Transcript πατηστε εδω για την ομιλια του μητροπολιτη

ΟΜΙΛΙΑ
ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΣΜΥΡΝΗΣ
κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑΝ ΤΟΥ ΕΣΠΕΡΙΝΟΥ
ΕΝ Τῼ ΙΕΡῼ ΝΑῼ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΡΙΑΣ ΝΕΑΣ ΙΩΝΙΑΣ ΒΟΛΟΥ
(4 Δεκεμβρίου 2016)
***
Σεβασμιώτατε Μητροπολῖτα Δημητριάδος καὶ Ἁλμυροῦ κύριε
Ἰγνάτιε, Ποιμενάρχα τῆς εὐλογημένης αὐτῆς Ἐπαρχίας,
Σεβασμιώτατε Μητροπολῖτα Βελεστίνου κύριε Δαμασκηνέ,
Ἐξοχώτατοι καὶ Ἐντιμότατοι Ἐκπρόσωποι τῶν Ἀρχῶν τοῦ
εὐλογημένου τούτου τόπου,
Αἰδεσιμολογιώτατε Προϊστάμενε τοῦ Ἱεροῦ τούτου Ναοῦ,
Πατέρες καὶ ἀδελφοὶ συμπρεσβύτεροι ἐν τῇ διακονίᾳ τῆς
Ἐκκλησίας,
Λαὲ τοῦ Κυρίου περιούσιε καὶ εὐλογημένε, ὁ ἀναστήσας τὴν
"σκηνὴν" ταύτην τοῦ Εὐαγγελισμοῦ καὶ τῶν εὐαγγελισμῶν,
Ἔρχομαι ἀπὸ τὴν ὡραίαν νύμφην τῆς Ἰωνίας, τὴν
"πρωτοπολιτείαν τῆς Ἀνατολῆς", τὴν ἀλησμόνητον Σμύρνην, καὶ ἀπὸ
τὰ ἱερὰ χώματα τῆς Ἰωνικῆς γῆς, εἰς τὸν ἰδικόν σας -ἰδικόν μου- ἐδῶ
τόπον, ὅπου οἱ πατέρες σας -μας- πρόσφυγες "μὲ τὴν ψυχὴν στὸ
στόμα" καὶ χωρὶς κάποιον ὑλικὸν ἐφόδιον κατέφυγον καὶ ἐπόνεσαν
καὶ ἐσήκωσαν τὸν μεγάλο σταυρὸν τῆς προσφυγιᾶς καὶ
ἀνηφόρισαν τὸν Γολγοθᾶν, καθὼς διὰ σφάλματα καὶ λάθη ἄλλων
ἐξερριζώθησαν ἀπὸ τοὺς τόπους των καὶ ἀπὸ τὸ "βιός" των καὶ μὲ
ἐφόδιον μόνον τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν, τὰς παραδόσεις τῆς καθ᾿ ἡμᾶς
Ἀνατολῆς καὶ τὴν δημιουργικότητα τοῦ Ἴωνος ἀνθρώπου ἦλθον ἐδῶ.
Καὶ ἦλθον ἐδῶ καὶ ἐδημιούργησαν τὸν προσφυγικὸν αὐτὸν κόσμον,
κέντρον τοῦ ὁποίου εἶναι ὁ Ἱερὸς αὐτὸς Ναὸς τῆς Εὐαγγελιστρίας,
πρῶτον διὰ νὰ «εὐαγγελίζεται ἡ Παρθένος Μαρία διαρκῶς τὸν
εὐαγγελισμὸν τῆς πατρίδος», δηλαδὴ τὸν χῶρον τῆς καταγωγῆς
των. Δεύτερον διὰ νὰ ὑπενθυμίζῃ ὅτι οἱ χῶροι ἐκεῖνοι παραμένουν
πάντοτε ὡς μνήμη καὶ ὡς ἀνάμνησις καὶ ὡς θεία ὀπτασία εἰς τὰς
καρδίας τῶν ἀπογόνων, τῶν νέων καὶ τῶν παιδιῶν μας καὶ στολίζουν
1
τὰ ὄνειρά μας. Καί, τρίτον, διὰ νὰ βεβαιώνῃ ὁ Ναὸς αὐτὸς τὸν
εὐαγγελισμὸν τῆς ζωῆς καὶ τῆς προσδοκίας, ὅτι δηλαδὴ τὰ
ἀνθρώπεια παρέρχονται καὶ ἰδοὺ ἡ "καινὴ κτίσις" ἀνατέλλει,
μεταφορικῶς καὶ πραγματικῶς, εἰς διαφόρους τόπους κατὰ τὰς
βουλὰς τοῦ χρόνους καὶ καιροὺς ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ θεμένου Κυρίου
μας.
