nog volop in bloei, dat heb je afgelopen vrijdag
kunnen lezen.
De witte hortensia bloeit nog. Het zit zomaar raar in elkaar, die natuur, volledig van
slag lijkt wel.
Wat had ik het koud afgelopen zondag zeg.
Kunstmarkt Wijk bij Duurstede.
Met een voorzichtig ochtendzonnetje ging ik richting Wijk.
Opbouwen, geen probleem, het was nog steeds droog.
Dat ik een plekje naast/tegen de kerk toegewezen had gekregen leek me alleen maar
fijn. Lekker uit de wind, dacht ik.
Helaas was ik vergeten dat het altijd waait rond de kerk.
Oké, als dat nou het ergste was.
Ik had gelukkig genoeg lijmklemmen bij me om de boel vast te zetten.
Het eerste 1.5 uur was het zomaar stilletjes.
Het hele dorp zat binnen, in de kerk.
Toen de dienst afgelopen was begon het zachtjes te miezeren.
Waren ze vergeten te bidden voor mooi weer misschien?
Gelukkig viel het net niet op de kraam met mijn sieraden.
Toen was die kerkmuur toch wel fijn.
Had ik in ieder geval één kant waar ik redelijk droog stond.
Het was weer een half uurtje droog en dan begon het weer opnieuw te regenen.
Optimist als ik ben had ik natuurlijk niet mijn warme dikke sokken en winterlaarzen
aan. Mijn "domme" hersens hadden zich nog niet ingesteld op kouder weer.
Eigen schuld dus.
Helaas begon steeds het meer te regenen.
Nog wel net niet op mijn sieraden maar die werden nat door de druppende paraplu's
want iedereen wilde zo droog mogelijk staan.
Jammer maar door de vochtige lucht voelde alles klammig aan.
Het is toch wat met dat weer.
De ene week sta je in het "woestijnzand" de week erop onder een waterval.
(De dakgoot van de kerk had een lekkage)
Heb me thuis maar opgewarmd met warme soep en een dik vest..
Gelukkig was dit de laatste buitenmarkt voor dit jaar want.... zo zegt manlief : "als jij
het voor schut vind om dikke sokken en schoenen aan te doen in oktober dan zul je
het wel voelen".
Het was door die steeds terugkerende regenbuitjes een stuk minder druk dan
verleden jaar.
Iedereen begon ook al vroeg met inpakken, al had dit weinig zin want je mocht met
je auto niet voor 17.00 uur het centrum in.
Thuis alles maar in een warme ruimte gezet zodat het vast kon drogen. Door de
Tja, ik wil nu eenmaal altijd bewijzen dat vrouwen tot het sterke geslacht behoren.
Maar het allermooist staat er toch wel mijn boompje bij.
Geen idee hoe het heet maar de kleur rood is overweldigend.
Natuurlijk heb ik geprobeerd om die kleur rood te treffen in een sieraad.
Ik heb verschillende kleuren rood maar zo'n mooi rood heb ik nog niet in mijn glas
gevonden.
Inspiratie genoeg, alle jaargetijden in de tuin zoals je ziet.
Kijk maar eens op www.thiesje.nl daar vind je genoeg kleuren uit de tuin terug
Poetsen?
Wie heeft daar nu zin in.
Morgen is het weer hetzelfde
Ja, je kunt zo wel denken maar doen is weer wat anders.
Gaat een paar dagen goed maar dan moet je het inhalen.
Dat was mijn ervaring toen ik verleden week weer mocht gaan branden.
Ik heb de schade van 2 maanden niets mogen doen wel weer ingehaald.
Eerst wat bestellingen weggewerkt die al langer hadden moeten wachten dan
normaal.
Daarna ruim 100 kralen gemaakt in diverse maten, modellen en kleuren.
Van die kralen moeten alle kraalgaten schoongemaakt worden en dat is nu zo'n
poetswerk wat ik het liefst uit zou besteden, maar ja, het hoort er ook bij.
Het leuke werk komt daarna, er een sieraad van maken.
Ik heb de nieuwe modekleuren maar gevolgd met branden.
