Transcript Flash nr.4 2013 in pdf formaat


BELGIE-BELGIQUE
P.B.
3500 HASSELT 1
12 / 2586
P309228
Belgisch Centrum voor Geleidehonden vzw
Driemaandelijks tijdschrift
Oktober - November - December 2013
2009
Afgiftekantoor 3500 Hasselt 1
BELGISCH CENTRUM VOOR GELEIDEHONDEN
MAASTRICHTERSTEENWEG 64, 3700 TONGEREN
TEL. +32 (0)12 23 43 19
Inhoud
Doelstelling BCG
Het Belgisch Centrum voor Geleidehonden vzw
betracht visueel gehandicapte personen een grotere
onafhankelijkheid te geven.
Al onze inspanningen zijn toegespitst op drie doelstellingen:
- het kweken en opleiden van geleidehonden
-
visueel gehandicapten leren omgaan met
hun geleidehond
- blijvende nazorg verlenen
Voorwoord1
Agenda1
Larry is er niet meer, na 12 jaar ...
2
Kenners aan het woord
2
Getuigenissen geleidehondgebruikers
4
Uitnodiging7
Abonement Flash 2014
9
Kort ... kort
9
Flashinfo / BCG vzw informeert
10
BCG Website op internet:
http//www.geleidehond.be
g
Cette édition comporte également
une version en langue française.
g
Met Hill’s™ gaat niet
alleen uw hond
zienderogen vooruit
Het bedrijf dat werd geïnspireerd door een geleidehond
In 1943 vroeg een jonge blinde man aan Dr. Mark L. Morris Sr. of hij zijn
geleidehond Buddy, die aan nierfalen leed, kon genezen. Kort na het genezen
van Buddy werd hierdoor Hill’s Pet Nutrition opgericht.
We zijn ons ervan bewust dat we niet alleen honden- en kattenvoer maken
van de allerbeste kwaliteit, maar dat we meer betekenen voor de mensen en
hun dieren. Daarom eten alle aspirantgeleidehonden bij het Belgisch
Centrum voor Geleidehonden Hill’s Science Plan™ hondenvoer.
Hill’s Voedingslijn
Voor meer informatie bel de gratis Hill’s Voedingslijn 0800-17745 of stuur een e-mail
naar [email protected], of kijk op onze website www.hillspet.be.
De Nr. 1 voedingskeuze van dierenartsen voor honden en katten
™Handelsmerken in eigendom van Hill’s Pet Nutrition, Inc. © Hill’s Pet Nutrition Inc. 2009
Voorwoord
Beste lezers
Bij het verschijnen van deze Flash zijn we al eind december. 2013 loopt op z’n laatste benen en 2014 nadert met
rasse schreden.
Traditioneel is dit ook de periode van donker en mist. Iedereen is daardoor wat beperkter in zijn mobiliteit.
Met wat hulpmiddeltjes proberen we ons dagelijks leven zo goed mogelijk verder te zetten. Gelukkig komen we
tegenwoordig al een heel eind met verwarming en elektriciteit, waardoor we vrij goed kunnen blijven functioneren.
We proberen het gezellig te maken met versiering, kaarsen en lampjes. Want iedereen wil licht. Ook proberen we
elkaars gezelschap op te zoeken om samen en met elkaars hulp door deze donkere dagen te komen. Het is niet voor
niets dat er deze dagen zoveel feestjes zijn.
Met wat fantasie zou men het donker en de mist ook als een metafoor kunnen zien van blindheid en slechtziendheid.
De vergelijking gaat natuurlijk niet helemaal op, maar er zijn toch analogieën terug te vinden. Mensen met een
visuele beperking zijn beperkter in hun mobiliteit. Met wat hulpmiddeltjes proberen ze hun dagelijks leven zo goed
mogelijk verder te zetten. Gelukkig komen we tegenwoordig al een heel eind met aangepaste gebruiksvoorwerpen
en technologie, waardoor we vrij goed kunnen blijven functioneren. Fysiek is het niet altijd mogelijk om het licht
binnen te halen, maar met de andere zintuigen en met hulp van anderen probeert men het licht in zichzelf te brengen.
Want iedereen wil licht. Ook proberen ze elkaars gezelschap op te zoeken om samen en met elkaars hulp door
donkere dagen te komen.
De werking van het BCG is vooral gericht op een, voor vele personen met een visuele beperking, onmisbare
hulp: de geleidehond. Niet enkel als hulpmiddel, maar ook als toeverlaat en steun leiden ze blinde en slechtziende
mensen door het leven. Op die manier kan de geleidehond het bestaan van een persoon met een visuele beperking
VERLICHTEN. En dit in alle betekenissen van het woord; minder zwaar maken en meer licht brengen.
Geert Decresson
Agenda
09/02/2014
25/04/2014
01/05/2014
Partnerwalk - Nationale wandeldag
BCG Quiz
Tungri Run – Tongeren
Verantwoordelijke uitgever:
Adeline Valkenborg,
Kuringersteenweg 7, 3500 Hasselt
Tel. 011/25 55 07 – [email protected].
Deadline voor het volgende nummer: 15 februari 2014.
Reacties zijn welkom bij Adeline Valkenborg.
