Transcript E - Hellenic Way

εις οιωνος αριστος αμυνεσθai περι γλωσσης.
hellenic way
φθινοπωρινη
ισημερια
Επ ο χ ι α κ ή Ε φ ημ ε ρί δα το υ Συ νδέ σ μ ο υ Ε λ λ ή νω ν & Φι λ ε λ λ ή νω ν Κ α να δά
Ελληνική Γλώσσα
χθες, σήμερα, αύριο
2016
τευχος
72ον
«Μη σκιάζεσθε στα σκότη• Η λευτεριά,
σαν της αυγής το φεγγοβόλο αστέρι,
της νύχτας το ξημέρωμα θα φέρει».
ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ
Το μολών είναι μετοχή Αορίστου του ρήματος βλώσκω (βλώσκω, έβλωσκον, μολούμαι, έμολον).
Επειδή δεν υπάρχει ανωμαλία στην τέλεια
ελληνική γλώσσα αλλά διορθωτικές νότες
(είναι μουσική η γλώσσα μας), όπως διέσεις,
υφέσεις, αναιρέσεις κλπ ας δούμε από που
προέρχεται η ρίζα μολ.
Το ρήμα λοιπόν είναι «βλώσκω» και προέρχεται από το μλώσκω.
Η μουσικότητα της ελληνικής γλώσσας δεν
ανέχεται όμως ποτέ ένα μ μπροστά από ένα
υγρό σύμφωνο όπως το λ. (Γι΄αυτό ο μαλακός-μλαξ λέγεται βλαξ, ο μετέχων εις μοίραν,
ο άνθρωπος δηλαδή, ο μρωτός λέγεται βρωτός κ.ο.κ.)
Το μλώσκω με τη σειρά του προέρχεται
από το ρήμα μολίσκω (που σημαίνει έρχομαι
αλλά μετά κόπου). Το μολίσκω προέρχεται
από το μόλις που χρησιμοποιούμε και σήμερα.
Το μόλις προέρχεται από το μόγις (επίρρημα: κοπιαστικότατα, μετά μεγάλου κόπου).
Το μόγις προέρχεται από το μόγος (μέγας
Συνέχεια στην σελίδα 12
Η Ελλάδα ανάμεσα στις
10 εξυπνότερες χώρες
στον πλανήτη
...διότι μόνοι ἐμεῖς, (οἱ Ἕλληνες) ἀντίθετα ἀπὸ
τοὺς βαρβάρους, δὲν μετροῦμε ποτὲ τὸ πλῆθος
τοῦ ἐχθροῦ στὴν μάχη. [Αἰσχύλος]
Ἡ Ἑλληνικὴ Ἐποποιΐα
1940-1941
Η μέρα που η ιστορία σταμάτησε
να είναι σελίδες ενός βιβλίου….
Ένας άνεμος καινούργιος, ανυποψίαστος, άρχιζε να φυσάει πάνω στην Αθήνα.
Ήταν η ώρα 6 όταν οι σειρήνες της αντιαεροπορικής άμυνας ξύπνησαν την πολιτεία. Ο ουρανός είταν πεντακάθαρος,
λεύκαζε ο όρθρος, μύριζε δροσιά.
Στους δρόμους, τους… έρημους ακόμα,
κρότησαν μερικά παραθυρόφυλλα, κάποιες μπαλκονόπορτες. Οι άνθρωποι ξυπνούσαν ξαφνιασμένοι,
ρωτούσαν τους πρώτους διαβάτες.
Συνέχεια στην σελίδα 3
Σώστε
τα σπίτια των Ελλήνων
απ’ τα αρπακτικά funds!
Ραγδαίες εξελίξεις! Η Κομισιόν επιβεβαίωσε πως η
ελληνική κυβέρνηση δεν έχει λόγο να μη νομοθετήσει το
αίτημά μας, το οποίο πλέον στηρίζουν ο επικεφαλής της
Alpha Bank και το Οικονομικό Επιμελητήριο. Οι φωνές
πληθαίνουν και είμαστε κοντά στη νίκη -- υπόγραψε
χρονογράφημα
Ανάμεσα στις 10 εξυπνότερες χώρες στον πλανήτη
βρίσκεται η Ελλάδα, τουλάχιστον όσον αφορά τις επιστήμες, σύμφωνα με την κατάταξη του ΟΟΣΑ.
Η λίστα του ΟΟΣΑ κατατάσσει τις χώρες με βάση τον
μεγαλύτερο αριθμό επιστημόνων (σε επιστήμες όπως τα
μαθηματικά, τη φυσική, την τεχνολογία και τη μηχανική)
κατά κεφαλήν, κι όπως είναι φυσικό η Ελλάδα έχει την
τιμητική της.
Στην πρώτη θέση, αν και με σημαντική πτώση στην
κατάταξη, βρίσκεται η Νότια Κορέα με το 32% των φοιτητών της να εργάζονται στις επιστήμες (στοιχεία του
2012) από το 39% το 2002.
Συνέχεια στην σελίδα 18
Συνέχεια στην σελίδα 18
Οι 7 Σοφοί
της Αρχαιότητας
1. ΧΙΛΩΝ Ο ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΟΣ
Ο Χίλων ή Χείλων o����������������������������
�����������������������������
Λακεδαιμόνιος, γιος του Δα�
μαγέτου, ήταν πολιτικός, νομοθέτης, φιλόσοφος
και ελεγειακός ποιητής, που έζησε κατά τον στ’
Συνέχεια στην σελίδα 9
Δύο Πετεινοί Μαλώνουνε σε Ξένο Αχυρώνα
Είναι κωμικοτραγικό, αγαπητοί συνέλληνες, είναι απορίας άξιον τραγελαφικό ως και γελοίο, όλη η Ρωμανία να έχει εμπλακεί σε μια κοκορομαχία άνευ προηγουμένου.
Και προς τί όλος αυτός ο καβγάς; Γιατί άραγε οι μέχρι πρότινος ειρηνικά συμβιούντες η
Πολιτεία και το Χριστιανικό Ιερατείο μαλλιοτραβιούνται και στριγλίζουν και προσπαθούν μια
ο ένας και μια ο άλλος με τις παράταιρες και φάλτσες κορώνες τους να δείξουν στο αποχαυνωμένο ακροατήριο ποιος ορίζει αυτόν τον τόπο.
Προς τί λοιπόν όλος αυτός ο ορυμαγδός;
Γιατί σίγουρα δεν θα πρέπει είναι το μάθημα των Θρησκευτικών. Διότι εάν όντως είναι
το μάθημα των Θρησκευτικών, τότε εκτός από τις τόσες τόσες πρωτιές που έχουμε συλλέξει
πρόσφατα ( το νούμερο ένα διεφθαρμένο κράτος, το νούμερο ένα ανύπαρκτο κράτος, το νούμερο
ένα κράτος στην φοροδιαφυγή, το νούμερο ένα κράτος της ρεμούλας, του μπάχαλου κ.λ.π....
Τότε, εκτός από όλες τις παραπάνω πρωτιές της Ξεφτίλας, θα είμαστε και το μοναδικό
κράτος στον δήθεν προηγμένο και πολιτισμένο κόσμο μας που θα συνεχίζει να διδάσκει το
Η ΑΡΧΑΙΑ ΨΥΧΗ ΖΕΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΑΘΕΛΗΤΑ ΚΡΥΜΜΕΝΗ.
Συνέχεια στην σελίδα 13
Κ. ΠΑΛΑΜΑΣ
hellenic way
Ελληνικός δρόμος
Hellenic Way
www.hellenicway.com
Εκδότης:Πολιτιστικός Σύνδεσμος
Ελλήνων & Φιλελλήνων Καναδά
Publisher :Cultural Association of Hellenes
& Philhellenes of Canada
1010 Broadview Avenue, Suite 901
Toronto Ontario, M4K 2R8
Tel: 416 425-5728
Συντάσσεται από επιτροπή:
Editor: Media Committee of the
C.A.H.P.C.
Άρθρα σύμφωνα με το
πνεύμα
της
εφημερίδας
είναι ευπρόσδεκτα, αλλά η
δημοσίευση τους εναπόκειται
στη συντακτική επιτροπή.
Οι επιστολές θα πρέπει να
φέρουν το πλήρες όνομα του
αποστολέα, αλλά μπορούν
να δημοσιευθούν μόνο τα
αρχικά του, εάν αυτό επιθυμεί
ο αποστολέας. Τα άρθρα δεν
επιστρέφονται.
We welcome submission of articles in the
spirit of the newspaper, but publication
is at the discretion of
the editing committee.
Letters should bear
the full name of the
sender, but only their
initial may be published if they so wish.
No articles will be returned
• Το παρόν τεύχος κυκλοφόρησε σε 3,000 φύλλα
• Η επόμενη έκδοση, στο
χειμερινό Ηλιοστάσιο
Ευχαριστήριο
Ευχαριστούμε όλους τους φίλους
και συνεργάτες, που έχουν βοηθήσει
για την έκδοση της εφημερίδας μας.
Ιδιαίτερα ευχαριστούμε τα περιοδικά
«Ελληνική Αγωγή» , « Ενδοχώρα»,
« Δαυλός», « Ιχώρ», « Ελληνική Διεθνής Γλώσσα» ... και γενικά όλα τα
έντυπα που τόσο πρόθυμα μας έχουν
επιτρέψει την αναδημοσίευση άρθρων τους, τόσο σημαντικών για τον
Ελληνισμό.
Πολιτιστικός Σύνδεσμος Ελλήνων
και Φιλελλήνων Καναδά.
Ποιήματα για την
28η Οκτωβρίου
Ένας στρατιώτης μουρμουρίζει στο αλβανικό μέτωπο - Νικηφόρος Βρεττάκος
Ποιος θα μας φέρει λίγον ύπνο εδώ που βρισκόμαστε;
Θα μπορούσαμε τότες τουλάχιστο να ιδούμε πως έρχεται τάχατε η μάνα μας
βαστάζοντας στη μασχάλη της ένα σεντόνι λουλακιασμένο
με μια ποδιά ζεστασιά και κατιφέδες από το σπίτι μας.
Ένα φθαρμένο μονόγραμμα στην άκρη του μαντιλιού: ένας κόσμος χαμένος.
Τριγυρίζουμε πάνω στο χιόνι με τις χλαίνες κοκαλιασμένες.
Ποτέ δεν βγήκε ο ήλιος σωστός απ' τα υψώματα του Μοράβα,
ποτέ δεν έδυσε ο ήλιος αλάβωτος απ' τ' αρπάγια της Τρεμπεσίνας.
Τρεκλίζω στον άνεμο χωρίς άλλο ρούχο, διπλωμένος με το ντουφέκι μου, παγωμένος
και ασταθής.
(Σαν ήμουνα μικρός καθρεφτιζόμουνα στα ρυάκια της πατρίδας μου
δεν ήμουν πλασμένος για τον πόλεμο).
Δε θα μου πήγαινε αυτή η προσβολή περασμένη υπό μάλης,
δε θα μου πήγαινε αυτό το ντουφέκι αν δεν ήσουν εσύ,
γλυκό χώμα που νιώθεις σαν άνθρωπος,
αν δεν ήτανε πίσω μας λίκνα και τάφοι που μουρμουρίζουν
αν δεν ήτανε άνθρωποι κι αν δεν ήταν βουνά με περήφανα
μέτωπα, κομμένα θαρρείς απ' το χέρι του θεού
να ταιριάζουν στον τόπο, στο φως και το πνεύμα του.
Η νύχτα μας βελονιάζει τα κόκαλα μέσα στ' αμπριά.
εκεί μέσα μεταφέραμε τα φιλικά μας πρόσωπα και τ' ασπαζόμαστε
μεταφέραμε το σπίτι και την εκκλησιά του χωριού μας το κλουβί στο παράθυρο,
τα μάτια των κοριτσιών, το φράχτη του κήπου μας, όλα τα σύνορα μας,
την Παναγία με το γαρούφαλο, ασίκισσα, που μας σκεπάζει τα πόδια πριν απ' το
χιόνι, που μας διπλώνει στη μπόλια της πριν απ' το θάνατο.
Μα ό,τι κι αν γίνει εμείς θα επιζήσουμε.
Άνθρωποι κατοικούν μες στο πνεύμα της Ελευθερίας αμέτρητοι,
Άνθρωποι όμορφοι μες στη θυσία τους, Άνθρωποι.
Το ότι πέθαναν, δεν σημαίνει πως έπαψαν να υπάρχουν εκεί,
με τις λύπες, τα δάκρυα και τις κουβέντες τους.
Ο ήλιος σας θα 'ναι ακριβά πληρωμένος.
Αν τυχόν δεν γυρίσω, ας είστε καλά, σκεφτείτε για λίγο πόσο μου στοίχισε.
(Σαν ήμουνα μικρός καθρεφτιζόμουνα στα ρυάκια της πατρίδας μου
δεν ήμουν πλασμένος για τον πόλεμο).
Μολών Λαβέ
Μια σπιθαμή απ' το χώμα αυτό
Τ' άγιο κι ιερό δε δίνω,
Τη λευτεριά μου δεν πουλώ
Και σκλάβος δε θα γίνω.
Στα χέρια μου τ΄αδείλιαστα
Το πιο παλιό ντουφέκι
Γίνεται για τη λευτεριά
Βροντή κι αστροπελέκι.
«Όχι !» φωνάζω στον εχθρό
κι ορθώνομαι λιοντάρι.
Τη λευτεριά μου όποιος μπορεί
ας έρθει να την πάρει.
Hellenic Way
1010 Broadview Ave. Suite 901
Toronto On. M4K 2R8
σ
Autumn Equinox, 2016
/ SUBSCRIPTION COUPON
σ
σ«ελληνικό δρόμο»
σ
σ :
Please include me as a subscriber for the Hellenic Way and to mail me the
publication to the address below:
Name:_______________________________________________
Address:_____________________________________________
Tel.# ____________________________Fax: ________________
E-mail address:________________________________________
I am enclosing $ _______________________________________
Επιστολές
Αναγνωστών
Από την Δρ. Ψυχολογίας και Ψυχαναλύτρια,
Έμιλυ Αθανασιάδου, μέλος διεθνούς κύρους
Ενώσεων Ψυχολόγων και Ψυχαναλυτών,
λάβαμε την κάτωθι επιστολή.
Αθήνα Αύγουστος 2016.
Προς τον «ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΔΡΟΜΟΝ».
Αγαπητοί συντάκτες και εκδότες του Ελληνικού Δρόμου, Θέλω να σας ευχαριστήσω
θερμά για τις εφημερίδες σας (Ε.Δ.) και την
δημοσίευση των κειμένων μου για την πανέμορφη μα πολύπαθη Κύπρο μας.
Με συγκινεί ιδιαίτερα η φροντίδα σας, η
αγάπη σας για την Ελλάδα, η συμβολή σας
στην διάδοση της Ιστορίας μας και του Ελληνικού Πολιτισμού
Θερμά συγχαρητήρια για το τόσο μεγάλο
έργο σας. Συνεχίστε την σημαντική αυτή
συνεισφορά σας στην Πατρίδα μας. Το αξίζει..
Σας στέλνω φωτογραφίες από την προσωπική συλλογή φωτογραφιών της έκθεσης του
συζύγου μου, από τα πανέμορφα αμόλυντα
νησιά μας τ` ακριτικά δώδεκα της μεσογείου. Ένα κομμάτι Ελλάδα! Αστυπάλαια
– Χάλκη.
Σας χαιρετώ και σας ευχαριστώ θερμά.
Με εκτίμηση
Έμιλυ Αθανασιάδου
Διόνυσος, Αττικής, Ελλάδα.
2
Η Αλήθεια δεν πρέπει να
κρύβεται, γιατί όταν κρύβεται,
ή αποσιωπάται, ή καμουφλάρεται, τότε τα αποτελέσματα
είναι γνωστά.
Δημιουργούνται, λανθασμένες αντιλήψεις, παθογένειες
και κοινωνικές ανισότητες που
ταλανίζουν ανθρώπους και
λαούς που δεν χρωστούν και
δεν αξίζουν τέτοιου είδους
τιμωρίες.
Οι πρόσφατες αποκαλύψεις από τα WikiLeaks, για τις
πιέσεις και τους καταχθόνιους χειρισμούς που δέχθηκε ο
πρωθυπουργός της πατρίδας
μας παραμονές του τρίτου
μνημονίου από τον Κλίντον και
τον Ομπάμα δείχνουν ξεκάθαρα τα παιχνίδια που παίζονται
πίσω από τις πλάτες σου προδομένε Λαέ.
Και συ ιδεολόγε της πεντάρας, συνεχίζεις να τρέχεις
σε στημένες διαδηλώσεις, να
αναρτείς τεράστια πανό και
στους ώμους να πιστεύεις ότι
κουβαλάς τα όνειρα και τις
προσδοκίες και τις ελπίδες του
Λαού σου.
Έχουμε προδοθεί και από τα
δεξιά μας και από τα αριστερά
μας και κατάστηθα.
Είναι καιρός να δούμε την
σκληρή και αδυσώπητη αλήθεια, που στην κυριολεξία
βγάζει μάτια, και να αφυπνιστούμε.
Ας αρχίσουμε ο καθένας
ατομικά την δική του ταπεινή
επανάσταση.
Ας αρχίσουμε από τα μικρά
και ασήμαντα .
Με παιδικά βήματα στην
αρχή και σιγά-σιγά να ανοίξουμε τις δρασκελιές μας.
Ας ξαναδιαβάσουμε την
αληθινή μας ιστορία και ας
μιμηθούμε τους Ακρίτες της
Ιστορίας μας.
Ήμασταν δημιουργοί πολιτισμών και όχι μιμητές.
Οι σημερινοί παγκοσμιοποιητές, είναι σαρκοβόρα αρπαχτικά, που υψώνουν πανύψηλους
ουρανοξύστες για να δείξουν
την οικονομική τους δύναμη.
Σε αντίθεση με τον Οικουμενικό Ελληνισμό, που ανύψωσε
τον ανθρώπινο νου σε δυσθεώρατα ύψη για να καταδείξει
ότι το πνεύμα είναι πολυτιμότερο από την Ύλη.
Ας γίνουμε πιο προσεχτικοί
στις επιλογές μας και ας επιτέλους μετά από τόσες και τόσες
κατραπακιές αφυπνιστούμε.
Ας εμβαπτιστούμε στην κολυμβήθρα του Ελληνισμού.
Η μόνη σωτηρία και η μοναδική ελπίδα, σ’ έναν κόσμο
που κατασπαράζει τα ίδια τα
παιδιά της στο όνομα της θεάς
Ύλης.
ελληνικός δρόμος
Ἡ Ἑλληνικὴ Ἐποποιΐα
1940-1941
Φθινοπωρινή Ισημερία, 2016
την Ελληνική πρωτεύουσα. Διαδηλώσεις
έσπασαν το πρακτορείο της αεροπορικής
Εταιρείας Αλα Λιττόρια στο Σύνταγμα,
τηνΚάζα ντ’ Ιτάλια της οδού Πατησίων.
Είχε γίνει ξαφνικά συνειδητό πως και
τα δύο αυτά κρύβανε ίσαμε χτες κέντρα
κατασκοπείας και προπαγάνδας. Η δυσαναλογία, έπειτα, ανάμεσα στον όγκο των
Ιμπεριαλιστικών αξιώσεων του εχθρού
και στο ηθικό του υπόβαθρο, ξυπνούσε
μιαν έντονη διάθεση για ονειδισμό. Είναι
αυτή που θα χρωματίσει στο εξής, σε στενή εναλλαγή με τον βαθύτερα δραματικό
τόνο, όλο τον αγώνα.
του Η.Λ.Τσατσόμοιρου
Συνέχεια από την σελίδα 1
Ένα βουητό ανέβαινε λίγο-λίγο από
γύρω, από μακρυά, τα πρώτα ομαδικά
βήματα πάφλασαν στην άσφαλτο. Μάτια
υψώνονταν στον ουρανό, έψαχναν. Όμως
σ’ όλη αυτή την κίνηση που άρχιζε και
πύκνωνε σε μικρές συντροφιές, σε ομάδες
που ξεκινούσαν για τα κέντρα, δεν ξεχώριζες ταραχή ή αγωνία. Μια διάθεση ευφορίας, κέφι ανάλαφρο, αλλόκοτο, ξεσήκωνε τις ψυχές, πρωϊνό αγέρι που κολπώνει το πανί. Στα μάτια των ανθρώπων που
αντικρύζονταν, έφεγγε ένα χαρούμενο
ξάφνιασμα, σάμπως όλος αυτός ο κόσμος,
ο ίσαμε χτές βουτηγμένος στην καθημερινότητα και στη βιοπάλη, να μάθαινε ξαφνικά πως έχει μέσα του κρυμμένα νιάτα.
Γιατί το πρωί της 28ης Οκτωβρίου
1940 γινόταν πραγματικά μια αποκάλυψη: Διαφορετικό είχε πέσει να κοιμηθεί
το έθνος τη νύχτα που πέρασε, διαφορετικό ξυπνούσε τώρα. Η είδηση που έτρεχε από στόμα σε στόμα «Πόλεμος! οι
Ιταλοί εισβάλλουν», είτανε σα γενική
πρόσκληση σε ξεφάντωμα. Περηφάνεια,
φιλότιμο και λεβεντιά φούσκωναν τα στήθη.
Κι’ ο καθένας, ο πιο ταπεινός, ένιωθε
να ξυπνάει μέσα του μια επίγνωση πως
τρεις χιλιάδας χρόνια τον καλούν με τ’
όνομά του, το άσημο ίσαμε χτες, να τα
δικαιώσει, να τα υπερασπίσει. Η Ιστορία έπαυε να είναι λόγια των σχολικών
βιβλίων και των πανηγυρικών λόγων,
γινόταν πράξη ζωής. Είχε φωνή βαθειά,
βουερή μέσα στο αίμα, μιλούσε. Κι’ ο πιο
ταπεινός, έχανε τη σκέψη άθελά του,
πως σ’ αυτόν έλαχε να τιμήσει αυτή τη
φάλαγγα των νεκρών που ξεκινάει από
πολύ μακρυά και δίνει νόημα στο Χρόνο.
Η εκλογή της Μοίρας είταν βαρειά, αλλά
για τούτο και η τιμή πολύ μεγάλη.
Οι εφημερίδες, αν και Δευτέρα, κυκλοφόρησαν, έλεγαν με λίγα, χτυπητά,
λόγια τα σχετικά με το τελεσίγραφο, την
είδηση πως οι Ιταλοί θα εισβάλουν στις
έξη — τώρα. Κάτι ορθωνόταν σύσσωμο,
να τους υποδεχτεί όπως αρμόζει. Τον ενθουσιασμό τον χρωμάτιζε η αγανάκτηση,
η περιφρόνηση. Δρόμοι, πλατείες, σταυροδρόμια, είχαν φουντώσει στο μεταξύ
από ζεστές ανάσες, κόσμο· μακρυές θεωρίες πορεύονταν προς την Ομόνοια, το
Σύνταγμα, ενώ στο ραδιόφωνο ακουγόταν το διάγγελμα του Μεταξά: «Η στιγμή επέστη που θ’ αγωνισθώμεν διά
την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος, την
ακεραιότητα και την τιμήν της…» Σε
μερικά μπαλκόνια φάνηκαν σημαίες,
όπως στην 25η Μαρτίου. Το διάταγμα της
επιστρατεύσεως άρχιζε να τοιχοκολλείται
στά κέντρα. Μέσα του ο καθένας άκουγε
τον Εθνικό Ύμνο ν’ ανακρούεται χαμηλόφωνα, τον ύμνο στην ελευθερία, σαν
προσκλητήριο και σαν προσευχή.
Η ψυχολογία του λαού σε τέτοιας
περιστάσεις φαίνεται στις γενικές της
γραμμές απλή, το περιεχόμενο της όμως
είναι σύνθετο. Η οργή για τη δολερή συμπεριφορά του αντιπάλου, την ηθική του
αναξιοπρέπεια, ξέσπασε εκείνο το πρωί σ’
αυθόρμητες επιθέσεις με στόχο τις εγκαταστάσεις των Ιταλών μέσα στην ίδια
Όταν στις 9:30 έγινε ο πρώτος αεροπορικός συναγερμός στην πρωτεύουσα και φάνηκαν σε λίγο, πολύ ψηλά,
τα εχθρικά αεροπλάνα, ο πληθυσμός
δεν σκέφτηκε να κατέβει στα καταφύγια, ίσως τον είχαν διδάξει. Στάθηκε και
κοίταζε το θέαμα από τους δρόμους, τα
μπαλκόνια, τις ταράτσες. Βόμβες προορισμένες, για τον Πειραιά έπεσαν στη
θάλασσα, στο Τατόι δεν σημειώθηκαν
ζημιές- χτυπήθηκε όμως σε τρία αλλεπάλληλα κύματα η Πάτρα, όπου τ’ αεροπλάνα
κατέβηκαν πολύ χαμηλά, έρριξαν πάνω
στον άμαχο πληθυσμό. Ξεθαρρεμένος
εκείνος, είχε μείνει έξω από τα καταφύγια, όπως στην Αθήνα. Οι πενήντα νεκροί
του και οι περισσότεροι από εκατό τραυματίες έκαναν φανερό πως ο εχθρός είταν
αποφασισμένος να επιδείξει τη δύναμη
του όπου το μπορούσε, βάναυσα.
Βομβαρδίστηκαν την ίδια μέρα εγκαταστάσεις κοντά στον Ισθμό, η Ναυτική
βάση της Πρέβεζας, τα έργα υδρεύσεως
στο Φασιδέρι της Κηφισιάς, η Κινέττα,
η περιοχή Ιστιαίας. Στην Αθήνα, κατά
τις 11 η ώρα, φάνηκαν μέσα σ’ ανοιχτό
αυτοκίνητο να περνάνε αργά από τους
κεντρικούς δρόμους ο Γεώργιος ο Β’ και
ο Μεταξάς. Χαιρετούσαν χαμογελαστοί
τα πλήθη, που είχαν συνεπαρθεί από
ενθουσιασμό. Λησμονήθηκαν τότε διαφωνίες, αντιρρήσεις για το καθεστώς,
πολιτικές αντιθέσεις, όλα. Κύματα κόσμος
έζωνε το αυτοκίνητο, χυνόταν πάνω του,
ζητωκραύγαζε, χειροκροτούσε. Αυτά –
εκεί, είτανε τα πρόσωπα που ενσάρκωναν
τη θέληση του Έθνους , το φρόνημα του,
τίποτ’ άλλο. Ο ελληνικός λαός είχε αποκτήσει μπροστά στον εθνικό εχθρό την
ψυχική του ενότητα.
Το πρώτο πολεμικό ανακοινωθέν του
Γενικού Στρατηγείου, που βγήκε σ’ έκτακτες εκδόσεις των εφημερίδων κοντά το
μεσημέρι, έδωσε με λιτή αξιοπρέπεια τον
τόνο στην όλη υπόθεση. Σαν κείμενο, επέζησε, μπήκε στην Ιστορία : «Αι ιταλικαί
στρατιωτικαί δυνάμεις προσβάλλουν
από τις 5.30 σήμερον τα ημέτερα
τμήματα προκαλύψεως της ελληνοαλβανικής μεθορίου. Αι ημέτεραι
δυνάμεις αμύνονται του πατρίου
εδάφους». Εκεί – πέρα, στα σύνορα,
βροντούσε το κανόνι. Σε περισυλλογή
βαθύτατη, με κλεισμένα μάτια, το άκουγε
μέσα της κάθε ελληνική ψυχή.
[…]
Στο σπίτι του Αλέξανδρου Κορυζή το
τηλέφωνο κουδούνισε χαράματα, στις
πέντε και τέταρτο. Πήρε το ακουστικό
Συνέχεια στην σελίδα 5
3
ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΕΝΕΣΕΩΣ
ΤΗΣ
ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ
Η Αποκρυπτογράφησις
των σημασιών
των 24 Γραμμάτων
του Αλφαβήτου
Συνέχεια από το προηγούμενο
Κατά τις αναλύσεις μερικών λέξεων θα
αντιληφθούμε την λειτουργία του γράμματος Ρ στην δομή αυτών των λέξεων, όπου
συμμετέχει.
Η αρχή, όπως πάντοτε, εκ του λεξικού
Lidell και Scott. Εκ του λεξικού ουδέν
πληροφορούμεθα περί της «ουσίας» του Ρ.
Το Ρ δεν φαίνεται να είχε τροπές σε άλλους
φθόγγους, ισχυρό δε καθώς είναι κατά την
προφορά του, κατά κανόνα εδιπλασιάζετο
μετά από πρόθεσι λήγουσα σε φωνήεν, π.χ.
«απορρίπτω». Επίσης μετά το στερητικόν
α π.χ. «άρρωστος». Μετά την αύξησι : π.χ.
«έρριψα». Εν συνθέσει όταν προηγήται
βραχύ φωνήεν π.χ. «ευθύρριζος», ‘βαθύρροος» κ.λ.π. Εάν το Ρ είναι αρκτικό
λέξεως, απανταχού δασύνεται πλην του
«ράρος» και των λέξεων της Αιολικής διαλέκτου με αρκτικό το Ρ κ.λ.π.
Τέλος το Ρ εκαλείτο παρά τοις παλαιοίς «γράμμα του κυνός». { Γιατί άραγε;
Η αρχή,
όπως πάντοτε,
εκ του λεξικού Lidell
και Scott. Εκ του λεξικού
ουδέν πληροφορούμεθα περί
της «ουσίας» του Ρ. Το Ρ δεν
φαίνεται να είχε τροπές σε άλλους
φθόγγους, ισχυρό δε καθώς είναι
κατά την προφορά του, κατά κανόνα
εδιπλασιάζετο μετά από πρόθεσι λήγουσα σε φωνήεν, π.χ. «απορρίπτω».
Επίσης μετά το στερητικόν α π.χ.
«άρρωστος». Μετά την αύξησι : π.χ.
«έρριψα». Εν συνθέσει όταν προηγήται βραχύ φωνήεν π.χ. «ευθύρριζος»,
‘βαθύρροος» κ.λ.π. Εάν το Ρ είναι αρκτικό λέξεως, απανταχού
δασύνεται πλην του «ράρος»
και των λέξεων της Αιολικής διαλέκτου με αρκτικό το Ρ κ.λ.π.
Μήπως είχαν παρατηρήσεις ότι ο απειλών
σκύλος (κύων) έκανε το γνωστό «γρρρ;]
Με αυτά τα πολύ συνοπτικά θα προχωρήσω στην ανάλυσι ελαχίστων λέξεων εκ του
λήμματος «Ρ» (πάντοτε βεβαίως εκ των
Ομηρικών ή των του Ησιόδου).
Συνέχεια στην σελίδα 5
hellenic way
Autumn Equinox, 2016
4
Η ΠΛΗΓΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
Ανδρέας Κωνσταντινίδης, Β.Α, Μ.Α.
Ό
ταν γιορτάζουμε εθνικές
γιορτές – όπως η 28η Οκτωβρίου
και η 25η Μαρτίου, για παράδειγμα – οι Έλληνες παραμένουμε συνήθως
στην επιφάνεια, στα σύμβολα: τη σημαία,
τον εθνικό ύμνο, τους ήρωες μας, τις παρελάσεις. Η παραμονή στα σύμβολα, όμως,
αφήνει πολλούς ανθρώπους αδιάφορους,
και αναρωτιούνται τι πραγματικά σημαίνουν
για τους ίδιους οι εθνικές εκδηλώσεις. Εδώ,
λοιπόν, θα προχωρήσουμε πίσω από τα εθνικά σύμβολα και θα εξετάσουμε τη πληγή της
Ελληνικής κοινωνίας – αυτή τη πληγή που
έφερε την Ελλάδα μας στο παγκόσμιο προσκήνιο, για επτά χρόνια τώρα, και έκανε τον
κόσμο ολόκληρο να αναρωτιέται: «μα τι συμβαίνει στην Ελλάδα!» Και εξηγώ:
Η εθνική κοινωνία, όπως όλες οι
ανθρώπινες κοινωνίες – και όπως, επίσης, ο
ανθρώπινος οργανισμός – έχει δύο βασικούς συντελεστές: το πνεύμα και το σώμα.
