Transcript ΝΕΡΟΜΥΛΟΣ ΣΑΜΙΩΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Α3
ΝΕΡΟΜΥΛΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΣΑΜΙΩΤΗΣ Α3
ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΤΑΚΕΥΗ ΜΟΥ ?
O νερόμυλος που κατασκευάσαμε στο εργαστήριο τεχνολογίας παριστάνει ένα παραδοσιακό σπίτι με έναν νερόμυλο στο πίσω μέρος του. Η λειτουργία του ήταν σημαντική για τα παλιά τα χρόνια καθώς με το νερόμυλο οι άνθρωποι έπαιρναν το αλεσμένο σιτάρι βασικό στοιχείο της καθημερινής διατροφής τους. Όμως στις μέρες μας έχουν διασωθεί πολλοί λίγοι οι όποιοι χρησιμοποιούνται ως μουσεία και ελάχιστοι με το πραγματικό τους ρόλο.
ΚΟΣΤΟΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ
ΧΑΡΤΟΤΑΙΝΙΑ : 1€ ΒΙΔΕΣ :2€ ΠΡΟΚΕΣ :1€ ΚΑΡΦΙΤΣΕΣ :0,5€ ΚΟΝΤΡΑ ΠΛΑΚΕ :5€ ΚΑΛΟΔΙΑ :3 ΣΟΛΙΝΑΚΙ: 0,5€ ΠΛΑΣΤΙΚΟ ΔΟΧΕΙΟ:0,5€ ΜΠΑΤΑΡΙΕΣ:0,5€ ΔΙΑΚΟΠΤΑΚΙ:0,2€
ΣΥΝΟΛΟ:14,2€
ΠΟΡΕΙΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
• • • Αναγνωρίσαμε (με τη βοήθεια του καθηγητή μας) όλα τα υλικά και γράψαμε πάνω τους τα κεφαλαία γράμματα του σχήματος, ανάλογα για ποια τεμάχια της κατασκευής θα χρησιμοποιηθούν. Κατασκευή ορθογώνιου ξύλινου κουτιού για τοποθέτηση μέσα του, του πλαστικού δοχείου (Κ). Τεμαχίσαμε το κάθε ένα από τα κόντρα-πλακέ πάχους 8 mm και διαστάσεων: 280 x 60 mm, σε δύο κομμάτια (Α) και (Β) και φτιάξαμε α)Δύο κομμάτια (Α) μήκους: 170 mm και β)Δύο κομμάτια (Β) μήκους 90 mm. Τα λειάναμε με γυαλόχαρτο, τα κολλήσαμε με ξυλόκολλα και τα καρφώσαμε με καρφιά, έτσι ώστε να σχηματίσουμε το πλαίσιο του παραπάνω σχήματος (κάτω από τον νερόμυλο), όπου θα τοποθετήσουμε το πλαστικό δοχείο (Κ). Πριν το καρφώσουμε φροντίσαμε να δοκιμάσουμε αν χωράει μέσα του το πλαστικό δοχείο (Κ). Φροντίσαμε να κατασκευαστεί έτσι ώστε να χωράει το (Κ).
Βιδώσαμε στη μέση των δύο κομματιών (Α) από μία βίδα θηλιά (όπως στο σχήμα κάτω από τον νερόμυλο). Κόψαμε προσεκτικά με ένα μαχαίρι τα «χερουλάκια» του δοχείου (Κ) (αν δεν είναι ήδη κομμένα). Ανοίξαμε μια τρύπα Φ 4 mm στο πλάι της μιας μικρής πλευράς του πλαστικού δοχείου (Κ) (βλέπε σχήμα). (αν δεν είναι ήδη ανοιγμένη). Τοποθετήσαμε την κατσαβιδόβιδα Μ4 (από έξω προς τα μέσα) και στερεώσαμε ένα από τα κλίπς (Θ) συγκράτησης της αντλίας με ένα παξιμάδι Μ4.
Σφηνώσαμε το πλαστικό δοχείο, μέσα στο ξύλινο πλαίσιο και φτιάξαμε δύο εγκοπές στο χείλος του δοχείου (αν δεν είναι ήδη φτιαγμένες) στη θέση που βρίσκονται οι θηλιές, εκεί όπου θα τοποθετηθεί ο άξονας.
