Transcript Meer weergeven. - HME-MO

Na regen komt zonneschijn
Maandagochtend 7 november was het weer zover: het zoveelste ritje richting Amsterdam Amstel
stond om 10.10 uur gepland. Normaal gesproken gaan we altijd met de auto naar het ziekenhuis,
maar die werd die ochtend verwacht bij de garage. Op naar plan B. Dit betekende dat mijn moeder
en ik per trein naar het OLVG moesten.
Om half 8 ’s ochtends verscherpte de kou op het station in Wijchen zich met een ijzige wind. Met
knalrode, koude vingers tikte ik op de kaartjesautomaat onze eindbestemming voor die dag in.
Aangezien ik een studenten-ov heb, zou mijn moeder met 40 procent korting kunnen meereizen. Ook
dit ging niet zoals we gepland hadden: er is één automaat op het station aanwezig waar je nog
ouderwets kaartjes kunt kopen en die hield het die dag – net als onze auto – voor gezien. Bijna
twintig euro lichter stapten we de trein in.
Gelukkig ondervonden we geen tegenslagen onderweg naar het ziekenhuis. Op tijd arriveerden we in
de wachtkamer. Redelijk moe zakte ik in de houten stoel. Twintig minuten na de afgesproken tijd –
het liep uit omdat de patiënt voor mij zelf een kwartier te laat op zijn afspraak was – werd mijn naam
omgeroepen. De MRI-scan van de bult op één van mijn ribben onder mijn borst kon van start gaan.
Toch bleken ze het niet goed in beeld te krijgen, waardoor ze een infuus inbrachten. Zo bang als
sommige kinderen voor de tandarts zijn, zo bang ben ik voor naalden. Ik beet op mijn lip, keek de
andere kant op en hoopte dat het moment snel voorbij zou gaan. Gelukkig hielp het infuus en was de
MRI-scan geslaagd. Na afloop maakte de warme knuffel van mijn moeder die mij in de wachtkamer
opwachtte alles goed.
De tegenslagen van deze dag werden al snel vergeten toen ik later met mijn moeder in een nabij
liggend cafeetje achter een kop dampende latte machiato en een tosti kaas over koetjes en kalfjes
aan het praten was. Onze vaste prik na een ziekenhuisbezoek. Mijn tentamens had ik gehaald, mijn
zus had net met haar vriend een huis gekocht en ik had die avond een kijkavond voor een prachtige
kamer in het centrum van Nijmegen. En raad eens wat: ik typ deze column vanuit die kamer. Er
waren veel geïnteresseerden voor de kamer, maar de bewoners hadden mij gekozen.
Hoe erg de ziekte HME-MO kan tegenvallen, hoeveel tranen we er soms ook om moeten laten, houd
altijd in je achterhoofd: na regen komt zonneschijn!
Eva de Waal