Gelieve bij overname van teksten uit Flash steeds de bron te
vermelden.
Larry is er niet meer, na 12 jaar ...
Larry werd ons geschonken in 2002 door het BCG, hij was afgekeurd
en net één jaar. Maar het werd voor mij een uitzonderlijke gezelschapsen werkhond, én kompaan voor Salto en later Isis. Toen Larry hier
aankwam, was hij bang voor alles, zelfs een trap was hem teveel.
Maar hij had een uitzonderlijke kracht, hij bleef doorzetten, “work
trough” was zijn motto. In een paar jaar had hij al zijn angsten
voorbijgestreefd. Aan zijn korte opleiding als blindengeleidehond
had hij twee gewoontes overgehouden: onder de tafel gaan liggen
en niet blaffen. Dit laatste kostte hem bijna het leven in 2005. In
2001 werden onze gebouwen door een grote brand geteisterd. De
heropbouw in eigenregie begon pas in 2004 en Larry had de gewoonte overal met mij op de werf te
komen. Ik had hem zelf een gebarentaal geleerd en kon hem zo op afstand leiden wanneer ik op de kraan
zat. Dag na dag ging de werf vooruit. De binnendeuren werden geplaatst en op een avond geen Larry
meer. Wij overal zoeken, roepen, tieren, het hele dorp aflopen, zelfs tot in Tongeren. Maar niets kon baten. ‘s Anderendaags, meer dan 24 uur na zijn verdwijning, ben ik nog alle hoekjes en kantjes van het domein
met Salto gaan doorzoeken. Opeens bleef Salto voor een gesloten buitendeur aan de oeverkant de oren
spitsen. Ik dan maar aan die deur rammelen en duwen, en ja, daar sprong Larry buiten: het was zijn geheime
ingang, door die afgedankte buitendeur op een kier te duwen, kon hij zo op de werf geraken. Maar de nieuwe
binnendeuren hadden hem de uitgang afgesloten ... en hij mocht niet blaffen om hulp te vragen! Larry
was ook een verwoede eter. Hij kende alle dagen van de week, zo ging hij altijd op dinsdagmiddag even
koekeloeren aan de grote schuur waar de BCG vrijwilligers middagpauze hielden: wie weet, er was misschien
iets eetbaar te vinden. Hij hield ook van jagen, niets kon hem tegenhouden om te apporteren. Hij reisde ook
heel graag en kwam met ons mee zeilen op de Middellandse Zee.
Tot op het einde heeft Larry ons met zijn uitzonderlijke wilskracht verwonderd, hij was altijd vrolijk.
Bye, bye Larry, vergeten zal ik je nooit.
Norbert de Schaetzen
Kenners aan het woord
Decreet houdende de toegankelijkheid van publieke plaatsen voor
personen met een assistentiehond
Voorgeschiedenis
Onder deze titel heeft de Vlaamse overheid het decreet opgesteld dat op 20 maart 2009 verscheen in het Staatsblad.
Dit decreet had als bedoeling voor eens en voor altijd de toegang van assistentiehonden te regelen.
De publicatie van dit decreet was echter niet het eindpunt. Een decreet is pas echt van toepassing als er
uitvoeringsbesluiten zijn opgesteld. In de uitvoeringsbesluiten worden begrippen gedefinieerd, uitzonderingen
opgenomen,… kortom alles wordt in detail uitgewerkt. En hier wrong het schoentje. Wanneer mag men een hond
een assistentiehond noemen? Hoe moet men de hoedanigheid van assistentiehond attesteren? Wie is hiertoe
bevoegd? Op welke plaatsen kan een assistentiehond eventueel geweigerd worden?? …enzovoort, enzovoort….
Vele vragen waarop de regering een antwoord moest zien te vinden. Omdat de regering dit uiteraard niet zelf kon
beantwoorden, gaven zij het KOC, Kenniscentrum hulpmiddelen, de opdracht om dit alles uit te zoeken. Het KOC
contacteerde verschillende organisaties uit de assistentiehondensector en organisaties voor personen met een
2
Belgisch Centrum voor Geleidehonden
Kenners aan het woord (vervolg)
beperking om in overleg een advies voor de uitvoeringsbesluiten op te stellen. Hoewel dit overleg in het beging
tamelijk vlot en constructief verliep, waren er in het zicht van de eindmeet toch nog enkele knelpunten. Een tijdje zat
het hele dossier vast, tot begin 2012 de draad opnieuw werd opgenomen. Men was het er al over eens dat iedere
assistentiehond apart erkennen zo goed als onmogelijk was. Daarom had men besloten dat de opleidingscentra
die deze assistentiehonden opleiden, moesten erkend worden. Maar hierover met de nodige kennis van zaken een
objectief oordeel vellen, leek niet zo vanzelfsprekend. Uiteindelijk werd eind 2012 besloten om een cel op te richten
die de erkenning van opleidingscentra op zich zou nemen.
Ook besloot men om de administratieve geldboete, die in het oorspronkelijke decreet was bepaald, te vervangen
door een proces-verbaal omdat dit de bemiddeling bij weigering en een eventuele bestraffing vlotter en efficiënter
zou doen verlopen.
