Transcript Linkse liberalen weten wel hoe de hazen lopen

2
het gesprek
vrijdag 7 oktober 2016
Reformatorisch Dagblad
Vastberaden door
tekst Reinald Molenaar
beeld RD, Anton Dommerholt
Verandering komt er alleen als je zelf iets doet. Er moet gevochten
worden, aldus Henk Jan van Schothorst. De Transatlantic Christian
Council van de lobbyist kreeg afgelopen mei een raadgevende status
bij de Verenigde Naties. „Dat bereik je niet met neuspeuteren.”
H
et aantal documenten dat Henk
Jan van Schothorst stuurt ter
voorbereiding op het gesprek is
niet op de vingers van één hand
te tellen. Visiedocumenten, nieuwsbrieven,
artikelen, en na het interview ook foto’s uit
het familiearchief; het lijkt een onophoudelijke stroom. „Kijk maar of je er wat mee
kunt”, zegt hij erbij.
De gedreven persoonlijkheid, die herhaaldelijk opveert uit zijn stoel en net zo veel
met zijn handen praat als met zijn mond,
groeide op als zoon van een kaashandelaar
in Bodegraven. Hij was de derde in een
gezin van tien kinderen: acht jongens, twee
meisjes. Een foto van huize Van Schothorst,
waar hij geboren werd, heeft een prominente plaats in de woonkamer. „Bij dit
ronde raampje sliep ik. Mijn moeder woont
hier nog steeds. Mijn vader leeft niet meer.
Nee, ik moet zeggen: mijn vader leeft in de
hemel.”
na een halfjaar werken als thuisdocent bij
zendelingen in Guinee, ging hij in deeltijd
Europese Uniestudies studeren aan de Universiteit Leiden.
U had duidelijk iets in te halen.
„Ik denk dat de omwegen die ik heb gemaakt mijn vastberadenheid om dingen te
bereiken staalden. Juist omdat ze met extra
inspanningen bereikt moesten worden, was
er bij mijn geen twijfel of ik het zou redden.
Als ik a zeg, is er geen andere mogelijkheid dan dat z volgt. Op de lagere school
vroegen ze zich af wat er van mij terecht
moest komen. „Misschien mavo”, zeiden
ze. Uiteindelijk studeerde ik op mijn 32e
af met genoegen. Mijn scriptie ”Nederland:
Het buitenbeentje in de club van zes” –over
de wording van de Europese Economische
Gemeenschap– telde 224 bladzijden. Ik
wilde met iets stevigs aankomen.”
„Linkse liberalen weten
wel hoe de hazen lopen”
Op school gooide Henk Jan er met de pet
naar. „Ik vond andere dingen veel leuker
dan leren. En ik was niet goed in rekenen.
Ik kreeg het advies om naar de mavo te
gaan.” In de eerste klas op de Driestar in
Gouda bleef hij met 18 van de 24 leerlingen
zitten. Vader Van Schothorst stuurde hem
naar de leao. „Dat was niets voor mij. Ik
moest breien en koken, maar ik smeet het
–figuurlijk gesproken– allemaal vakkundig
het raam uit. Voor de Kerst zei ik tegen
mijn vader: „Als ik er met Kerst niet af ben,
ga ik zelf gewoon niet meer.””
De Groen van Prinsterermavo in Bodegraven bood redding. Daarna volgde hij de
havo aan de Driestar. „Toen kreeg ik het
belang van leren door.” Vervolgens ging
het snel. Van Schothorst deed de pabo
en volgde ondertussen de tweedegraads
lerarenopleiding geschiedenis aan de
Evangelische Hogeschool in Amersfoort.
Zijn eerstegraads haalde hij aan de Driestar
in Gouda. Na zijn militairedienstperiode en
U stuurde me een e-mail met daaronder
„de immer strijdbereide en inmiddels ook
-vaardige groeten.” Is dat een groet die u
vaker gebruikt?
Met een ferme klap in zijn handen: „Er
moet gestreden worden. We moeten de
barricaden op. Dat zag ik tijdens mijn werk
voor SGP-Europarlementariër Bas Belder.
Zeven jaar werkte ik voor hem en ik ervoer
de hartstochtelijke ijver van tegenpartijen
om hun mens- en wereldbeeld tot algemeen
geldende norm te verheffen. Maar als ik
thuis de heer des huizes wil blijven, moet
ik daarvoor vechten. Ik wil mijn kinderen
opvoeden zoals ik dat goed vind.
Na onze Brusselse tijd besloot ik om
samen met mijn bevriende toenmalige collega de Amerikaanse christelijke diplomaat
Todd Huizinga actie te ondernemen. We
richtten in 2013 de Transatlantic Christian
Council (TCC) op. Het doel is met een christelijk netwerk beleid te beïnvloeden met
name bij nauwelijks gecontroleerde inter­
Levensloop Henk Jan van Schothorst
Henk Jan van Schothorst
werd op 4 maart 1967
geboren. Na mavo en
havo volgde hij tijdens zijn
pabo-opleiding de lerarenopleiding geschiedenis. Hij
studeerde geschiedenis in
Leiden. Van 2000 tot 2007
was hij medewerker van
SGP-Europarlementariër
Belder. Daarna werkte hij
bij het Nederlands Instituut
voor Meerpartijen Democratie. In 2013 richtte hij met
Todd Huizinga de Transatlantic Christian Council op,
die als doel heeft te lobbyen
voor christelijke belangen.
Hij is getrouwd met Jolanda
Geluk en vader van zes
kinderen van 5 tot 17 jaar.