Το πνεύμα της εθνικής κοινωνίας, είναι η
ιστορία και ο πολιτισμός της, ενώ το σώμα
της είναι οι σημερινοί πολίτες της. Αυτό μας
διδάσκει ότι μια σύγχρονη, εθνική κοινωνία,
για να ευημερήσει και να προοδεύσει πρέπει
το πνεύμα της (η ιστορία και ο πολιτισμός
της) να βρίσκεται σε αρμονία με το σώμα της
(τους πολίτες της). Δηλαδή, ο σημερινός πολίτης (ο Έλληνας του 21ου αιώνα), να αισθάνεται ένα ψυχολογικό δεσμό με την εθνική
ιστορία και τον εθνικό πολιτισμό. Αυτός ο
«ψυχολογικός δεσμός» μεταξύ του Έλληνα
πολίτη και του εθνικού πνεύματος δεν υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα μας – και η αιτία
είναι η εξής:
Στην Ελλάδα σήμερα έχουμε δύο
αλληλοσυγκρουόμενα, εθνικά πνεύματα: (1)
τον Ελληνικό πολιτισμό, και (2) τη χριστιανική θεοκρατία. Ο Ελληνικός πολιτισμός
βασίζεται στη δημοκρατία, τη φιλοσοφία,
την επιστήμη, τις τέχνες και τον πνευματικό και σωματικό αγώνα. Ο χριστιανικός…
αντίπολιτισμος βασίζεται στη θεοκρατία, τη
προφητεία, τα «μυστήρια», τα… μυστηριώδη
«θαύματα» και τον ασκητισμό. Η πνευματική αντίθεση – η ανομοιότητα, το χάσμα, η
έχθρα θα έλεγα – η οποία υπάρχει μεταξύ
του Ελληνικού πολιτισμού και της χριστιανικής θεοκρατίας, είναι απύθμενη – ξεπερνά
τα όρια της ανθρώπινης φαντασίας, καθώς
και την… επεξηγηματική ικανότητα της Ελληνικής γλώσσας. Και, όμως, απαιτούμε από
τον Έλληνα πολίτη να αναπτύξει ψυχολογικό
δεσμό με το εθνικό πνεύμα! Ποιο είναι το
«εθνικό πνεύμα» – είναι, μήπως, το φως του
Ελληνικού πολιτισμού ή είναι το σκότος της
χριστιανικής θεοκρατίας. Υπάρχει ένα τεράστιο χάος μεταξύ του Έλληνα και του χριστιανού – και εκεί μέσα σπαρταρά και οδύρεται,
σήμερα, η Ελληνική κοινωνία. Αυτή είναι η
μεγάλη πληγή του Ελληνισμού …
Ο Ελληνικός πολιτισμός δεν είναι…
«αρχαίος» – και ούτε… «ειδωλολατρικός»!
Ο Ελληνικός πολιτισμός είναι ο πολιτισμός
του 21ου αιώνα. Η Αθηναϊκή δημοκρατία
πέταξε μέχρι και τη μακρινή Ινδία. Οι Ελληνικοί Ολυμπιακοί Αγώνες κατέκτησαν, μεταξύ
άλλων, και τις καρδιές των Κινέζων. Η Ελληνική φιλοσοφία, οι επιστήμες και οι τέχνες,
διδάσκονται σήμερα σε όλα τα πανεπιστήμια
του κόσμου. Ναι, ο δήθεν «αρχαίος» Ελληνικός πολιτισμός και οι δήθεν «αρχαίοι»
και… «ειδωλολάτρες» Έλληνες, ηγούνται της
παγκόσμιας πνευματικής ζωής σήμερα. Το
πνεύμα του Αριστοτέλη, του Πλάτωνα, του
Περικλή, του Ηράκλειτου, και της πληθώρας
των άλλων επιφανών και… «ειδωλολατρών»
Ελλήνων, είναι περισσότερο ζωντανό και
σεβαστό σήμερα, παρά όσο ήταν προχριστιανικά. Ο καθηγητής και συγγραφέας
������������������������������������������
arl���������������������������������������
��������������������������������������
Popper��������������������������������
(1902 – 1994), τιμώντας τη μνήμη του Ηράκλειτου, έγραψε: «Όταν μελετήσαμε τη ρήση του Ηράκλειτου, ‘τα πάντα ρει,’
δημιουργήθηκε σεισμός στην ανθρώπινη διάνοια». Βεβαίως, δημιουργείται «σεισμός»
(“earthquake”), στην ανθρώπινη διάνοια,
επειδή η σοφία του Ηράκλειτου μας διδάσκει
ότι δεν υπάρχουν «αιώνιες» αλήθειες, «αθάνατοι» θεοί, «άγια» πνεύματα και… «ιερά»
ευαγγέλια. Όλα είναι σχετικά – όλα είναι
συνδεδεμένα με τον χρόνο. Τη μια εποχή οι
άνθρωποι γονατίζουν μπροστά στη θρησκοληψία και στις θρησκείες, την επόμενη εποχή
αγκαλιάζουμε τη φιλοσοφία, και στη σύγχρονη εποχή μας σεβόμαστε την επιστημονική
γνώση.
Όχι, ο Ελληνικός πολιτισμός δεν
είναι… αρχαίος. Αρχαίος – ουσιαστικά πανάρχαιος θα έλεγα – είναι ο χριστιανικός
αντίπολιτισμος, ο οποίος βασίζεται στους
πανάρχαιους Εβραίους προφήτες. Και εξηγώ: Η λατρεία του Ιησού, ήταν μια μικρή
αποσχιστική θρησκεία της μεγαλύτερης θρησκείας του Εβραϊκού λαού. Και η μικρή αυτή
θρησκεία – την οποία γιόρταζε η Εβραϊκή
φυλή των Essenes – βασιζόταν στον ηρωισμό
και στα ανδραγαθήματα του Ιησού, κατά τον
απελευθερωτικό αγώνα του εναντίον των
Ρωμαίων, και εναντίον του Εβραϊκού κατεστημένου, το οποίο συνεργαζόταν με τους
Ρωμαίους κατακτητές. Δηλαδή, ο Ιησούς
ήταν ένας Κολοκοτρώνης, ένας Τσε Γκεβάρα,
ένας Διγενής. (Βλέπε, για παράδειγμα, “Jesus
and the Zealots” by S. G .F. Brandon, 1967,
“Jesus and the World of Judaism, by Geza
Vermes, 1983, “Jesus and the Judaism of His
Time” by I. M. Zeitlin, 1988).
Τη μικρή αυτή, αποσχιστική θρησκεία των Essenes, τη πήρε ο «μέγας» και
«άγιος» αυτοκράτορας του Βυζαντίου Κωνσταντίνος, και αφού προσέθεσε μερικά «μυστήρια» – καθώς και μερικά… μυστηριώδη
«θαύματα» – δημιούργησε τη μεγάλη θρησκεία του χριστιανισμού. Και η μεγάλη και…
αληθινή θρησκεία του χριστιανισμού, δημιούργησε το μεγάλο και… αληθινό, χριστιανικό «ποίμνιο» της Βυζαντινής αυτοκρατορίας.
Και οι… «άγιοι» Βυζαντινοί αυτοκράτορες
– αφού υποσχέθηκαν σε όλους τους πιστούς
χριστιανούς «ουράνιο παράδεισο» – κοιμόντουσαν ήσυχοι, χωρίς να ανησυχούν για
επαναστάσεις από τις διάφορες φυλές της
αυτοκρατορίας των. Και, τώρα, ενώ η Βυζαντινή αυτοκρατορία διαλύθηκε… εξ ων συνετέθη, το χριστιανικό «ποίμνιο» – αγκαλιά με
τους ρασοφόρους «ποιμένες» του – ζει και
βασιλεύει…
Λαμβάνοντας υπόψη, λοιπόν, το
αγεφύρωτο χάσμα που χωρίζει τον Ελληνικό
πολιτισμό και τη χριστιανική θρησκεία – ένα
χάσμα που δημιουργεί μια ανοικτή πληγή
στη σημερινή Ελληνική κοινωνία – και ανα-
γνωρίζοντας το γεγονός ότι, ενώ ο Ελληνικός
πολιτισμός είναι το παρόν και το μέλλον της
παγκόσμιας πραγματικότητας, και ότι η πανάρχαια Εβραίο-Βυζαντινή θρησκεία πνέει
τα λοίσθια, η επιλογή μας είναι εύκολη: Ναι,
Έλληνες – και όχι χριστιανοί. Ίσως η επιλογή μας αυτή να έρχεται σε αντίθεση με την
επιλογή των «ποιμένων» μας – δηλαδή των
ρασοφόρων στρατιωτών των Βυζαντινών αυτοκρατόρων – αλλά το μόνο που μπορούμε
να κάνουμε είναι να κλείσουμε τα αυτιά μας
στις κραυγές τους. Η μεγάλη προτεραιότητα
για μας είναι να κλείσουμε τη πληγή που μας
ματώνει και μας καθηλώνει σαν Έλληνες.
Θέλει ο αγώνας λεβεντιά…
Κατωτέρω, μερικά σοφά λόγια από
τον γιο του θεού Ήλιου – τον Απόλλωνα. Στο
«ευαγγέλιο» του, ο Απόλλωνας αναγνωρίζει
τη μεγάλη σοφία του Ηράκλειτου, «τα πάντα
ρει», και βλέπει όλες τις θρησκείες και τους
θεούς να έρχονται και να… παρέρχονται –
όλες και όλοι είναι θύματα του χρόνου που
τρέχει, και που μας φέρνει… καινούργιες
αλήθειες. Μόνο ο ήλιος θα… μαγεύει «για
πάντα». Σύμφωνα με επιστημονικούς υπολογισμούς, ο ήλιος της… δικής μας συμπαντικής γειτονιάς, καθώς και η Γη μας, είναι
περίπου τεσσάρων και ήμισυ δισεκατομμυρίων χρόνων, και βρίσκονται στη… μέση ηλικία
τους. Και, λαμβάνοντας υπόψη ότι, όταν
σβήσει ο ήλιος – περίπου μετά από τέσσερα
δισεκατομμύρια χρόνια – τότε σβήνει και η
ζωή στη Γη μας, ο Απόλλωνας θα έχει επιζήσει όλων των θεών – ορατών και αοράτων…
Ευχαριστώ. Α. Κ.
ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ
Εις τους Δελφούς γονατιστός
πήγα να προσκυνήσω,
τη λεβεντιά του Απόλλωνα
ευλαβικά να ζήσω.
Και ο θεός με κοίταξε
βαθειά μέσα στα μάτια,
και μου ’δειξε περήφανα
καινούρια μονοπάτια:
«Νέε με μάτια ανοικτά
αντίκρισε τον ήλιο,
και βάλε μέσα στη καρδιά
αχτίδες για βασίλειο.
Πήγαινε στις γωνιές της Γης
και σπείρε ηλιαχτίδες,
πολέμησε τη σκοτεινιά
και χάρισε ελπίδες.
Αλήθειες πάνε κι’ έρχονται
πάνω στη Γη δεν μένουν,
σαν τις θρησκείες κι’ οι θεοί
γερνούνε και πεθαίνουν.
Μόνο του ήλιου η φωτιά
για πάντα θα μαγεύει,
κι’ ο Απόλλωνας αιώνια
στη Γη θα βασιλεύει.»
Κι’ έφυγα, κι’ είπα στον θεό
να μου ’χει εμπιστοσύνη,
με τέτοιο ευαγγέλιο
θα σπείρω ευφροσύνη.
Ανδρέας Κωνσταντινίδης
Ἡ Ἑλληνικὴ Ἐποποιΐα
1940-1941
ελληνικός δρόμος
η πρόθεσις όπως πολεμήση και καταστρέψη καθ’ εαυτόν τον ελληνικόν λαόν. Το
κτύπημα όπερ η Γερμανία είναι ηναγκασμένη να καταφέρη επί του ελληνικού
εδάφους, προορίζεται διά την Αγγλίαν. Η
κυβέρνησις του Ράιχ είναι πεπεισμένη ότι
εκδιώκουσα ταχέως τους παρείσακτους
Άγγλους εξ Ελλάδος, προσφέρει αποφασιστικήν υπηρεσίαν πρωτίστως εις τον
ελληνικόν λαόν και την ευρωπαϊκήν κοινότητα».
η κυρία Κορυζή άκουσε να της μιλάνε
γαλλικά. Της είπαν ότι ο πρεσβευτής της
Γερμανίας θέλει να ιδεί επειγόντως τον
πρωθυπουργό. Η συνάντηση ορίστηκε για
μισή ώρα αργότερα. Δεν είταν δύσκολο
να μαντέψει κανένας το λόγο ενός διπλωματικού διαβήματος σε τόσο ασυνήθιστη
ώρα. Ο Κορυζής ειδοποίησε αμέσως το
βασιλέα, τους υπουργούς. Ο Έρμπαχ,
που ήρθε την ορισμένη ώρα, χαιρέτησε
τυπικά τον πρωθυπουργό και του δήλωσε
πως την ίδια αυτή στιγμή, στο Βερολίνο,
γινόταν επίδοση από τη Γερμανική Κυβέρνηση στον εκεί Έλληνα πρεσβευτή
ενός έγγραφου. Είταν μια διακοίνωση,
που αντίγραφο της θα διάβαζε τώρα κι’
αυτός στον πρωθυπουργό.
Είταν μακρυά η διακοίνωση. Αράδιαζε
όλες τις αιτιάσεις που η γερμανική διπλωματία είχε κατορθώσει να συναρμολογήσει για δικαιολογία της ανανδρίας να
χτυπηθεί στο πλευρό του ένας μικρός, μαχόμενος λαός. Είταν οι αιώνιες κατηγορίες: Πως είχε γίνει δεκτή από την Ελλάδα
η αγγλική εγγύηση, πως είχαν αναληφθεί
από την ελληνική κυβέρνηση μεγάλες
υποχρεώσεις απέναντι της Αγγλίας κι’
ότι, παρ’ όλα αυτά και παρά τις άλλες,
συγκεκριμένες ελληνικές ενέργειες που
παρεβίαζαν την ουδετερότητα, η κυβέρνηση του Ράιχ είχε επιδείξει «υπέρμετρη υπομονή και μακροθυμία». Πως
η Ιταλία«εξαναγκάστηκε» να δράσει
στρατιωτικώς στην Ελλάδα, γιατί είχαν
παραχωρηθεί ελληνικές βάσεις στο αγγλικό ναυτικό. Πως η Αγγλία καταγίνεται
να δημιουργήσει στην Ελλάδα νέο κατά
της Γερμανίας μέτωπο, όπως στον Πρώτο
Παγκόσμιο Πόλεμο. Πως 200.000 αγγλικός στρατός είναι έτοιμος ν’ αναλάβει
δράση στην Ελλάδα.
Και κατέληγε η διακοίνωση: «Διά τον
λόγον τούτον η κυβέρνησις του Ράιχ έδωσεν ήδη διαταγάς εις τα στρατεύματα
της όπως εκδιώξουν τας βρεταννικάς δυνάμεις εκ του ελληνικού εδάφους. Πάσα
αντίστασις προβαλλόμενη εις τον γερμανικόν στρατόν θα συντριβή αμειλίκτως.
Η κυβέρνησις του Ράιχ καθιστώσα τούτο γνωστόν εις την ελληνικήν κυβέρνησιν,
τονίζει ότι τα γερμανικά στρατεύματα δεν
έρχονται ως εχθροί του ελληνικού λαού
και ότι είναι μακράν του γερμανικού λαού
Και έτσι είναι που, ξαφνικά, ένα πρωί
του Απρίλη 1941, το μικρό ελληνικό
έθνος βρέθηκε να πολεμάει με τις δυο
μαζί μεγαλύτερες στην ξηρά Δυνάμεις
του κόσμου. Η στιγμή είταν πολύ μεγάλη,
όλοι το ένιωσαν.
Ο ραδιοφωνικός σταθμός της Αθήνας
είχε διακόψει την ταχτική μετάδοση της
κυριακάτικης Λειτουργίας για ν’ αναγγείλει σημαντικά γεγονότα. Μεσολάβησε μια λιγόστιγμη σιωπή, εκατομμύρια
κρατημένες ανάσες. Η είδηση είτανε πως
στις πεντέμιση το πρωί, ο πρεσβευτής της
Γερμανίας , κλπ. Ο πρωθυπουργός είχε
απαντήσει πως η Ελλάς θ’ αντισταθεί.
Το αντίθετο, θα είταν αυταδιάψευση. Δεν είχαμε απαντήσει «όχι» στους
Ιταλούς επειδή πιστεύαμε πως θα τους
νικούσαμε. Είχαμε απαντήσει έτσι γιατί
αυτή είταν η επιταγή της ελληνικής ψυχής
και της ελληνικής Ιστορίας. Πίστεψε άραγε κανένας, εκείνες τις στιγμές, στο ενδεχόμενο μιας νίκης ; Λογικά, όχι βέβαια.
Στιγμές τέτοιες δεν μοιάζουν με τίποτα.
Όταν η Ιταλία, τον περασμένο Οκτώβριο,
είχε επιτεθεί, όλοι βαρούσαν πως ο αγώνας θα γίνει για την τιμή των όπλων και
μόνο. Η ομορφιά εκείνης της ώρας δεν
είταν η προσδοκία της νίκης, είταν η απόφαση για τέλος ταιριαστό. Η νίκη είχε έρθει από τον αποχαιρετισμό ακριβώς στη
ζωή, από την απόφαση να κοπούν όλες οι
γέφυρες που φέρνουν πίσω.
Τώρα που η Γερμανία βροντούσε με
ατσαλόφραχτη γροθιά την πόρτα της
χώρας, κανένας δεν γελιόταν, η ώρα είταν πολύ δραματική για κομπασμούς.
Κι’ όμως, ένας άνεμος τρελλής ελπίδας
φύσηξε για μια στιγμή: —Που ξέρεις! Οι
νίκες της Αλβανίας είταν ολοζώντανες,
το Έθνος είχε αποκτήσει μια καινούργια
επίγνωση γι’ αφανέρωτες δυνατότητές
του, το θαύμα έμοιαζε χώρος οικείος…
Ο επιπόλαιος παρατηρητής θα υποθέσει
εδώ πως είταν υπερτίμηση φαντασμένη
κι’ άκριτη. Λάθος. Είταν χαμογέλασμα
φρεναπάτης. Η τραγική περηφάνεια έχει
αντιδράσεις που μπορούν να ξεγελάσουν
τον απρόσεκτο. Η λαϊκή συνείδηση, τον
Απρίλη 1941, αντιμετώπισε με περίσκεψη την ώρα που είχε σημάνει. Αναρωτιόνταν όλοι τι θα γίνει τώρα, πως αυτό
θα τελειώσει, μήπως μαζί τελειώνει και η
Ελληνική Ιστορία. Κανένας δεν ήξερε ό,τι
ξέρουμε σήμερα: Την έκβαση του πολέμου. Μια Γερμανία νικήτρια, με τη Βουλγαρία στο πλευρό της, είταν αυτόχρημα
το τέλος και της ελληνικής ιστορίας και
της ελληνικής φυλής.
Τέτοιες στιγμές, έχουν βάρος αιώνων.
Πηγή
Φθινοπωρινή Ισημερία, 2016
Συνέχεια από την σελίδα 3
5
Στον
:
Όμηρο η «ράβδος» μπορεί να είναι «μαγική» π.χ. η Κίρκη «αυτίκ`
έπειτα ράβδω πεπληγυία» ( με ραβδί αμέσως
μετά τους κτύπησε } και μετέβαλε τους συντρόφους του Οδυσσέως σε γουρούνια. Με
ράβδο χρυσή η Αθηνά άγγιξε τον Οδυσσέα;
« Η και χρυσείη ράβδω επεμάσσατ` Αθήνη»
{ Και πράγματι η Αθηνά τον άγγιξε με το
χρυσό ραβδί: Οδυσ. Κ 238 – Ιλ. Π 172}.
Ράβδος ακόμη ελέγετο το καλάμι το αλιευτικό: «ως δ` ότ` επί προβόλω αλιεύς περιμήκει
ράβδω / ιχθύσι» κ.λ.π. { και καθώς όταν ο
ψαράς στην άκρη του γιαλού με το μακρύ του
ραβδί ...κ.λ.π. Οδυσ. Μ251 }. Είναι φανερό,
ότι η λέξι ράβδος μπορεί να θεωρηθή ως δείγμα μιας εξουσίας, κάτι όμοιο με το σκήπτρο ή
έστω κάποιο λεπτό και ευλύγιστο ξύλο, αλλά
και «βακτηρία», δηλαδή μπαστούνι, στήριγμα.
Η ανάγνωσι των γραμμάτων Ρ,Α,Β,Δ,Ο,Σ
αποκαλύπτει, ότι η κίνησι («Ρ»-ροή) του
ανθρώπου («Α») του βαίνοντος(«Β») μετά
δόρατος ή «δουρού» («Δ») δύναμι δίδει
((παρέχει) για τον δύσβατο χώρο («Ο») ,
στον οποίον αυτός κινείται παλινδρομώντας
(«Σ»).
Νομίζω, ότι ο ελλος ποιμήν, για να κατορθώνη να οδηγή το ποίμνιό του τόσο στην βοσκή
όσο και στην στάνη (μαντρί), εχρησιμοποίησε
εκτός των κραυγών και των λίθων και την
ποιμενική ράβδο. Αυτή η ράβδος ή και το
δόρυ εκ ξύλου αιχμηρού ήταν και όπλο άμυνας κατά των αγρίων ζώων, προσέτι δε και
βοήθημα του αιπόλου στις δύσβατες περιοχές.
Αυτή η ράβδος έγινε και βακτηρία των ηλικιωμένων και σύμβολο του οδηγού. Για τον
λόγον αυτό επήλθε ταύτισι της ράβδου με το
σκήπτρο αλλά και την βακτηρία, η οποία και
αυτή εθεωρήθη, αργότερα, ως σημείο αρχής.
,
,
σ σ
σ
σ
σ
(
σ
σ
),
σ-
.
,
σ
σ
σ
.
σ
,
σ
.
σ
σ
,
.
,
‘
πιθανώς
, εκ της ρίζας FΡΙΓ- Εκ
της αυτής ρίζας παράγονται οι λέξεις:ρίγ-ιον,
ρίγ-ιστος, ριγέω, ριγηλός, ριγ-εδανός. Παρ`
Ομήρω η λέξι κείται μόνο μεταφορικώς με
την σημασία φρίττω, ανατριχιάζω εκ φόβου
ή φρίκης, π.χ. «ιδών ρίγησε» ( Ιλ.Ε596).
«ερρίγησαν όπως ίδον» (Ιλ. Μ208). ή «όφρα
τις ερρίγησε...ξεινοδόχου κακά ρέξαι»{ ( Ιλ.
Γ353 ) και έως κάποιος να τρομάξη ( εκ των
μετέπειτα ανθρώπων ) και κακοποιήση τον
φιλοξενούντα}. Το συναίσθημα της ανατριχίΣυνέχεια στην σελίδα 7
τα παντα ρει και ουδεν μενει και τα παντα ψυχην ειναι πληρη. ηρακλειτοσ
hellenic way
Autumn Equinox, 2016
6
Μερικὰ πρῶτα ἐπιχειρήματα
ὑπὲρ τοῦ πολυτονικοῦ
Περιεχόμενα
• Εἰσαγωγή: Τὸ μονοτονικό, πρόβλημα ἕνα
καὶ πολλαπλὸ
• Ἡ πληροφορία ποὺ περιέχεται στοὺς τόνους
καὶ στὰ πνεύματα δὲν εἶναι περιττὴ
•
Ἡ ἱστορικὴ συνέχεια
•
Ὁ σεβασμὸς πρὸς τὶς μεγάλες μορφὲς
•
Ἡ σύνθεση τῶν λέξεων
•
Ἡ ποιότητα ζωῆς
•
Δύο (ἠθελημένες;) παρεξηγήσεις
• Παρεμπιπτόντως: Ἡ γραφὴ τῶν ξένων λέξεων καὶ ὀνομάτων στὰ ἑλληνικὰ
Εἰσαγωγή: Τὸ μονοτονικό, πρόβλημα ἕνα
καὶ πολλαπλὸ
Ἡ διένεξη ἀνάμεσα στὸ πολυτονικὸ καὶ τὸ μονοτονι�
κό ἀνήκει, ἀπ᾿ ὅ,τι φαίνεται, στὴν ἰδιαίτερη ἐκείνη κατη�
γορία τῶν διενέξεων ποὺ ἕλκουν ἰσχυρὰ καὶ ἀπρόσμενα
πάθη. Ὑπάρχουν καὶ ἄλλα τέτοια: ἡ τέχνη, ἡ αἰσθητική,
ἡ παιδαγωγική, τὸ πῶς πρέπει νὰ μεγαλώνεις τὰ παιδιά
σου, ἡ πολιτική, βέβαια, ἡ μόδα...
Μπορεῖ κανεὶς νὰ ἀναρωτηθεῖ γιατί, καμιὰ φορὰ
ἀκόμα καὶ νὰ γράψει τὴν ἱστορία μιᾶς τέτοιας διένε�
ξης. Εἶναι προφανῶς ἀδύνατο νὰ διατυπώσει κανεὶς
μιὰν ἀπάντηση εὐρέως ἀποδεκτή, μιὰ ποὺ ὁ διάλογος
εἶναι συνήθως περὶ τοῦ «εἱκότος», περὶ τῆς δόξας τοῦ
πράγματος καὶ ὄχι περὶ τοῦ πράγματος αὐτοῦ τοῦ ἰδίου:
ἡ γνώμη διαφεντεύει σὲ πολλὰ τὴν ἐπιστήμη, ἡ ἀμφι�
σημία ἐπιβάλλεται στὴν σημασία, ἡ πίστη ἐκτοπίζει τὴν
ἀπόδειξη. Καμιὰ φορὰ καὶ ὁ φόβος, ὁ ἀρχέγονος φόβος
τῆς ἄγνοιας, ἢ μονάχα τῆς κοινωνικῆς εἰκόνας (γενικά,
ὅλοι μας φανερώνουμε πὼς γνωρίζουμε λιγότερο τὴ
γλῶσσα μας γράφοντας πολυτονικὰ) ἀναδιαμορφώνει
τὸ σύστημα ἀξιῶν ποὺ μύχια θεμελιώνει τὶς θέσεις ἑνὸς
ὑπὲρ ἢ ἑνὸς κατά.
Θὰ βρεῖ ὁ ἀναγνώστης σ᾿ αὐτὸν τὸν ἱστοχῶρο στοι�
χεῖα γιὰ νὰ πεῖ, νὰ ἐμπλουτίσει τὴν δική του ἐκδοχὴ τῆς
ἱστορίας, ἢ ἔστω νὰ ἀρνηθεῖ αὐτὴν ποὺ προτείνεται, μιὰ
ποὺ πρόκειται γιὰ ἱστοχῶρο μὲ πρόθεση μονοσήμαντη.
Ἡ πραγματικότητα ὅμως τῆς διένεξης πολυτονικοῦ/
μονοτονικοῦ φαίνεται νὰ εἶναι ὄχι μόνον σύνθετη ἀλλὰ
πολύπλοκη. Ἡ διαφορὰ τοῦ σύνθετου ἀπὸ τὸ πολύπλο�
κο συνίσταται στὸ ὅτι, ἀντιμετωπίζοντας τὸ δεύτερο, δὲν
γνωρίζει κανεὶς οὔτε ἀκριβῶς τὶς διαστάσεις του, οὔτε
τὴν ἀκριβῆ ποιότητά του, οὔτε κἄν, μὲ κάποια βεβαι�
ότητα, τὸν τρόπο ποὺ λειτουργοῦν οἱ δυναμικὲς καὶ οἱ
αἰτίες ποὺ δημιουργοῦν τὸν χῶρο τῶν μορφῶν του.
Προσπαθώντας νὰ κατηγοριοποιήσουμε τὰ ἐπιχειρήμα�
τα τῶν μὲν καὶ τῶν δέ, ἔτσι ὥστε νὰ θέσουμε μιὰ μήτρα
ἀξιολόγησης τοῦ κάθε ἐπιχειρήματος στὸν δικό του
χῶρο, παραμένουμε στὸ ἐπίπεδο πάντα μιᾶς ἀρχικῆς
ἀπορίας, μιὰ ποὺ συνεχίζουμε νὰ ἀγνοοῦμε (εἴμαστε
οἱ πρῶτοι ποὺ τὸ παραδεχόμαστε) τὶς διαστάσεις τοῦ
προβλήματος καὶ τὶς σχέσεις τους:
Πῶς ἀξιολογεῖται, γιὰ παράδειγμα, τὸ ἐπιχείρημα
περὶ προτεραιότητας τῆς προφορικῆς γλώσσας σὲ
σχέση μὲ τὴν γραπτή, ἐπιχείρημα συχνὰ ἐπαναλαμ�
βανόμενο στὴν διένεξη αὐτή, ποὺ φέρει μάλιστα τὴν
ἐγκυρότητα, ὁπως γνωρίζουν ὅλοι, τοῦ πατέρα τῆς
στουκτουραλιστικῆς γλωσσολογίας, τοῦ κύριου Φερδι�
νάνδου ντὲ Σωσσύρ, ἀπέναντι σ᾿ ἕνα ἐπιχείρημα περὶ
τῆς ποσότητας καὶ τῆς ποιότητας τῆς πληροφορίας
ποὺ περιέχει μιὰ γραφὴ πολυτονικὴ συγκρινόμενη μὲ
τὴν ἀντίστοιχη μονοτονική; Ποιό εἶναι πιὸ σημαντικό:
ἕνα μαθησιακὸ ἐπιχείρημα ἢ ἕνα πολιτιστικό; Τί εἶναι
βαρύτερο: τὸ πρόβλημα τῆς πολιτιστικῆς ταυτότητας
(τοῦ ὁποίου βασικὸ ὄχημα καὶ ὅριο εἶναι ἡ γλώσσα) ἢ τὸ
οἰκονομικὸ ὄφελος ποὺ ἐνδεχομένως, καθὼς πιστεύει ὁ
πολὺς ὁ κόσμος πάντα, φέρει τὸ μονοτονικό;
Ἐργαζόμαστε αὐτὴν τὴν ἐποχὴ πάνω σ᾿ ἕνα κείμενο
πού, πρίν κιόλας ἀρχίσει νὰ θέτει καὶ νὰ ἀντιπαραθέτει
κατηγορίες ἐπιχειρημάτων καὶ τρόπους ἀξιολόγησής
τους, προτείνει μιὰν «ἐπιστημολογία τοῦ προβλήματος».
Θέλουμε νὰ ποῦμε ἀκριβῶς, ἕναν τρόπο προσέγγισης,
μιὰ μέθοδο σκέψης, μὲ τὰ ὁποῖα νὰ μπορεῖ κανεὶς νὰ
προσεγγίσει τὸ πρόβλημα τοῦ πολυτονικοῦ/μονοτονικοῦ
στὸ ἀκριβὲς ἐπίπεδο τῆς πολυπλοκότητάς του. Γιατὶ,
πράγματι, πρόκειται γιὰ πρόβλημα τόσο γλωσσολογικὸ
ὅσο καὶ πολιτιστικό, τόσο πολιτικὸ ὅσο καὶ ἐθνικῆς ταυ�
τότητας, τόσο μνήμης ὅσο καὶ ὁράματος, τόσο οἰκονο�
μικὸ ὅσο καὶ τεχνολογικό, τόσο γνωσιολογικὸ ὅσο καὶ
ψυχολογικό, τόσο αἰσθητικὸ ὅσο καὶ πληροφορικό...
Εὐελπιστοῦμε ὅτι σύντομα θὰ τὸ δημοσιεύσουμε,
τουλάχιστον σὲ πρώτη μορφή, σὲ τοῦτον ἀκριβῶς τὸν
ἱστοχῶρο. Τὰ ἐπιχειρήματα ποὺ ἀκολουθοῦν θὰ πρέπει
νὰ ἐννοηθοῦν, λοιπόν, ὡς τύποι ἁπλοὶ καὶ πρόσκαιροι,
μιᾶς τέτοιας προβληματικῆς. Ἀφοροῦν δείγματα καὶ
μόνον μιᾶς γενικότερης προσέγγισης. Θὰ βρεῖ, ἔτσι,
κανείς, στὶς γραμμὲς ποὺ ἀκολουθοῦν, κάποια ψήγματα
ἀπὸ τὸ πρόβλημα ποὺ θέτει τὸ μονοτονικὸ στὸ ἐπίπεδο
τῆς πληροφορίας, στὸ ἐπίπεδο τῆς ἱστορικῆς συνέχειας
καὶ τοῦ σεβασμοῦ ποὺ ἴσως θὰ ἔπρεπε νὰ ἐπιδείχνουμε
πρὸς μίαν ταυτότητα ποὺ θέλουμε ἀκόμη δική μας (ἰδι�
αίτερα ὅταν, κοπτόμενοι, δῆθεν, γιὰ τὴν παράδοσή μας,
μονότονα καὶ μονοτονικά, ὀρυόμαστε γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ
τῶν Ἐλγινείων στὴν μονοτονικὴ πλέον «πατρίδα» τους),
γιὰ τὴν ποιότητα ζωῆς ποὺ τὴν λέμε ἀκόμα ἑλληνική, καὶ
κάποια ταπεινὰ στοιχεῖα ἀπὸ γραμματικὰ ἐπιχειρήματα.
