Transcript οι εικαστικες τεχνες στη ζωη μας

ΟΙ ΕΙΚΑΣΤΙΚΕΣ ΤΕΧΝΕΣ
ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ
Βαγγέλης Ντούσης
Νίκος Ευθημιάδης
Σπύρος Κότσαλης
Σπύρος Νάσιος
Σε αυτό το project ασχοληθήκαμε με το θέμα των τεχνών στη
ζωή των νέων. Η ομάδα μας επέλεξε το θέμα των εικαστικών
τεχνών. Ασχοληθήκαμε και βρήκαμε πληροφορίες για το θέμα
της ζωγραφικής, της φωτογραφίας και της γλυπτικής. Συλλέξαμε πληροφορίες και δημιουργήσαμε το ερωτηματολόγιο και το
μοιράσαμε στους συμμαθητές μας. Στη συνέχεια βγάλαμε τα
ποσοστά από τα ερωτηματολόγια και παρατηρήσαμε ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των νέων ασχολείται με το (γκράφιτι).
Ταυτόχρονα αναζητήσαμε εικόνες και φωτογραφίες και της
κολλήσαμε μαζί με μερικές πληροφορίες στο χαρτόνι
παρουσίασης. Τέλος φτιάξαμε μια παρουσίαση στο PowerPoint
όπου αναγράφονται μερικά στοιχεία για το θέμα μας και τα
αποτελέσματα από το ερωτηματολόγιο.
είναι η αναγραφή κειμένου όπως συνθημάτων ή η ζωγραφική σε επιφάνειες
που συνήθως βρίσκονται σε δημόσιους χώρους (για παράδειγμα σε τοίχους) και αποτελεί μέρος
της κουλτούρας Χιπ-χοπ.
Η λέξη γκράφιτι ή γκραφίτι προέρχεται από:
Γκράφιτι < graffiti < graffito < graffiato (λατ.) < graffiare (λατ. χαράσσω) < Γράφω. Η λέξη graffiti
είναι ξένη και είναι στον πληθυντικό, ενώ στον ενικό γίνεται graffito. Στην ελληνική γλώσσα
είναι συνηθέστερη η χρήση του γκράφιτι και στον ενικό και στον πληθυντικό. Οι ελληνικοί όροι
που περιγράφουν εν μέρει το γκράφιτι είναι τοιχογράφημα ή ακιδογράφημα.
Η περίοδος 1971-1974 αναφέρεται ως μία "πρωτοποριακή εποχή", κατά την οποία τα γκράφιτι
υποβλήθηκαν σε ένα κύμα στις μορφές και τη δημοτικότητα. Σύντομα μετά από τη μετανάστευση στη Νέα Υόρκη, το Μανχάταν παρήγαγε έναν από τους πρώτους καλλιτέχνες γκράφιτι για να
κερδίσει την προσοχή των μέσων στη Νέα Υόρκη. Ο TAKI 183 ήταν ένας ελληνοαμερικάνικος από
την Ουάσιγκτον που χρησιμοποίησε ένα μίγμα του ονόματός του Δημήτρης και TAKI, και τον
αριθμό της οδού του, 183 ως tag. Λόγω του παράξενου ονόματος και του αριθμού, οι άνθρωποι
άρχισαν να παίρνουν το μήνυμα του, γράφοντας στους τοίχους Mary 122, George 21 κτλ. Αυτό
καταγράφηκε σε ένα άρθρο του 1971 στο New York Times με τον τίτλο Taki 183 και έτσι ο TAKI
183 έγινε ο πρώτος που αναγνωρίστηκε από την κοινωνία έξω από την υποομάδα γκράφιτι.
Το αποκορύφωμα ήταν στα τέλη 1974.Στη νέα Υόρκη επικρατεί κρίση, o υπόγειος σιδηρόδρομος
δεν είχε σχεδόν καθόλου φύλακες, η καινούργια γενιά σαφώς πιο προετοιμασμένοι αφού τα
πρώτα βήματα του graffiti έχουν ήδη γίνει και αυτό το γεγονός οδήγησε στο πιο δυνατό
χτύπημα στην ιστορία.
Στις αρχές με μέσα του 1980 το graffiti άρχισε να τα βρίσκει σκούρα εξαιτίας των writers αλλά
και όλης της κοινωνίας που και η ίδια κατέρεε, τον καιρό εκείνο ξέσπασε η επιδημία του crack.