Na goedkeuring van de uitvoeringsbesluiten en de wijziging van het decreet door regering en parlement, verscheen
alles op 28/06/2013 in het Staatsblad zodat het “decreet houdende de toegankelijkheid van publieke plaatsen voor
personen met een assistentiehond” eindelijk kan toegepast worden.
Gevolgen
Voordien kon men zich enkel baseren op de antidiscriminatiewet, waaruit onrechtstreeks kon worden afgeleid
dat het weigeren van vrije toegang aan een assistentiehond neerkomt op het weigeren van vrije toegang aan een
persoon met een beperking en bijgevolg discriminatief is. In geval van een weigering kon men een beroep doen op
het Centrum voor gelijke kansen en als bemiddeling niet voldoende bleek, kon dit resulteren in een rechtszaak.
In de praktijk bleek echter dat het jaren kon duren voordat er een uitspraak kwam en zo lang konden wij niet
wachten voor de deur van een restaurant of winkel…. Bovendien was deze wet enkel van toepassing op volleerde
assistentiehonden en niet op honden in opleiding. Ook dit is nu geregeld, want het decreet geldt ook voor honden
in opleiding, zowel in het pleeggezin als in het opleidingscentrum.
Dus vanaf nu kan men in principe bij weigering vrije toegang te verlenen aan een assistentiehond of een hond in
opleiding, de politie contacteren. Deze zal waarschijnlijk in eerste instantie proberen te bemiddelen en kan dan bij
hardnekkige weigering een PV uitschrijven. Dit moet men echter zien als laatste middel of stok achter de deur. Het
kan immers altijd gebeuren dat iemand nog niet op de hoogte is van het feit dat deze honden nu wèl vrije toegang
hebben. Het blijft dan zaak, om net als in het verleden, beleefd uit te leggen dat het hier gaat om een assistentiehond.
Indien het een personeelslid betreft, kan men steeds vragen om de verantwoordelijke en/of de eigenaar te spreken.
Maar zoals gezegd, kan men nu argumenteren met het decreet, zo nodig dreigen met het opbellen van politie en als
men blijft weigeren uiteindelijk de politie ook effectief inschakelen. Het is uiteraard erg vervelend om tegengehouden
te worden, uitleg te moeten geven of zelfs te moeten argumenteren of discuteren om net als iedereen gewoon ergens
vrije toegang te krijgen. Maar hopelijk komt er een tijd dat het toelaten van een assistentiehond vanzelfsprekend is
en dit kunnen we bereiken door rustig uitleg te geven en iedereen te sensibiliseren.
Eigen Verantwoordelijkheid
Hoewel dit decreet de weigering van assistentiehonden bestraft, wil dit niet zeggen dat de assistentiehondgebruiker
zelf geen verantwoordelijkheid moet nemen. Zo moet de assistentiehond duidelijk herkenbaar zijn. Om het recht op
toegang te kunnen afdwingen moet de hond in opleiding of de assistentiehond een jasje dragen en de geleidehond
zijn harnas aan hebben. Bovendien moet men altijd het pasje bijhebben dat bewijst dat het hier gaat om een
assistentiehond of hond in opleiding.
Het Belgisch Centrum voor Geleidehonden leidt niet enkel de honden op tot geleidehond, maar al vanaf het begin
besteedt men ook veel aandacht aan het socialiseren van de geleidehond. Dit houdt in dat de geleidehond in spé
van kleins af leert om zich te gedragen zoals het hoort: zich rustig verplaatsen zonder trekken en springen, zitten
en liggen waar gewenst en gevraagd, niet onnodig blaffen, niet snuffelen, niet bedelen, … kortom geen storend of
hinderlijk gedrag vertonen. Dit zeker om het geleidewerk naar behoren te kunnen uitvoeren, maar ook om algemeen
aanvaard te kunnen worden. Het blijft dan ook belangrijk om deze discipline van de geleidehond, of assistentiehond
in het algemeen, te blijven eisen. Assistentiehonden die zich storend gedragen, zullen de integratie en de algemene
aanvaarding van de assistentiehonden zeker niet bevorderen.
Belgisch Centrum voor Geleidehonden
3
Kenners aan het woord
(vervolg)
Gezond verstand
Het decreet stelt dat, op enkele zeer specifieke medische plaatsen na, de assistentiehond op alle publieke plaatsen
moet toegelaten worden. Er zijn echter plaatsen of situaties waar het vanzelfsprekend zou moeten zijn om je
assistentiehond niet mee te nemen. Dit kan soms aangewezen zijn, zowel omwille van de algemene veiligheid
of hygiëne als om de veiligheid en welbevinden van de assistentiehond te bevorderen. Zo zal men wellicht zijn
assistentiehond best niet meenemen in de sauna of op de ijspiste…
Algemeen zou men kunnen stellen dat op plaatsen waar mensen wettelijk verplicht worden hun schoenen uit te
doen, waar ze beschermende kleding moeten aandoen, een haarkapje opzetten of andere gelijkaardige maatregelen
moeten nemen, de assistentiehond ook niet zomaar binnen kan en mag.Voorbeelden hiervan zijn de eerder genoemde
sauna en ijsbaan, maar ook het zwembad, plaatsen waar voeding verwerkt wordt (normaal komt men hier niet, maar
bijv. wel bij een bedrijfsrondleiding).
