Transcript ZABYTKI LONDYNU

10 Downing Street – rezydencja i biuro premiera Wielkiej Brytanii oraz siedziba Rządu Jej Królewskiej
Mości .Budynek znajduje się na Downing Street w City of Westminster w Londynie, w pobliżu
Pałacu Westminsterskiego (miejscu obrad Parlamentu) oraz Pałacu Buckingham, rezydencji
Królowej Wielkiej Brytanii. Oficjalnie jest siedzibą Pierwszego Lorda Skarbu, który to tytuł po 1905
roku połączony został z funkcją szefa brytyjskiego rządu.
Numer Dziesięć, jak często bywa nazywany, to zapewne najbardziej znany adres w Londynie i jeden
z najłatwiej rozpoznawalnych budynków na świecie. Pierwotnie składał się z trzech budowli: tzw.
"domu na tyłach", samego Numeru 10 oraz niewielkiego budynku obok. "Dom na tyłach" był
pałacykiem wzniesionym około roku 1530; Numer 10 to nieco nowsza kamienica z roku 1685,
wielokrotnie przebudowywana.
Pałac Buckingham-
oficjalna rezydencja brytyjskich monarchów. Największy na świecie pałac
królewski wciąż pełniący swą pierwotną funkcję. Oficjalna londyńska rezydencja królowej. Na placu
przed pałacem od 1913 roku stoi pomnik królowej Wiktorii.
Pałac został wybudowany w 1703 jako rezydencja miejska Księcia Buckingham. W roku 1761 król
Wielkiej Brytanii Jerzy III wszedł w posiadanie pałacu, który przekształcono w jego rezydencję prywatną.
W ciągu kolejnych 75 lat pałac wielokrotnie rozbudowywano, w 1837 ogłoszono go oficjalną siedzibą
brytyjskich monarchów.
Współcześnie Pałac Buckingham, prócz roli londyńskiej siedziby królowej Elżbiety II i rodziny
królewskiej, jest również miejscem uroczystości państwowych oraz oficjalnych spotkań głów państw. Dla
Brytyjczyków pałac stanowi symbol Wielkiej Brytanii – tutaj Londyńczycy składali kwiaty po śmierci
księżnej Walii Diany.
Big Ben – wieża zegarowa w Londynie w Wielkiej Brytanii.
Nazwa początkowo odnosiła się do dzwonu ze St. Stephen's Tower,
zwanej również The Clock Tower (ang. "Wieża Zegarowa"),
należącej do Pałacu Westminsterskiego. Obecnie nazwa Big Ben
odnosi się często zarówno do dzwonu, jak i zegara oraz samej
wieży. 12 września 2012 roku wieża została oficjalnie nazwana
Elizabeth Tower w celu uhonorowania 60-letniego panowania
królowej Elżbiety II Budowę tej neogotyckiej wieży podjęto zaraz
po tym, jak znaczna część Pałacu spłonęła 16 października 1834
roku. Zachowała się jedynie 900-letnia Westminster Hall oraz
kaplica św. Stefana.
Projektantami byli m.in. Charles Barry i jego asystent Augustus W.
Pugin. Odbudowa trwała do roku 1858. W obecnym kształcie pałac
ma 1200 pomieszczeń i trzy kilometry korytarzy. Wieża stanęła na
trzymetrowej grubości fundamencie o powierzchni 15 m². Ma 96,3
m wysokości, a tarcza zegarowa ma 7 metrów średnicy. Na wieżę
prowadzą spiralne schody liczące 334 stopnie.
Tower Bridge -("Most Wieżowy") – most zwodzony w Londynie (mylony niekiedy z sąsiednim
mostem Londyńskim London Bridge, przeprowadzony przez Tamizę, w pobliżu Tower of London, od
której bierze swą nazwę). Jeden z najbardziej znanych obiektów w Londynie, zbudowany w stylu
wiktoriańskim. Jego historia zaczęła się w roku 1872, kiedy to parlament angielski rozpatrzył projekt
ustawy dotyczącej budowy drugiego mostu nad Tamizą. Mimo zastrzeżeń zgłaszanych przez zarząd
zamku Tower of London ustawa została uchwalona. Postawiono jednak warunek, który został spełniony,
styl mostu miał harmonizować ze stylem zamku. Architektem jego był Horace Jones, który zastosował
modną podówczas konstrukcję: stalowy szkielet obłożony kamieniem w stylu neogotyckim. Most został
ukończony w 1894. Jest mostem zwodzonym, umożliwiającym przepływanie statków oceanicznych do
około 40,5 m wysokości powyżej poziomu wody. Przez pierwsze lata był otwierany nawet 6000 razy
rocznie, teraz jedynie 1000 razy na rok.
