Transcript IM 70.3 Aix en Provence: Michiel Van Hooreweder

Verslag IM70.3 Aix en Provence
Je bent jong en je wilt wat
November 2013, de plannen voor het komende sportieve jaar worden gemaakt.
Tegenwoordig heb je in triatlon land gelukkig meer en meer opties, dus aan keuze geen
gebrek.
De eerst afspraak werd vastgelegd op 18 mei te Aix en Provence, de tweede afspraak
komt er op 21 juni te Luxemburg, hierover later meer.
De voorbereiding
Vorig jaar was ik self trained atlete, dit had als grote voordeel dat je zowel de
wetgevende als de uitvoerende macht bent. Een klein voorbeeld: wanneer je vrienden
op café gaan en er staat de volgende dag een zwemtraining en zware fietstraining op
het programma dan kan je makkelijk je schema aanpassen en de rechterarm wat meer
trainen en de dag erna wat recup nemen. Dit jaar gooien we het over een andere boeg
en doen een beroep doen op de diensten van collega atleet Bart Becquart. Zwemmen
was de limiter, dus daar zouden we op werken, lopen kan ook beter en in het fietsen
mag er ook een stukje (of tandje) bij. We weten dus waar we aan beginnen in november.
De schema's kondigen zich zwaar aan, en bij momenten zit ik wel op m’n tandvlees,
maar gaandeweg leert het lichaam ook om te gaan met die verhoogde stress, en wordt
het systematisch borduren van trainingen rondom sociale en familiale verplichten een
routine.
Eind april stond er zwaar trainingsblok op de agenda in de Provence, een ideale
gelegenheid om hier een parcoursverkenning aan te koppelen en de laatste hand aan
de voorbereiding te leggen. 2 weken later is het al zover en kunnen we tevreden
terugkijken op volgende statistieken:
 een 300tal zwemkilometers
 4500 fietskilometers
 1000 loopkilometers (volgens die mannen van running center zijn mijn meest
recente schoentjes dus al rijp voor de vuilbak … en in mijn ogen zijn ze nog
nieuw!)
IronMan pays d'Aix
Voorbereiden is 1 iets maar waar het uiteindelijk om gaat is de wedstrijd zelf. Samen
met Wim Doise en Peter Belaen vertrekken we op vrijdag al richting Aix en Provence.
Om 4h30 (ja, ’s ochtends) spreken we af, chauffeur wisselen elke 3u en tegen 14u
zouden we in Aix moeten zijn, tijd genoeg om nog eens een deel van het fiets parcours
te doen en onze inschrijving al in orde te brengen. Strak plan (zo zijn we wel), jammer
genoeg liep het al na 3 u fout toen een weerspannig anti-diefstal systeem besliste om
ons te trakteren op wat sight seeing in Troyes. Leuke stad, maar na 2u heb je het wel
gehad, toch bleven we er nog 5h langer. Weg verkenning, weg vroeg slapen, en extra
werk op zaterdag.
Uiteindelijk komt alles wel in orde en kunnen we zaterdag toch nog vrij ontspannen
toeleven naar de wedstrijd.
Op zondag staan we om 7h52 klaar op het strand voor een "beach start". Onze wave
bestaat uit alle mannen tot en met 35j, de meest competitieve agegroups dus. Vol
vertrouwen neem ik toch vooraan in het midden plaats.
Geen goed idee.
100m vechten in de wasmachine doet me besluiten dat dit echt niets voor mij is,
gefrustreerd gooi ik alles op rechts tot ik vrije baan heb (dit moet een vrij grappig beeld
geweest zijn vanuit de lucht). Aan het zwemmen in de voeten veeg ik m'n voeten, den
dezen hier heeft vrije baan nodig.
Het gevolg van m’n walgelijke start is dat ik, eens op gang, nu ook iedereen rondom mij
inhaal en daardoor ook wel wat oponthoud heb. 1 ding hebben we alweer geleerd,
volgende keer start ik opnieuw uiterst rechts, eerste 100m doortrekken en dan pas
voeten gaan opzoeken in het midden.
Na een goeie 30’ kom ik aan land, toch 1’ trager dan gehoopt maar de reden moet niet
ver gezocht worden. Geen paniek, ik ben nog altijd 3’ sneller dan in Texas vorig jaar.
Een progressie van 10%, daar teken ik nog altijd voor.
