Transcript Budowa domu
Wojciech Basiński IIIc 1.Fundamenty 2.Ściany 4.Stropy *Instalacje 3.Dach *Materiały *Więcej informacji Zakończ 1.Wykop : •Mechaniczny •Ręczny 2.Ława fundamentowa 3.Ściany fundamentowe: •Monolityczne •Murowane 4.Płyty fundamentowe 5.Izolacje Wstecz Dwa sposoby wykonania Jeżeli ława ma być wykonana w deskowaniu, dolna część wykopu powinna być od niej szersza o 10-15 cm z każdej strony, aby można było ustawić niskie deskowanie wysokości 30-40 cm, w którym zabetonuje się ławę. Deskowanie uklada sie na stwardniałym chudym betonie, następnie montuje zbrojenie i układa beton. Jeśli nie zrobi się chudego betonu, to na styku z podłożem gruntowym świeża mieszanka betonowa miesza się z gruntem i w tym ważnym dla trwałości fundamentów miejscu beton będzie porowaty, o bardzo małej wytrzymałości i odporności na zamarzanie. Gdy ława ma być wykonana bezpośrednio w gruncie, wykop robi się na jej wymiar. Następnie jego dno i boki wykłada się folią hydroizolacyjną, która - podobnie jak deskowanie - zapobiega wyciekaniu zaczynu cementowego z mieszanki betonowej. Dzięki temu beton będzie miał odpowiednią wytrzymałość. Ławy udają się znacznie lepiej w gruntach gliniastych niż piaszczystych, ale i w tych pierwszych bardzo często podczas betonowania obrywają się fragmenty wykopów i grunt miesza się z betonem. W sumie więc powstaje konstrukcja nie najlepszej jakości (beton trudniej jest tutaj poprawnie ułożyć i zagęścić niż w deskowaniu) i niewiele tańsza (zużycie mieszanki betonowej jest większe ze względu na niedokładności w wykonaniu wykopów). W domach podpiwniczonych, na ławach fundamentowych zawsze wykonuje się poziomą izolację przeciwwilgociową (najlepiej na całej ich szerokości), którą później łączy się na zakład z poziomą izolacją podłogi i pionową izolacją ścian piwnic. Wstecz Decydując się na płytę fundamentową, można nie robić izolacji przeciwwilgociowej - wystarczy styropian jako materiał izolujący. Jedynie w celu zabezpieczenia się przed radioaktywnym radonem przedostającym się z gruntu (najwięcej jest go w gruntach spoistych) zakłada się foliową membranę (między styropianem a betonową częścią płyty) Nie trzeba wtedy robić głębokiego wykopu, wystarczy zdjąć humus. Miejsce po nim wypełnia się tłuczniem albo żwirem, który chroni przed podciąganiem kapilarnym wody. Na tak przygotowanym podłożu układa się styropian grubości 15-16 cm. Musi on jednak mieć odpowiednią gęstość - powinien to być co najmniej styropian FS 20 (samogasnący o minimalnym ciężarze 20 kg/m3). Można też wykorzystać polistyren ekstrudowany, który ma większą odporność na ściskanie. Bezpośrednio na styropianie robi się płytę fundamentową. Powinna być zbrojona na górze i na dole. Zwykle wykorzystuje się do tego siatki o oczkach 15 x 15 mm z drutu średnicy 5-6 mm. Zbroi się całą powierzchnię płyty, a fragmenty, na których będą stały ściany, dozbraja się prętami średnicy 8-12 mm. Wstecz Powinny być zawsze posadowione głębiej, niż przemarza grunt (w okolicach Warszawy jest to głębokość 1 m, Poznania - 80 cm, a Suwałk 1,4 m). Tak będą zagłębione fundamenty domów niepodpiwniczonych. Jeśli wznosi się dom z piwnicami, zagłębienie będzie wyznaczała wysokość piwnicy. Głębokość przemarzania jest najistotniejsza, jeżeli dom ma stanąć na gruntach spoistych - piaszczyste w znacznie mniejszym stopniu podciągają wodę gruntową. Fundamenty muszą być dostosowane także do nośności gruntu. Aby się dowiedzieć, jaka ona jest, trzeba przeprowadzić badania geotechniczne. Z reguły przyjmuje się, że dobra nośność gruntu to co najmniej 150 kPa. Jeśli warstwa nośna nie zalega zbyt głęboko, mogą być posadowione bezpośrednio na niej. Gdy grunt jest zbyt słaby (warstwa nośna znajduje się na głębokości większej niż 3-4 m), fundament posadawia się pośrednio - za pomocą pali lub tak zwanej studni. Pale żelbetowe powinny mieć średnicę co najmniej 20 cm, umieszcza się je w rozstawie 50-100 cm. Mogą sięgać na głębokość nawet 6-10 m - do warstwy nośnej, i na niej się opierać. Zazwyczaj robi się je na budowie - wierci otwory w ziemi, wkłada w nie zbrojenie i wypełnia betonem. Studnia - tak jak pale - może sięgać 6-10 m w głąb ziemi. Wykop robiony jest identycznie jak pod studnię na wodę. Jednak potem dno trzeba zabetonować. Jej ścianki mają grubość około 10 cm, a średnica jest zbliżona do szerokości ławy. Wstecz • prace prowadzi się z pomocą koparki, spycharki, koparko-spycharki lub koparkoładowarki, dobierając urządzenie do zakresu prac, typu wykopów i rodzaju gruntu; • prace trwają krótko: humus, czyli wierzchnią warstwę gruntu, można zdjąć w dwie-trzy godziny, wykop pod fundamenty lub piwnicę robi się w jeden-dwa dni; • ziemię z wykopów można od razu ładować na wywrotkę i wywozić z placu budowy. Łatwiej poradzić sobie ze znaleziskami takimi jak duży kamień; • sprzęt wynajmujemy wraz z operatorem na godziny, ale jeśli zakres prac jest mały, musimy dopłacić za dojazd. Czasami koszt dojazdu (dowozu) sprzętu może przekroczyć jego opłacalność ekonomiczną; • amortyzacja, podatki, ubezpieczenie operatora oraz koszt paliwa są wliczone w cenę wynajęcia. Stawki są podobne w całym kraju: 60-80 zł/godz.; • nawet jeśli wynajęliśmy sprzęt mechaniczny, musimy wiedzieć, że niektóre fragmenty wykopów - szczególnie w gruncie piaszczystym - trzeba wykonać ręcznie Wykop mechaniczny Wstecz • wymaga zaangażowania kilku osób, które używają prostych narzędzi: łopat i szpadli; • wbrew powszechnemu mniemaniu prace ziemne wymagają fachowości i przygotowania oraz zaangażowania osoby nadzorującej; • prace są rozłożone w czasie, co opóźnia układanie betonu w wykopie; trudniej jest składować ziemię z wykopu w jedno miejsce (trzeba wozić ją taczkami) i wywieźć z placu budowy; • koszt robocizny zależy od regionu, w którym mieszkamy. Należy jednak pamiętać, że do umówionej stawki za godzinę trzeba doliczyć ubezpieczenie pracowników, ZUS oraz podatek. Będzie taniej, jeśli zaangażujemy własne siły; • wykop ręczny może być jedyną metodą, gdy są przeciwwskazania do wykorzystania maszyn: trudny wjazd na działkę, budowa przy istniejącym budynku, drzewo blisko fundamentów; • nie każdy wykop można wykonać ręcznie zależy to również w dużej mierze od zakresu prac. Wykop pod dom z piwnicą najlepiej w całości wykonać mechanicznie. Wykop ręczny Wstecz • Beton najlepiej sprawdza się tam, gdzie ściany fundamentowe muszą mieć szczególnie dużą odporność na zawilgocenie. • Możliwe są różnorodne warianty zbrojenia takich ścian, w przeciwieństwie do ścian z bloczków, w których da się wykonać jedynie proste zbrojenie poziome. • Betonowe fundamenty są szczególnie polecane w przypadku gruntów niejednorodnych pod budynkiem i tam, gdzie jest wysoki poziom wody gruntowej. • Ich budowa jest pracochłonna i zabiera sporo czasu. Szczególnie uciążliwa jest konieczność wykonywania deskowania i jego rozbiórki. Fundamentowe ściany z betonu są też dosyć drogie. Wstecz • Ściany fundamentowe z bloczków lub pustaków zasypowych są polecane do gruntów spoistych lub niespoistych, w których poziom wody gruntowej nie jest wysoki. • Nadają się do wszystkich konstrukcji typowych dla domów jednorodzinnych. • Wykonuje się je łatwiej i szybciej od ścian monolitycznych. Trudniej tu również o popełnienie błędów. • Murowane ściany z bloczków betonowych są tańsze od innych. Między innymi to przesądza o skali ich popularności. Wstecz 1.Jednowarstwowe 2.Dwuwarstwowe 3.Trujwarstwowe 4.Wylewane z betonu 5.Drewniane 6.Jak murować? 