Als je dan je nieuwe wintergarderobe aangeschaft hebt dan is er ook een bijpassend
sieraad.
Wintergarderobe? Ik hoor het je denken:
"Daar moet ik nu echt nog niet aan denken".
Wie verwacht nu ook deze temperatuur. Terwijl ik dit schrijf is het 28 graden. Dan denk
je nog niet aan een wollen trui.
Maar ja, je kunt het maar vast in huis hebben.
Volmaakt...ik?
Natuurlijk ben ik niet volmaakt. Wie vind dit nu wel van zichzelf.
Ik laat ook wel eens een steekje vallen maar volgen mijn kleinkinderen ben ik LIEF en
dat is ook heel wat waard.
Als je de foto hieronder bekijkt dan zie je dat er heel wat steekjes vallen.
IK BEN NIET SNEL TEVREDEN OVER EEN KRAAL!!!
Soms zit het tegen en komt die kraal toch niet tevoorschijn zoals ik het in gedachten
had.
Het gat zit niet precies in het midden, de kraal is niet mooi gelijk, de kleuren
combinatie valt tegen en zo zijn er nog wel meer dingen waardoor de kraal in de
WONKIEPOT verdwijnt.
Nu heb je vast wel eens van hergebruiken gehoord. Nou, ik ook.
De meeste wonkies worden hergebruikt maar komen NOOIT in de verkoop. Zo heb
ik er bv al eens een windgong van gemaakt en er een kerstboom mee bekleed.
De inhoud van de pot heeft al eens meegedaan als onderdeel van een raadwedstrijd
tijdens de Route van de Kunst.
Kleindochters rijgen er kettingen van maar nu zit ik toch zo'n beetje vast.
MISSCHIEN HEB JIJ NOG EEN GOED IDEE?
Wat zou ik nog kunnen doen met die wonkies?
Weggeven kun je vergeten want de WONKIES verlaten mijn atelier niet tenzij ze de
glasbak in gaan.
www.thiesje.nl daar zie je de kralen die NIET in de wonkiepot verdwijnen
Wat.....een eikel?
Wat is er nu leuker dan een workshop volgen bij Thiesje?
Niets toch zeker.
Soms krijg je verzoeken waar je toch even over moet nadenken.
Op een dag komt er een jongedame bij me met een foto waarop een eikel van glas.
"Kun je er zo eentje voor mij maken in rood"? vraagt ze.
"Dat moet wel lukken" zeg ik.
Mooi gezegd maar hoe zal ik dat nu eens gaan aanpakken.
Paar nachtjes over geslapen en ja hoor, de oplossing: echte kapjes moesten erop.
Gelukkig kwam de vraag in de nazomer.
In die tijd had ik mijn kleindochter nog een dagje want die ging nog niet naar school.
Wij dus samen het bos in om eikelkapjes te zoeken en dat was geen probleem, zo een
tas vol.
Ik heb er een aantal heel voorzichtig in de magnetron gedroogd, manlief gevraagd er
een klein gaatje in te boren, de rode eikel van glas gemaakt en deze aan het kapje
gemonteerd.
Later kwam ik er achter dat de jongedame studeerde voor bloemstyliste en nu
prachtige bloemstukken maakt.
Ik hoop dat deze eikel haar een beetje geluk heeft gebracht.
Afgelopen woensdag had ik iemand die ook graag eens glaskralen wilde maken.
Ze had er een uur rijden voor over "want" zo zei ze, "ik wil het wel graag goed
leren".
Hopla, eerste veer is binnen.
Ik geef de workshops altijd een op een want dan kun je het ook het best leren en
hoeft de aandacht niet verdeeld te worden.
Deze dame had al het een en ander aangeschaft, zo zeker was ze dat ze het leuk zou
gaan vinden.
Gelukkig is het redelijk koel in mijn atelier dus met die hitte ook nog goed te doen
achter de brander.
Eerst alles uitgelegd over de veiligheid want het is niet zomaar hopla beginnen
maar.
Dan volgt nog een uitleg over de diverse glassoorten en alle attributen waarmee
gewerkt kan worden en dan pas kan het grote werk beginnen.
