Politiek correct ontmaskerd

Waar, wanneer, waarom, waarvoor, waartoe, dat zijn de eenvoudige analytische vragen die iedere homo sapiens of mensaap (hallo creationisten!) zich zou stellen om eender welk en dus elk theoretisch probleem cognitief en objectief te benaderen. Het wetenschappelijk systeem eist nu eenmaal dat zulke kritische vragen moeten gesteld worden.

Anders bevindt men zich op het gebied van de wetenschappelijk onverantwoordbare pseudo-wetenschappen: het gebied van illusionisten, bedriegers en goochelaars. Om niet te zeggen van de hedendaagse politieke kaste.

Op het gebied van oplichters, leugenaars en dieven, het gebied van criminelen en misdadigers. Zwemmend in de vijver van geloof in illusies en bedrog, in kabouters en dwergen, in waarzegsters en tovenaars, in elfjes en feeën, in astrologie in plaats van astronomie. In telepathie en telekinese in plaats van in gegevensoverdracht, in de gefantaseerde producten van de leugenpers en indoctrinerende staatsmedia in plaats van in de keiharde realiteit.

Want de menselijke hersenen zijn zwak en zijn slechts wat ze zijn: een orgaan bestaande uit week weefsel. Met verbluffende en bijna ongelimiteerde mogelijkheden wel te verstaan, maar helaas onvolmaakt en dus gemakkelijk slachtoffer om bedrogen te worden door iemand (wij noemen hen smeerlappen) die beweert dat er in ‘iets’ moet geloofd worden. En we hebben het hier niet eens over zogezegd geopenbaarde waarheden, maar over kwaadwillig geïndoctrineerde waarheden, waarbij de intentie helemaal geen moreel goede bedoeling heeft of kan hebben.

Hun net van drogredenen is gevuld met volstrekt duistere argumenten, aangevuld met een handvol wiskundige fratsen en absurditeiten die iemand met wat achtergrondkennis er zo uit zou plukken. “Politiek correct” is een omdraaiing, een inversie die wit maakt wat zwart is, en die diaboliseert en belastert wat objectief en wetenschappelijk onomstootbaar correct is. Politieke correctheid is dus een totale leugen, een onvoorstelbaar groot bedrog, en de creatie van deze inversie was een misdaad.

Vermoedelijk werd ze ingegeven door de angst waar de schrijvers van de “ Resolutie van Straatsburg ” zich vanaf 1973 mee bezig hielden. Maar een minderheid onder hen namen hun fantasmen ook serieus en gingen er in geloven! Nutteloos om hier te onderlijnen dat het de meest luie, domme en verachtelijke individuen betrof in dit door niemand verkozen noch gevolmachtigd gezelschap van potentaten die in 1975 een islamofiele ‘resolutie” uit braakten.

I n d i e n z e g e l i j k z o u d e n g e h a d h e b b e n z o u d a t d e publicatiekansen van hun stuk geenszins in het gedrang hebben mogen brengen. Hun “resolutie” was gelardeerd met ettelijke citaten van de ‘correcte’ mohammedaanse doctrine ondersteund met postmoderne voetnoten vol obscure referenties, en bovenal de vereiste ideologische en politiek “correcte” want islamitische geloofsbrieven.

De samenstellers trapten met open ogen in de islamitische val.

Omdat de resolutie van islamitische en derhalve van veronderstelde correcte politieke signatuur was, en de doelstellingen herkauwde die de mohammedaanse hoofdredacteurs graag wilden horen, werd het niet nodig geacht om experts te benaderen ter beoordeling van het resultaat. Dat werd, voorlopig althans, uit eerlijke schaamte verborgen gehouden.

Niemand stoorde zich aan de vreemde bokkensprongen en het alarmerende gebrek aan argumentatie in de tekst. Dat de westerse redacteurs zelf werden geciteerd en bewierookt in de

blinde media was ongetwijfeld mooi meegenomen. De meeste redacteurs van de ‘Resolutie van Straatsburg’ steigerden toen ze zich de ware toedracht van hun werk realiseerden. In mondelinge reacties maakten enkelen gewag van een schending van hun academisch vertrouwen die ethisch gezien niet door de beugel kon.

Maar in eigen boezem keken de meesten onder hen geenszins.

Eigenlijk waren ze niet erg onder de indruk van de schandalige afpersing door de Arabieren maar besloten de tekst zelf maar ongemoeid te laten omdat ze het een sympathieke poging vonden van pseudo-machthebbers om toenadering te vinden tot postmoderne collectivistische en dus vermeend sociale en derhalve socialistische denkbeelden.

