Transcript Zondag 9 oktober 2016 Eucharistieviering vanuit de Heilig

Zondag 9 oktober 2016
Eucharistieviering vanuit de Heilig Hartkerk in Tongeren.
Voorganger: Wim Selderslaghs, vicaris van het bisdom Antwerpen.
Homilie
Goede mensen
Twee jongeren kwamen terug van de Wereldjongerendagen in Krakau. Allebei hadden ze een
week in een tent geslapen, op zo’n dun slaapmatje op de toch wat hobbelige grond. Allebei
hadden ze uren op de bus staan wachten om de stad in te geraken, en op overvolle trams
samengedrukt gestaan om naar de openingsviering en de verwelkoming van de paus en de
kruisweg te gaan. Allebei hadden ze de nacht doorgebracht op Campus Misericordiae om
daarna op een scherm de slotviering te volgen die in de verte werd voorgegaan door paus
Franciscus.
En toch is er een groot verschil tussen deze twee jongeren. Want de ene kwam thuis en toen
hij de vermoeidheid van zich af geslapen had, ging hij terug over tot de orde van de dag. De
andere werd echt geraakt door deze ontmoeting met de wereldkerk, door de woorden van
de paus, door het delen van ervaringen met andere Vlaamse jongeren. Zijn leven is voorgoed
veranderd. Hij is ten diepste een blijere mens geworden. Dankbaar. In de ervaring van deze
dagen barmhartig aangeraakt door de Vader, de God van alle leven.
Het is niet de eerste keer dat zoiets gebeurt!
In de eerste lezing en in het evangelie hoorden we van mensen die in hun lijden en ziekte
barmhartig worden aangeraakt door diezelfde God en die nieuwe mensen worden, geheelde
mensen, dankbare mensen… De uitdrukking van dankbaarheid van de Samaritaan in het
evangelie, lokt bij Jezus zelfs een opstandings- of verrijzeniswoord uit: “Sta op en ga heen;
uw geloof heeft u gered.”
Geloven in de Levende Heer is hier in de eerste plaats een uitdrukking van vertrouwen.
Naäman wordt door de profeet naar de rivier gestuurd om zich te wassen, de 10 melaatsen
worden door Jezus naar de priesters gestuurd om zich te laten zien. Allemaal moeten ze
vertrouwen op het woord van iemand die zij zien als ‘een man Gods’. De Syriër had even goed
kunnen denken: ‘ik ga mij hier niet belachelijk staan maken in een rivier’, en de 10 melaatsen
hadden gemakkelijk kunnen vragen om eerst genezen te worden en dan pas te vertrekken.
Maar ze gaan. Ze hebben vertrouwen. Dat is een belangrijke uitdrukking van hun geloof.
Ook wij mogen vandaag vertrouwen. Jezus’ woord heeft nog niets aan kracht ingeboet. Het
werkte niet alleen toen. Vertrouw er maar op dat Hij leeft, en dat zijn Woord ook vandaag een
wondere kracht heeft. En ook onze paus zijn woorden -op de wereldjongerendagen en
daarbuiten- zijn krachtige woorden van een man Gods… Vanuit het vertrouwen dat jongeren
bekwaam zijn tot werkelijk grootse dingen, heeft hij in een homilie tijdens de
wereldjongerendagen alle jongeren opgeroepen om niet te leven alsof ze al met pensioen
zijn, maar geestdriftig de zending op zich te nemen van het avontuur van de barmhartigheid.
Vanuit het vertrouwen dat wij van de wereldjongerendagen de herinnering mogen bewaren
aan Gods aanwezigheid, nodigde hij ons met aandrang uit vandaag en morgen verder te
zetten wat wij daar beleefden.
De Wereldjongerendagen maakten onder het thema: “Gelukkig die barmhartig zijn, want zij
zullen barmhartigheid ondervinden” (Mt 5:7) deel uit van het Heilig Jaar van Barmhartigheid.
Barmhartigheid die een uitdrukking is van Gods trouw aan zijn Verbond, Barmhartigheid die
Gods liefde verbindt met de kracht van de liefde van de moederschoot, Barmhartigheid als
Gods mededogen dat in Jezus Christus tot volheid komt…
Die barmhartigheid vieren, ervaren, verkondigen en beleven, er werktuig van zijn, is de
uitnodiging, de roeping, de opdracht die al deze jonge mensen in Krakau kregen, is de roeping
ook die al wie hier vandaag in deze kerk of langs de televisie mee viert, krijgt.
Of, om het met de woorden van de in Krakau zeer aanwezige paus Johannes Paulus II te
zeggen: “Draag de vlam van Christus’ barmhartige liefde in jezelf mee, in elk aspect van je
dagelijkse leven en tot aan het uiteinde van de aarde.”
Zo mag, hoop ik voor velen onder u, de ervaring barmhartig aangeraakt te worden door de
Vader, ook ons tot dankbare en dankende mensen maken. Misschien niet alleen en in de
eerste plaats dankend om wat wij hebben of krijgen en om wat of wie wij zijn, maar wel: de
Barmhartige Vader, de Levende Christus, de Levengevende Geest dankend omdat Hij ons
roept om méér mens te worden, omdat Hij ons redt, omdat Hij God is…
Amen.