Κατασκευάσαμε την αντλία (Μ) σύμφωνα με τις οδηγίες της. (αν δεν είναι ήδη κατασκευασμένη). Ζεστάναμε το ένα άκρο του ελαστικού σωλήνα (Η) σε ζεστό νερό και σφηνώσαμε το στην αντίστοιχη θέση του στο σώμα της αντλίας (Μ). «Κουμπώσαμε» την αντλία (Μ) στο κλίπς (Θ) της μέσα στο πλαστικό δοχείο (Κ).
Φτιάξαμε τα πλευρικά κομμάτια (Γ) και (Δ) από τα δύο κόντρα-πλακέ πάχους 8 mm και διαστάσεων: 200 x 44 mm. Αφαιρέσαμε το διάστικτο (μαυρισμένο) τμήμα στο μέσο του κομματιού (Γ) (Εκεί θα μπει ο ηλεκτρικός διακόπτης). Πάνω στα (Γ) και (Δ) ανοίξαμε τις τρύπες τους διαμέτρου 3 mm με τρυπάνι Νο 3, ακριβώς στη θέση που δείχνει το παρακάτω σχήμα. (Για την αφαίρεση του διάστικτου (μαυρισμένου) τμήματος από το μέσον του .
• • • • • • • Κόψαμε το κομμάτι (Ε) από το κόντρα-πλακέ πάχους 6 mm και διαστάσεων: 190 x 130 mm σύμφωνα με το παραπάνω δεξιό σχήμα. Αφαιρέσαμε τα διάστικτα (μαυρισμένα) κομμάτια. Το ορθογώνιο κομμάτι αναπαριστά παράθυρο του νερόμυλου. Σημειώσαμε με ελαφρύ κάρφωμα ενός καρφιού ακριβώς τα δύο σημεία όπου θα βιδωθούν τα κλίπς συγκράτησης του πλαστικού σωλήνα.
Βιδώσαμε τα κομμάτια (Γ), (Δ) με δυο νοβοπανόβιδες το καθένα, πάνω στα κομμάτια (Β) του ξύλινου κουτιού, όπως στο πρώτο σχήμα του νερόμυλου. (Προσέξαμε οι βίδες να μην τρυπήσουν το πλαστικό δοχείο γιατί θα είχαμε διαρροή νερού.) Καρφώσαμε και κολλήσαμε το κομμάτι (Ε) πάνω στα κομμάτια (Γ) και (Δ) όπως στο πρώτο σχήμα του νερόμυλου. Επειδή η πάνω ακμή του (Γ) προεξέχει, την λειάναμε με γυαλόχαρτο, ώστε να «πατάει» ακριβώς πάνω στα (Ε),(Γ),(Δ) η σκεπή (Φ) Κολλήσαμε τη σκεπή (Φ), (κόντρα πλακέ πάχους 4 mm και διαστάσεων: 260 x 80 mm) πάνω στο οίκημα σου.
Λιμάραμε (τρίψαμε με λίμα μετάλλων) ελαφρά τις άκρες του μεταλλικού άξονα (Λ), έτσι ώστε να μπορεί να βιδωθεί πάνω του το παξιμάδι Μ4. Συναρμολογήσαμε τη φτερωτή (Ι) με τα οκτώ πτερύγια και τα δυο πλαϊνά της.
• • • • • • • • Ξεβιδώσαμε τις τέσσερις νοβοπανόβιδες συγκράτησης των κομματιών (Γ), (Δ) και αφαιρέσαμε το οίκημα από τη βάση του (το ξύλινο κουτί). Περάσαμε το μεταλλικό άξονα (Λ) στη φτερωτή (Ι) και στερεώσαμε την πάνω του με δύο ελαστικούς δακτυλίους. Τοποθετήσαμε τον άξονα (Λ) με τη φτερωτή (Ι) στις 2 θηλιές του ξύλινου κουτιού και σταθεροποιήσαμε τον πάνω στις θηλιές με άλλους δυο ελαστικούς δακτυλίους. Βιδώσαμε ξανά το οίκημα πάνω στη βάση του (το ξύλινο κουτί) , με τις τέσσερις νοβοπανόβιδες. Τρυπήσαμε τον πλαστικό σωλήνα (Ζ) με ένα τρυπάνι Φ 5,5 mm, σύμφωνα με το διπλανό σχέδιο. Σφηνώσαμε την τάπα φελλού (εφόσον υπάρχει) στο αντίστοιχο άνοιγμα του σωλήνα. Εάν δεν υπάρχει φελλός κλείσει το άνοιγμα του σωλήνα με χαρτί αντί φελλό.