Ik heb al veel workshops gegeven en altijd weer is het eerste wat iedereen zegt:
"het lijkt zo makkelijk als jij het doet".
Kijk, en dat is nu zo leuk want dat is helemaal niet zo als je het zelf moet gaan doen.
Er gaan vele weken en soms zelfs maanden overheen voordat je een mooie kraal
kunt maken. Er moet veel geoefend worden wil je dat kunnen.
We hebben vanmiddag stipjes en bloemetjes gemaakt, stringers getrokken, met
zand en met frit gewerkt, staven glas aan elkaar gemaakt, blaadjes slinger
getrokken, kraal met een groot gat en kralen met kleine gaten gemaakt. Kortom, we
waren goed bezig.
Zelfs nog even tijd gevonden voor koffie.
Op het laatst zei ze "stop, mijn hoofd zit vol van al wat ik moet onthouden".
De gemaakte kralen worden door mij schoongemaakt en er wordt iets van gemaakt.
Hetzij een sieraad of iets anders.
Deze dame wilde graag een sleutelhanger van haar gemaakte kralen.
Ze was heel gestrest, zei ze toen ze richting Drunen kwam maar dat zou je niet meer
zeggen als je de foto ziet.
Zo relaxt is nu kralen branden
Wil jij ook wel eens ervaren hoe een workshop is?
Kijk dan voor info op www.thiesje.nl
Ze is gek geworden!!!
Ik hoor het je bijna denken bij het zien van de foto.
De mussen vallen van het dak en zij komt met sneeuwpoppen??
Nou, dat heeft een reden
Elk jaar probeer ik toch wel een goed doel te spekken
Meestal door een deel van de opbrengst van een bepaald sieraad te schenken.
Dit is gekomen nadat ik gelezen had over @KanjerGuusje.
Haar verhaal en het doel van @Stichting Kanjer Guusje had zo'n indruk gemaakt dat
ik besloten had daar iets voor te gaan doen.
Daarna volgden er nog meer goede doelen.
Er was o.a.
de 10 jarige Maud, die fietste voor het Kankerfonds de Alp d'Zes,
Alicia en Sophie, die voor ALS de berg op fietsten,
Het Kersthuis.
Stichting Zoëzo.
Deze laatste was in de wintertijd dus sneeuwpop hangers voor in de kerstboom
gemaakt.
En ik moet zeggen, ze verkochten goed..
Ze loopt naast haar schoenen !!!!
Nee hoor, het loopt zo ongemakkelijk.
Maar het zou zo maar kunnen want ik ben wel een heel klein beetje trots.
Toen ik jaren geleden mijn eerste uitnodiging kreeg om te EXPOSEREN bij een
Kunstkring in Limburg voelde ik me zeer vereerd.
In mijn ogen was ik een hobbyist en IK werd uitgenodigd.
Blijkbaar was mijn kunst goed bevallen want het jaar erop kwam weer een
uitnodiging.
Toen volgde er een verzoek voor permanent exposeren bij een grote Galerie in
Bergschenhoek.
Kunstmarkten gingen zich voor mij interesseren en meerdere verzoeken volgden.
Maar het moment waarop ik goedgekeurd werd door de ballotage commissie van
de Route van de Kunst was toch wel het meest indrukwekkende moment ooit.
ZOU IK DAN TOCH EEN KUNSTENAAR ZIJN?
Er kwam een interview voor lokale tv en er volgende artikelen in de krant.
Tja, toen moest ik het zelf toch echt wel gaan geloven, ik was geen hobbyist meer
maar een KUNSTENAAR.
Zo gemakkelijk kan het gaan.
Zo kan het dus ook.
Vrijdagmiddag, ik wordt gebeld door een klant met de vraag of ze mag komen kijken
voor een sieraad bij haar outfit voor het feest.
"Dat zou wel mogen" is mijn antwoord "ware het niet dat alles ingepakt staat voor de
laatste Kunstmarkt van dit jaar".
"Geen probleem" was het antwoord "dan kom ik maandag. Ik heb er geen haast mee".
Prima dan.
Die maandagmorgen alle sieraden weer netjes uitgepakt en in de vitrinekast op de
halsjes gezet.
Mijn klant komt met haar man en haar feestkleding.
