Transcript PDF-versie voor persoonlijk gebruik

Recensie: Andre Brasseur en band**
De Roma Borgerhout
woensdag 28 december 2016
foto © News Records
Recensie:
Op zeventien staat ie in de lijst van best verkopende Belgische artiesten: André
Brasseur. Dat heeft ie voornamelijk te danken aan zijn grootste hit ‘Early Bird
Sattelite' uit 1965. Het nummer werd al snel qua titel ingekort tot ‘Early bird'. In die
jaren '60 en '70 werden zijn nummers (o.a. Big Fat Spiritual) niet zelden gebruikt voor
jingles van de BRT en ook de stations van piratenradio's deden er maar al te graag
beroep op voor hun tunes. Brasseur verkocht meer platen dan Bobbejaan Schoepen
en K3. Toen ie vier jaar geleden in de Bonnefooi optrad, een café over de AB, net
zoals zijn carrière gestart was: in bars, ontstond het idee om een nieuwe band te
vinden voor hem. Dertigers en veertigers begeleiden de 77-jarige
Hammondorgelbespeler nu. En het moet gezegd, het is vooral de verdienste van
gitarist Ben Van Camp, bassist Ben Brunin, trompettist Jo Hermans, saxofonist
Wietse Meys en drummer Dirk Jans dat ze het wat karakteristieke zompige,
moerassige geluid van het orgel en zijn lesliespeaker tot een hoger, moderner en
funkier/rockend niveau wisten te tillen.
220 000 Belgische frank kostte zijn orgel in de jaren zestig. Het gevaarte weegt zo'n
250 kilo en kreeg een gouden laagje omdat de Duitse televisie destijds vond dat een
gewoon houten exemplaar te weinig star quality opleverde. Sindsdien sprak men
over ‘André Brasseur and his golden organ'. Naar verluidt weigerde hij een
samenwerking met James Brown en Claude François. Maar met Roland Kluger, de
man achter de carrières van Will Tura en Plastic Bertrand, ging Brasseur wel in zee.
Op het hoogtepunt van zijn carrière had ie twee nachtclubs in de jaren '80 en zo'n 80
man personeel onder zich. Maar net zoals bij Bobbejaan die op een bepaald moment
bleef steken in het moeras van Bobbejaanland, kon ook Brasseur zijn internationale
carrière niet verder zetten en moest hij na verloop van tijd zijn clubs ook van de hand
doen. In de jaren ‘90 was ie studiomuzikant voor Vaya Con Dios. Hij speelde
nummers als What‘s a Woman, Nah Neh Nah en Heading for a Fall in.
‘Koede avond. C'est juste hé. Ik heb Nederlands op school geleerd. 't Is niet
gemakkelijk om te praten. Et voila. Ik ben een verlaten kind. Mijn ouders zijn al dood.
Ik heb geen stukje brood.' zei de man als opener in het Nederlands met stevig Frans
accent. Bij ‘Periferic' daagt ie het publiek uit om de stoeltjes te laten voor wat die zijn.
We zijn nog maar aan het vierde nummer van de avond en de vis wil aanvankelijk
niet bijten. Tot er een drietal mensen zich op de dansvloer begeven en zij onder
andere dankzij die trompetsolo van Jo Hermans al snel vermenigvuldigen. Eén
vrouw vraagt Brasseur ook even om op het podium te komen dansen. In de volgende
nummers krijgt elke muzikant wel even een solo. Een repetitie voor het feest van
Nieuwjaar. Zo nodigt Brasseur ons uit om de avond op te vatten. Â
Een nummer als ‘The kid' ademt moeiteloos die sfeer uit van de danscafés van
weleer, van de Lou Roman Bands van deze wereld ook, maar dan tot een ander
niveau gebracht. Het is dat spagaat waar we constant mee zitten tijdens de ganse
show die maar liefst 26 minuten zou uitlopen en dus bijna een uur en drie kwartier
zou duren in plaats van het voorziene uur en een kwart. Wat proberen de
massamedia te doen? Brasseur te hypen, dit soort muziek terug hip te maken terwijl
er niks hips is aan orgelmuziek. Dit ademt vooral de twintigste eeuw uit, en helemaal
niet de enentwintigste.
