Transcript terug naar het vissen op internationaal niveau

HOOFDSTUK 10: TERUG NAAR HET VISSEN OP INTERNATIONAAL NIVEAU
Het WK van 1990 in Maribor,
toen in Joegoslavië,
tegenwoordig in Slovenië.
De rivier de Drava was een
schitterend water, alleen werd
er amper iets gevangen.
TERUG NAAR HET VISSEN OP
INTERNATIONAAL NIVEAU
Het laatste jaar dat Marcel en ik samen visten in Monterreau was in 1991 en op dat
moment had ik ook al actief twee Wereldkampioenschappen meegemaakt. Al als jong
ventje eigenlijk heb ik me als doel gesteld om me ooit eens in een Nederlands WKteam te vissen en na jaren van teleurstellingen lukte me dat in 1989.
A
lles wat ik gedaan heb in het
vissen, inclusief met name al
het vissen in landen als Engeland, Ierland en waar dan ook,
heb ik altijd zeker met plezier gedaan,
maar ook met iedere dag, van iedere week,
van iedere maand, van ieder jaar, met
altijd in gedachten om zo goed mogelijk
voorbereid te zijn, wanneer het me ooit
zou lukken om me in zo’n team te vissen.
Een WK vissen, dat was het grote doel
en meer dan vijftien jaar lang heeft dat
doel werkelijk dagelijks door mijn hoofd
gespookt.
De Watersportbaan van Plovdiv
in Bulgarije, voor mij een van de
mooiste visparkoersen in Europa.
PLOVDIV
In het voorjaar van 1989 was het, eigenlijk
nog vrij onverwacht, plotseling zo ver. Na
een naselectie van een aantal wedstrijden
werden er in het voorjaar van dat jaar
twee dagen georganiseerd voor de top
20 van de zojuist omschreven naselectie.
Tijdens die dagen moest er worden gevist
op vooraf voorgeschreven vismanieren
waarna een keuzecommissie de teamkeuzes maakte. Dat was een nieuw systeem
van selecteren van de internationale
teams, nadat Nederland als team een
aantal minder succesvolle jaren achter de
rug had.
Nu zal ik verder iedereen al het gezeur
besparen dat er was rondom de teamkeuzes voor dat jaar. Feit is dat ik tezamen
met Fried Deelen, Piet Michiels, Rinus
Vermeulen en een toen werkelijk nog
piepjonge Jo Adriolo aan het WK van dat
jaar mocht gaan meedoen. Dat WK werd
gevist in Plovdiv in het toen nog communistische Bulgarije.
Ik moest en zou daar gaan oefenen, hoe
dan ook, hoewel het mij sterk werd afgeraden vanuit de toenmalige NVVS (voorloper Sportvisserij Nederland). Bulgarije
lag nog ‘achter het IJzeren Gordijn’ en de
bereikbaarheid toen was wel wat anders
dan nu.
Het bleek al snel dat Marcel Van Den Eynde met hetzelfde probleem zat in België,
waarna we besloten we om er samen naar-
toe te gaan. Op het laatste moment besloot
ook Fried Deelen nog mee te gaan.
Wat een viswater was er uitgekozen voor
dat jaar! Een van de mooiste viswateren
die ik ooit heb gezien. Aan de rand van de
stad Plovdiv lag er een enorm sportcentrum en onderdeel daarvan was dus de
Olympische roeibaan.
Roeibanen zijn natuurlijk altijd ideale
wateren voor een enorm evenement zoals
een WK. Zowel het water als de visstand
zijn volledig te ‘managen’ en de Bulgaren
hadden zo gezorgd voor een van de mooiste parkoersen die ik ooit in het internationale vissen heb gezien. Werkelijk iedere
vissoort die ik ken zwom daar rond en
vingen we ook tijdens de trainingen. Toen
we enkele weken later terugkwamen voor
het kampioenschap vingen we nog steeds
aardig, maar niet de aantallen als tijdens
ons eerste bezoek.
Het kampioenschap verliep helemaal
niet zo slecht voor ons. We eindigden
uiteindelijk als vierde land, net buiten
het podium dus en op maar drie puntjes
van Engeland dat achter Wales en Italië
nog net het brons wegkaapte voor ons.
Om eerlijk te zijn, de blijdschap over het
redelijk presteren overheerste bij ons de
teleurstelling van de gemiste medaille. We
hadden het aardig gedaan en dat met bijna
een volledige matchvisserij, althans voor
de meeste mensen in ons team.
Zelf eindigde ik als 19e in het individuele
Werkeli jk iedere vissoort die ik
n
ken zwom daar rond en vinge
we ook tijdens de trainingen.
Ook in Plovdiv en de laatste dag dat deze werpmolen in mijn
bezit was. Ik had mijn match-hengels opgeborgen na de
wedstrijd en aan de toeschouwers, die in die tijd echt niks
hadden, gaf ik mijn gebruikte dobbers weg. Toen ik me even later
omdraaide waren ook mijn molens weg die op mijn viskist lagen.
Ik hoop dat men er nog veel vis mee heeft gevangen.
VISSEN - MIJN PASSIE, MIJN LEVEN
53