Ἐλεηθεὶς ὑπὸ Θεοῦ καὶ διὰ τῆς Μητρός μας Ἐκκλησίας τῆς
Κωνσταντινουπόλεως νὰ ἐκλεγῶ ἐν τῷ Ἱερῷ Κέντρῳ τῆς Ὀρθοδοξίας
καὶ νὰ κατασταθῶ ἐν τῷ ἐν Σμύρνῃ Ἱερῷ Ναῷ τοῦ πρωτομάρτυρος
τῆς πόλεως Ἁγίου Βουκόλου Μητροπολίτης Σμύρνης, αἰσθάνομαι
ἀπόψε μαζί σας καὶ μαζὶ μὲ τὰ ἑκατομμύρια τῶν προαπελθόντων
προγόνων μας, νοσταλγὸς τοῦ ἀπεράντου ἐκείνου χώρου καὶ τόπου
τῆς Ἰωνίας. Ἐπιχειρῶ μαζί σας ἀπόψε μίαν ἔξοδον ἀπὸ τὸν χῶρον
τῆς καθημερινότητος μὲ τὴν προσπάθειαν νὰ ψηλαφήσωμεν μαζὶ τὸ
μυστήριον τῆς Ἰωνίας τῆς ἀρχαίας, καὶ τῆς Νέας Ἰωνίας, ἐδῶ εἰς τὴν
φιλόξενον γῆν τῆς Μαγνησίας.
Ἀπὸ ἐκεῖ, οἱ φιλήσυχοι καὶ φιλειρηνικοὶ καὶ συμβιοῦντες
ἁρμονικῶς μὲ τὰς ἐκεῖ λοιπὰς φυλὰς ἀοίδιμοι πρόγονοί μας,
ἀνεζήτουν, καθὼς ἐπυρπολοῦντο καὶ ἐκαίοντο αἱ οἰκίαι, αἱ ἐκκλησίαι,
αἱ ἑστίαι, αὐταὶ αὗται αἱ καρδίαι των, ἀνεζήτουν ἔντρομοι, ὡς ἕτεροι
μαθηταὶ ἐπὶ τῶν κυμάτων τῆς λίμνης τῆς Γεννησαρέτ, χεῖρα
βοηθείας διὰ νὰ διαβοῦν τὰ κύματα τοῦ Αἰγαίου Πελάγους καὶ νὰ μὴ
καταποντισθοῦν καὶ νὰ πορευθοῦν πρὸς τὸ ἄγνωστον, μὲ συνοδὸν
τὸν Κύριον καὶ τὸ "Παναγία βοήθει μοι". Μὲ αὐτὴν τὴν
προσευχητικὴν ἐκ βαθέων ἰαχὴν διέβησαν κύματα θαλάσσης καὶ
ὁδοὺς ἀνωφερεῖς καὶ ἦλθον ἐδῶ.