7.Działowe I 8.Działowe II 9.Izolacje Wstecz Z kształtek z keramzytobetonu - ustawia się je jak pustaki, ale nie łączy zaprawą, lecz zalewa betonem. Styropia- nowe wkładki zapewniają dobrą izolacyjność termiczną. Ściany wewnętrzne buduje się z kształtek bez ocieplenia. Nadproża i wieńce także mogą być wykonane z keramzytobetonu. Fundamenty powstają w sposób tradycyjny. Takie ściany mają bardzo wysoką izolacyjność termiczną (współczynnik przenikania ciepła U = 0,3 W/(m2K)) i dobrą izolacyjność akustyczną (współczynnik R'a1 wynosi ok. 55 dB). Budowa kształtek umożliwia też przenikanie pary wodnej z wnętrza domu na zewnątrz. Do stawiania ścian lepiej zatrudnić profesjonalistów. Budowa domu trwa około 3 dni. Wstecz 1.Przeciwwodna 2.Przeciwwilgociowa 3.Styropian 4.Wełna 5.Rodzaje folii 6.Papy Wstecz Jednowarstwowe wznosi się najszybciej Ściany jednowarstwowe wymagają mniejszych nakładów pracy niż dwu- i trójwarstwowe. Dzięki prostej budowie (jedna warstwa muru plus tynk) nie tylko łatwiej je wznieść, także ich odnawianie jest prostsze - renowacji poddawany jest zwykle tynk. To najstarszy rodzaj ścian, który jednocześnie najbardziej się zmienił. Dawniej wznoszono je z kamieni, gliny, ziemi, cegły. Dziś, by sprostać rosnącym wymaganiom, wznosi się je jedynie z materiałów o bardzo dobrych parametrach cieplnych, a jednocześnie wystarczająco wytrzymałych (jak beton komórkowy, ciepła ceramika czy keramzytobeton). Choć ściany jednowarstwowe muruje się łatwo i szybko, ekipa budowlana musi jednak mieć wiedzę na temat sposobu wykonania charakterystycznych rozwiązań konstrukcyjnych, na przykład nadproży czy wieńców. Nie są to już nowinki techniczne, a jednak sposoby te nie są powszechnie znane. Zatem decydując się na ściany jednowarstwowe, znajdźmy ekipę, która ma doświadczenie w budowaniu takich murów. Wstecz Jednowarstwowe wznosi się najszybciej Ściany jednowarstwowe wymagają mniejszych nakładów pracy niż dwu- i trójwarstwowe. Dzięki prostej budowie (jedna warstwa muru plus tynk) nie tylko łatwiej je wznieść, także ich odnawianie jest prostsze renowacji poddawany jest zwykle tynk. To najstarszy rodzaj ścian, który jednocześnie najbardziej się zmienił. Dawniej wznoszono je z kamieni, gliny, ziemi, cegły. Dziś, by sprostać rosnącym wymaganiom, wznosi się je jedynie z materiałów o bardzo dobrych parametrach cieplnych, a jednocześnie wystarczająco wytrzymałych (jak beton komórkowy, ciepła ceramika czy keramzytobeton). Choć ściany jednowarstwowe muruje się łatwo i szybko, ekipa budowlana musi jednak mieć wiedzę na temat sposobu wykonania charakterystycznych rozwiązań konstrukcyjnych, na przykład nadproży czy wieńców. Nie są to już nowinki techniczne, a jednak sposoby te nie są powszechnie znane. Zatem decydując się na ściany jednowarstwowe, znajdźmy ekipę, która ma doświadczenie w budowaniu takich murów. Wstecz Trzy warstwy ściany nie zawsze są potrzebne W ścianie trójwarstwowej poszczególne warstwy są najbardziej wyspecjalizowane: mur konstrukcyjny odpowiada za jej wytrzymałość, ocieplenie za parametry cieplne, a cieńsza warstwa elewacyjna za odporność na działanie czynników zewnętrznych. Wznoszenie tych ścian jest najbardziej pracochłonne, ale dzięki temu rozwiązaniu można uzyskać ścianę bardzo trwałą, estetyczną i ciepłą, zwłaszcza gdy elewacja zostanie zrobiona z klinkieru. Elewacja z cegły klinkierowej bardzo podnosi jednak koszt wykonania takiej ściany. Jej miejsce mogą zająć silikaty, dzięki czemu ściana trójwarstwowa może mieć cenę porównywalną z niektórymi ścianami jedno- czy dwuwarstwowymi. Wstecz konstrukcja sumikowołątkową, czyli słupową. Ściany tego typu są zwykle znacznie cieńsze i wykonane z gorszego surowca niż konstrukcje wieńcowe, dlatego ich przeniesienie nie jest już takie łatwe i opłacalne. Jednak to nie oznacza, że nie warto w nie inwestować. Stale konserwowane lub wyremontowane w odpowiednim czasie są równie trwałe i atrakcyjne. Są również domy drewniane o konstrukcji szachulcowej, którą tworzy szkielet ryglowy z zastrzałami. Z obu stron jest on oszalowany, czyli obity deskami. Szczególnie od strony zewnętrznej często są to dwie warstwy desek z włożoną pomiędzy nie papą. Przestrzeń pomiędzy deskami pozostawała pusta lub była wypełniana dostępnym materiałem izolacyjnym, na przykład zasypką z trocin przemieszanych z wapnem. Takie budynki da się przenieść w inne miejsce, a ocieplenie ich właściwie nie stanowi problemu. Domy o konstrukcji muru pruskiego z trudem można nazwać drewnianymi. Konstrukcję ścian budynku tworzy co prawda szkielet ryglowy z dość grubych bali, ale wypełniony jest on ceglanym murem, gliną zmieszaną z sieczką lub trocinami albo obustronnie otynkowanymi wiązkami trzciny. Domy takie można przenieść, ale ocieplanie od zewnątrz bardzo atrakcyjnej i charakterystycznej elewacji byłoby grzechem. Mur pruski spotyka się najczęściej w północnej i zachodniej Polsce. Wstecz 1.Gęstożebrowy 2.Na belkach stalowych 3.Żelbetonowe 4.Drewniane Wstecz Na zaprawę cementową będącą mieszaniną cementu, kruszywa mineralnego oraz domieszek uplastyczniających i napowietrzających, które poprawiają jej właściwości. Taka zaprawa ma dużą wytrzymałość na ściskanie (minimum 7-8 MPa) i bardzo dobrą przyczepność do podłoża, dlatego warto ją stosować, gdy ściany są mocno obciążone. Jest mrozo- i wodoodporna. Układa się ją warstwą od 6 do nawet 40 mm. Na zaprawę cementowo-wapienną zawierającą cement, wapno i piasek oraz dodatki mineralne. W odróżnieniu od zaprawy cementowej jest lepiej urabialna i ma lepszy współczynnik przewodzenia ciepła. Układa się ją warstwą do 30 mm. Na zaprawę ciepłochronną, czyli mieszankę cementową lub cementowo-wapienną z dodatkami mineralnymi, najczęściej perlitem lub keramzytem, które polepszają jej właściwości izolacyjne. Są też zaprawy z granulkami styropianu. Dzięki tym dodatkom zaprawa ma mały ciężar (dlatego nazywa się ją lekką). Zaprawy te mają mniejszą wytrzymałość od cementowych i cementowowapiennych, ale wystarczającą do wybudowania domu jednorodzinnego. Na zaprawę ciepłochronną muruje się ściany jednowarstwowe. Na zaprawę klejową, której podstawowymi składnikami są cement, spoiwa polimerowe, wypełniacze i dodatki. Może zawierać jeszcze wapno i środki modyfikujące, dzięki którym staje się mrozo- i wodoodporna. Z zapraw klejowych można zrobić spoiny grubości 1-3 lub 2-5 mm. Wstecz Ściany z cegieł i pustaków ceramicznych Najczęściej mają grubość 6,5 cm lub 12 cm. Najlepiej wykonać je z cegły dziurawki lub pustaków, gdyż te z cegły pełnej znacznie