Er zijn echter ook situaties denkbaar dat de assistentiehond toch onmisbaar is. In overleg met de plaatselijke
verantwoordelijken kan men dan bijvoorbeeld besluiten om de hond sokjes aan te doen of andere wenselijke
oplossingen. Dit geldt trouwens ook voor de uitzonderingen die in het decreet vermeld staan. Er staat duidelijk
dat de toegang van een assistentiehond op deze medische plaatsen KAN ontzegd worden, maar er kan evengoed
besloten worden dat de assistentiehond wel mee mag, uiteraard steeds na overleg.
Soms is het ook beter voor een assistentiehond dat hij niet wordt meegenomen naar bepaalde plaatsen of gedeelten
van lokalen. Zo kan men zich afvragen of het wel verstandig is om je hond mee te nemen naar bepaalde festivals
waar hij constant en gedurende lange tijd wordt blootgesteld aan zeer luide muziek. Dit is iets wat men geval per
geval moet bekijken, eventueel samen met het opleidingscentrum en/of de dierenarts. Ook is het niet verstandig om
je hond mee te nemen tussen een wirwar van bewegende machines of dergelijks. In een fitnesszaal bijvoorbeeld is
het meestal verstandiger om een veilig en rustig plaatsje aan de kant voor de assistentiehond te zoeken, want het
gevaar dat hij met zijn staart of wat dan ook ergens tussen komt, is reëel.
Men moet dus altijd het gezond verstand blijven gebruiken en er niet zomaar vanuit gaan dat de assistentiehond altijd
en overal moet meegaan. Uiteraard wil dit niet zeggen dat men daarom zijn zelfstandigheid moet opgeven en niet
alleen naar deze plaatsen kan gaan, maar nadenken en overleg leiden meestal wel tot perfecte oplossingen.
Als iedereen deze overwegingen ter harte neemt, zowel gebruikers, pleeggezinnen, handelaars, werknemers,
chauffeurs, Jan met de pet of wie dan ook, dan zou het misschien kunnen dat we ons binnen afzienbare tijd afvragen
waarom er ooit zo een wet nodig was.
Geert Decresson
Getuigenissen geleidehondgebruikers
Studente Joëlle Feijen: “Gelukkig heb ik Mazzel”
Joëlle Feijen (24) mag zich weldra
master in de taal- en letterkunde
noemen. Ondanks haar visuele
beperking studeert ze met schitterende
resultaten af. Ze won zopas ook de
Talentbeurs voor literair vertalen en
begint in oktober aan een master in
Tübingen. “Ik droom ervan om ooit te
mogen doctoreren in Duitse literatuur.”
4
Belgisch Centrum voor Geleidehonden
Getuigenissen geleidehondgebruikers
(vervolg)
Joëlle Feijen met Mazzel: “In Tübingen zal ik met de bus naar de les gaan, dus dat is werken voor hem.”
Dat Joëlle zou gaan studeren, was nooit evident. Op haar tiende werd ze blind, door een dubbele hersentumor.
Er volgde een moeilijk medisch parcours, maar toch kwam ze in 2007 naar Leuven om er taal- en letterkunde te
studeren, Duits en Frans. En dat lukte uitstekend.“Ik heb weliswaar twee jaar langer over de studie gedaan, niet alleen
vanwege mijn visuele beperking, maar omdat ik nog andere gezondheidsproblemen heb. Ik ben het gewend om net
iets harder te moeten werken dan iemand anders.”
Omdat ze graag zou werken als vertaler, volgde Joëlle het vak literair vertalen. “Toen ik zag dat er een beurs werd
uitgereikt door het Vlaams Fonds voor de Letteren, heb ik een dossier samengesteld. Als vertaalproef koos ik
stukken uit een Duitse roman van Jana Hensel, een auteur over wie ik ook al een deel van mijn masterproef had
gemaakt. En blijkbaar beviel mijn werk de jury wel.”
“Het is de bedoeling dat ik nu zelf op zoek ga naar een uitgever om een boek te vertalen. Met de beurs kan ik een
mentor bekostigen, die me begeleidt bij het vertalen en het misschien ook wel makkelijker maakt om deuren te
openen die anders gesloten blijven voor iemand die nog geen ervaring heeft. Het is een geweldige kans en ik heb er
veel zin in.”
“In oktober begin ik ook aan een master hedendaagse Duitse literatuur in Tübingen. Niet alleen omdat dat zeker zinvol
zal zijn bij het uitbouwen van een carrière als literair vertaler, maar ook omdat ik ervan droom om ooit te mogen
doctoreren in Duitse literatuur. In februari ben ik met mijn ouders een paar Duitse universiteiten gaan bezoeken.
