Transcript zapach - dr hab. inż. WOJCIECH Z. CHMIELOWSKI

OCHRONA WÓD
PODZIEMNYCH
Wykład nr 5
Na podstawie podręcznika
„HYDROGEOLOGIA z podstawami geologii”,
Jerzy KOWALSKI,
WUP, Wrocław 2007
OPRACOWAŁ
dr hab.inż.Wojciech Chmielowski prof.PK
Instytut Inżynierii i Gospodarki Wodnej
Zakład Gospodarki Wodnej, PK
Wysokość zasilania
infiltracyjnego strefy
saturacji
Właściwości wód
podziemnych
Wysokość zasilania infiltracyjnego
strefy saturacji
Wyznaczenie ilości wody zasilającej przez infiltrację
opadów strefę saturacji jest niezbędne do określenia
dyspozycyjnych zasobów wód podziemnych
Przez wysokość zasilania strefy saturacji rozumiemy objętość wody
docierającej do jednostkowej powierzchni warstwy wodonośnej w
jednostce czasu.
Jednostką wielkości zasilania
W
dm3
jest np. s  km 2
lub jako prędkość przesiąkania na poziomie zwierciadła wody (jednostka)
np.
mm mm
;
d
rok
Spośród metod stosowanych do wyznaczania
wysokości zasilania
można wyróżnić
W
1. Metody lizymetryczne, pozwalające na punktowe określenie zasilania,
2. Obliczenie wartości zasilania na podstawie rozwiązania równań
opisujących przesiąkanie w strefie areacji,
3. Określenie wysokości zasilania przez rozwiązanie zagadnienia
odwrotnego modelu filtracji warstwy wodonośnej przy znanych
parametrach ośrodka, stanach zwierciadła wody gruntowej, oraz
warunkach brzegowych i początkowych,
4. Wyznaczenia zasilania na podstawie znanej eksploatacji studni przy
znanej powierzchni studni ( powierzchnia depresji),
5. Metody hydrologiczne, które generalnie bazują na pomiarach odpływu
w rzekach. Pomierzony odpływ rozdziela się na odpływ podziemny i
powierzchniowy. Przy ustalonych stanach wody podziemnej stosunek
objętości odpływu podziemnego do powierzchniowego zlewni rzeki
określa wartość zasilania
wysokości zasilania
W
Qg  m 3 
W


F  s  km2 
Vg  m 3 
Qg 
  odplyw podziem ny
T  s 


 m3 
Qg  odplyw podziem ny 
 s 
Vg  objetosc odplywu podziem nego m 3
T  czas s 
 
 
F  powierzchnia zlewni cieku km2
Metoda lizymetryczna
W mm
Piaski z porostem
700
Zależność między
wysokością
opadów a
infiltracją
efektywną dla
gleb
piaszczystych
Infiltracja efektywna W [mm]
600
500
Piaski bez porostu
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
9.
400
300
piaski nieporośnięte
piaski słabo porośniete
piaski porośniete trawą
piaski w uprawie polowej
piaski pod młodnikiem leśnym
piaski zaglinione, nieporośniete
piaski gliniane porośniete trawą
piaski gliniane w uprawie polowej
piaski gliniane pod warzywami
200
100
Opad P [ mm]
300
400
500
600
700
800
900
1000
P [mm]
1100
Metoda lizymetryczna
W mm
700
3m
Zależność między
wysokością
opadów a
infiltracją
efektywną dla
gleb gliniastych
miąszność [m]
glina
Infiltracja efektywna W [mm]
600
500
glina piaszczysta
2m
1m
400
50%
wsiąkanie
300
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
200
100
gliny nieporośnięte
gliny porośniete trawą
gliny w uprawie polowej
gliny pod warzywami
gliny piaszczyste i lessy nieporośniete
gliny piaszczyste i lessy porośnięte trawą
gliny piaszczyste i lessy w uprawie polowej
gliny piaszczyste i lessy pod warzywami
Opad P [ mm]
300
400
500
600
700
800
900
1000
P [mm]
1100
Przykład obliczania wartości infiltracji zlewni 5 km2 ze średnim
opadem rocznym 700mm w której przy powierzchni występują
następujące rodzaje gruntów
1.Piaski nieporośnięte
20%
430 mm
2.Piaski w uprawie polowej
25%
350 mm
3.Piaski gliniane porośnięte trawą
15%
280 mm
4.Piaski gliniane pod warzywami
10%
230 mm
5.Gliny nieporośnięte
10%
205 mm
6.Glina piaszczysta i less pod warzywami
20%
80 mm
Wśr 
qwśr
430* 0,2  350* 0,25  280* 0,15  230* 0,1  205* 0,1  80* 0,2
 m m
 275,0 
1
 rok 
 m3 
2,75*106