Καινούργιοι νόμοι βγήκαν και απαγόρευσαν την πώληση των spray
από μεταπωλητές και τα μαγαζιά που θα τα πωλούσαν έπρεπε να τα
είχαν κλειδωμένα σε ειδικά ντουλάπια ώστε να μην κλαπούν. Ακόμα
βγήκαν νόμοι περί φυλάκισης και πρόστιμου αν κάποιος κάνει graffiti.
Πολλοί τόποι όπου μπορούσαν να βάψουν είχαν τοποθετηθεί φύλακες καθώς και τα συρματοπλέγματα αν καταστρέφονταν τα αντικαθιστούσαν αμέσως, βγήκε καθαρτικό κατά του graffiti έτσι πολλά
graffiti σβήνονταν σε μερικούς μήνες αν όχι σε μέρες, αυτό αναστάτωσε πολλούς writers με αποτέλεσμα να τα παρατήσουν.
Στις αρχές του 1986 σε κάποιες γραμμές του υπόγειου σιδηρόδρομου
σταμάτησαν να καθαρίζουν τα βαγόνια διότι προορίζονταν για απόσυρση για να γίνουν παλιοσιδερικά έτσι δόθηκε μια τελευταία ευκαιρία στους writers να βάψουν ανενόχλητοι.
Το 1987 ήρθε μια μόδα από νέα άτομα οι οποίοι έστειλαν το graffiti
ένα βήμα πίσω. Έπαιρναν χοντρούς μαρκαδόρους και χαλούσαν τα
graffiti. Λόγω της έλλειψης των spray έκαναν υπογραφές μόνο με
μαρκαδόρους, αλλά αυτές οι υπογραφές ήταν φτωχές καλλιτεχνικές
προσπάθειες σε σχέση με της υπογραφές των writers που προσπαθούσαν να τελειοποιούν τις υπογραφές τους. Αν δεν ήταν οι προαναφερόμενοι writers η τέχνη της νέας Υόρκης θα εξαφανιζόταν.
Το tag (στα ελληνικά ταγκιά) είναι η υπογραφή που γίνεται με σπρέι
σε έναν τοίχο, από τον καλλιτέχνη ενός γκράφιτι ή και μόνη της.
Σε ένα γκραφίτι η υπογραφή είναι μικρή και βρίσκεται ή μέσα στην
ζωγραφιά ή κάτω σε μια άκρη.
πέρα από την τεχνική της διάσταση, αναγνωρίζεται
ως ένα από τα ευρύτερα διαδεδομένα μέσα επικοινωνίας του 20ου αιώνα καθώς
και ως μία μορφή τέχνης.
Ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα είναι η πρώτη φωτογραφία του φεγγαριού το 1839
και η πρώτη φωτογραφία της γης από το διάστημα το 1961.
Οι πρώτες φωτογραφίες αποτελούν ουσιαστικά απλές προβολές εικόνων πάνω σε
κάποια επιφάνεια.
Ο Αριστοτέλης γύρω στο 350 π.Χ. περιγράφει τον τρόπο που λειτουργεί η απλούστερη
φωτογραφική μηχανή, η camera obscura. Αργότερα, στον 11ο αιώνα, ο άραβας επιστήμονας Αλχαζέν περιγράφει το ίδιο φαινόμενο. Στη συνέχεια και για πολλούς αιώνες,
αρκετοί ασχολήθηκαν με την camera obscura και τελικά το 1558 ο Giovanni della Porta
είναι ίσως ο πρώτος που συνιστά τη χρήση μιας ανάλογης φορητής συσκευής στους
ζωγράφους για σχεδίαση πορτραίτων και τοπίων. Λίγο νωρίτερα, το 1550 είχε ήδη
συντελεστεί μια σημαντική τροποποίηση της camera obscura και συγκεκριμένα η
προσθήκη ενός κοίλου φακού στην οπή εισόδου του φωτός, από τον Girolamo Gardano.
Το 1568 ο Daniello Barbaro επινόησε επιπλέον ένα είδος διαφράγματος που επέτρεπε
την εστίαση της εικόνας, ενώ το 1636 ο Daniel Schwenter εφεύρε ένα σύστημα πολλαπλών φακών, διαφορετικών εστιακών αποστάσεων, από το οποίο προήλθε το σημερινό
ζουμ. Μπορούμε να πούμε πως η φωτογραφική μέθοδος του 16ου αιώνα λειτουργεί
πάνω στις ίδιες αρχές με τις σύγχρονες φωτογραφικές μηχανές.
Ανάμεσα σε πολλούς ο Talbot θεωρείται πατέρας της σύγχρονης φωτογραφίας, κυρίως
διότι συνέλαβε τη σχέση ανάμεσα στην αρνητική και θετική φωτογραφία. Οι όροι
αρνητικό και θετικό χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά από τον Τζον Χέρσελ.