Ook in Münster is er prima omkadering, maar in Tübingen vond ik makkelijker een kot waar mijn geleidehond Mazzel
ook terecht kan, een appartementje in een studentendorp dat net Center Parcs lijkt! ”
Kammen
Joëlle zal wel op zoek moeten naar hulp voor praktische zaken:“Dingen die mijn moeder nu in het weekend voor me
doet, zoals de was. Of iemand die meegaat als ik Mazzel wil laten rondrennen in het bos – als hij niet aan het werk
is, hoeft hij niet steeds in de buurt te blijven! Ook hier in Leuven doe ik beroep op jobstudenten om me met zulke
dingen te helpen. Daarnaast heb ik een pedagogisch assistentiebudget, voor hulp met opzoekwerk bijvoorbeeld, of
om ingescande teksten in een Word-bestand om te zetten, dat ik dan kan lezen met mijn braille-leesregel of via de
stemcomputer.”
In Duitsland krijgt Joëlle eerst zelf ook een mobiliteitstraining, zodat ze zich kan oriënteren. “En natuurlijk zal ik met
Mazzel moeten oefenen! Ik zal daar met de bus naar de les gaan, dus dat is werken voor hem. Maar ik heb maar tien
uur les per week, er zal voldoende tijd zijn om met hem te spelen: wandelen en kammen inbegrepen ben ik toch
twee à drie uur per dag met hem zoet. Maar dat heb ik er graag voor over: het is voor een groot stuk dankzij hem
dat ik naar Duitsland kan en aan mijn carrière kan werken.”
Ine Van Houdenhove
BRON: Campuskrant jg.24 nr.10 (24 juni) http://nieuws.kuleuven.be/node/11979
“Du bist aber süß”: De eerste week van Joëlle en Mazzel in Tübingen
Drie jaar en drie maanden geleden... Ja, het is echt nog maar drie jaar en drie maanden geleden dat ik Mazzel,
mijn Goldendoodle, leerde kennen. Ik had destijds net mijn derde bachelorjaar Taal- en Letterkunde aan de
K.U.Leuven achter de rug. De eerste twee jaren woonde ik in het studentenhuis Romero en kreeg ik begeleiding van
medestudenten; in het derde jaar verhuisde ik samen met mijn broer naar een appartement. Gedurende die drie jaren
was ik voortdurend bezig met mijn studies; ik kwam nauwelijks buiten. Ik had het zo druk dat ik naast mijn studies
gewoon niets anders meer kon doen. Maar zelfs al had ik het niet druk gehad, dan nog zou ik alleen waarschijnlijk niet
veel buiten zijn gekomen in die drukke straten van Leuven. Want laat ons eerlijk zijn: ik durfde het gewoon niet met
die vervelende wittestok, die overal achter bleef hangen en die nooit hulp bood als ik die nodig had.
Tijdens de paasvakantie van mijn derde bachelorjaar moest ik studeren voor mijn examen van het vak religie. Tijdens
dat studeren gebeurde er echter iets, iets dat wel een teken van God leek te zijn. Juist ja, ik kreeg telefoon van Marja,
die destijds trainster was bij het BCG. Ze vertelde me dat ze twee Goldendoodles had die voor mij in aanmerking
Belgisch Centrum voor Geleidehonden
5
Getuigenissen geleidehondgebruikers
(vervolg)
zouden kunnen komen. Of ik tijd
had voor een matching? Uiteraard,
wat een vraag. Maar helaas kon ik
niet op de dag die Marja voorstelde,
omdat ik dan een presentatie voor
Franse taalkunde op het programma
had staan. De matching zou bijgevolg
een paar dagen later plaatsvinden.
Toen de grote dag van de matching
eindelijk aanbrak, zat ik ongedurig
te wachten op de komst van de
trainsters. Ik vroeg me ondertussen
af welke Goldendoodles Marja
precies voor me in petto had en of
er eentje bij zou zijn met wie het
zou klikken…
De deurbel rinkelde en Marja
kwam binnen met... slechts één
Goldendoodle. De andere was al
gematcht met iemand anders. De Doodle die ze bij zich had, heette Mazzel. Onder een kopje koffie vertelde Marja me
alles over Mazzel, over zijn karakter, zijn positieve en negatieve kanten. Ik had nog nooit een volwassen Goldendoodle
gevoeld en was erg verrast over het verschil met een Golden Retriever. Al die tijd zat Mazzel voor me, met zijn
snoetje naar me toe. En al die tijd legde hij een pootje op mijn knie, alsof hij wilde zeggen: “Neem mij, kies mij, ik ben
je man – of misschien ook wel: ik ben dé man”. Er volgde een wandeling en al snel bleek dat Mazzel en ik het goed met
elkaar konden vinden. Jules en Marja waren het ermee eens en lieten me weten dat de class eind juni zou beginnen.
De class verliep met vallen en opstaan. Mazzel werkte erg goed voor mij, maar ik zelf vond het fysiek wel een hele
aanpassing om met een hond te lopen. Ook was ik nog enorm onzeker: bij de kleinste route die ik alleen moest
afleggen, was ik zo nerveus dat ik al een half uur op voorhand zat rond te drentelen.Voor Mazzel zelf was waarschijnlijk
vooral de postclass erg zwaar, omdat hij niet alleen de thuisomgeving van mijn ouders in Neerpelt moest ontdekken,
maar ook de routes in Leuven onder de knie moest krijgen. Hij had dus een dubbele baan en bijgevolg een hele
verantwoordelijkheid. Gelukkig hadden we na de postclass nog enkele weken zomervakantie en konden we rustig aan
elkaar wennen in de omgeving van Neerpelt.