Eigenlijk zag ik het al gelijk, in de kast zat niets wat nu precies de goede kleur was.
"Ik heb die kleuren wel " zei ik "maar nog niet klaar.
Ik ben die nog in elkaar aan het zetten. Ik zal hem even pakken".
Met een halve geregen ketting in mijn hand kom ik weer terug en leg die op de
feestkleding en ja, wat ik al dacht : alle kleuren zaten erin.
Dat moet het worden, zei de klant.
Nog even gekeken welke lengte het moest worden om goed uit te komen in de halslijn.
"Er moeten ook nog oorbellen bij" zei ze.
"Dat is geen probleem, brand er nog wel twee kralen bij, zeg maar in welke kleur die
moeten zijn" was mijn antwoord.
Zoals je op de foto ziet bestaat de ketting uit meerdere kleuren.
Ze had tussen de bestaande oorbellen gekeken en er een paar uitgezocht.
Zoals die moesten ze worden.
Een paar dagen later kon ik haar een berichtje sturen dat alles klaar was.
Het feest kan beginnen dus
Je ziet het, kom gewoon even over met je feestkleding en we vinden vast wel iets.
Geen as, wel haren, geen sieraad maar wel een hart.
Een aantal weken terug kreeg ik het verzoek voor een gedenkkraal.
Klant kwam kijken wat er mogelijk was.
Door haar reuma kon zij geen sieraden dragen.
Het enige wat zij had van haar moeder waren wat haren.
Nu kan dit alleen maar in een holle kraal.
Zij had bij mij een hart op een standaardje gezien en dat leek haar wel wat.
Holle kralen blazen is iets wat ik wel kan maar een hart blazen, nee dat zag ik
mezelf toch niet doen.
Haren mee branden is ook geen optie want dat lukt niet, die smelten weg in de
vlam.
Hoe dit op te lossen, zij had geen as.
Ik heb toen het voorstel gedaan om een foto van haar ouders te verbranden en de
as te gebruiken.
Dat had ik al eens eerder gedaan voor iemand die helemaal niets meer had om te
verwerken.
Zo gezegd, zo gedaan.
Ik heb de foto verbrand en de as fijn gestampt.
Een mooi hart gemaakt en deze versierd met kleine hartjes in rood, volgens de
wens van de klant.
Omdat het hart op een standaardje moest kon zij ook de trouwringen van haar
ouders om het voetstuk doen zodat alles mooi bij elkaar bleef.
Ze had een mooi tafeltje, vertelde ze, waarop ze wat herinneringen aan haar ouders
had staan en dit kon er mooi bij.
Zoals jullie weten heb ik een schouderblessure.
Zwart, zwarter, zwartst.
Nu had ik de keuze tussen een spuitje, de fysio of de orthopeed.
Ik heb toen de 2 beste keuzes maar genomen.
De fysio: omdat ik er gelijk naar toe kon.
De orthopeed: omdat ik dacht dat het nog wel een tijdje zou duren voordat ik er
terecht kon en je kunt je afspraak maar hebben staan.
Gisteren was de grote dag.
Nu ken ik deze orthopeed al jaren en het is geen straf om er naar toe te moeten.
De man is zo rond de 40 jaar schat ik.
Het is en blijft nog steeds een kwajongen en daarbij ook nog eens een plezier voor het
oog.
Komt nog bij dat het een Belg is dus ook "plesant " om naar te luisteren.
Altijd goede zin en in voor een geintje.
Komt ie de kamer binnen, wiebelt wat met zijn kontje,( wat er overigens wezen mag )
en vraagt dan: "Wat vind je van mijn nieuwe broek"?
"Die mag er wezen" is mijn antwoord.
Lachend vraagt ie hoe ik aan mijn blessure kom, beschadigde spieren en slijtage in de
schouderkop.
"Niet zo gek gezien uw bouwjaar " zegt ie.
Ik vertel hem van mijn glas brand werk en dat ik daarvoor die linkerarm/schouder best
wel intensief gebruik.
"Glas branden, voor een kralensnoer"? vraagt ie.