Ἡ ὁδὸς μακρὰ καὶ ἀπανδόχευτος. Ἡ διασπορὰ τῶν προσφύγων
ὁμαιμόνων ἀνὰ τὰς ὁδοὺς καὶ τὰς ρύμας καὶ τὰς ἀβύσσους εἰς τὸν
Βορρᾶν, εἰς τὸν Νότον, εἰς τὴν Δύσιν, εἰς τὰ νησιὰ τοῦ Ἀρχιπελάγους,
εἰς τὴν Μητροπολιτικὴν Ἑλλάδα μεγάλη. Σκηνῖται οἱ πατέρες μας,
ἐγκατεστάθησαν εἰς τὴν περιοχὴν ταύτην, διαμένοντες εἰς τὴν
περιοχὴν τοῦ Γυμναστηρίου, εἰς τὸν παλαιὸν στρατῶνα τοῦ Ρήγα
Φερραίου, εἰς τὰς καπνοαποθήκας, εἰς τὰ σχολεῖα, εἰς τὸ ὕπαιθρον,
δερόμενοι ὑπὸ τῶν ἀνέμων, τοῦ κρύου, τοῦ καύσωνος, τῆς ἀνεχείας,
τῆς δίψης, τῆς πείνης, τῆς περιφρονήσεως. Ἐσυνέχισαν ὅμως
ἀπτόητοι "μὲ παραμόνιμη τὴν πίστιν, σὰν εἰκόνα ἐντός των
2
ἀχειροποίητη, στὸν ἀόρατο Θεὸ" τὸν ἀγῶνα διὰ νὰ ἀποκτήσουν μίαν
νέαν ἑστίαν, ἰσαξίαν ἐκείνης τὴν ὁποίαν ἀκουσίως ἐστερήθησαν.
Σὺν τῷ χρόνῳ δημιουργοῦν, μὲ γυμνὰ πόδια καὶ χέρια, μὲ
τρεμάμενα βήματα, μὲ εὔθραστη πολλάκις ἀλλὰ σταθερὰν πρὸς τὸν
Θεὸν τὴν ἐλπίδα. Δημιουργοῦν καὶ φέρουν πολιτισμὸν καὶ τὰς ἀξίας
τῶν πατέρων των –μας-, ποὺ εἶναι ἡ μὲ δάκρυα προσευχὴ τῆς
Μάννας καὶ τῆς Γιαγιᾶς ἐμπρὸς εἰς τὸ Εἰκόνισμα τῆς Εὐαγγελιστρίας,
καὶ ἡ ὑπομονὴ καὶ ἐπιμονὴ καὶ ἡ δύναμις τῆς ψυχῆς τῶν
κατατρεγμένων διὰ νὰ ἀποκτήσουν τὴν νέαν ἑστίαν ἀνταξίαν τῆς
σβεσθείσης. Καὶ ὁ Κύριος ἤνοιξεν εἰς αὐτοὺς θύραν τὴν ὁποίαν οὐδεὶς
δύναται νὰ κλείσῃ. Σταθεροὶ καὶ ἀποφασιστικοί, ἀγκάλιασαν καὶ
ἀγκαλιάσθηκαν -ἀργότερον- ἀπὸ τοὺς γηγενεῖς, ἀπετέλεσαν καὶ
ἀποτελοῦν δημιουργικὴν λεπτὴν αὔραν διὰ τὸν τόπον αὐτόν, ὡς ἡ
αὔρα τῆς ἀνοίξεως, ἐδούλεψαν σκληρὰ καὶ ἐδημιούργησαν καὶ
παρήγαγον πολιτισμόν, συνέβαλλον καὶ συμβάλλουν εἰς τὴν
ἀνάπτυξιν τοῦ τόπου αὐτοῦ. Φορεῖς τοῦ ἰωνικοῦ πνεύματος ἡ
παρουσία των ὠθεῖ εἰς τὴν καλλιέργειαν τοῦ ἀνύδρου Ξηροκάμπου
