Transcript via deze link - Dekenaat Dendermonde

WOORDJE VAN DE DEKEN BIJ KERSTMIS 2016
Verzamelen rond de tafel…
Op de nieuwsredactie van kranten, radio- en televisiestations geven journalisten in deze
dagen het beste van zichzelf om de jaaroverzichten samen te stellen. De ‘mallemolen’ rond
de presidentsverkiezingen in de U.S.A. zal daarin een uitschieter zijn. De aanslagen van 22
maart in Brussel en het aanhoudende terreurbedreigingsniveau blijven zorgen voor een
bittere ondertoon in de berichtgeving! Reeds vanaf mijn kindertijd hoor ik over terreur her
en der. Als de dreiging zo dicht bij huis komt word je wakker geschud en kraakt het dak van
je vertrouwen. Het voelt heel vreemd aan voor een inwoner uit onze contreien om, nog
steeds soldaten hier en daar te zien patrouilleren in Antwerpen of Brussel. Neem daar nog
eens de blijvende vluchtelingenproblematiek bij en je denkt: ‘waar moet het heen met onze
wereld?’
Daarmee in schril contrast word je geconfronteerd met de ‘commerciële machine’ rond
Kerstmis. Prachtige decoraties sieren straten en woonkamers. Jeroen Meus presenteert,
hobbykoks en ijverige huismoeders, zijn ‘nationaal kerstdiner’. Jeroen verzamelt graag
mensen aan zijn tafel rond een ‘goeie pot eten’, zoals hij alleen dat zo sappig kan zeggen.
Trouwens ‘volk’ in liefde en vriendschap samen brengen rond de tafel is deugdzaam. Dat ligt
volledig in de lijn van onze Vlaamse cultuur.
Ubi caritas et amor Deus ibi est… Daar waar vriendschap is en liefde, daar is God!
Verzamelen rond de kribbe…
Midden het ‘feestgeweld’ wordt vaak de essentie van Kerstmis vergeten. God heeft ons Zijn
liefde willen tonen in een kind. Een Vredevorst die onder ons woont. Hij heeft ons getoond
wie wij zijn: broers en zusters van elkaar omdat wij God ‘onze Vader’ noemen. Hij bracht ons
een boodschap vervat in een levensprogramma dat haaks staat op wat vandaag vaak als het
allerbelangrijkste wordt beschouwd: materiële welstand, lichaamscultuur, zelfbeschikking…
Daar tegenover spreekt hij over naastenliefde, liefde tot God, dankbaarheid,
barmhartigheid… Zijn boodschap is universeel en richt zich tot elke mens van goede wil.
Dat ‘Godskind’ is ‘in-sluitend’ en nooit ‘uit-sluitend’. Wij kunnen er van leren.
De kribbe… heel de wereld in ons hart…
Het is niet goed dat religies met elkaar vijandig omgaan. Je kan mensen niet in vakjes
stoppen en denken vanuit een ‘wij-en-zij-mentaliteit. Dat is om problemen vragen. Vaak
brengt een gebrek aan kennis van ene, onbegrip te weeg bij de andere. Dat kan dan op zijn
beurt weer leiden tot kortsluiting. In zo’n context zijn dan diegenen die wat zwakker staan in
de maatschappij gemakkelijk te verleiden tot extremisme, fanatisme en gewelddadige acties.
Ik schrijf hier vanuit de ervaring die ik opdeed tijdens mijn onderwijsperiode in Vilvoorde.
Uiteindelijk heeft dit alles weinig van doen met religie ‘an sich’ maar vooral met frustratie.
Haatpredikanten kennen dit mechanisme door en door en ronselen maar al te graag ‘jonge
gasten’ om voor hun ‘moorddadige’ kar te spannen om de eigen (hier vaak wel religieuze)
macht en impact te vergroten. Conclusie: religieus fanatisme en religie die zich niet wil
linken aan de tijd waarin we leven, zijn verwerpelijk! Anders gezegd: als gelovige leef je
vanuit je eigen identiteit in een ruimere, multiculturele, pluralistische maatschappij!
Nog te vaak worden rijk en arm, jong en oud, man en vrouw, gelovig en anders- of
ongelovig… tegen elkaar uitgespeeld terwijl we allen een rol hebben in hetzelfde toneelstuk
dat ‘Samenleving’ heet.
Kijken in eigen hart…
Ook binnen de context van onze kerk loert het gevaar van ‘vakjesdenken’ om de hoek. Ik
word daarmee in mijn dagdagelijkse pastorale praktijk geconfronteerd. Ik steek niet onder
stoelen of banken dat mij dat zorgen baart! Vaak , vanuit een ethisch beleefd geloof, wordt
de letter van de wet uitvergroot tot een onwrikbare, statische massa waaraan niet te tornen
valt. De milde beleving van de geest van de wet wordt dan zonder gêne naar de
‘verdomhoek’ verwezen. Je komt op die wijze uit bij de pastoraal van het opgestoken
vingertje waarbij het alziend oog van de ‘goede katholiek’ berispend neerkijkt op de ‘minder
goede katholiek’. Een uiterst verwerpelijke mentaliteit! Eenheid in verscheidenheid zou de
kracht moeten zijn van onze kerk-beleving!!!
Jozef Kardinaal De Kesel zei heel terecht in een homilie “dat de comfortabele tijden (voor de
kerk, nvdr) tot het verleden behoren. We leven als mens en als Kerk in de wisseling der tijden.
Geloof in de groeikracht van het zaad. Het evangelie dat we ontvangen hebben, is iets
oneindig kostbaars. Waar het verkondigd wordt, daar draagt het vruchten. Er zijn vandaag
vele opvattingen en strekkingen in de Kerk. Dat is onvermijdelijk. Maar blijf elkaar
vasthouden. Geef niet toe aan partijzucht.”
Gebed en wens vanuit de kribbe
God, help ons weer te ontdekken dat Kerstmis gaat over mensen, die arm zijn, ongelukkig
zijn, die niet meetellen, maar die door U, door Jezus en door de goede en open Geest die
bij mensen woont, opnieuw kracht en moed krijgen om blij te leven.
Leer ons te zien dat Gij, God, liefde zijt, en dat die liefde ook ons, geluk, vrede en een
goede verstandhouding kan brengen. Wij bidden voor zo’n Kerstmis op scholen en
werkplekken, in alle huizen en gezinnen, bij ons en in de hele wereld. Maak Uw liefde
duidelijk in de geboorte van Jezus, Uw Zoon en onze Redder. Amen.
Laten wij kwistig zijn met de liefde van God die in ons hart is neergelegd. Laten wij er zijn
voor alle mensen zonder onderscheid… Dan zal de wereld anders worden… dan wordt het
verhaal van de kribbe pas écht relevant…
Zalig Kerstfeest en een voorspoedig 2017!
Deken Jo