Transcript uitgelicht - Daniëlle Knapen

© Copyright 2013 Dagblad De Limburger / Limburgs Dagblad.
Het auteursrecht, ook ten aanzien van artikel 15 AW, wordt
uitdrukkelijk voorbehouden. Woensdag, 26 maart 2014
UITGELICHT
Hoe voed je kinderen op, als je moeder én budgetcoach bent?
Daniëlle Knapen (37) uit Ospel over Tweetie-tattoos, de dood
van haar moeder, de 9-tot-3-mentaliteit in het onderwijs en
een zzp’er zonder pensioen.
door Ron Buitenhuis; foto
f
Maartje van Berkel
Ik sterf zeker
niet rijk
H
„Ik ben uit het onderwijs gestapt. Die vreselijke 9-tot-3-mentaliteit. Wel 2000 euro toucheren, maar niet echt bezig zijn met je vak.”
Het klinkt heel raar, maar ik heb in 2002 een
miskraam gehad en achteraf ben ik er blij om.
Als alles goed was gegaan, zou ik op de begrafenis van mijn moeder zijn bevallen. Ze was 49
jaar en toen eenmaal duidelijk was dat het ongeneeslijk was, hebben we acht maanden in een
roes geleefd. Een van mijn zusjes is toen binnen
zes weken getrouwd, zodat ma er nog monter
bij kon zijn. Ik heb haar uiteindelijk nog kunnen vertellen dat ik opnieuw zwanger was,
maar de geboorte van ons zoontje Nino heeft
ze niet meer meegemaakt. Terwijl ik haar zo
graag oma had gemaakt.
Met het verstrijken van de jaren besef je pas
hoeveel impact zoiets heeft. Ik heb ooit pardoes
ontslag genomen in het onderwijs. Een hele
stap, maar ik ben me heel goed bewust dat je
nú moet leven. Stel niet uit, leef niet voor later,
want je weet niet welke wendingen het leven
neemt. Ik had een goede baan in het onderwijs,
maar ik was er zo ongelukkig, al hadden ze me
drie ton per jaar betaald. Ik ben zelfstandig budgetcoach geworden, zzp’er, voor mensen die in
geldproblemen zitten, maar ik heb zelf geen
pensioenverzekering en ik zal ook nooit geld
vastzetten op de bank alleen om een beetje
meer rente te krijgen. Ik leef nú, ik wil nú genieten. Ik sterf niet rijk.
Hohoho...dat wil niet zeggen dat ik er op los
leef. Juist niet, ik leef financieel heel bewust. Ik
vind dat iedereen een minimale buffer, een reservepot moet hebben. Afhankelijk van je gezinssituatie, zo ergens tussen de 10.000 en
20.0000 euro. En ik vind ook dat ouders hun
kinderen moeten leren: op is op! Ik pin elke
maandag 150 euro en daar doen we die week alle inkopen van. Is er op zaterdag nog maar 35
euro over, tja dan gaan groenten, vlees en toiletpapier vóór, en dan kan het dus zijn dat er dat
weekend geen chips, cola of chocolade in huis
komt. En als we naar de Efteling gaan, dan leer
ik mijn kinderen dat het niet vanzelfsprekend is
dat we aansluitend nog uit gaan eten: op is op!
Het probleem vandaag de dag is dat mensen
denken dat ze ‘recht hebben op materiële welvaart’. Ten eerste word je van materiële dingen
écht niet gelukkiger, ten tweede heb je nergens
récht op! Je moet er eerst hard voor werken.
Juist toen ik zzp’er werd, verloor mijn man
Dirk even later zijn baan. Dat was negen maanden onzekerheid en hard ploeteren. Je krijgt het
niet voor niks. Toch is budgetteren zelf héél simpel: eerst sparen, dan pas kopen. Maar veel mensen zijn impulsief, kennen geen uitstelbeheer-
sing meer. Bovendien denken veel jongeren dat
geld zo maar uit de muur komt, dat ‘rood staan’
niks voorstelt. Ik zeg je dit: rood staan betekent
dat je je hele leven in onrust leeft, het vreet aan
je, het is op den duur killing. De vroege dood
van mijn moeder heeft veel mensen doen beseffen dat je maar één leven hebt. Mijn vader is na
z’n zestigste gaandeweg gestopt met werken
om meer te genieten, een tante is minder gaan
werken. Het is nu elf jaar geleden en het heeft
mij ook geleerd dat het leven doordendert. Het
bejaardenhuis waar moeder werkte is afgebroken, vrienden van toen zijn afgehaakt, mijn huidige beste vriendin heeft mijn moeder nooit gekend. Het leven verandert elke vijf jaar. Daarom
begrijp ik spijtoptanten van een tattoo ook zo
goed. Áls ik er op mijn 17de eentje had laten zetten, dan was dat Tweetie geweest. Daar kun je
nu op je 37de toch niet meer mee aankomen. .
Ik was in die tijd trouwens best een moeilijke
puber. Van de ene kant ben ik een structuurmeisje, van de andere kant wil ik - nog steeds uitbreken uit vastgeroeste denkpatronen. Ik erger me aan het geklets en geroddel in een klein
dorpje als Ospel, anderzijds voel ik me er thuis
en veilig. Het is hier goed wonen, maar ik blijf
allergisch voor onrechtvaardigheid. Ouders die
hun kinderen niet laten spelen met klasgenootjes, omdat ze Poolse ouders hebben, of geadopteerd zijn uit een ver land. Ik ben juist heel erg
van ‘leven en laten leven’. Het mooie is, hoe
ouder ik word, hoe minder ik me aantrek van
wat ‘anderen van me denken’. Ik heb 13 jaar in
het onderwijs gezeten en ben er weggegaan vanwege die vreselijke van 9-tot-3-mentaliteit. Wel
2000 euro per maand toucheren, maar niet echt
bezig zijn met je vak. De meeste (dorps)scholen
functioneren prima als het om gemiddelde leerlingen gaat, maar o wee als je juist heel slecht of
heel goed kunt leren. Mijn oudste zoontje Nino
heeft PDD-NOS, is wat stijfjes in de sociale omgang en heeft héél veel structuur nodig, maar is
tegelijkertijd hoogbegaafd. Maar dat werd hier
in Ospel niet gezien. We crossen nu al vijf jaar
dagelijks heen en weer naar een speciale school
in Blerick. Tjee, had ik vroeger maar zo’n begeleiding gehad. Ik werd getest voor het vwo,
maar heb aanvankelijk met de hakken over de
sloot de mavo gehaald. De pabo heb ik pas later
via avondstudies bereikt. Ik ben uiteindelijk in
de wereld van ‘het geld’ terechtgekomen. Een
wereld die je doet beseffen dat geld niet gelukkig maakt. Maar andersom, géén geld hebben,
altijd rood staan, maakt diep ongelukkig.”