Eens uit het water wacht er ons een lange loopstrook naar de fiets. Bewust hield ik me
wat in tijdens de laatste meters zwemmen om dan een stevige spurt te trekken op het
droge. Je maakt ten slotte heel wat meer tijd goed op het droge dan in het water. 100m
verder worden de gevolgen van de carb loading echter pijnlijk duidelijk. Steken in de
milt/middenrif doen me even wandelen en al joggend ga ik T1 binnen. Tweede learning
van de dag, 2u30’ voor de wedstrijd eten is TE laat.
Met volle moed spring ik echter op de fiets. Een maand geleden verkende ik het
parcours en het is spekkie naar m’n bekkie. Beginnen doen we met een aanloopstrook
van 20km over licht glooiende maar vooral dalende wegen. Ideaal om den tank goed vol
te steken. Ik bevind me tussen een 6-tal atleten die angstvallig vooraan willen blijven in
ons groepje. Een continue golf van naar voor rijden en weer ingehaald worden zorgt er
voor dat we niet echt super snel gaan. Op zich vind ik dat niet erg, den dezen hier heeft
parcourskennis en heeft niet veel zin om de beentjes nu al te pijnigen, er komen nog
genoeg gelegenheden.
Na 20km bereiken we de eerste helling. Van de verkenning weet ik dat deze een goeie
2km duurt maar nadien nog wat blijft aanmodderen (vals plat). Onmiddellijk op de 39x25
(ik was bij de les toen Chris –White Lion- Froome ons vorig jaar in juli fietsles gaf) en ik
peddel vrij gemakkelijk weg van mijn groepje.
Eens op de top sluit ik aan bij 2 collega’s die wel zin lijken te hebben in een stevige
afdaling. Na 30 km komen we met z’n drieën op een lang stuk vlak (20km) en niet veel
later worden we bijgehaald door een sneltrein uit Frankrijk (een TGV dus). Mijn 2
collega’s kunnen niet meer volgen maar voor mij is dit de opportuniteit om de opgelopen
vertraging in te halen. De royale Franse regels (7m te meten van de voorganger’s
voorwiel) pas ik eerlijk toe maar toegegeven, dit levert nog altijd een serieus voordeel
op. Onze vriend vraagt me nooit om over te nemen en na 60 km brengt hij me tot bij een
groepje van een 10-tal atleten (hier had ik dus al moeten bijzitten na het zwemmen).
Den TGV dendert verder maar met in het achterhoofd wat er ons nog te wachten staat
laat ik hem gaan, terecht waarschijnlijk want in het lopen staat hij plots geparkeerd.
Op 20km van Aix en Provence worden we nog getrakteerd op de col de Cengle. 3.5km,
vrij steil. Het plannetje was om hier nog eens goed door te rijden en dan hopelijk de
laatste 15km tot in Aix alleen af te werken. Na 200m op de Cengle moet ik m’n plan
echter bijstellen, m’n rechter quadriceps trekt in kramp. Rustig doorpeddelen en veel
drinken is de boodschap. Als bij wonder zijn er maar 2 atleten die op dit moment van me
weg rijden en ik kan makkelijk volgen bij de rest. Naar het einde van de col toe lijkt de
kramp volledig verdwenen te zijn en waag ik het er toch op om nog wat door te duwen.
Dit lukt en op de top sluit ik opnieuw aan bij de twee mannen die eerder van me
wegreden.
Vanaf nu is het vooral in dalende lijn naar Aix. Ik heb m’n fiets speciaal hiervoor gepimpt
met een 53x11(de volle 10m per omwenteling ofte, 3 keer zoveel als m’n kleinste
verzet), goeie keuze want ik scheur weg van m’n collega’s. In 1 van de vele
haarspeldbochten krijgen m’n carbon wieltjes het wat warm en laat ik wat rubber achter.
Hmm minder voor het vertrouwen, dus toch maar ietsje meer veiligheid inbouwen wil ik
me niet laten driëendelen door deze triatlon.
Eens aangekomen in Aix laad ik me op voor het laatste onderdeel van deze wedstrijd
(als ex-wielrenner durf ik nogal eens vergeten dat er nog een onderdeel volgt), de
beentjes voelen al wat zwaar aan, maar ik heb wel voldoende gedronken en gegeten.