 0,0175 
6
2
31,5 *10  5
s

km


W mm
700
600
Infiltracja efektywna W
[mm]
500
Zależność
między
wysokością
opadów a
infiltracją
efektywną dla
gleb
piaszczystych
Piaski z porostem
Piaski bez porostu
430
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
9.
400
350
300
280
230
piaski nieporośnięte
piaski słabo porośniete
piaski porośniete trawą
piaski w uprawie polowej
piaski pod młodnikiem leśnym
piaski zaglinione, nieporośniete
piaski gliniane porośniete trawą
piaski gliniane w uprawie polowej
piaski gliniane pod warzywami
200
100
Opad P [ mm]
300
400
500
600
700
800
900
1000
P [mm]
1100
W mm
700
miąszność [m]
3m
Infiltracja efektywna W
[mm]
600
500
glina
glina piaszczysta
2m
1m
400
Zależność
między
wysokością
opadów a
infiltracją
efektywną dla
gleb
gliniastych
50%
wsiąkanie
300
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
205
200
100
80
gliny nieporośnięte
gliny porośniete trawą
gliny w uprawie polowej
gliny pod warzywami
gliny piaszczyste i lessy nieporośniete
gliny piaszczyste i lessy porośnięte trawą
gliny piaszczyste i lessy w uprawie polowej
gliny piaszczyste i lessy pod warzywami
Opad P [ mm]
300
400
500
600
700
800
900
1000
P [mm]
1100
Fizyczne, organoleptyczne,
chemiczne, i bakteriologiczne
własności wód podziemnych
1
Właściwości fizyczne i organoleptyczne
Do cech fizycznych wód podziemnych , istotnych dla ich
praktycznego wykorzystania , należą :
1.
Temperatura,
2.
Przezroczystość i mętność,
3.
Barwa,
4.
Przewodnictwo elektryczne,
5.
Radoczynność
Do cech organoleptycznych wód podziemnych , istotnych dla ich
praktycznego wykorzystania , należą : zapach i smak
1.1
TEMPERATURA
Temperatura wód podziemnych waha się w granicach 0 – 100 stopni C.
Temperatura wód podziemnych zależy od szeregu
czynników , jak:
1.
2.
3.
4.
5.
Szerokość geograficzna,
Wysokość nad poziom morza,
Głębokość pod powierzchnią ziemi,
Prędkość przepływu wody,
Geologiczno – fizyczne właściwości środowiska geologicznego.
Temperatura wody wykazuje pewne wahania w
zależności od głębokości występowania.
Wahania dobowe sięgają do głębokości 0,8 -1,0 m,
sezonowe 5-8m,
a roczne 15-20 m.
Głębokości te zależą od przewodnictwa cieplnego gleby i skał, struktury,
wilgotności, pokrycia powierzchni terenu, ekspozycji i nachylenia terenu
Na głębokości, w której zanikają wahania temperatur , rozciąga się
strefa stałych temperatur , zwana strefą neutralną
Temperatura w tej strefie równa jest średniej temperaturze położenia
tej miejscowości nad poziomem morza.
Poniżej strefy stałych temperatur , temperatura skał, a w ślad za tym
także i wody rośnie według wartości stopnia geotermicznego i na
określonej głębokości jest zawsze stała.
Na tej podstawie możliwe jest obliczenie teoretycznej
temperatury wody na zadanej głębokości lub
głębokości , z której pochodzi woda o określonej
temperaturze .
Obliczenie TEMPERATURY wody na zadanej głębokości
 
H h 
TH  t śr  A 
C
g
H  g  TH  t śr  A  h m,
TH
tem peratura wody na glebokosci H ,
t śr
srednia roczna tem peratura powietrza w danej m iejscowosci ,
A
wspolczynnik poprawkowy zalezny od wysokosci nad poziom m orza,
h
 wysokosc n. p.m 0 500 1000
 wartosc A  C 0,8 1,0 1,3 


glebokoscstrefy stalych tem peratur,
g
stopien geoterm iczny, okolo 30  40 m
 
H  g  TH  t śr  A  h m,
TH
tem peratura wody na glebokosci H  300m,
t śr
srednia roczna tem peratura powietrza w danej m iejscowosci ,  20  C
 