obciążają strop. Po wymurowaniu zwykle się je tynkuje, chyba że są z cegły klinkierowej - wtedy często celowo pozostawia się je nieotynkowane. Cegły i pustaki ceramiczne układa się na zaprawie cementowo-wapiennej, rzadziej cementowej. Gdy ściana ma grubość 1/4 cegły (6,5 cm) i długość ponad 5 m, to powinno się ją zbroić prętami stalowymi o średnicy 6 mm. Zbrojenie układa się co trzecią spoinę. Ściany grubości 1/2 cegły (12 cm) są bardzo ciężkie, więc trzeba je stawiać na żebrze Zalety: • dobra izolacyjność akustyczna, • duża ognioodporność, • duża wytrzymałość, • duża odporność na uszkodzenia mechaniczne. Wady: • konieczność wykonywania prac mokrych przy wznoszeniu ścian (jest ich trochę mniej, gdy • stosuje się pustaki łączone na wpust i wypust, ponieważ nie trzeba wykonywać spoin pionowych), • duży ciężar w porównaniu z innymi materiałami, pracochłonność wykończenia. Następna strona >>> Ściany z wyrobów wapienno-piaskowych (silikatów) Do murowania ścian działowych najczęściej stosuje się bloczki i kształtki wapienno-piaskowe, rzadziej cegły. Bloczki i kształtki mają wymiary większe niż cegły. Produkuje się je jako pełne lub drążone. Niektóre bloczki mogą mieć boczne krawędzie z wyprofilowanym wpustem i wypustem. Cegły, bloczki i kształtki muruje się przeważnie na zaprawie cementowo-wapiennej. Dzięki temu, że elementy silikatowe produkowane są z dużą dokładnością, można je też murować na cienką spoinę z zaprawy klejowej. Ściany z elementów wapienno-piaskowych muruje się podobnie jak ściany z tradycyjnych cegieł, przestrzegając prawidłowego łączenia elementów. W kolejnych warstwach poziomych elementy powinny być przesunięte względem siebie nie mniej niż 0,4 wysokości elementu i nie mniej niż 40 mm. Zalety: • dobra izolacyjność akustyczna, • dobra odporność ogniowa, • duża wytrzymałość, • dobra paroprzepuszczalność, • możliwość pozostawienia bez tynku, • duży wybór kolorów, • odporność na grzyby i pleśnie. Wady: • duży ciężar, • kruchość, przez co w transporcie materiały wymagają szczególnego zabezpieczenia Wstecz Ściany z betonu komórkowego Do budowy ścian działowych zwykle używa się nie bloczków, lecz płytek grubości 11,5 cm. Płytki te układa się na zaprawie cementowo-wapiennej lub zaprawie klejowej. Trzeba pamiętać o przewiązywaniu kolejnych warstw oraz o tym, że ściany o rozpiętości większej niż 5 m wymagają zbrojenia prętami stalowymi. Jeśli stosuje się zaprawę klejową, to płytki muruje się na cienkie spoiny, czyli grubości 1-2 mm. Wymaga to szczególnej staranności wykonania. Zalety: • stosunkowo duża wytrzymałość, • łatwość obróbki elementów, • odporność na działanie ognia, • duża paroprzepuszczalność. Wady: • duża nasiąkliwość związana z porowatością, kruchość, a ze względu na nią - konieczność ostrożnego transportu, załadunku i obróbki. Następna Strona >>> Ściany z płyt gipsowych Ściany działowe wykonuje się z płyt gipsowych z krawędziami z wyprofilowanym wpustem i wypustem. Płyty te układa się warstwami, podobnie jak cegły. Do ich murowania używa się kleju gipsowego. W pomieszczeniach, w których okresowo wilgotność rośnie powyżej 70%, na przykład w łazienkach, stosuje się płyty impregnowane. Wszystkie elementy stalowe, jak ościeżnice drzwiowe i rury, które będą stykały się ze ścianą gipsową, powinny być zabezpieczone antykorozyjnie, ponieważ gips powoduje korozję stali. Zalety: • płyty łatwo się tnie i obrabia, • szybko się z nich muruje, • ściany z nich wykonane mają dużą paroprzepuszczalność, • ściana nie wymaga tynkowania, jak na przykład ściana ceglana; wystarczy ją tylko wyrównać i wypełnić niepełne spoiny zaczynem gipsowym, • masa ściany gipsowej (około 80 kg/m2) jest prawie 40% mniejsza niż ściany z cegły dziurawki, są ognioodporne. Wady: • są nasiąkliwe, Wstecz • mają stosunkowo małą wytrzymałość. 1.Szkielet 2.Rodzaje dachów 3.Pokrycie 4.Izolacje Wstecz 1.Dachówki ceramiczne 2.Dachówki cementowe 3.Bitumiczne 4.Papa asfaltowa 5.Blachy 6.Płyty włóknisto-cementowe 7.Z gotowych mas 8.Gonty 9.Łupek 10.Strzecha Wstecz 1.Jednospadowy 2.Dwuspadowy 3.Czterospadowy 4.Półszczytowy 5.Namiotowy 6.Naczółkowy 7.Mansardowy 8.Wielospadowy Wstecz Podstawowymi elementami stropu gęstożebrowego są żelbetowe żebra i pustaki. Żebra są elementami konstrukcyjnymi przenoszącymi obciążenie ze stropu na wieniec, a potem na ściany. Przestrzeń między nimi wypełniają pustaki. Wymiary pustaków do stosowane są do rozstawu żeber. Żebra Mogą być w całości robione na budowie. Takie rozwiązanie stosuje się w stropie Akermana, który wymaga wykonania deskowania, oraz w stropie Velox układanym bez deskowania, gdyż pustaki zrębkocementowe tego stropu mają wystające krawędzie, które są tzw. deskowaniem traconym pod żebra. W większości stropów gęstożebrowych stosowane są belki częściowo prefabrykowane. Taka belka składa się z kratownicy ze stalowych prętów i ze stopki betonowej lub ceramiczno-betonowej. Dopiero po ułożeniu betonu z prefabrykowanej belki i betonu pomiędzy pustakami tworzą się żebra. Ponieważ belki są elementami nośnymi, to przede wszystkim od nich zależy, jak wytrzymały jest strop. Rozstaw belek w większości stropów gęstożebrowych wynosi 40-80 cm. Następna Strona >>> Montaż Stropy gęstożebrowe wymagają deskowania lub stemplowania. Należy się przy tym zastosować do szczegółowych zaleceń podawanych w instrukcji producenta konkretnych elementów stropowych. Po ułożeniu prefabrykowanych elementów oraz wykonaniu zbrojenia wieńców strop się betonuje. Dopiero gdy beton zwiąże, z belek tworzą się żebra stropowe oraz powiązana z nimi kilkucentymetrowa płyta stropu, czyli połączona w całość konstrukcja, która może przenosić obciążenia. Zalety: • mała pracochłonność robót • wykonywanych na budowie dzięki zastosowaniu gotowych elementów, • montaż bez użycia ciężkiego sprzętu budowlanego, ze względu na mały ciężar belek i pustaków, • nie wymaga pełnego deskowania, a jedynie montażowego podparcia belek Wady: • znaczna grubość stropu (26,5 lub 34 cm) przy rozpiętości powyżej 6 m, • traci swoje zalety, gdy jest dużo elementów wylewanych Wstecz W budownictwie jednorodzinnym nie spotyka się stropów wykonanych całkowicie ze stali: byłyby zbyt drogie, a w dodatku - bardzo akustyczne (głośne). Ciągle jednak - zwłaszcza w budynkach remontowanych - stosuje się stropy na dwuteowych belkach stalowych, nazywanych przez wykonawców tregrami lub szynami (często konstrukcja pochodziła rzeczywiście z rozbieranych przez kolej torowisk). Kiedyś przestrzeń pomiędzy belkami stalowymi, rozstawionymi co 1,0-1,4 m, wypełniano zbrojonymi płytami z cegły (płyty Kleina). Obecnie zastąpiły je niewielkie prefabrykowane płyty żelbetowe, które wsuwa się pomiędzy belki i opiera na ich dolnych stopkach. Ponieważ wysokość belek stalowych jest większa niż grubość płyt, przestrzeń nad nimi wypełnia się lekkim kruszywem lub styropianem. Na wierzchu stropu układa się gładź wyrównującą. Wstecz Stropy żelbetowe mają bardzo różną konstrukcję. Najprostsze z nich to stropy płytowe lub