Transcript Bouke `s Babbel

Bouke ’s Babbel
²
Ontmoetingen
Het is voor mij maar vijf minuten fietsen naar het
CVVO-complex. Maar elke keer wanneer ik naar CVVO 1
– Zeerobben wil, lijkt het alsof er iets tussen komt.
Afgelopen zaterdag moest de studentenwoning van een
van onze zonen leeggehaald worden omdat hij gaat
emigreren.
Een week eerder heb ik wél een Zeerobbenteam in
actie gezien. Op een bijveld speelde B1 hier in het
vertrouwde groen-wit en ze veegden CVVO van de mat.
Aan de overkant leek de Zeerobben-grensrechter op
Wiebe of Sjoerd ten Hoeve.
Langzaam maar zeker merk ik: hoe jonger de Robben
hoe meer ik er van vervreemd. Toch kijk ik regelmatig
op de Zeerobbensite om een beetje op de hoogte te
blijven. Soms zie ik iets leuks in het clubfoto-archief.
Soms hoor ik iets van mensen die ik tegenkom. Laatst
waren hier Harlinger schilders aan het werk. De oudste
moest niet zoveel van Zeerobben hebben en kon de
naam Zeerobben zelfs niet over zijn lippen krijgen. Hij
had het over “die groenen”. De schilder vertelde me
een ongeloofwaardige gebeurtenis die plaats zou
hebben gevonden na een juniorenwedstrijd in
Harlingen.
Zijn verhaal deed me denken aan een uit de hand
gelopen ontgroening bij studenten in Groningen. Daar
werd een jonge student dit jaar in elkaar geschopt door
oudere korpsballen. Hij liep behoorlijk letsel op. Op de
een of andere manier kwam de zaak een maand later
aan het licht want het is bij deze ballotageclubs
verboden om wantoestanden naar buiten te brengen.
Wanneer je dergelijke vernederende praktijken ontkent
of in de doofpot stopt lijkt het mij dat je als mensen
vervreemdt van elkaar. Laat mij dan maar een beetje
van Harlingen vervreemden.
De laatste keer dat ik in Tobbestad was is al weer even
geleden. Het was op de zaterdag van de Visserijdagen.
Er was veel volk op de been en ik ontmoette zelfs vier
(oud)zeerobben. Eerst liep ik Germ Knipper tegen het
lijf en vervolgens Frans Quisenaerts. Later in restaurant
Het Wad trof ik Bauke van de Pol.
Germ Knipper als zaalvoetballer.
Frans Quisenaerts (midden) kijkt in Tzummarum toe
hoe Dirk Schaap de hand schudt van scheidsrechter
Hannes Bruinsma.
Toevallig ontmoetten mijn vrouw en ik ook een paar
familieleden en met hen stapten we op een van de
vissersboten om mee te varen met de vlootschouw. Het
bleek dat we op een discoboot zaten, de HA 26. Op een
gegeven moment zei de DJ: ‘En dan nu uit de bundel
van Johannes de Heer liednummer 15.’
Verbaasd als ik was bereidde ik mij voor op een lied als
“Ruwe stormen mogen woeden, geen zee gaat ons te
hoog”.
Maar het bleek bepaalde Harlinger humor want na een
korte stilte galmde uit de speakers een oorverdovend
“Rock around the clock”.
’s Avonds liepen we terug
naar de Stenen Man waar de
auto stond. Vlakbij de
spoorwegovergang riep
iemand: ‘Hee Bouke!’
Ik wist niet waar de stem
vandaan kwam, het was ook
al een beetje schemerig.
Nieuwsgierig keek ik om me
heen en toen zag ik hem:
Jaap van der Veen. Hij hing
uit een raam tegenover de
spoorbomen. Ik zei: ‘Woonst
dou hier nou Jaap?’
We hadden nog een heel gesprek
en zo kwam ik te weten dat zijn
schoonzoon Klaas Pieter de Groot
is, dezelfde Klaas Pieter die ik
veertig jaar geleden het voetballen probeerde te leren toen hij een
kleine vuurvreter van 8 was.
Dat was een mooi moment van
herkenning in de Spoorstraat.
Ik had wel even door willen kletsen met Jaap maar we moesten
een paar familieleden op de bus
zetten in Zurich.
Jaap (linker foto) was ook een sterke zaalvoetballer.
Klaas Pieter (rechter foto) werd zijn schoonzoon.