Transcript LICHT, HET GENEESMIDDEL VAN DE TOEKOMST

LICHT, HET GENEESMIDDEL VAN DE TOEKOMST
Lieberman schrijft in “Light, Medicine of the Future”, “you only need to use light until you see the
light. And when you see the light, you have the opportunity to be the light. And when you ‘be the
light’, then there is a whole different aspect of magic that happens.”
Goethe zei op het einde van zijn leven: “Open the second shutter and allow more light to come in.”
Met de ‘second shutter’ bedoelde hij wat wij het ‘derde oog’ noemen, of ‘de zetel van de ziel’, het
‘innerlijke oog’, wat wij nu de pijnappelklier of de hypofyse noemen..
Ken Wilbur spreekt over drie soorten ogen. Er is ten eerste het oog van vlees, het fysieke oog. Ten
tweede is er het oog van de rede, het mentale oog. Het dere oog is het contemplatieve oog, welk
Goethe ‘het oog dat God waardeert’ noemde.
Als optometrist heb ik heel wat kennis omtrent het fysieke oog opgedaan. Ik weet iets over het oog
van rede en op een gegeven moment heb ik ooit de kans gehad om het contemplatieve oog te
kunnen ervaren.
Jonathan Swift zei: “Echt zien is het vermogen om het onzichtbare te zien.” Wanneer wij de drie
ogen kunnen integreren, dan beginnen we te ervaren wat de meeste mensen als onzichtbaar
aanvoelen. We weten nu dat de gemiddelde mens slechts 1/biljoenste van de omgevingsstimuli
ervaart. Als het innerlijk oog zich opent, als we beginnen te zien wat eerder onzichtbaar was, dan
zijn wij op een breder spectrum ingesteld, niet enkel op het electromagnetisch spectrum, maar op
subtiele energieën die zelfs niet te vinden is in het electromagnetisch gebied.
“The eyes are the window of the soul”, zei Shakespeare. Ze staan in relatie met licht. Ogen zijn als
het ware gehuwd met het licht. Welnu, hoe komt het dan dat onze optometrische testen altijd in een
donkere ruimte worden gedaan? De glazen die oogartsen en optometristen voorschrijven
bevestigen het visuele probleem. Ze verbeteren ze niet.
Wat we niet inzien is dat onze ogen zeer interessante aspecten hebben. Ze hebben een aspect dat in
verband staat met een deel van onze mind dat analyseert en ontleedt. We noemen dit het ‘foveale
zien’ waarvoor de kegeltjes verantwoordelijk zijn, die ons het detail laten zien. Dan is er een tweede
aspect dat in relatie staat met ‘ons wezen dat de omgeving aanvoelt’. Dit wordt het perifere zien
genoemd waarvoor de staafjes verantwoordelijk zijn. Dit laatste aspect mag zeker niet onderschat
worden, hoewel dit wordt gedaan in de klassieke optometrische metingen. We plaatsen de patiënt in
een stoel, in een duistere ruimte, en we zetten er een instrument voor zijn gezicht dat volledig het
tweede aspect verhindert. We geven hem dan een paar glazen en zorgen ervoor dat het optische
centrum van het glas netjes voor de pupil staat. Dit is nu exact de voorwaarde om het eerste aspect
van analyse te stimuleren en het tweede aspect van ruimer waarnemen te inhiberen. Onze
optometrische oogmetingen zijn absurd.
Misschien heb je al gehoord van verlicht waarnemen. Wat wordt hiermee bedoeld? Sommigen
ervaren dit in meditatie of anderen nog in een coma-situatie. Het is een gevoel van verdwijnen. Ze
zien maar weten niet wie er precies ziet. Het is een gevoel van in de lucht te zijn en te zien van
overal op hetzelfde moment. Een soort revelatie waar we niet met de ogen zien. Ogen zijn sensoren
die licht opnemen; een ander sensor die licht opneemt is de huid. Het zien gebeurt dus niet in het
oog en niet in de hersenen. Maar waar gebeurt het zien dan? Wie ziet?