εἰς τὸν ὁποῖον κατέφυγον. Ἀπολαμβάνουν τὴν Εὐαγγελίστριαν
Ἐκκλησίαν των, κτισμένην μὲ τὸν ἱδρῶτα των. Ἡ Εὐαγγελίστρια
Παναγία, ὁ Ναὸς αὐτός, χαρίζει εἰς τοὺς νεοΐωνας τοῦ Βόλου
πολλοὺς εὐαγγελισμοὺς τῆς ζωῆς. Μὲ πρῶτον τὸν «εὐαγγελισμόν»,
τὴν «παραμυθίαν», τὴν «παρηγορίαν» τῆς ἱδρύσεως καὶ ὀργανώσεως
τοῦ συνοικισμοῦ τῆς Νέας Ἰωνίας πέραν τοῦ χειμάρρου τοῦ
Κραυσιδῶνος -κάτι ὡς τὸ εὐαγγελικὸν "πέραν τοῦ χειμάρρου τῶν
Κέδρων" ὅπου ὁ Ἰησοῦς μόνος καὶ ἔρημος προσηυχήθη θερμῶς πρὸς
τὸν Πατέρα Του πρὸς τοῦ πάθους Του-. Καὶ οἱ πατέρες καὶ οἱ μητέρες
σας ἐχύσαν ἐδῶ, πέραν τοῦ χειμάρρου τοῦ Κραυσιδῶνος τῆς
Μαγνησίας, δάκρυα πολλὰ μὲ μόνην καταφυγὴν τὴν Χάριν τῆς
Εὐαγγελιστρίας, προσδοκῶντες νὰ ἀναγγείλῃ εἰς αὐτοὺς κάποιος
ἄγγελος τὸ χαρμόσυνον ἄγγελμα. Πέραν τοῦ χειμάρρου αὐτοῦ
ἤκουσεν ὁ Θεὸς τὴν ἐναγώνιον κραυγὴν καὶ τὴν ἐκτενῆ προσευχὴν
τῶν προσφύγων καὶ τοὺς ἤμειψε μὲ χάριν καὶ ἐπιτυχίας καὶ μὲ ζωὴν
ἐν εὐημερίᾳ. Ἀκολουθοῦν, ἄλλοι, πολλοί, γνωστοὶ εὐαγγελισμοί: ἡ ἐκ
τῆς τέφρας καὶ ἐκ τοῦ μηδενὸς ἀνάστασις καὶ δημιουργία. Ἡ
σύστασις
τῆς
ποδοσφαιρικῆς
ὁμάδος
"Προσφυγική",
μετονομασθείσης ἀργότερον εἰς "Νίκην". Ἡ ἵδρυσις τῶν πολιτιστικῶν
συλλόγων, ὅπως τὰ ἀπόψε συμπροσευχόμενα εὐφήμως γνωστὰ
3
Ἐγγλεζονήσι, Ἴωνες καὶ Προσφύγων Μνῆμαι, διὰ τὴν συνέχισιν καὶ
διατήρησιν τοῦ πολιτισμοῦ, τῶν ἠθῶν καὶ τῶν ἐθίμων τῆς ἀρχαίας
καὶ ἀλησμονήτου, ὅσα χρόνια καὶ ἂν περάσουν γενετείρας. Ἡ
ἐπίτευξις ἑνότητος καὶ ταυτότητος ζηλευτῆς, ἐντὸς τοῦ κορμοῦ τῆς
Ἑλλάδος, ἐντὸς τῆς Θετταλίας, τῆς ὁποίας ὁ κάμπος κατέστη
ἐπέκτασις τοῦ κάμπου καὶ τῆς καρποφορίας τῆς ἀλησμονήτου
Ἰωνικῆς γῆς.
Ἡ συγκίνησις δὲν ἐπιτρέπει περαιτέρω ἱστορικὴν ἀναφοράν.