Εἶναι λίγα ἀκόμη, ἐλάχιστα, ἐνδεικτικὰ μᾶλλον παρὰ
ἀποδεικτικά, σ᾿ αὐτὸ τὸ ξεκίνημα τῆς Κίνησης καὶ τοῦ
στόχου αὐτοῦ ἐδῶ τοῦ ἱστοχώρου... Δὲν ἔχουν ἄλλο
σκοπὸ παρὰ τὴν εἰσαγωγή. Καὶ τὴν καθαρὴ προβολὴ
τοῦ σκοποῦ ποὺ ὑπηρετεῖ ἡ κίνηση.
Ἡ πληροφορία ποὺ περιέχεται στοὺς τόνους καὶ στὰ
πνεύματα δὲν εἶναι περιττὴ
Ἡ γραφὴ εἶναι πολλὰ πράγματα, ἀλλὰ βασικό�
τερα εἶναι ἕνα σύστημα ἐπικοινωνίας μὲ πομπὸ τὸν
γράφοντα καὶ δέκτη τὸν ἀναγνώστη. Ἡ πληροφορία
ποὺ μεταφέρεται ἔτσι δὲν περιορίζεται στὴν γραφικὴ
ἀναπαράσταση τοῦ ἤχου ὅπως, π.χ., κάνει τὸ φωνητικὸ
ἀλφάβητο, ἀλλὰ συμπεριέχει στοιχεῖα ἐτυμολογικά, μορ�
φολογικά, συντακτικά, κ.λπ. Ἂν γράψουμε «rotótoápiro»
τότε ἔχουμε ἀκριβῶς τὴν φωνητικὴ ἀναπαράσταση τῆς
φράσης «ρωτῶ τὸ ἄπειρο» ἀλλὰ χρειαζόμαστε πολὺ
περισσότερο χρόνο γιὰ νὰ τὴν ἀποκωδικοποιήσουμε. Ἡ
γραφικὴ μορφὴ «ρωτῶ τὸ ἄπειρο» περιέχει πιὸ πολλὴ
πληροφορία ἀπ᾿ ὅ,τι ἡ «rotótoápiro», καὶ αὐτὴ ἡ πλη�
ροφορία ἀποτελεῖται ἀπὸ τὰ κενὰ ἀνάμεσα στὶς λέξεις
(ποὺ ὅταν μιλᾶμε ἀκούγονται ἑνωμένες), τὴν ἐπιλογὴ
τῶν γραμμάτων (ω ἀντὶ ο, ει ἀντὶ ι, κ.λπ. ποὺ προφέ�
ρονται τὸ ἴδιο), τοὺς τόνους καὶ τὰ πνεύματα. Μόνο σὲ
κάποιες ἐλάχιστες περιπτώσεις οἱ πληροφορίες ποὺ
ἀναφέραμε (καὶ ποὺ δὲν περιέχει ὁ προφορικὸς λόγος)
εἶναι ἀπολύτως ἀπαραίτητες γιὰ τὴν κατανόηση. Στὶς
πιὸ πολλὲς περιπτώσεις ἡ πληροφορία ποὺ περιέχει ὁ
προφορικὸς λόγος ἀρκεῖ γιὰ τὴν κατανόηση. Ἀλλὰ αὐτὸ
δὲ μειώνει τὴ μεγάλη σημασία τῶν πληροφοριῶν αὐτῶν
ὡς «βελτιστοποιητῶν ἀποκωδικοποίησης»: Χωρὶς
αὐτὲς θὰ διαβάζαμε πιὸ ἀργὰ καὶ πιὸ ἐπίπονα. Ἡ μορφὴ
«ρωτώ το άπειρο» εἶναι ἐνδιάμεση ἀνάμεσα στὶς δύο
ποὺ ἀναφέραμε. Τὸ μονοτονικὸ εἶναι λοιπὸν μία μείωση
τῆς πληροφορίας ποὺ ὁ πομπὸς ἐσωκλείει στὸ μήνυμα.
Αὐτὸ φυσικὰ βολεύει τὸν πομπό.
Ἀλλὰ διευκολύνοντας τὸν πομπὸ δυσκολεύουμε τὸν
δέκτη. Καὶ αὐτὸ εἶναι ἕνα τραγικὸ σφάλμα ἀφοῦ ἕνα
ἔντυπο ἔχει συχνὰ ὣς καὶ ἑκατομμύρια δέκτες, πολλὲς
φορὲς γιὰ χρόνια καὶ γιὰ αἰῶνες ἀργότερα.
Τίθεται τὸ ἐρώτημα τῆς ἀποκωδικοποίησης: εἶναι
δυνατὸν ὁ δέκτης νὰ σκέπτεται συνεχῶς τοὺς κανόνες
τῆς γραμματικῆς ὥστε νὰ ἑρμηνεύει ἀνὰ πᾶσα στιγμὴ
τὴν περισπωμένη τοῦ ρωτῶ σὰν πρῶτο πρόσωπο
ρήματος (ἀντίθετα μὲ λέξεις ὅπως Ἐρατώ, Πεζώ, εὐρώ);
Ὄχι βέβαια. Τὸ μυαλὸ συγκρατεῖ ὀπτικὰ μοτίβα, καὶ τὰ
χρησιμοποιεῖ τελείως αὐτόματα ὅταν ἀποκωδικοποιεῖ,
μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ποὺ ἀναγνωρίζουμε ἕνα ἄτομο ποὺ
ξέρουμε καλὰ μὲ τὴν πρώτη ματιά (ἢ ποὺ ἀναγνωρίζου�
με ἕνα ἔργο τοῦ Μπάχ). Μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο μποροῦμε
καὶ ἐπιταχύνουμε τὴν ἀνάγνωση κειμένου. Αὐτὰ τὰ
ὀπτικὰ μοτίβα λείπουν ἀπὸ τὸ μονοτονικὸ σύστημα ποὺ
ἐξομοιώνει τὰ πάντα: σε ρωτώ, Ερατώ, πόσα ευρώ
χρωστώ; ἀντὶ σὲ ρωτῶ, Ἐρατώ, πόσα εὐρὼ χρωστῶ;
Ἕνα θεμελιῶδες ἐρώτημα τῆς θεωρίας τῆς πληρο�
φορίας εἶναι ἡ εὕρεση τοῦ ἰδανικοῦ ποσοῦ πληροφορίας
ποὺ πρέπει νὰ παρέχει ὁ πομπὸς γιὰ νὰ βελτιστοποιη�
θεῖ ἡ ἀποκωδικοποίηση ἀπὸ τὸν δέκτη. Στὴν περίπτωση
τῆς γραφῆς, ὅμως, αὐτὴ ἡ ἰσορροπία ἔρχεται ἀπὸ μόνη
της μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου.
Ἀκριβῶς, ἡ διαρκὴς καὶ κοινὴ χρήση διὰ μέσου τῶν
αἰώνων σταθεροποιεῖ ἕνα σύστημα ἐπικοινωνίας, καὶ τὸ
κάνει συστατικὸ τῆς ψυχῆς μιᾶς κοινωνίας.
Αὐτὸ καὶ ἔγινε μὲ τοὺς τόνους καὶ τὰ πνεύματα ὅπως
τὰ γνωρίζουμε, στὰ ὁποῖα κατέληξε ἡ ἑλληνικὴ γραφὴ
μετὰ ἀπὸ συνεχὴ χρήση 17 αἰώνων. Τὴ φυσικὴ αὐτὴ
ἰσορροπία ἦρθε νὰ διαταράξει τὸ μονοτονικό, «χάριν
τῆς προόδου», βασιζόμενο στὴν τελείως λανθασμένη
ἄποψη ὅτι ἡ γραφὴ εἶναι ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο ἀναπα�
ράσταση τοῦ προφορικοῦ λόγου καὶ ἄρα ὁτιδήποτε μὴ
«φωνητικὸ» εἶναι αὐτόματα ἄχρηστο. Τὸ συνηθισμένο
ἐπιχείρημα τῶν μονοτονιστῶν ποὺ λέει ὅτι «στὰ γαλλικὰ
οἱ τόνοι χρησιμεύουν διότι τὰ τονισμένα φωνήεντα
προφέρονται διαφορετικά, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν συμβαίνει στὰ
ἑλληνικὰ» βασίζεται σὲ αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν λανθασμένη
ἀντίληψη. Σίγουρα οἱ τόνοι στὰ γαλλικὰ εἶναι ἄλλου
τύπου ἀπὸ τοὺς ἑλληνικούς (τουλάχιστον ὅσον ἀφορᾶ
στὰ γράμματα é, è ἐνῷ τὰ à καὶ ù προφέρονται ἀκριβῶς
ὅπως τὰ ἀντίστοιχα ἄτονα), ἀλλὰ γεγονὸς εἶναι ἐπίσης
ὅτι οἱ τόνοι (τὰ «διακριτικὰ σημεῖα») καὶ τῆς ἑλληνικῆς
καὶ τῆς γαλλικῆς χρησιμεύουν ἐπίσης στὸν γραπτὸ λόγο
γιὰ νὰ ἐπιταχύνουν τὴν εὐκολότερη ἀναγνώριση τῶν
λέξεων, τῆς μορφολογίας καὶ τῆς σύνταξής τους. Ἄλλω�
στε, ἕνα τέτοιο ἐπιχείρημα ἔχει καὶ τὰ ὅριά του: τὰ γαλ�
λικὰ ἔχουν γράμματα ποὺ δὲν προφέρονται, τὰ ἀγγλικά,
ποὺ θεωροῦνται «εὔκολη» γλῶσσα, δὲν σημειώνουν
τοὺς τόνους καὶ ἔχουν προφορὰ συχνὰ ἀπρόβλεπτη, τὰ
ἰαπωνικὰ χρησιμοποιοῦν κινεζικὰ ἰδεογράμματα τόσο μὲ
τὴν προϋπάρχουσα τῆς γραφῆς ἰαπωνικὴ προφορὰ ὅσο
καὶ μὲ τὴν κινεζικὴ προφορὰ ποὺ εἰσήχθη ταυτόχρονα
μὲ τὴν γραφὴ καὶ ποὺ εἶναι ὅλως διόλου διαφορετική,
τὰ ρώσσικα ἀλλάζουν τὸ ο σὲ α ὅταν δὲν τονίζεται ἀλλὰ
δὲν σημειώνουν τὸν τονισμό, κ.λπ.
Τὸ θέμα τῆς «χρησιμότητας» τῶν τόνων
εἶναι ὕποπτο, ἂν ὄχι καὶ ἐπικίνδυνο.
1. Πρῶτο, γιατὶ δὲν εἶναι σίγουρο πὼς ἡ χρησιμό�
τητα εἶναι, ἐπιστημολογικὰ τουλάχιστον, ἕνα χρήσιμο
ἐπιχείρημα (μπορεῖ κανεὶς εὔλογα νὰ ρωτήσει ἄραγε, νὰ
χρειάζεται ἡ χρησιμότητα!).
2. Δεύτερο, δὲν εἶναι σίγουρο πὼς χρησιμότητα
σημαίνει καὶ οἰκονομία τῶν ἐπικοινωνιακῶν στοιχείων•
μπορεῖ κανεὶς νὰ παραθέσει ἀμέτρητα παραδείγματα
ὅπου ὑπάρχει πολλαπλασιασμὸς τῶν στοιχείων τοῦ κώ�
δικα ἐπικοινωνίας, χρησιμεύοντας, ἀκριβῶς στὸ νὰ κα�
ταστεῖ εὐκολώτερη, ἀποτελεσματικότερη καὶ βεβαιότερη
ἡ ἐπικοινωνία (τὰ ἄρθρα δὲν χρειάζονται πάντα (ὑπάρ�
χουν γλῶσσες ποὺ ἔχουν μόνον ἕνα, ὅπως ἡ ἀγγλική),
ἡ συμφωνία στὸν ἀριθμὸ ἢ στὶς καταλήξεις εἶναι συχνὰ
περιττές (στὴν ἁπλὴ φράση, γιὰ παράδειγμα : «τὰ
Συνέχεια στην σελίδα 8
ΟΛΒΙΟΣ ΕΣΤΙΝ ΙΣΤΟΡΙΗΣ ΕΣΧΕ ΜΑΘΗΣΙΝ. ΕΥΡΥΠΙΔΗΣ
ελληνικός δρόμος
Φθινοπωρινή Ισημερία, 2016
Ορφισμός, η Αρχαία Ελληνική
Πνευματική Θρησκεία
Θεμέλια βάση του αρχαίου
Ελληνικού Πνευματικού Πολιτισμού και πηγή όλων των τελουμένων στον Ελλαδικό χώρο
μυστηρίων, είναι η αρχαιότερη
Ελληνική φιλοσοφική κοσμολογική θεώρηση. Πρόκειται για
εκείνη που παραδόθηκε από τον
Θεολόγο Ορφέα, ο οποίος αναγνωριζόταν ως ο πατέρας της
Ελληνικής Θεογονίας.
Η απόπειρα χρονολόγησης της Ορφικής φιλοσοφικής κοσμολογίας επεκτείνεται στην αντικειμενική αντιμετώπιση
πολύπλευρων λυσσαλέων προσπαθειών,
ώστε να μειωθεί το εύρος της εξέλιξης
του χρονικού “γίγνεσθαι” των Ελλήνων.
Μέσα στις συνεχείς προσπάθειες διαφόρων ομάδων να εξαφανισθεί οτιδήποτε
έχει σχέση με τον αρχαίο Ελληνικό Πνευματικό Πολιτισμό, οι συνεχώς ανανεούμενοι αυτοί κύκλοι, για τον Θεολόγο
Ορφέα, προβάλλουν την δήθεν μυθική
του υπόσταση. Αντίθετα, όλος ο αρχαίος Ελληνικός κόσμος αναγνωρίζει τον
Ορφέα σαν τον δημιουργό της αρχαίας
Ελληνικής θρησκείας και τον θεωρεί, τον
μέγιστό του Θεολόγο.
Ο δήθεν ευρηματικός, άλλωστε, ισχυρισμός ότι το όνομα Ορφέας καλύπτει
συλλογική Θεολογική προσπάθεια ομάδας, στην οποία θα μπορούσε να αποδοθεί η ίδρυση της αρχαίας Ελληνικής
θρησκείας, δεν ευσταθεί, γιατί καμιά
θρησκεία δεν ιδρύθηκε ποτέ από συλλογική εργασία. Όλες οι γνωστές θρησκείες
έχουν έναν και μοναδικό ιδρυτή. Συνδυάζοντας τόσο την κορυφαία θέση του
Θεολόγου Ορφέα, όσο και ότι πρώτος
παρουσίασε την φιλοσοφική κοσμολογία, γίνεται κατανοητό, γιατί σχεδόν όλοι
οι επόμενοι Έλληνες φιλόσοφοι ασπάσθηκαν τις κοσμολογικές θέσεις του. Η
Θεολογική αναμόρφωση που επέφερε ο
μέγιστος αυτός Θεολόγος των Ελλήνων
έγινε αποδεκτή από τον Πυθαγόρα, τον
Σωκράτη, τον Πλάτωνα και τους Διαδόχους του Πλάτωνα. Ενώ αντίθετα, ο
Αριστοτέλης δεν κατανόησε την Ορφική παράδοση και η αδυναμία του αυτή
ήταν η κύρια αιτία που τον απομάκρυνε
από το να γίνει Διάδοχος του Πλάτωνα
στην Ακαδημία. Η Ορφική Θεολογική
αναμόρφωση διαχέεται σ’ όλη την αρχαία Ελληνική γραμματεία και πέρασε
μέσα στους μυστηριακούς ορίζοντες, σε
τέτοιο βάθος, ώστε η αρχαία Ελληνική
μυστηριακή πραγματικότητα, να βαδίζει
πάνω στις Ορφικές αντιλήψεις.
Ο Ορφισμός, πηγή της υπέρτατης
γνώσης, θεωρείται η πρώτη Ελληνική
μυστηριακή θρησκεία, οι ρίζες της οποίας ανάγονται στην προϊστορική αρχαιότητα. Ο εμπνευστής της φανέρωσε
με τις διδασκαλίες του, τον σκοπό της
ζωής, τον λόγο γέννησης του κόσμου και
των θεϊκών οντοτήτων. Διαμέσου των
«Ορφικών», βιβλία με ιερό περιεχόμενο
στα οποία διασώζονται πολλές από τις
διδασκαλίες του Θεολόγου Ορφέα, έγινε
η αποκάλυψη του αληθινού λόγου, των
μυστηρίων της ψυχής και της σχέσεώς
της προς το σώμα.
Ο Ορφισμός είναι ένα μονοθεϊστικό
σύστημα, που έχει σαν επίκεντρό του
την τέλεση αγνού βίου, υποστηρίζοντας
την ύπαρξη και ισχύ του νόμου της
ανταποδοτικής Δικαιοσύνης. Πιστεύει
ότι η μεταθανάτια κρίση είναι ανάλογη
των όσων διέπραξε ο άνθρωπος κατά
τον εκάστοτε κύκλο ενσαρκώσεώς του.
Η πίστη στην Αθανασία της Ψυχής αποτελεί τον κεντρικό άξονα της Ορφική
διδασκαλίας. Οι μυστηριακές τελετές του
διακρίνονται, στον Εξαγνισμό και στην
Μύηση.
Η τελετουργική δομή του και υπόσταση αποβλέπει στην διασφάλιση της
ηθικής αγνότητας, οδηγώντας στον επιδιωκόμενο σκοπό της Ψυχικής απελευθέρωσης. Η Ορφική λατρεία εκδηλώνεται σε δύο επίπεδα: σ’ αυτό της λατρείας
του Θεολόγου Ορφέα σαν Ήρωα, γιορτή
ανοικτή, για όλο τον Δήμο και προσιτή
στις μάζες και σ’ αυτό της λατρευτικής
αποθέωσης του Θεολόγου Ορφέα σαν
Μύστη, με μυστηριακά δρώμενα τα
οποία απευθύνονται στους λίγους και
«εκλεκτούς» της εκάστοτε εποχής.
Kατά την Ορφική διδασκαλία, επειδή
η Ψυχή, είναι Αθάνατη, ακολουθεί την
αέναη εξελικτική της πορεία μέσα στον
άπειρο χρόνο. Ένα τμήμα της εξελικτικής
πορείας είναι εκείνο, όπου, η Ψυχή παραλαμβάνεται από την Αρχαία Ελληνική
μυστηριακή Θεογονία.
Στο τελευταίο αυτό τμήμα της εξελικτικής της πορείας, καθώς προετοιμάζεται πλέον η Ψυχή να εγκαταλείψει το
ανθρώπινο επίπεδο, τίθεται κάτω από
την θεία μυστηριακή Θεογονική αντίληψη. Μέσα στις χιλιετίες, το υλικό-ψυχικό
άτομο άλλαξε συνεχώς νέους βελτιωμένους Αιθεροσωματικούς φορείς. Έτσι
νομιμοποιείται η φυσική διαδικασία της
Μετενσάρκωσης. Η εξέλιξη των δυνάμεων της Ψυχής υπηρετείται κατά τον
Θεολόγο Ορφέα, με την απόκτηση, μέσω
της Μετενσάρκωσης, νέου σωματικού
φορέα, όταν η αναπόφευκτη φθορά του
προηγούμενου απαιτεί, για την συνέχιση
της εξελικτικής προόδου της Ψυχής, νέο,
καταλληλότερο σωματικό οργανισμό,
ώστε ο νέος αυτός φορέας να ανταποκριθεί στις αποκτηθείσες νέες της δυνάμεις, κατά την προηγούμενη ενσάρκωση
της Ψυχής.
Οι συνεχώς εξελισσόμενες δυνάμεις
της Ψυχής οδηγούν στην αέναη και πέραν του ανθρώπινου επιπέδου απόκτηση συνεχώς νέων τελειότερων Ψυχικών
Αιθερικών Φορέων αλλά και προσβλέπει
στην αλληλοδιάδοχη περιβολή της Ψυχής με συνεχώς νέους βελτιωμένους, σε
κάθε Μετενσάρκωση, Οχηματικούς Αιθερικούς Φορείς. Έτσι, η Ψυχή ανέρχεται,
σταδιακά και εξελικτικά, στην απόκτηση
- μέσα από τις εκθεωτικές Ορφικές μυστηριακές διαδικασίες - θείου Ψυχικού
περιβληματικού Αιθερικού Φορέα. Κατά
την, απροσδιόριστου χρόνου, πορεία
αυτή των Μετενσαρκώσεων, η Ψυχή
νομιμοποιείται να αποκτήσει “άλυτον”
Αιθερικό Φορέα. Προτού εξαντληθούν οι
δυνατότητες του γήινου επιπέδου στην
Συνέχεια στην σελίδα 16
Συνέχεια από την σελίδα 5
7
λας, αποκαλυπτόμενο διά των ανωρθωμένων
τριχών, ο άνθρωπος το αντελήφθη, οσάκις
αυτό προεκλήθη εκ του φόβου ή της φρίκης
αλλά και εκ του ψυχρού και ρέοντος («Ρ»)
ύδατος ή ανέμων, όταν ήλθε σε επαφή με τα
φυσικά αίτια. Αυτή η ανατριχίλα ρίπτει (ιάπτει : «Ι» ) εξακοντίζει ρικνότητα, «ζάρωμα»
στο δέρμα εκ ψύχους, φόβου, φρίκης. Αυτό
το ζάρωμα σαν χάραγμα («Γ») δέματος ωδηγούσε στο χώρο («Ο») των παλινδρομικών
κινήσεων, οι οποίες σ` αυτήν την περίπτωσι
εκφράζονται με το «τρέμω» («Σ») . Η κίνησι
των άνευ μορφής στοιχείων (αέρος-ύδατος ),
εξακοντιζόμενη ως τα βέλη, χαράσσει ή αυλακώνει τα εν τω χώρω, προκαλούσα κινήσεις
παλινδρομικές.
:Η «Θεογονία» ομιλεί για την
«Ρέην», την μητέρα του Διός και σύζυγο του
κρόνου. Η καταγωγή της «Ρέης» πρέπει να
ξεκινούσε από την Λύκτο της Κρήτης και
έγινε τούτο φανερό, όταν, φοβούμενη για την
τύχη του παιδιού το οποίο έμελλε να φέρη
στον κόσμο, εζητούσε από τους γεννήτορές
της να της επιτρέψουν να έλθη στην Λύκτο
και εκεί να γεννήση το παιδί που είχε στον
κόλπο της. Τα περί θυγατρός του «Ουρανού αστερόεντος» και της «Γαίας πελώρης»
(στίχ.470, 479) όπως και τα αναφερόμενα
στον στίχο 135 («Ρείαν, Θέμιν τε Μνημοσύνην») κ.λ.π. δεν είναι δυνατόν να αναπτυχθούν εδώ. (Δημοσιεύσεις ερμηνευτικές των
ανωτέρω ο αναγνώστης μπορεί να αναζητήση
στον «Δαυλό»). Εδώ όμως θα τονίσω ότι όλοι
οι άνθρωποι έχουν γονείς τον έναστρον Ουρανό και την πελώρια Γην ή ουδείς. Εξήγησα
τα περί Ουρανού στο κεφάλαιο « Ιστορικό
Πλαίσιο». Όπως δε ο Ουρανός ωνομάσθη ο
μέγας βασιλεύς, ο άνω της γης και γονιμοποιών αυτήν, εξ αυτής της αιτίας και η σύζυγος
του Ουρανού έφερε τον τίτλο της «Γαίας».
:Η «Θεογονία» ομιλεί για
την «Ρέην», την μητέρα του Διός
και σύζυγο του κρόνου. Η καταγωγή της «Ρέης» πρέπει να ξεκινούσε
από την Λύκτο της Κρήτης και έγινε τούτο φανερό, όταν, φοβούμενη
για την τύχη του παιδιού το οποίο
έμελλε να φέρη στον κόσμο, εζητούσε από τους γεννήτορές της να
της επιτρέψουν να έλθη στην Λύκτο
και εκεί να γεννήση το παιδί που
είχε στον κόλπο της. Τα περί θυγατρός του «Ουρανού αστερόεντος»
και της «Γαίας πελώρης» (στίχ.470,
479) όπως και τα αναφερόμενα
στον στίχο 135 («Ρείαν, Θέμιν τε
Μνημοσύνην») κ.λ.π. δεν είναι δυνατόν να αναπτυχθούν εδώ.
Ας δούμε όμως τα περί «Ρέας» (περί Κρόνου
ίδε γράμμα Κ) εκ της «Θεογονίας» (στιχ. 453462): « Η δε Ρέα χωρίς την θέλησί της (δμηθείσα: δμως = δούλος συλληφθείς εν πολέμω,
αιχμαλωτισθείς) ακολούθησε τον Κρόνο και
μαζί του γέννησε ένδοξα τέκνα /την Εστία,
την Δήμητρα και την χρυσοπέδιλη Ήρα
/τον ρωμαλέον Άδη, ο οποίος κάτω από την
γη κατοικεί σε δώματα /και ψυχή αλύπητη
έχει και τον βροντόχτυπο νου πατέρα θεών
και ανθρώπων, /εκ βροντής του οποίου εταράσσετο η γη. Προς τα τέκνα αυτά ο μέγας
Κρόνος εφέρετο σκαιώς από νήπια, κατεβάζοντάς τα απ` τα γόνατα της μητέρας των, /διότι
Συνέχεια στην σελίδα 9
oποιος κοπιaζει για το καλo, δεν πρeπει ποτe να απελπiζεται και για τiποτε. Μeνανδρος
hellenic way
Autumn Equinox, 2016
8
Μερικὰ πρῶτα ἐπιχειρήματα
ὑπὲρ τοῦ πολυτονικοῦ
Συνέχεια από την σελίδα 6
παιδιὰ παίζουν», ἔχουμε ἐπανάληψη τοῦ σημείου τοῦ
πληθυντικοῦ τρεῖς φορές: στὸ ἄρθρο, στὸ οὐσιαστικὸ
καὶ στὸ ρῆμα!)• θὰ μποροῦσε κανείς, μὲ γνώμονα πάντα
τὴν χρησιμότητα/οἰκονομία νὰ προτείνει νὰ γράφουμε
(καὶ νὰ λέμε) «τὰ παιδὶ παίζει» ἢ «τὸ παιδιὰ παίζει» ἢ
«τὸ παιδὶ παίζουν»• ἡ ἀττικὴ σύνταξη κάποτε ἀνεχόταν
«τὰ παιδία παίζει») κ.λπ. Στὸ γνωστικὸ ἐπίπεδο γνωρί�
ζουμε μάλιστα πὼς ὁ ἐγκέφαλός μας εἶναι κατ᾿ ἐξοχὴν
ὄργανο ποὺ στηρίζει τὴν σταθερότητα τῶν λειτουργιῶν
του ἀκριβῶς στὸν πλεονασμό, τὸν πολλαπλασιασμὸ
τῶν ἐναλλακτικῶν σεναρίων κατανόησης καὶ ἀπόκρι�
σης, στὴν ἐπαλληλία τῶν ἐκδοχῶν (redondance). Καὶ
εὐτυχῶς. Οἱ τόνοι, ἀκόμη καὶ στὴν ὑποτιθέμενη «φωνο�
λογικὴ ἀχρηστία» τους φέρουν στοιχεῖα ἐνδυνάμωσης
τῆς δομικῆς σταθερότητας τῆς γλώσσας.
3. Τρίτο, ἂν πράγματι ἡ χρησιμότητα εἶναι τόσο
βασικὸ ἐπιχείρημα γιὰ τὴν κατάργηση τῶν τόνων καὶ
ἴσως καὶ τῶν πνευμάτων, ἀναρωτιέται δίκαια κάποιος
μέχρι ποιόν βαθμὸ μποροῦμε νὰ τὴν νομιμοποιήσουμε
(καὶ ὄχι μόνον στὴ γλώσσα, ἄλλωστε). Πολλοὶ ἔχουν
μιλήσει γιὰ τὴν πολλαπλότητα τῶν ι/η/υ/οι/ει, τῶν ω/ο,
τῶν ε/αι. Ἀλλὰ γιατί νὰ σταματήσουμε ἐκεῖ; Τὰ διπλᾶ
γράμματα δὲν χρειάζονται ἐπίσης (ὑπάρχουν γλῶσσες
ποὺ τὰ καταργήσαν μάλιστα, γιὰ ἕνα τέτοιο λόγο, ὅπως
τὰ ρουμανικά), οὔτε ἐν πολλοῖς τὰ κεφαλαῖα, ἡ ἄνω
τελεία δὲν φαίνεται νὰ εἶναι πιὰ τῆς μόδας...
4. Τέταρτο, συνήθως τὸ ἐπιχείρημα τῆς χρησιμότη�
τας δὲν ἔχει μόνον ἁπλοποιητικὸ χαρακτήρα. Πράγματι,
ἡ χρησιμότητα καὶ ἡ προτεραιότητα τοῦ προφορικοῦ
λόγου θὰ ἔπρεπε ὄχι μόνο νὰ μᾶς ὁδηγήσουν σὲ
ἁπλουστεύσεις, ἀλλὰ καὶ σὲ ἐπεκτάσεις. Γιὰ παράδειγ�
μα, θὰ πρέπει νὰ εἰσάγουμε ἕνα σίγμα παχύ (ἔτσι ὅπως
τὸ συναντᾶμε σὲ πελοποννησιακὴ διάλεκτο), ἀλλὰ καὶ
ὅλες τὶς ἐκδοχὲς τῶν φωνημάτων ποὺ συναντᾶμε σὲ
διάφορες διαλέκτους τοῦ τόπου μας (καὶ ποὺ δὲν εἶναι
λιγότερο ἑλληνικές). Καί, ἐπιπλέον, νὰ προσθέσου�
με στὸν γραπτὸ λόγο πλεῖστα ὅσα στοιχεῖα ποὺ νὰ
ὑποδηλώνουν τὸν πλοῦτο τῆς προφορικῆς γλώσσας
(μελωδία, ἔνταση, ρυθμὸ ἐκφώνησης, μοτίβα ἔμφασης
καὶ ἐρώτησης, τονικότητες ποὺ βρίσκουμε σὲ πολλὰ
σχήματα λόγου...). Αὐτά, σίγουρα θὰ χρειάζονται!
5. Πέμπτο, καὶ ἂς τελειώνουμε μ᾿ αὐτό, ἕνα τέτοιο
ἐπιχείρημα —τῆς χρησιμότητας— ὁδηγεῖ γρήγορα στὸ
ἀνησυχητικὸ ἐρώτημα τῶν ἄκρων. Ἂν τὸ «ρωτώ το
άπειρο» εἶναι ἐνδιάμεσο ἀνάμεσα στὶς δύο ἄλλες γρα�
φές, γιατὶ νὰ πιστεύουμε ὅτι ἡ διαδικασία ἁπλοποίησης
θὰ σταματήσει στὸ μονοτονικό; Γιατί νὰ σημειώνουμε,
τελικά, τοὺς τόνους (πολλὲς γλῶσσες δὲν τοὺς σημειώ�
νουν, ὅπως ἤδη τὸ ἀναφέραμε, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη πολλὰ
στοιχεῖα τοῦ προφορικοῦ λόγου δὲν τὰ σημειώνουμε
ἔτσι κι ἀλλιῶς γράφοντας); Ἄλλωστε, μία λατινικῆς βά�
σης γραφὴ γιὰ ὅλη τὴν Εὐρώπη θὰ εἶναι μιὰ οἰκονομικό�
τατη λύση ποὺ θὰ συμβιβάζει τὰ ἀγγλικὰ μὲ τὰ οὑγγρικὰ
καὶ τὰ φινλανδικά, τὰ βουλγάρικα μὲ τὰ ἑλληνικὰ καὶ
γιατί ὄχι, αὔριο, καὶ τὰ γαλλικὰ μὲ τὰ τουρκικά.
