Transcript WAt is HEt? - de St.Bonifatiuskerk

de gewillige geest Gezond
Stiltewe ekend
De redactie van Zin, nieuwsgierig, nuchter en open als altijd,
proefkonijnt elk nummer een, al dan niet alternatieve,
therapie of cursus. Aflevering 6: Lukt het druktemaker
Daniëlle van der Wekken een weekend stil te zijn?
Waarom ik?
beeld: Studio 5982/Ronald de Boer. styling: Paula Schouten. kleding: C&A (c-and-a.com)
WAt is HET?
Een stilteweekend is geen
ervaring van serene stilte
maar een weekend waarin
je niet praat: een ‘zwijg­
weekend’ dus (even wen­
nen!). Je bent met 11 andere
deelnemers die je niet bij
naam kent. Het programma
is vrijblijvend maar helpt
wel de stilte intenser te
ervaren en sneller bij je
gevoel te komen. Een stilte­
weekend in de St. Boni­f a­
tiuskerk in Horssen (Gld.)
bij Werner en Anne-Marie
kost € 295 (toeslag 1-pers.
kamer: € 45) en is all-in.
Maaltijden zijn vegetarisch,
er wordt geen alcohol
geschonken (wél overheer­
lijke kruidenthee).
Stbonifatiuskerk.nl
Stilteweekend.nl
114
Rennen, schateren, oneliners de ether
ingooien, overal voor gáán en ervan overtuigd zijn dat drie dingen best tegelijkertijd
kunnen. Alles voorzien van royaal commentaar en uitgesproken zelfspot. Een
weerwoord op alles en iedereen hebben et
voilà: Daan in een notendop. Het beweegt
en het maakt geluid, zeg maar. Vrolijk
maar hectisch, een stuiterbal die voortdurend ‘aan’ staat. Zo. Worden anderen daar
niet gek van? Reken maar! En ik evengoed.
Laatst schalde ik ter redactieburelen: “Ik
heb een herriestopper nodig. Voor mezelf!”
Wat houdt zo’n stilteweekend in?
Tijdens het stilteweekend van Anne-Marie
en Werner (kok) in de door hen gerenoveerde 14de-eeuwse St. Bonifatiuskerk,
ben je samen met elf anderen maar vooral
met jezelf stil. Zolang je niet praat en je op
je ademhaling concentreert – of op de stappen die je voeten zetten – gaat het denken
op zwart en je hart open. Je bent volledig
in het hier en nu, volgt enkel nog je gevoel.
Dat kan wat bij je teweegbrengen. Of niet.
Je rust er hoe dan ook heerlijk van uit.
Mediteren gebeurt in de kerk op een matje,
kussen, gehuld in een zitzak of al schilderend met goddelijke mantra’s op de achtergrond. Maar ook buiten: je loopt met jezelf
een boerenpad van twee uur, een labyrint
in de tuin en – letterlijk – met aandacht
een rondje om de kerk. Je bepaalt zelf aan
welke sessies je deelneemt; de tijd is van
jou. Lekker in een boek wegduiken kan
ook, al waarschuwt Anne-Marie: “Zo neem
je ook woorden tot je. Probeer eens helemaal niets te doen, ga een beetje lanterfanten.” Met een kop kruidenthee en een stuk
boterkoek in de warme zon en met uitzicht
op de boomgaard, is dat niet zo moeilijk.
Tussendoor kun je Anne-Marie om een persoonlijk gesprekje vragen. Want er moet
niets in de weg gaan zitten, dat is zonde
van je rust en ontspanning. Van de andere
deelnemers weet je niets, zelfs niet hoe ze
heten. “Allemaal informatie waarmee je je
hoofd onnodig belast,” legt Anne-Marie
uit. Met een belletje luidt ze de stilte in. Als
het tijd is voor een sessie of maaltijd,
klinkt het belletje opnieuw. Twee dagen
later klingelt ze voor het laatst: einde stilte.
Wat doet het met me?
Totale stilte verwachtte ik. Serene stilte
waarin ik helemaal zou opgaan. Maar:
totale stilte bestaat niet. Er is áltijd overal
geluid. Sterker nog, veel geluiden vallen
pas op als je niet praat. Zoemende apparaten, klapperende deuren, gebonk boven je
hoofd, waterkokergereutel en (wachten op)
Tijdens het
meditatief
schilderen klinkt
gebonk. Jawel:
het is de jaarlijkse
dorpskermis
de klik, gehoest, plotseling gelach
(“lachen mag best, het moet wel
ontspannen zijn,” aldus AnneMarie – ik schrok er juist van), krakende koekjes, schuivende stoelen,
tingelende lepeltjes, wc’s die worden doorgetrokken, klaterende douches… Buiten vermengen natuurgeluiden
zich met die van auto’s, blaffende honden
en – jawel: de jaarlijkse dorps­kermis. Zondag, als ik met een kop kruidenthee in een
flets zonnetje zit, hoor ik roepende vogels,
een kukelekuende haan en zo nu en dan
een doffe plof, als er een noot uit de boom
valt. Het is de mooiste stilte van dit nietpraten-zwijgweekend. Misschien gaf het
stilteweekend me niet wat ik vooraf verwachtte, het gaf me wél iets waardevols:
weer bij mezelf komen. Opnieuw kennismaken met mijn gevoel. Ik ben zo uit mijn
hoofd mijn hart ingedoken. Even maakte ik
geen deel uit van de maatschappij, een
redactie of een gezin. Zelfs ík was er even
niet, alleen mijn ‘zijn’. Ik wás gewoon.
Hier. Nu. De ontdekking dat je volledig op
je gevoel kunt varen én functioneren, is
echt bijzonder. Dat maakt het extra jammer
dat je maar twee dagen hebt; ben je net
lekker op dreef (of eh, juist niet). Ik lust
wel meer tijd om uit te stuiteren! Rust en
stilte zitten in jezelf, ik weet het. Maar als
Daniëlle van der Wekken
(1973), eindredacteur
& coördinator boeken
je zó weinig tijd hebt, moeten de voorwaarden maximaal zijn. Geen dorpskermis dus.
(Of moet ik gewoon nog een heleboel
leren?!) Opgeladen ben ik niet na dit weekend. Wel óntladen. Zie mij maar weer eens
hyperdepieper te krijgen!
Aanrader?
Niet voor de Tibetaanse kloostergangers
onder ons. Wél als u eens een retraite wilt
uitproberen, of behoefte heeft aan een
cadeauweekend voor uzelf. Een heel weekend lang je mond houden blijkt makkelijker dan ik dacht. Vanzelfsprekend zelfs.
De ruimte die dat geeft, komt aan jezelf ten
goede. Tijdens een ademsessie, waar je
gevoel alle ruimte krijgt, voelde ik ineens
mijn ‘interne bron van vreugde’: zij, mijn
lieverds thuis. Dankbaarheid en diepe
liefde voelde ik. Voor hen én voor mezelf.
Ik wist weer even waar het echt om gaat in
het leven. Anne-Marie zei dat ze wel ‘wat
spiritueels’ in mij zag. Interessant. Misschien iets voor een volgende keer?
Tips? Uitnodiging?
Mail [email protected]
In discussie?
Ga naar Facebook.com/
zinmagazine
115