Βιδώσαμε τα άλλα δύο κλίπς (Θ) συγκράτησης του πλαστικού σωλήνα πάνω στο κομμάτι (Ε) με δυο βίδες 2,9x6,5.
Σφηνώσαμε την άλλη άκρη του ελαστικού σωλήνα (Η) στην τρύπα Φ 5,5 του πλαστικού σωλήνα (σε βάθος 10 mm περίπου). (Η άλλη άκρη του ελαστικού σωλήνα (Η) πρέπει να είναι ήδη σφηνωμένη στην αντίστοιχη θέση της αντλίας (Μ)).
• • • • • • • • • • «Κουμπώσαμε» τον πλαστικό σωλήνα (Η) στα δύο κλίπς (Θ), του κομματιού (Ε) και πλησίασε τον προς την φτερωτή.
Βιδώσαμε τον διακόπτη στο άνοιγμα του κομματιού (Γ), με δύο λαμαρινόβιδες 2,9 x 6,5 mm και συνδέσαμε το ηλεκτρικό κύκλωμα όπως στο διπλανό σχήμα. Βιδώσαμε τη θήκη των μπαταριών στην πίσω πλευρά του κομματιού (Ε), κοντά στον διακόπτη.
Πιέσαμε τον ακροδέκτη των 9 volt πάνω στη θέση του στην θήκη των μπαταριών.
Γεμίσαμε το δοχείο με νερό, σε ύψος 2 cm περίπου από τον πυθμένα του δοχείου. Τοποθετήσαμε δυο μπαταρίες στη θήκη των μπαταριών και δοκιμάσαμε αν λειτουργεί η κατασκευή μας.
Προσοχή: Η αντλία έχει μέγιστη ισχύ όταν ο κινητήρας που την «οδηγεί» έχει συγκεκριμένη φορά περιστροφής. Κολλήσαμε με καλάι (ειδική κόλληση για ηλεκτρικά /ηλεκτρονικά κυκλώματα) όλες τις ηλεκτρικές ενώσεις. Έτσι θα έχουμες καλύτερη λειτουργία της κατασκευής μας.
(Επειδή το νερό εξατμίζεται, αν χρειαστεί, προσθέσαμε λίγο ακόμη νερό στο δοχείο).
ΜΕΓΚΕΝΗ ΓΩΝΙΑ ΧΑΡΑΚΑΣ ΠΙΝΕΛΑ ΠΑΛΕΤΕΣ ΤΕΜΠΕΡΕΣ ΚΑΤΣΑΒΙΔΙΑ
ΕΡΓΑΛΕΙΑ
ΠΡΙΟΝΙ ΟΠΛΟ ΣΙΛΙΚΟΝΗ ΛΙΜΑ ΣΦΥΡΙ ΠΡΙΟΝΙ
ΧΑΡΤΟΤΑΙΝΙΑ ΒΙΔΕΣ ΠΡΟΚΕΣ ΚΑΡΦΙΤΣΕΣ ΚΟΝΤΡΑ ΠΛΑΚΕ
ΥΛΙΚΑ
ΚΑΛΟΔΙΑ ΣΟΛΙΝΑΚΙ ΠΛΑΣΤΙΚΟ ΔΟΧΕΙΟ ΜΠΑΤΑΡΙΕΣ ΔΙΑΚΟΠΤΑΚΙ
• • • • • • • Ο νερόμυλος είναι η πρώτη μηχανή παραγωγής έργου που κατασκεύασε ο άνθρωπος με τη χρήση φυσικής, ήπιας και ανανεώσιμης πηγής ενέργειας. Με τη δύναμη που δημιουργεί η πτώση του νερού από ψηλά ή η ροή του και με τη βοήθεια του τροχού, εφεύρεση που άλλαξε την ανθρώπινη ιστορία, κινήθηκαν απλές και στη συνέχεια πολύπλοκες μηχανές, που κάλυψαν τις περισσότερες ανάγκες των προβιομηχανικών κοινωνιών, αντικαθιστώντας στις πρώιμες μηχανές την ανθρώπινη ή ζωϊκή δύναμη (χειρόμυλοι και ζωόμυλοι), κινητήριες δυνάμεις πριν το νερό και τον αέρα.