Δυστυχῶς, πολὺ λίγοι ἀπὸ τοὺς στέντορες τῆς
προτεραιότητας τῆς προφορικῆς γλώσσας σκέφτηκαν
ἐπικοινωνιακὰ καὶ σημειολογικὰ καὶ ὄχι μόνον γλωσσο�
λογικά. Πολὺ λίγοι εἶναι αὐτοὶ ποὺ πρὶν φτάσουν στὸ
εὐκολο ζήτημα τῆς χρησιμότητας (ποὺ στὴν οὐσία εἶναι
ὁλοκληρωτικὸ ἐργαλεῖο μὲ μορφὴ ἐπιχειρήματος, μιὰ
ποὺ θὰ πρέπει κανεὶς νὰ ἀποδείξει τὴν χρησιμότητα
μὲ ὅρους ἐμπράγματους, ἄμεσους, ποσοτικούς, καὶ
ἀναποκρινόμενους στὴν κοινὴ δόξα τῆς χρησιμότητας)
σκέφτηκαν πὼς ὁ γραπτὸς λόγος, ἀκριβῶς γιατὶ ἔχει
παράδοση καὶ χρήση καὶ διάδοση, ἀποτελεῖ αὐτόνομο
σημειολογικὸ σύστημα ποὺ δὲν ἔχει πιὰ παρὰ λίγα
νὰ κάνει μὲ τὸν προφορικὸ λόγο. Σίγουρα ὑστερεῖ σὲ
πολλὰ ὡς πρὸς τὸν τελευταῖο• ἀλλὰ καὶ ὁ προφορικὸς
ὑστερεῖ ὡς πρὸς τὸν γραπτό. Ἂν ἦταν ἰσοδύναμοι, ἂν
ὁ ἕνας δὲν ἔγινε παρὰ γιὰ νὰ ἀναπαραστήσει ἐπα�
κριβῶς τὸν ἄλλο, σίγουρα, μὲ τὸν καιρό, δὲν θὰ ὑπῆρχε
παρὰ μονάχα ὁ ἕνας ἀπὸ τοὺς δύο (ὅπως μιὰ γλῶσσα
ὑποκαθιστᾶ μιὰν ἄλλη). Ὀρθῶς ὁ Umberto Eco τονίζει
πὼς σήμερα, μὲ τὴν χρήση τοῦ διαδικτύου, ὁ ἄνθρωπος
ξαναγίνεται γουτεμβέργειος. Οἱ δύο λόγοι, γραπτὸς καὶ
προφορικός, ἀναποκρίνονται σὲ διαφορετικὲς ἐπικοι�
νωνιακὲς ἀνάγκες πού, ἀναπτυσσόμενες, κάνουν τοὺς
χρῆστες τους νὰ ἀναπτύσσουν αὐτόνομες σημειολο�
γικὲς ἁρμοδιότητες. Μὲ ἄλλα λόγια : σίγουρα ὑπάρχει
σχέση ἀνάμεσα στὸν προφορικὸ καὶ τὸν γραπτὸ λόγο•
ὅμως τὰ συστήματα εἶναι αὐτόνομα καὶ μπορεῖ κανεὶς
νὰ γνωρίζει τὸ ἕνα χωρὶς νὰ ἀναφέρεται στὸ ἄλλο.
Μπορῶ νὰ μιλάω καλὰ ἀλλὰ νὰ γράφω ἄσχημα ἢ τὸ
ἀντίστροφο, μπορῶ νὰ ξέρω νὰ γράφω ἢ νὰ διαβάζω
μιὰ γλῶσσα ἀλλὰ ὄχι καὶ νὰ τὴν μιλάω κ.λπ. (ποιός ἀπὸ
μᾶς μιλᾶ, ἄλλωστε, ἀρχαῖα ἑλληνικά;).
Συνοψίζοντας, θὰ λέγαμε πὼς τὸ ἐπιχείρημα τῆς
προτεραιότητας τῆς προφορικῆς γλώσσας, ἰδιαίτερα
ὅταν τέμνει αὐτὸ τῆς χρησιμότητας, βάζει σὲ παρένθεση
τὴν σημειολογικὴ καὶ ἐπικοινωνιακὴ συνθετότητα τοῦ
προβλήματοςΒΑΣΙΛΕΙΟΣ
τοῦ γραπτοῦ ἰδιώματος,
στὸ ὁποῖο ὅμως
ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
στηρίζεται τὸ κάθε ἐπιχείρημα ὑπὲρ ἢ κατὰ τοῦ πολυτο�
νικοῦ.
Ἡ ἱστορικὴ συνέχεια
Οἱ τόνοι καὶ τὰ πνεύματα ἐπινοήθηκαν τὴν ἐποχὴ
ποὺ ἄλλαζε ἡ προφορὰ τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας καὶ οἱ
γλωσσολόγοι τῆς ἐποχῆς ἤθελαν νὰ συγκρατήσουν μιὰ
γραπτὴ ἀπόδοση αὐτῆς τῆς προφορᾶς. Σὲ παλαιότερη
ἐποχὴ τοῦ Ἑλλληνισμοῦ, τὸ τελικὸ Ω τοῦ ρήματος ΕΡΩ�
ΤΩ προφερόταν διαφορετικὰ ἀπὸ αὐτὸ τοῦ ὀνόματος
ΕΡΑΤΩ. Αὐτὴ τὴ διαφορὰ εἰσήγαγαν στὴ γραφὴ οἱ ἐπι�
νοητὲς τῶν τόνων γράφοντας ῶ στὴ πρώτη περίπτωση
καὶ ὼ ἢ ώ στὴ δεύτερη. Ὅσο γιὰ τὴ δασεία, αὐτὴ ἦταν
οὐσιαστικὰ ἕνα γράμμα ποὺ προφερόταν παλαιότερα
πάνω-κάτω ὅπως τὸ γερμανικὸ h (καὶ γραφόταν Η).
Ὅταν ἔπαψε νὰ προφέρεται, ἄρχισε νὰ χρησιμοποιεῖται
ἡ δασεία σὰν πιὸ διακριτικὸς τρόπος γιὰ νὰ σημειωθεῖ ἡ
θέση τοῦ Η. Ἡ δὲ ψιλὴ ἦταν τὸ συμμετρικὸ τῆς δασείας:
ἡ ἔλλειψη τοῦ παλαιότερου Η. Ἡ ἐπινόηση τῆς ψιλῆς
ἦταν σοφὴ ἰδέα: ἂν ὑπῆρχε μόνο δασεία θὰ δινόταν
ὑπερβολικὴ σημασία στὸ γράμμα ποὺ ἀντικαθιστοῦσε·
μέσα ἀπὸ τὴ συμμετρία ψιλὴ/δασεία τὸ μάτι βλέπει
πάντα ἕνα πνεῦμα ποὺ τοῦ ἐπιτρέπει νὰ ἀναγνωρίσει
ἀμέσως τὸ ἀρχικὸ φωνῆεν ἢ τὴν ἀρχικὴ δίφθογγο μιᾶς
λέξης καί, ταυτόχρονα, μὲ πιὸ διακριτικὸ τρόπο, μα�
θαίνει ἂν ἡ λέξη ξεκινοῦσε παλαιότερα ἀπὸ Η, δηλαδὴ
«δασυνόταν».Χρησιμοποιώντας τόνους καὶ πνεύματα
ἐπὶ τόσους αἰῶνες, ὁ ἑλληνικὸς λαὸς μετέφερε μέσα
στὸν χρόνο τὸ γλωσσικὸ ἦθος μιᾶς παράδοσης. Εἶναι
λοιπὸν τὰ σημεῖα αὐτὰ μιὰ γέφυρα ποὺ μᾶς συνδέει μὲ
ἕνα ἀπώτερο παρελθόν. Ἕνα παρελθὸν ποὺ τυχαίνει νὰ
εἶναι ἀρκετὰ ἔνδοξο, τουλάχιστον αὐτὸ πιστεύει ὅλος ὁ
δυτικὸς κόσμος. Μπορεῖ ὁ Νεοέλληνας νὰ μὴν ἐνδιαφέ�
ρεται ἄμεσα γιὰ αὐτὸ τὸ παρελθόν, ἀφοῦ οἱ ἀντιξοότητες
τῆς σημερινῆς ζωῆς εἶναι σίγουρα πολὺ καθοριστικὲς
γιὰ τὴν ζωή του. Ἀλλὰ δὲν ἔχουμε τὸ δικαίωμα, ἀπὸ
ἄγνοια, ραθυμία ἢ πολιτικὴ παραπλάνηση, νὰ στερή�
σουμε τὶς μελλοντικὲς γενεὲς ἀπ᾿ αὐτὴ τὴν γέφυρα ποὺ
τὶς συνδέει μὲ τὸ παρελθόν.
Ὁ Κεμὰλ Ἀτατοὺρκ κατάργησε τὸ ἀραβικὸ ἀλφάβητο
τῆς ὀθωμανικῆς γλώσσας ἀκριβῶς ἐπειδὴ ἤθελε νὰ δια�
κόψει τὴν ἱστορικὴ καὶ πολιτιστικὴ σχέση τῆς σύγχρονης
Τουρκίας μὲ τὸ Ἰσλὰμ καὶ τὴν Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία.
Ὑπάρχει ἀνάγκη ἡ σύγχρονη Ἑλλάδα νὰ «ξεκόψει»
ἀπὸ τὴν ἀρχαία καὶ ἀπὸ τὴν φιλολογικὴ παράδοσή της;
Ἂν ναί, τότε πράγματι μπορεῖ κανεὶς νὰ δεῖ τὸ μονο�
τονικὸ σὰν τὸ πρῶτο βῆμα τῆς ἀνθελληνοποίησης καὶ
τὴν στροφὴ πρὸς ἕνα γνωστὸ ἤδη τῦπο διεθνισμοῦ καὶ
παγκοσμιοποιημένης κουλτούρας. Ἀπὸ τὴν ἄλλη, σὲ
κράτη ὅπως ἡ Γαλλία, οἱ πολιτικοὶ δὲν ἔχουν δικαιοδο�
σία πάνω στὴν γλῶσσα, γιὰ τὴν ὁποία, κύρια, γνωμο�
δοτεῖ ἡ Ἀκαδημία, καὶ ποὺ μὲ τὴν στάση της γίνεται καὶ ὁ
φύλακας τῆς γλωσσικῆς (καὶ ὄχι μόνον) παράδοσης.
Οἱ γλωσσολόγοι τοῦ 200 π.Χ. δὲν ἦταν πιὸ ρομα�
ντικοί, ἰδεαλιστές, ἢ πατριῶτες ἀπὸ τοὺς σύγχρονους.
Ἂν κράτησαν ἕνα ἀποτύπωμα τῆς παλαιᾶς προφορᾶς
μέσω τοῦ τεχνάσματος τῶν τόνων καὶ πνευμάτων ἦταν
ἐπειδὴ αὐτὴ ἡ πληροφορία ἦταν ἄκρως χρήσιμη γιὰ τὴν
κατανόηση τοῦ γραπτοῦ λόγου. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ δὲν
ἔπαψε νὰ ἰσχύει τοὺς τελευταίους 20 αἰῶνες καὶ ἰσχύει
ἀκόμα σήμερα.
Ὁ σεβασμὸς πρὸς τὶς μεγάλες μορφὲς
Ἡ Ἑλληνικὴ γλώσσα σφυρηλατήθηκε ἀπὸ μεγάλες
μορφές: λογοτέχνες, ποιητές, Δασκάλους τοῦ Γένους.
Κανεὶς δὲν ἀμφισβητεῖ τὴν ἀξία λογοτεχνῶν ὅπως ὁ Σε�
φέρης, ὁ Ἐλύτης, ὁ Ρίτσος, ποὺ ἐννοοῦσαν τὸν κόσμο
μέσα ἀπὸ τὸ ἴδιο γλωσσικὸ ἰδίωμα μὲ μᾶς. Καὶ ὅμως οἱ
σύγχρονοι Ἕλληνες συνειδητὰ θέλουν νὰ ἀγνοοῦν ὅτι
οἱ ἄνθρωποι αὐτοί, καὶ τόσοι ἄλλοι, νεώτεροι ἀλλὰ καὶ
ἀρχαιότεροι, τάχθηκαν ὑπὲρ τῶν τόνων καὶ πνευμάτων.
Εἶναι δυνατὸν οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ νὰ ἦταν μεγαλοφυεῖς
ὅσον ἀφορᾶ στὴ λογοτεχνία καὶ τὴν ποίηση καὶ ταυτό�
χρονα ἀφελέστεροι καὶ ἀνευθυνότεροι ἀπὸ τὸν μέσο
σύγχρονο Ἕλληνα ὅσον ἀφορᾶ τὴ γλώσσα; Μήπως,
ὅταν μᾶς βολεύει, τοὺς ἐξυμνοῦμε, ἀλλιῶς τοὺς ἀπορ�
ρίπτουμε; Ἡ ἄποψη ἑνὸς κορυφαίου τεχνίτη τοῦ λόγου
δὲ θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχει μεγαλύτερο βάρος ἀπὸ τὴ γνώμη
ἑνὸς πολιτικάντη ἢ ἑνὸς ἐμπόρου ἐντύπων;
Ἀλλὰ δὲν εἶναι μόνον αὐτοί. Ἡ πρόσβαση στὰ
κείμενα αὐτῶν ποὺ κατὰ τ᾿ ἄλλα ἀποτελοῦν τὰ διαχρο�
νικὰ σύμβολα τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ γίνεται δυσκο�
λότερη. Πράγματι, ἡ ἀναγνωσιμότητα τῶν ἀρχαίων
ἑλληνικῶν μειώνεται, μιὰ ποὺ καταντοῦν σχεδὸν ξένη
γλῶσσα ἀκόμη καὶ γιὰ τοὺς ἕλληνες.
Ἡ ἁπλοποίηση ἀποδεικνύεται, χρόνο μὲ τὸν χρόνο
μονάχα ἁπλούστευση, πού, φτωχαίνοντας τὴ σχέση
μας μὲ τὴν ἱστορία τῆς γλώσσας μας, μᾶς ἀποκόβει ἀπὸ
τὴν παράδοσή μας τὴν ἴδια. Κατὰ παράδοξο τρόπο,
τὰ πολυτονικὰ ἑλληνικὰ συνεχίζουν νὰ ζοῦν ἀτάραχα
ἐκτὸς Ἑλλάδος, ὅπου ξένοι φοιτητὲς καὶ ἐραστὲς τοῦ
πνεύματος τοῦ ἑλληνικοῦ δὲν διανοοῦνται νὰ διαβά�
σουν, νὰ γράψουν ἢ νὰ τυπώσουν μονοτονικά! (Μήπως
—νὰ ἐπανέλθουμε λίγο καὶ πάλι— τὰ Ἐλγίνεια πρέπει
νὰ παραμείνουν ἐκεῖ ὅπου τυπώνονται οἱ ἐκδόσεις τῆς
Ὀξφόρδης οἱ ὁποῖες δὲν ἔχουν ἀκόμα βρεῖ ἐγχώριο
ἕλληνα ἀνταγωνιστή τους, καὶ ὄχι νὰ ἔλθουν σὲ μιὰ ὑπο�
κρινόμενη τὸ ἑλληνικὸ ἦθος μονοτονικὴ Ἑλλάδα;)
Ἡ σύνθεση τῶν λέξεων
Ἡ Ἑλληνικὴ γλώσσα ἀνέκαθεν χρησιμοποιοῦσε τὴ
μέθοδο τῆς σύνθεσης τῶν λέξεων γιὰ νὰ ἐκφράσει, μὲ
τρόπο σύντομο καὶ ἀκριβή, ἔννοιες καὶ νοήματα. Χάρη
στὴν δασεία, ὁ Ἕλληνας ἤξερε ἂν ἀλλοιώνεται ἢ ὄχι
τὸ σύμφωνο τοῦ πρώτου συνθετικοῦ: ἐφάμιλλος ἀλλὰ
ἐπακριβής, καθημερινὴ ἀλλὰ κατήχηση.
Ἡ κατάργηση τῆς δασείας δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ ἔχει
δύο συνέπειες γιὰ τὸν μονοτονίζοντα Νεοέλληνα: (α)
τὴν ἀποφυγὴ δημιουργίας νέων συνθέτων λέξεων, (β)
τὴν λανθασμένη σύνθεση λέξεων (ὅπως πενταήμερη
ἀντὶ γιὰ πενθήμερη, ἐνῶ συνεχίζουμε νὰ λέμε δεκα�
πενθήμερη). Καὶ στὶς δύο περιπτώσεις τὸ ἀποτέλεσμα
εἶναι ἡ σοβαρὴ πτώχευση τῆς γλώσσας. Ἐκτὸς αὐτοῦ ἡ
ἀπουσία ἐκμάθησης τῆς δασείας ὁδηγεῖ στὴν ἀδυναμία
ἀναγνώρισης τῶν συνθέτων λέξεων: πῶς μπορεῖ κά�
ποιος ποὺ δὲν διδάχτηκε ποτὲ τὴν δασεία νὰ διακρίνει
ὅτι ἡ λέξη ἐφάμιλλη παράγεται ἀπὸ τὸν σύνδεσμο ἐπὶ
καὶ τὸ οὐσιαστικὸ ἅμιλλα;
Στερώντας τὸν κάθε Ἕλληνα ἀπὸ τὴν δυνατότητα
νὰ ἐτυμολογήσει τὶς λέξεις καταλήγουμε στὴν λυπηρὴ
ἀντίληψη ὅτι ἡ γλώσσα εἶναι ἀντικείμενο μελέτης τῶν
ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΑΝΗΚΕΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΦΥΣΙΝ. ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ
Συνέχεια στην σελίδα 16
ελληνικός δρόμος
Οι 7 Σοφοί
της Αρχαιότητας
Συνέχεια από την σελίδα 1
π.Χ. αιώνα και αναφέρεται ως ένας από τους
Επτά Σοφούς της Aρχαίας Ελλάδας.
Γεννήθηκε
το 600 π.Χ.
στη Σπάρτη
και πέθανε
το 520 π.Χ.
στην Πίσσα
της Σικελί�
ας. Κατά
την παρά�
δοση (και
τον Έρμιπ�
πο) πέθανε
σε ηλικία
80 ετών
κατά τα προλεχθέντα, από τη μεγάλη του συγκί�
νηση και την υπερβολική χαρά του, όταν αγκά�
λιασε το γιο του, που μόλις είχε επιστρέψει Ολυ�
μπιονίκης στο αγώνισμα της «πυγμής» (πυγμα�
χίας), οπότε και κηδεύτηκε με μεγάλες τιμές,
ενώ στον τάφο του γράφτηκε η φράση: «Υιός
Χίλωνος, πυγμή χλωρόν έλεν κότινον / Είδ΄ο
πατήρ στεφανούχον ιδών τέκνον ήμυσεν ησθείς
ού νεμεσητόν. Εμοί τοίος ίτω θάνατος» [«Μακά�
ρι να είχα κι εγώ ένα τέτοιο θάνατο»]. Σύμφωνα
με τον Διογένη το Λαέρτιο που τον βιογράφησε
(Α’ 3,68-73), οι Σπαρτιάτες ανήγειραν και άγαλ�
μα προς τιμή του, με το επίγραμμα «Τόνδε δο�
ρυστέφανος Σπάρτα Χίλων, εφύτευσεν, ός των
Επτά Σοφών, πρώτος, έφυ Σοφός» [περ. «Η
πολεμόχαρη Σπάρτη γέννησε αυτόν εδώ τον Χί�
λωνα, που ήταν ο πρώτος, δηλαδή ο μεγαλύτε�
ρος, Σοφός από τους επτά Σοφούς»].
Ιδιαίτερης τιμής και εκτιμήσεως έχαιρε ο Χίλων
και κατά τη διάρκεια της ζωής του. Οι συμπατρι�
ώτες του, μάλιστα, τον εξέλεξαν και Έφορο, το
556 π.Χ. (κατά την 56η Ολυμπιάδα). Η θητεία
του κρίνεται ιδιαίτερα επιτυχημένη και μάλιστα
με μεγάλη σημασία στην ιστορική εξέλιξη του
πολιτεύματος της πόλης, αφού κατά τη διάρκεια
της θητείας του εισηγήθηκε και πέτυχε τη μεταρ�
ρύθμιση του καθεστώτος του Λυκούργου, με την
εξύψωση του θεσμού των Εφόρων και τον απο�
φασιστικό περιορισμό, κατά τον τρόπο αυτό, της
βασιλικής δύναμης και εξουσίας, προς όφελος
της λαϊκής κυριαρχίας.
Αλλά και μεταξύ των Ελλήνων της υπολοίπου
Ελλάδας είχε αποκτήσει φήμη και έχαιρε ιδιαίτε�
ρης τιμής ο Χίλων, μεταξύ άλλων για τη ρήση
του ότι τα Κύθηρα ήταν καλύτερα να μην υπήρ�
χαν, φράση που αποδείχθηκε σοφή κατά τους
μηδικούς πολέμους, όταν ο Δημάρατος συμβού�
λεψε τον Ξέρξη να συγκεντρώσει εκεί τον στόλο
του, συμβουλή που ευτυχώς δεν εισακούστηκε
από τον βασιλιά των Περσών, διότι τότε πιθα�
νόν να κυριευόταν όλη η Ελλάδα (πρβλ. Ηρόδο�
τος Α’59), όπως αποδείχθηκε αργότερα, κατά
τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, οπότε ο Νικίας
εγκατέστησε στο συγκεκριμένο νησί αθηναϊκή
www.hellenicway.com
o «ελληνικός δρόμος»
στα πέρατα
της οικουμένης
φρουρά, προκαλώντας μεγάλες ζημιές στους
Λακεδαιμόνιους.
Ενδεικτικός και χαρακτηριστικός της σοφίας του
είναι ο διάλογος που φέρεται να είχε, σε μεγάλη
πλέον ηλικία, με τον ακμάζοντα, τότε, Αίσωπο.
Ο τελευταίος φέρεται να τον ρώτησε «τι πράττει
ο Δίας» και εκείνος του απάντησε «Ταπεινοί τα
υψηλά και τα ταπεινά υψοί». Σε ερώτηση «κατά
τι διαφέρουν οι πεπαιδευμένοι από τους απαί�
δευτους», απάντησε «ελπίσιν αγαθαίς» και, τέ�
λος, στην ερώτηση «τι είναι δύσκολο» φέρεται
να απάντησε το «τα απόρρητα σιωπήσαι και
σχολήν [ή, κατ’ άλλη εκδοχή, «χολήν»] εύ διαθέ�
σθαι και αδικούμενον δύνασθαι φέρειν».
Τα πιο σπουδαία και γνωστά γνωμικά του, δη�
λαδή το «μηδέν άγαν», το «γνώθι σαυτόν» και
το «εγγύα παρά δ’ άττα» [σημειωτέον ότι το
πρώτο απ’ αυτά αποδίδεται, κατ’ άλλη εκδοχή,
στον Σόλωνα, ενώ το δεύτερο στον Θαλή] είχαν
γραφτεί στον τοίχο (ή στην προμετωπίδα) του
ναού του Απόλλωνα, στους Δελφούς. Ειδικά για
το γνώθι σαυτόν αναφέρεται από τον Κλέαρχο
ότι το γνωμικό αυτό λέχθηκε στον Χίλωνα ως
μυστικό από τον θεό (Ι.Στοβαίου Ανθολ., τόμ.Α’
βιβλ.21 παρ.12)
2. ΠΙΤΤΑΚΟΣ Ο ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ
Ο Πιττακός ο Μυτιληναίος (περ.
650-570) ήταν πολιτικός και
στρατιωτικός ηγέτης της Μυτι�
λήνης, ένας από τους επτά σο�
φούς της αρχαίας Ελλάδας και
μνημονεύεται μαζί με τον Θαλή,
τον Βία και το Σόλωνα σε όλους
τους σχετικούς καταλόγους.
Πατρίδα του ήταν η Μυτιλήνη, ο δε Σουίδας θέ�
τει τη γέννησή του κατά την τριακοστή τρίτη
Ολυμπιάδα, δηλαδή περί το 652 π.Χ.. Φημιζό�
ταν για την πολιτική και κοινωνική σοφία του, τη
σύνεση και την χρηστότητά του, αλλά και την
πολεμική ανδρεία του. Στον πολιτικό στίβο της
πατρίδας του εισήλθε ενεργά το 612 π.Χ., όταν
από κοινού με τους αδελφούς του Αλκαίου, οι
οποίοι ηγούνταν της αριστοκρατικής μερίδας,
φόνευσε τον τύραννο Μέλαγχρο. Έξι χρόνια
μετά τον βρίσκουμε να οδηγεί τους συμπολίτες
τους στον πόλεμο κατά των Αθηναίων, με αντι�
κείμενο την κατοχή του Σιγείου. Ο Πιττακός δια�
κρίθηκε στη μάχη, σκότωσε μάλιστα, στο πλαί�
σιο μονομαχίας, τον Φρύνωνα, στρατηγό των
Αθηναίων, νικητή των Ολυμπίων και διάσημο
για το θάρρος και την ανδρεία του. Οι Μυτιλη�
ναίοι τον τίμησαν για τα κατορθώματά του, όμως
εκείνος από τα εδάφη που του προσφέρθηκαν
δέχτηκε μόνο την έκταση που σηματοδοτήθηκε
από μια ρίψη του ακοντίου του.
Κατόπιν, διέθεσε τη γη για ιερή χρήση η οποία
έκτοτε αποκαλείται Πιττακού γή.
Ο πόλεμος με τους Αθηναίους έληξε με παρέμ�
βαση του Περιάνδρου, ο οποίος παραχώρησε
Συνέχεια στην σελίδα 10
ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ
ΕΠΟΧΙΑΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ
ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ
ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΕΛΛΗΝΩΝ
& ΦΙΛΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΝΑΔΑ
Φθινοπωρινή Ισημερία, 2016
Συνέχεια από την σελίδα 7
9
φρονούσε ότι δεν έπρεπε κανείς στο μέλλον
από τους ένδοξους ουρανίωνες να πάρη με
τον τρόπο με τον οποίον αυτός επήρε το βασιλικό υπέρτατο αξίωμα».
Η ερμηνεία που ακολούθησα πηγάζει εκ της
λογικής του κειμένου, από τις δόκιμες ερμηνείες και εκ της ιστορικής αφηγήσεως της
«Θεογονίας». Τα τέκνα του ο Κρόνος δεν τα
έτρωγε, όπως οι παραμυθολογούντες λέγουν,
διότι σ` την την περίπτωσι δεν θα εγίνοντο
ποτέ ένδοξα (φαίδιμα). Η λέξι «κατέπινεν
(μέγας Κρόνος)» είναι ταυτόσημη με την λέξι
«κατέπιπτε» (μεταβατ.), δηλ. τα κατέβαλε
κάτω απ` τ α γόνατα της μητρός τους. Δεν
πρέπει δε να λησμονούμε, ότι ο Κρόνος ήταν
ο μικρότερος υιός του Ουρανού και διά δόλου
κατέλαβε το αξίωμα του βασιλέως. Αυτός ο
απαίσιος τρόπος ανόδου του στον θρόνο του
Ουρανού, αυτόν μεν ωδηγούσε στην κατάστασι του «καταπίπτειν», την δε Ρέα στην
Κρήτη, από όπου κατήγετο . Στην απόφασί
της αυτή της συμπαρεστάθησαν οι γονείς του
Κρόνου και εφρόντισαν και (Θεοφ.στιχ. 477484) «την έστειλαν στην Λύκτο, στην πλούσια αυτή περιοχή της Κρήτης, όπου, καθώς
ήταν φυσικό, το μικρότερό της παιδί έμελλε
να γεννήση, τον μέγα Δία αυτόν βέβαια τον
οποίο υποδέχθηκαν στην πελώρια γη, /στην
Κρήτη την εκτεταμένη, για να αναθρέψουν
και περιθάλψουν. /Εκεί λοιπόν στην Λύκτο,
ήλθε η Ρέα μέσα στην μαύρη νύκτα / και
εκεί τον απέκρυψε η ίδια/σε ανάκτορο πανύψηλο εκ πέτρας, σε τόπο θεϊκό εντελώς
αθέατο από κάτω, /στο Αιγαίον βουνό, το
κατασκέπαστο από δάση».
Στην
απόφασί της
αυτή της συμπαρεστάθησαν οι γονείς του
Κρόνου και εφρόντισαν
και (Θεοφ.στιχ. 477-484)
«την έστειλαν στην Λύκτο,
στην πλούσια αυτή περιοχή
της Κρήτης, όπου, καθώς ήταν
φυσικό, το μικρότερό της παιδί
έμελλε να γεννήση, τον μέγα Δία
αυτόν βέβαια τον οποίο υποδέχθηκαν στην πελώρια γη, /στην
Κρήτη την εκτεταμένη, για να
αναθρέψουν και περιθάλψουν. /
Εκεί λοιπόν στην Λύκτο, ήλθε η
Ρέα μέσα στην μαύρη νύκτα /
και εκεί τον απέκρυψε η ίδια/
σε ανάκτορο πανύψηλο εκ
πέτρας, σε τόπο θεϊκό εντελώς αθέατο από κάτω, /
στο Αιγαίον βουνό, το
κατασκέπαστο από
δάση».
Ο Παυσανίας ( Ηλειακά Α7) αντλών τις
πληροφορίες του εκ των διασωζομένων γραπτών και παραδόσεων λέγει: «Διός δε τεχθέντος επιτρέψαι Ρέαν του παιδός την φρουράν τοις Ιδαίοις Δακτύλοις, καλουμένους δε
τοις αυτοίς τούτους και Κούρησιν αφικέσθαι
δε αυτούς εξ Ίδης της Κρητικής, Ηρακλέα
και Παιωναίον και Επιμήδη και Ιάσιόν τε
και Ίδαν». Η Ρέα ανέθεσε την φύλαξι του
Συνέχεια στην σελίδα 13
Ο ΜΕΝ ΝΟΥΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΖΕΥΣ ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ
hellenic way
Autumn Equinox, 2016
10
Οι 7 Σοφοί της
Συνέχεια από την σελίδα 9
τη διαφιλονικούμενη έκταση στους Αθηναίους.
Οι εσωτερικές ταραχές στην Μυτιλήνη συνεχί�
στηκαν, υποδαυλισμένες από τη μερίδα των
αριστοκρατών, με προεξάρχοντες τον Αλκαίο και
τον αδελφό του, Αντιμενίδη. Όταν αυτοί εξορί�
στηκαν, η πόλη γνώρισε περίοδο σχετικής ηρε�
μίας, ώσπου οι φυγάδες επιχείρησαν να πετύ�
χουν την επάνοδό τους με τη βία των όπλων. Ο
δήμος, προκειμένου να αποκρούσει την απειλή,
εξέλεξε ως αισυμνήτη τον Πιττακό, στον οποίο
παραχώρησε απόλυτη εξουσία. Ο μεγάλος άν�
δρας παρέμεινε στο θώκο επί μία δεκαετία (589579) με την παρέλευση της οποίας παραιτήθηκε
από την αρχή εκουσίως.
Στη διάρκεια της ηγεμονίας του δεν επιχείρησε
να ανατρέψει το πολίτευμα, αλλά επιδόθηκε στη
βελτίωση και την αναθεώρηση των νόμων. Οι
ολιγαρχικοί τον σκιαγραφούσαν ως τύραννο, ο
δε Αλκαίος σε σχόλιό του χαρακτήρισε τον Πιτ�
τακό κακοπάτριδα και εξέφρασε την περιφρόνη�
σή του για τον τρόπο με τον οποίο ο λαός τον
εξέλεξε ως αισυμνήτη. Ο Πιττακός πέθανε περί
το 569, σε ηλικία εβδομήντα ετών κατά τον Διο�
γένη Λαέρτιο, ογδόντα ετών κατά τον Σουίδα και
εκατό ετών κατά τον Λουκιανό. Του αποδίδονται
πολλά, χαμένα όμως, ελεγειακά ποιήματα, κα�
θώς και πολλά γνωμικά, όπως “χαλεπόν εσθλόν
έμμεναι” και το “γίγνωσκε καιρόν”. Το πρώτο
αποτέλεσε θέμα ωδής του Σιμωνίδη.
3. ΒΙΑΣ Ο ΠΡΙΗΝΕΥΣ
O Βίας ο Πριηνεύς ήταν Έλληνας φιλόσοφος ,
ένας από τους επτά σοφούς της αρχαίας Ελλά�
δας, και καταγόταν από
την Πριήνη της Ιωνίας
(625 – 540 π.Χ.), ήταν
γιος του Τευτάμου και
γνώρισε μεγάλη φήμη
και δόξα γύρω στα
570 π.Χ., την περίοδο
που βασιλείς της Λυδί�
ας ήταν ο Αλυάττης
και ο Κροίσος.
Έγινε γνωστός για την
δικαιοσύνη του και την
ρητορική του δεινότη�
τα. Ο Σάτυρος ο περι�
πατητικός, που έγρα�
ψε τις βιογραφίες των
Σοφών, ονόμασε το Βί�
αντα «προκεκριμένον των Επτά». Σύμφωνα με
τον Σάτυρο, όταν κάποτε οι Αθηναίοι, σύμφωνα
με κάποιο θρύλο, βρήκαν, ενώ ψάρευαν, ένα
χάλκινο τρίποδα με την επιγραφή «τω σοφώ»,
δηλαδή στον σοφό, έστειλαν το εύρημα τους στο
Βίαντα, κρίνοντάς τον σαν τον σοφότερο άνδρα
της εποχής του. Ήταν άνθρωπος ανιδιοτελής,
δίκαιος, εγκρατής και λιτοδίαιτος. Τα δύο πιο κύ�
ρια γνωρίσματα του ήταν η ρητορική του δεινό�
τητα και το ακοίμητο πνεύμα της δικαιοσύνης,
απ` το οποίο διακατέχονταν. Στα δικαστήρια συ�
νηγορούσε πάντα δωρεάν, υπερασπίζοντας σ`
αυτά τους αδικούμενους πολίτες. Όταν ήταν
αναγκασμένος να καταδικάσει κάποιον σε θάνα�
το, δάκρυζε. Λέγεται ότι κάποτε απελευθέρωσε
κάποιες γυναίκες που είχαν γίνει δούλες, κατα�
βάλλοντας τα λύτρα και αφού τις δίδαξε και τις
προίκισε, τις έστειλε πίσω στους δικούς τους.
