Transcript *************B***y

FIZYCY
Włoscy
Chińscy
Amerykańscy
Francuscy
Niemieccy
Węgierscy
Duńscy
Polscy
Holenderscy
Brytyjscy
Irlandzcy
Guglielmo Marconi (ur. 25 kwietnia
1874 w Bolonii, Włochy, zm. 20 lipca
1937 w Rzymie, Włochy) – włoski fizyk i
konstruktor, laureat Nagrody Nobla z
dziedziny fizyki w roku 1909 za wkład w
rozwój telegrafii bezprzewodowej. W
roku 1909 otrzymał wraz z prof.
Braunem nagrodę Nobla w dziedzinie
fizyki za rozwój telegrafii bez drutu. W
okresie 1902-1914 otrzymał liczne
najwyższe ordery i medale: angielskie,
amerykańskie, rosyjskie, włoskie i inne,
otrzymał godność honorowego
obywatela Rzymu(1903), został
senatorem (1914) i markizem (1929).
Został doktorem honoris causa wielu
uniwersytetów i członkiem honorowym
wielu towarzystw naukowych, m.in.
SRP (1922) i SEP (1931).
Galileusz (ur. 15 lutego 1564,
zm. 8 stycznia 1642) – włoski
astronom, astrolog, fizyk i
filozof, twórca podstaw
nowożytnej fizyki. udoskonalił
tzw. "kompas geometryczny i
wojskowy" Jego bardzo
ważnym odkryciem było
odkrycie zjawiska
bezwładności Pozostawił po
sobie także wiele projektów
wynalazków, których nie
zrealizował jak np. połączoną
świecę z lustrem do odbijania
światła wewnątrz budynku,
urządzenie do zbioru owoców
i przyrząd do pisania
przypominający długopis oraz
wiele innych.
menu
Huang Kun ( ur. we wrześniu 1919 w Pekinie,
zm. 6 lipca 2005 w Pekinie), fizyk chiński.
Ukończył wydział fizyczny uniwersytetu
Yenching w Pekinie, W pracy naukowej
specjalizował się w fizyce ciała stałego i
półprzewodników. Był pionierem chińskich
badań w tych dziedzinach. W pracach nad
teorią sieci krystalicznej współpracował z
Maxem Bornem. Został wyróżniony wieloma
prestiżowymi nagrodami naukowymi w ChRL,
m.in. Najwyższą Narodową Nagrodą Naukową i
Technologiczną (2002).
Zhang Peilin (ur. w grudniu 1917 w
Pingding, prowincja Shanxi, zm. 15
września 2005 w Pekinie), fizyk
chiński, metalurg, członek Chińskiej
Akademii Nauk. W badaniach
naukowych zajmował się m.in. energią
i paliwem jądrowym. Jego prace
przyczyniły się do rozwoju chińskiej
fizyki jądrowej, były również
wykorzystywane w przemyśle
obronnym.
menu
Albert Einstein - (ur. 14
marca 1879 w Ulm w II
Rzeszy Niemieckiej, zm. 18
kwietnia 1955 w Princeton w
USA) – jeden z największych
fizyków-teoretyków naszych
czasów, twórca szczególnej i
ogólnej teorii względności,
współtwórca korpuskularnofalowej teorii światła. Laureat
Nagrody Nobla za
wyjaśnienie efektu
fotoelektrycznego. Einstein
wniósł też swój wkład do
rozwoju filozofii nauki.
Franz Ernst Neumann, niemiecki fizyk,
matematyk i krystalograf ( ur. 11 września 1798
w Sankt-Joachimsthal (obecnie Jachymów,
Czechy), zm. 23 maja 1895 w Królewcu
(obecnie Kaliningrad).
Od 1828 profesor fizyki w Królewcu, zajmował
się zagadnieniami optyki, m.in. także
polaryzacją światła w kryształach . Główne
jego dzieła dotyczą elektrodynamiki
teoretycznej. Ogłosił swe prace z dziedziny
matematyki, krystalografii, optyki,
elektryczności i magnetyzmu. W swej
rozprawie "De lege zonarum" (1826), związał
ze sobą prawo pasów i prawo wymiernych
stosunków odcinków, tzw. krystolograficzne
prawa. Zastosował geometrię analityczną do
rozwiązywania zagadnień krystolograficznych.