Sommigen zijn in staat een uitstraling te zien dat uit het lichaam verschijnt. Dit wordt de aura
genoemd. Jacob Liebermann, een Amerikaans optometrist, had ooit die ervaring. Hij dacht dat hij
een netvliesloslating had. Hij schrijft: Ik had geen netvliesloslating, maar de ervaring was zeer
werkelijk voor mij. Wanneer wij zien dat het lichaam licht afgeeft, beginnen we onze relatie met de
zon te begrijpen en andere lichtgevende lichamen. We beginnen te beseffen dat we niet anders zijn
dan planten waarbij we over fotosynthese spreken. Deze fotosynthese is waarschijnlijk niet
verschillend met wat wij metabolisme noemen in onze lichaam. We zijn levende cellen.”
Ons lichaam straat licht uit en niet enkel wit licht, maar verschillende kleuren. We zijn dus lichamen
die licht uitstralen, zoals de zon dit doet. We ontvangen zonlicht, we nemen dit op, we gebruiken
deze lichtenergie en we stralen die lichtenergie terug naar buiten. Dat is onze relatie met de zon.
We kennen allemaal de religieuze prentkaarten van Jezus, Franciscus van Assisie en andere heiligen
met een aureool rond het hoofd. We dachten dat die artisten deze halo erbij opzetten als symbool
van hun heiligheid, maar in feite is dit een uitstraling van licht. Het woord aureool komt van ‘aura’.
We kunnen dus licht uitstralen zoals de zon licht uitstraalt. Dat is wat dr. Liebermann bedoelt met
zijn woorden: “you can be the light.” We kunnen dus het licht worden.
Er zijn wetenschappers die sterke interesse tonen en heel wat onderzoek verrichten naar de invloed
van licht en van kleuren op de mens. Deze mensen zijn verbonden met The College of Syntonic
Optometry. Het woord syntonic betekent ‘in balans brengen.’ Het was een groep optometristen die
zich organiseerden rond de jaren 1920 en deze organisatie werd gesticht door dr. Harry Reiley
Spitler. Deze man was ver zijn tijd vooruit. Hij behaalde vier docotoraten en hij was schitterend in
zijn vak! Hij kwam met een volledig systeem om het licht therapeutisch te gebruiken, specifiek via
de ogen. Hij geloofde dat het licht ons zenuwstelsel en ons hormonaal stelsel bepaalt.
Dr. Liebermann behandelde kinderen met leermoeilijkheden met de visie van dr. Spitler. Wat hij
merkte is dat deze kinderen in werkelijkheid geen problemen hebben, maar in werkelijkheid angst
hadden om naar school te gaan. Kinderen weten meer dan wij weten, zegt dr. Liebermann. Ze zijn
verder geëvolueerd dan wij. Ze proberen ons dingen te vertellen en we luisteren niet eens. We
begrijpen ze niet, want we willen over alles controle hebben. Ze komen bijgevolg onder stress en
we zien dit als we het visueel veld onderzoeken, hoe klein dit visueel veld is. Het visuele veld is dat
tweede aspect van onze ogen, wat ik hierboven vernoemde. Het is het gevoelsaspect of dat aspect
dat ons in relatie brengt met de gehele omgeving. Bijvoorbeeld, als ik naar hier kijk, dan weet ik
ook waarnaar ik eerder keek, en naar waar ik straks ga kijken. Je zou dus kunnen zeggen dat ik ‘nu’
kijk in relatie met het verleden en met de toekomst. Als ik mijn visueel veld zo beperk dat ik enkel
het ‘nu’ zie, het tegenwoordige, dan weet ik niet waar ik ben in relatie met waar ik ben geweest of
in relatie met waar ik mij zal gaan bewegen. Ik ben dus ‘verloren’ in de ruimte. Dr. Liebermann
vertelt verder dat het verruimen van het visueel veld fysieke veranderingen veroorzaakt bij deze
kinderen, alsook verbetering in het academische prestaties, positieve persoonlijkheidsveranderingen. Hij beschrijft hoe een moeder haar zoon zo zag veranderen en ze vroeg dr.
