Transcript 7 Cudów Świata

Wyk.
Magdalena Gołębiowska
Historia
Najwcześniejsza znana wersja listy została stworzona w II wieku p.n.e. przez Antypatera z Sydonu.
Lista, którą znamy dzisiaj została skompletowana w średniowieczu, kiedy to wiele z miejsc na niej
umieszczonych już nie istniało. Jako że lista pochodzi głównie z antycznych greckich opowieści,
tylko miejsca, które były znane i zwiedzane przez starożytnych Greków zostały na niej umieszczone.
Budowle te są uważane za cuda, ponieważ znajdowały się pomiędzy najbardziej popularnymi celami
turystycznymi nawet w czasach takich jak 1600 rok p.n.e., Graffiti turystów znajduje się na
monumentach w dolinie królów od czasów, kiedy Sfinks miał już tysiąc lat. Jest warte zauważenia, że
wszystkie siedem cudów było stworzonych przez człowieka i nie są one dziełami natury. Razem z
rewolucją przemysłową i jej wpływem na środowisko i powstaniem ruchu naturalistycznego w
turystyce stworzona została lista siedmiu cudów natury.
Piramida Cheopsa
Piramida Cheopsa jest największą z trzech piramid w Gizie. Uznana została przez
starożytnych Greków za jeden z Siedmiu Cudów Świata. Zbudowano ją na sztucznie
wyrównanym terenie. Jest zorientowana zgodnie z kierunkami świata. Jej boki są zwrócone
dokładnie na południe, północ, wschód i zachód. Wielkie bloki kamienne, z których najlżejsze
ważą po 2,5 tony zostały ustawione z wielką dokładnością. Cała budowla składa się z ponad
2,3 mln bloków. W piramidzie Cheopsa znajdują się trzy komory położone na różnych
poziomach. Dwie górne należały do króla i królowej. Są one połączone wielką sklepioną
galerią długości 47 metrów i wysokości 8,5 metra. Trzecia komora znajdująca się głęboko pod
poziomem gruntu, nie została wykończona. Wejście do piramidy Cheopsa zostało ukryte pod
obudową z gładkich kamieni. Prawdopodobnie pusta podziemna komora oraz wiodący w dół
korytarz miały odwrócić uwagę rabusiów od górnych korytarzy i właściwych komór
grobowych
Wiszące Ogrody Semiramidy
Wiszące ogrody Semiramidy – powstały ok. 600 r. p.n.e. na rozkaz władcy Babilonu,
Nabuchodonozora II, dla jego żony Amytis. Był to kompleks kamiennych tarasów, na których
rosła bujna roślinność, nawadnianych skomplikowanym, nowatorskim wodociągiem.
Prawdopodobnie umieszczone na kolumnach ogrody z daleka wyglądały jak zawieszone w
powietrzu (stąd określenie „wiszące”). Zniszczyło je trzęsienie ziemi po I w. p.n.e.
Świątynia Artemidy w Efezie
Świątynia Artemidy w Efezie znana jest również
pod nazwą Artemizjonu. Stanowiła największą
ozdobę Efezu w Azji Mniejszej (obecnie Turcja).
Była to olbrzymia (110 m na 55 m) świątynia,
zbudowana przez króla Lidii Krezusa w VI wieku
p.n.e. Ukończenie budowli zajęło 120 lat. W roku
356 p.n.e. świątynię spalił szewc Herostrates, by
zyskać rozgłos i sławę. Została odbudowana w IV
wieku p.n.e., ale uległa ponownie zniszczeniu w
czasie najazdu Gotów w III wieku p.n.e. W roku
1869 ekspedycja zorganizowana przez British
Museum odkryła miejsce, gdzie znajdowała się
świątynia. Niektóre elementy wystroju efeskiego
Artemizjonu można obecnie obejrzeć w tym
muzeum.
Oryginalny posąg Artemidy, niestety nie
zachowany, był wykonany ze złota, srebra, kości
słoniowej i czarnego kamienia (zobacz:
chryzelefantyna). Można się jedynie domyślać, jak
wyglądał, na podstawie opisów i zachowanej kopii.
Warto zwrócić uwagę na niezwykły sposób
przedstawienia bogini, przypominający bardziej
rzeźby egipskie niż greckie.
Posąg Zeusa w Olimpii
Ten posąg przedstawiał siedzącego na tronie Zeusa. W lewej
dłoni trzymał berło, na którego głowicy siedział orzeł. Na jego
prawej dłoni stała bogini zwycięstwa Nike. Głowa Zeusa była
przyozdobiona wieńcem z gałązek oliwnych. Mierzył 12 m
wysokości. Był zdobiony złotem i kością słoniową. Tron
również wykonano z kości słoniowej. Posąg Zeusa był
największym i najbardziej znanym wizerunkiem Zeusa. Na
obrazach, rzeźbach i statuach Zeus przedstawiany był jako
mściwy, okrutny i złośliwy bóg. Zeus przedstawiony przez
Fidiasza jest mądrym i dobrotliwym mężczyzną, który nie
wzbudza lęku. Atleci uważali tę statuę za patrona i sędziego
zawodów.
Mauzoleum w Halikarnasie
MAUZOLEUM W HALIKARNASIE - monumentalny
grobowiec władcy Karii (Azja Mniejsza) Mauzolosa (stąd
określenie mauzoleum) i jego żony Artemizji. Budowla ta
została zaprojektowana przez Pyteosa i Satyrosa na planie
prostokąta o obwodzie ok. 125 m; miała ona charakter
jońskiej świątyni z kolumnadą, której szczyt wieńczyła
schodkowa piramida z kwadrygą. Joński peripteros
zdobiły trzy reliefowe fryzy (zawody kwadryg,
centauromachia, amazonomachia), będące dziełem
Skopasa, Leocharesa, Bryaksisa z Karii i Timoteosa.
Znajdowały się na nim także posągi w interkolumniach
(ich fragmenty w British Museum). Budowla ta powstała
ok. 350 r. p.n.e. i stała się wzorem dla monumentalnych
grobowców.
Kolos Rodyjski
Kolos Rodyjski – olbrzymi posąg boga Heliosa
stojący u wejścia do portu na Rodos. Powstał ok.
280 r. p.n.e. jako wyraz wdzięczności za ocalenie
po najeździe greckiej floty. Wykonany z brązu i
metalu, miał ok. 32-36 m wysokości i ważył ok. 70
t. Prawdopodobnie była to postać stojącego
mężczyzny z promienistą koroną dookoła głowy i
pochodnią w dłoni, którą zapalano – służył więc
jako latarnia morska. Podczas trzęsienia ziemi w
226 r. p.n.e. runął złamany w kolanach (stąd
powiedzenie „kolos na glinianych nogach”). Około
653 r. n.e. sprzedali go na złom Arabowie.
Latarnia morska na Faros
Latarnia morska na Faros – najmłodszy ze starożytnych
cudów świata. Zbudowana ok. 280 r. p.n.e. za czasów
Ptolemeusza II. Stała u wejścia do portu w Aleksandrii
(w Egipcie), na wysepce Faros połączonej z lądem
stałym groblą długości 1,5 km. Była to wieża
trzykondygnacyjna o wysokości ponad 100 m, ze
spiralnymi schodami we wnętrzu, zwieńczona kopułą na
ośmiu kolumnach, na której stał posąg Posejdona. Nocą
rozpalano na latarni ogień, który ułatwiał nawigację
żeglarzom. Wieża została ostatecznie zniszczona przez
trzęsienie ziemi w XIV w. n.e. Na jej ruinach w XV w.
sułtan Egiptu zbudował fort.