Ο Βίας ήταν γνωστός στην αρχαιότητα για τη
μεγάλη αγάπη που έτρεφε στην γενέτειρα πα�
τρίδα του και παροιμιώδης έμεινε η μεγάλη δικα�
νική του δεινότητα. Ο Βίας πέθανε σε ηλικία 85
χρονών περίπου, καθώς αγόρευε στο δικαστή�
ριο. Όπως διηγείται ο Διογένης ο Λαέρτιος, πέ�
θανε όπως πεθαίνουν όλοι οι δίκαιοι άνθρωποι.
Έγραψε το ποίημα «Περί Ιωνίας, τίνα μάλιστ’ αν
τρόπον ευδαιμονοίη» (με ποίον τρόπο δηλαδή
θα μπορούσε να ευτυχήσει η Ιωνία), με δύο χι�
λιάδες στίχους.
Οι Πριηνείς τίμησαν το σοφό, τόσο ενόσω ακό�
μη ζούσε, όσο και μετά το θάνατό του, όταν και
του έστησαν μεγαλοπρεπές μνημείο, το λεγόμε�
νο «Τευτάμειον τέμενος» (από το όνομα του πα�
τέρα του, που λεγόταν Τεύταμος ή Τεντεμίδης).
Χαρακτηριστικά αναφέρεται πως όταν η πατρίδα
του Πριήνη κατακτήθηκε από τους Πέρσες, οι δε
συμπολίτες του έφευγαν πρόσφυγες από εκεί,
συναποκομίζοντας και τα υπάρχοντά τους, κά�
ποιος τον ρώτησε γιατί κείνος δεν παίρνει κάτι
μαζί του στη φυγή οπότε, ο Βϊας του απάντησε:
«Τα εμά πάντα μετ` εμού φέρω», δηλαδή «Ότι
έχω μαζί μου το φέρνω», εννοώντας πως δεν
είχε κάτι για να πάρει και αυτός, όπως οι άλλοι.
Αναφέρεται επίσης ότι ο Ηράκλειτος, ο οποίος
πολύ τον είχε εκτιμήσει, είπε για τον Βία: «Εν
Πριήνη Βίας εγένετο ο Τευταμείω, ου πλείων λό�
γος ή των άλλων», υποδηλώνοντας έτσι πως ο
Βίας ήτανε ανώτερος από τους άλλους έξι της
χορείας των εφτά αρχαιοελλήνων σοφών.
4. ΣΟΛΩΝ Ο ΑΘΗΝΑΙΟΣ
Ο Σόλων (περ. 639 - 559 π.Χ.) ήταν σημαντικός
Αθηναίος νομοθέτης, φιλόσοφος, ποιητής και
ένας από τους επτά σοφούς της αρχαίας Ελλά�
δας.Ανήκε σε πλούσια και αριστοκρατική οικογέ�
νεια, η οποία καταγόταν από τη γενιά του βασι�
λιά της Αθήνας Κόδρου. Ο πατέρας του ονομα�
ζόταν Εξηκεστίδης· αυτός φρόντισε για την εκ�
παίδευση και ανατροφή του γιού του. Όταν ο
Σόλων έχασε την περιουσία του, στράφηκε
προς το εμπόριο και ταξίδεψε στην Αίγυπτο και
τη Μ. Ασία. Επωφελούμενος από τα ταξίδια του
αυτά μελέτησε ξένους πολιτισμούς και νόμους,
καθώς και τον πολιτικοοικονομικό βίο των άλ�
λων χωρών. Τα εφόδια που απέκτησε τα χρησι�
μοποίησε αποτελεσματικά για την κοινωνική και
οικονομική ανόρθωση της πατρίδας του και έτσι
κατόρθωσε να αναδειχτεί στο σπουδαιότερο άν�
δρα της εποχής του.
Την εμπιστοσύνη του λαού την κέρδισε πρώτα
με το ποιητικό του έργο. Ο Σόλων υπήρξε και
ελεγειακός ποιητής. Έγραψε ελεγεία με τίτλο
“Σαλαμίς”, στην οποία προτρέπει τους Αθηναί�
ους να ανακτήσουν το αγαπημένο τους νησί.
Από την ελεγεία αυτή σώζονται μόνο οκτώ στί�
χοι. Ο Σόλων έγραψε επίσης πολιτικές ελεγείες,
από τις οποίες έχουμε μεγαλύτερα αποσπάσμα�
τα. Σε αυτές εκφράζει τα πολιτικά του φρονήμα�
τα και αντανακλά τη φιλοπατρία του και την αγά�
πη του προς τη δικαιοσύνη. Οι ελεγείες του ονο�
μάστηκαν “γνωμικές”, επειδή περιέχουν πολλές
γνώμες. Με τους φλογερούς του στίχους επηρέ�
ασε την αθηναϊκή κοινή γνώμη, συμβουλεύο�
ντας, ενθαρρύνοντας και ενθουσιάζοντας τους
Αθηναίους. Στα ποιήματά του έκανε τη διαπί�
στωση ότι η κακοδαιμονία της πόλης και οι φιλο�
νικίες οφείλονται στον αγώνα των τάξεων και
υποσχόταν τη θεραπεία του κακού. Γι’ αυτό οι
Αθηναίοι τον επέλεξαν ως νομοθέτη, για να
αποκαταστήσει την ειρήνη με τη μεταβολή των
θεσμών.
Ως συνέπεια βίαιης και μακροχρόνιας εξέγερσης
των πολιτών ενάντια στους ευγενείς, ο Σόλων
κλήθηκε κοινή συναινέσει των αντιμαχόμενων
μερών[1], το 594/3 π.Χ. με έκτακτη διαδικασία
να νομοθετήσει και για το έργο αυτό εξοπλίστη�
κε με έκτακτες εξουσίες. Εκείνο το έτος εξελέγη
άρχων από το δήμο της Αθήνας και όχι από τον
Άρειο Πάγο, όπως προέβλεπε το αθηναϊκό πο�
λίτευμα της εποχής. Του δόθηκαν οι έκτακτες
εξουσίες του διαλλα�
κτού, δηλ. του μεσο�
λαβητή, του συμφιλι�
ωτή, και του νομοθέ�
του, τις οποίες διατή�
ρησε και μετά το τέ�
λος της ετήσιας αρ�
χοντείας του. Οι νό�
μοι που θέσπισε δη�
μοσιεύτηκαν ίσως το
592/1 π.Χ. Ο Σόλων,
για να αποφύγει με�
ταβολές της νομοθε�
σίας του και για να
μην αναμειχθεί στην
εφαρμογή της, αποδήμησε για δέκα χρόνια.
Στην ενέργειά του αυτή διακρίνεται μια πρώτη
εφαρμογή της διάκρισης της νομοθετικής από
την εκτελεστική εξουσία. Κρίνοντας από την τυ�
ραννία του Πεισίστρατου και των διαδόχων του,
που εγκαθιδρύθηκε το 561 π.Χ. και διάρκεσε ως
το 510 π.Χ., οι μεταρρυθμίσεις του Σόλωνα φαί�
νεται πως δεν αντιμετώπισαν πλήρως τα προ�
βλήματα που επιδίωκαν να λύσουν. Η ουσία
τους όμως διατηρήθηκε και μετά το τέλος της
τυραννίας και αποτέλεσε το θεμέλιο πάνω στο
οποίο εδραιώθηκε η κλασική αθηναϊκή δημο�
κρατία.
Ο Σόλων κατά τη διάρκεια των δέκα χρόνων της
αυτοεξορίας του επισκέφτηκε, μεταξύ άλλων, και
το βασιλιά των Σάρδεων Κροίσο, ο οποίος τον
ρώτησε αν γνώριζε κανέναν άνθρωπο πιο ευτυ�
χισμένο από αυτόν. Ο Σόλων του ανέφερε τρεις
περιπτώσεις ευτυχισμένων ανθρώπων και τον
συμβούλεψε με το γνωστό: “Μηδένα προ του
τέλους μακάριζε” (=μη μακαρίζεις κανέναν, προ�
τού να δεις το τέλος του). Όταν ξαναγύρισε στην
Αθήνα, τη βρήκε σε πολύ καλή κατάσταση χάρη
στα δικά του νομοθετικά μέτρα και πέθανε ευτυ�
χισμένος σε βαθιά γεράματα.
5. ΠΕΡΙΑΝΔΡΟΣ Ο ΚΟΡΙΝΘΙΟΣ
Ο Περίανδρος ο Κυψέλου, Κορίνθιος, ήταν περι�
ώνυμος για την κακουργία αλλά και τη μεγαλο�
πραγμοσύνη και σοφία του τύραννος της Κορίν�
θου (668 – 584π.Χ.) που διαδέχθηκε τον πατέ�
ρα του Κύψελο που είχε ανατρέψει την δωρική
αριστοκρατία. Υπήρξε στην αρχή πολύ ηπιότε�
ρος του πατρός του αλλά αργότερα παρασύρ�
θηκε σε αδικοπραγίες και ωμότητες. Ο Ηρόδο�
τος μας πληροφορεί ότι κάποτε ο Περίανδρος
ζήτησε συμβουλή από τον τύραννο της Μιλήτου
Οι τα φώτα έχοντες αλλήλοις δόσωσιν
ελληνικός δρόμος
Φθινοπωρινή Ισημερία, 2016
11
ς Αρχαιότητας
Θρασύβουλο
πώς να στε�
ρεώσει καλλί�
τερα την
Αρχή του και
έλαβε με
συμβολική
πράξη την
απάντηση ότι
θα πρέπει να
εξοντώσει
κάθε ισχυρό
αντίπαλο ή
αντιδρώντα
στο έργο του.
Έκτοτε ο Πε�
ρίανδρος δεν
δίστασε ακό�
μη και να δια�
πράξει φό�
νους οικείων
του. Έτσι φόνευσε με λακτίσματα τη γυναίκα του
Λυσίδη την οποία και αποκαλούσε θωπευτικά
«Μέλισσα». Μεταμεληθείς, με την ιδέα της εξιλέ�
ωσης, πρόσθεσε νέο αποτρόπαιο έγκλημα όταν
κάλεσε σε επίσημη εορτή στην αυλή του τις επι�
φανέστερες γυναίκες της Κορίνθου ξεγύμνωσε
αυτές και έκαψε τα ενδύματα και τα κοσμήματά
τους επί της πυράς της εστίας. Τον εκ Λυσίδης
γιο του Λυκάφρονα επειδή αντέδρασε στις συ�
μπεριφορές του αυτές εξόρισε στην Κέρκυρα
που τότε υπαγόταν στην Κόρινθο. Όταν αργότε�
ρα τον ανακάλεσε, ο Λυκάφρονας αρνήθηκε την
πατρική και δημόσια θέση λέγοντας πως δεν
μπορεί να συζεί με τον φονιά της μητέρας του.
Τότε ο Περίανδρος δέχθηκε να παραιτηθεί υπέρ
του γιου του και να αποσυρθεί στην Κέρκυρα.
Όταν όμως πληροφορήθηκαν τούτο οι Κερκυ�
ραίοι φοβούμενοι μη τύχουν άλλης καταπίεσης
φόνευσαν τον Λυκάφρονα. Ο Περίανδρος τότε
για να τους τιμωρήσει συγκέντρωσε 300 παίδες
των καλλιτέρων οικογενειών της Κέρκυρας και
τους έστειλε στο Βασιλιά της Λυδίας Αλυάττη για
να τους ευνουχίσει κατά το ασιατικό έθιμο. Το
πλοίο όμως προσάραξε στη Σάμο και οι νέοι
ελευθερώθηκαν.
Ο Περίανδρος αν και αγαπούσε τις στρατιω�
τικές επιδείξεις φαίνεται πως δεν ενεπλάκη σε
εξωτερικούς πολέμους. Τον μοναδικό που ορ�
γάνωσε ήταν κατά του πεθερού του Προκλέα,
τυράννου της Επιδαύρου, με λόγο αιτίας το
θάνατο της κόρης του. Αυτές είναι περίπου οι
μαρτυρίες των παλαιών που διασώθηκαν περί
του Περίανδρου που ίσως να είναι ψευδείς ή
υπερβολικές αν γίνει σύγκριση με άλλα γεγονό�
τα από τα οποία διαπιστώνεται ότι επί εποχής
του η Κόρινθος ανυψώθηκε σε δύναμη και ακμή
και έφθασε να γίνει θαλασσοκράτειρα. Εκτός
όμως αυτού ο Περίανδρος υπήρξε και κοινωνι�
κός αναμορφωτής, νομοθέτησε κατά της ασωτί�
ας, πολυτέλειας, εύρεση εργασίας σε φτωχούς
και φορολογίας των πλουσίων. Προστάτευσε
τα γράμματα και τις τέχνες και κατέστησε την
αυλή του κέντρο πνευματικής και καλλιτεχνικής
δημιουργίας. Για δε τη σπάνια θυμοσοφία του
κατατάχθηκε μεταξύ των επτά σοφών του αρχαί�
ου κόσμου.
Προϊόντα της διανοητικής γονιμότητας και αν�
θηρότητάς του αποτελούν αφενός ένα μακρύ
ποίημά του με τίτλο «Υποθήκες στον ανθρώπι�
νο βίο» από το οποίο ελάχιστα αποσπάσματα
διασώθηκαν και αφετέρου τα αποφθέγματά του
που αποστάζουν ευγένεια αισθήματος, αλάθητο
πείρα και πρακτική σοφία.
6. ΘΑΛΗΣ Ο ΜΙΛΗΣΙΟΣ
Ο Θαλής ο Μιλήσιος, (περ 630/635 π.Χ. - 543
π.Χ.), προσωκρατικός φιλόσοφος, που δραστη�
ριοποιήθηκε στις αρχές του 6ου αιώνα π.Χ. στη
Μίλητο. Του αποδίδεται το έργο Ναυτική Αστρο�
λογία, αλλά θεωρείται μάλλον αμφίβολο αν το
έγραψε ο ίδιος. Για την ανασύσταση της σκέψης
του βασιζόμαστε αποκλειστικά σε μαρτυρίες. Η
παράδοση κατατάσ�
σει τον Θαλή μεταξύ
των επτά σοφών και
τον περιγράφει ως
άνθρωπο με πλατιές
γνώσεις και μεγάλη
επινοητικότητα. Το
σημαντικότερο είναι,
ωστόσο, ότι μέσω
της προβληματικής
του για την αρχή του
κόσμου ανήγαγε τα
πολλαπλά φαινό�
μενα του κόσμου
σε μία απρόσωπη,
μοναδική ή ενιαία
αρχή, γεγονός που τον κατατάσσει δίκαια στη
χορεία των φιλοσόφων και σε έναν απο τους
επτά μεγάλους σοφούς της αρχαίας Ελλάδας.
Ο Θαλής είναι γνωστός και για την επιτυχημέ�
νη πρόβλεψη της ηλιακής έκλειψης του 585. Ο
Θαλής ο Μιλήσιος ανακάλυψε επίσης τις τροπές
(ηλιοστάσια), το ετερόφωτο της Σελήνης, καθώς
και τον ηλεκτρισμό και τον μαγνητισμό, από τις
ελκτικές ιδιότητες του ορυκτού μαγνητίτη και του
ήλεκτρου (κεχριμπάρι).
Στην κοσμολογία του φιλόσοφου σημαντικό
ρόλο παίζει το νερό (ύδωρ). Του αποδίδονται οι
κοσμολογικές απόψεις ότι “η Γη έχει τη μορφή
ενός κυκλικού δίσκου που στηρίζεται στο νερό”
και ότι “το νερό είναι η αρχή των πάντων”. Σύμ�
φωνα με τον Αριστοτέλη στο (Περί Ουρανού Β
13) ήταν η αρχαιότερη θεωρία που είχε διατυ�
πωθεί και είχε παραδοθεί από τον Θαλή. Τούτη
η άποψη φέρει ίχνη των ομηρικών και των ησιό�
δειων κοσμολογικών αντιλήψεων, ιδιαίτερα της
εικόνας του Ωκεανού ποταμού που περιβάλλει
την Γη και είναι πηγή όλων των υδάτων. Η ιδέα,
όμως ότι κάτω από τη γη υπάρχουν νερά, στρέ�
φει το ενδιαφέρον της έρευνας προς την πλευρά
της Βαβυλωνιακής και της Αιγυπτιακής μυθολο�
γίας και υποδεικνύει ως ένα βαθμό μια άμεση
επαφή του Θαλή με τις μυθολογίες της Εγγύς
Ανατολής. Είτε θεωρούσε ότι το νερό εκτός από
κοσμογονική αρχή συμμετέχει στη σύσταση του
κοσμου είτε όχι, το σημαντικό είναι ότι ο φιλόσο�
φος αφαιρεί από το νερό τη θεϊκή του ιδιότητα
και το αναγνωρίζει μόνον ως φυσικό σώμα.
Όπως μας παραδίδει ο Αριστοτέλης στο Περί
Ψυχής Α5 και Α3 ο Θαλής πίστευε πως ο κό�
σμος είναι γεμάτος θεούς (πάντα πλήρη θεών
είναι) και ότι η ψυχή είναι κάτι το κινητικό (κινη�
τικόν τι). Πρόκειται ουσιαστικά για μια αρχαϊκή
διατύπωση της θεωρίας του υλοζωισμού, σύμ�
φωνα με την οποία ο κόσμος είναι ζωντανός και
έμψυχος, γεγονός που πιστοποιείται από την
κινητικότητά του. Ο υλοζωισμός στην νεότερη
έννοιά του θεωρεί ως δομικό στοιχείο του κό�
σμου το φυσικό στοιχείο εννοώντας το ως έμβιο,
ως οντότητα στην οποία η ύλη και η ενέργεια
είναι αδιάσπαστα ενωμένες.
7. ΚΛΕΟΒΟΥΛΟΣ Ο ΡΟΔΙΟΣ
Ο Κλεόβουλος o Ρόδιος (600–530 π.Χ.), ήταν
σύμφωνα με τον Πλούταρχο, τύραννος της Λίν�
δου στη Ρόδο κι ένας από τους επτά σοφούς.
Ονομάζεται και «Κλεόβουλος ο Λίνδιος» διότι
ως γνωστόν η Ρόδος στα παλιά χρόνια ήταν
χωρισμένη στις τρεις αρχαίες πόλεις: Λίνδος,
Κάμειρος και Ιάλυσος των οποίων μέρη διασώ�
ζονται μέχρι και σήμερα. Κατά την επικρατέστε�
ρη άποψη ο σοφός είχε Δωρική προέλευση,
ο ίδιος δε, έλεγε πως έλκει την καταγωγή του
απευθείας από τον Ηρακλή. Έζησε την ίδια επο�
χή με το Σόλωνα, γεγονός που το επιβεβαιώνει
μία επιστολή του που διασώθηκε και απευθύνε�
ται στον Αθηναίο νομοθέτη.
Ο Κλεόβουλος ξεχώριζε για τη δύναμη και την
ομορφιά του. Είχε ταξιδέψει πολύ και είχε γνω�
ρίσει την αιγυπτιακή φιλοσοφία. Η Λίνδος κατά
την εποχή του Κλε�
όβουλου, γνώρισε
τεράστια πολιτιστική
ακμή κι έγινε κέντρο
των τεχνών και του
πολιτισμού. Ο Κλε�
όβουλος ήταν αυτός
που αναβίωσε την
λατρεία της Λίνδιας
Αθηνάς κι έχτισε
έναν θαυμάσιο ναό,
στον χώρο του πα�
λιού ναού της Αθηνάς, ο οποίος χρονολογείται
από την Μυκηναϊκή περίοδο. Από τα έμμετρα
αινίγματα για τα οποία φημίζεται ο Κλεόβουλος
δε διασώθηκε παρά μόνο το ακόλουθο, η λύση
του οποίου είναι το έτος, οι μήνες και οι μέρες:
«ένας ο πατέρας και τα παιδιά του δώδεκα.
Καθένα από τα παιδιά έχει δυο φορές τριάντα
θυγατέρες που έχουν όψη διαφορετική. Άλλες
είναι άσπρες κι άλλες μαύρες κι ακόμη όλες εί�
ναι αθάνατες κι όλες πεθαίνουν».
Πέθανε στη Λίνδο, σε ηλικία 70 ετών, και στο
μνήμα του επάνω οι Ρόδιοι, χάραξαν το επί�
γραμμα: «Άνδρα σοφόν Κλεόβουλον αποφθίμε�
νον καταπένθει ηδε πατρίς Λίνδος, πόντω αγαλ�
λόμενην», που σημαίνει: «Τον σοφό Κλεόβουλο
κλαίει αυτή εδώ η πατρίδα του, η Λίνδος, η από
τη γύρω θάλασσά της λαμπρυνόμενη». Μεταξύ
των άλλων ο Κλεόβουλος έγραψε – κατά τη σχε�
τική παράδοση – και 3.000 γρίφους (αινίγματα),
καθώς και πλήθος επιγράμματα. Στον Κλεό�
βουλο αποδίδεται και το επιτύμβιο επίγραμμα
που είναι γραμμένο στον τάφο του βασιλιά των
Φρυγών, Μίδα.
« Δεν μπορώ να διδάξω τίποτα σε κανένα παρά μόνο να τον κάνω να σκέπτεται»
ΣΩΚΡΑΤΗΣ.
hellenic way
Autumn Equinox, 2016
12
Η ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ ΚΑΤΑ ΠΥΘΑΓΟΡΑ
ι) Διά της καθάρσεως του σώματος και της ψυχής σώζεται το Εγώ.
ια) συνεχής επιδίωξη της φρόνησης. “Ηνίοχον
γνώμιν στήσας καθύπερθεν αρίστην” δηλ. πάνω
απ’ όλα ας έχεις άριστο κυβερνήτη το νου.
Πυθαγόρας ο πρώτος Διδάσκαλος της
Αυτογνωσίας (-580 έως -500) Ο μύστης
αυτός επέβαλε πρακτικά στους μαθητές
του την άσκηση της αυτογνωσίας.
Κατά τον Ιάμβλιχο (του 3ου αιώνα), οι
μαθητές του ήσαν: Οι ακουστικοί (άκουγαν μόνο, δεν ρωτούσαν τίποτε, δεν έλεγαν
τίποτε). Οι μαθηματικοί (η φιλοσόφηση
γινόταν με αριθμούς, ως σύμβολα ερμηνευόμενα). Οι φυσικοί (ανώτερου βαθμού, εισάγονταν σε πληρέστερη γνώση της φύσης
και των όντων) και Η τέταρτη τάξη: αυτοί
που κατείχαν την ανώτατη μύηση και γνώση.
Ασκούντο σε μυστηριακές αρετές, πρώτα
της σιγής (να σιωπούν) και της εχεμύθειας (να
κρατούν απόλυτα μυστικά απ’ τους άλλους ό,τι
άκουγαν ή διδάσκονταν και μάθαιναν). Μ’ αυτά
κατόρθωναν τη θεληματική χρήση του Νου, ηρεμία, αταραξία, αυτόβουλη κατεύθυνση της σκέψης,
όπου η ηθική και η λογική απαιτούν και όχι όπου
το συναίσθημα (η συγκίνηση) και η τυχαία παρόρμηση απ’ τους ερεθισμούς. Επιδίωκαν και την καταστολή των ορμών, των επιθυμιών, των ορέξεων
και γενικά των παθών και όλων όσων αποτελούν
εμπόδιο στην αυτογνωσία. Επέβαλλε έπειτα ο Πυθαγόρας στους μαθητές του να εφαρμόζουν στη
ζωή τους τις αρετές: α) της ευσέβειας. “Θεόν τίμα, πρώτα και σέβου”.
β) της ευορκίας. “Σέβου όρκον” που θα πει συνέπεια και ακριβή τήρηση του όρκου που δόθηκε,
αλλά και κάθε υπόσχεσης. γ) τιμή προς τους γονείς. “Τους γονείς τίμα”.
δ) της εγκράτειας. “Ειθίζεο, γαστρός μεν
πρώτιστα και ύπνου, λαγνείας, θυμού...”, δηλ. να
συνηθίζεις να κυριαρχείς στις επιθυμίες πρώτα,
πρώτα του φαγητού και του ποτού, του ύπνου,
των αφροδισίων, της οργής (θυμού). Απόφευγε τις
αισχρές πράξεις και με άλλους και μόνος.
ε) της δικαιοσύνης. “Δικαιοσύνην ασκείν έργω
τε λόγω τε”.
στ) να γνωρίζουν ότι πεπρωμένο είναι όλοι
ανεξαιρέτως να πεθαίνουν. Άρα να είναι πάντα
έτοιμοι, αγνοί και ενάρετοι. “Γνώθι θανέειν, πέπρωται άπασι”.
ζ) της λιτότητας. “Υγείας της περί το σώμα χρη
έχειν· αλλά μέτρον (το κανονικό ούτε περισσότερο
ούτε λιγότερο) ποτού, σίτου, γυμνασίων”. Άριστη
συμβουλή και προτροπή. η) η ελευθερία, μεγάλο
αγαθό· αρετή η διαφύλαξή της. “Μηδέ ανελεύθερον ίσθι· επί πάσι μέτρον άριστον”.
θ) διά της προσευχής κατάκτησε μεγάλες δυνάμεις. Αλλά αναλάμβανε με θάρρος το έργο αφού
προσευχηθείς στο Θεό να σε βοηθήσει να τελειώσεις. “Αλλ’ έρχου επ’ έργον θεοίσιν επευξάμενος
τελέσαι”.
Το κορύφωμα όμως της πρακτικής εφαρμογής
της αυτογνωσίας απ’ τους Πυθαγόρειους κατορθωνόταν με τον αυτοέλεγχο κάθε βράδυ πριν
τον ύπνο με τα πολυθρύλητα τρία ερωτήματα: Οι
περίφημοι αυτοί στίχοι των “χρυσών επών” (στίχ.
40-45) έχουν ως εξής: “Μηδ’ ύπνον μαλακοίσιν επ’
όμμασι προσδέξασθαι. Πριν των ημερινών έργων
λογίσασθαι έκαστον·΄Πη παρέβην; Τι δ’ έρεξα;
Τι μοι δέον ούκ ετελέσθη; Αρξάμενος δ’ από
πρώτου επέξιθι και μετέπειτα. Δεινά μεν εκπρήξας
επιπλήσσεο· χρηστά δε τέρπου. Ταύτα πόνει· ταύτ’
εκμελέτα· τούτων χρη εράν σε”. Δηλ. κατά πιστή
και κατά λέξη απόδοσή μας: μη δεχθείς ποτέ στα
μάτια σου τον ύπνο πριν εξετάσεις προσεκτικά
ένα ένα τα έργα της ημέρας εκείνης ρωτώντας
τον εαυτό σου: σε ποια έσφαλα; Τι καλό έκανα; Τι
έπρεπε να κάνω και το παρέλειψα; Αφού αρχίσεις
από το πρώτο έργο της ημέρας προχώρα μέχρι το
τελευταίο. Έπειτα από τον έλεγχο να επιπλήττεις
(καταδικάζεις) τον εαυτό σου για τις κακές πράξεις
για δε τις καλές να ευχαριστιέσαι ολόψυχα. Μ’
αυτά ασχολήσου, αυτά μελέτα με προσοχή, αυτά
είναι ανάγκη να αγαπήσεις με ζήλο.
Τα σχόλια περιττεύουν. Μόνο η περικοπή αυτή,
απ’ τη διδασκαλία των Πυθαγορείων αν παρέμενε, θα ήταν ικανή να δείξει το υπέροχο ηθικό της
ύψος. Για όσους την εφάρμοσαν ή μπορούν να την
εφαρμόσουν, ανοίγεται διάπλατα ο δρόμος προς
την Αγιότητα. Κι όμως πέρασαν 2500 χρόνια και
τη θαυμάσια αυτή μέθοδο, της ανύψωσης του
Εγώ σε μεγαλειώδη θέση, με τον αυτοέλεγχο και
την καθημερινή αυτοκριτική, δεν επιχείρησαν να
εφαρμόσουν οι παιδαγωγοί στην εκπαίδευση των
νέων. Δεν είναι παράδοξο. Η καθολίκευση της εκπαίδευσης μόλις απ’ τις αρχές του 19ου αιώνα άρχισε
και στον 20ο επιβλήθηκε συστηματικότερα. Έπειτα
κατά τους δυο αυτούς τελευταίους αιώνες οι επιστημονικές επιτυχίες των ερευνητών στις θετικές
λεγόμενες επιστήμες θάμπωσαν τους συντάκτες
των εκπαιδευτικών προγραμμάτων και πίστεψαν
στην παντοδυναμία της ετερογνωσίας και για την
αυτογνωσία δεν έμεινε θέση... Να μια σημαντική
και κεφαλαιώδης ατέλεια των εκπαιδευτικών μας
προγραμμάτων όλων των βαθμίδων. Είναι ακατανόητο όσο και απαράδεκτο να αφιερώνονται
τόσοι κόποι και μόχθοι και δαπάνες και αγωνίες
και να δοκιμάζονται πικρίες και απογοητεύσεις για
την ετερογνωσία και για την αυτογνωσία, αυτό
τούτο το “νοούν”, το εκλεκτό και το μεγάλο και το
θείο Εγώ, να μη διατίθενται ούτε λίγα λεπτά της
ώρας κάθε μέρα. Επιβάλλεται σήμερα, όταν ο άνθρωπος έχει τέτοιες καταπληκτικές επιτυχίες στην
ετερογνωσία, να στραφεί και στην αυτογνωσία. Τι ωφελεί αν οι επιστήμονες πέτυχαν να “ζυγίσουν” τα άστρα και να υπολογίζουν το βάρος
τους ή να μετρούν τον αριθμό των πρωτονίων και
των ηλεκτρονίων των ατόμων της ύλης και με τη
διαταραχή της αναλογίας της σύνθεσής τους να
αποδεσμεύουν την γιγάντια ενέργεια που εκλύουν,
αν δεν αποκαλύψουν και δεν αξιοποιήσουν και
την μέσα στο Εγώ, εξ’ ίσου αξιοθαύμαστη δυναμικότητα; Κάθε πνευματική ή ηθική κατάκτηση συντελείται με τον ανθρώπινο νου. Το Εγώ νοεί, επινοεί, θαυματουργεί στις αποκαλύψεις των νόμων
της φύσης. Δεν θα αποκάλυπταν περισσότερα και
ωφελιμότερα οι επιστήμονες ερευνητές, αν διέθεταν ισόρροπο χρόνο για τη μελέτη της φύσης του
Εγώ του ανθρώπου και υπεδείκνυαν σε κάθε άν-
θρωπο την αυτοπροσπάθεια για αυτομελέτη και
αυτοκαλλιέργεια των δυνατοτήτων του; “Εις εαυτόν συνελού...” (στον εαυτό σου συγκεντρώσου)
παραγγέλει ο αυτοκράτορας Μάρκος Αυρίλιος,
“ένδον βλέπε” (μέσα σου βλέπε) “ένδον η πηγή του
αγαθού και αεί αναβλύειν δυναμένη εάν αεί σκάπτης”. Ώστε, η πηγή του αγαθού (αυτού δηλ. που
σώζει και ωφελεί) αναβλύζει μέσα απ’ το Εγώ, αν
όμως πάντοτε ανασκάπτεται (επίμονα προσπαθεί
το ίδιο το Εγώ, διά του στοχασμού να αυτοαποκαλυφθεί) και αυτοκαλλιεργείται και αξιοποιεί τις
ικανότητές του και αυτοδιερευνάται και καταστέλλει τις ορμές και τα πάθη του.
Αν γίνεται συνεχώς αυτή η προσπάθεια, τότε
και διαυγής σαν την πηγή του νερού, θα αναβλύζει από μέσα του και θα πλημμυρίζει το Είναι
του από χαρά και ευτυχία. Το κλειδί, λοιπόν, της
θύρας διά της οποίας διερχόμενος ο άνθρωπος
κατευθύνεται στην ευδαιμονία είναι η αυτογνωσία. Με την αυτογνωσία φερόμαστε ταχύτερα
και σταθερότερα στη γνώση και στη μάθηση, των
οποίων την ακρότατη βαθμίδα κατέχει η απροσπέλαστη για τον άνθρωπο Σοφία. Φτάνουμε στη
δυνατή γαλήνη και ηρεμία πνεύματος και ψυχής,
προϋποθέσεων της ευτυχίας. Οδηγούμαστε με την
ηθική διαβίωση, στην τελείωση και στην αγιότητα,
τον μοναδικό αλλά και ύψιστο σκοπό της γήινης
ύπαρξης του ανθρώπου. Πηγή...Περισσότερα: http://www.schizas.com
Ελληνική Γλώσσα
χθες, σήμερα, αύριο
Συνέχεια από την σελίδα 1
κόπος).