Liebermann of ze haar kon helpen met haar migraine. Hij behandelde haar en na 4 weken begon
haar migraine te verdwijnen. Haar maandstonden kwamen terug met regelmaat. Hij behandelde niet
alleen kinderen met leerproblemen, migraine, maar hij paste ook zijn kleur- en lichttherapie toe bij
mensen die in coma waren geweest, mensen met spraakproblemen …
Wat gebeurt er exact? Optometristen geloven dat het licht het oog binnenkomt en het netvlies
stimuleert. Verder gaat dit via de optische zenuw naar de occipitale cortex, het primair visueel
centrum en we zien. Meer wordt er in de optometrische opleiding niet verteld. Er wordt niet over
licht gesproken, tenzij het feit dat licht zich in spectrale kleuren splitst door middel van een prisma.
Het gehele ingewikkelde proces van hoe de lichtprikkels omgezet worden in het zien wordt
voldoende uiteengezet, de functie van kegeltjes en staafjes, de verschillende craniale zenuwen edm.
Maar over de ‘zon’ wordt geen woord gerept. Er wordt niet eens gezegd dat wij als menselijke
wezen in werkelijkheid ook fysiologische prisma’s zijn die dus licht opnemen in verschillende
kleuren, dat we dat licht innemen in ons lichaam en ook weer uistralen.
Nu beginnen we ons te realiseren dat ons fysiek lichaam ingekapseld is een een soort energetisch
veld wat we onze ‘mind’ kunnen noemen. Dit energetisch veld wordt door ons lichaam ontvangen
en terug uitgestuurd.
Maar wat gebeurt er exact als we licht opnemen? Cajal, een wetenschapper in de late jaren 1800
schrijft de hypothese dat het licht het oog binnenkomt en dat een deel van het licht naar de
hypothalamus gaat. In de jaren 1920 hebben onderzoekers deze hypothese bevestigd. Pas in de jaren
1970 is men erin geslaagd om gesofisticeerde wetenschappelijke technieken toe te passen die
aantonen dat het licht onze hypothalamus bereikt.
Wat is de hypothalamus? We zouden dit het brein van het brein kunnen noemen. Het is een deel van
onze hersenen die heel wat informatie verzamelt vanuit de uiterlijke en innerlijke omgeving, en van
onze psyche. Het antwoord op stress wordt geïnitieerd in de hypothalamus. Vele van onze
immuniteitsfuncties worden door de hypothalamus uitgezonden en geordend. De hypothalamus is
ook onze biologische klok. Net zoals ons polshorloge ons vertelt wanneer het tijd is om iets te doen,
dient ons lichaam ook te weten wanneer het wat moet doen, omdat ons leven cyclisch en ritmisch is.
Veel wat er in ons lichaam gebeurt wordt geregeld door onze biologische klok dat in de
hypothalamus is gelokaliseerd. Deze wetenschap van de hypothalamus maakt ons veel duidelijk,
want deze controleer direct ons autonoom zenuwstelsel en het controleert ook bijna al de functies
van onze meesterklier, de hypofyse, die op zijn beurt alle andere endocriene klieren onder controle
heeft. De hypothalamus is dus de voorzitter van ons geheel lichaamssysteem.
Als wetenschapper zou men nu de vraag kunnen stellen: wie regelt de hypothalamus? Wie of wat
zegt wat de hypothalamus moet doen en wanneer het moet doen? Ik kan hier geen juist antwoord op
geven. Ik heb vele jaren esoterie gestudeerd en wat ik kan zeggen is dat in de esoterische
geschriften veel wordt gesproken over de hypofyse en dit woord wordt vaak met andere namen
benoemd. De Griekse filosoof Heracleitos spreekt over de denker, de oorsprong van het denken.
Rene Descartes heeft het over de zetel van de ziel, de zetel van ons bewustzijn. Indische mystici
spreken over het contemplatieve oog. Wetenschappers spreken over de pijnappelklier. Wat we weten
is dat de pijnappelklier een ‘lichtmeter’ is dat ons lichaam en functies regelt. De hypofysie ontvant
informatie over de omgeving over licht en duisternis, over het electromagnetisch veld.