"Amai, en gij hebt er zelf gene om"
Ik vertel hem, dat ik gelijk door moet voor een crematie, en dat mij altijd is geleerd, dat
je dan geen sieraden, of het moeten parels zijn, mag dragen.
"Dan wil ik de volgende keer wel een sieraad van u zien "zegt hij.
Ik zeg hem dat ie zo lang niet hoeft te wachten en geef hem mijn visitekaartje zodat hij
de website kan bezoeken.
"Dat ga ik zeker doen " zegt hij "want een kunstenaar krijg ik niet dagelijks over de
vloer
Ik dacht nog, nou vergeet ie dat spuitje, maar niets was minder waar.
Heb nog gevraagd of het perse moest.
Dan heb je sneller en beter resultaat bij de fysio was het antwoord
Ja, dan moet het maar dacht ik want ik wil zo snel mogelijk weer aan het branden.
“Doet niet zeer”, zei hij ook nog.
Nou, volgens mij heeft ie er zelf nog nooit een gehad.
Logisch, want zijn bouwjaar ligt ver onder de mijne.
Een aantal jaren geleden kreeg ik het verzoek om een sieraad te maken wat
gedragen kon worden naar een begrafenis of crematie.
Ik ken de dame in kwestie. Zij hecht nogal aan protocollen.
"Weet je dat je dan eigenlijk alleen maar parels mag dragen"? vroeg ik haar nog.
"Jawel hoor" was het antwoord "maar ik wil iets anders en zwart kan altijd".
Wat de klant wil wordt uitgevoerd dus aan de slag.
Ik heb voor haar zwarte lentils (platte ronde kralen) gemaakt en deze om en om
ge-etst.
Door het etsen wordt de glans uit de kraal gehaald.
Tussen de kralen zitten gitzwarte facetkralen en kleine zilveren schijfjes .
Zo is dit sieraad toch niet saai geworden.
Ik mag hopen voor haar dat ze het niet wekelijks heeft hoeven dragen.
Beschuit met muisjes eten?
Bloemen.
Als ik je daar een plezier mee kan doen, nou dan kom je maar hoor!
Maar het is NIET met reden dat je die dan krijgt en zeker niet in de juiste kleur.
Ik ben nog uit de tijd dat het een verrassing was wat je kreeg dus je had blauw en roze
muisjes in huis.
Zelf at je nog lang er na je boterham met de verkeerde kleur muisjes.
Ja, ik heb iets met bloemen.
Buiten dat ik ze mooi vind haal ik er ook mijn inspiratie vandaan
Je kunt aan de kleuren waar ik het meest mee werk zien welke kleur mijn
tuinplanten hebben.
Overwegend is dat roze, paars, lila en wit.
Geel vind je in mijn tuin pertinent niet.
Nu met de herfst wel natuurlijk maar dat hoort dan weer bij het seizoen en daar
heb ik geen probleem mee
Ik baal er al van dat de groenvoorziening van onze gemeente struiken heeft gezet
waarin gele bloemen komen.
Gelukkig staan ze voor mijn taxushaag en blijven ze er onder. Anders snoei ik
gewoon zelf de boel wat lager. Hebben de mensen van groenvoorziening geen
probleem mee. Scheelt hun weer werk.
Je kent inmiddels al mijn "bloemstukken van glas" maar ik heb nog wel meer
pogingen gedaan om bloemen te maken in/van glas.
Het is bij deze gebleven maar ik ga een uitdaging niet uit de weg.
Ooit kwam er iemand bij me die vroeg om een orchidee te maken.
Zoals je kunt zien heb ik dat gedaan. Jammer genoeg was het niet de juiste kleur
toen het klaar was maar over een kleur was niet gesproken. Het moest een
orchidee zijn
Je mag bij mij ook gerust zeggen dat je het niet mooi vind hoor als ik iets op
verzoek voor je gemaakt hebt.
Bij www.thiesje.nl is de klant koning.
Ik kreeg het verzoek om een aardigheidje te maken voor een baby-shower.
Een baby-shower, ook dat had je in mijn tijd nog niet.
Gelukkig was al bekend dat het een "roze" baby zou worden dus kon er ook in die
kleur iets gemaakt worden.