Λοιπόν πάλι προς τα πίσω: Μόγος –>
μόγις (ηχητικά το γ μετατρέπεται σε ένα
κάπως παχύ και μακρόσυρτο λ, που ακόμη
και σήμερα ακούγεται στην προφορά λέξεων
στις ντοπιολαλιές Θεσσαλίας, Πελοποννήσου
κ. ά.) –> μόλις.
Από το μόλις λοιπόν γίνεται ένα καινούργιο ρήμα: μολίσκω –> μλώσκω –> βλώσκω.
Στον Αόριστο όμως που δεν έχουμε την
γειτνίαση των συμφώνων μ – λ (που χάριν
ευηχίας όπως γράφτηκε πριν μετατρέπεται
σε β – λ), μπορεί να μείνει έμολον. Η μετοχή
Αορίστου λοιπόν είναι μολών.
Στην ουσία δηλαδή ο Λεωνίδας τι είπε;
«Αν σου βαστάει έλα να τα πάρεις» (και
που μου τα ζητάς τα όπλα μου – δηλαδή την
υποχώρησή μου, μην νομίζεις ότι θα σου
δοθούν εύκολα – ότι θα συντρέξω δηλαδή
τους σκοπούς σου, θα κοπιάσεις πολύ για να
πάρεις τα όπλα μου – αυτή τη θέση δηλαδή
που υπερασπίζομαι).
Μολών Λαβέ : Θα κοπιάσεις πολύ για να
τα πάρεις! (δηλαδή, όχι χωρίς συνέπειες)
Του είπε με δυο λέξεις όλο το νόημα της
ελληνικής αμυντικής φιλοσοφίας: ξέρω ότι η
προσπάθειά μου είναι απέλπιδα γιατί είστε
πολυαριθμότεροι, αλλά μην νομίσεις ότι θα
είναι εύκολη υπόθεση για σένα…
Α. Αντωνάκος
Ει θεοί εισί κακοί, ουκ εισί θεοί. Ευριπίδης
ελληνικός δρόμος
Φθινοπωρινή Ισημερία, 2016
Συνέχεια από την σελίδα 9
electroscope
electroscopic
electrostatic
electrotherapist
electrotherapy
electrotype
electrum
elegiac
elegist
elegy
elephant
elephantine
Eleusinian
ilektroscopio
ilektroskopikos
ilektrostatikos
ilektrotherapeftis
ilektrotherapia
ilektrotipia
ilektron
elegiakos
elegopios
elegia
elephantas
elephantinos
elefsinios
ηλεκτροσκόπιο
ηλεκτροσκοπικός
ηλεκτροστατική
ηλεκτροθεραπευτής
ηλεκτροθεραπεία
ηλεκτροτυπία
ήλεκτρον
ελεγειακός
ελεγοποιός
ελεγεία
ελέφαντας
ελεφάντινος
ελευσίνιος
ellipse
ellipsis
elipsoid
elliptic
Elysium
elytron
emblem
emblematic
emblematical
embole, emboly
embolism
ellipsi
ellipsis
ellipsoidis
elliptikos
ilision
elitron
emvlima
emvlimatikos
emvlimatikos
emvoli
emvolismos
έλειψη
έλλειψις
ελλειψοειδής
ελλειπτικός
Ηλύσιον
έλυτρον
έμβλημα
εμβληματικός
εμβληματικός
εμβολή
εμβολισμός
Χρονογράφημα
μάθη
Συνέχεια από την σελίδα 1
Δύο Πετεινοί Μαλώνουνε σε Ξένο Αχυρώνα
μα των θρησκευτικών στα σχολεία της.
Ενώ θα έπρεπε να είμασταν ο πυλώνας του δυτικού πολιτισμού και η αέναη ανανεώσιμη
γενεσιουργός δύναμη πολιτισμού και όχι μόνον το φως που καυχιόμαστε ότι δώσαμε στην
Δύση. Μας έχουν καταντήσει, αυτοί οι δύο πετεινοί που κοκορομαχούν δήθεν για μας, φτωχούς συγγενείς και επαίτες και παρακατιανούς και ρεζίληδες.
Γεωγραφικά είμαστε στην Δύση, Πολιτικοικονομικά μας έβαλαν στην δήθεν Δύση, και πολιτισμικά μας κράτησαν, αυτοί οι δύο κοκορομάχοι, Ανατολίτες και Τριτοκοσμικούς.
Και αναρωτιέται κανείς, ποιός τους έδωσε αυτό το δικαίωμα; Γιατί τόσο πολύ κόπτονται
για την Ρωμανία και για τους κατοίκους της. Δεν θα πρέπει κάποιος να τους δώσει να καταλάβουν πως σ’ αυτήν εδώ την μικρή γωνιά της Ευρώπης έζησε ένας λαός, Ο Ελληνικός, και
μεγαλούργησε ένας πολιτισμός που όμοιο του η ανθρωπότητα δεν ξανάδε.
Δεν θα πρέπει κάποιος να τους το σφυρίξει κλέφτικα, ή φωναχτά, ή όπως νάνε, με το καλό
ή το κακό και να ξεκουμπιστούν και να μας αφήσουν ήσυχους να ξαναβρούμε τον Δρόμο μας
Τον Ελληνικό.
Αυτό το Χριστιανικό Ιερατείο που δήθεν κόπτεται για την κατήχηση των ελληνοπαίδων,
αφού κατέστρεψε τον Ελληνικό πολιτισμό, στην συνέχεια μας παρέδωσε στο γιαταγάνι του
Μωάμεθ και μας κράτησε αλυσοδεμένους για πάνω από πέντε αιώνες και όταν μετά καταφέραμε, εμείς ο απλός λαός, (αυτοί οι κοκορομάχοι ήταν απόντες από τον αγώνα της παλιγγενεσίας), κατάφεραν με δολιότητα και λαδώματα να αρπάξουν την εξουσία και να ξαναγίνουν
αφέντες και δυνάστες.
Έτσι λοιπόν αγαπητοί συνέλληνες, ας μην έχουμε αυταπάτες. Ένα + Ένα = Δύο, και όχι
δεκαδύο όπως θέλουν οι κοκορομάχοι να μας τα παρουσιάζουν.
Οι Προεστοί και οι Κοτσαμπάσηδες μαζί με το Ιερατείο, είναι η αγιάτρευτη πληγή του
Έθνους μας. Στον Καιάδα της ανυπαρξίας θα πρέπει εμείς με την θέληση μας να τους σπρώξουμε, εάν θέλουμε να ξανακάνουμε την πατρίδα μας Ελληνική, Ανεξάρτητη και Υπερήφανη.
Το χρωστούμε στους ανυπέρβλητους Ήρωες του τρισένδοξου Έθνους μας.
Ανάβοντας ένα κερί στην άσβεστη μνήμη τους και τον φόρο τιμής που θα τους αποτείνουμε, τις ιερές τούτες μέρες για τον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου του 1940, ας τους υποσχεθούμε παρά τις αντίξοες συνθήκες, πως θα ανορθώσουμε το Ηρωικό Έθνος μας και θα του
ξαναδώσουμε την αίγλη και το μεγαλείο που του αρμόζει.
Ο Φιλαλήθης
13
Διός στους Ιδαίους Δακτύλους, οι οποίοι ελέγοντο και Κουρήτες. Στην ανατολική πλευρά
της Δίκτης (Παλαιόκαστρο) βρέθηκε υπό της
Βρεττανικής Αρχαιολογικής Σχολής λιθίνη
στήλη με ύμνο προς τον Δία, ο οποίος αποκαλείται «Μέγιστος Κούρος»:
« Ιώ / Μέγιστε Κούρε, χαίρε μοι, / Κρόνιε, παγκρατές γόνος, /βέβακε / δαιμόνων
αγόμενος» κ.λ.π.
{ Ω Δία, μέγιστε εξ όλων των Κούρων,
χαίρε, /υιέ του Κρόνου, παντοδύναμος
λαμπρότης, / προχώρησε σταθερά /των
ισοθέων ηγούμενος:
«Annual of Brit.School of Athens” XV 1908-1909).
Ποίο όμως
το « Αιγαίον
όρος», στο οποίο
εγεννήθη ο Ζεύς; Η
«Θεογονία» προσθέτει:
«πεπυκασμένω υληέντι»,
δηλαδή ότι ήταν πυκνώς
κεκαλυμμένο υπό δένδρων
(δασώδες). Η λέξι « Αιγαίον»
παρήχθη εκ του αιξ, αιγός. Σήμερον θα το λέγαμε « Κατσικοβούνι».
Η «Θεογονία» επίσης λέγει, ότι η
Ρέα ήλθε πρώτα στην Λύκτο (στιχ.
482). Στήν εποχή των Τιτωικών, Ο
Ιδομενεύς ηγεμονεύει της Κνωσού,
της Γόρτυνος, της Λύκτου, της Μιλήτου, της Λυκάστου, της Φαιστού, του
Ρυτίου και όλων όσοι κατοικούσαν
στις εκατό πόλεις της Κρήτης (Ιλ. Β
645 – 649). Η Λύκτος τοποθετείται
ανατολικά της Κνωσού. Πλησίον αυτής και τα «Λασηθιώτικα Βουνά»,
η «Δίκτη». Εάν τώρα «άντρω εν
ηλιβάτω» {σε απόκρημο σπήλαιο
}, όπως στον στίχο 483 λέγει η
«Θεογονία», εκρυψε η Ρέα
τον Δία, στο Αιγαίον όρος,
τότε η Δίκτη είναι το Αιγαίον όρος και «Δικταίον
άντρον» το σπήλαιον
όπου έκρυψε η
Ρέα τον Δία.
Ποίο όμως το « Αιγαίον όρος», στο οποίο
εγεννήθη ο Ζεύς; Η «Θεογονία» προσθέτει:
«πεπυκασμένω υληέντι», δηλαδή ότι ήταν
πυκνώς κεκαλυμμένο υπό δένδρων (δασώδες). Η λέξι « Αιγαίον» παρήχθη εκ του αιξ,
αιγός. Σήμερον θα το λέγαμε « Κατσικοβούνι». Η «Θεογονία» επίσης λέγει, ότι η Ρέα
ήλθε πρώτα στην Λύκτο (στιχ. 482). Στήν
εποχή των Τιτωικών, Ο Ιδομενεύς ηγεμονεύει
της Κνωσού, της Γόρτυνος, της Λύκτου, της
Μιλήτου, της Λυκάστου, της Φαιστού, του
Ρυτίου και όλων όσοι κατοικούσαν στις εκατό πόλεις της Κρήτης (Ιλ. Β 645 – 649). Η
Λύκτος τοποθετείται ανατολικά της Κνωσού.
Πλησίον αυτής και τα «Λασηθιώτικα Βουνά»,
η «Δίκτη». Εάν τώρα «άντρω εν ηλιβάτω»
{σε απόκρημο σπήλαιο }, όπως στον στίχο
483 λέγει η «Θεογονία», εκρυψε η Ρέα τον
Δία, στο Αιγαίον όρος, τότε η Δίκτη είναι το
Αιγαίον όρος και «Δικταίον άντρον» το σπήλαιον όπου έκρυψε η Ρέα τον Δία.
Και τώρα το όνομα «
» ( όπως
),
ονομάζει αυτήν η «Θεογονία». Η λέξη
«ρεία» έχει την σημασία της εύκολης , ευχεΣυνέχεια στην σελίδα 15
ΜΗΤΡΟΣ ΤΕ ΚΑΙ ΠΑΤΡΟΣ ΤΕ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΑΠΑΝΤΩΝ ΤΙΜΙΩΤΕΡΟΝ Η ΠΑΤΡΙΣ ΕΣΤΙ (...) ΠΛΑΤΩΝ.
hellenic way
Autumn Equinox, 2016
14
ΟΛΑ ΠΕΡΙΓΡΑΦΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ
ΠΟΥ ΣΚΟΠΙΜΑ ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΓΝΟΟΥΝ
- Η εκστρατεία του Διονύσου έγινε στ’ αλήθεια
του Θεόφραστου Ανδρεόπουλου
Κινέζοι αρχαιολόγοι: «Τον πήλινο Στρατό
του Πρώτου Αυτοκράτορα της Κίνας τον
έφτιαξαν αρχαίοι Έλληνες»
Για όσους ήξεραν από ελληνική Μυθολογία και την πανάρχαια εκστρατεία του
Διονύσου στην Κίνα που έχει καταγραφεί στα «Διονυσιακά» του Νόννου δεν
εκπλήσσεται τώρα από την υποτιθέμενη
αποκάλυψη του BBC ότι ο περιβόητος
πήλινος στρατός στην σινική επικράτεια
φτιάχτηκε από Έλληνες.
Μια ακόμα απόδειξη ότι η πανάρχαια
εκστρατεία του Διονύσου στην Κίνα ήταν
γεγονός ίσως είναι η διάσημη μούμια της
Λουλάν, αφού πρόκειται για μια Καυκάσια γυναίκα που προέρχεται από μια
εποχή στην οποία απλά δεν θα έπρεπε
να βρίσκεται στη σημερινή Κίνα, τουλάχιστον με βάση τις ανακρίβειες που μας
διδάσκουν στα σχολεία.
Η εκστρατεία του Διονύσου σε Κίνα
και Ινδία, αναφέρεται στα "Διονυσιακά"του Νόννου, και μάλλιστα υπάρχει
στην Κίνα η επαρχία Γιουνάν που σημαίνει "Ιωνία" όπου καλλιεργούνται αμπέλια
και παράγεται κρασί! Σημειώνεται ότι ο
Διόνυσος ήταν ο θεός του κρασιού.
Η Λουλάν πέθανε πριν από 3.800 χρόνια κατά τη διάρκεια ενός εμπορικού ταξιδιού, στον θρυλικό «Δρόμο του Μεταξιού», αλλά αυτό έγινε γνωστό μόλις το
1980. Δρόμος του μεταξιού ονομάζεται η
διαδρομή που ακολουθούσαν οι έμποροι
και οι εισαγωγείς αγαθών μεταξύ Ευρώπης και Κίνας.
Η ξηρότητα του κλίματος και τα αλατούχα εδάφη διατήρησαν την Λουλάν
και τις άλλες μούμιες σε άριστη κατάσταση. Η μούμια ονομάστηκε «η ωραία
κοιμωμένη«, επειδή τα έντονα χαρακτηριστικά του προσώπου της διατηρήθηκαν ακόμα και μετά θάνατον.
Δυστυχώς η περιοχή Tarim που βρέθηκαν οι μούμιες είναι πολιτικά ασταθής
και γι΄ αυτό η ανακάλυψη τους θεωρήθηκε ως αιτία αποσταθεροποίησης και
υποκίνησης ταραχών.
Οι ντόπιοι ονομάζονται Ουϊγούροι,
μοιάζουν περισσότερο με Ευρωπαίους
παρά με Ασιάτες και ισχυρίζονται ότι είναι απόγονοι της Λουλάν. Μάλιστα λένε
ότι η μούμια είναι μια ισχυρή απόδειξη
ότι οι ίδιοι κατοικούσαν στην περιοχή
πριν από τους Κινέζους.
Σήμερα το BBC αναφέρει «ετεροχρο-
νισμένα» την «συγκλονιστική» αποκάλυψη!
Η Κίνα και η Δύση είχαν έρθει κοντά
1.500 χρόνια πριν ο Μάρκο Πόλο φτάσει στην Κίνα σύμφωνα με νέα έρευνα.
Και μάλιστα μια από τις σπουδαιότερες
αρχαιολογικές ανακαλύψεις και από τις
πιο εντυπωσιακές του κόσμου, ο Πήλινος
Στρατός, φτιάχτηκε με την συνδρομή
αρχαίων Ελλήνων!
Κινέζοι αρχαιολόγοι λένε ότι η έμπνευση για τον Πήλινο Στρατό που βρέθηκε
στον τάφο του Πρώτου Αυτοκράτορα
έχουν τις ρίζες τους στην αρχαία Ελλάδα!
Λένε επίσης ότι αρχαίοι Έλληνες τεχνίτες εκπαίδευαν τους Κινέζους τον 3ο
αιώνα π.Χ. Μέχρι σήμερα πιστευόταν
ότι το ταξίδι του Μάρκο Πόλο τον 13ο
αιώνα ήταν η πρώτη επαφή Ευρωπαίου
με τον κινεζικό πολιτισμό.
«Τώρα έχουμε στοιχεία ότι υπήρξε
στενή επαφή μεταξύ του Πρώτου Αυτοκράτορα της Κίνας και της Δύσης πριν το
επίσημο άνοιγμα του Δρόμου του Μεταξιού. Αυτό είναι πιο νωρίς απ' ότι πιστεύαμε μέχρι σήμερα», λέει ο επικεφαλής
αρχαιολόγος Λι Χιουτζέν του Μουσείου
του Αυτοκράτορα Κιν Σι Χουάνγκ.
Ξεχωριστή μελέτη δείχνει ότι ευρωπαϊκής προέλευσης μιτοχονδριακό DNA
βρέθηκε σε περιοχές της επαρχίας Ξινγιάνγκ που σημαίνει ότι Δυτικοί κατοικούσαν και πέθαναν εκεί πριν και μετά
την εποχή του Πρώτου Αυτοκράτορα.
Χωρικοί ήταν εκείνοι που ανακάλυψαν
τα 8.000 πήλινα αγάλματα θαμμένα σε
απόσταση μικρότερη του ενός χιλιομέτρου από τον τάφο του Πρώτου Αυτοκράτορα το 1974. Όμως μέχρι σήμερα
δεν υπήρχε εξήγηση ούτε και παράδοση
να συνδέει την κατασκευή αυτών των
γιγαντιαίων αγαλμάτων.
Η εξήγηση που δίνει πλέον ο Δρ Χιουτζέν είναι ότι η επιρροή για την κατασκευή τους ήρθε εκτός Κίνας.
«Τώρα πιστεύουμε ότι ο Πήλινος Στρατός, οι Ακροβάτες και τα χάλκινα αγάλματα που βρέθηκαν στο σημείο έχουν
την έμπνευσή τους στην αρχαία Ελλάδα», λέει με βεβαιότητα. Και ο καθηγητής
Λούκας Νίκελ από το Πανεπιστήμιο της
Βιέννης λέει ότι τα αγάλματα με ακροβάτες του τσίρκου που βρέθηκαν πρόσφατα στον τάφο του Πρώτου Αυτοκράτορα
υποστηρίζουν αυτή την θεωρία.
Πιστεύει ότι ο Πρώτος Αυτοκράτορας
επηρεάστηκε από την άφιξη των ελληνικών αγαλμάτων στην Κεντρική Ασία
έναν αιώνα μετά τον Μέγα Αλέξανδρο ο
οποίος πέθανε το 323 π.Χ. «Φαντάζομαι
ότι ένας Έλληνας γλύπτης βρέθηκε εκεί
και εκπαίδευσε τους ντόπιος», λέει.
Kαι που να «σκάσει» και το άλλο μέρος της εκστρατείας του Διονύσου που
ήταν η Ινδία!
Οι θαυμαστοί «Γιαβάνας» (Ίωνες) περιγράφονται στα ινδικά έπη ως συμμετέχοντες σε ένα είδος αρχαίου παγκόσμιου
πολέμου όπου χρηιμοποιήθηκαν όπλα
που είχαν ανυπολόγιστη ισχύ.
Στη Μαχαμπαράτα , το Ινδικό έπος,
πολλοί ερευνητές ανακαλύπτουν περιγραφές που θυμίζουν σύγχρονα πολεμικά μέσα , άρματα μάχης, πυραύλους
και ατομικές βόμβες. Υπάρχει περιγραφή
που παραπέμπει σε ατομική έκρηξη.
«Η καταστροφή ήρθε από μια λάμψη
που έμοιαζε να έχει όλη τη δύναμη του
σύμπαντος κι ύστερα υψώθηκε σε μια
στήλη καπνού και φωτιάς τόσο μεγάλη
που έλαμπε σαν 10000 ήλιοι μαζί. Ήταν
ένα γιγαντιαίος άγγελος θανάτου που
μετέτρεψε σε μια στιγμή σε στάχτες μια
ολόκληρη φυλή.
Τα κορμιά κάηκαν σε βαθμό που έγιναν αγνώριστα. Τα μαλλιά και τα νύχια
έπεσαν, τα κεραμικά έσπασαν και τα
πουλιά έγιναν άσπρα» .
Αυτό θα μπορούσε να είναι ότι έπαθαν οι κάτοικοι στο Ναγκασάκι και τη
Χιροσίμα.
Να επιστρέψουμε στο ζήτημα της
Κίνας. Η Κίνα διαθέτει μια νότια επαρχία
της που αναφέρεται ως «Γιουνάν» (ναι
καλά καταλάβατε Ιωνία).
Εκεί και μόνο εκεί οι κάτοικοι καλλιεργούν αμπέλια. Ναι πάλι καλά καταλάβατε ήταν το σήμα κατατεθέν του
Διονύσου. Κάποιος τους το έμαθε από τα
αρχαία χρόνια.
Για πολλούς ακόμα και οι χοροί των
κατοίκων έχουν κάποια συγγένεια με
τους αρχαίους ελληνικούς, αυτό δεν
είμαστε σε θέση να το κρίνουμε απλά το
αναφέρουμε.
Πάντως ο χορός των ανδρών στην
επαρχία Γιουνάν θυμίζει λιγάκι «Πυρρίχιο»
ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ
ΕΠΟΧΙΑΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ
ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ
ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ
ΕΛΛΗΝΩΝ &
ΦΙΛΕΛΛΗΝΩΝ
ΚΑΝΑΔΑ
ελληνικός δρόμος
Η γλωσσική πενία και η
δεξαμενή της παράδοσης
γλώσσας μας και του Έθνους μας.
Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας
- Πολιτικός Επιστήμων
Στο χαρτί του ΕΝΦΙΑ διαβάζουμε για τις προηγούμενες δόσεις:
ΕΞΟΦΛΗΘΗ. Ναι, έτσι ανορθόγραφα! Θα μπορούσαν οι αρμόδιοι να
αναγράψουν είτε ΕΞΟΦΛΗΘΗΚΕ
στη δημοτική είτε ΕΞΩΦΛΗΘΗ (με
ωμέγα λόγω αύξησης στον Αόριστο)
για να σεβασθούν τη λογία γλωσσική παράδοση. Αυτό το ξεκάρφωτο
ΕΞΟΦΛΗΘΗ με όμικρον δεν είναι
ελληνική λέξη. Λυπούμαι που οι υπηρεσίες του Υπουργείου Οικονομικών
δεν ενδιαφέρονται για τη γλώσσα
μας.
Στα μηχανήματα εκδόσεως εισιτηρίων του Μετρό διαβάζουμε: «Εισάγατε
το … ποσό», σε χρόνο παρατατικό που
δηλώνει διάρκεια, δηλαδή ρίχνατε συνεχώς χρήματα! Το ορθό είναι «εισαγάγατε» ή «έχετε εισαγάγει», σε χρόνο
αόριστο ή παρακείμενο που δηλώνουν
στιγμιαία πράξη.
Στην τηλεόραση ακούμε διάφορα άλλα
μαργαριτάρια, όπως «της διεθνής κατάστασης», αντί «της διεθνούς» που
είναι το ορθό, «των πληγέντων περιοχών»,αντί των πληγεισών περιοχών,
που είναι το σωστό, το κακόηχο «θα περισυνελέξουν τους ναυαγούς», αντί
του ορθού «θα περισυλλέξουν» και άλλα
κωμικοτραγικά.
Γιατί καταστρέφουμε αυτή την ωραία
και ιστορική γλώσσα; Γιατί μετά την επιβολή του Μονοτονικού το 1982, χωρίς
ουσιαστική συζήτηση στη Βουλή και στην
κοινωνία, άρχισαν τα έντονα φαινόμενα
γλωσσικής πενίας των νέων μας; Γιατί
πολλοί πτυχιούχοι ΑΕΙ είναι ανορθόγραφοι και αδυνατούν να εκφραστούν σε σωστά ελληνικά; Η δική μου απάντηση, και
πιστεύω ότι δεν είμαι μόνος, είναι: Μάς
έκανε ζημιά η δήθεν προοδευτικότητα.
Χρειάζεται μία στροφή στις πηγές, στα
παλαιότερα Ελληνικά, όπως τα ονόμαζε ο
Σεφέρης. Ας με πείτε συντηρητικό. Αφού
είδαμε σε τί γλωσσικό κατήφορο μάς οδήγησαν οι προοδευτικοί καιρός είναι να γυρίσουμε το κεφάλι προς τα πίσω. Αναβάπτιση στις πλούσιες πηγές του γλωσσικού
παρελθόντος μας, το οποίο είναι η πυξίδα
και για το μέλλον μας. Αρχαία Ελληνικά, εκκλησιαστικά κείμενα, λογία
παράδοση, ιστορική ορθογραφία. Ας
δώσουμε ένα μέλλον στο παρελθόν της
Οι μεγάλοι Πατέρες της Ορθοδοξίας
τον Δ΄ αιώνα έγραψαν τις ευχές της Θείας Λειτουργίας και εξέφρασαν δύσκολες έννοιες γυρίζοντας τη γλώσσα οκτώ
αιώνες πίσω. Στην αττική διάλεκτο των
κλασσικών χρόνων. Δημιούργησαν θεολογικά και γλωσσικά αριστουργήματα
γυρίζοντας προς το παρελθόν. Ο Άγιος
Κοσμάς ο Αιτωλός μέσα στη μαύρη σκλαβιά, κήρυττε μεν στη δημώδη γλώσσα για
να κατανοούν οι χωρικοί, αλλά προέτρεπε
τα παιδιά να μαθαίνουν στο σχολείο την
Αρχαία Ελληνική, κυρίως τη γλώσσα της
Θείας Λειτουργίας. Ο αναγεννητής του
Ελληνισμού δίδαξε τη στροφή στο γλωσσικό παρελθόν. Ο Ιωάννης Καποδίστριας για να προετοιμάσει την Εθνεγερσία
δώριζε στους νέους βιβλία των Αρχαίων
Ελλήνων στο πρωτότυπο. Ο Ελευθέριος
Βενιζέλος σε καιρό εξορίας μετέφρασε
τον Θουκυδίδη χρησιμοποιώντας μία γλαφυρή καθαρεύουσα.
Οι νέοι μας χρειάζονται τους Αρχαίους
Έλληνες, τα Πατερικά Κείμενα και το Πολυτονικό! [www.antibaro.gr, Τί ψυχή έχει ένα ($50) Πενηντάρικο;
Αγαπητοί φίλοι αναγνώστες και υποστηριχτές
του « Ελληνικού Δρόμου». Όπως αντιλαμβάνεστε
σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς για τόν Ελληνισμό ,προσπαθούμε κι` εμείς να συμβάλλουμε στη
διατήρηση και μετάδοση των ιδεών και αξιών του
αρχαίου ελληνικού πνεύματος και της ιστορικής
αλήθειας των γεγονότων.
Δεν σκεφθήκαμε ποτέ να εμποροποιήσουμε τον Ελληνικό Δρόμο, δεχόμενοι
διαφημίσεις. Βασιστήκαμε στις εθελοντικές
μας δυνάμεις και στην οικονομική υποστήριξη των φίλων της εφημερίδας.
Ο Ελληνικός Δρόμος, κυκλοφορεί από
το έτος 2002 με τρεις χιλιάδες αντίτυπα
σε κάθε έκδοση. Έχει στοιχίσει περισσότερο από εκατόν πενήντα χιλιάδες δολάρια
και διανέμεται δωρεάν στο Toronto και
υπόλοιπο Ontario, Montreal, Quebec. και
αποστέλλεται ταχυδρομικώς στον Καναδά,
Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, Αυστραλία και Ελλάδα.
Όσοι είναι συνδρομητές, παρακαλούνται για την ανανέωση της συνδρομής
τους, όσοι δε, αγαπούν την εφημερίδα και
σκέπτονται ελληνικά, όπως οι φίλοι του Ελληνικού Δρόμου, μπορούν να βοηθήσουν
τον Ελληνικό Δρόμο με μια δωρεά για την
συνέχιση της εφημερίδας μας.
Να είστε δε βέβαιοι, ότι με τον τρόπον
αυτόν συμβάλλετε και σεις στην επιτυχία
του έργου της εφημερίδας και να αισθάνεστε υπερήφανοι για την εφημερίδα και την
προσφορά σας.
Φθινοπωρινή Ισημερία, 2016
Συνέχεια από την σελίδα 13
15
ρούς, μετ` ευκινησίας, εν ανέσει και ευμαρεία
ζωής. Την λέξι συναντούμε και στον Όμηρο
και στον Ησίοδο με τις ανωτέρω σημασίες.
Η ρίζα της λέξεως, πρέπει να είναι το ΡΑ-ή
ΡΑΔ-.εκ της ΡΑΔ- οι λέξεις ράδιος (εύκολος),
ροδάνη (υφάδι, νήμα, κλωστή), ροδανός (τρυφερός, απαλός, ευδιάσειστος), ραδινός (επί
του σχήματος νεανικών μελών και νεανικού
σώματος, λεπτοφυής, «λεπτοκαμωμένος»,
λεπτός, απαλός ή ευκίνητος). Ας αναγνώσουμε τα γράμματα «Ρ». Η κίνησι ή κινήσεις (αυτής της οποίας θέλουμε να δώσουμε
το όνομα) «Ε» ωθούν με σοφία και σύνεσι
«Ι»(ίστωρ). προς το φως «Η» (ήλιον). Όλα
όμως τα προστεθέντα αυτά χαρακτηριστικά
του ονόματος δίδουν την συνολική εικόνα της
μητρός του Διός.
Και
τώρα το
όνομα «
»
(
όπως
),
ονομάζει αυτήν η
«Θεογονία». Η λέξη
«ρεία» έχει την σημασία της εύκολης , ευχερούς, μετ` ευκινησίας, εν
ανέσει και ευμαρεία ζωής.
Την λέξι συναντούμε και
στον Όμηρο και στον Ησίοδο
με τις ανωτέρω σημασίες. Η
ρίζα της λέξεως, πρέπει να είναι το ΡΑ-ή ΡΑΔ-.εκ της ΡΑΔοι λέξεις ράδιος (εύκολος),
ροδάνη (υφάδι, νήμα, κλωστή),
ροδανός (τρυφερός, απαλός,
ευδιάσειστος), ραδινός (επί
του σχήματος νεανικών μελών
και νεανικού σώματος, λεπτοφυής, «λεπτοκαμωμένος», λεπτός, απαλός ή ευκίνητος). Ας
αναγνώσουμε τα γράμματα
«Ρ». Η κίνησι ή κινήσεις
(αυτής της οποίας θέλουμε
να δώσουμε το όνομα) «Ε»
ωθούν με σοφία και σύνεσι
«Ι»(ίστωρ). προς το φως
«Η» (ήλιον). Όλα όμως
τα προστεθέντα αυτά
χαρακτηριστικά του
ονόματος δίδουν
την συνολική
εικόνα της μητρός του
Διός.
« Ώσπερ γε διά του «φει» και του
«ψει» και του «σίγμα» και του «ζήτα»
ότι πνευματώδη τα γράμματα πάντα τα
τοιαύτα μεμίμηται ονομάζων, οίον το
«ψυχρόν» και το «ζέον» και το «σείεΣυνέχεια στην σελίδα 17
«Εμοί εις άνθρωπος τρισμύριοι, oι δ’ανάριθμοι ουδ’ είς» Ηράκλειτος Εφέσιος
hellenic way
Μερικὰ πρῶτα ἐπιχειρήματα
ὑπὲρ τοῦ πολυτονικοῦ
Συνέχεια στην σελίδα 8
γλωσσολόγων καὶ μόνο, καὶ ὅτι ἀρκεῖ γιὰ τὸν μέσο
Ἕλληνα νὰ ἔχει κάποιες ἐλάχιστες γνώσεις πάνω στὴν
γλώσσα του ποὺ νὰ τοῦ ἐπιτρέπουν νὰ συνεννοεῖται
στὶς καθημερινές του συναλλαγές, καὶ τίποτ᾿ ἄλλο. Ἀπο�
μακρύνοντας τὸν μέσο Ἕλληνα ἀπὸ τὴν κατανόηση τῶν
μηχανισμῶν τῆς γλώσσας του ἐλαττώνουμε τὶς πιθανό�
τητες ἐπιβίωσής της μπροστὰ στὴν ὁλοένα αὐξανόμενη
πίεση τῶν ξένων, πρακτικὰ καὶ ποσοτικὰ ἰσχυροτέρων,
γλωσσῶν.