Mijn persoonlijke visie is, en dit is een puur aanvoelen, dat de hypofyse in energetische verbinding
staat met een hoger rijk. We onderscheiden het bodemrijk, dat door het plantenrijk wordt beïnvloed,
die op zich dan door het dierenrijk wordt beïnvloed, die dan op zijn beurt door het mensenrijk wordt
beïnvloed. Waarom zouden wij dan niet door een hoger rijk wordt beïnvloed? Mijn mening is dat
wij door bepaalde kosmische energieën wordt beïnvloed, die door planeten en kosmische lichamen
naar ons worden uitgestraald. Men zegt dat de vele electromagnetische stralingen in deze tijd
nadelig zijn. Ik zal niet betwijfelen dat deze stralingen onze gezondheid benadelen, maar anderzijds
geloof ik dat alles twee kanten heeft; Wat een voordeel heeft, heeft ook een nadeel. Als er een
voordeel is, dan is er ook een nadeel. De zon biedt ons vele voordelen, maar te veel zon kan ook
nadelig zijn. Dan is nu eenmaal de dualiteit waarin we leven. De electromagnetische stralingen
kunnen onze gezondheid schaden, maar ik heb de visie dat deze stralingen ook de pijnappelklier,
hypfoyse, contemplatief oog, derde oog, innerlijk oog … zal openen. Na ziekte komt er toch altijd
gezondheid? Het leven is toch onsterfelijk?
Om verder op een wetenschappelijke manier het over de hypofyse te hebben De hypofyse vertelt
ons wat er buiten het lichaam gebeurt, wanneer het licht en wanneer het donker is, in welk
jaargetijde we zijn, wat het uur van de dag is. De individuele cellen gebruiken deze informatie om
het gehele interne functiemechanisme te regelen en te synchroniseren met moeder natuur. Men
andere woorden, de hypofyse is dat orgaan dat de basis vormt van alle onze verhoudingen. Dit is
zeer belangrijk om te weten want alles in ons leven is in relatie met elkander. Wij hebben het
blijkbaar moeilijk met relaties. Hoeveel huwelijken slagen er nog? Er is iets wat we niet begrijpen
als we het over relaties hebben. We zijn onze relatie met de natuur verloren. We zijn de enigen die
vakantie nodig hebben of die werkloos zijn. Heb je al eens een walvis gezien die op vakantie is?
Heb je al eens een boom gezien die zonder werk zit? Het zijn alleen mensen die moeten werken,
die werkloos zijn, die vakantie nemen… Dat komt omdat we niet meer in balans zijn met onszelf of
met onze omgeving. De relatie is verstoord.
Kleurentherapie is een nieuw veld dat ontgonnen dient te worden. In feite is het niet nieuw.
Waarschijnlijk is dit in onze geschiedenis al eerder toegepast. Onze vorige culturen gebruikten licht
als geneesmiddel. Er waren mensen die direct in de zon keken en hielden vol dat dit hun fysieke
klachten verbeterde en zelfs hun leven verlengde. De Egyptenaren gebruikten kleuren. Licht werd
eerder als als medicijn gebruikt. Dr. Harry Riley Spitler geloofde dat fysieke klachten gevolg waren
van een onevenwicht in ons autonoom zenuwstelsel en in ons endocrien of hormonaal stelsel. Men
zou dus kunnen stellen dat, als we de balans in ons ZNS en endocrien systeem kunnen herstellen,
dat we onze gezondheid op peil kunnen houden en brengen. Ons lichaam is dus niet alleen een
uitrusting met vervangbare delen.
Sinds de jaren 1970 is heel wat werk verricht. Thomas Dougherty, arts aan het Rosswell Park
Momorial Institute gebruikte licht met lichtsensitieve chemicaliën in behandeling van kanker. Hij
gebruikt het photosensitief chemisch elemente Photofrine en injecteerde dit in de bloedstroom bij
een individu met kanker en merkte na drie dagen dat deze stof het gezonde weefsel deed toenemen.