W pracach z matematyki zajmował się teorią
potencjału i funkcji kulistych. W roku 1845
sformułował pierwsze matematyczne prawo
indukcji wzajemnej. Stworzył tzw. Funkcje
Neumanna.
menu
Richard Phillips Feynman (ur. 11 maja 1918 w
Nowym Jorku, zm. 15 lutego 1988 w Los Angeles)
– fizyk teoretyk amerykański, jeden z głównych
twórców elektrodynamiki kwantowej, laureat
Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki w roku 1965 za
niezależne stworzenie relatywistycznej
elektrodynamiki kwantowej . Richard Feynman nie
stronił od uprawiania sztuki, grał na bębnach,
malował. Z opowieści osób znających go osobiście
wyłania się obraz niezwykle barwnej i
wszechstronnej osobowości. O ile do przyszłej
kariery naukowca zainspirował go częściowo
ojciec, o tyle poczucie humoru zawdzięczał matce.
Wyrazem ekscentryczności Feynmana było m.in.
prowadzenie wykładów w rytm bębenków bongo.
Joseph Henry (ur. 17
grudnia 1797 w Albany,
stan Nowy Jork, zm. 13
maja 1878 w
Waszyngtonie), fizyk
amerykański.
Był profesorem w
Princeton. Niezależnie od
Faradaya odkrył zjawisko
indukcji
elektromagnetycznej i
samoindukcji, jednak w
publikacji wyników został
przez Faradaya
uprzedzony.
W latach 1846 - 1878 był
Sekretarzem Smithsonian
Institution.
Od jego nazwiska
jednostkę indukcyjności
nazwano henr.
menu
John von Neumann (ur. 28
grudnia 1903 w
Budapeszcie, zm. 8 lutego
1957 w Waszyngtonie),
inżynier chemik, fizyk,
matematyk i informatyk.
Wniósł znaczący wkład do
wielu dziedzin matematyki,
szczególnie teorii gier i
uporządkował formalizm
matematyczny mechaniki
kwantowej. Uczestniczył w
projekcie Manhattan.
Przyczynił się do rozwoju
numerycznych prognoz
pogody.
menu
Pierre Curie (ur. 15 maja 1859 w
Paryżu, zm. 19 kwietnia 1906 w
Paryżu) – francuski fizyk.
Zajmował się badaniem kryształów i
promieniotwórczości. W roku 1880
odkrył zjawisko piezoelektryczności.
Wraz z żoną Marią Skłodowską-Curie
w roku 1898 odkrył pierwiastki rad i
polon. Gdy zaczęto stosować rad do
walki z rakiem, Pierre Curie
przeprowadził na sobie pierwsze
doświadczenia.
W roku 1903 otrzymał wraz z żoną
Nagrodę Nobla z fizyki.
Zginął śmiercią tragiczną, przejechany
przez konny wóz ciężarowy, w czasie
gdy usiłował przebiec przez ulicę
Dauphine w Paryżu. Jego głowa
została zmiażdżona przez koło.
Antoine Laurent de
Lavoisier (ur. 26 sierpnia
1743 w Paryżu, zm. 8 maja
1794 stracony na gilotynie w
wyniku wyroku Trybunału
Rewolucyjnego Republiki
Francuskiej) – francuski fizyk i
chemik.
Sformułował pierwszą wersję
prawa zachowania materii,
odkrył, że tlen jest niezbędny
przy spalaniu oraz w procesie
produkcji kwasów (1778, stąd
nazwa kwasoród), udowodnił
nieprawdziwość teorii
flogistonu i przyczynił się do
zreformowania nomenklatury
chemicznej. Lavoisier jest
często nazywany ojcem
nowoczesnej chemii.
menu
Hans Christian Ørsted
(ur. 14 sierpnia 1777 w
Rudkøbing, zm. 9 marca
1851 w Kopenhadze) fizyk i chemik duński,
odkrywca zjawiska
elektromagnetyzmu za
pomocą bardzo prostego
eksperymentu. Pokazał,
że igła kompasu odchyla
się pod wpływem
przewodu z
przepływającym prądem.