Eind september begon dan weer het academiejaar en moest Mazzel samen met mijn broer en mij op kot. Dat
was voor hem een hele aanpassing. Het geleidewerk in Leuven was immers niet altijd even eenvoudig: de vele
werkzaamheden op de voetpaden en in de straten van Leuven, de vele fietsen op het voetpad, het drukke verkeer,
de vele obstakels, de massa studenten, het gebruiken van de hondentoilet op het dakterras en het oversteken van de
ring richting losloopweide... Alles moest hij het hoofd bieden. Het ging met vallen en opstaan. Af en toe doken er toch
wat probleempjes op, maar met de hulp van het BCG konden deze altijd goed opgelost worden. En zo heeft Mazzel
me de afgelopen drie jaren met succes door Leuven geleid, voorzichtig en bezorgd, aanhankelijk en lief, maar vooral:
zo schattig! Alsmaar groter werd ons wederzijds vertrouwen!
In juni 2013 studeerden Mazzel en ik af aan de K.U.Leuven en behaalden we het masterdiploma Taal- en Letterkunde.
Grote veranderingen lagen in het verschiet, ook al wist Mazzel dat zelf toen nog niet. Vanaf oktober zouden we
namelijk gaan verderstuderen in Tübingen (Duitsland). We zouden er gaan wonen in het “Studentendorf WaldhäuserOst” en zouden er heel veel nieuwe routes moeten leren. We zouden met de bus naar de universiteit moeten gaan
en we zouden moeten leren om verkeerslichten te vinden en op de knop te drukken. En dat alles: auf Deutsch!
Intussen is het al oktober en hebben Mazzel en ik de eerste week in Tübingen achter de rug. In juli waren we hier
al een week op vakantie en hebben we een aantal routes ingeoefend, maar toch was de stap nu in oktober nog erg
groot. Mijn ouders brachten me op vrijdag 11 oktober naar hier en bleven nog in Tübingen tot zondag 13 oktober.
6
Belgisch Centrum voor Geleidehonden
Getuigenissen geleidehondgebruikers
(vervolg)
Het begin was wat moeilijk, omdat Mazzel vlak na aankomst in Tübingen ziek werd en de hele nacht moest overgeven.
Ook de eerste twee dagen was hij nog niet echt in form, maar gelukkig is hij intussen helemaal hersteld. Net voordat
mijn ouders weer naar België vertrokken, hebben ze Mazzel en mij nog een mooie wandelroute hier in het dorp
aangeleerd, middenin natuur en bos. Deze wandeling heb ik sindsdien elke dag gedaan met hem, en dat loslopen doet
hem duidelijk deugd. Hij is helemaal opgeknapt en wil tegenwoordig alleen nog naar buiten, altijd maar werken. De
groene omgeving stelt hem duidelijk op zijn gemak en zorgt ervoor dat de stress bij hem volledig verdwenen is.
Ook met mij gaat het goed. De eerste dagen waren erg wennen, omdat ik hier praktisch niemand kende. Maar
gelukkig zorgt Mazzel ervoor dat ik makkelijk contact kan leggen met andere studenten. Zowel op kot als aan de
universiteit hebben we al heel wat mensen leren kennen en allemaal zijn ze weg van Mazzel. “Du bist aber süß”, is het
eerste wat iedereen tegen hem zegt. Mazzel verovert met zijn charmes heel Tübingen en zorgt ervoor dat we hier
heel snel kunnen integreren.
En zelfs met andere blinde studenten hebben we al vriendschap gesloten. Zo kon Mazzel afgelopen zaterdag samen
met geleidehond Joschi een duik wagen in de rivier de Neckar. Leuk vonden ze dat!
Net zoals in Leuven is ook de nieuwe omgeving hier in Tübingen een aanpassing voor ons. We kennen de routes
wel, maar we zijn allebei nog wat onzeker en zenuwachtig, waardoor het nog niet altijd vlekkeloos verloopt. Zo
moesten we afgelopen maandag eigenlijk naar de kinesist, maar we hadden een verkeerde afslag genomen hier in het
park, waardoor we hopeloos verdwaalden. Intussen is het ons gelukkig wel gelukt om naar de kinesist te gaan en
ook de andere routes gaan goed. Vast en zeker zal het in de komende weken nog af en toe gebeuren dat we de weg
kwijtraken; het zal ook hier met vallen en opstaan gaan, net als in Leuven. Maar uiteindelijk zal het met Mazzel toch
weer een succesverhaal worden, daar geloof ik in!
Het is dankzij Mazzel dat ik hier in Duitsland kan komen studeren, dat ik deze stap überhaupt heb durven zetten. Ik
ben Mazzel, zijn pleeggezin (Guy en Annelies) en de trainers van het BCG dan ook enorm dankbaar. Heel erg bedankt!
Joëlle Feijen
Uitnodiging
BCG-QUIZ
Voor de 9de keer wordt de BCG-quiz georganiseerd t.v.v het Belgisch Centrum voor Geleidehonden vzw.