Ανάμεσα σε πολλούς ο Talbot θεωρείται πατέρας της σύγχρονης φωτογραφίας, κυρίως διότι
συνέλαβε τη σχέση ανάμεσα στην αρνητική και θετική φωτογραφία. Οι όροι αρνητικό και
θετικό χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά από τον Τζον Χέρσελ.
Τον Ιούλιο του 1888 πραγματοποιήθηκε η επαναστατική για την εποχή ανακάλυψη του φιλμ
σε ρολό. Η ιδέα ανήκε στον Τζορτζ Ίστμαν ο οποίος κατασκεύασε έτσι την πρώτη
φωτογραφική μηχανή-κουτί την οποία και ονόμασε Kodak.
Η τεχνική της φωτογραφίας χρώματος εξερευνήθηκε σε ολόκληρη τη διάρκεια του 19ου
αιώνα. Η πρώτη φωτογραφία χρώματος αποτέλεσε γεγονός το 1861 χάρη στο φυσικό James
Clerk Maxwell.
Η ψηφιακή φωτογραφία αποτελεί ίσως την τελευταία σημαντική εξέλιξη σε ότι αφορά την
τεχνική της φωτογραφίας. Σε αυτές αντί για το κοινό φιλμ χρησιμοποιούνται
φωτοευαίσθητοι αισθητήρες. Το μέρος της φωτογραφικής μηχανής που βοηθά την εστίαση
της εικόνας είναι το ίδιο. Βέβαια συνοδεύεται πια από πολλά βοηθητικά της χρήσης
ηλεκτρονικά μέσα.
Ακόμα η φωτογραφίες αποθηκεύονται σε μια ειδική προσθαφαιρούμενη κάρτα μνήμης που
βρίσκεται πάνω στην κάμερα . Στην συνέχεια από αυτή την κάρτα είναι έτοιμη η φωτογραφία
να αναπαραχθεί όπου χρειάζεται όπως στην οθόνη της ίδιας της μηχανής ή με τη μεταφορά
σε άλλα μέσα π.χ. ηλεκτρονικούς υπολογιστές.
Η πρώτη εμπορική ψηφιακή φωτογραφική μηχανή παρουσιάστηκε το 1990.
Σήμερα οι ψηφιακές μηχανές αποτελούν ευρύτατα διαδεδομένα καταναλωτικά προϊόντα,
ενώ συνεχίζουν να εξελίσονται ενσωματώνοντας επιπλέον δυνατότητες, όπως και
βιντεοσκόπηση, μέ ή χωρίς καταγραφή ήχου, η σταθεροποίηση της εικόνας ακόμη και η
καταγραφής τρισδιάστατης εικόνας ή βίντεο.
Μπορούμε να διακρίνουμε μερικούς από τους σπουδαιότερους τομείς της φωτογραφίας:
1.Φωτοειδησεογραφία: Αφορά την εικονογράφηση της επικαιρότητας και οι
φωτογραφίες αυτού του είδους διοχετεύονται συνήθως στον ημερήσιο και εβδομαδιαίο
τύπο μέσω πρακτορείων, τα οποία και εκπροσωπούν τον φωτογράφο.
2.Διαφημιστική φωτογραφία - φωτογραφία στούντιο: Αποτελεί ένα σημαντικό είδος
που περιλαμβάνει τη φωτογραφία αντικειμένων, τη φωτογραφία μόδας αλλά και τη
φωτογραφία πορτραίτων. Συνδέεται με την παραγωγή περισσότερο εμπορικής
φωτογραφίας.
3.Αρχιτεκτονική φωτογραφία - Εσωτερικών Χώρων: Περιλαμβάνει τη φωτογράφηση
κτιρίων και εσωτερικών χώρων. Η οπτική γωνία της φωτογραφικής λήψης, ο φωτισμός και
οι ιδιαιτερότητες ενός εσωτερικού χώρου, αποτελούν τα κύρια αντικείμενα μελέτης για
αυτό το είδος φωτογραφίας.
4.Φωτογραφία τέχνης: Αν και η πρώτη φωτογραφία αποτυπώθηκε το 1826, χρειάστηκε
τουλάχιστον μισός αιώνας προκειμένου να γίνει η φωτογραφία αποδεκτή ως αυτόνομη
και ανεξάρτητη τέχνη. Είναι ωστόσο γεγονός, πως ακόμα και σήμερα, αμφισβητείται από
πολλούς η φωτογραφία ως μορφή τέχνης, θεωρώντας πως αποτελεί περισσότερο μια
τεχνική ρεαλιστικής αναπαραγωγής εικόνων. Φωτογράφοι όπως ο Ανρί Καρτιέ Μπρεσόν,
ο Αντρέ Κερτέζ και ο Άλφρεντ Στίγκλιτς θεωρείται πως έδωσαν σπουδαία δείγματα
φωτογραφίας τέχνης.