płytowożebrowe. Mogą być wykonywane na miejscu budowy. Są też płyty wykonywane w zakładach prefabrykacji i przywożone na budowę: dla zmniejszenia ciężaru zazwyczaj mają one wydrążone kanały. Znacznie bardziej od stropów płytowych rozpowszechnione są betonowe stropy gęstożebrowe. Elementami nośnymi tych stropów są: betonowana na budowie cienka płyta i gęsto rozstawione żebra. To połączenie stropu żelbetowego ze stropem prefabrykowanym. Składają się z cienkich (5-6 cm) prefabrykowanych płyt betonowych, w których zatopione są kratownice z prętów zbrojeniowych podobne do tych, jakie stosuje się w częściowo prefabrykowanych belkach stropowych - oraz z betonu ułożonego na tych prefabrykatach na budowie. Grubość warstwy betonowej i zbrojenie dobierane są do rozpiętości i obciążeń stropu. Prefabrykaty są stosunkowo ciężkie: do ich montażu potrzebny jest dźwig. Na czas wykonywania stropu płyty są podpierane co 2 metry. Płyty typu filigran są zawsze projektowane i wykonywane dla konkretnego domu, mogą mieć dowolny kształt. Wstecz Stropy drewniane w przeciwieństwie do żelbetowych montowane są "na sucho": mogą więc być obciążane zaraz po wykonaniu i nie wprowadzają do budowanego domu wilgoci technologicznej. Są jednak od tych drugich dużo "głośniejsze", nawet wtedy gdy zastosuje się dodatkowe zabiegi zwiększające ich izolacyjność akustyczną. Stosuje się je najczęściej w domach murowanych lub drewnianych, wznoszonych metodą tradycyjną. Pierwowzory stropów belkowych można spotkać zarówno w zabytkowych pałacach, jak i wiejskich chałupach. Konstrukcja takich stropów składa się z opartych na ścianach belek (bali z drewna litego lub klejonego) i ułożonej na belkach podłogi z desek, najlepiej łączonych na wpust i wypust. Orientacyje wymiary belek to: 20-40 cm wysokości, Wstecz 1.Grzewcze 2.Kanalizacja i oczyszczanie 3.Elektryczna 4.Ogrzewanie wody Wstecz Dach jednospadowy (pulpitowy) choć wydaje się prosty, jego konstrukcja jest łatwa do zrobienia tylko wtedy, gdy kąt nachylenia jest niewielki, ściana pulpitowa niska i nie ma ścianki kolankowej. dach jednospadowy (o jednej połaci dachowej). Ściany boczne budynku zwane są szczytowymi, tylna ściana na wysokości poddasza nazywana jest ścianą pulpitową. Ściana ta, ze względów pożarowych może wystawać ponad dach. wstecz Dach dwuspadowy - na wybór konstrukcji wpływa między innymi: rozpiętość ścian zewnętrznych, rodzaj stropu, kąt nachylenia dachu i sposób użytkowania poddasza. Najczęściej stosuje się więźbę krokwiową lub krokwiowojętkową. zwany też: szczytowy lub siodłowy, dach o dwóch połaciach dachowych, ściany boczne (szczytowe) w obrębie dachu zwane są szczytami. wstecz Dach czterospadowy (kopertowy) najczęściej stosuje się w nim konstrukcję płatwiowo-kleszczową, ale można też inną. We wnętrzu pod takim dachem jest więcej skosów niż pod dwuspadowym dach o dwóch połaciach podłużnych w kształcie trapezu i dwóch połaciach bocznych w kształcie trójkąta. Taki rodzaj dachu zwany jest także brogowym. wstecz Dach półszczytowy - gdy dom jest nieduży i ma drewniany strop, najlepiej zastosować więźbę krokwiową. odmiana dachu dwuspadowego z okapem w ścianie szczytowej. Widoczny nad okapem fragment ściany zwany jest półszczytem górnym. Dach charakterystyczny dla architektury Podhala, czasem spotkać się można z określeniem dach przyczółkowy. wstecz Dach namiotowy - to dach, w którym nie ma kalenicy, grzbiety schodzą się w jednym punkcie; najłatwiej zrobić go w konstrukcji płatwiowokleszczowej. Dach namiotowy - dach o trójkątnych połaciach zbiegających się w jednym wierzchołku. Szczególnym przypadkiem takiego dachu jest pokrycie stożkowe. wstecz Dach naczółkowy - jest podobny do dwuspadowego, więc jego konstrukcję dobiera się w zależności od tych samych czynników. dach dwuspadowy z dodatkowymi, krótkimi, połaciami na ścianach szczytowych. wstecz Dach mansardowy - dach łamany, zbudowany z dwóch oddzielonych od siebie gzymsem powierzchni połaci dachowych. Dach mansardowy może być dachem dwu- lub czterospadowym. JDach mansardowy - dach łamany, zbudowany z dwóch oddzielonych od siebie gzymsem powierzchni połaci dachowych. Dach mansardowy może być dachem dwu- lub czterospadowym. Jules Hardouin Mansard, francuski architekt okresu baroku, jako pierwszy wprowadził to rozwiązanie konstrukcyjne i wykorzystał poddasze jako część użytkową.ules Hardouin Mansard, francuski architekt okresu baroku, jako pierwszy wprowadził to rozwiązanie konstrukcyjne i wykorzystał poddasze jako część użytkową. wstecz Dach wielospadowy - to zwykle najtrudniejszy do wykonania rodzaj dachu niezależnie od zastosowanej konstrukcji. Ułatwieniem jest użycie wiązarów kratowych wstecz Dachówki ceramiczne Są jednym z najstarszych materiałów stosowanych do krycia dachów. Dzięki małym wymiarom dachówki nadają się do krycia dachów nawet o bardzo skomplikowanych kształtach - podczas układania powstaje niewiele odpadów. Łatwa jest naprawa uszkodzonych fragmentów pokrycia - wymienia się pojedyncze elementy. Pokrycie z dachówek ceramicznych jest ciężkie: 1 m2 waży od 47 do 75 kg wstecz Dachówki cementowe Kiedy dachówki cementowe leżą na dachu, łatwo je pomylić z ceramicznymi. Niektóre z nich mają podobne kształty, są na przykład dachówki cementowe esówki (pojedyncze lub podwójne) czy karpiówki (zaokrąglone i prostokątne). Oferowana jest też dachówka rzymska - płaska z charakterystycznymi dwoma wyprofilowaniami. Pokrycie z dachówek ceramicznych jest ciężkie: 1 m2 waży od 36 do 70 kg wstecz Dachówki bitumiczne Ułożone na dachach przypominają płaskie dachówki tradycyjne, są jednak od nich dużo lżejsze, a pokrycie z nich jest znacznie łatwiejsze do ułożenia. Dachówki bitumiczne, zwane też gontami bitumicznymi, są miękkie, łatwo je wyginać i przycinać, można je więc układać na bardzo skomplikowanych, łamanych dachach o różnym nachyleniu (od 12 do 90 stopni). Pokrycie z dachówki bitumicznej jest dosyć lekkie: 1 m2 waży od 8 do 15 kg. wstecz Papa asfaltowa Papą pokrywa się najczęściej dachy płaskie. Stosuje się ją również jako izolację przeciwwilgociową dachów zielonych oraz do wstępnego krycia dachów spadzistych ze sztywnym poszyciem. Są papy wierzchniego krycia i podkładowe. Warstwa środkowa papy - osnowa - jest pokryta z obu stron asfaltem. Obecnie jest wykonywana z włókniny poliestrowej oraz welonu lub tkaniny z włókien szklanych. Pokrycie z papy jest bardzo lekkie: 1 m2 waży od 4 do 6 kg. wstecz Blachy Do pokrywania dachów można zastosować blachy o różnie profilowanej powierzchni: płaskie, trapezowe lub dachówkowe (te ostatnie nazywane są blachodachówkami). Blachy sprzedawane są w arkuszach lub taśmach. Najczęściej jest to blacha stalowa ocynkowana. Stosuje się też blachę miedzianą, cynkową i aluminiową. Pokrycie z blachy jest lekkie: 1 m2 waży od 2 do 15 kg. wstecz Płytki i płyty włóknisto-cementowe Płytki dachowe i płyty faliste włóknistocementowe produkuje się z cementu, wody, wypełniaczy mineralnych oraz włókien: celulozowych i polipropylowinylowych. Wierzchnia