Een gewone zaalquiz, maar toch net even iets anders.
De klassieke fotoronden zijn vervangen door een geluidsronde. De praktische vragen zoals droedels, cryptogrammen,
enz. zijn beschikbaar in braille; dit om de deelname van blinde en slechtziende personen te vergemakkelijken.
Bovendien is er een nevenklassement waarbij ploegen met minstens 1 blind of slechtziend teamlid kunnen meedingen
naar een extra prijs.
De ziende persoon wordt ook visueel in de watten gelegd door de ondersteuning van powerpoint. Elke vraag wordt
geïllustreerd met beeld.
Vrijdag 25/04/2014 - Aanvang 20 uur stipt
Plaats: SIBBO - Corversstraat 33 - 3700 Tongeren (ingang via Wijngaardstraat)
Inschrijven is wenselijk. Er kunnen maximum 40 ploegen deelnemen.
Maximum 5 personen per ploeg.
Inschrijving: [email protected] of telefoon 012/23.43.19 (BCG, enkel tijdens kantooruren)
Inschrijvingsgeld: 15 euro per ploeg
Gegevens die we nodig hebben:
Naam deelnemende ploeg - Naam ploegverantwoordelijke - E-mailadres of telefoonnummer.
Belgisch Centrum voor Geleidehonden
7
Uitnodiging (vervolg)
TUNGRI RUN
1 MEI 2014
TONGEREN
Op donderdag 1 mei organiseren Rotary Club Tongeren en de Tongerse Atletiekvrienden naar jaarlijkse traditie
de Rotary Tungri-Run.
Dit evenement is uitgegroeid tot de belangrijkste sportmanifestatie van Tongeren.
Via de Tungri-Run wordt steun verleend aan meerdere duurzame sociale projecten.
In 2014 ontvangt aldus o.a het Belgisch Centrum voor Geleidehonden een financiële bijdrage voor de renovatie van
de nieuwe huisvesting.
BCG nodigt dan ook alle sympathisanten, van groot tot klein, ervaren lopers of amateur joggers, kortom alle
sportievelingen, uit om talrijk deel te nemen aan één van de verschillende lopen, aangepast aan ieders niveau.
Start en aankomst op de atletiekpiste in het Sportpark “De Motten”, te Tongeren.
Diverse mogelijkheden:
1.
De kabouterloop voor de kleuters 400 m
2.
1 en 2 kilometer stratenloop
1 km
3.
2 km
4.
3 km Ladies Run
5.
5 km stratenloop
6.
10 km stratenloop
start 15u30
start 14u00
start 14u30
start 13u15
start 15u45
start 16u45
Aan elke run kunnen andersvaliden gratis deelnemen.
OPGELET: Hiervoor enkel op voorhand inschrijven via het BCG secretariaat.
Volg de evolutie en alle info op www.tungrirun.be.
Het BCG team
8
Belgisch Centrum voor Geleidehonden
Uitnodiging (vervolg)
Partnerwalk 2014
24ste Nationale wandeling - Golden Cup - Wandeling t.v.v. het Belgisch Centrum voor Geleidehonden vzw
Datum: zondag 9 februari 2014 met Brantano-kids-actie
Vertrek: Parochiaal Centrum - Cottalaan zn - Tongeren
Vertrek van 7:30 uur tot 15:00 uur - 5 en 20 km tot 13u30
Afstand: 2 - 5 - 10 - 15 - 20 km
Deelname wandeling: € 1,00 - Afstempeling van wandelboekje - Inlichtingen: www.partnerwalk.be
Abonnement Flash 2014
Hoe abonneren?
Door een storting van 10 euro, via bijgevoegd overschrijvingsformulier, met vermelding “Flash 2014”, ontvangt u ons
tijdschrift. Deze storting doet u vóór 31 januari 2014. Op deze manier steunt iedereen die dit blad ontvangt onze
vereniging en blijft u op de hoogte van het reilen en zeilen van ons centrum.
Wij willen van de gelegenheid gebruik maken iedereen die ons in de afgelopen jaren op één of andere manier
gesteund heeft, nogmaals van harte te danken. Giften van + 40 euro zijn fiscaal aftrekbaar.
Wij hopen in de toekomst op uw steun te kunnen blijven rekenen.
Indien u na een storting de “Flash” niet ontvangt, neem dan zo spoedig mogelijk contact op met het secretariaat
op het tel.nr. 012/23.43.19 of via [email protected]. Voor andere informatie staan wij natuurlijk ook steeds ter
beschikking.
Kort ... kort
In het begin van 2013 vond er een nieuwe editie plaats van de ‘Maand van de Preventie’, een initiatief dat Hill’s samen
met SAVAB-Flanders organiseert. Nieuw dit jaar (2013) was, dat de dierenartsen ook het gezondheidsformulier
online konden invullen. Voor elk on-line ingevuld formulier werd er 2 Euro aan het BCG overgemaakt. Bedankt aan
Hill’s en SAVAB-Flanders om ook dit jaar het BCG te kiezen als goede doel voor deze actie!
Bedankt aan de Provincie Limburg en de Stad Hasselt voor de subsidie die wij opnieuw
mochten ontvangen.