Het leek dat deze stof zich in het weefsel vestigde met kankercellen. hij van de kanker. Hij paste
tevens met een tonatie op het lichaam met violet of ultraviolet. Toen zag hij aan de oppervlakte van
de huid een gezwel dat reageerde op deze tonatie, alsof het kankergezwel wou zeggen: hier ben ik!
Dougherty gebruikt daarna rood licht en hij merkte dat het gezwel zichzelf vernietigde. De laatste
20 jaren hebben ze deze photodynamische therapie op verschillende soorten kankers toegepast en
wordt nu in 70 centra in de V.S. en Canada toegepast. Het succes is eerder goed. Er is slechts één
bijwerking, nl. dan men hierbij zeer lichtgevoelig wordt voor 4 à 6 weken, maar ze werken hieraan.
Sommigen ervaren ook discomfort. De methode is nog niet optimaal, maar blijkt in elk geval een
methode te zijn die naar succes kan leiden.
Dougherty’s werk wordt ook toegepast door Lester Matthews aan de Baylor Medical School,
Houston, Texas. Als men photofrine in het bloed injecteert bij iemand met HIV-virus en men neemt
dan een bloedstaal en men gaat het bestralen met rood licht, dan worden 100 % van deze virussen
vernietigd. Dat betekent niet dat AIDS hiermee de wereld uit is, want AIDS is niet enkel in het
bloed. Het betekent wel dat het bloed kan gesteriliseerd worden.
In de psychiatrie wordt ook met lichttherapie geëxperimenteerd. Men heeft ondervonden dat
mensen met SAD (seasonal affective disorder) of winterdepressie kunnen behandeld worden. Een
behandeling van 3 à 4 dagen kan de hersenen doen denken dat de winter voorbij is en dat het lente
is. De depressie en de symptomen verdwijnen. Lichttherapie werkt bijzonder goed bij depressies.
Ook bij PMS (premenstrual syndrome) werkt lichttherapie uitstekend.
Zelf voel ik me niet geschikt om ziekten te behandelen. Ik ben geen arts. Maar wat kleurentherapie
vooral doet is het naar boven brengen van onopgeloste emotionele trauma’s, die, naar mijn mening,
het zaad zijn van vele ziekten, want emotionele trauma’s zijn gevolg van een relationele disbalans
die zijn oorsprong vindt in de mind. Geef me jouw ogen en ik zal je anders doen denken. Maar … is
men bereid anders te denken? Is men bereid het oude los te laten? Is men bereid zich over te geven
en de controle los te laten?
Wij zijn gewoon om de verantwoordelijkheid voor genezing bij de arts te leggen. Nochtans zouden
we moeten begrijpen dat wij verantwoordelijk zijn voor onze gezondheid en genezing. Wij zijn het
geneesmiddel zelf. Het geneesmiddel ligt niet buiten ons. Een ziekte is het eindresultaat van een
breuk in onze relaties of dat nu een relatie is met onszelf, met de omgeving, de kosmos, of wat dan
ook. Het is een direct functie van hoe wij onze mind gebruiken. De genezing ligt in het herstellen
van de balans.
Eerder, als optometrist, dacht ik dat het de oogoefeningen waren die de ogen konden verbeteren. Ik
geloof meer dat het herstel van evenwicht in onze relaties de genezing brengen, en niet de
oefeningen. Maar gezien wij zelf verantwoordelijk zijn voor onze relaties, dienen we, om echt te
genezen, bereid zijn om onze mind te herzien, en hoe wij met onze mind in relatie staan met onze
omgeving en met onszelf. We leggen de verantwoordelijkheid voor onze ziekten of ongemakken
vaak in de buitenwereld. De andere of het andere (virus, microbe …) is verantwoordelijk. Dat klopt
niet. De andere of het andere is slechts de aanleiding, niet de oorzaak. De echte oorzaak ligt in de
relatie van onszelf met onszelf of met onze omgeving. De oogoefeningen zie ik niet meer als
oefeningen om bepaalde vaardigheden te verbeteren, maar als middel om een balans te herstellen in
de mind. Het zijn weliswaar dezelfde oefeningen, maar ze zijn niet meer gericht op ‘presteren’.