Η ιστορία του νερόμυλου.
Η ιστορία του νερόμυλου αρχίζει με την νερομηχανή, που αναφέρεται χωρίς λεπτομέρειες σε επιγραφές των Σουμερίων . Πιστεύεται ότι στην Ουρ νερόμυλος αναφέρεται ως «υδραλέτης» από τον χρησιμοποιήθηκαν τροχοί με φτερά από κεραμικές πλάκες για υδροδότηση και πιθανόν για άλεση σιταριού. Ο παλιότερος γνωστός Στράβωνα . Βρισκόταν κατά την παράδοση στα Κάβειρα , στο παλάτι του Μιθριδάτη ΣΤ΄ του Ευπάτορα , βασιλιά του Πόντου , όπου το 64 π.Χ.
τον είδαν οι Ρωμαίοι περιγράφει, ενώ ο Πλίνιος κατακτητές. Ο Βιτρούβιος στο έργο του περί αρχιτεκτονικής τον τον αναφέρει ως νέα μηχανή.
Κύριο λήμμα: Ελληνικοί νερόμυλοι Ο αριθμός των νερόμυλων από τους οποίους σώζονται ίχνη ξεπερνά τις 20.000 στην Ελλάδα. Μετά την επανάσταση του 1821 στα όρια του τότε ελληνικού κράτους βρέθηκαν 6.000 νερόμυλοι, από τους οποίους 5.500 περιήλθαν στο δημόσιο, κατά τα ¾ καταστραμμένοι.
« Που ‘ναι τόσα μιλιούνια δάνεια, που είναι οι πρόσοδοι, που ‘ναι οι καλύτερες γαίες, που ‘ναι οι μύλοι, που ‘ναι τ’ αργαστήρια των Τούρκων και σπίτια, που’ ναι τα περιβόλια και οι σταφιδότοποι; Ποιος τα ‘χει παρμένα;», αναρωτιέται ο Μακρυγιάννης το 1840 .
» Ο Π. Μωραϊτίνης ανεβάζει τους μύλους το 1869 σε 3.000. Καταγραφή των νερόμυλων στην Ήπειρο και τη Μακεδονία που ανήκαν τότε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, έκανε ο ταγματάρχης του μηχανικού Νικόλαος Σχινάς .
• • •
ΧΡΗΣΗΜΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΝΕΡΟΜΥΛΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Οι ελληνικοί νερόμυλοι συνήθως λειτουργούσαν με ένα ζευγάρι μυλόπετρες (με ένα μάτι, μονόφθαλμοι), ενώ σπανιότερα, όπου υπήρχε νερό με μεγάλη δύναμη, με δυο (με δυο μάτια, διόφθαλμοι) ή και με περισσότερα ζευγάρια μυλόπετρες. Για το λόγο αυτό αιώνιοι αντίζηλοι των αγροτών για το νερό ήταν οι μυλωνάδες. Στον ανταγωνισμό τους οι αγρότες ήταν εκείνοι που τις περισσότερες φορές αναγκάζονταν να υποχωρήσουν και να χρησιμοποιήσουν τα νερά ελάχιστες μέρες της εβδομάδας και συχνά το βράδυ, ώστε να μην εμποδίζεται η σωστή λειτουργία των μύλων. Όπου υπήρχαν εξίσου οι προϋποθέσεις να λειτουργήσει νερόμυλος και ανεμόμυλος προτιμούσαν πάντοτε τον πρώτο γιατί, εκτός των άλλων, υπήρχε η πεποίθηση ότι ο νερόμυλος κάνει καλύτερο αλεύρι.
Γενικά παρατηρούμε ότι υπήρχε προτίμηση προς το νερόμυλο ακόμα και σε μέρη, όπου οι συνθήκες ήταν ευνοϊκές για την ανάπτυξη του ανεμόμυλου, επειδή η δαπάνη, οι δυσκολίες και ο χρόνος της κατασκευής του ήταν πολύ μικρότερες, η λειτουργία του δεν ήταν εξαρτημένη από τις καιρικές συνθήκες, ώστε να επηρεάζεται η ποιότητα και η ποσότητα του παραγόμενου αλέσματος, οι κίνδυνοι ήταν λιγότεροι, ενώ οι και οι φθορές του μύλου ελάχιστες και ο κόσμος του μυλωνά μικρότερος. Ακόμη δεν υπήρχαν περιορισμοί ανέγερσης άλλων κτισμάτων κοντά και μπορούσε να συνδυαστεί με την κατοικία της οικογένειας του μυλωνά. Τέλος, υπήρχε σε πολλά μέρη διαδεδομένη η πεποίθηση ότι ο νερόμυλος κάνει …..το καλύτερο αλεύρι.