Ἁπλῶς, ὁ Μητροπολίτης Σμύρνης, ὁ ἱστάμενος ἐνώπιόν σας καὶ
συνομιλῶν μαζί σας ἐκφράζων ἀνείπωτα αἰσθήματα τῆς καρδιᾶς καὶ
τῆς μνήμης, ἔρχεται καὶ ἀναζητεῖ ἐντὸς τοῦ δειλινοῦ τούτου τὸ ἰδικόν
σας βλέμμα ὁπουδήποτε καὶ ἂν εἶναι ἐστραμμένον. Ἡ συνάντησις
ἀπόψε τῶν βλεμμάτων μας καὶ τῶν καρδιῶν μας, τοῦ ἄρτι
ἐνθρονισθέντος Μητροπολίτου τῆς Ἰωνικῆς πρωτευούσης, καὶ τῶν
κεκλεισμένων ἐν βίβλῳ ζωῆς ἀνεωγμένων ὅμως βλεμμάτων τῶν ἐν
μαρτυρίοις καὶ κακουχίαις τὸ ζῆν ἐκμετρησάντων πατέρων ἡμῶν καὶ
τῶν βλεμμάτων τῶν προσφυγόντων ἐδῶ ἀειμνήστων πατέρων μας
καὶ ὅλων σας τῶν ἀπογόνων ἐκείνων, μᾶς ἀνοίγουν νέους
ὁρίζοντας, ὁρίζοντας εὐαγγελισμῶν. Ἴσως ἡ προσήλωσις τῶν
βλεμμάτων μας πρὸς τὴν ἀρετὴν καὶ τὸν ἔπαινον τῶν πατέρων μας
Ἰώνων, νὰ μᾶς ὁδηγήσῃ, κατὰ τὰ κρίματα τοῦ Κυρίου, εἰς νέους
εὐαγγελισμοὺς πρὸς ὅσα ἁγνά, ὅσα δίκαια, ὅσα ἀληθῆ, ὅσα εὔφημα,
εἰς τὴν ἀγάπην πρὸς πάντας καὶ εἰς τὴν εἰρήνην μετὰ πάντων, ὡς
εὐηγγελίσθην ἀπὸ τοῦ Θρόνου τοῦ Ἁγίου Βουκόλου Σμύρνης κατὰ
τὴν ἱερὰν στιγμὴν τῆς ἐνθρονίσεώς μου.
Ἀδελφοί μου,
Τὴν συγκίνησιν τοῦ ὁμιλοῦντος ἀπόψε ἐπαυξάνει ἓν ἐπὶ πλέον
στοιχεῖον, σημαντικὸν καὶ σημειολογικόν, τὸ ὁποῖον ἀποδεικνύει τὴν
συγγένειάν μας καὶ τὴν ταυτότητά μας, ταυτότητα ἤθους καὶ
φρονήματος. Κατάγομαι ἀπὸ τοὺς χώρους αὐτούς, εἶδον τὸ φῶς τοῦ
ἡλίου εἰς τὴν πόλιν αὐτὴν καὶ ἀνετράφην εἰς τὰ Ἄνω Λεχώνια, ἐκεῖ
καὶ εἰς τὴν πόλιν τοῦ Βόλου ἐδιδάχθην τὴν πατρογονικὴν εὐσέβειαν.
Εἶμαι, λοιπόν, οἰκεῖος τοῦ τόπου τούτου καὶ γνωστός . Ἡ Χάρις τοῦ
Κυρίου ἠξίωσε τὴν ἐλαχιστότητά μου νὰ καταστῇ καὶ οἰκεῖος καὶ
γνωστὸς κατὰ πνεῦμα καὶ τῶν Ἰώνων καὶ νὰ ἀναδεχθῶ τὸ βάρος τῆς
4
ἱστορίας, τὸ βάρος τοῦ σταυροῦ τῆς συνεχίσεως τῆς μοναδικῆς
παραδόσεως τῶν ἠθῶν καὶ τῶν ἐθίμων τῆς Σμύρνης, τῆς Ἰωνίας,
πρωτίστως ὅμως τῆς μαρτυρίας Ἰησοῦ ἐν παντὶ τόπῳ καὶ πάντοτε,
ὀρθοτομῶν τὸν λόγον τῆς ἀληθείας, συμπορευόμενος μὲ τὸ ἐν
Σμύρνῃ μικρὸν λῆμμα, ἀλλὰ καὶ μὲ τοὺς ἁπανταχοῦ τῆς οἰκουμένης
ἀπογόνους τῶν Σμυρναίων, ἐκλεκτὸν τμῆμα τῶν ὁποίων ἀποτελεῖτε
σεῖς, οἱ ἐδῶ δραστηριοποιούμενοι καὶ τὸν ἀγῶνα τὸν καλὸν τῆς ζωῆς
καὶ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καὶ τῶν ἀξιῶν τοῦ Γένους μας
ἀγωνιζόμενοι μικρασιᾶται τὴν καταγωγήν.