Wij mochten dit jaar opnieuw een schenking van Car Glass ontvangen waarvoor onze oprechte dank.
Ken Ocket stond dit jaar regelmatig op markten en standen aan de kust met de verkoop van koffie en zelfgemaakte
gelei. Per stuk dat er verkocht werd ging er een bepaald bedrag naar het BCG. Onze dank aan Ken voor zijn inzet
gedurende het hele jaar.
We willen de leden van Soroptimist International club Antwerpen van harte danken voor hun gift. Naar aanleiding
van een lezing door twee van onze geleidehondgebruikers ontvingen wij een mooi bedrag.
Two wheels for dogs organiseerden opnieuw een motorrit ten voordele van het BCG, bedankt voor de mooie gift.
De damesclub Kiwanis Tienen Primus Inter Pares overhandigde ook dit jaar een cheque aan het BCG. Hartelijk dank
voor de steun die wij opnieuw mochten ontvangen.
Het BCG ontving een gift van de Sint-Martinusschool - KaSO Herk de Stad. Hartelijk dank voor deze steun.
Van Dhr . en Mevr. Govaerts – Ruts ontvingen we een gift voor de opleiding van de honden, waarvoor onze oprechte
dank. Ook onze oprechte dank aan Mr. Den Hollander voor de gift die wij mochten ontvangen.
Belgisch Centrum voor Geleidehonden
9
Kort ... kort (vervolg)
Op zaterdag 22 juni deelde Lions Club St.Truiden cheques uit aan hun sociale projecten. Het BCG mocht ook een
schenking ontvangen. Hartelijk dank voor deze steun.
Op 6 september nam Roel Schuurmans, één van onze dopjesspaarders, deel aan ‘Loop de 100 meter van je leven’
tijdens de Memorial van Damme. Afhankelijk van de eindplaats ging elke deelnemer naar huis met een bedrag voor
hun goede doel. Roel deed dit voor het BCG! Bedankt Roel!
Naar aanleiding van een hondenwandeling georganiseerd in Hemiksem, waar het BCG aanwezig was met een stand,
ontvingen wij een gift, waarvoor onze dank.
Begin oktober startte een nieuwe “Class”.We verwelkomden een nieuwe geleidehondgebruiker. Ronny Ruyters van
Peer kreeg een labdoodle, Blizzy, als begeleider.Veel succes Ronny.
Ook dit jaar mochten we genieten van een prachtig muzikaal optreden van de Nederlandse Luchtmacht Kapel in
de Velinx in Tongeren. De opbrengst van het concert werd overhandigd aan Gisèle Brodeau, die onze vereniging
vertegenwoordigde.
Bedankt aan de organisatie van Partnerwalk voor de schenking die wij mochten ontvangen als gevolg van de wandeling
eerder dit jaar.
Het BCG was ook dit jaar aanwezig op de Kerstmarkt in Brussel georganiseerd door AXA Harten Troef.
Dank aan ‘The Spirits of Scotland’ en de firma Gillori voor hun gift en aan de Toegankelijkheidsraad van Asse voor
de steun die wij kregen voor het geven van 5 lezingen.
Rechtzetting voor Flash 3: de nieuwe geleidehond, Bootsie, van Kathleen Boogmans is een labdoodle, dit is een
kruising van een labrador met een koningspoedel.
Tevens bedankt aan alle schenkers die ook een gift deden en de bedrijven voor hun steun.
Flashinfo
BCG vzw informeert
Jaarabonnement: 10,00 euro
De vrijwilligers over de volgende punten:
Deze uitgave bestaat ook in aangepaste leesvorm m.n. in
Daisy-formaat en digitale vorm.
1. Aansprakelijkheid: BCG vzw is burgerlijk
aansprakelijk voor de schade die de vrijwilliger
aan derden en aan de organisatie berokkent bij het
verrichten van vrijwilligerswerk, behalve in geval van
bedrog, zware fout of eerder gewoonlijk dan toevallig
voorkomende lichte fout van de vrijwilliger.
Voor giften boven de 40,00 euro ontvangt u een fiscaal
attest.
Wilt u
- meer informatie over BCG
- vrijwilliger of pleeggezin worden
- een gift overmaken
- een legaat vastleggen
U kan steeds terecht op volgend adres:
Belgisch Centrum voor Geleidehonden vzw
Maastrichtersteenweg 64 - 3700 Tongeren
Tel: 012/23 43 19 - Fax: 012/39 41 24
E-mail: [email protected]
Rek. Nr. 068-1055016-71
IBAN: BE49 0681 0550 1671
BIC: GKCCBEBB
10
2. Verzekering: BCG vzw heeft een verzekering
afgesloten die de burgerrechtelijke aansprakelijkheid
dekt van de organisatie, met uitzondering van de
contractuele aansprakelijkheid.
- Verzekeringsmaatschappij: AXA
- Polis Extensia nr. : 720.094.812
Deze verzekering is aangepast aan de wet op de
rechten van vrijwilligers en het vrijwilligerswerk.
3. Onkostenvergoedingen: BCG vzw betaalt geen
onkostenvergoeding aan de vrijwilliger.
Belgisch Centrum voor Geleidehonden