A
wspolczynnik poprawkowy zalezny od wysokosci  800m nad poziom m orza,
h
 wysokosc n. p.m 0 500 1000
 wartosc A  C 0,8 1,0 1,3 


glebokoscstrefy stalych tem peratur  20m,
g
stopien geoterm iczny, okolo 30  40 m
 
TH  20  1,1 
 
300 20
 29,1  C
35
Z uwagi na temperaturę dzielimy wodę na podstawie kryterium
hydrogeologicznego na wody :
Chłodne
T<tśr
Zwykłe
T=tśr
Ciepłe
T>tśr
Według kryterium balneologicznego dzielimy wody na
Zwykłe
T<= 200C
Termalne
T>
200C
Wody termalne dzielą się z kolei w stosunku do temperatury ciała
ludzkiego na:
Hipotermalne
( pocieplne)
T=20 -340C
Homeotermalne( równocieplne) T=340C – 380C
Hipertermalne (nadcieplne)
T>380C
1.2
PRZEZROCZYSTOŚĆ i
MĘTNOŚĆ
Przezroczystość wody jest to zdolność przepuszczania prze
nią promieni słonecznych.
Mętność wody to zdolność absorbowania promieni słonecznych
Mętność wywołana jest obecnością zawiesin pyłowych lub koloidalnych
pochodzenia mineralnego lub organicznego.
W większości przypadków wody podziemne są doskonale przezroczyste.
Dużą mętność wykazują wody bagienne oraz wody mioceńskie formacji
brunatno-węglowej, w których zawarte są zawiesiny pyłu węgla
brunatnego.
Oznaczenie przezroczystości polega na określeniu wysokości słupa
wody, przez który wzorcowy druk o wysokości liter 1,25 mm daje się
przeczytać.
Miarą przezroczystości jest wysokość słupa wody w centymetrach, przy
którym druk jest wyraźnie i ostro czytelny
Mętność oznacza się przez porównanie badanej wody umieszczonej w
szklanym cylindrze z odpowiednimi wzorcami mętności. Wzorcami są
szklane cylindry z wodą , w której znajdują się drobne zawiesiny ziemi
okrzemkowej lub kaolinu o różnej zawartości wyrażonej w miligramach na
decymetr sześcienny wody.
Wzorzec określa następujące zawartości ziemi okrzemkowej

0, 0,25; 0,5; 1 2  3  4  5 10  20 mg dm3

W praktyce często pomija się badania mętności i oznacza się ją
przeliczając wyniki badania przezroczystości na odpowiednie wartości
mętności wg przybliżonego wzoru:
M
M
P
950
P
m etosc wody m g dm3
przezroczystosc cm