ως εικονική αναπαράσταση πρωτοεμφανίστηκε στη ζωή του
ανθρώπου στην τελευταία φάση της παγετωνικής εποχής και αποτελεί το εκπληκτικό δείγμα
ενός κορυφαίου πολιτισμού. Εντυπωσιάζει μέχρι σήμερα με τα έργα που σώθηκαν. Η ζωγραφική αυτή είναι οι περίφημες σπηλαιογραφίες της Γαλλίας, της Ισπανίας και της Β.Δ. Αφρικής.
Ο Χόουκς παρατηρεί ότι βασικά η τέχνη αυτή εντοπίζεται στην Ισπανία και στη Ν. Γαλλία και
μάλιστα έχει 3 βασικά κέντρα: το ένα βρίσκεται στις περιοχές της Ν.Δ. Γαλλίας. Το δεύτερο
βρίσκεται νοτιότερα, στις βορινές πλαγιές των Πυρηναίων. Το τρίτο ή βορειοϊσπανικό κέντρο
είναι τα Κανταβρικά όρη, δυτικά του Μπιλμπάο. Οι σπηλαιογραφίες είναι γνώση, είναι μέσα
απομνημόνευσης και μετάδοσης γνώσης. Για αυτό και τα θέματά τους περιορίζονται στα ζώα,
τα οποία αποτελούν το βασικό αντικείμενο της γνώσης, που ενδιαφέρουν τις ομάδες.
Η πραγματική ιστορία της ζωγραφικής κατά την έννοια που της προσδίδει ο σύγχρονος κόσμος,
αρχίζει από την Αίγυπτο γύρω στις αρχές της 3ης χιλιετίας. Η ζωγραφική της Αιγύπτου γινόταν
μέσα στους τάφους των Φαραώ και πιο συγκεκριμένα στο εσωτερικό των πυραμίδων. Ο
σκοπός της ζωγραφικής και στην Αίγυπτο είναι ανάλογος προς εκείνο των σπηλαιογραφιών.
Μέσα στα σκοτεινά βάθη των τάφων και των πυραμίδων, το ιερατείο εικονογραφεί τις
αγροτικές δουλειές σε κάθε τους λεπτομέρεια. Στην κοιλάδα του Νείλου, όμως, στα χρόνια που
αναπτύσσεται η ζωγραφική των τάφων, έχει επιβληθεί η θρησκεία. Έτσι, παράλληλα με την
απεικόνιση της κίνησης της αγροτικής ζωής, έχουμε και απεικόνιση των σχέσεων των θεών
με τους ανθρώπους. Στη ζωγραφική της Αιγύπτου οι μορφές είναι τυποποιημένες και
αυτή η τυποποιημένη παράδοση διατηρείται για χιλιάδες χρόνια.
Στην Κρήτη, στα χρόνια της ακμής των Μινώων έχουμε σαφή επιρροή της τέχνης
της Α. Μεσογείου. Εδώ οι μορφές είναι ανθρώπινες, ενώ παράλληλα διατηρούν το
μεγαλείο της ιερατικής ακαμψίας και κάποιας υπερβατικότητας.
Στην κλασσική εποχή γύρω στο 6- 4 αιώνα Π.Χ., ξαναεμφανίζεται η ζωγραφική ως διακοσμητική
και καλλιτεχνική έκφραση σε τοιχογραφίες. Είναι και πάλι ανθρώπινη, με ζωντανές κινήσεις και
εκφράσεις αισθημάτων. Η μεγάλη αυτή περίοδος της ζωγραφικής και της αγγειογραφίας
τερματίζεται απότομα στα χρόνια του Ιουστινιανού με την καταστροφική επιθετική μανία του
χριστιανισμού όπου καταστρέφονται έργα τέχνης και σωριάζονται σε ερείπια τα κέντρα του
παλιού πολιτισμού.
Κατά την περίοδο του μεσαίωνα ο Χριστιανισμός χρησιμοποιεί έντονα την ζωγραφική για να
προβάλλει τις αξιώσεις του. Η πρώτη χριστιανική ζωγραφική εντοπίζεται στις κατακόμβες. Εδώ
ζωγραφίζονται περισσότερο σύμβολα παρά μορφές. Μετά έχουμε τη βυζαντινή ζωγραφική που
είναι περισσότερο γνωστή ως αγιογραφία.
