Transcript De open afscheidsbrief van Jesse Stroobants

That age is best which is the first
When youth and blood are warmer;
But being spent, the worse, and worst
Times still succeed the former.
(R. Herrick)
Wat er al een tijdje zat aan te komen, is nu een realiteit. Eindelijk de knoop doorgehakt: ik stop met
atletiek, ik stop als competitie-atleet. Op 6 november loop ik mijn laatste wedstrijd tijdens de
CrossCup-manche van Mol.
De combinatie van een boeiende managementfunctie aan de KU Leuven, het dagdagelijkse pendelen
naar en van het werk, en een pracht van een enkele maanden oude zoon maken trainen op
frequente basis onmogelijk. De laatste maanden heb ik gemerkt dat aanmodderen mij niet vrolijker
maakt. Dus drong een beslissing zich op.
Het is mooi geweest.
En ja, het had nog mooier kunnen zijn. Blessures zijn een deel van mijn loopbaan als afstandsloper
geweest. Blessures die ervoor gezorgd hebben dat ik nooit mijn ambities op de marathon heb
kunnen waarmaken. Een afstand waarvan ik nog altijd overtuigd ben dat ik er grootse dingen op had
kunnen laten zien.
Toch blik ik tevreden terug op een loopcarrière van pakweg 13 jaar op het hoogste Belgische niveau.
- Trots op mijn 28’13” als besttijd op de 10.000m, dat was immers goed voor de 9e Europese
jaartijd in 2006, en bezorgde mij een ticket voor een EK-finale in Göteborg (Zweden) dat jaar.
Ook mijn tijden op wegafstanden als 10 miles en halve marathon mogen naar mijn eigen
bescheiden mening gezien worden.
- Trots op het feit dat ik drie generaties (halve)fondlopers soms (niet altijd) het vuur aan de
schenen heb kunnen leggen in de CrossCup. Tom Van Hooste en de betreurde Tom
Compernolle in de beginjaren, Pieter Desmet in mijn topperiode bij Atletiek Vlaanderen, en
later ook Jeroen D’Hoedt, Isaac Kimeli, Pieter-Jan Hannes en Bashir Abdi. Het feit dat ik met
elk van deze grote Belgische atletieknamen heb kunnen strijden, geeft aan dat ik vele jaren
mee heb kunnen draaien aan de top van het Belgische afstandslopen.
- Trots dat ik op één vlak echt onbescheiden kan zijn: er was in de Benelux eigenlijk geen
betere tempomaker voor marathons te vinden dan ondergetekende.
- Trots ook op het feit dat ik meer dan 20 jaar lang bij dezelfde trainer (Wim Wouters) en
dezelfde club (Daring Club Leuven Atletiek) heb vertoefd. Het gras is lang niet groener aan
de overkant. Laat me dan maar als een uiterst loyale atleet in de clubgeschiedenisboeken
eindigen.
Dankwoorden, dat hoort uiteraard bij afscheid nemen.
En dan komen woorden te kort om aan te geven hoe belangrijk Wim Wouters voor mij geweest is,
en nog steeds is. Ik zal hem dat persoonlijk wel duidelijk maken.
Ook de talrijke trainingsmakkers waarop ik al die jaren heb mogen rekenen, verdienen mijn grootste
appreciatie.
De kiné’s en osteopaten die mij steeds weer oplapten: merci mannen! (Frigyes Vanden Auweele,
David Bombeke, Michel Druppel, Theo Van Haandel, Leo Wouters, Philip Wynter, zo lang is het
lijstje).
De mede-atleten, waarmee ik altijd goed heb kunnen opschieten (atletiek is best een kleine maar
gezellige sportwereld): respect jongens, voor ieder van jullie en jullie prestaties!
Dank ook aan de sponsor Asics voor het jarenlange vertrouwen.
En tot slot uiteraard ook bedankt aan alle supporters: papa, mama, zus, familie, en de vele
atletiekvrienden.
Niet toevallig wil ik afscheid nemen tijdens een veldloop van de CrossCup. Wij Belgische
afstandslopers hebben zo veel te danken aan het feit dat dit criterium bestaat. Het haalt het
grootste in de Belgische veldlopers naar boven, en zorgde voor een ongeziene media-aandacht die
andere sporten vaak zo missen. Jos Van Roy verdient meer dan een dikke pluim hiervoor.
Tot op 6 november. Nog één keer, en dan mogen de spikes aan de haak.
Jesse Stroobants
Kapelle-op-den-Bos, 5 oktober 2016