Pałac Westminsterski– miejsce posiedzeń obu izb Parlamentu Zjednoczonego Królestwa (Izby Lordów i Izby
Gmin). Pałac znajduje się w Londynie, w dzielnicy City of Westminster, na lewym brzegu rzeki Tamizy.
Najstarsza istniejąca dziś część pałacu, Westminster Hall, powstała w roku 1097. Pałac służył początkowo jako
siedziba władcy, ale żaden monarcha nie mieszkał tam od XVI wieku. Większość obecnej struktury pałacu pochodzi
z XIX wieku, kiedy to pałac został odbudowany po pożarze w roku 1834. Architektem odpowiedzialnym za
odbudowę był Sir Charles Barry, a obecny wygląd pałacu jest przykładem stylu neogotyckiego. Jedną z
najsławniejszych części pałacu jest wieża zegarowa, mieszcząca znaną atrakcję turystyczną, zegar oraz dzwon Big Ben.
Pałac zawiera ponad 1000 pokoi, z których najważniejszymi są sale Izby Lordów i Izby Gmin. Mieści on też pokoje
obrad komisji parlamentarnych, biblioteki, hole, jadalnie, bary i siłownie. Jest miejscem ważnych ceremonii
państwowych, w tym otwarcia obrad parlamentu. Pałac jest bardzo ściśle związany z obiema Izbami, co obrazuje
używanie słowa "Westminster" jako synonimu Parlamentu.
Katedra Świętego Pawła – jeden z najbardziej znanych kościołów anglikańskich w Wielkiej Brytanii i budowli
Londynu. Znajduje się w samym sercu londyńskiej dzielnicy City of London i formalnie pełni funkcję głównej
świątyni tej dzielnicy.Pieczę nad nim sprawuje bezpośrednio Lord Mayor.
Katedra ta powstała pierwotnie na gruzach rzymskiej świątyni, wybudowanej niegdyś ku czci cesarza Klaudiusza.
Normańska katedra była większa od obecnej i stanowiła największą świątynię ówczesnej Europy. Nie omijały jej
pożary. Iglica została zniszczona przez piorun, wnętrze zostało splądrowane, a mury były w złym stanie. Katedra
spłonęła ostatecznie podczas wielkiego pożaru Londynu w 1666 r.
Podjęto decyzję o budowie nowej katedry w stylu klasycyzującego baroku i rozpoczęto ją w roku 1675 pod
nadzorem angielskiego architekta, Sir Christophera Wrena. Budowę zakończono po 35 latach, już pod kierunkiem
syna Christophera Wrena, w roku 1710, chociaż pierwsze nabożeństwo odprawiono 2 grudnia 1697 roku.
Budowlę wieńczy kopuła o średnicy 50 metrów, która jest jednym z najbardziej charakterystycznych elementów
architektury Londynu.
Katedra świętego Pawła była budowana jako symbol odrodzenia Londynu i cechuje ją rozmach i
monumentalność, ustępuje ona jednak swoimi rozmiarami watykańskiej Bazylice Świętego Piotra. Katedra
Świętego Pawła ma około 158 metrów długości i około 75 metrów szerokości. Wysokość budowli mierzona od
posadzki do końca krzyża umieszczonego na kopule wynosi 108 metrów.
Wellington Arch -znany również jako Constitution Arch lub Green Park Arch – łuk triumfalny
w centralnym Londynie (Anglia), znajdujący się na południe od Hyde Parku i na północnozachodnim krańcu Green Parku. Powstał z inicjatywy króla Jerzego IV z 1825 ,aby upamiętniać
zwycięstwa wojsk brytyjskich w wojnach napoleońskich. Wellington miał również stanowić bramę, a
tym samym oficjalną bramę do centralnego Londynu od strony zachodniej.
Budowa łuku trwała w latach 1826-1830, według projektu angielskiego architekta Burtona. Duża
część zewnętrznych ornamentów została pominięta, z powodu wysokich kosztów remont pałacu
Buckingham, trwającego w tym samym czasie. Początkowo łuk stał dokładnie naprzeciw Apsley
House, w niewielkiej odległości i pod kątem prostym do obecnego położenia. Miał być częścią
wielkiej trasy ceremonialnej w kierunku pałacu Buckingham.
Pałac Kensington - królewska rezydencja w Kensington Gardens w dzielnicy Royal
Borough of Kensington and Chelsea w Londynie. Jest rezydencją brytyjskiej rodziny
królewskiej od XVII w.
Historia
W początkach XVII w. w Kensington powstała rezydencja hrabiów Nottingham. W
1689 stała się własnością Wilhelma III Orańskiego, który potrzebował siedziby z dala
od miasta ze względu na dokuczającą mu astmę. Pałac został przebudowany przez
Sir Christophera Wrena. Przez następne siedemdziesiąt lat, aż do śmierci króla
Jerzego II w 1760 Pałac Kensington był ulubioną rezydencją panujących monarchów.
