Transcript Μοιράσου την ιστορία σου

Ο Καθένας από εμάς έχει μια μοναδική ιστορία να διηγηθεί!
Η Εταιρία Κοινωνικής Ψυχιατρικής και Ψυχικής Υγείας (ΕΚΨ&ΨΥ) συμμετέχει και
υποστηρίζει ενεργά τη μεγάλη καμπάνιας ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης « #EachofUs
#ΟΚαθένας από Εμάς είναι μέρος της λύσης. Ας τερματίσουμε μαζί το στίγμα στην ψυχική
υγεία», του Mental Health Europe, του μεγαλύτερου ευρωπαϊκού δικτύου φορέων ψυχικής
υγείας.
Στο πλαίσιο της καμπάνιας υποδεχόμαστε και φιλοξενούμε ιστορίες όσων επιθυμούν να της
μοιραστούν με τον καθένα από εμάς, να μιλήσουν ανοιχτά για τα θέματα ψυχικής υγείας,
να στείλουν ένα θετικό μήνυμα, να γίνουν μέρος της λύσης, να δώσουν το στίγμα τους!
Η ιστορία της Γ.Μ.
Η δική μου κατάθλιψη μου έχει χτυπήσει περισσότερες από τρεις φορές την πόρτα, πράγμα
που σημαίνει ότι η νόσος μου θεωρείται μάλλον χρόνια και το πιθανότερο είναι πως για να
συνεχίσω να διατηρώ την ισορροπία που ποθώ, αυτήν που απολαμβάνω τώρα, θα πρέπει να
λαμβάνω για πολλά χρόνια, ίσως και για πάντα, φαρμακευτική αγωγή.
Για να το θέσω σχηματικά, μπορεί το γεγονός ότι πέρυσι έκλεισα τρία χρόνια ανεργίας να με
οδήγησε στην κατάθλιψη. Ωστόσο, ζω σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης. Τις συνθήκες
αυτές ατομικά δεν μπορώ να τις αλλάξω. Άρα; Ο όποιος διακόπτης «κατέβηκε» στον
εγκέφαλό μου, θα πρέπει να μείνει κατεβασμένος κι εγώ να συμβιβαστώ με την ιδέα ότι θα
απολαμβάνω μια μισή ζωή, το κουρελάκι που απέμεινε από την πρότερη ευημερία, χαρά και
λειτουργικότητά μου;
Ήθελα να ξαναβρώ την ποθητή για μένα ισορροπία. Θα πρέπει, όμως, να εξηγήσω τι σήμαινε
να την έχω χάσει. Στις αρχές του προηγούμενου καλοκαιριού, και όντας άνεργη για τρίτο
χρόνο, οι δυνάμεις μου με εγκατέλειψαν εντελώς. Δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι.
Δεν μπορούσα να φάω. Δεν μπορούσα να διατηρήσω σε μια στοιχειώδη καθαριότητα το
σπίτι μου και να φροντίσω τα κατοικίδιά μου. Δεν ήθελα να βγω έξω, να κάνω οτιδήποτε.
Κάποια στιγμή άρχισα να φοβάμαι να οδηγήσω το αυτοκίνητό μου. Όταν έπρεπε
οπωσδήποτε να βγω έξω άρχισε να με πιάνει ταχυκαρδία κι έντονο άγχος. Το μυαλό μου
άρχισε σταδιακά να κολλάει σε μαύρες περιόδους του παρελθόντος και η σκέψη ότι δεν θα
πείραζε ή μπορεί και να ήταν καλύτερα να πέθαινα στριφογύρναγε στο μυαλό μου. «Ευχή
θανάτου» νομίζω το λένε αυτό οι γιατροί, όταν το ζητάς σαν λύτρωση αλλά δεν σκέφτεσαι
να κόψεις από μόνος σου το νήμα. Μετά το μυαλό μου άρχισε να κολλάει γενικά.
