Transcript Portret van Yvonne Met fibromyalgie moet je echt in
Met fibromyalgie moet je echt in beweging komen
Mensen die kunnen worden geholpen met een Ciran traject hebben gedurende langere tijd last van pijn, vermoeidheid en onzekerheid. Klachten moeten minstens drie maanden bestaan en juist een combinatie van fysieke en mentale klachten zijn, die tot gevolg hebben dat mensen zelf geen oplossing meer kunnen vinden. Meestal zijn er al behandelingen geweest die vooral fysiek gericht waren, en meestal zijn er behandelingen geweest die voora allemaal te controleren. l mentaal gericht waren. Maar als die niet voldoende hebben geleid tot verbetering, kan een Ciran traject geïndiceerd zijn. Het indicatietraject loopt bovendien zeer uitgebreid om dit Toen Yvonne bij R-Elan kwam voor een Ciran traject leek het eigenlijk een vrij duidelijke zaak. Met haar pijn door fibromyalgie en een whiplash, waarbij ze bovendien leed aan een PTSS was na de diagnostiek en opvragen van de medische dossiers de indicatie gesteld voor een Ciran traject. Bovendien kwam Yvonne over als een sterke, gemotiveerde vrouw. Ze was zelfs nog aan het werk. Ze heeft nota bene twee eigen bedrijven. Haar ene bedrijf is een praktijk voor natuurgeneeskunde. Daarnaast heeft ze een dieren trimsalon. Ook geeft ze nog cursussen bij de FEZ, de patiëntenvereniging voor mensen met fibromyalgie. Natuurlijk wilde ze bij een bedrijf in opbouw geen klanten afzeggen, dus ook al startte ze met een intensief Ciran Traject, het werk ging door. Yvonne had nog wel gewaarschuwd. “Let op, ik doe me veel beter voor dan ik ben. Prik daar doorheen.” Al vrij snel in het traject bleek dat met name de fysieke trainingen niet goed gingen. Het lukte haar niet om de trainingen te doen, zoals de fysiotherapeuten haar dat vroegen. En er begon ook irritatie te komen bij Yvonne, omdat ze toch meerdere keren had aangegeven dat ze met haar fibromyalgie en de whip lash bepaalde oefeningen ook echt niet kon. De therapeuten kwamen bij haar niet verder; het ging eigenlijk, ondanks inzet van iedereen, inclusief Yvonne zelf, steeds slechter. En na een paar weken werd duidelijk dat ze gelijk had gehad. Yvonne leek in het begin mentaal veel sterker dan ze in werkelijkheid was. Ze zat er eigenlijk helemaal doorheen. Maar dan ook helemaal. Dat uitte zich in de fitnesszaal, waar haar lichaam gewoon niet meer meewerkte, hoe hard Yvonne ook probeerde. Er moest vooral mentaal wat gebeuren, en wel meteen! Ciran trajecten werken prima als er een zekere mate van balans is tussen fysieke en mentale klachten. Het een even zwaar als het ander. Daar wordt goed naar gekeken bij de intake. Echter, een enkele keer gebeurt het dat met name zware mentale klachten niet voldoende naar voren komen. In zo’n geval kan het fysieke trainen en het strakke van het programma te zwaar zijn. En dat was bij Yvonne het geval. Na overleg met de revalidatiearts is besloten te stoppen met het traject en terug te verwijzen naar de huisarts voor een andere mentale behandeling.
