Transcript Lees hier de overweging van Magda Verheijen

OVERWEGING HET STEIGER
Zondag 20 november 2016, jaar C.( Christus, Koning van het heelal)
Voorganger: Magda Verheijen
2 Sam.5, 1-3 / psalm 122 / Kol. 1, 12-20 / Luc. 23, 35-43
Beste mensen hier bijeen,
Opa’s en oma’s weten het al lang: kinderen kunnen soms zeer verrassend uit de hoek komen.
Zo verrassend soms, dat je het nooit meer vergeet.
Het gebeurde jaren geleden tijdens mijn pastorale stage in, wat men noemt, een moeilijke
parochie: de toenmalige pastoor en ik bereidden kinderen voor op hun eerste communie. Het
was geen doorsneegroepje; er zaten kinderen bij van diverse leeftijden en afkomstig uit
diverse delen van onze wereld.
Enfin, opeens kwam een kind met de vraag: “Wat is barmhartigheid nu eigenlijk?”
Dan haal je eens diep adem voor je van wal steekt. Maar het hoefde niet meer, want een pittig
jongentje riep: “Suffie, je zult Warmhartigheid bedoelen!”
Vraag beantwoord. Afdoende beantwoord. Er hoefde niets meer over gezegd te worden. We
begrepen het allemaal.
Begrepen wij het nu ook maar zo goed. Het is een lastige, die barmhartigheid. Er komt al snel
iets bij van: ik ben beter dan jij, want ik betoon je barmhartigheid. En het proclameren van het
afgelopen kerkelijk jaar tot het jaar van barmhartigheid is door velen wel gehoord, maar of die
impuls sterk genoeg is geweest, blijft een open vraag. Barmhartigheid heeft alles te maken
met een warm hart, met warmhartigheid. En dat stop je niet na een jaar, dat draag je mee, dat
draag je uit, iedere dag weer opnieuw. Barmhartigheid is zo bijzonder; je kunt goed doen met
een koud hart, schenken van overvloed, omdat het zo hoort, automatisch bedragen laten
afschrijven, zonder je ooit te verdiepen in wat de begunstigde stichting er nu echt mee doet en
waarom het or mensen zo nodig kan zijn, enz.enz. Dat heeft weinig met het royale,
onbekommerd gulle van barmhartigheid te maken. Het royale, onbekommerd gulle van de
ader voor zijn weggelopen en teruggekeerde zoon. Het royale, onbekommerde overstelpen
met liefde en vergeving, zoveel dat de andere zoon, lees: wij, er niets meer van snappen. Dat
gaat ons te ver.
Maar warmhartigheid, dat heeft Paus Franciscus toch waarschijnlijk bedoeld. Dat ziet hij als
broodnodig, en dan overstijgt het een individu. Dan komt er een beweging over onze arme
verscheurde, verdeelde wereld los. Een tsunami van vrede en genade, een koninkrijk dat alle
koninkrijken te boven gaat. Zelfs dat van ene meneer Trump, zelfs dat van een dictatoriale
heerser, zelfs, hoe pijnlijk ook, ons eigen koninkrijk van eigendunk en eigenwaan.
Want, alle mooie woorden ten spijt, alle preken van de wereld ten spijt, het begint hier, hier en
nu. Bij u, bij jou, bij mij.
En wie meent dat dit onmogelijk is en blijven zal, kan steun vinden bij de lezingen van
vandaag. Het zalven van koning David tot koning van Israël is een spectaculair moment in de
geschiedenis, en alles leek dan ook bijna volmaakt. Wij weten echter beter, het liep niet goed
af.
Dag koninkrijk vol van genade, vrede en barmhartigheid, dag Jeruzalem, geliefde stad waar
het goed toeven is…
Met een harde hand voeren de andere lezingen ons terug naar de basis: wie is de enige echte
koning, koning van alles en allen? Hij die zijn bloed vergoot, zijn leven liet. Die erbarmen had
en een zo grote liefde dat Hij zijn koningschap liet varen. Om het daarna meer dan glorieus
weer te ontvangen.
Zo wil onze enige echte Koning zijn; Hij overstijgt alles en allen, en Hij laat ons zien dat er
maar EEN weg is die voert naar dat koninkrijk. Daar waar alle tranen gedroogd zullen zijn,
waar wij troost vinden, waar we ons met elkaar zullen verzoenen en waar wij, als
Godsgeschenk, verzoen zullen zijn met onszelf.
Dan mogen wij getuigen: Hoe verblijd was ik toen zij zeiden: Wij gaan op naar het huis van
de Heer.”
Amen.