Transcript Ontwapend naïve avond voor de mede menselijkheid

Ontwapenend naïeve avond voor de medemenselijkheid
Een sober decor, maar wel met veel
sneeuw.
foto Kurt van den Elst
SARA VAN DER KOOI
Verdonck en Thomas eigenden
zich Bruto's woorden toe en
creëerden hiermee een volstrekt
uniek, naïef en ontwapenend
universum. 'Ik zou een
verrassingsuitvinder willen zijn',
vertelt Willy Thomas vol vuur. 'Maar
alles is al uitgevonden. Koeien
bijvoorbeeld.' Verdonck staat er
begripvol naast. Even daarvoor
vertelde hij vol enthousiasme wat
hij zou doen als hij
'hondenasielman' was, 'beschermer
van alle honden.' Want het is
belangrijk om 'het goede te
betrachten en alle hondjes lief te
hebben'.
toneel
Wat ik graag zou zijn als ik niet was
wat ik ben
Toneelhuis
***
Twee mannen in de sneeuw. De
een zit in een blauwe fauteuil, de
ander staat. Ze kletsen, babbelen,
praten over wat ze allemaal graag
zouden willen zijn. Kasteelspook
bijvoorbeeld, die 's nachts lekker
rondspookt over de kasteelmuren.
Of kinderdokter, eentje die de
thermometer eerst in de honing
sopt. Of misschien een dief, die de
spullen die hij steelt aan de armen
uitdeelt. Want: 'Iedereen benijdt de
medemenselijkheid, daarom is er
zoveel misdaad'. De twee mannen
zijn de Vlaamse theatermakers
Benjamin Verdonck en Willy
Thomas, hun voorstelling heet 'Wat
ik graag zou zijn als ik niet was wat
ik ben'. Eerder maakten ze samen
de pareltjes '313/misschien wisten
zij alles' (gebaseerd op de
dierenverhalen van Toon Tellegen)
en de hilarische chaosvoorstelling
'Global Anatomy'. Ditmaal
gebruikten ze het licht
absurdistische werk van de
Argentijnse schrijver César Bruto
(pseudoniem van Carlos Wames,
1905-1984), die het perspectief van
een kind gebruikte om aan te
duiden wat er in zijn wereld zoal
verbeterd zou moeten worden.
© Trouw
Opvallend is dat de twee ditmaal
geen overvol rommeldecor
gebruiken. De voorstelling begint in
het donker met een objectenspel
van grote en kleine lichtgevende
cirkels. Zo wordt de vervreemding
al mooi ingezet: je denkt er een
verhaaltje van paring en geboorte
te zien, maar het verloopt toch net
iets anders. Afgezien van dit
staaltje visuele
theaterverwondering is het decor
sober. Vooraan een stoel en enorm
veel sneeuw uit sneeuwmachines
die erboven hangen. Rechtsachter
een tafel waarop Verdonck met
uitgeknipte tijdschriften steeds
grimmiger collages maakt van
mode- en oorlogsbeelden, die hij
op het achterscherm projecteert.
Het geheel is niet bijzonder
indringend of onthutsend maar de
aandoenlijk naïeve tekst en het
heerlijk transparante en lichtvoetige
toneelspel van de mannen maakt
de voorstelling tot een verfrissende
avond, vol kinderlijke verbazing en
sint-bernardshonden die 'de
medemenselijkheid helpen'.
www.toneelhuis.be
maandag 13 februari 2017
Pagina 10 (1)