Γύρω στον 15ο αιώνα μ.Χ. είναι η μεγάλη εποχή της Αναγέννησης, της στροφής, της ζωγραφικής
προς τον άνθρωπο και τον εξανθρωπισμό του Θεού και των αγίων. Το αρχαίο ελληνικό ιδανικό
του εξανθρωπισμού τοποθετείται ξανά σε νέα βάση. [Είναι η εποχή που παρουσίασε τους
μεγαλύτερους ζωγράφους όλων των εποχών. Με την Αναγέννηση, αρχίζει η ιστορία της
σύγχρονης ζωγραφικής]. Η Αναγέννηση ως νέα καλλιτεχνική έκφραση απλώνεται γρήγορα σε
ολόκληρη την Ευρώπη. Από την Αναγέννηση και μετά, η Ιστορία της ζωγραφικής εκφράζεται με
τις σχολές και τα ρεύματα. Στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, ξεχωρίσουν δύο γενικά ρεύματα:
ο ιμπρεσιονισμός και ο εξπρεσιονισμός.
Στις αρχές του 20ου αιώνα, έχουμε το ρεύμα του φωβισμού αλλά και το ρεύμα του
εξπρεσιονισμού το οποίο καταλήγει στις γεωμετρικές προβολές που είναι γνωστές ως κυβισμός,
με κύριους εκπρόσωπους τον Picasso και τον Braque.
Μέσα από την τάση αυτή, θα ξεπροβάλλουν άλλες τάσεις όπως ο φουτουρισμός, ο ντανταϊσμός,
ο σουρεαλισμός και η αφηρημένη τέχνη.
ΠΟΣΟΣΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟΥ
1) Ποια εικαστική τέχνη σου αρέσει περισσότερο;
2) Πόσο συχνά επισκέπτεσαι χώρους όπου
εκτίθενται έργα τέχνης;
Καμία
11%
Άλλο
13%
Ζωγραφική
17%
Γκράφιτι
33%
Φωτογαφία
26%
Πάρα
Πολύ
4%
Πολύ
10%
Καθόλου
39%
Αρκετά
18%
Λίγο
29%
3) Σου αρέσει να βλέπεις γκράφιτι;
Καθόλου
13%
Πάρα
Πολύ
31%
Λίγο
14%
4) Ασχολείσαι με το γκράφιτι;
Πολύ
11%
Πάρα
Πολύ
7%
Καθόλου
37%
Αρκετά
17%
Αρκετά
20%
Πολύ
22%
Λίγο
28%
5) Σου αρέσει η τέχνη της φωτογραφίας;
6) Ασχολείσαι με την τέχνη της
φωτογραφίας;
Πάρα
Πολύ
8%
Καθόλου
10%
Πολύ
13%
Λίγο
33%
Πάρα
Πολύ
15%
Λίγο
27%
Καθόλου
17%
Αρκετά
29%
Πολύ
23%
Αρκετά
25%
Τα συμπεράσματα τα οποία βγάλαμε από τις απαντήσεις των ερωτηματολογίων δείχνουν ότι οι νέοι άνθρωποι εκδηλώνουν πιο πολύ το ενδιαφέρων τους
στο γκράφιτι από τη σε άλλες εικαστικές τέχνες λόγω της μεγάλης απήχησης
που έχει στον κόσμο. Οι νέοι δεν προτιμούν να επισκέπτονται χώρους όπου
εκτίθενται έργα τέχνης όπως μουσεία για διαφόρους λόγους όπως η έλλειψη
χρόνου ή ενδιαφέροντος ακόμη και για τον λόγο της έλλειψη χρημάτων.
Ακόμη προτιμούν να επισκεφτούν ένα café ή ένα μέρος που θα προσελκύει το
ενδιαφέρων τους. Επίσης ένα μέρος της ευθύνης έχει η εκπαίδευση διότι δεν
διοργανώνει εκπαιδευτικές εκδρομές σε μουσεία ώστε να προσελκύσει το
ενδιαφέρων των νέων.
Η τέχνη της φωτογραφίας φαίνετε να προσελκύει το ενδιαφέρων των
νέων αρκετά αλλά όχι όσο το γκράφιτι . Παρόλα αυτά φαίνεται η τέχνη της
φωτογραφίας να βρίσκεται σε χώρους με εκθέματα σε αντίθεση με το
γκράφιτι που βρίσκεται τις περισσότερες φορές σε τοίχους.