1.3
BARWA
Barwa rzeczywista spowodowana jest wyłącznie rozpuszczonymi w
wodzie związkami,
Barwa pozorna spowodowana jest mechanicznymi zawiesinami, które
mogą być usunięte
Barwę oznacza się w skali platynowo-kobaltowej przez porównanie próbki ze
wzorcami. Wyniki podaje się w mgPt/dm3
1.4
AKTYWNOŚĆ
Źródłem naturalnej radoczynności wód podziemnych są pierwiastki
promieniotwórcze należące do szeregów: uranowo-radowego,
torowego, antynowego.
Jednostką bezwzględną natężenia radoczynności jest 1 bekerel (Bq) ,
który równa się rozpadowi 1 atomu na sekundę.
Aktywność właściwą określa się liczbą bekereli na metr sześcienny
wody (Bq/m3)
W zależności od natężenia promieniowania wyróżnia się radoczynność:
Słabą
<80
(Bq/dm3)
Średnią
80 -400
(Bq/dm3)
Silną
400 – 4000
(Bq/dm3)
Radoczynność niektórych źródeł w Polsce
1.5
SMAK
Odczucia smakowe zależą od:
1. Wrażliwości narządów zmysłu smaku, tzn. kubków smakowych,
znajdujących się na języku i oplecionych zakończeniami nerwowymi,
2. Temperatury wody,
3. Jakości i ilości rozpuszczonych lub zawieszonych substancji
Przy dobrej wrażliwości najmniejsze stężenia potrzebne do wyczucia smaku
wynoszą:
NaCL ( chlorek sodu, sól kuchenna)
165 mg/dm3
MgSO4 (siarczan magnezu)
250 mg/dm3
KCl
420 mg/dm3
W zależności od
substancji
wywołujących smak
rozróżnia się
następujące rodzaje
smaków
( chlorek potasu)
1.6
ZAPACH
Wody podziemne są przeważnie bez zapachu.
Jedynie wody płytkie pozostające w ścisłym związku
1. z bagnami,
2. moczarami i torfowiskami,
3. wody zakażone ściekami miejskimi lub przemysłowymi
4. i niektóre wody mineralne mają mniej lub bardziej intensywny zapach.
Rozróżnia się 5 stopni natężenia zapachu – podobnie jak smaku.
Woda przy natężeniu 3 stopnia jest niezdatna do picia , przy wyższych
stopniach nie można jej również stosować do celów gospodarczych.
ZAPACH
Zapachy specyficzne
pochodzenia
nienaturalnego
Zapachy pochodzenia
naturalnego
R
Zapachy roślinne wywołane związkami
Organicznymi, które Nie znajdują się
w stanie rozkładu
Zapach chlorowy
Zapach ziemisty
Zapach fenolowy
S
Zapach torfowy
Zapach mszysty
Zapach kory drzewnej
Zapachy gnilne wywołane
substancjami organicznymi
w stanie rozkładu
Zapach stęchły
Zapach zbutwiały
Zapach zgnitych jaj
G
2.
2.1
Właściwości chemiczne wód podziemnych
Skład chemiczny wód podziemnych zależy przede
wszystkim od rodzaju i właściwości skał , przez które woda
się przesącza.
Najbardziej rozpowszechnione w wodach podziemnych są :
•
aniony chloru, siarczanowy, wodorowęglanowy,
•
kationy sodu, wapnia, amonu, magnezu
Poza wymienionymi pierwiastkami w
wodach podziemnych znajdować się mogą
jako mikroelementy : lit, bor, fluor, glin,
krzem, miedź, bar, ołów, chrom, arsen,
Śladowo mogą występować : rubin, złoto,
rtęć, oraz pierwiastki promieniotwórcze:
radon, toron, aktynon, rad, tor.
2.2
Ogólna mineralizacja. Stopień zmineralizowania wody
określa się prze ogólną mineralizację, której wskaźnikiem
orientacyjnym jest masa suchej pozostałości określająca
zawartość nielotnych składników wody
Ogólna mineralizacja jest nieco zaniżona gdyż w procesie odparowywania i
suszenia osadu następuje częściowy rozkład węglanów z wydzieleniem
lotnego dwutlenku węgla.
Suchą pozostałość wyznacza się przez odparowanie wody i wysuszenie
powstałego osadu w temperaturze 1050C
Suchą pozostałość oblicza się jako stosunek masy suchego osadu do
objętości próbki wody:

ms
3
S
mg dm
V

Według ogólnej mineralizacji dzieli się wody na trzy podstawowe grupy:
1. Normalne lub słodkie
S<500 mg/dm3
2. O podwyższonej mineralizacji
S=500 do 1000 mg/dm3
3. Mineralne
S>1000 mg/dm3
2.3
Odczyn wody
Hydroliza - reakcja chemiczna polegająca na rozpadzie cząsteczek
związku chemicznego na dwa lub więcej mniejszych fragmentów w reakcji
z wodą lub parą wodną.
W wodach podziemnych które są złożonymi roztworami, wartość stężenia
jonów wodorowych pH zależy przede wszystkim od dysocjacji
rozpuszczonych składników
Dysocjacja elektrolityczna to proces rozpadu cząsteczek związków
chemicznych na jony pod wpływem rozpuszczalnika,
Symbol pH oznacza logarytm stężenia jonów wodorowych [H+] ze
znakiem ujemnych.
1.
Podczas hydrolizy soli słabej zasady i słabego kwasu odczyn
roztworu pozostaje praktycznie obojętny.
2.
Hydroliza soli słabego kwasu i mocnej zasady wytwarza roztwór
alkaliczny,
3.
a hydroliza soli pochodzącej z mocnego kwasu i słabej zasady
wytwarza roztwór kwaśny.
Jeżeli pH = -log [H+] = 7 oznacza to, że jej odczyn takiej wody jest
obojętny. Zmiana pH na mniejsze od 7 oznacza zmianę odczynu na
kwaśny, zaś pH >7 wskazuje na odczyn zasadowy.
Odczyn wód naturalnych waha się w granicach pH 4-9 i zależy od wielu czynników:
−
zawartości węglanów, wodorowęglanów i dwutlenku węgla (wody
węglanowe są zasadowe, ubogie w węglany – kwaśne);
−
charakteru podłoża glebowego, które może zawierać związki o charakterze
kwaśnym lub zasadowym;
−
zanieczyszczeń ściekami;
−
opadów atmosferycznych, które mogą powodować wzrost ilości słabych i
mocnych kwasów w wodach
2.4
Dwutlenek węgla CO2
Źródłem dwutlenku węgla są procesy magmowe i chemiczne , fizjologiczne
oraz działalność człowieka.
W procesach magmowych i wulkanicznych powstają ogromne ilości
dwutlenku węgla, który szczelinami dostaje się do wody podziemnej i łatwo
się rozpuszcza.
Dwutlenek węgla odgrywa dużą rolę przy rozpuszczaniu niektórych
węglanów zwłaszcza wapnia i magnezu.
2.5
Tlen
Zawartość tlenu w wodach podziemnych jest bardzo mała. Na pewnej
głębokości , zwanej granica tlenową , tlen zupełnie zanika.
2.6
Wapń
Jest jednym z najbardziej rozpowszechnionych w wodzie pierwiastkiem.
Zawartość wapnia w wodach bliższych powierzchni terenu nie przekracza
1g/dm3
2.7
Magnez
Występuje on rzadziej niż wapń i w mniejszych ilościach. Powstaje przez
ługowanie dolomitu CaMg(CO3)2 .
Przy zawartości ponad 1000 mg/dm3 jest źródłem agresywności
magnezowej
2.8
Twardość wody
Obecność soli wapniowych i magnezowych w wodzie warunkuje bardzo
ważną właściwość chemiczną , zwaną twardością wody. Im większe
stężenie jonów Ca2+, Mg2+, tym większa jest twardość wody.
Twardość węglanowa nazywana tez przemijającą wywołana jest przez
wodorowęglany wapnia i magnezu. Twardość węglanowa w nieznacznym
stopniu spowodowana jest obecnością węglanów i wodorotlenków wapnia i
magnezu
Twardość niewęglanowa ( twardość stała) spowodowana jest
obecnością mniej pospolitych soli wapniowych takich jak siarczany i chlorki,
rzadziej azotany, fosforany, krzemiany. Sole te nie wytrącają się podczas
gotowania
Suma twardości węglanowej i niewęglanowej jest
twardością ogólną
Obowiązująca w Polsce jednostka twardości wody jest jeden mg
CaCO3/dm3
Węglan wapnia (CaCO3) to białe ciało stałe, trudno rozpuszczalne w
wodzie, jednak jest rozpuszczalny w wodzie nasyconej dwutlenkiem węgla
lub w roztworze chlorki amonu (NH4Cl - salmiak). Ma budowę krystaliczną.
Temperatura topnienia wynosi 1289oC.
W wysokiej temperaturze (ok. 900oC) oraz pod wpływem kwasów rozkłada
się na tlenek wapnia (CaO - wapno palone) i dwutlenek węgla (CO2). W
wodzie nasyconej dwutlenkiem węgla przechodzi w wodorowęglan wapnia:
CaCO3 + H2O + CO2 Ca(HCO3)2
Wody podziemne zawierające CO2 rozpuszczają skały wapienne.
Wydostając się na powierzchnię tracą CO2 i wydzielają węglan.
Dzięki temu procesowi na ścianach jaskiń powstają stalaktyty i stalagmity.
W przyrodzie występuje w postaci:
•
kalcytu - jest to najtwardsza, krystaliczna postać węglanu wapnia.
Może być bezbarwny lub w zależności od domieszek - żółty,
różowy, szary. Jest składnikiem wielu skał osadowych (wapieni,
margli) oraz metamorficznych (marmurów). Wykorzystywany jest
głównie w przemyśle ceramicznym i szklarskim.
•
•
•
aragonitu - pospolity składnik skorupy i szkieletów współczesnych
organizmów, główny składnik pereł. Niekiedy tworzy się w skutek
procesów hydrotermalnych, krystalizuje z wód gorących źródeł lub
tworzy nacieki na jaskiniach. W jubilerstwie jest rzadko stosowany
ze względu na miękkość.
kamienia wapiennego
kredy - skała osadowa powstałą w wyniku nagromadzenia dużych
ilości wapiennych szkieletów glonów planktonicznych, skorupek
otwornic i drobnych nieorganicznych ziaren kalcytu. W Polsce
występuje na Wyżynie Lubelskiej.
Kamień wapienny wykorzystywany jest do produkcji wapna palonego
(reakcja podana jest wyżej) i cementu. Z kredy naturalnej wyrabia się
kredę do pisania oraz jest to dodatek w produkcji farb. Tzw. kreda strącona
jest używana do wyrobu papieru, kitu, farb, gumy oraz past do zębów.
2.9
Żelazo i mangan
Żelazo i mangan występują w wodach podziemnych w niewielkiej ilości.
Nieduże ilości , rzędu dziesiętnych mg/dm3 , powodują zmianę smaku
wody ( smak atramentu) . W przewodach wodociągowych tworzy się
szlamisty osad, który z czasem twardnieje, zmniejsza czynna
powierzchnie przepływu aż do całkowitego zatkania rur.
Woda z większą zawartością żelaza i manganu nie może być stosowana
w pralniach, farbiarniach i przemyśle spożywczym.
Wody do picia i celów gospodarczych nie mogą zawierać ogólnego Fe
ponad 0,5 mg/dm3 oraz manganu Mn2+ ponad 0,1 mg/dm3
2.10
Jon chlorkowy
Należy do najczęściej rozpowszechnionych, towarzyszy jonom sodu i
potasu, wywołując zasolenie wód. Wpływa ujemnie na smak i zapach. W
wodach pitnych zawartość jonu chlorkowego nie może przekraczać 250
mg CL-/dm3. Obecność wolnego chloru dopuszczalna jest tylko w razie
chlorowania wody w ilości 0,3-0,5 mg CL2/dm3 .
2.11
Jon siarczanowy SO42-
Głównym jego źródłem jest ługowanie skał siarczanowych - gipsu, anhydrytu, soli
magnezowo-potasowych.
Często jon siarczanowy dostaje się do płytkich wód podziemnych wskutek rozkładu i
utleniania substancji organicznych.
Zawartość jego w wodach do picia nie może przekraczać 200 mg SO42- /dm3
W większych ilościach działa agresywnie w stosunku do betonu powodując
spęcznienie i spękanie betonu.