Gekozen heb ik voor een sleutelhanger met beschuit met muisjes want dat leek me
wel toepasselijk
Ik heb daarna nog dikwijls zo'n sleutelhanger mogen maken want het blijkt toch een
leuk kraamcadeautje te zijn.
En toen liep het ietsjes anders.
Thiesje in de dierentuin.
Kun je wel eens hebben toch, dat het anders loopt dan jij gedacht had.
Wat nu weer, hoor ik je bijna denken.
Wat heeft dat nu met glaskralen te maken.
Via facebook kreeg ik de vraag of ik ook sieraden voor mannen had.
"Op dit moment niet maar ik wil wel iets maken" was mijn antwoord.
Dat was goed, ik moest maar eens wat laten zien.
Een nachtje of twee over geslapen want s-nachts komen bij mij de beste ideeën.
Dat ken je vast ook wel.
Ik had wat platte "steenachtige" glaskralen gemaakt en deze samen met een ruwe
edelsteen verwerkt aan een rubber ketting.
Vond hem best wel een stoer uiterlijk hebben.
Foto doorgestuurd en het sieraad werd mooi gevonden.
Helaas voor mij was het sieraden budget op en moet ik deze ketting nu aan een
andere stoere man of vrouw verkopen.
Er kwam een klant met de vraag of ik iets had voor zijn petekind dat jarig was.
Het was me al snel duidelijk dat het niet iemand was die dagelijks op pad ging voor
een cadeautje.
"Heb je zelf al een idee wat" vroeg ik hem.
"Niet echt" zei hij, "ze is pas gaan samenwonen, kun je daar wat mee"?
"Een sleutelhanger misschien"?
Nee, dat had hij niet in zijn hoofd.
Leest ze veel want dan is een boekenlegger misschien een idee?
Was het ook niet
Toch maar een sieraad doen?
"Ja doe dat maar" zei hij. "ik weet het anders ook niet.
Dan nu de kleur nog. Hij had geen idee wat ze mooi vond.
Ja, vroeger was het roze maar die leeftijd was ze nu wel voorbij.
"Ze vind tijgers mooi" zei hij "maar daar kun je niks mee
" Wis en waarachtig wel" zei ik "wacht maar eens af".
Ik heb eerst de tijgers eens goed bestudeerd en toen een kraal in tijgerprint
gemaakt
Hopelijk houdt het petekind nog steeds van tijgers.
Denk jij nu ook dat jouw wens niet vervult kan worden, kom dan toch eerst maar
eens babbelen met www.thiesje.n
Niks is te gek.
O, nee, veel te fel.
Een aantal jaren terug werd ik op een Kunstmarkt aangesproken door een man.
Hij was aan het zoeken tussen de hangers en vroeg of hij iets mocht passen.
"Natuurlijk mag dat" zei ik.
Ik dacht nog dat hij iets uit wilde zoeken voor zijn vrouw maar niets was minder waar.
Hij zocht iets voor zichzelf.
Ook geen probleem want van mij mag een man gerust een sieraad van Thiesje
dragen..
Hij vertelde dat hij altijd droeg wat hij mooi vond, of het nu wel of niet geschikt was
voor een man, dat maakte hem niet uit.
Al zoekende vertelde hij dat zijn vrouw overleden was en dat hij eigenlijk een hart
wilde.
Nu had ik wel diverse harten bij me maar toevallig geen rood hart en dat was nu net
wat hij wilde.
"Ik kan het wel voor je maken" zei ik.
Dat was oké.
Ik heb zijn wensen en zijn adres genoteerd en het hart voor hem gemaakt.
Na betaling, op de post gedaan en ik hoop dat hij het nog steeds draagt.
Het maakt hem in ieder geval opvallend.
Ik werd gebeld door een dame of ze even mocht komen om te kijken naar een
sieraad.
Natuurlijk mag dat, gezellig zelfs.
Ze had feest en nog geen sieraad bij haar shirt.
"Doe het even aan" zei ik haar "dan kun je gelijk zien hoe het staat met het
sieraad erbij.
Ik had al bekeken dat er één sieraad was dat er perfect bij zou staan en waar ze de
blits mee zou maken.