Μέχρι το πρώτο μισό του 20ου αι. οι ανάγκες του αγροτικού κυρίως πληθυσμού στο βασικότερο είδος της διατροφής, το αλεύρι, καλυπτόταν από το παραδοσιακό δίκτυο ανεμόμυλων και νερόμυλων. Περιπτώσεις κατά τις οποίες νερόμυλοι εξελίσσονται σε εργοστάσια είναι ελάχιστες. Ο νερόμυλος μπαίνει οριστικά στο περιθώριο μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, όταν η επέκταση του οδικού δικτύου έφερε πιο κοντά τα αστικά κέντρα, όπου εγκαταστάθηκαν αλευρόμυλοι, στα απομακρυσμένα χωριά των ορεινών περιοχών.Οι πρώτοι ατμόμυλοι που λειτούργησαν κατά τη δεκαετία του 1860 στα μεγαλύτερα αστικά κέντρα της εποχής, εξαπλώθηκαν σε περισσότερες πόλεις. Αυτό έγινε, επειδή σε ορισμένα κέντρα ο αστικός πληθυσμός ξεπέρασε το όριο, το οποίο μπορούσε να καλυφθεί από τα παραδοσιακά μέσα επεξεργασίας των δημητριακών. Από εδώ και πέρα η παρακμή των νερόμυλων, όσοι τουλάχιστον βρίσκονταν κοντά σε αναπτυσσόμενα αστικά κέντρα, ήταν αναπόφευκτη.
• Στην ηπειρωτική Ελλάδα και στα νησιά, όπου υπήρχε νερό, κτίστηκαν χιλιάδες νερόμυλοι. Χρησιμοποιήθηκαν κατά κύριο λόγο για το άλεσμα των δημητριακών και λιγότερο ως ταμπακόμυλοι (βυρσοδεψεία), ως μπαρουτόμυλοι ή για το άλεσμα οικοδομικών υλικών. Οι νερόμυλοι ήταν ιδιόκτητοι ή μοναστηριακοί, που νοικιάζονταν σε επαγγελματίες μυλωνάδες. Το μίσθωμα πληρωνόταν με ποσοστό επί των εισπράξεων ή σε είδος (αλεύρι ή δημητριακά). Συχνά το κτίσιμο ενός νερόμυλου συνοδευόταν και από το κτίσιμο της κατοικίας του μυλωνά, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν, σε αρκετές περιοχές, μυλοχώρια, όπου το κάθε σπίτι είχε και το νερόμυλό του. Περίπου 400 νερόμυλοι υπήρχαν στην Αρκαδία. Ακόμα υπήρχαν πάνω από 100 νερόμυλοι, μπαρουτόμυλοι και νεροτριβές κατά μήκος του Λούσιου. Στην περιοχή της Δημητσάνας οι πρώτοι νερόμυλοι άρχισαν να εμφανίζονται το 16ο αιώνα. Οι μυλόπετρες που χρησιμοποιούνταν προέρχονταν από τη Μήλο. Τις έφερναν σε κομμάτια και τις συναρμολογούσαν επί τόπου δένοντάς τες με τσέρκια (μεταλλικά στεφάνια). Η φτερωτή ήταν οριζόντια και εσωτερική. Η αλεστική ικανότητα ενός μύλου έφτανε περίπου τις 100 οκάδες/ώρα και, με το 12ωρο που δούλευαν, η ημερήσια παραγωγή έφτανε τις 1.200 οκάδες. Οι μύλοι συνήθως εξυπηρετούσαν τις τοπικές ανάγκες και άλεθαν κυρίως κριθάρι και σμιγάδι (μείγμα από σιτάρι-κριθάρι) και σπανιότερα καλαμπόκι, σιτάρι και ζωοτροφές. Στην επαρχία της Μεγαλόπολης λειτούργησαν μέχρι τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια 65 υδροκίνητες μονάδες. Οι περισσότεροι νερόμυλοι εγκαταλείφθηκαν απ’ τη δεκαετία του 1950.
ΑΡΧΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ
Ο μηχανισμός του νερόμυλου αποτελείτο από δύο μέρη: το κινητικό, που το αποτελούσαν η φτερωτή και τα εξαρτήματά της, και το αλεστικό, που περιλάμβανε τις μυλόπετρες με τα εξαρτήματα λειτουργίας. Υπήρχαν και βοηθητικά συστήματα, π.χ. ρύθμισης των μυλόπετρων, μεταφοράς και μετατροπής της κίνησης, σταματήματος κ.ά., τα οποία παρουσίαζαν διαφορές από περιοχή σε περιοχή. Oλα ξεκινούσαν από το αυλάκι, το οποίο απαιτούσε καθημερινή επιθεώρηση. Ιδιαίτερη φροντίδα ήθελε επίσης και το σημείο που το αυλάκι έπεφτε στη μεγάλη κάναλη. Δεν έπρεπε να είναι ούτε λίγο ούτε πολύ αλλά ακριβώς όσο χρειαζόταν να κινηθεί η φτερωτή.
Η φτερωτή έθετε σε κίνηση το πάνω μυλολίθι το οποίο γύριζε με ταχύτητα ανάλογη με τη δύναμη του νερού και άλεθε τον καρπό που έριχνε με προσοχή στην ειδικά διαμορφωμένη τρύπα και μετά το άλεσμα, μέσω ενός ειδικού κρουνού κατέληγε σε ένα δοχείο ή σε ένα τσουβάλι. Eτσι λειτουργούσε ο νερόμυλος. Μια λειτουργία εξαιρετικά απλή αλλά παράλληλα και τόσο σύνθετη, μια σειρά από επί μέρους λειτουργίες που κατέληγαν όπως κάθε μηχανή σε ένα σκοπό, το άλεσμα. Αυτό ήταν ο νερόμυλος, μια τεράστια μηχανή. Μια μηχανή που αξιοποιούσε τις γνώσεις του ανθρώπου πάνω στις δυνάμεις της Φυσικής. Η ενέργεια του νερού, η αντοχή των υλικών, η τριβή ήταν τα φαινόμενα εκείνα που υπέτασσε για λογαριασμό του. Μια μηχανή που δεν απαιτούσε τίποτα περισσότερο από τη φροντίδα και τον συνεχή έλεγχο.
Ο μυλωνάς έπρεπε να ξέρει να επισκευάζει ή να αντικαθιστά συνεχώς τα ξύλινα εξαρτήματα και τα εργαλεία. Το φαινομενικά απλό αυτό σύστημα για να κινηθεί ήθελε δεκάδες ξύλινες σφήνες, καρφιά και σανίδια. Oλα αυτά έπρεπε να τα κατασκευάσει μόνος του και μόνος του να τα τοποθετήσει. Την ίδια φροντίδα ήθελαν και τα μυλολίθια. Οι στρογγυλές αυτές πελεκημένες πέτρες ήθελαν ιδιαίτερη προσοχή να μην ανάψουν από την κίνηση. Φροντίδα ήθελε και η ροή του νερού. Δεν έπρεπε να πέσει ούτε μια σταγόνα στο άλεσμα γιατί θα καταστρέφονταν.
Εκτός από τη μηχανή, φροντίδα ήθελε και το κτίριο το οποίο διαρκώς υπέφερε από την υγρασία και τις ρίζες των πλατάνων. Οι μύλοι ήταν συνήθως μικρά πέτρινα η ξύλινα κτίρια σκεπασμένα με πέτρες ή τσίγκους και εκτός από τον κυρίως χώρο όπου λειτουργούσε η μηχανή, δίπλα του ήταν χτισμένα διάφορα κτίρια για την αποθήκευση του καρπού, τη διαμονή των ανθρώπων και τον σταβλισμό των ζώων. Oλα αυτά ήταν στη φροντίδα του μυλωνά και περισσότερο απ' όλα ήταν η φροντίδα της κάναλης, του μεγαλειώδους αυτού ξύλινου σωλήνα που οδηγούσε το νερό στη φτερωτή. Η κάναλη ήταν το πιο λεπτό εξάρτημα του μύλου και ήθελε ιδιαίτερη προσοχή γιατί η επισκευή της απαιτούσε ιδιαίτερο κόστος και πολύ κόπο.
ΠΗΓΕΣ ΕΜΠΝΕΥΣΗΣ
• • • • •