2.11
Związki azotowe
NH 4
jon amonowy
NO2
jon azotynowy
NO3
jon azotanowy
Występują one w postaci jonów amonowych, jonów azotynowych i azotanowych.
Większe ich ilości , rzędu kilku lub kilkunastu mg/dm3 , występują w niektórych
wodach płytkich , do których mogą dostać się ze źródeł powierzchniowego
zanieczyszczenia.
W skutek rozkładu substancji białkowych powstaje , przy współudziale bakterii
gnilnych , amoniak. Obecność amoniaku w wodzie płytkiej wskazuje na świeże
źródło zanieczyszczenia, równoczesna zaś obecność amoniaku, azotynów i
azotanów wskazuje , że woda jest od długiego czasu zanieczyszczana.
3.
Zakres badań fizycznych i chemicznych
własności wód podziemnych
Określenie podstawowych cech fizycznych i chemicznych jest niezbędne do
charakterystyki technicznej i hydrogeologicznej wód podziemnych.
Zakres analizy zależy od celu jakiemu ma służyć i winien być każdorazowo
ustalany przez hydrogeologa i technologa.
Orzeczenie o badaniach powinno zawierać następujące informacje :
1. Dane dot. Laboratorium wykonującego badania,
2. Osoby, która pobrała próbkę,
3. Lokalizacja ujęcia,
4. Czasu i sposobu pobrania próbki,
5. Ilości i głębokości pobrania wody,
6. Warstwy wodonośnej
Dz.U.2007.61.417 zawiera Rozporządzenie Ministra Zdrowia dotyczące
wymagania odnośnie jakości wody do spożycia przez ludzi, częstotliwość i
zakres badań wody, program monitoringu jakości wody, sposób nadzoru nad
laboratoriami wykonującymi badania jakości wody, oraz sposób informowania
konsumentów o jakości wody.
OCHRONA WÓD
PODZIEMNYCH
Wykład nr 5
Na podstawie podręcznika
„HYDROGEOLOGIA z podstawami geologii”,
Jerzy KOWALSKI,
WUP, Wrocław 2007
OPRACOWAŁ
dr hab.inż.Wojciech Chmielowski prof.PK
Instytut Inżynierii i Gospodarki Wodnej
Zakład Gospodarki Wodnej, PK
Wysokość zasilania
infiltracyjnego strefy
saturacji
Właściwości wód
podziemnych