d e k u n s t v a n g e z o n d z i j n
“Nog een klap erbij. Ik vond ook wel dat het niet goed ging, maar ik deed echt mijn best en wilde ook verder. Ik had ook voorgesteld om het programma wat aan te passen zodat ik de trainingen wel kon volgen, maar dat wilden ze niet. Ik was hartstikke kwaad op Ciran. Ik had toch gezegd dat ik er helemaal doorheen zat en nu kreeg ik dit er ook nog bij. Ik weet nog dat ik naar buiten liep en echt niet wist hoe ik thuis moest komen. Ik kon nog net met de auto bij de trimsalon komen. Dat was vlakbij. En toen heb ik direct de huisarts gebeld. Die zei ook: je moet nu naar me toekomen.” In overleg met haar huisarts is Yvonne toen gestart met intensieve psychologische begeleiding. Daar is ze nu dik anderhalf jaar mee bezig geweest. En heel langzaamaan en voorzichtig heeft dat het resultaat gegeven waar Yvonne op heeft gehoopt. Yvonne is tot inzichten gekomen over zichzelf. “Wie ben ik, wat doe ik en waarom doe ik dat zo. En is dat wel handig. Ik vond het vroeger bijvoorbeeld heel lastig om me uit te spreken. Als iemand me vroeg of ik koffie of thee wilde, zei ik, doe maar wat, wat doe jij. Nu weet ik dat mensen het juist fijn vinden als je je uitspreekt. Dat mensen het leuk vinden om iets voor je te doen.” “Ik kon me vroeger ook helemaal verliezen in een gebeurtenis en die als compleet rampzalig inschatten. Ik was laatst mijn sleutels kwijt en vroeger zou ik dan helemaal door het lint zijn gegaan, in paniek, en me de meest vreselijke scenario’s voorstellen. Nu begin ik met tegen mezelf te zeggen: rustig Yvonne, wat kan er gebeurd zijn. En begin ik mezelf vragen te stellen en te analyseren wat er gebeurd kan zijn. Sleutels gewoon gevonden. Niets aan de hand.” Ze geeft aan dat het leven met fibromyalgie goed te doen is. Je moet wel weten hoe. En daarom geeft ze daar cursussen in. Laatst nog vroeg iemand haar of ze wel fibromyalgie had, want ze kon toch alles. “Er zitten genoeg mensen in de zaal die helemaal niets kunnen. Die voelen mijn verhaal soms als een bedreiging, als een aanklacht dat zij dat ook allemaal zouden moeten kunnen net als ik. En waarschijnlijk kunnen ze dat ook, maar ze moeten het wel eerst leren. Dat heb ik ook moeten doen. Het verschil maakt: je moet echt in beweging komen. Stap voor stap. Want rust roest. En je moet doseren. Veel bewegen, maar dan ook weer ontspannen. En trucjes bedenken voor de activiteiten die niet lukken. En daar ben ik heel goed in geworden. Het mest scheppen van de paarden is bijvoorbeeld heel zwaar. Soms merk ik dat ik last krijg, maar dan moet je gewoon rustiger aan doen en de kruiwagen als hefboom gebruiken.” Yvonne vertelt dat er veel onbegrip is over fibromyalgie. “Het is helemaal niet leuk om te hebben, want het lijkt wel een modeziekte. Een soort vergaarbak voor als de dokter niet weet wat je heeft. Dat dacht ik eerst ook. Mijn vriend zei dat ook tegen de reumatoloog, toen ik de diagnose kreeg. En toen kregen we toch op onze donder van de reumatoloog. “Als ik niet weet wat u heeft, zeg ik dat ik het niet weet. Maar als ik de diagnose fibromyalgie geef, dan is dat wat u heeft.” Sindsdien ben ik het zelf ook als ziekte gaan zien, waar ik iets mee moet, en wilde leren hoe je dat
d e k u n s t v a n g e z o n d z i j n
doet. Voor mij was een Ciran traject op dat moment niet de goede manier om dat te leren. Gelukkig kwam die wijsheid op een andere manier op mijn pad. Na het eerste gesprek met Yvonne ben ik nog een keer bij haar terug gekomen om duidelijkheid te geven over een aantal vragen die ze nog had over haar traject. Want dat voelde niet prettig en was toch een belemmering voor haar. Ik ben blij dat ik haar die via de Ciran revalidatiearts heb kunnen geven, zodat ze nog beter verder kan met alle activiteiten die ze aan het doen is. Yvonne is te belangrijk bezig in deze wereld om te blijven hangen in een stukje verleden dat niet goed is gelopen. Zij is een waardevol voorbeeld voor mensen met fibromyalgie. “Niet zeuren, maar in beweging komen, is haar motto” In die zin past het juist prima bij de aanpak van Ciran. We spreken dan ook af om te kijken op wat voor manier we elkaar kunnen helpen in onze gezamenlijke missie mensen te helpen die zijn vastgelopen. Daar komt vast iets moois uit voort. “Alles begint nu op zijn plek te vallen. Allebei mijn bedrijven beginnen weer flink aan te trekken en te lopen. Het geven van cursussen vind ik steeds leuker worden en ik merk dat het wordt gewaardeerd en dat het werkt. Yvonne is net terug van een inspirerende reis naar Florida. “We hadden alleen een ticket gekocht en een auto gehuurd. Terwijl ik eigenlijk het liefst van te voren alles regel en precies wil weten hoe het gaat verlopen. Dit keer heb ik me eraan overgegeven. En daar kwamen de mooiste momenten uit voort. Alles kwam op zijn pootjes terecht en de vrijheid die we zo hebben ervaren was overweldigend. Het mooiste moment was het contact dat ik kon maken met een dolfijn. Totaal omverwacht, maar fantastisch.” Een foto van dat moment staat prominent op de schouw. Als reminder dat je niet alles hoeft te controleren. Dat je soms het leven moet laten gebeuren en dat het daar een stuk mooier van wordt.