Ἡ ποιότητα ζωῆς
Τὸ ἆγχος καὶ ἡ πολυπλοκότητα τῆς σύγχρονης
ζωῆς μᾶς σπρώχνουν νὰ ἀσχολούμαστε συχνὰ μόνο
μὲ τὰ τελείως ἀπαραίτητα γιὰ τὴν ἐπιβίωση. Εἶναι ὅμως
ζωτικὴ ἀνάγκη τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἀναζητεῖ μιὰν ποιότητα
ζωῆς ποὺ ἀντισταθμίζει τὸ στρὲς τῆς καθημερινότητας.
Εἴτε στὸ φαγητὸ ποὺ τρῶμε, στὸ χῶρο ποὺ ζοῦμε καὶ
ἐργαζόμαστε, στὴν ἔνδυσή μας, στὰ θεάματα ποὺ βλέ�
πουμε, στὰ ἄτομα ποὺ συναναστρεφόμαστε, ἀναζητᾶμε
τὸ ποιοτικὰ καλύτερο.
Τὸ πολυτονικὸ προσφέρει αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὴν ποι�
ότητα στὸ ἐπίπεδο τῆς γλώσσας. Σὲ μιὰν ἐποχὴ ὅπου
ὅλα πρέπει νὰ εἶναι γρήγορα καὶ ἀποδοτικά, ἡ χρήση
τῶν ἐκ πρώτης ὄψεως περιττῶν τόνων καὶ πνευμά�
των εἶναι μιὰ ἀνάπαυλα, μιὰ δόση φαντασίας ποὺ μᾶς
κάνει περισσότερο ἀνθρώπους καὶ λιγότερο μηχανές.
Εἶναι ἀκόμη μιὰ ἄσκηση αἰσθητικῆς καὶ μιὰ θεληματικὴ
ἐγρήγορση ἀπέναντι σ᾿ ἕναν κόσμο ποὺ ἐπιμένουμε νὰ
τὸν θέλουμε. Οἱ κάποιες στιγμὲς ποὺ θὰ χρειαστοῦμε,
λόγου χάρι, γιὰ νὰ βροῦμε ἂν μιὰ λέξη δασύνεται, εἴτε
κοιτάζοντας στὸ λεξικὸ εἴτε συμβουλευόμενοι κάποιο
ἄλλο ἄτομο, μᾶς μεταφέρουν ἀπὸ τὸ ἄμεσο παρὸν στὴ
διαχρονικότητα τῆς γλώσσας μας. Καὶ ἡ διαχρονικότητα
εἶναι τὸ κλειδὶ τῆς ψυχικῆς ἰσορροπίας τοῦ σύγχρονου
ἀνθρώπου ποὺ ἔχει νὰ ἀντιμετωπίσει τὴν καλπάζουσα
παγκοσμιοποίηση, τὴν ἰλιγγιώδη ἐξέλιξη τῶν τεχνολο�
γιῶν, τὰ ἀνελέητα ΜΜΕ, κ.λπ. Οἱ ἔμποροι τῆς εὐεξίας
καὶ τῆς κρίσης ταυτότητας μᾶς πουλᾶνε σοφρολογίες,
βιολογικὰ τρόφιμα, οἰκολογικοὺς τρόπους ζωῆς καὶ
ἰδεολογίες new age γιὰ νὰ βροῦμε τὴν περιπόθητη (καὶ
ἀκριβοπληρωμένη) αὐτὴ ψυχικὴ ἰσορροπία. Κι ὅμως ἡ
φροντίδα τῆς γλώσσας ποὺ μιλᾶμε καὶ γράφουμε εἶναι
ἕνα ἐξίσου καλὸ —ἂν ὄχι καλύτερο— φάρμακο, τελείως
δωρεὰν καὶ δίχως παρενέργειες. Καὶ αὐτὸ γιατὶ ὁ τρό�
πος ποὺ ἀντιλαμβανόμαστε τὸν κόσμο μέσα στὸν ὁποῖο
ζοῦμε εἶναι ἀλληλένδετος μὲ τὴν γλώσσα ὅπου σκεπτό�
μαστε, μιλᾶμε καὶ γράφουμε. Τὰ ὅρια τοῦ κόσμου μας
εἶναι αὐτὰ ἀκριβῶς τὰ ὅρια τῆς γλώσσας μας. Ὅσο πιὸ
φτωχή, συγκεχυμένη καὶ ἀσυνάρτητη εἶναι ἡ γλώσσα
μας, τόσο πιὸ φτωχή, συγκεχυμένη καὶ ἀσυνάρτητη
εἶναι ἡ ζωή μας. Ὀμορφαίνοντας τὴν γλώσσα, οἱ τόνοι
καὶ τὰ πνεύματα ὀμορφαίνουν τὴν ζωή μας.
Δύο (ἠθελημένες;) παρεξηγήσεις
Πρώτη παρεξήγηση: τί ἐννοοῦμε ὅταν λέμε «τόνος»;
Ἔτσι ὀνομάζεται ἡ φωνητικὴ ἐνέργεια τοῦ νὰ τονίζει
κανεὶς (εἴτε μέσω ἀλλαγῆς ὕψους, εἴτε μέσῳ ἀλλαγῆς
ἔντασης τοῦ ἤχου) τὸν προφορικὸ λόγο· ἀλλὰ ἔτσι ὀνο�
μάζουμε ἐπίσης τὸ γραπτὸ σημάδι ποὺ βάζουμε πάνω
(ἢ δίπλα) στὰ φωνήεντα. Οἱ μονοτονιστὲς ἠθελημένα
καλλιεργοῦν τὴν σύγχυση μεταξὺ τῶν αὐτῶν ἐννοιῶν
λέγοντας ὅτι ἀφοῦ δὲν ὑπάρχει πλέον τὸ πρῶτο, δὲν
χρειάζεται νὰ ὑπάρχει οὔτε τὸ δεύτερο. Λάθος: οἱ τόνοι
ὡς γραφικὰ σημεῖα ναὶ μὲν ξεκίνησαν ὡς ἀναπαρά�
σταση τῆς φωνητικῆς ἐνέργειας, ἀλλὰ σήμερα πλέον
φέρουν ἄλλου τύπου πληροφορία: οἱ τόνοι μεταφέρουν
πληροφορία μορφολογική (ἡ λέξη «τὰ ὡραῖα» παίρνει
περισπωμένη ἑνῷ «ἡ ὡραία» παίρνει ὀξεία) .
Δεύτερη παρεξήγηση: γιατί πρέπει ὅλες οἱ γλῶσσες
νὰ λειτουργοῦν μὲ τὸν ἴδιο τρόπο;
Τὸ μονοτονικὸ στηρίζεται στὴν (ἐσφαλμένη) ἄποψη
ὅτι πρέπει σὲ ὅλες τὶς γλῶσσες (γαλλική, γερμανική,
βιετναμεζική, κ.λπ.) τὰ διακριτικὰ σημεῖα νὰ λειτουργοῦν
μὲ τὸν ἴδιο τρόπο, δηλαδὴ ὁ ρόλος τους νὰ εἶναι καθαρὰ
φωνητικός.
Στὰ γερμανικὰ ὑπάρχει μόνο ἕνα διακριτικὸ σημεῖο
(τὸ Umlaut) ποὺ ἔχει τὴν μορφὴ τῶν δικῶν μας διαλυ�
τικῶν. Ἡ λειτουργία του εἶναι καθαρὰ φωνητική (τὸ a
ἀπὸ α γίνεται ε, κ.λπ.). Στὰ γαλλικὰ ἔχουμε δύο διαφο�
ρετικὲς προσεγγίσεις: ὅσον ἀφορᾶ τὸ γράμμα e οἱ τρεῖς
«τόνοι» é, è, ê ἀντιστοιχοῦν σὲ διαφορετικὰ φωνήματα·
ἀλλὰ ὅσον ἀφορᾶ στὰ γράμματα a καὶ u, ἡ διαφορὰ
μεταξὺ a/â u/û εἶναι φωνητικὴ ἐνῷ μεταξὺ a/à καὶ u/ù
εἶναι μορφολογικὴ (a = γʹ ἑνικὸ τοῦ ρήματος avoir, à =
πρόθεση «εἰς», ou = «ἢ», où = «ποῦ», «ὅπου»). Στὶς
γλῶσσες τῆς κεντρικῆς Εὐρώπης, οἱ τόνοι χρησιμο�
ποιοῦνται τόσο στὰ φωνήεντα ὅσο καὶ στὰ σύμφωνα καὶ
διαφοροποιοῦν τὰ φωνήματα. Στὰ βιετναμεζικά, ὅπως
καὶ στὰ κινεζικὰ πινγίν, οἱ πέντε τόνοι ἀντιστοιχοῦν σὲ
πέντε μελωδικὰ μοτίβα. Αὐτὰ συμβαίνουν στὶς ἄλλες
γλῶσσες.
Ἡ δική μας γλώσσα ὅμως λειτουργεῖ διαφορετικά.
Στὴν ἑλληνικὴ τὰ μὲν πνεύματα μεταφέρουν πληρο�
φορία ἐτυμολογικῆς φύσεως (ὁ «ἐπίτιμος» παίρνει
ψιλὴ γιατὶ τὸ ἔψιλον ἀνήκει στὴν πρόθεση «ἐπὶ» ἐνῷ
ὁ «ἑπόμενος» παίρνει δασεία γιατὶ προέρχεται ἀπὸ τὸ
ρῆμα «ἕπομαι»), οἱ δὲ τόνοι μεταφέρουν πληροφορία
μορφολογικὴ ὅπως εἴπαμε παραπάνω. Μπορεῖ λοιπὸν
τὰ σημάδια αὐτὰ νὰ μὴν ἀλλάζουν τὴν προφορά, ἀλλὰ
λειτουργοῦν μὲ ἄλλον τρόπο καὶ ἡ πληροφορία ποὺ
μεταφέρουν εἶναι ἄλλης φύσεως.
Παρεμπιπτόντως: Ἡ γραφὴ τῶν ξένων
λέξεων καὶ ὀνομάτων στὰ ἑλληνικὰ
Σημειώνουμε παρεμπιπτόντως ἕνα φαινόμενο
τὸ ὁποῖο δὲν συνδέεται παρὰ ἔμμεσα μὲ τὴν χρή�
ση τοῦ πολυτονικοῦ. Πρόκειται γιὰ τὴν γραφὴ τῶν
ξενόγλωσσων λέξεων (ὀνομάτων, τοπονυμιῶν,
κ.λπ.) στὰ ἑλληνικά. Μέχρι πρότινος χρησιμοποι�
εῖτο μία μέθοδος γραφῆς τῶν ξένων λέξεων ὅπου
—ὄχι πάντα, ἀλλὰ σὲ πολλὲς περιπτώσεις— φαι�
νόταν ἂν ἕνα φωνῆεν προφέρεται μακρὸ ἢ βραχύ
στὸ ἑκάστοτε ξένο φωνητικὸ σύστημα. Χαρακτη�
ριστικὰ παραδείγματα: ὁ Σαίξπηρ (ὁπου καὶ τὸ αι
καὶ τὸ η εἶναι μακρά: Shakespeare) καὶ τὸ τέννις
(ὁπου τὸ ε καὶ τὸ ι εἶναι βραχέα: tennis)· ὁ Λῶρενς
(ὅπου τὸ ω εἶναι μακρό: Laurence) καὶ ἡ Λορραίνη
(ὅπου τὸ ο εἶναι βραχὺ καὶ τὸ αι μακρό: Lorraine).
Ὅπως ὅταν γράφουμε Ζὺλ γιὰ τὸ Jules καὶ Ζὶλ
γιὰ τὸ Gilles δίνουμε μία παραπάνω πληροφορία
πάνω στὴν πραγματικὴ προφορὰ τῶν ὀνομάτων
αὐτῶν —ἀκόμα καὶ ἂν τὸ γαλλικὸ u δὲν ἀνήκει
στὴν ἑλληνικὴ φωνολογία καὶ ἂν τὸ ὕψιλον προφέ�
ρεται στὴ γλώσσα μας ἀκριβῶς ὅπως τὸ ἰῶτα—,
ἔτσι γράφοντας Γκαῖτε ὁ Ἕλληνας ἀναγνώστης
καταλάβαινε ὅτι ἡ πρώτη συλλαβὴ πρέπει νὰ
προφερθεῖ μακρὰ καὶ ἡ δεύτερη βραχεία. Ἐπρό�
κειτο δηλαδὴ γιὰ «νεκρανάσταση» τῆς ἀρχαιοελ�
ληνικῆς ἰδιότητας τοῦ μήκους τῶν συλλαβῶν —καὶ
τῆς ἀρχαιοελληνικῆς προφορᾶς τοῦ ὕψιλον σὰν
γαλλικὸ u— μὲ σκοπό τὴν ἀναπαράσταση τῆς ξε�
νόγλωσσης προφορᾶς χρησιμοποιώντας ἑλληνικὰ
γραφήματα.
Σὲ πολλὲς περιπτώσεις ἡ ἑλληνικὸς δίφθογγος
ἐπέζησε καὶ στὴν ἴδια τὴν ξένη γλώσσα: ὁ Βολ�
ταῖρος ἢ ὁ Μποντελαὶρ γράφονται μὲ αι γιατὶ καὶ
στὰ γαλλικὰ τὸ ai τοῦ Voltaire καὶ τοῦ Baudelaire
ὑποδηλώνει ὅτι ἡ συλλαβὴ εἶναι μακρά. Οἱ μονο�
τονιστὲς βέβαια θέλοντας νὰ μᾶς ἀπομακρύνουν
ὅσο γίνεται ἀπὸ τὰ μακρὰ καὶ βραχέα φωνήεντα
μᾶς ζητοῦν σήμερα νὰ γράφουμε ὅλα τὰ ξενό�
γλωσσα ε μὲ ἔψιλον: ὁ Σέξπιρ γράφεται ὅπως καὶ
τὸ σέξ (ὁπου τὸ ε ὄντως εἶναι βραχύ), Βολτέρος,
Μποντελὲρ, κ.λπ.
Εἶναι εἰρωνεία ἡ ἑλληνικὴ δίφθογγος αι νὰ
διασώθηκε στὰ ὀνόματα τῶν δύο αὐτῶν μεγάλων
Γάλλων καὶ νὰ τὴν ἀπορρίπτουμε ἐμεῖς...
Πηγή: http://www.polytoniko.org
Autumn Equinox, 2016
16
Ορφισμός,
η Αρχαία Ελληνική
Πνευματική Θρησκεία
Συνέχεια από την σελίδα 7
προσφορά ολοένα και πιο τέλειου σωματικού φορέα, το υλικό-ψυχικό άτομο,
εξελικτικώς και νομίμως εισέρχεται στις
Αρχαίες Ελληνικές θειότατες μυστηριακές θεσμοθεσίες, όπου, η Ψυχή θα προετοιμασθεί σταδιακώς, από Ενσάρκωση
σε Ενσάρκωση, για την απόκτηση τελικώς θείου Αιθερικού Ψυχικού περιβλήματος. Αυτό, τελικά κατά τον Θεολόγο
Ορφέα, θα αντικαταστήσει τον ανίσχυρο
πια ανθρώπινο οργανισμό να προσφέρει
στην ψυχή νέες εξελισσόμενες υπηρεσίες.
Οι συλλογικώς προσδιοριζόμενες, σαν
εκθεωτικές, αυτές ιεροπραξίες των Αρχαίων Ελληνικών Μυστηρίων συντονίζονται με συνεχώς καταβαλλόμενες από
τους Μυούμενους παράλληλες εξαγνιστικές προσπάθειες, όπως αυτές διδάσκονται από τους Μυσταγωγούς.
Οι προσπάθειες αυτές αρχίζουν ήδη
από το εισαγωγικό μυστηριακό επίπεδο
και συνεχίζονται στα συνεχώς ανώτερα
μυστηριακά εκθεωτικά επίπεδα. Τα ανώτατα Μυστηριακά Ιερατεία των μυστηριακών θεσμών της Αρχαίας Ελλάδος, έχοντας συνειδητοποιήσει την έκταση και
το βάθος της συλλειτουργίας εξελικτικών διαδικασιών και Φυσικών Νόμων,
διαμόρφωσαν, όλη την μυσταγωγική
λειτουργική διάρθρωση των θειότατων
της Αρχαίας Ελλάδος εκθεωτικών διαδικασιών.
Κοινός συνδετικός ορίζοντας όλων
αυτών των μυστηριακών εκφράσεων
είναι η ανώτατη αληθινή ενσυνείδητη
αντικειμενική γνώση των δυνάμεων, των
ιδιοτήτων, των Νόμων, των λειτουργιών
και των δράσεων της υλικής αντικειμενικής πραγματικότητας και η μετάδοσή
τους εκ μέρους του Θεολόγου Ορφέα
και των μετέπειτα - Ανώτατων Ιεροφαντικών και Μυσταγωγικών σοφότατων,
Ιερατείων της Αρχαίας Ελλάδος.
Επίσης αξίζει να σημειωθεί ότι από
την επιρροή της Ορφικής διδασκαλίας
δεν ξέφυγε ούτε και αυτός ακόμη ο Ιουδαιοχριστιανισμός, ο οποίος σε αρχικό
στάδιο, ταύτισε τον ιδρυτή του με την
μορφή του Θεολόγου Ορφέα, τον οποίο
βλέπουμε να εικονίζεται σαν καλός ποιμένας Ψυχών ή σαν αλιέας ανθρώπων.
Η απόπειρα των εχθρών και σφαγέων
του Ελληνισμού, να παρουσιάσουν τον
ιδρυτή του Ιουδαιοχριστιανισμού σαν
νέο Ορφέα, εξηγείται από το γεγονός ότι
η αλλοδαπή, ξένη και βίαια επιβεβλημένη
στον Ελληνισμό θρησκεία, είχε ανάγκη
να φορέσει το εξωτερικό κάλυμμα της
Πατρώας θρησκείας για να γίνει αποδεκτός στην συνείδηση των ανθρώπων.
Τέλος, σας γνωρίζω, πως η ελπίδα της
πνευματικής αναγέννησης του Αρχαίου Ελληνικού Πνευματικού Πολιτισμού,
στην ιερή του κοιτίδα, στηρίζεται πάνω
στις ανερχόμενες συνεχώς προς τα άνω
αλλεπάλληλες, ανώτερες συνειδητοποιήσεις τόσο της αξίας, όσο και της αντικειμενικής ισχύος του Αρχαίου Ορφικού
φιλοσοφικού κοσμολογικού συστήματος.
Ταξιάρχης Γ. Καράλης
Μελετητής Ιστορικών και Θρησκευτικών Θεμάτων
Πηγή...Περισσότερα: http://www.schizas.com
ελληνικός δρόμος
Αρίσταρχος ο Σάμιος:
Ο πρώτος που ισχυρίστηκε ότι
η Γη γυρίζει γύρω από τον Ήλιο
Ο πρώτος που ισχυρίστηκε ότι η Γη γυρίζει
γύρω από τον Ήλιο ήταν ο Αρίσταρχος ο Σάμιος,
ο οποίος γεννήθηκε το 310 π.Χ., περίπου 1.200
χρόνια πριν από τον Κοπέρνικο. Όσο ζούσε, ο
Αρίσταρχος ήταν πιο γνωστός ως μαθηματικός
παρά ως αστρονόμος. Ο Αρίσταρχος δεν υποστήριξε μόνο ότι η Γη και οι πλανήτες κινούνται γύρω
από τον Ήλιο. Υπολόγισε τα σχετικά μεγέθη και τις
σχετικές αποστάσεις της Γης, της Σελήνης και του
‘Ηλιου κι έκανε τη διαπίστωση ότι δεν υπάρχει ουράνια σφαίρα, αλλά ένα σύμπαν που είναι σχεδόν
άπειρο. Κανείς ωστόσο δεν του έδωσε μεγάλη σημασία. Δεν γνωρίζουμε πολλά για τη ζωή του εκτός
του ότι σπούδασε στο Λύκειο της Αλεξάνδρειας.
Ο Ρωμαίος αρχιτέκτονας Βιτρούβιος αναφέρθηκε
κάποτε στον Αρίσταρχο χαρακτηρίζοντάς τον άνθρωπο που είχε «βαθιά γνώση όλων των κλάδων
της επιστήμης»....
Ο Αρίσταρχος εφηύρε επίσης ένα ημισφαιρικό
ηλιακό ρολόι....
Φθινοπωρινή Ισημερία, 2016
Το έργο του «Περί των μεγεθών και των αποστημάτων ηλίου και σελήνης», είναι το μοναδικό
που έχει διασωθεί. Δυστυχώς σε αυτό δεν περιλαμβάνεται η ηλιοκεντρική του θεωρία. Σε εμάς
έγινε γνωστή μέσω του Αρχιμήδη, ο οποίος σε ένα
κείμενό του αναφέρεται στις θεωρίες του Αρίσταρχου, εκφράζοντας της διαφωνία του με αυτές. Ο
Κοπέρνικος γνώριζε τις θεωρίες του Αρίσταρχου
όπως αποδεικνύεται από το χειρόγραφο του μνημειώδους βιβλίου του, «Σχετικά με τις περιστροφικές κινήσεις των ουράνιων σωμάτων», στο οποίο
ο Κοπέρνικος μνημόνευε τον διορατικό Έλληνα
επιστήμονα. Ωστόσο, όταν το βιβλίο εκδόθηκε το
1514, δεν περιείχε καμία αναφορά στον Αρίσταρχο. Κατά πάσα πιθανότητα ο εκδότης φοβήθηκε
ότι κάτι τέτοιο μπορεί να υπονόμευε το κύρος του
βιβλίου ως πρωτότυπου έργο
Η κόμη της Βερενίκης (ο μύθος της Βερενίκης)
Ανάμεσα στη Μεγάλη Άρκτο και στον αστερισμό της Παρθένου υπάρχει ένας αστερισμός που ονομάζεται «Η
κόμη (τα μαλλιά) της Βερενίκης». Η Βερενίκη ήταν κόρη του ηγεμόνα της Κυρήνης της
Αφρικής, του Μάγα. Ήταν φημισμένη για την ομορφιά
της και ιδιαίτερα για τα πλούσια και μακριά μαλλιά της.
Παντρεύτηκε το 246 π.Χ. τον Έλληνα βασιλιά της Αιγύπτου, τον Πτολεμαίο τον Ευεργέτη. Λίγο μετά το γάμο
τους ο Πτολεμαίος έφυγε για μια εκστρατεία στην Συρία.
Ο χωρισμός τους στοίχισε πολύ στη Βερενίκη και η αγωνία για την τύχη του άντρα της την βασάνιζε μέρα και
νύχτα. Μια μέρα μπήκε στο ναό της Αφροδίτης και ορκίστηκε στη θεά ότι αν βοηθούσε τον άντρα της να γυρίσει
πίσω σώος και νικητής από τον πόλεμο, θα έκοβε τα
υπέροχα μαλλιά της και θα τα αφιέρωνε στον βωμό της.
Ο Πτολεμαίος γύρισε πράγματι στην Αλεξάνδρεια σώος
και νικητής από τον πόλεμο. Η Βερενίκη, συνεπής στην
υπόσχεσή της, έκοψε τα μαλλιά της και τα αφιέρωσε στο
ναό της Αφροδίτης. Όμως την επόμενη μέρα συνέβη κάτι
τρομερό. Τα μαλλιά της Βερενίκης έγιναν άφαντα από το
ναό!
Ο Πτολεμαίος έγινε έξω φρενών! Απειλούσε να σκοτώσει
πολύ κόσμο για να μάθει ποιος έκανε αυτή τη μεγάλη
και θρασύτατη ιεροσυλία. Και τότε ένας από τους πιο
γνωστούς αστρονόμους της εποχής, ο Κόνων ο Σάμιος,
αποφάσισε να μεσολαβήσει για να κατευνάσει την οργή
του Πτολεμαίου, που μπορεί να τον οδηγούσε σε πράξεις
βίας εναντίον αθώων ανθρώπων. Ζήτησε λοιπόν ακρόαση και ο Πτολεμαίος τον δέχτηκε αμέσως στο παλάτι
του.
Ο Πτολεμαίος ήταν γεμάτος θυμό και ισχυριζόταν ότι
αυτός που έκλεψε τα μαλλιά της γυναίκας του από το
ναό ήταν δύο φορές ιερόσυλος, απέναντι στη θεά Αφροδίτη και απέναντι σε αυτόν και στη Βερενίκη.
Ο Κόνων τον καθησύχασε λέγοντάς του ότι δεν τα έκλεψε κάποιος άνθρωπος, αλλά ότι τα πήρε η θεά Αφροδίτη ή κάποιος άλλος από τους θεούς. Ο Πτολεμαίος όπως
ήταν αναμενόμενο ,ζήτησε περισσότερες εξηγήσεις από
τον Κόνωνα για το συμπέρασμά του αυτό. Ο Κόνων τον
πληροφόρησε λοιπόν, ότι πριν λίγες μέρες που μελετούσε τα αστέρια στον ουρανό, όπως έκανε κάθε βράδυ
άλλωστε, ανακάλυψε έναν καινούργιο αστερισμό, που
για πρώτη φορά φάνηκε στον ουρανό. Ο αστερισμός
αυτός δεν ήταν ζωηρός και τα αστέρια του είχαν απαλό χρώμα, σαν το απαλό χρώμα που έχουν τα μαλλιά
της Βερενίκης.
Έβγαλε λοιπόν το συμπέρασμα ότι η Αφροδίτη ή
ο Δίας πήρε τα πλούσια μαλλιά της όμορφης γυναίκας
του Πτολεμαίου από το βωμό και τα ανέβασε στον ουρανό, όπου θα μείνουν για πάντα άφθαρτα και αθάνατα!
Ο Πτολεμαίος βρήκε λογικό τον συλλογισμό του Κόνωνα και καταχάρηκε που δεν βεβήλωσε ανθρώπινο χέρι
τα μαλλιά της γυναίκας του. Κι έτσι, από τότε ο αστερισμός εκείνος που ανακάλυψε πρώτος ο Κόνων ο Σάμιος, ονομάστηκε«Κόμη της Βερενίκης» Συνέχεια από την σελίδα 15
σθαι» και όλως σεισμόν. Και όταν που το
φυσώδες μιμήται, πανταχού ενταύθα ως
το πολύ τα τοιαύτα γράμματα επιφέρειν
φαίνεται ο τα ονόματα τιθέμενος».
(Πλάτων, «Κρατύλος» 427α).
{ Όπως ακριβώς βέβαια με το Φ και το
Ψ και με το Σ και το Ζ, επειδή όλα αυτά
τα γράμματα είναι ανεμώδη, και δι` αυτών
έχει ονομάσει εκ μιμήσεως όλα τα έχοντα
σχετικές ιδιότητες, όπως το «ψυχρόν» και
το «ζέον» (μίμησις του ήχου του θερμού
μετάλλου όταν εμβαπτίζεται στο ύδωρ),
το «σείεσθαι» και βέβαια τον σεισμόν.
Και όταν κατά κάποιον τρόπο το φύσημα
(του ανέμου) μιμήται, παντού εδώ (στον
ελληνικό χώρο) ως επί το πλείστον τέτοια
γράμματα (αυτών των ηχητικών ερεθισμάτων) φαίνεται ότι επιθέτει (για να να
σχηματίση την λέξι) αυτός που καθώρισε
τα ονόματα}.
{ Όπως
ακριβώς βέβαια
με το Φ και το Ψ και
με το Σ και το Ζ, επειδή
όλα αυτά τα γράμματα είναι
ανεμώδη, και δι` αυτών έχει
ονομάσει εκ μιμήσεως όλα τα
έχοντα σχετικές ιδιότητες, όπως
το «ψυχρόν» και το «ζέον» (μίμησις του ήχου του θερμού μετάλλου
όταν εμβαπτίζεται στο ύδωρ), το
«σείεσθαι» και βέβαια τον σεισμόν. Και όταν κατά κάποιον
τρόπο το φύσημα (του ανέμου)
μιμήται, παντού εδώ (στον ελληνικό χώρο) ως επί το πλείστον
τέτοια γράμματα (αυτών των
ηχητικών ερεθισμάτων) φαίνεται ότι επιθέτει (για να
να σχηματίση την λέξι)
αυτός που καθώρισε
τα ονόματα}.
Είναι φανερό, ότι ο Πλάτων (ή ο Κρατύλος) είχει φθάσει πολύ πλησίον του ορθού
συμπεράσματος. Γιατί άραγε δεν αντελήφθη
την «μείζω δύναμιν»; Γιατί θεώρισε, ότι δεν
μπορεί ονοματοθέτης να ήταν άνθρωπος; Θα
παραμείνουν σ` εμένα αναπάντητα και τα δύο
αυτά ερωτήματα. Ας έλθω αμέσως στην εξέτασι του συμφώνου Σ.
Πράγματι ο ελλός θηρευτής και κτηνοτρόφος δέχθηκε το ηχητικό και ταυτοχρόνως
οπτικό ερέθισμα κατ` αρχάς εκ της πνοής του
ανέμου. Ο ελληνικός χώρος (πρέπει συνεχώς
να το επαναλαμβάνω) ως εδαφική μορφολογία κατ` εξοχήν ορεινός υπήρξε και είναι η
περιοχή της πεύκης και των κωνοφόρων δένδρων γενικώς. Υπήρξε χώρος μοναδικός σε
ερεθίσματα. Ο άνεμος «σείει», ως γνωστόν,
τα δένδρα και όλα γενικώς τα φυτά. Αυτά
ανθιστάμενα εξ αδυναμίας να απομακρυνθούν εκ της θέσεώς των προκαλούν και ήχο
και κίνησι, η πεύκη μάλιστα τον ήχο «Σ..» η
δε κίνησί της είναι η γνωστή μας παλίνδρομη
κίνησι των λεπτών κλάδων. Ο άνεμος όμως
δεν κινεί μόνο τους κλάδους των δένδρων
και τους στάχεις των δημητριακών όπως και
των άλλων χόρτων. Ο άνεμος διεγείρει και το
υγρό στοιχείο και ιδιαιτέρως τις εκτεταμένες
επιφάνειες των λιμνών, πελαγών και θαλασ-
Πηγή...Περισσότερα: http://www.schizas.com
ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΕΡΓΟΝ ΕΣΤΙ Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ.
17
Συνέχεια στην σελίδα 19
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ
hellenic way
Η 28η Οκτωβρίου και
η συμβολή της Κύπρου
Όταν η λαίλαπα του Ναζισμού και του Φασισμού ξεχύθηκε σαν πύρινη λάβα εκραγέντος
ηφαιστείου, ενάντια στην υπόλοιπη ανθρωπότητα
και έθνη ισχυρά και μεγάλα, ή προσκυνούσαν, χωρίς να πολεμήσουν ή συνετρίβοντο μέσα σε λίγες
μέρες, όπως η Πολωνία, η Δανία, η Νορβηγία, η
Ολλανδία, το Βέλγιο, η Γαλλία… και περίφημα
οχυρωματικά έργα, όπως η περίφημη γραμμή ΜΑΖΙΝΟ, δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν τους σιδηρόφρακτους λύκους του Βερολίνου και της Ρώμης, έμελλε, σ’ αυτήν τη μικρή απόφυση της Ευρωπαϊκής ηπείρου, σε αυτόν τον κακοτράχαλο τόπο,
που φέρει το όνομα ΕΛΛΑΔΑ, να κερδηθεί η πρώτη
νίκη των ελευθέρων ανθρώπων, ενάντια στη συμμαχία του Άξονα Βερολίνου – Ρώμης – Τόκιο.
Εκείνη την αυγή της 28ης Οκτωβρίου 1940,
όταν κίνησε ο Ιταλός πρέσβης, σαν όργανο του
σκότους και πήγε στο σπίτι του τότε πρωθυπουργού
της Ελλάδας Ιωάννη Μεταξά, για να ζητήσει από
αυτόν «γην και ύδωρ», την παράδοση, δηλαδή,
τουΈθνους των Ελλήνων στους αυθέντες του,
ακούστηκε περήφανη η απάντηση από το γηραιό
πρωθυπουργό: «Όχι, δεν θα περάσετε», βγαλμένη από τα βάθη της Ελληνικής Ιστορίας. Και αυτήν την απάντηση την ενστερνίσθηκε ο Ελληνικός
λαός και ξέχασε μεμιάς έριδες και διχοστασίες, που
πάρα πολλές υπήρχαν, και ενωμένος ακολούθησε
το προσκλητήριο της ηγεσίας του και όρμησε στα
αιματόβρεκτα πεδία της τιμής, πιστός στις προσταγές της Ιστορίας του. Δεν λογάριασε τα οκτώ
εκατομμύρια λόγχες του υπερόπτηΜουσολίνι, που
τον απειλούσε, ούτε την υπεροπλία των αντιπάλων
του, το καυτό σίδερο και τη φωτιά που σκορπούσαν
τα αεροπλάνα τους, ούτε τα ατσαλένια κινητά τους
φρούρια. Με απίθανο ηρωισμό έδωσε τη μάχη, υπέρ
πίστεως και πατρίδος, αναχαίτισε τον εχθρό και τον
κατεδίωκε από βουνοκορφή σε βουνοκορφή, πάνω
στα χιονισμένα βουνά της Πίνδου, από πόλη σε
πόλη, στα μαρτυρικά χώματα της Β. Ηπείρου και
έκανε ν’ ανθίσει το χαμόγελο στα χείλη της παγωμένης από το φόβο Ευρώπης.