warstwa elementów jest barwiona pigmentem i pokrywana powłoką akrylową. Płytki mają powierzchnię gładką lub imitującą łupek. Są dosyć lekkie: 1 m2 pokrycia waży od 13 do 20 kg. wstecz Pokrycia bezspoinowe z gotowych mas Na pokrycia bezspoinowe stosuje się najczęściej: masy asfaltowo-kauczukowe i poliuretanowe. Większość mas wzmacnia się wkładkami zbrojącymi. Wierzchnią warstwą pokrycia z mas asfaltowo-kauczukowych jest najczęściej posypka mineralna. Pokrycia bezspoinowe zwykle układa się na dachach płaskich, czyli o nachyleniu do 7%. Masami można również naprawiać i konserwować stare pokrycia dachowe. Pokrycia bezspoinowe są lekkie: 1 m2 waży od 2 do 7 kg. Wstecz Właśnie do tartaku udajemy się z projektem, a konkretnie - z dołączonym do niego zestawieniem materiałów potrzebnych na konstrukcję dachową. Na podstawie tego dokumentu zamawiamy wszystkie potrzebne elementy - krokwie, murłaty, jętki, podciągi itp. W tartaku zostają one przycięte do odpowiednich wymiarów i jeśli sobie zażyczymy - czterostronnie ostrugane, tak żeby ich powierzchnia była gładka i odporniejsza na działanie ognia. Za dopłatą drewno można również poddać suszeniu komorowemu, które doprowadza do jego kompletnego wyjałowienia. Wówczas będzie ono zabezpieczone przed owadami oraz grzybami. Podobny rezultat można osiągnąć, zlecając chemiczną impregnację drewna - najlepiej metodą ciśnieniowo-próżniową. Przygotowane elementy konstrukcyjne dostarcza się na budowę, gdzie ekipa cieśli wznosi z nich więźbę. Droższym, lecz znacznie szybszym i wygodniejszym rozwiązaniem jest zamówienie więźby prefabrykowanej. Odpowiednie firmy, na podstawie projektu, przygotowują tak zwane wiązary. Są to kratownice z belek drewnianych połączonych ze sobą płytkami gwoździowanymi. Producent przygotowuje komplet wiązarów, dowozi je na plac budowy, a tam składa się z nich konstrukcję dachową. Potrzebny jest do tego celu niewielki dźwig. Następna Strona>>> Wiązary stosuje się głównie do budowy stropodachów nieużytkowych. Można też zamówić je do dachów z poddaszem użytkowym i do dachów płaskich. Ich kształt z łatwością może zostać dopasowany nawet do bardzo skomplikowanej bryły dachu. Dodatkowo, po zamontowaniu wiązarów, ich pasy dolne pełnią funkcję belek stropowych ostatniej kondygnacji. Nie każdą konstrukcję dachową da się jednak wykonać wyłącznie z wiązarów. Niejednokrotnie pewne jej części trzeba dobudować w sposób tradycyjny. Do budowy więźb o bardziej skomplikowanej formie, na przykład łukowych, warto zastosować prefabrykowane wiązary z drewna klejonego warstwowo. Daje ono większe możliwości formowania różnych kształtów i ma większą nośność i trwałość od tarcicy. Wiązary mogą też być montowane z drewnianych belek dwuteowych. Zbudowane są one ze środnika w postaci podłużnego pasa sklejki lub płyty OSB i drewnianych stopek. W przekroju belka taka ma kształt podobny do metalowej belki dwuteowej. Niekiedy zamiast pasem sklejki, stopki łączone są metalowymi krzyżulcami. Belki dwuteowe mogą też być wykorzystywane jako samodzielne elementy więźby dachowej - krokwie lub łaty. Podstawową ich zaletą jest niewielka waga (3-6 kg/m) idąca w parze z dużą wytrzymałością. Wstecz Gonty drewniane W poszczególnych rejonach Polski stosuje się odmienne techniki krycia i różne kształty gontu. Zazwyczaj gonty mają długość około 50-60 cm, ich grubość nie przekracza 3 cm, a szerokość 10 cm. Mogą być w kolorze naturalnym lub pomalowane bejcą. Gonty wykonuje się z drewna sosnowego, świerkowego, jodłowego, modrzewiowego lub osikowego. Najlepiej, gdy drewno ma mało sęków. Gonty mają kształt klina - zwężają się na szerokości, mogą być cięte (maszynowo) lub ręcznie łupane. Gonty łupane są trwalsze (mają zachowane słoje, więc nie są narażone na pęknięcia czy wypadanie sęków). Niestety, rzadko wykonuje się dach w całości z gontów łupanych, gdyż jest to bardzo pracochłonne. Poza tym drewno na takie gonty musi być najwyższej jakości. Wstecz Łupek naturalny to powstała ponad 350 milionów lat temu skała osadowa złożona z wielu warstw minerału miki. Ze skały tej wycina się bloki, które tnie się piłami diamentowymi na mniejsze fragmenty. Potem rozwarstwia się je na płytki grubości około 5 mm. Pokrycie z łupka jest niepalne, trwałe i odporne na zmienne warunki atmosferyczne. Łupek naturalny można układać nawet na dachu o bardzo skomplikowanym kształcie. Wykonanie takiego pokrycia jest jednak trudne, dlatego zawsze trzeba zatrudnić doświadczonego dekarza. Pokrycie z łupka jest dość ciężkie: 1 m2 waży około 2535 kg, zależne od wielkości i kształtu płytek. Kształty, wymiary, kolory Z łupka powstają płytki różnych kształtów: prostokątne, łukowe, łuskowe lub oktogonalne. Ich wymiary są zróżnicowane: od 20 x 20 cm do 30 x 60 cm. Z płytek można ułożyć różne wzory pokrycia: łukowy, prostokątny, oktogonalny, ostrokątny, półokrągły, rybia łuska. Bardzo efektowne jest tzw. dzikie krycie: dekarz bezpośrednio na dachu formuje każdą płytkę oddzielnie. Płytki z łupka naturalnego mają kolor grafitowy, zielony lub bladobordowy. Wstecz Strzecha W Polsce, podobnie jak na zachodzie Europy, powraca moda na takie pokrycie. Można je ułożyć na każdym dachu, nawet o bardzo skomplikowanym kształcie. Strzechę wykonuje się z trzciny lub słomy bądź z trudno palnych tworzyw sztucznych. Strzecha naturalna jest ciężka - 1 m2 pokrycia waży około 75 kg, konstrukcja dachu musi więc być tak zaprojektowana, by mogła przenieść duże obciążenie. Wstecz Właściwie wykonana izolacja przeciwwilgociowa ochraniająca budynek przed wodą gruntową i wilgocią zapewnia bezpieczeństwo i komfort użytkowania domu. Wilgoć w murach jest bardzo niekorzystnym i niebezpiecznym zjawiskiem, które może wyrządzić nieodwracalne szkody: wilgotne mury przemarzają i tracą swoją izolacyjność termiczną, w wilgotnych murach zachodzą procesy chemiczne obniżające wytrzymałość ścian, na zawilgoconej ścianie rozwijają się grzyby i pleśnie, na przemarzniętej, zawilgoconej ścianie po pewnym czasie łuszczy się tynk i zaczyna odpadać, na mokrej ścianie powstają wykwity, na skutek kapilarnego podciągania wody wilgoć ze ścian piwnic może podnosić się. wiosną i jesienią, w okresie intensywnych opadów, zalegająca w warstwach gruntu woda opadowa przesącza się przez nieszczelne ściany fundamentowe, zalewając piwnice. Planując remont domu, koniecznie trzeba zatroszczyć się o właściwe zabezpieczenie fundamentów przed niszczącym działaniem wody. Przebudowa lub rozbudowa jest do tego doskonałą okazją. Takim zabezpieczeniem jest wykonanie izolacji przeciwwilgociowej: pionowej, wykonanej od zewnętrznej strony na całej powierzchni ścian fundamentowych; poziomej, wykonanej w dwóch miejscach - na styku ławy i ściany fundamentowej oraz na styku ściany fundamentowej i ściany parteru. Wstecz Izolacje przeciwwodne stosuje się, gdy mamy do czynienia z gruntem spoistym, w którym woda może zalegać w pobliżu konstrukcji. Są również niezbędne w domach posadowionych poniżej zwierciadła wody gruntowej, a także