Ευτυχώς η οικογένειά μου ήταν εκεί για μένα. Επέστρεψα στην οικογενειακή εστία κι έκανα
αυτό που λέω εγώ «κατ’ οίκον νοσηλεία». Με φρόντιζαν, μου μαγείρευαν, μου έκαναν
παρέα, άκουγαν τις τρομακτικές, τις θλιβερές και τις άδικες σκέψεις μου χωρίς να με κρίνουν,
προσπαθούσαν να με βγάζουν λίγο έξω, όσο άντεχα, κι έκαναν υπομονή μαζί μου μέχρι να
βρεθεί η κατάλληλη αγωγή και να ξαναγίνω ο εαυτός μου. Ναι, είμαστε πεπειραμένη
οικογένεια, έχουμε βιώσει κι άλλα θέματα ψυχικής υγείας και το κέρδος απ’ όλο αυτό είναι
ότι έχουμε μάθει να μην φοβόμαστε την ψυχική νόσο, όσο κι αν μας ταλαιπωρεί, και να
ξέρουμε ότι ο χρόνος είναι με το μέρος μας.
Μετά από ένα ολόκληρο καλοκαίρι που χρειαζόμουν συνοδεία για να επιστρέψω στο σπίτι
μου, να ταΐσω και καθαρίσω τα κατοικίδιά μου, το Σεπτέμβρη άρχισα να νιώθω λίγο
καλύτερα, αλλά χωρίς σταθερότητα.
Το δεύτερο πράγμα που με βοήθησε νομίζω σε ανυπολόγιστο βαθμό ήταν η απόφασή μου
να κάνω έστω ένα πράγμα το χειμώνα, να συνεχίσω μια γλώσσα που είχα εγκαταλείψει. Αυτό
αποδείχθηκε βοηθητικό σε πολλά επίπεδα. Πρώτον έπρεπε δύο φορές την εβδομάδα να
βγαίνω απ’ το σπίτι. Δεύτερον έπρεπε να συναντάω κόσμο και να μπορώ στοιχειωδώς να
λειτουργήσω μαζί με άλλους. Τρίτον έπρεπε ν’ απασχολήσω και να πειθαρχήσω το μυαλό
μου στη διαδικασία της εκμάθησης. Ειδικά το τελευταίο, μετά από μια περίοδο που
αισθανόμουν έντονα ότι οι γνωστικές μου λειτουργίες είχαν ατονήσει ήταν μια ένεση
αυτοπεποίθησης. Η γλώσσα αποδείχθηκε πως ήταν η ψυχοθεραπεία που δεν έκανα. Μια
ευεργετική ρουτίνα. Τα Χριστούγεννα πέρασα δύσκολα, σκέφτηκα να τα παρατήσω, αλλά
ευτυχώς δεν το έκανα και στο τέλος του επόμενου καλοκαιριού πέρασα επιτυχώς τις
εξετάσεις και πήρα και το πτυχίο μου.
Τώρα είμαι καλά. Είμαι πάλι γεμάτη ζωή, ενδιαφέροντα, λειτουργική, χρήσιμη, ευχάριστη.
Παράλληλα, όμως, με τα σημαντικά βήματα που έχω κάνει με προσπάθεια, υποστήριξη από
το περιβάλλον και βιοχημική βοήθεια, θέλω να επεξεργαστώ τα λάθος βήματα που με
οδήγησαν να ανοίξω την πόρτα στην κατάθλιψή μου παραπάνω από μία φορά στη ζωή μου.
Για την εμπειρία μου αυτή δεν ντρέπομαι, ούτε αισθάνομαι την ανάγκη να την κρύβω. Είναι
πολλοί οι άνθρωποι στο άμεσο περιβάλλον μου που γνωρίζουν την κατάστασή μου, δηλαδή
το γεγονός ότι έχω μια διάγνωση κατάθλιψης κι ότι λαμβάνω φαρμακευτική αγωγή. Δεν
μου περνάει απ’ το μυαλό για ποιο λόγο θα έπρεπε να ντρέπομαι. Έχω μία νόσο την οποία
αντιμετωπίζω επιτυχώς. Ουδέποτε ένιωσα ότι με αντιμετώπισαν περίεργα. Ίσως επειδή δεν
ένιωσα ποτέ κι εγώ «περίεργα» με τον εαυτό μου, όχι όταν έδινα τη μάχη μου για ν’
αντιμετωπίσω το πρόβλημά μου.
Μοιράζομαι την ιστορία μου για να δώσω κουράγιο σε όποιον άλλον μπορεί να βιώνει
κατάθλιψη, για να του πω ότι είναι κάτι διαχειρίσιμο και ότι τα συμπτώματά της μπορούν με
κατάλληλη θεραπεία και στήριξη να υποχωρήσουν και να ξανακερδίσει τη ζωή του.