Εἶναι ὥρα ὅμως νὰ σιωπήσω. Νὰ δώσω τόπον καὶ χρόνον εἰς
τὰς καρδίας μας νὰ ὁμιλήσουν πλέον εὐγλώττως. Ἄλλωστε, τοῦτο
μὸνον ἀπόψε ἤθελα νὰ εἴπω: ὅτι ἰδοὺ εὑρίσκομαι ἀνάμεσά σας. Ὁ
Μητροπολίτης Σμύρνης εὑρίσκεται ἀνάμεσα εἰς τὰ ἔκγονα τῶν
πάλαι κατοίκων τῆς Μητροπόλεώς του. Ἰδοὺ ἦλθον καὶ εἶδον τὰ ἔργα
σας καὶ τὰς ψυχάς σας. Τὰς ἀποθησαυρίζω εἰς τὴν καρδίαν μου. Καὶ
σᾶς διαβεβαιώνω ὅτι κρατῶ ἄγρυπνον τὴν ψυχήν μου κοντά σας.
Ποτὲ δὲν φεύγετε σεῖς καὶ οἱ προπάτορές σας –μας- ἀπὸ τὸν νοῦν
μου. Σᾶς ἔχω μαζί μου εἰς τὴν προσευχήν μου καὶ εἰς τὴν καρδίαν
μου. Καὶ μὲ τὴν εὐλογίαν τοῦ Ποιμενάρχου σας Σεβασμιωτάτου
κυρίου Ἰγνατίου θὰ σᾶς ἐπισκέπτωμαι ὅταν θέλῃ ὁ Θεὸς καὶ θὰ σᾶς
καμαρώνω καὶ θὰ ὑπηρηφανεύωμαι καὶ θὰ λαμβάνω θάρρος εἰς τὸν
ἐκκλησιαστικὸν ἀγῶνα μου.
Πρὶν κλείσω τὸν λόγον ὅμως, ἀφοῦ εὐχαριστήσω ἀπὸ καρδίας
ὅσους ὡμίλησαν καὶ διὰ τὰ αἰσθήματα τὰ ὁποῖα ἐξέφρασαν πρὸς τὸ
ταπεινόν μου πρόσωπον, τοῦ συμπατριώτου σας κατὰ σάρκα καὶ ἀπὸ
τῆς 29ης Αὐγούστου τοῦ τρέχοντος ἔτους καὶ κατὰ πνεῦμα, ἂς
ἐπιτραπῇ, ὡς κατακλείς, ἡ ἀναφορὰ εἰς τὸν "προσφυγικὸν ὕμνον" τοῦ
Κωστῆ Παλαμᾶ, εἰς τὸν ἰδικόν μας ὕμνον. Θὰ ἐπισημάνω δύο μόνον
καίρια σημεῖα τοῦ ὕμνου αὐτοῦ, πολὺ χαρακτηριστικά: Τὸ πρῶτον
σημεῖον, εἰς μνημόσυνον τῶν προγόνων μας:
"Ὄχι, μακριὰ κι ἡ ἀπελπισία, μακριὰ καὶ ὀργὴ καὶ θρῆνος!
Στὸ μαῦρο ἀπάνου Γολγοθᾶ τῶν ... καημῶν
θεῖε Ἄγγελε τοῦ τραγουδιοῦ βοήθα ν᾿ ἀνθίση
ὁ κρίνος τῶν Εὐαγγελισμῶν!
Νεκροί, σπαρμένοι στὶς πεδιάδες καὶ στὰ περιβόλια
καὶ στὰ ἐρμοτόπια καὶ στὰ βράχια τῆς Ἀνατολῆς...
βαθιὰ στὰ σπλάγχνα τῆς Φυλῆς.
5
Ἂς ριζωθοῦν. Ἄ, νὰ στοιχειώσουν ὕστερα μυστήρια,
καὶ βούκεντρα πάντα γιὰ νέα ὀργώματα νὰ γενοῦν!...