Op dat moment laat ik de idee voor een 1h24’ halve al varen maar 1h27’ moet wel nog
mogelijk zijn, garmin zal dus tevreden moeten zijn met 4’10”/km.
Fietspark binnen en … zalig, m’n fiets wordt voor me geparkeerd aan de 3 e balustrade,
for your reference, daarachter staat een boulevard van 300m met lege balustrades.
Diezelfde boulevard dienen we blootvoets te lopen alvorens we aan onze wisselzakken
kunnen. Met een budget van een kleine 500,000 euro (250euro pp, 1750 deelnemers),
exclusief sponsorgelden, zullen onze vrienden van IronMan geen geld meer over gehad
hebben voor een tapijtje (Kurt, hier ligt een opportuniteit voor jou). Mijn voeten (hiel)
heeft het geweten, 4 dagen manken was mijn deel.
Het lopen zelf dan, ik vertrok vrij goed maar al na 1km wordt ik tegengehouden door een
zeer ijverige scheids: “het gordeltje van het nummer moet namelijk boven de heupen
hangen” tegen dat ik door heb wat hij juist bedoelt ben ik de aansluiting met m’n groepje
kwijt. Geen probleem, de eerste ronde voel ik me goed, lopen op de garmin heeft niet
veel zin gezien het parcours continu op en neer gaat. De eerste passage aan de
aankomst is kicken, de benen voelen nog goed, de muziek gaat vollen bak en voor ik
het goed besef loop ik 3’35”/km, no way josé, deze vlieger gaat niet op, kalm aan en
eens opnieuw uit de menigte begint de realiteit tot mij te komen. 1 ronde achter de rug, 3
te gaan dus nog een goed uur afzien. En dat wordt het ook, het tempo zakt stelselmatig
en de stukken bergop worden een echte marteling. Houding verzorgen en focussen op
de bevoorradingen is de boodschap. Tijdens de laatste ronde probeer ik nog wat te
versnellen, maar al snel geven m’n harmstrings aan dat het genoeg geweest is voor
vandaag. Ik eindig m’n halve marathon in 1h30’ (4’16”/km), jammer van het verval in de
laatste 2 rondes, maar al bij al overheerst de tevredenheid wel.
De cijfertjes dan:
Wat hebben we nu geleerd:
1. 3u voor de wedstrijd moet het eten binnen zijn (en moeten we er niet nog eens
aan beginnen)
2. Rechts starten in het zwemmen
3. Nog iets meer drinken op de fiets
4. Kousen aandoen tijdens het lopen
Voila, we zijn alweer een stap dichter bij die perfecte race, Luxemburg here we come!!
Als uitsmijter nog enkele “Wist je datjes”:
 Wim D. vond Jeanne Collonge nog een snelle, ook in het lopen.












Wim D. vond dat het ook nog lekker liep bij Fré Vanlierde toen die hem
passeerde.
Bij iedere IronMan hoort een afterparty, zorg dat je er tijdig bij bent want de free
booze en food worden snel afgeruimd.
Anti-diefstal systeem is voor losers
Ik me tijdens het fietsen afvroeg of je door achter een auto te rijden ook een kaart
kon krijgen, gezien de nogal lichte definitie van verkeersvrij kreeg ik hier namelijk
vaak de kans toe.
Bevoorradingen in een afdaling zijn geen goed idee
Vrijwilligers in de bevoorradingszone stellen zich beter niet op naast de vuilbak
zone en na de cola bevoorrading.
Mijn excuses aan het adres van die vrijwilliger die zich op die plaats bevond …
Ik tijdens de halve marathon dacht dat dit m’n laatste wedstrijd zou worden.
Eens de finish gepasseerd ik al meteen weer plannen maakte voor Luxemburg.
Ik in Luxemburg nog een stukje sneller hoop te gaan.
De sfeer op het volledige loopparcours in Izegem eigenlijk beter is dan op deze
IronMan (de aankomstzone was kicken maar gedurende de rest van het parcours
waren we eerder aanzien als waco’s die het normale leven in de stad verstoren)
Ik tijdens het schrijven van dit verslag beseft heb hoeveel beeldspraak triatlon
met tandheelkunde gemeen hebben, je zou zowaar gaan denken dat triatlon door
een tandarts werd uitgevonden:
a. Tandje bij steken
b. Gaatje dichten
c. Op het tandvlees zitten