Ze ging voor save dus ik heb haar even haar gang laten gaan.
Maar zelf vond ze toch ook dat het net niet je van hèt was.
"Probeer deze eens" zei ik.
"O nee" zei ze "mijn man ziet me aankomen met zo iets fels
" Doe mij nu een plezier en pas het eens" vroeg ik haar.
Ze moest toegeven dat het wel de juiste kleur was toen ze het aan had.
"Hier heb je nu een binnenkomer mee" zei ik haar.
"Als je hiermee binnenkomt zien ze eerst je sieraad en dan jou".
Zij vond het mooi maar twijfelde of haar man het wel zo mooi zou vinden.
"Je mag het altijd komen ruilen als hij het echt niet mooi vind" zei ik haar.
Ik heb haar niet meer terug gezien dus ik vermoed dat het helemaal goed
gekomen is.
Altijd dus je outfit meebrengen en dan vind je bij www.thiesje.nl vast wel iets wat
er bij past
Echt goud wat er blinkt.
Er moest nog iets bij.
Ja, ook dat kan als je dat graag wilt.
Ik kreeg het verzoek om een paar oorbellen te maken bij een , waarschijnlijk op
vakantie, gekochte glashanger.
Deze hanger had een apart model en was gemaakt met goudfiligraan glas.
Er zat ook wat rood, groen, zwart en wit in.
De klant die met het verzoek kwam wilde haar petekind verrassen met bijpassende
oorbellen omdat ze wel eens de hanger mocht lenen.
Haar petekind was een type dat vaak opvallende oorbellen droeg dus dat mocht nu
ook best wel.
“Exact zoals de hanger kan ik het niet maken maar we kunnen wel even kijken naar
een model wat er bij kan. Het goudglas is geen probleem, dat heb ik” zei ik haar.
We zijn samen uitgekomen op een druppel maar dan omgekeerd want dat leek er toch
het meest op.
Omdat er goud in het glas zat kon ik er geen zilveren oorhangers aan maken dus
gezocht naar gouden en gevonden.
Toen ik haar belde dat ze klaar waren is ze gelijk gekomen.
“Weet je wat nu zo toevallig is ?“ vroeg ze me.
“Vandaag heb je het verhaal over de ketting met zand en de naam Thiesje op je fb
pagina staan.
Die ketting is van mijn zusje dus Ties is ook mijn vader.
Toevallig dat je nu net vandaag belt dat het klaar is.”
Nog bijzonderder was dat ze een paar dagen nadat haar vader overleden was, bij de
kapper ( waar toen een sponsorverkoop van mij was) voor het eerst sieraden van
Thiesje zag. Natuurlijk heeft ze toen een paar sieraden gekocht .
Daags nadat zij de oorbellen gehaald had kreeg ik een berichtje.
Of ze het gevoeld had, petekind was s-avonds onverwachts op visite gekomen en vond
de oorbellen prachtig, zeker omdat ze speciaal voor haar gemaakt waren.
Ik hoop dat ze de oorbellen vaak kan dragen.
Ik had ooit voor een klant een halssieraad gemaakt wat zij cadeau ging geven aan
een vriendin.
Later krijg ik een telefoontje van die vriendin.
Ze vond het sieraad prachtig maar wilde er een armband bij.
Dat is geen probleem, maken we toch.
Het sieraad was gemaakt van blauw transparant glas.
In de lentil/kralen zit zilver mee gebrand en dat maakt die mooie glitter spikkels in
de kraal. Zeker als het licht er op schijnt.
Had er een armband bij gemaakt in een standaard maat.
Kreeg het terug want het kon niet dicht.
Ik kende de vriendin van deze klant niet en had aangenomen dat een standaard
maat wel zou passen.
Niet dus. Deze dame had een kleine maat 56 dus ook wat dikkere polsen.
Dit is me geen tweede keer meer overkomen.
Geen aannames meer maar de vraag: "wilt u uw pols even opmeten".
Ik heb de armband vergroot en ook deze dame tevreden gesteld.
Denk nu niet: "mijn pols/hals is te dun of te dik".
Het wordt gewoon passend gemaakt voor je bij thiesje.nl