Κι ὅ, τι ἀισθάνεσθε πῶς εἶναι ἀπάνου ἀπὸ ὅλα τ᾿ ἄλλα
καὶ πὼς ἀξίζει θησαυρούς, τῆς ξεκληριᾶς παιδιὰ
κι ὅ, τι ζητᾶτε ἀνείπωτο, τὸ ξέρω εἶναι μία στάλα ἀγάπη καὶ καλὴ
καρδιά.
Καὶ οἱ λυτρωμένοι ἀλύτρωτοι. Κι᾿ οἱ ἀλύτρωτοι ἐδῶ πέρα.
Δώστε νὰ ἰδοῦν τοῦ λυτρωμοῦ μία χάρη, ὅσο φτωχή!"
Αἰωνία σας ἡ μνήμη λυτρωμένοι - ἀλύτρωτοι, πατέρες, μητέρες,
ἀδελφοὶ καὶ ἀδελφές μας! Αἰωνία ἡ μνήμη τῶν λευϊτῶν τῆς χάριτος
οἱ ὁποῖοι συμπαρεστάθησαν τοὺς ἐνταῦθα προσφυγόντας, ἐκ τῶν
ὁποίων πρῶτον μνημονεύω τὸν μικρασιάτην ἐφημέριον τῆς ἐνορίας
ταύτης παπὰ Νικόλαν Καραπαπαδάκην, ὑπηρετήσαντα ἐπὶ 28ετίαν
(1928-1956) τοὺς ἐνταῦθα Ἴωνας.
Καὶ ἡ ἑτέρα ἀποστροφὴ τοῦ προσφυγικοῦ ὕμνου ἀπευθύνεται
εἰς ἐσᾶς, ἀδελφοὶ καὶ ἀδελφαί, ἀπαυγάσματα καὶ κλαριὰ τῆς Ἰωνικῆς
Γῆς:
"...τὸ ἄστρο τῆς Ἱστορίας τὸ πολικό, τοῦ τραγουδιοῦ τροφή,
χωρὶς καρδιὲς ἀπὸ παντοῦ μιὰ ψυχὴ σ᾿ ἕνα κάστρο.
Κι᾿ ἡ προσταγή της, Ἀδελφοί!
Στὸ μαῦρο Γολγοθᾶ τῶν ξεθεμελιωμῶν
βοήθα Ἄγγελε τοῦ Τραγουδιοῦ,
ν᾿ ἀνθήσῃ ὁ ἄσπρος Κρῖνος τῶν Εὐαγγελισμῶν".
Ἤνθησεν, ἀδελφοί, ὁ Κρίνος τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριὴλ καὶ
προσεφέρθη καὶ πρὸς σᾶς, ἀδελφοί, καὶ σεῖς τὸν πτωχικὸν Κρίνον δὲν
τὸν ἀφήσατε νὰ μαραθῇ, ἀλλ᾿ ὡς ἡ Παρθένος Μαρία ἀντεφωνήσατε
ἀμέσως "ἰδοὺ οἱ δοῦλοι Κυρίου" καὶ ἀπὸ "τὸ θρῆνο καὶ τὸν μαῦρο
Γολγοθᾶ τῶν ξεθεμελιωμῶν" ἐδημιουργήσατε ἀξίαν ζωῆς, τίμημα
ἀναφαίρετον, δόξαν καὶ κλέος, ἀντάξιον τῶν προγόνων μας.
Συνεχίσατε, λοιπόν, ἀδελφοί, τὸν ἱερὸν ἀγῶνα καὶ ὁ Θεῖος
Ἄγγελος τοῦ Εὐαγγελισμοῦ καὶ τοῦ Ἰωνικοῦ Τραγουδιοῦ θὰ βοηθήσῃ
ὁ ἄσπρος Κρίνος νὰ παραμένῃ πάντοτε ἀνθισμένος καὶ νὰ δίδῃ
καρπὸν πολὺν συνεχῶν εὐαγγελισμῶν διὰ σᾶς ὅλους, διὰ τὸν Γένος
μας, διὰ τὴν Ἐκκλησίαν μας, διὰ τὰ ἄρρητα καὶ τὰ ἀνείπωτα. Ἀμήν.
6