gdy istnieje niebezpieczeństwo okresowego podnoszenia się poziomu wody gruntowej powyżej poziomu podłogi piwnicy. Na terenach o wysokim poziomie wód gruntowych lepiej jednak po prostu nie projektować budynków podpiwniczonych. Niezbędna w nich ciężka izolacja przeciwwodna, czyli szczelna wanna odporna na napór wody gruntowej, jest bardzo kosztowna. Jej wykonanie musi być nadzwyczaj staranne, inaczej w piwnicach prędzej czy później będzie mokro. Jednak nawet solidna izolacja może okazać się niewystarczająca. Jeśli parcie wody gruntowej jest bardzo duże, w piwnicy trzeba zrobić specjalną podłogę. Wykonuje się w tym celu odpowiednio grubą płytę betonową, tak by swoją masą równoważyła parcie wody: na każde 10 centymetrów słupa wody musi przypadać 5 cm betonu. Jeśli grubość warstwy betonu w piwnicy musiałaby być bardzo duża, lepiej wykonać cieńszą, ale bardziej wytrzymałą płytę żelbetową zakotwioną w ścianach piwnic. Z żelbetu można też wykonać całą piwnicę (ściany i podłogę) jako jedną monolityczną konstrukcję. Wstecz Wełna mineralna ma współczynnik przewodzenia ciepła od 1,033 do 0,045 W/(mK). • • • • • • Zalety: Jest trwała i odporna na odkształcenia. Nie ulega degradacji w przypadku kontaktu z substancjami zawierającymi rozpuszczalniki. Jest niepalna i nietoksyczna. Nie hamuje przepływu pary wodnej, dlatego polecana jest do izolowania ścian dachu. Dobrze tłumi hałas, więc • • • • Wady: Łatwo wchłania wodę, co pogarsza jej własności termoizolacyjne. Aby nie nasiąkała wodą, musi być hydrofobizowana, czyli pokryta olejem mineralnym, co podnosi koszty. W miejscach ocieplanych wełną trzeba pozostawić 3-centymetrową szczelinę wentylacyjną, by umożliwić wysychanie ewentualnych zawilgoceń Następna Strona>>> Miejsca zastosowania izolacji z wełny mineralnej Płyt o gęstości 60 kg/m3 używa się do ocieplania poddaszy, drewnianych stropów, sufitów podwieszanych oraz wypełniania ścian działowych. Płyty o gęstości od 70 do 110 kg/m3 nadają się do ocieplania ścian zewnętrznych i konstrukcji szkieletowych. Płyty o gęstości powyżej 110 kg/m3 służą do izolacji stropów betonowych i ścian fundamentowych oraz ścian dwuwarstwowych przy ocieplaniu metodą lekką mokrą. Wstecz Styropian (polistyren ekspandowany) - ma współczynnik przewodzenia ciepła od 0,031 • • • • • do 0,038 W/(mK). • Wady: Zalety: Do wykonania izolacji o określonym współczynniku przewodzenia ciepła wystarczy cieńsza warstwa styropianu niż wełny. Nie nasiąka wodą. Jest lekki, co ułatwia montaż i nie obciąża konstrukcji budynku. Jest tani. Wstecz • • • Jest łatwo palny, dlatego na budowach wolno używać tylko styropianu samogasnącego. W kontakcie z materiałami rozpuszczalnikowymi ulega degradacji. Ma mniejszą izolacyjność akustyczną niż wełna mineralna. Folie płaskie Produkowane są z polichlorku winylu (PCW) i polietylenu (PE), nieco mocniejsze są wykonane z polietylenu o dużej gęstości (PE-HD). Niektóre folie mają dodatkowe warstwy kauczukowo-bitumiczne. Folie płaskie wykorzystuje się zarówno na izolacje przeciwwilgociowe, jak i przeciwwodne. W zależności od rodzaju izolacji dobiera się tylko inną grubość folii i stosuje inne sposoby łączenia. Nie powinno się stosować folii polietylenowych cieńszych niż 0,2 mm. Jeśli będą miały 0,4-0,5 mm, wtedy izolacja będzie sztywniejsza i mniej podatna na przypadkowe przebicie. Folie z PCW są grubsze od 0,6 do 2,0 mm. Są folie samoprzylepne, których łączenie nie wymaga dodatkowych materiałów i specjalnych narzędzi, oraz folie zgrzewalne, łączone przy użyciu nagrzewnicy. Następna Strona>>> Membrany wytłaczane (kubełkowe) Wytwarzane są z polietylenu o dużej gęstości (PE-HD). Mogą być wzmocnione siatką z włókna szklanego, polipropylenu lub poliestru. Są też membrany połączone z geowłókniną. Grubość membran wynosi zwykle 0,5 lub 0,6 mm (nawet 0,85 mm), a wysokość wytłoczenia - od 3 do 12 mm. Z membran pionowych nie wykonuje się samodzielnych izolacji, lecz osłania się nimi od zewnętrznej strony warstwy izolacji przeciwwodnych, żeby zabezpieczyć je przed uszkodzeniami mechanicznymi. Regularnie rozmieszczone wytłoczenia umożliwiają zaś odwadnianie zaizolowanej powierzchni. Membran wzmocnionych siatką z włókna szklanego używa się zaś do wykonywania izolacji przeciwwilgociowych ścian piwnic od wewnątrz. Siatka zapewnia dobrą przyczepność do tynku, a wytłoczenia umożliwiają wentylację i osuszanie ściany. Membrany z geowłókniną wykorzystuje się do zabezpieczania izolacji pionowej fundamentów, ścian fundamentowych i piwnicznych, wzdłuż których ułożony jest drenaż. Wstecz Od fundamentów po dach Papy wymyślono po to, by izolowały przed wilgocią i wodą. Stosowane są więc tam, gdzie konstrukcja domu może być narażona na zalanie lub zawilgocenie. Pap używa się do wykonywania pionowych izolacji przeciwwilgociowych i przeciwwodnych oraz poziomych izolacji przeciwwilgociowych fundamentów. Izoluje się nimi stropy, podłogi na gruncie, tarasy i balkony. Stosowane są też jako warstwa wodoszczelna pod różne pokrycia dachowe oraz jako samodzielne pokrycie dachowe, zwłaszcza w przypadku dachów płaskich i stropodachów. Papami można pokrywać beton (zagruntowany wcześniej odpowiednim preparatem bitumicznym), poszycie z desek, izolacje termiczne i stare, dobrze zachowane pokrycia z papy. Wstecz 1.Styropian 2.Płyty styropianowe 3.Wełna 4.Kołkowanie Wstecz 1.Przeciwwodna 2.Przeciwwilgociowa 3.Styropian 4.Wełna 5.Papy Wstecz Styropian (polistyren ekspandowany) - ma współczynnik przewodzenia ciepła od 0,031 • • • • • do 0,038 W/(mK). • Wady: Zalety: Do wykonania izolacji o określonym współczynniku przewodzenia ciepła wystarczy cieńsza warstwa styropianu niż wełny. Nie nasiąka wodą. Jest lekki, co ułatwia montaż i nie obciąża konstrukcji budynku. Jest tani. Wstecz • • • Jest łatwo palny, dlatego na budowach wolno używać tylko styropianu samogasnącego. W kontakcie z materiałami rozpuszczalnikowymi ulega degradacji. Ma mniejszą izolacyjność akustyczną niż wełna mineralna. Od fundamentów po dach Papy wymyślono po to, by izolowały przed wilgocią i wodą. Stosowane są więc tam, gdzie konstrukcja domu może być narażona na zalanie lub zawilgocenie. Pap używa się do wykonywania pionowych izolacji przeciwwilgociowych i przeciwwodnych oraz poziomych izolacji przeciwwilgociowych fundamentów. Izoluje się nimi stropy, podłogi na gruncie, tarasy i balkony. Stosowane są też jako warstwa wodoszczelna pod różne pokrycia dachowe oraz jako samodzielne pokrycie dachowe, zwłaszcza w przypadku dachów płaskich i stropodachów. Papami można pokrywać beton (zagruntowany wcześniej odpowiednim preparatem bitumicznym), poszycie z desek, izolacje termiczne i stare, dobrze zachowane pokrycia z papy. Wstecz Wełna mineralna ma współczynnik przewodzenia ciepła od 1,033 do 0,045 W/(mK). • • • • • • Zalety: Jest trwała i odporna na odkształcenia. Nie ulega degradacji w przypadku kontaktu z substancjami zawierającymi rozpuszczalniki. Jest niepalna i nietoksyczna. Nie hamuje przepływu pary wodnej, dlatego polecana jest