Een nummer als ‘Early bird' laat ie door het publiek mee ‘padadammen' terwijl de
Dit artikel en zijn foto zijn auteursrechtelijk beschermd - kopij enkel bestemd voor persoonlijk gebruik
Herdistributie in eender welke vorm zonder voorafgaand schriftelijk akkoord van de auteur is verboden
This article and its picture is copyrighted - copy for personal use only
No (re)distribution in any way allowed without written permission of the author
Pagina 1/3
geluidsman, die blijkbaar wel zijn vak kent en uit de nieuwe luidsprekers van de
Roma een volle sound weet te genereren, het geluid van de Hammond even stiller
zet. Brasseur coverde vervolgens ‘Universal Nation' van Push. Een nummer dat drie
noten inhoudt voor hem op orgel. Of hoe simpel muziek soms kan zijn.
De man die recent de Vinyl Frontier Lifetime Achievement Award – dat is een
mondvol - in de wacht mocht slepen, kreeg op het einde een ‘Merci André!'
gescandeerd door het publiek, wat overigens uitgelokt werd door de man zelf en Jan
Delvaux die hem aankondigde. Finaal bracht ie nog een hommage aan Booker T. &
the M.G.‘s door zijn versie van ‘Green Onions' op de Roma los te laten. Was dit
optreden vijf sterren waard? Neen. Daarvoor was het te veel van hetzelfde en
voelden we dat niet iedereen in het publiek (niet alleen de mensen op het balkon)
volledig overstag waren gegaan.
Het moet zijn dat onze collega journalisten uit misplaatste idolatrie en/of door iets te
diep in het glas gekeken te hebben 's middags in de Marquee van Pukkelpop en/of
omdat Brasseur er het ouderdomsdeken was en ze hem wilden sparen (zoals men
ook kennelijk doof was voor Paul McCartneys valse noten op Rock Werchter) en/of
bij gebrek aan betere artiesten van de nieuwe generatie en/of het gevaar dat er
anders in zat dat de journalisten geen vijfsterrenreview konden afleveren aan de
Chokri's van deze wereld wat sowieso voor gezeik zou zorgen achteraf en/of om
communautair gehakketak te voorkomen, wellicht kozen voor de gemakkelijkste en
veiligste optie om een charmeoffensief te starten richting deze Waalse muzikant
want wij zagen vooral het surrealistische van een uitverkochte De Roma op
woensdagavond terwijl deze act eerder past bij een gezapige zondagmatinee voor
bejaarden net als de Lou Roman Band, het Willy Claes Quartet en vele andere. Dat
is misschien nog eens een idee voor Pukkelpop 2017: het Willy Claes Quartet. Naar
verluidt heeft die man dezelfde politieke overtuiging als de organisator van
Pukkelpop... En is zijn dochter de ex-burgemeester van Hasselt. Dus zo moeilijk kan
dat niet zijn.
Wat nuchterheid zou dus geen kwaad kunnen in de muziekjournalistiek. Dat wensen
we onze collega's van de massamedia toe voor het nieuwe jaar: dat ze wat meer
platte waterkes drinken op een muziekfestival dan alcoholische dranken. Hun
geloofwaardigheid zal erop vooruitgaan en hun lezerspubliek (voor zover ze dat nog
hebben) zal het hen in dank aanvaarden. Voor alle duidelijkheid: we gunnen het
Brasseur en de tweede adem die ie voor zijn carrière vond. En die droom om in
L‘Olympia in Parijs te staan: daarvoor heb je geen geforceerde hype nodig. Bart
Peeters van de Droomfabriek volstaat.
< Bert Hertogs >
De setlist: (mogelijks onvolledig)
Intro
Holiday
Studio 17
Special 230
Periferic
Concorde
Pow-pow
The kid
Big fat
Funky
The invasion
Atlantide
Fugue
Early bird
Dit artikel en zijn foto zijn auteursrechtelijk beschermd - kopij enkel bestemd voor persoonlijk gebruik
Herdistributie in eender welke vorm zonder voorafgaand schriftelijk akkoord van de auteur is verboden
This article and its picture is copyrighted - copy for personal use only
No (re)distribution in any way allowed without written permission of the author
Pagina 2/3
Universal nation
X
Revolution 2000
Green Onions (cover Booker T. & the M.G.‘s)
Dit artikel en zijn foto zijn auteursrechtelijk beschermd - kopij enkel bestemd voor persoonlijk gebruik
Herdistributie in eender welke vorm zonder voorafgaand schriftelijk akkoord van de auteur is verboden
This article and its picture is copyrighted - copy for personal use only
No (re)distribution in any way allowed without written permission of the author
Pagina 3/3