W 1825 roku jako
pierwszy wyprodukował
aluminium.
Na jego cześć jednostkę
natężenia pola
magnetycznego
nazwano ersted.
Benjamin
Mottelson, Ben Roy
Mottelson (ur. 9 lipca
1926 w Chicago,
Illinois), fizyk duński
pochodzenia
amerykańskiego,
laureat Nagrody
Nobla z dziedziny
fizyki w 1975 (wraz z
Aage Bohrem, obok
Jamesa Rainwatera)
za badania struktury
jądra atomowego, w
szczególności jąder
silnie
zdeformowanych.
menu
Hendrik Antoon Lorentz (ur. 18 lipca 1853 w
Arnhem, zm. 4 lutego 1928 w Haarlemie) – fizyk
holenderski. Zapoczątkował teorię elektronową
budowy materii, prowadził prace nad
połączeniem w jedną całość zjawisk
elektromagnetycznych i optycznych. Do
najbardziej znanych osiągnięć należą
transformacja Lorentza, teoria wyjaśniająca
zjawisko dyspersji i przewodnictwa
elektrycznego, wzór na skrócenie ciała
sztywnego w ruchu (kontrakcja LorentzaFitzgeralda). Wyjaśnił teoretycznie zjawiska
rozszczepienia linii widmowych w polu
magnetycznym (zjawisko Zeemana). W 1902
otrzymał nagrodę Nobla z fizyki razem z
Pieterem Zeemanem (swoim dawnym
studentem). Oprócz fizyki teoretycznej, zajmował
się też praktyką: w 1919 został wybrany
przewodniczącym zespołu uczonych i inżynierów
pracujących przy przegrodzeniu tamą zatoki
Zuiderzee. Lorenz był uznawany za jednego z
najwybitniejszych fizyków swojego okresu. Zmarł
4 lutego 1928 w Haarlem.
menu
Paul Charles William Davies
(ur. 22 kwietnia 1946) - brytyjski
fizyk i publicysta, profesor filozofii
przyrody w autralijskim Centrum
Astrobiologii przy uniwersytecie w
Sydney.
Wcześniej zatrudniony był na
uniwersytetach w Cambridge,
Londynie, Newcastle upon Tyne i
Adelajdzie. Davies zajmuje się
przede wszystkim kosmologią,
kwantową teorią pola i
astrobiologią. Jest zwolennikiem
podróży w jedną stronę na
Marsa. Od 2005 pracuje w
projekcie SETI.
Sir John Douglas Cockcroft (ur. 27
maja 1897 w Todmorden, zm. 18
września 1967 w Cambridge) brytyjski fizyk, wspólnie z Ernestem
Waltonem laureat Nagrody Nobla za
ich pionierskie prace związane z
przekształceniem jąder atomowych
za pomocą sztucznie
przyspieszanych cząstek.
W 1928 wraz z Ernestem Waltonem
rozpoczął serię eksperymntów które
w 1932 doprowadziły do
zaobserwowanie pierwszej reakcji
jądrowej wywowałnej sztucznie
przyspieszonymi cząstkami –
protonami. Poddali oni
bombardowaniu protonami lit który
w wyniku eksperymentu
przekształcił się w hel i inne
elementy.
menu
John Stewart Bell (ur. 28 czerwca 1928 w
Belfaście - zm. 1 października 1990 tamże)
— północnoirlandzki fizyk teoretyk. Znany z
wielu prac dotyczących mechaniki
kwantowej.
W 1948 roku ukończył studia w zakresie
fizyki eksperymentalnej na Queen's
University Belfast. Stopień doktora zdobył w
Birmingham, gdzie specjalizował się w fizyce
nuklearnej i kwantowej teorii pola. Po kilku
latach podjął pracę w CERN w Genewie,
pracował tam do 1963. Rok później, w 1964
roku opublikował pracę, dotyczącą
paradoksu EPR (patrz twierdzenie Bella)
wykazującą sprzeczność pomiędzy
mechaniką kwantową, a jakąkolwiek teorią
klasyczną zgodną z teorią względności. Jest
to, obok zasady nieoznaczoności
Heisenberga, najbardziej podstawowe
odkrycie dotyczące interpretacji mechaniki
kwantowej. Stanowi ono obecnie jeden z
fundamentów kwantowej teorii informacji.