De argumenten en intellectuele kwaliteiten van een resolutie doen niet veel ter zake, zolang je maar in het juiste ideologische kamp zit, het postmoderne jargon in de vingers hebt en de laatste lichting nieuwmodische filosofen hebt gelezen. Begrijpen hoeft en kan allicht niet. Het concept van het intrinsiek fascistische “cordon sanitaire” rondom het uiterst helder ziende objectivistisch ‘Vlaams Blok’ was geboren.

In tegenstelling tot wat veel critici in de nasleep van deze resolutie opmerkten, was het Mohammedaanse Trojaans paard niet bedoeld om het academische bolwerk van politiek links onderuit te halen. De raad van Europa was zelf uitgesproken links en zag met lede ogen aan hoe rechtse denkers hun kinderachtig fantaisistische denkwereld heel eenvoudig zouden kunnen onderuit halen. Dit mocht en kon niet gebeuren, zo besloten ze zwijgzaam.

Zo werd onzin voor gevorderden het postmodern allooi voor de waarden van intellectuele integriteit, objectiviteit en rationaliteit: een linkse filosofie die haar overbodigheid niet langer kon verbergen omdat ze, islamofiel als ze geworden was, niet langer op een doeltreffende manier sociale

wantoestanden kon aanklagen en bestrijden zoals het vermoorden van afvalligen, het discrimineren van vrouwen en doden van andersgelovigen.

De hoofdthese van de linkse parodie, voor zover die valt te o n t c i j f e r e n , i s d a t h e t f y s i e k e o n d e r z o e k n a a r kwantumgravitatie zwanger was van progressieve politieke implicaties. Na enkele welgemikte doch bedrieglijke ope ningsargumenten, waarin de collectivisten het bestaan van een realistische wereld als een verlichtingsdogma afdeden, en boudweg stelden dat de fysieke werkelijkheid niet meer is dan een ‘sociale en linguïstische constructie’, betoogden ze dat d e r e c e n t e o n t w i k k e l i n g e n i n d e m o h a m m e d a a n s e kwantumgravitatie een subversief en emanciperend potentieel z o u h e b b e n , w a a r m e e a c a d e m i s c h l i n k s d e h e e r s e n d e wetenschappelijke hegemonie kan doorbreken. Hoe arrogant en dom kan je zijn?

Ze springen van een illusionistische interpretatie van de kwan tumfysica naar een analyse van het kapitalisme na de Tweede We reldoorlog, sprokkelen wat gegevens in de morfogenetische velden van pseudowetenschappelijke newageconcepten, forceren vervolgens een overgang naar de post-freudiaanse psychoanalyse en de ‘bourgeois sociale psychologie’, om dan verder te b o r d u r e n v i a d e n i e t - e u c l i d i s c h e m e e t k u n d e , d e relativiteitstheorie en bepaalde stellingen in de topologie tot de cartesiaanse metafysica, en het laffe feministische cultuurrelativisme.

De bonte stoet loze beweringen waarmee hun theorie in de ”main stream media’ uitpuilt, is in feite een bloemlezing van de meer uitzinnige passages uit de postmoderne catalogus, en o p v a l l e n d g e n o e g m o e i l i j k t e o n d e r s c h e i d e n v a n d e mohammedaanse hoofdtekst. Kenmerkend is vooral het gezwollen en pedante taalgebruik, het kwistig gebruik van nodeloos jargon en het etaleren van een oppervlakkige wetenschappelijke eruditie die ineen zakt bij de minste kritische analyse.

Dat de weerstand tegen ontmaskering van in het geniep geïndoctrineerde onwaarheden bij tegenspraak exponentieel toeneemt moet niet verwonderen. Eens men gelooft in iets dat in feite vals is, is de weg terug moeilijk zo niet onmogelijk.

Geconfronteerd met het logisch onmiskenbaar bewijs van hun ongelijk zullen gehersenspoelde geïndoctrineerden altijd het reflex hebben om hun ontmaskering als een bijkomend bewijs van hun vermeend gelijk te bestempelen.

Dit is niet het gevolg van een stijgend moeizaam verworven persoonlijk inzicht maar een essentieel onderdeel van elk “geloof”. In het geval van politieke correctheid kan de onwaarheid van de these wel en overigens overvloedig bewezen worden. Politieke correctheid is niet alleen bedrog maar ook feitenresistente struisvogelpolitiek.

Geïndoctrineerd als ze zijn kunnen de politiek correct denkenden uit schaamte of schaamteloosheid alleen beroep doen op de vlucht vooruit. Hun weke en definitief misvormde en gehandicapte brein is wat het is en zal slechts verdwijnen bij hun dood. Hopelijk voor hen natuurlijk van aard! Voor ons zou het wat sneller mogen gaan.