Το πάθος του αγωνιζόμενου για την ελευθερία του, Ελληνικού λαού, το 1940, καταύγασε
και τα πρόσωπα του Κυπριακού Ελληνισμού.
Αναθάρρησε η πονεμένη Ρωμιοσύνη, που
«κανένας δεν ευρέθητζεν για να την ιξηλείψει». ΟιΚύπριοι, συμμέτοχοι στους καημούς
και στις ανατάσεις του Έθνους, σε κάθε περίοδο
της Ιστορίας του, παρά τη δεινή τους θέση, έδωσαν
και τώρα γενναία το «παρών»,επιβεβαιώνοντας την
Ελληνική τους ταυτότητα και αξιοπρέπεια.
Την περίμεναν αυτήν την ώρα οι Έλληνες της
Κύπρου. Εννέα χρόνια πριν, είχαν επαναστατήσει
ενάντια στον Άγγλο δυνάστη για ενσωμάτωση με
τη Μάνα Ελλάδα και υπέστησαν μαρτύρια από
την Παλμεροκρατία. Πληγώθηκε το Εθνικό τους
φιλότιμο.Δεν μπορούσαν να ζουν χωρίς το δικαίωμα να υψώνουν την Ελληνική σημαία,
χωρίς να διδάσκονται την προγονική τους
Ελληνική Ιστορία. Περίμεναν και περίμεναν
για εννέα χρόνια. Και μόλις έφθασε το μήνυμα
του ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου 1940, τινάχθηκαν με δύναμη. Τα κρυμμένα, στα άδυτα των
σπιτιών τους, Ελληνικά σύμβολα, κυμάτισαν
περήφανα σε κάθε σπίτι, σε κάθε κτίριο της
Μεγαλονήσου και οι δρόμοι αντιλάλησαν την
κραυγή, την ιαχή της βέβαιης νίκης. Ύψωσαν
ως τα μεσούρανα το όνομα της Ελλάδας που
το είχε αποκλείσει η στυγνή βία και μάζεψαν
χρυσάφι απ’ το υστέρημά τους, προσφέροντάς το στο ταμείο του αγωνιζόμενου Έθνους.
Χιλιάδες εθελοντές συγκεντρώθηκαν από το
πρωί της 28ης Οκτωβρίου 1940 έξω από το
Ελληνικό Προξενείο και την Αρχιεπισκοπή και
ζητούσαν να στρατευθούν κάτω από τη Γαλανόλευκη και ν’ αγωνιστούν για την Ελλάδα, για την
ελευθερία.
Έστω, όμως, και ως τμήμα του Αγγλικού στρατού οι Κύπριοι, θα δώσουν όλες τους τις δυνάμεις, για
να νικήσει η μάνα Ελλάδα, μαζί με τις άλλες συμμαχικές δυνάμεις, τον άξονα και για να ικανοποιηθούν,
όπως τότε τους υπόσχονταν οι Άγγλοι, οι Εθνικές τους
διεκδικήσεις.
Μάχονται με απαράμιλλο θάρρος οι Ελληνοκύπριοι στρατιώτες για τη σωτηρία και τη δικαίωση
της Ελλάδας. Σκαπανείς του Κυπριακού Συντάγματος
αναλαμβάνουν την κατασκευή αεροδρομίων και δρόμων στην Ελλάδα και για την προώθηση πολεμοφοδίων
στις προκεχωρημένες θέσεις. Ποιος ξεχνά τους 3000
άντρες, που άλλοι θυσιάστηκαν και οι περισσότεροι
αιχμαλωτίσθηκαν στη μάχη της Κρήτης, ή όσους,
πριν, έπεσαν ηρωικά στα βουνά της Αλβανίας; Ποιος
ξεχνά αυτούς που, μακριά απ’ την πατρώα γη, βρίσκονται θαμμένοι στο στρατιωτικό κοιμητήριο Αθηνών, ή
στο συμμαχικό κοιμητήριοΠ. Φαλήρου, αφανείς ήρωες του χρέους;
Με θαυμασμό ατενίζουμε τώρα τις γυναίκες της
Κύπρου. Δίδουν και αυτές το«παρών» τους σε υπεύθυνες θέσεις στα μετόπισθεν. Πολλές σαν εθελόντριες
αδελφές,στέκονται με απαράμιλλη αυταπάρνηση πλάι
στους ηρωικούς τραυματίες των μαχών και δίδουν το
δικό τους αγώνα για τη νίκη.
Μα και όσων παρέμειναν στη Μεγαλόνησο, ζυγίζονται οι αφανείς πράξεις αυταπαρνήσεως. Όλοι,
πλούσιοι και φτωχοί, μικροί και μεγάλοι, θέλουν να
συμβάλουν στον έρανο για τη Μάνα Ελλάδα. Γράφει ο
τότε Τύπος: «Σ’ ένα χωριό της Κερύνειας, ένας κωφάλαλος θέλει να συμβάλει και αυτός στον έρανο
για την Ελλάδα. Τραβά μέσα από τις τσέπες του
μια στερλίνα και την προσφέρει, αρθρώνοντας
αυτό που μπορεί να πει: “Μάνα, Μάνα”. Ένας
ψαράς απ’ την Αμμόχωστο, που με κόπο πολύ
ψάρεψε 13 οκάδες ψάρι, το πουλά και δίδει με
δάκρυα στα μάτια τα χρήματα για την Ελλάδα.
Ένας γέροντας απ’ τη Λευκωσία προσφέρει μια
λίρα και 13 σελίνια, λέγοντας “Ό,τι έχω εγώ και ο
γιος μου. Πάρτε και τους αρραβώνες της γυναίκας μου κι εμένα. Δεν έχουμε τίποτα άλλο να δώσουμε για την Ελλάδα μας, εκτός από τη διάπυρη
ευχή να βγουν και πάλι νικηφόρα τα ελληνικά
όπλα». Μια φτωχή γριούλα λύει το κομπόδεμά
της, λέγοντας: «Πάρτε αυτό το δεκασέλινο για
την ψυχή του γιου μου που σκοτώθηκε στον προηγούμενο πόλεμο. Λυπούμαι που δεν έχω άλλο
γιο για να πολεμήσει κι αυτός για την Ελλάδα
μας».
Η Κύπρος, από τα πανάρχαια χρόνια, ως τις μεγάλες εκείνες ώρες κι ως σήμερα, αναπνέει Ελλάδα. Ζει
και επιβιώνει από την Ελλάδα. Δοκιμάζεται και μένει
ορθή, γιατί είναι Ελλάδα. Τι κι αν ακόμη παραμένουν αδικαίωτοι οι Εθνικοί της πόθοι; Θα συνεχίσει
με ελπίδα και δύναμη τον αγώνα του χρέους μέχρι τη
δικαίωση. Για να επιτευχθεί τούτο χρειάζεται πίστη στο
Θεό, ομόνοια και ενότητα, τόσο στην Κύπρο όσο και
στην Ελλάδα, και διεκδικητική πολιτική. Με αυτές
τις προϋποθέσεις, σύντομα, σε πείσμα όλων των εχθρών
μας, θα επιτευχθούν οι στόχοι μας. Θα δρασκελίσουμε
ελεύθεροι τον Τουρκοκατεχόμενο τώρα Πενταδάκτυλο. Θα επιστρέψουμε σ’ ολόκληρη την κατεχόμενη
τώρα γη μας, όχι σαν τουρίστες, και με εξευτελιστικούς
όρους, ξένοι στη γη μας, αλλά περήφανοι και ελεύθεροι,
δικαιούχοι, κύριοι τού είναι μας και θ’ αναπετάσουμε
στα σπίτια, στους ναούς μας, στους τόπους της θυσίας
και στους τάφους των ηρώων μας, τη γαλανόλευκη, να
κυματίζει εκεί, περήφανη για πάντα.
«Ναι, Ελληνική πατρίδα, άρματα αν σου λείπουν και κανόνια, σου περισσεύει η πίστη και η
καρδιά. Τρεις χιλιάδες τώρα ένδοξα χρόνια, τη
χρυσή σου αγιάζουν λευτεριά».
Χριστόδουλος Παχουλίδης
Autumn Equinox, 2016
18
Η Ελλάδα ανάμεσα στις
10 εξυπνότερες χώρες
στον πλανήτη
Συνέχεια στην σελίδα 1
Στη δεύτερη θέση βρίσκεται η Γερμανία με ποσοστό 31%
και στην τρίτη θέση η Σουηδία με ποσοστό 28%. Μάλιστα, η Σουηδία είναι η δεύτερη σε κατάταξη χώρα (μετά
τη Νορβηγία) που έχει τόσο διαδεδομένη χρήση υπολογιστών στην εργασία. Υπολογίζεται ότι πάνω από τα 3/4
των Σουηδών εργαζομένων χρησιμοποιεί υπολογιστή
στη δουλειά.
Στην τέταρτη θέση βρίσκεται άλλη μια σκανδιναβική
χώρα, η Φινλανδία, με 28%, μια χώρα που σύμφωνα με
τον ΟΟΣΑ ειδικεύεται στην έρευνα και παραγωγή φαρμάκων.
Πέμπτη με ποσοστό 27% είναι η Γαλλία, με το μεγαλύτερο ποσοστό των επιστημόνων της να εργάζεται στον
ιδιωτικό τομέα και κυρίως στη βιομηχανία παρά στο
Δημόσιο ή τα πανεπιστήμια.
Στην έκτη θέση βρίσκεται η Ελλάδα με ποσοστό 26%,
παρά το γεγονός ότι το 2013 οι κρατικές δαπάνες για
την έρευνα μειώθηκαν στο 0,08% του ΑΕΠ, ένα από τα
χαμηλότερα ποσοστά στις ανεπτυγμένες χώρες. Το ποσοστό επιστημόνων στην Ελλάδα υποχώρησε από το
28% το 2002.
Στην έβδομη θέση βρίσκεται η Εσθονία, η οποία
ανακηρύσσεται πρωταθλήτρια στην ισότητα των δύο
φύλων, τουλάχιστον στις επιστήμες, αφού το 2012, ένα
ποσοστό 41% των Εσθονών επιστημόνων ήταν γυναίκες.
Στην όγδοη θέση βρίσκεται το Μεξικό, με ποσοστό
25% από το 24% το 2002, μια χώρα που κρατά σταθερά
ανοδική πορεία, παρά την απόφαση της κυβέρνησης να
καταργήσει τις φοροαπαλλαγές για τις επιχειρηματικές
επενδύσεις στην έρευνα και την ανάπτυξη.
Ακολουθεί η Αυστρία στην ένατη θέση με ποσοστό
25%, η οποία μάλιστα έχει τον δεύτερο μεγαλύτερο αριθμό διδακτορικών σπουδαστών, με περίπου 6,7 γυναίκες
και 9,1 άνδρες ανά 1.000 κατοίκους.
Την δεκάδα συμπληρώνει η Πορτογαλία, επίσης με ποσοστό 25%, η οποία έχει τον μεγαλύτερο αριθμό διδακτορικών σπουδαστών (72%) που εργάζεται στην εκπαίδευση.
Πηγή...Περισσότερα: http://www.schizas.com
Σώστε
τα σπίτια των Ελλήνων
απ’ τα αρπακτικά funds!
Συνέχεια από την σελίδα 1
τώρα και διάδωσέ το παντού!
Έρχονται τα ξένα κερδοσκοπικά funds για να
αρπάξουν σπίτια και επιχειρήσεις. Αφού αγοράσουν τα
δάνειά μας κοψοχρονιά απ’
τις τράπεζες, θα μας πιέζουν
με μαζικούς πλειστηριασμούς
και κατασχέσεις. Μπορούμε
όμως να ψαλιδίσουμε τα φτερά τους πριν προσγειωθούν! Σε λίγες μέρες, φθάνει στη Βουλή η νομοθεσία για τα
κόκκινα δάνεια. Ως δικηγόρος που ασχολούμαι χρόνια
με το θέμα, καλώ την κυβέρνηση: να δώσει πρώτα το
δικαίωμα στους Έλληνες να ξεχρεώσουμε οι ίδιοι τα
δάνειά μας στις εξευτελιστικές τιμές που θα πωλούνταν
στα ξένα funds. Ίσως είναι�����������������������������������������
����������������������������������������
η τελευταία μας ευκαιρία να προστατεύουμε χιλιάδες σπίτια. Και είναι εφικτό! Η Κύπρος πρόσφατα
πέρασε παρόμοιο προστατευτικό νόμο. Έχουμε λοιπόν δύο επιλογές: - να κάτσουμε με σταυρωμένα τα χέρια και να γίνουμε
βορά στα αρπακτικά
- ή να ενώσουμε τώρα τις φωνές μας για να στηρίξουμε
αυτή την πρόταση
Μας μένουν μόνο λίγες μέρες.
Υπόγραψε τώρα το ψήφισμα πατώντας αυτόν τον
σύνδεσμο
https://secure.avaaz.org/el/vulture_funds_greece_rb/?bUWjkib&v=8
2154&cl=10773154957&_checksum=ebc6aacd5ac9f41c661050e1c1ed
0a9d8c946428cf92aa1079801c6afad180b0
Αριάδνη Νούκα, δικηγόρος και μέλος του Avaaz
Διάδωσέ το παντού
ελληνικός δρόμος
Η ΘΡΑΚΗ ΕΙΣ ΤΟ ΕΛΕΟΣ
ΤΩΝ ΕΘΝΟΚΤΟΝΩΝ
-ΟΙ ΠΟΜΑΚΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΟΗΤΟΙ Τους Πομάκους τους γνωρίζομε όλοι.
Οι ανόητοι κυβερνούν το Κράτος των
Αθηνών, και αυτό το γνωρίζομε. Αλλά
πρώτα ας μείνομε εις τους Πομάκους μας.
Είναι πράγματι γεγονός, ότι δεν υπάρχουν
επιστημονικώς αδιάψευστα στοιχεία περί
της καταγωγής των. Κατά το δεύτερο ήμισυ
του 19ου αιώνος η Σόφια εκμεταλλεύτηκε
το γεγονός αυτό και ισχυρίσθηκε, ότι οι
Πομάκοι είναι εξισλαμισθέντες Βούλγαροι.
Τον ισχυρισμό αυτόν τον απέρριψαν
Βούλγαροι ιστορικοί ως ο καθηγητής
Στρασιμίρωφ. Προηγουμένως, το 1789, ο
Τσέχος καθηγητής Γίρατσεκ, διατελέσας
υπουργός Παιδείας της Ηγεμονίας της
Βουλγαρίας, κατέληξε εις το συμπέρασμα,
ότι οι Πομάκοι είναι μάλλον Έλληνες. Εις
το συμπέρασμα αυτό κατέληξε ο Γίρατσεκ
βάσει γλωσσολογικών, μάλλον, παρά
ιστορικών ερευνών. Έκτοτε η ιστορική
έρευνα ξεπέρασε τα όρια που έθεσε η
έρευνα του Γίρατσεκ.
Επιστημονικώς αναμφισβήτητο είναι,
ότι εις την αρχαιότητα ζούσανε εις την
περιοχή που ζούνε σήμερα οι Πομάκοι
οι Αγριάνες. Ο βασιλεύς των Λαγαρός
ακολούθησε τον Μέγα Αλέξανδρο
εις την κατά της Περσίας εκστρατεία
του. Μετά τον 4ον αιώνα οι Αγριάνες
εκχριστιανίσθηκαν. Και αυτό είναι
επιστημονικώς αναμφισβήτητο. Έκτοτε
όμως τα ίχνη των Αγριάνων χάθηκαν εις
την δύνη των αδιάλειπτων βαρβαρικών
φύλων
εναντίον
της
Βυζαντινής
Αυτοκρατορίας, μεταξύ των οποίων και
οι Βούλγαροι, οι οποίοι κατέκτησαν την
περιοχή των Αγριάνων.
Υπάρχουν
βυζαντινές
ιστορικές
πηγές, οι οποίες ονομάζουν την περιοχή
που κατοικούν και σήμερα οι Πομάκοι
«Αχρίδα». Αυτό είναι φυσικό, εις τα τέλη
της πρώτης χιλιετίας ολόκληρος η Θράκη
και η σημερινή Βουλγαρία αποκαλούντο
Μακεδονία, με μακεδονικά τοπωνύμια.
Η μακεδονική βυζαντινή δυναστεία
του Αυτοκράτορα Βασιλείου του Β΄
κλπ. αποκαλείτο Μακεδονική, αν και
καταγόταν από την Αδριανούπολη. Την
εποχή εκείνη οι Αγριάνες εμφανίζονται εις
τις βυζαντινές ιστορικές πηγές ως Αχρίδαι.
Αυτοί οι Αχρίδαι δεν είναι δυνατόν
παρά να ήσαν οι αρχαίοι Αγριάνες. Άλλη
εξήγηση δεν υπάρχει.
Αυτοί οι Αχρίδαι εξισλαμίστηκαν
βιαίως μεταξύ 1656 και 1660 εις την
Φιλιππούπολη υπό του Σεχμεντίν Πασά.
Αυτοί οι εξισλαμισθέντες Αγριάνοι και οι
Αχρίδαι είναι οι σημερινοί Πομάκοι. Και
εδώ δεν υπάρχει άλλη εξήγηση πολλώ
μάλλον αφού η τύχη των είναι μοναδική εις
τα Βαλκάνια: Σέρβοι, Αλβανοί και Έλληνες
υπέστησαν τα ίδια. Εις όλες αυτές τις
περιπτώσεις το θρησκευτικό συναίσθημα
νίκησε την εθνική συνείδηση. Ίδετε
και σήμερα την Ιταλία. Οι ‘Ελληνες της
Σικελίας και Νοτίου Ιταλίας έγιναν πρώτα
Καθολικοί και κατόπιν απώλεσαν την
εθνική τους συνείδηση.
Έτσι οι Αγριάνοι-Αχρίδαι έγιναν
μουσουλμάνοι μέχρι που ο Ατατούρκ τους
είπε, όπως εις όλους τους μουσουλμάνους
της Μ.Ασίας και της Ευρώπης, ότι είναι
Τούρκοι. Οι Αγριάνοι-Πομάκοι δεν το
απεδέχθησαν απολύτως, όπως και δεν
το απεδέχθησαν και οι Κούρδοι της Μ.
Ασίας. Τους Κούρδους τους κατασφάζουν
οι Τούρκοι από το 1925. Τους Πομάκους
τους προστάτευσαν και η Βουλγαρία και
η Ελλάδα.
Και ερχόμαστε τώρα εις τους
επικίνδυνους για το Έθνος, εις τους
ανόητους του Κράτους του Κολωνακίου:
1ον) Αγνόησαν την μετατροπή των
Μουσουλμάνων εις Τούρκους από τον
Ατατούρκ. 2ον) Την εποχή του Εμφυλίου
και του Ψυχρού Πολέμου μετέτρεψαν
ολόκληρη την Ελληνική Θράκη εις ένα
μεγάλο Γκέτο. «Μέσα» σε αυτό όλοι:
Έλληνες, Μουσουλμάνοι και Πομάκοι! Σε
συνέχεια άρχισαν τις οσφυοκαμψίες
έναντι της «φίλης» Τουρκίας και
ΥΠ0ΧΡΕΩΣΑΝ, παρά τας αντιδράσεις
των, τους Πομάκους να αποδεχθούν το
τουρκικό εκπαιδευτικό σύστημα.!
Μάλιστα! Αυτοί είναι οι ανόητοι του
Κράτους του Κολωνακίου, οι επικίνδυνοι
εθνοκτόνοι. Ας ψάξουν όπου θέλουν εις
τον κόσμο: Να βρούνε ένα Εθνικό Κράτος,
το οποίον υποχρέωσε μία μειονότητά του
να αποδεχθεί το εκπαιδευτικό σύστημα
μίας ομόρου χώρας, η οποία εγείρει
απαιτήσεις για την εθνική καταγωγή της
δικής του μειονότητας!
Αυτά συμβαίνουν μόνον εις το ανόητο
Κράτος του Κολωνακίου. Θαυμάστε το!
Φθινοπωρινή Ισημερία, 2016 19
σών.
Ο άνεμος
«μέγα
Συνέχεια
από την
σελίδακύμα
17 κυλίνδων» ( Οδ.
Ε 296), υψώνων δηλαδή κύματα τα οποία
κάνει να κυλούν, τα ωθεί στην ακτή και αυτά
αναπηδούν ως αίγες (κατσίκια) στον αιγιαλόν
(αίγας ωνόμασαν οι κτηνοτρόφοι ελλοί τα κύματα και αιγιαλόν την ακτή). Τα κύματα χύνονται επί της ακτής προκαλώντας έναν ήχο
«Α» («αχέω» = στενάζω), ακόμη κτυπούν επί
των βράχων με έναν ήχο όμοιο με «ΠΛΑΓ»
και επιστρέφουν στη θάλασσα (αντιμάμαλο)
παρασύροντας βότσαλα και άμμο με έναν ήχο
πάλι όμοιο με παρατεταμένο «ΛΣ..» «αλς»
(κίνησι των βοτσάλων = «λαλάδια»). Η θά-
Γεώργιος Εμ. Δημητράκης
(www.Γεώργιος Εμ.Δημητράκης.gr)
�������������������������������
Υποσημείωση: Ο αρθρογράφος κρητικής (Μαριού/ Ν. Ρεθύμνης) και θρακικής καταγωγής γεννήθηκε και διαμένει
εις την Ξάνθη. Σπούδασε ΠολιτικέςΟικονομικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία
εις την Βόννη και Ιστορία και Πολιτιστική
κληρονομιά εις την Αθήνα. Διετέλεσε επί
5 χρόνια υπάλληλος της Ομοσπονδιακής
Βουλής της Γερμανίας και επί 30-ετίας
Διπλωματούχος Ξεναγός για όλη την Ελληνική Επικράτεια.
Περισσότερα: http://www.schizas.com
σ
σ
«
»
σ
σ
416 425-5728
Αυτή την καταστρεπτική δύναμι,
η οποία εξεδηλώνετο
διά παλινδρόμων κινήσεων
(άνω-κάτω ή εμπρός-πίσω),
ο ελλός άνθρωπος του ελληνικού χώρου παρωμοίασε με το
κοσκίνισμα (σήσις) του αλεσμένου σίτου και γι` αυτόν τον λόγο
«σεισμόν» την ωνόμασε. Αλλά
και ως αρότης την κίνησι «εμπρός
–πίσω» του αρότρου και των βοδιών
άρο-σιν ωνόμασε. Τέλος ως χειρώναξ
το «σκάπτειν», δηλαδή τις κινήσεις
επάνω-κάτω ή εμπρός –πίσω και την
δι` εργαλείων παραγωγή του επιθυμητού αποτελέσματος τα εξέφρασε πάλι
διά του «Σ». Το συμπέρασμά μου
είναι, ότι ο φθόγγος «Σ» εστερέωσε
πολλές έννοιες, οι οποίες ως εκ της
φύσεώς των ή υπήρξαν ασταθείς
ή εσχηματίσθησαν διά παλινδρόμων κινήσεων και απέκτησαν
μορφή. Θα δώσω μερικά
παραδείγματα αναλύοντας
λέξεις ή καλύτερα αναγιγνώσκοντας τα
γράμματα αυτών.
λασσα είπε μόνη της το όνομά της: «ΑΛΣ».
Ο ελληνικός χώρος υπέφερε επίσης υπό
σεισμών. Στα έγκατα της αρχαιότερης χώρας της γης οι δονήσεις του Εγκέλαδου δεν
σταματούσαν ποτέ. Τα ηφαίστεια επίσης,
π.χ. Αιγίνης, Μεθάνων, Μήλου, Κιμώλου,
Πολυαίγου, Φολεγάνδρου, Θήρας, Νισύρου,
Κω, Τρωάδος, Μυτιλήνης, Χίου, Οξυλίθου,
Λήμνου, Ίμερου, Σαμοθράκης, Φερρών και
άλλα υποθαλάσσια ή εσβεσμένα από τα
πανάρχαια χρόνια προκαλούσαν επίσης σεισμούς με φοβερούς υποχθόνιους ήχους αλλά
και τρομερές εκρήξεις λάβας, σποδού και
ροής διάπυρων ποταμών.
Αυτή την καταστρεπτική δύναμι, η οποία
εξεδηλώνετο διά παλινδρόμων κινήσεων
(άνω-κάτω ή εμπρός-πίσω), ο ελλός άνθρωπος του ελληνικού χώρου παρωμοίασε με το
κοσκίνισμα (σήσις) του αλεσμένου σίτου και
γι` αυτόν τον λόγο «σεισμόν» την ωνόμασε. Αλλά και ως αρότης την κίνησι «εμπρός
–πίσω» του αρότρου και των βοδιών άρο-σιν
ωνόμασε. Τέλος ως χειρώναξ το «σκάπτειν»,
δηλαδή τις κινήσεις επάνω-κάτω ή εμπρός
–πίσω και την δι` εργαλείων παραγωγή του
επιθυμητού αποτελέσματος τα εξέφρασε πάλι
διά του «Σ». Το συμπέρασμά μου είναι, ότι
ο φθόγγος «Σ» εστερέωσε πολλές έννοιες,
οι οποίες ως εκ της φύσεώς των ή υπήρξαν
ασταθείς ή εσχηματίσθησαν διά παλινδρόμων
κινήσεων και απέκτησαν μορφή. Θα δώσω
μερικά παραδείγματα αναλύοντας λέξεις ή
καλύτερα αναγιγνώσκοντας τα γράμματα αυ-
Η Συνέχεια Στο Επόμενο
Την Πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω!
hellenic way
Autumn Equinox, 2016
20
Η συμβολή της Ελληνίδας στον πόλεμο του 1940
Οι Ελληνίδες πολέμησαν σαν αντάξιες
κόρες των προγόνων τους, για την ΕΛΛΑΔΑ
την ΤΙΜΗ και την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!
Είναι αξιοθαύμαστος ο τρόπος που ανταποκρίθηκαν οι γυναίκες εκείνης της εποχής στο κάλεσμα
της πατρίδας . Οι γυναίκες αυτά τα τρυφερά αδύναμα πλάσματα, εκτός από μανάδες, σύζυγοι και
νοικοκυρές ήταν οι αφανείς ηρωϊδες του έπους
του ’40.
Οι γυναίκες των πόλεων ανέλαβαν την φροντίδα και την προφύλαξη των αντρών από τα κρυοπαγήματα. Οι Ελληνίδες νοσοκόμες δούλεψαν με
ηρωισμό και αυταπάρνηση και πολλές έπεσαν την
ώρα του καθήκοντος κατά την διάρκεια των βομ-
βαρδισμών νοσοκομείων και πλοίων που
μετέφεραν τραυματίες. Πολλές εύπορες
γυναίκες, έδωσαν χρήματα και κοσμήματα
για να βοηθήσουν τον αγώνα του Ελληνικού στρατού.
Οι με αυτοκρατορικά διατάγματα διωγμοί των Ελλήνων (εθνικών) από το χριστιανικό ιερατείο την εποχή της ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (Βυζάντιο)
Στα μετόπισθεν οι γυναίκες αντικαθιστούν τους
άντρες που έχουν επιστρατευθεί και πλέκουν μέρα
νύχτα χωρίς σταματημό μάλλινα για τους στρατιώτες.
Τα παρακάτω είναι αυτοκρατορικά διατάγματα από την εποχή του Βυζαντίου με τα οποία δίνονται οδηγίες
προς τους τοπικούς άρχοντες για το πως θα εξαλείψουν τους “Έλληνες”. Σαν Έλληνες θεωρούνται αυτοί που
δεν ασπάστηκαν τον χριστιανισμό αλλά συνέχιζαν να εξασκούν την προγονική τους Ελληνική θρησκεία και
να διαβάζουν και να μελετούν αρχαία κείμενα φιλοσόφων.
Εντύπωση προκαλεί η φράση “διαπράττουν την ασέβεια του Ελληνισμού“! Ο ορισμός του
μίσους! Απολαύστε
528 Με έδικτο του αυτοκράτορος Γιουτπράδα-Ιουστινιανού, καταργούνται οι εξόριστοι στην
Αντιόχεια Ολυμπιακοί Αγώνες. Ο ίδιος έχει ήδη νομοθετήσει να θανατώνονται με κατασπαραγμό
από θηρία, θάνατο στην πυρά, σταύρωση ή ξέσκισμα με σιδερόνυχα όλοι οι «καταγινόμενοι με
την μαγείαν, την μαντικήν, την γοητείαν και την ειδωλολατρίαν» και απαγορεύσει να διδάσκουν
«οι πάσχοντες από την ιερόσυλη ψυχική νόσο των Ελλήνων» δηλαδή οι Εθνικοί.
529 Με έδικτο του αυτοκράτορος Γιουτπράδα-Ιουστινιανού, κλείνει η Ακαδημία των Αθηνών και
κατάσχεται η περιουσία της. Οι επτά τελευταίοι διδάσκαλοι καταφεύγουν στον βασιλιά των Περσών Χοσρόη που τους δίδει έδρες στο Πανεπιστήμιο του Ιουντισαπούρ (Jundishapur).
Πολλά νεαρά κορίτσια γράφονται εθελόντριες
στον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό και γίνονται νοσοκόμες.
540 Η ελληνική Ιατρική έχει ήδη απαγορευθεί ως «γνώση του Διαβόλου» και τα συγγράμματά
της έχουν ήδη χαθεί για πάντα στη φωτιά των χριστιανών. Με μόνη θεραπευτική μέθοδο την.
αφαίμαξη και το διάβασμα εξορκισμών, αρχίζει στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία η μεγάλη
επιδημία που υπολογίζεται (Panati Charles, 1989) ότι εξόντωσε 100 εκατομμύρια ανθρώπους. Η
Εκκλησία βγαίνει παρόλα αυτά κερδισμένη, καθώς αποδίδει την επιδημία στην οργή του Θεού
για την επιβίωση των «αιρέσεων» και της «ειδωλολατρίας».
Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ το 395 μχ
Άλλες που βρίσκονται κοντά στην πρώτη
γραμμή, οι Ηπειρώτισσες κι οι γυναίκες της Δυτικής Μακεδονίας, μεταφέρουν πολεμοφόδια και
τρόφιμα στους στρατιώτες μέσα στα χιόνια, στα
δύσβατα μονοπάτια των κακοτράχαλων βουνών,
εκεί που τα ζώα αρνούνται να προχωρήσουν, αλύγιστες βουβές, με αδάμαστη θέληση και ηρωϊκή
αυτοθυσία. Αργότερα όλος ο κόσμος θα υποκλιθεί
μπροστά στην αδάμαστη Ελληνική ψυχή τους!
Ο πολυάριθμος Γοτθικός στρατός ήταν βαρέως εξοπλισμένος αλλά δυσκίνητος γιατί περιελάμβανε σμήνη πεινασμένων παιδιών γυναίκες και άμαξες για την μεταφορά των κλοπιμαίων. Έμοιαζε
με ένα κινητό στρατόπεδο. Στο στρατό συμμετείχαν και πλήθη φανατισμένων μοναχών για την
καταστροφή των Ελληνικών ναών και τον σφαγιασμό των ΄΄ μιαρών και δαιμονισμένων Ελλήνων΄΄.
Η ετερόκλητη αυτή στρατιά με αρχηγό τον Αλάριχο ξεκίνησε από την Θράκη προχώρησε δια
μέσου της Μακεδονίας και της Θεσσαλίας και τον Νοέμβριο του 395 μ Χ έφθασε στις Θερμοπύλες
΄΄ τις πύλες της Ελλάδας ΄΄ που από αυτό το σημείο άρχιζε τότε η επαρχία της Αχαΐας που διατηρούσε ακόμα ζωντανή την προγονική της δόξα στις τέχνες και τα γράμματα. Από τις Θερμοπύλες
ο χείμαρρος αυτός έφθασε στην Βοιωτική πεδιάδα και πολιόρκησε και λεηλάτησε την Θήβα και
αφού εξαφάνισε πόλεις της Βοιωτίας εισήλθε στην Αττική. Όταν είδε ο Αλάριχος από μακριά τον
Παρθενώνα από θαυμασμό και σεβασμό στην προσφορά της Αθήνας στον πολιτισμό δεν της
δημιούργησε κανένα πρόβλημα.
Η συνέχεια στο επόμενο
Μήγαρις ἔχω ἄλλο στὸ νοῦ μου πάρεξ ἐλευθερία καὶ γλώσσα; Δ. Σολωμός