Ernest Thomas Sinton Walton (ur. 6
października 1903 w Dungarvan,
Waterford, zm. 25 czerwca 1995 w
Belfaście) - irlandzki fizyk, w 1951
wspólnie z Johnem Cockcroftem został
laureatem Nagrody Nobla z fizyki za
pionierskie prace związane z
przekształceniem jąder atomowych za
pomocą sztucznie przyspieszanych
cząstek.
W latach 1946-1974 profesor fizyki na
uniwersytecie w Dublinie. W okresie
1927-1934 jako uczeń E. Rutherforda w
Laboratorium Cavendisha w Cambridge
prowadził badania w zakresie reakcji
jądrowych. W 1932 wraz z J.D.
Cockcroftem zbudował akcelerator, w
którym przeprowadzili pierwszą reakcję
jądrową wywołaną sztucznie
przyspieszonymi (w specjalnie
zbudowanym akceleratorze) cząstkami –
protonami.
menu
Ochęduszko Stanisław (18991969), termodynamik polski.
Profesor Politechniki
Lwowskiej (1937-1939) i Śląskiej
(po 1946, w latach 1956-1958
rektor),
członek PAN (od 1961). Autor prac
z dziedziny teorii spalania i teorii
maszyn cieplnych.
Piekara
Arkadiusz
Henryk (19041989), polski
fizyk, profesor
Politechniki
Gdańskiej,
UAM i UW,
członek PAN od
1962. Autor prac
z dziedziny fizyki
ciała stałego i
optyki
nieliniowej, autor
czterotomowego
podręcznika
akademickiego
fizyki.
Pniewski Jerzy
(1913-1989),
wybitny fizyk,
profesor UW (od
1954), długoletni
dyrektor
Instytutu Fizyki
Doświadczalnej
UW, członek PAN
(od 1964). Autor
prac z zakresu
fizyki jądrowej i
fizyki cząstek
elementarnych,
odkrywca
(wraz z M.
Danyszem)
hiperjąder.
Rayski Jerzy (19171993), wybitny fizyk
teoretyk, profesor
Uniwersytetu
Mikołaja Kopernika w
Toruniu i UJ (od 1958),
współpracownik W.
Pauliego
(razem opracowali
metodę tzw. regularyzacji
pól kwantowych).
Sosnowski Leonard (1911-1986), polski
fizyk. Od 1948 profesor
Uniwersyteu Warszawskiego. 19541966 dyrektor Instytutu Fizyki Polskiej
Akademii
Nauk.Od 1960 członek PAN. Specjalista
w dziedzinie fizyki półprzewodników 1947
sformułował teorię złącza p-n. Ponadto
autor prac z zakresu teorii transportu
elektronowego w półprzewodnikach i
teorii zjawisk fotoelektryczych.
Wertenstein Ludwik (18871945), fizyk. Jako asystent M.
Skłodowskiej-Curie kierował
w jej zastępstwie Pracownią
Radiologiczną Towarzystwa
Naukowego Warszawskiego.
Od 1915 profesor Wolnej
Wszechnicy Polskiej w
Warszawie. 1919
współzałożyciel
Polskiego Towarzystwa
Fizycznego. Prowadził badania
odskoku promieniotwórczego,
które znalazły zastosowanie w
procesie rozszczepienia, oraz
techniki próżni.
Zakrzewski Konstanty
(1876-1948), fizyk, profesor
UJ (1911-1913 i od 1917)
i uniwersytetu we Lwowie
(1913-1917). Członek PAU
(od 1920). Inicjator badań
promieniowania
kosmicznego w Polsce
(1947, powstanie Komisji
Stacji Badań
Promieniowania
Kosmicznego PAU). Autor
prac z zakresu optyki i fizyki
ciała stałego.
Prezentacje
przygotowała:
Ewelina Tur