do izolowania ścian dachu. Dobrze tłumi hałas, więc • • • • Wady: Łatwo wchłania wodę, co pogarsza jej własności termoizolacyjne. Aby nie nasiąkała wodą, musi być hydrofobizowana, czyli pokryta olejem mineralnym, co podnosi koszty. W miejscach ocieplanych wełną trzeba pozostawić 3-centymetrową szczelinę wentylacyjną, by umożliwić wysychanie ewentualnych zawilgoceń Następna Strona>>> Miejsca zastosowania izolacji z wełny mineralnej Płyt o gęstości 60 kg/m3 używa się do ocieplania poddaszy, drewnianych stropów, sufitów podwieszanych oraz wypełniania ścian działowych. Płyty o gęstości od 70 do 110 kg/m3 nadają się do ocieplania ścian zewnętrznych i konstrukcji szkieletowych. Płyty o gęstości powyżej 110 kg/m3 służą do izolacji stropów betonowych i ścian fundamentowych oraz ścian dwuwarstwowych przy ocieplaniu metodą lekką mokrą. Wstecz Styropian (polistyren ekspandowany) - ma współczynnik przewodzenia ciepła od 0,031 • • • • • do 0,038 W/(mK). • Wady: Zalety: Do wykonania izolacji o określonym współczynniku przewodzenia ciepła wystarczy cieńsza warstwa styropianu niż wełny. Nie nasiąka wodą. Jest lekki, co ułatwia montaż i nie obciąża konstrukcji budynku. Jest tani. Wstecz • • • Jest łatwo palny, dlatego na budowach wolno używać tylko styropianu samogasnącego. W kontakcie z materiałami rozpuszczalnikowymi ulega degradacji. Ma mniejszą izolacyjność akustyczną niż wełna mineralna. Wełna mineralna ma współczynnik przewodzenia ciepła od 1,033 do 0,045 W/(mK). • • • • • • Zalety: Jest trwała i odporna na odkształcenia. Nie ulega degradacji w przypadku kontaktu z substancjami zawierającymi rozpuszczalniki. Jest niepalna i nietoksyczna. Nie hamuje przepływu pary wodnej, dlatego polecana jest do izolowania ścian dachu. Dobrze tłumi hałas, więc • • • • Wady: Łatwo wchłania wodę, co pogarsza jej własności termoizolacyjne. Aby nie nasiąkała wodą, musi być hydrofobizowana, czyli pokryta olejem mineralnym, co podnosi koszty. W miejscach ocieplanych wełną trzeba pozostawić 3-centymetrową szczelinę wentylacyjną, by umożliwić wysychanie ewentualnych zawilgoceń Następna Strona>>> Miejsca zastosowania izolacji z wełny mineralnej Płyt o gęstości 60 kg/m3 używa się do ocieplania poddaszy, drewnianych stropów, sufitów podwieszanych oraz wypełniania ścian działowych. Płyty o gęstości od 70 do 110 kg/m3 nadają się do ocieplania ścian zewnętrznych i konstrukcji szkieletowych. Płyty o gęstości powyżej 110 kg/m3 służą do izolacji stropów betonowych i ścian fundamentowych oraz ścian dwuwarstwowych przy ocieplaniu metodą lekką mokrą. Wstecz FS 12 – to najlżejsze i szczególnie miękkie płyty, a więc najbardziej narażone na uszkodzenia, na przykład wgniecenie. Dlatego stosuje się je tylko tam, gdzie nie będą obciążane... Najczęściej spotykanymi odmianami płyt są FS 15 i FS 20 (kiedyś oznaczane symbolami M 20, M 30). Liczby oznaczają gęstość, czyli masę jednego metra sześciennego. Im większą gęstość ma płyta, tym jest ona twardsza. Przy wyborze płyt jest to najważniejszy parametr, ponieważ decyduje o ich przeznaczeniu. Nie wpływa on jednak znacząco na właściwości termoizolacyjne styropianu. Dla wszystkich płyt są one zbliżone. Informacja o gęstości powinna być podana na opakowaniu płyt. W domach stosuje się styropian samogasnący. Wymiary. Standardowe wymiary płyt to 100 x 50 cm. Te z krawędziami prostymi mają grubość 1-25 cm, a te z krawędziami frezowanymi na zakład lub na wpust i pióro – 5-25 cm. Na zamówienie można dostać płyty o innych wymiarach. Wstecz Kołkowanie – potrzebne czy nie Sposób mocowania izolacji termicznej zależy od podłoża i zastosowanego materiału (płyt ze styropianu lub z wełny mineralnej). Do mocowania styropianu używa się zwykłej masy klejowo-szpachlowej lub masy klejowej, do wełny mineralnej – wyłącznie mineralnych mas klejących. Jeśli płyty będą klejone na surowe, nieotynkowane, równe mury, nie trzeba dodatkowego mocowania kołkami. Jeżeli to konieczne, kołki stosuje się przy narożnikach domu oraz wokół okien i drzwi. Są to miejsca narażone na większe ssanie wiatru, który odrywa płyty ocieplenia. Takie ściany rzadko się jednak zdarzają, zwłaszcza gdy dom był budowany kilka lub kilkanaście lat temu. Dlatego płyty klejone do starych tynków lub powłok malarskich wymagają wzmocnienia kołkami. Przyjmuje się, że na 1m² powierzchni ocieplenia powinno przypadać czteryosiem kołków. Ich długość dobiera się do grubości warstwy ocieplenia, grubości starego tynku i materiału, z którego zbudowana jest ściana. Kołek powinien być zakotwiony w murze na głębokość co najmniej 5 cm, a gdy jest z betonu komórkowego, cegły dziurawki lub kratówki – 9 cm. Wstecz Ściany z ceramiki tradycyjnej Ceramika tradycyjna Ceramiczne wyroby budowlane zbudowane są głównie z gliny lub iłu pochodzących ze specjalnych wyrobisk. Producenci dodają też piasek, popiół lub inne substancje. Powstałej masie nadaje się kształt cegieł, pustaków lub innych elementów. Cegły i pustaki z ceramiki tradycyjnej Co to jest. To najstarsze materiały do budowy ścian, które do tej pory nie straciły na popularności. Wyrabia się je z ceramiki, która powstaje z wypalonej w wysokiej temperaturze gliny. Z ceramiki formuje się wyroby pełne i drążone. Pełne to cegły bez otworów. Najczęściej stosowane wyroby drążone to cegły: dziurawka i kratówka oraz pustaki ścienne o różnych kształtach i rozmiarach. Na jaką ścianę. Z cegieł i pustaków z ceramiki wznosi się ściany dwu- lub trójwarstwowe. W ścianie dwuwarstwowej warstwa nośna zwykle ma grubość od 19 do 29 cm. Jako materiał izolacyjny najczęściej stosuje się styropian grubości 12-13 cm, wykończony tynkiem cienkowarstwowym. Na warstwę osłonową w ścianie trójwarstwowej można zastosować na przykład cegły ceramiczne licowe i klinkierowe, których nie trzeba już tynkować, lub cegły modularne, pełne czy kratówki, wykańczane tradycyjnym tynkiem cementowowapiennym. Warstwa osłonowa ma najczęściej grubość 9-12 cm. Wstecz 1.Ceramika tradycyjna 2.Beton komórkowy 3.Ciepła ceramika 4.Beton 5.Keramzytobetonu 6.Beton lekki 7.Pustaki gipsowe Wstecz Ściany z pustaków gipsowych Pustaki gipsowe Brak zaufania do wyrobów gipsowych na ściany nośne wynika przede wszystkim z tego, że pod wpływem wilgoci znacznie spada ich wytrzymałość. Pustaki gipsowe Co to jest. Pustaki gipsowe produkuje się z gipsu budowlanego, który powstaje w wyniku wypalania gipsu naturalnego w temperaturze 120-160°C. Stosowany jest też gips syntetyczny, otrzymywany w elektrociepłowniach w procesie odsiarczania spalin. Ma on podobny skład chemiczny do gipsu naturalnego, ale większą od niego wytrzymałość. W niektórych systemach otwory pustaków gipsowych wypełnione są wkładkami styropianowymi, w innych wypełnia się je materiałem izolacyjnym (na przykład gipsem spienionym) w trakcie murowania. Na jaką ścianę. Z pustaków gipsowych można murować ściany nośne zewnętrzne i wewnętrzne, których szerokość odpowiada szerokości użytych elementów. Nie należy stosować ich w pomieszczeniach, których wilgotność powietrza