Transcript Klik hier voor verdere info

Afscheid pastoor Jef Van Kerckhoven in Kontich-Kazerne.
Het was al een hele tijd aangekondigd. In parochieteam en allerlei werkgroepen
binnen en buiten de parochie werd en wordt gewerkt om de praktische gevolgen van
een-priester-minder op te vangen. Onverwacht was het dus niet, maar toch… ineens
is het daar: pastoor Jef neemt afscheid van Kontich-Kazerne.
Het moest een mooi verzorgde, warme viering worden. Daarvoor waren al dagenlang
de voorbereidingen bezig. De kerk werd extra gepoetst, de misteksten opgesteld, de
zang voorbereid. Zaal Pronkenborg werd klaargezet en een hele ploeg was al van
zaterdag bezig om natjes en droogjes voor de receptie te verzorgen.
Zondagmorgen bleef de kerkdeur om halftien gesloten. De normale viering was
verschoven naar de namiddag zodat ze niet samenviel met de zondagsvieringen in
de buurparochies.
Klokslag drie uur kwam de stoet voorgangers binnen: een rij misdienaars samen met
pastoor Jef, pastoor Jos en diaken Bob. De kerk was kort daarvoor barstensvol
gelopen, en dat liet zich horen in het massaal meegezongen openingslied: ‘Mijn
vrienden zijt gij, zegt de Heer’. Pastoor Jef had ervoor gekozen om de lezingen van
de zondag te gebruiken. Die pasten mooi bij de gelegenheid: zo wijst Johannes de
Doper Jezus aan als Gods geliefde Zoon, heiland voor de wereld. Is dat niet wat een
priester doet in een parochie: Jezus en zijn boodschap in de gemeenschap
binnenbrengen?
Na Jef zijn inleidingswoord op de viering namen de lectoren wel even over om op het
bijzondere van deze zondag te wijzen: het afscheid van onze parochieherder maar
vooral het dankbare vieren om zoveel jaren priesterwerk en inzet in onze
gemeenschap.
Verschillende leden van parochiale verenigingen namen in de loop van de viering
lezingen voor hun rekening.
Het koor zong voor het eerst de volledige mooie mis van Ravanello en enkele
koorwerken. Maar bij de acclamaties en andere samenzang liet heel de kerk zich
sterk horen, en dat maakte het echt wel deugddoend en feestelijk.
Pastoor Jef hield zijn homilie over het zondagsthema iets korter, maar zijn
dankwoord op het einde mocht wat langer duren dan een doordeweekse preek.
Het was dan ook een heel lange periode waarin hij met tal van groepen en personen
mocht samenwerken om de parochie een levendige, actieve gemeenschap te maken
waar het goed is om erbij te horen.
Ontroerd dacht hij terug aan zijn confraters in het montfortanenklooster en vele
andere parochiemedewerkers die ondertussen overleden zijn.
Hij hoopt in zijn geboortestreek nog lang priesterwerk te kunnen doen, maar dan
zonder eindverantwoordelijkheid in een parochie.
Een daverend applaus vertolkte ieders dank, een boeketje en een knutselwerkje van
de kinderen uit de nevendienst kwam daar nog extra bij.
Na een daverend slotlied ging ieder naar buiten, maar de pastoor zelf mocht nog
door een erehaag van de jeugdbeweging voor hij met alle mensen naar Pronkenborg
kon gaan.
Ook die liep barstensvol, maar de medewerkers hadden de glazen al gevuld, zodat
iedereen snel op onze pastoor kon klinken.
Verspreid over de receptie werd een verscheidenheid van smakelijke hapjes
rondgebracht, en die vonden gretig aftrek.
Op de achtergrond draaide een montage van foto’s met Jef en een heleboel figuren
van wat kilootjes geleden en weelderiger en kleuriger haardos…
Aan gesprekstof was er dus geen gebrek. Namens het parochieteam en de hele
parochie bracht Jos Miseur een welgemeend dankwoord, en schepen Joost Filet
deed dat namens het gemeentebestuur.
En nog een hele tijd daarna kon Jef van het ene naar het andere groepje gaan voor
een hartelijke babbel.
En de dag ging toe en de volgende morgen weer open: Kontich-Kazerne heeft geen
pastoor meer en staat voor een nieuwe uitdaging. Maar zoals in de speech enkele
eminente sprekers werden aangehaald: ‘Wir schaffen das, yes, we can!’