Następnie Pałac stał się siedzibą innych członków rodziny królewskiej. Tu urodziła
się córka Edwarda, księcia Kentu, późniejsza królowa Wiktoria, która mieszkała w
pałacu aż do objęcia tronu. W 1981 Pałac Kensington stał się rezydencją świeżo
poślubionych księcia Walii Karola i księżnej Walii Diany. Pozostał oficjalną siedzibą
księżnej Diany aż do jej śmierci.
Royal Opera House i Royal Albert Hall to dwa słynne gmachy
widowiskowe, położone w samym sercu Londynu. Royal Opera House jest siedzibą
Opery Królewskiej i Królewskiego Baletu, natomiast w Royal Albert Hall mają miejsce
wydarzenia kulturalne o bardzo zróżnicowanym charakterze.
Royal Opera House (Opera Królewska) usytuowana jest przy placu Covent Garden, na
lewym brzegu Tamizy. Pierwszy gmach powstał w 1732 r. i w założeniu swojego
twórcy – Edwarda Shepherda, miał on pełnić funkcję teatru. Podczas uroczystego
otwarcia budynku w grudniu 1732 r. wystawiona została sztuka ”The way of the
world” autorstwa Williama Congreve’a. Niedługo później w gmachu umieszczony
został zespół Georga Friedricha Handla, jednak wskutek niewielkiego zainteresowania
jego repertuarem zespół musiał po kilku latach opuścić Covent Garden, a w gmachu
opery ponownie zaczęto wystawiać przedstawienia teatralne
Galeria Narodowa w Londynie
mieści się przy najsłynniejszym placu miasta –
Trafalgar Square. Obecny budynek, mieszczący największą w Wielkiej Brytanii kolekcję
światowych dzieł sztuki został wybudowany w 1831 r., jednak początkiem dzisiejszej
galerii stało się zakupienie od bankiera Johna Juliusa Angersteina w 1824 r. za kwotę 57
tys. funtów obrazu „Wskrzeszenie Łazarza”. Rok wcześniej, bo w 1823 malarz i
kolekcjoner, Sir George Beaumont przekazał swoją kolekcję narodowi pod warunkiem, że
znajdzie się odpowiednie miejsce do jej przechowywania. Wybudowanie obecnego
budynku stało się koniecznością. Po 80-ciu latach kolekcja Galerii Narodowej liczy ponad
2300 prac malarzy z okresu od XIII do XIX w. reprezentujących główne tradycje
malarstwa zachodnioeuropejskiego. W muzeum można podziwiać dzieła van Eycka,
Botticellego, Dürera, Belliniego, Leonardo, Michała Anioła, Rafaela, Tycjana, Caravaggio,
Rubensa, Rembrandta, Canaletto, Goya, Degasa, Cézanne’a, Moneta, Van Gogha i wielu
innych. Zwiedzanie jest bezpłatne.
Zamek w Windsorze jest obok Pałacu w Buckingham i Pałacu Holyrood w
Edynburgu jedną z głównych rezydencji monarszych w Wielkiej Brytanii. To
również największy i najstarszy, zamieszkany do dziś zamek na świecie.
Windsor to niewielkie miasteczko usytuowane kilkadziesiąt kilometrów na
zachód od Londynu. Pierwszy zamek wybudowany został na wzgórzu w
Windsorze wkrótce po inwazji Normanów na Anglię i w założeniu Wilhelma
Zdobywcy miał on nie tylko strzec Londynu od strony zachodniej, ale
również kontrolować ruch na Tamizie. W kolejnych wiekach zamek był
chętnie rozbudowywany, w poł. XIII w. Henryk III wzniósł w obrębie murów
luksusowy pałac królewski, który w następnym wieku został rozbudowany
przez Edwarda III.
Muzeum Historii Naturalnej (ang. Natural History Museum) zostało oficjalnie
otwarte w 1881 r. Wcześniej dział historii naturalnej stanowił część Muzeum
Brytyjskiego (ang. British Museum) , jednak ze względu na bogactwo kolekcji, już w
latach 70-tych XIX w. zaczęto pracować nad utworzeniem odrębnej placówki.
W okolicy Hyde Parku, na Exhibition Road, usytuowane są trzy wielkie muzea:
Muzeum Historii Naturalnej, Muzeum Nauki oraz Muzeum Wiktorii i Alberta. W
Muzeum Historii Naturalnej znajduje się pasjonująca kolekcja niemal 70 milionów
eksponatów – makiet zwierząt, płazów, gadów, ptaków i przeróżnych skamieniałości.
W Muzeum Wiktorii i Alberta zgromadzono z kolei prawie 4,5 mln dzieł sztuki i
przedmiotów rzemiosła artystycznego z wszystkich stron świata.
DZIĘKUJĘ