przekracza 70%. Wstecz Ściany z betonów lekkich W zależności od użytego wypełniacza otrzymuje się różne odmiany betonów: trocino-, wióro-, zrębkobeton. Można także łączyć wypełniacze – wtedy otrzymuje się na przykład wiórotrocinobeton. Elementy z wióro-, trocino- i zrębkobetonu Co to jest. Są to lekkie betony, do produkcji których używane są: cement, wypełniacze organiczne – trociny, wióry lub zrębki, pochodzące z drewna sosny, jodły albo świerku, woda oraz dodatki mineralne. W zależności od użytego wypełniacza otrzymuje się różne odmiany betonów: trocino-, wióro-, zrębkobeton. Można także łączyć wypełniacze – wtedy otrzymuje się na przykład wiórotrocinobeton. Podczas wytwarzania betonu wypełniacze organiczne poddawane są mineralizacji, która między innymi zapobiega gniciu trocin, wiórów i zrębków w gotowym elemenci betonowym. Z betonu lekkiego z wypełniaczami organicznymi produkuje się pustaki ścienne i szalunkowe, kształtki oraz nadproża. Wstecz Ściany z keramzytobetonu Elementy z keramzytobetonu mają chropowatą powierzchnię, która jest dobrym podłożem pod tynki. Można też wykorzystać fakturę ściany i jej nie tynkować... Beton wzbogacony, czyli keramzytobeton Do wytwarzania keramzytobetonu używa się tradycyjnej mieszanki betonowej, do której dodaje się keramzyt, zapewniający lekkość i ciepłochronność. Z keramzytobetonu produkowane są dwa rodzaje materiałów ściennych – pustaki i bloczki ze styropianowym wypełnieniem. Pustaki nie różnią się bardzo od swoich ceramicznych braci. Można je łączyć na pióro i wpust, murując tylko na spoiny poziome. Bloczki mają w środku wkładkę ze styropianu, służącą jako ocieplenie. W niektórych z nich jedna ze ścianek jest grubsza, dzięki czemu akumuluje ciepło. Wstecz Bloczki z betonu komórkowego Co to jest? Podstawowymi składnikami do produkcji betonu komórkowego są: piasek, wapno, cement oraz proszek glinowy. Zamiast piasku stosuje się też popioły lotne. Porowatą strukturę uzyskuje się dzięki wodorowi uwalnianemu w procesie produkcji. Elementy z betonu komórkowego są białe lub – gdy zawierają domieszkę popiołów lotnych – szare. Na jaką ścianę? Z bloczków z betonu komórkowego można budować ściany jednowarstwowe lub warstwowe. Ich grubość – jednowarstwowych i dwuwarstwowych – nie przekracza 37 cm, trójwarstwowych – 42 cm. Jak się muruje? Ściany jednowarstwowe muruje się na cienkie spoiny zaprawą klejową lub na grubsze – zaprawą ciepłochronną. Jej izolacyjność cieplna zbliżona jest do izolacyjności bloczków, dzięki temu w miejscach spoin nie tworzą się mostki termiczne. Niektóre bloczki mają boczną powierzchnię wyprofilowaną we wpust i wypust, tak że nie trzeba wykonywać spoin pionowych. Do murowania ścian warstwowych stosuje się też zwykłe zaprawy cementowo-wapienne. Zalety i wady. Podstawową zaletą betonu komórkowego jest to, że dobrze izoluje cieplnie i ma wytrzymałość na ściskanie wystarczającą do wybudowania kilkukondygnacyjnego domu. Daje się łatwo obrabiać, można go ciąć zwykłą piłą do drewna. Jest to istotne podczas docinania elementów oraz wykonywania bruzd instalacyjnych. Elementy z betonu komórkowego mają dobrą paroprzepuszczalność, dzięki czemu ściany z nich wykonane mogą „oddychać”. Są odporne na działanie ognia nawet przez cztery godziny. Są również mrozoodporne. Wadą betonów komórkowych jest znaczna nasiąkliwość i łatwość wchłaniania wilgoci z powietrza, co związane jest z porowatością materiału. Dlatego trzeba chronić je przed zawilgoceniem. Bloczki z betonu komórkowego są lżejsze od wyrobów ceramicznych, ale przez to mają gorszą od nich izolacyjność akustyczną i akumulacyjność cieplną.Są też kruche, wymagają więc szczególnie starannego transportu oraz załadunku i rozładunku. Wstecz Ściany z betonu Jeszcze niedawno z pustaków betonowych wykonywano ściany nośne, jednak ze względu na duży ciężar i bardzo słabą izolacyjność zostały zastąpione pustakami z lżejszych materiałów. Bloczki i pustaki z betonu zwykłego Co to jest? Formuje się je z najpopularniejszego rodzaju betonu, z którego przede wszystkim wykonuje się ważne konstrukcje domu: fundamenty, słupy, stropy, schody. Ponieważ oprócz cementu i wody jego głównymi składnikami są piasek i żwir, beton ten nazywany jest też betonem żwirowym. Na jaką ścianę? Jeszcze niedawno z pustaków betonowych wykonywano ściany nośne, jednak ze względu na duży ciężar i bardzo słabą izolacyjność zostały zastąpione pustakami z lżejszych materiałów. Zdarza się, że są one jeszcze wykorzystywane – szczególnie do murowania piwnic – przez osoby budujące swoje domy na wsi. Jednak na ściany domu raczej stosują już lżejsze pustaki żużlo- lub keramzytobetonowe. Natomiast z wciąż bardzo popularnych bloczków betonowych powszechnie wykonuje się zarówno ściany fundamentowe, jak i ściany piwnic. Jak się muruje? Ściany z bloczków betonowych wykonuje się na zaprawie cementowej. Jeśli ściany są wymurowane z betonowych pustaków, to ich otwory wypełnia się betonem. Zalety i wady. Wyroby z betonu zwykłego są tanie, zwłaszcza bloczki. Do wykonania ścian piwnic jest to rozwiązanie opłacalne, a także wygodniejsze niż stawianie ścian monolitycznych. Ściany z elementów betonowych są bardzo wytrzymałe, odporne na wilgoć, są jednak bardzo ciężkie. Wstecz Ściany z ciepłej ceramiki Ceramika poryzowana Z pustaków z ciepłej ceramiki można murować nie tylko ściany warstwowe, ale i jednowarstwowe, gdyż dzięki mikroporom są cieplejsze niż tradycyjne wyroby ceramiczne. Pustaki i cegły z ciepłej ceramiki (poryzowanej) Co to jest. Wyglądem przypominają tradycyjne pustaki ceramiczne. Formuje się je z naturalnej gliny wymieszanej z mączką drzewną lub trocinami. Podczas wypalania trociny lub mączka spalają się, pozostawiając w gotowych pustakach zamknięte mikroskopijne pory wypełnione powietrzem. Ciepła ceramika, jak sama nazwa wskazuje, dobrze izoluje termicznie. Zawdzięcza to właśnie swojej porowatej strukturze. Duży wpływ na poprawę izolacyjności ma też szczelinowa budowa typowa dla pustaków i cegieł kratówek. Na jaką ścianę. Z pustaków z ciepłej ceramiki można murować nie tylko ściany warstwowe, ale i jednowarstwowe, gdyż dzięki mikroporom są cieplejsze niż tradycyjne wyroby ceramiczne. Do budowy ścian zewnętrznych jednowarstwowych stosuje się pustaki o długości 38-50 cm. Ponieważ ustawia się je dłuższym bokiem w poprzek ściany, wymiar ten równy jest grubości niewykończonej ściany. Do wznoszenia ścian warstwowych używa się pustaków i cegieł. Z pustaków wykonuje się najczęściej warstwę nośną ściany zarówno dwu-, jak i trójwarstwowej, rzadziej warstwę osłonową ściany trójwarstwowej. Cegły służą głównie do wykonywania warstwy osłonowej ściany trójwarstwowej. W ścianach warstwowych mogą też pełnić podobną funkcję jak pustaki połówkowe i narożne. W ścianach dwuwarstwowych mur najczęściej ociepla się styropianem lub wełną, na których układa się tynk cienkowarstwowy. Z cegieł i pustaków muruje się także wewnętrzne ściany konstrukcyjne i działowe. Wstecz Dziękuje za obejrzenie prezentacji