De familie is lid van de gereformeerde gemeente in hun
woonplaats Bodegraven.
nationale organisaties zoals de Verenigde
Naties, de Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa en Europese instellingen. Kernthema’s zijn de bescherming en
bevordering van leven, gezin en vrijheid.
In de VN-Mensenrechtenraad lag in
maart 2015 een ontwerpresolutie voor met
betrekking tot de rechten van het kind. De
voorgestelde tekst bevatte onder andere de
woorden dat de raad „benadrukt dat staten
de primaire verantwoordelijkheid hebben
om de rechten van het kind te respecteren,
beschermen en tegemoet te komen.” En:
„roept staten op tot het verplichten van
alomvattend op feiten gebaseerd onderwijs
over de menselijke seksualiteit.” Dat moet
je eens op je laten inwerken. Ik schrok me
naar. Dat betekent dus dat de staat en niet
de ouder bepaalt wat goed is voor het kind.
In Amerika heeft president Obama in mei
een oekaze doen uitgaan naar scholen dat
transgenders gebruik mogen maken van
alle faciliteiten voor de andere sekse: toiletten, kleedkamers, douches. Als scholen zich
daar niet aan houden, heeft dat gevolgen
voor hun toelage. Je moet er toch niet aan
denken dat dat gebeurt op de school van
jouw dochter? De proclamatie is trouwens
niet eens door het Congres gegaan en is nu
onderwerp van juridische discussie. Obama
maakte gebruik van een wet uit 1974 om
dit door te drukken.
De TCC heeft op de eerdergenoemde citaten een amendement ingediend: „Erkent
dat staten ook een verantwoordelijkheid
hebben...” en: „raadt staten aan het geven
van seksuele voorlichting op scholen in
overweging te nemen.” Zulke veranderingen komen alleen tot stand als je zelf wat
doet. En we moeten wel, want ik wil niet
via de brievenbus te horen krijgen hoe ik
het hier in huis doen moet.”
Dat is toch ook niet het geval?
„Nu nog niet, maar het kan zomaar gebeuren. In Duitsland geldt de schoolplicht.
In Nederland hebben we gelukkig leerplicht. Een Duitse vader heeft drie weken
gevangen­gezeten omdat hij zijn kind thuishield van lessen rond seksuele opvoeding
die in zijn ogen niet goed waren voor zijn
kind. Zoiets gaat helemaal over de vraag:
wie is de eerst verantwoordelijke bij opvoeding, de ouders of de staat? We moeten
waakzaam zijn. Wakker. Oplettend.
Voordat je het weet, ben jij abnormaal als
je vindt dat je dochter niet met het andere
geslacht mag douchen. In ons parlement
letten CDA, CU en SGP wel op, maar de laag
waarop ik me richt, is minder doorzichtig.
De Verenigde Naties kennen geen parlementaire controle. Het zijn de niet-gouvernementele organisaties, ngo’s, die druk
uitoefenen op bepaalde thema’s. Linkse
liberalen weten wel hoe de hazen lopen, ze
snappen het spel. Veel internationale organisaties maken bovennationaal afspraken
met regeringen. Dat hoeven geen bindende
regels te zijn, maar ze worden vaak wel
onder­deel van het gewoonterecht. Nu wij
nog. Met de TCC zijn we goed op weg.”
Wat heeft de TCC tot nu toe bereikt?
„We zijn begonnen met de ontwikkeling
van een internationaal netwerk van bij
overheidsbeleid betrokken christenen. Hiervoor belegden we twee grote internationale
conferenties, in Brussel en Washington. Dat
bleek duidelijk te voorzien in een behoefte.
3
vrijdag 7 oktober 2016
Reformatorisch Dagblad
omwegen
jaar. En ik ben lobbyist voor het gezin, dus
ik moet het in mijn eigen gezin ook goed
doen. Gelukkig hebben de kinderen nooit
geklaagd over bijvoorbeeld het feit dat we
geen grote vakanties kunnen houden.
De Heere heeft vaak op wonderlijke wijze
uitkomsten gegeven, altijd als de nood het
hoogst was.”
Bent u een leider?
„Als kind was ik dat zeker niet. Althans, ik
was me er niet van bewust. Ik voelde me
vooral een allemansvriend, maar wist wel
wat ik wilde.
Leider word je in sommige situaties
vanzelf, heb ik ontdekt. Door jezelf te
blijven in de groep. Tijdens mijn opleiding
tot onderofficier heb ik dat heel duidelijk
ervaren. Ik was de enige die bad voor mijn
eten. Van de jongens had ik respect, maar
de instructeurs pikten mij er nogal eens
uit. Zij wilden eenheidsworst. En ja, dan is
er bij de inspectie altijd wel een stukje op
je gezicht niet goed geschoren. Het maakte
mij niet uit.
Als je zelf steevast doorgaat, sluit de groep
zich uiteindelijk bij je aan, ontdekte ik tot
mijn verbazing. De groepscommandant zei
tijdens mijn afscheid: „Je kwam hier als
buitenbeentje, maar je gaat weg als middel­
punt van de groep.””
Wat kunnen wij de komende jaren van u
verwachten?
„Ik heb de ambitie om met de TCC een effectief christelijk geluid te laten horen bij
overheden en internationale organisaties
met de hulp van christelijke experts die
betrokken zijn bij het overheidsbeleid.
Met de TCC heb ik het recht om te
amenderen en heb ik spreekrecht tijdens
vergaderingen. Ook kan ik zogenoemde
side events organiseren. Als er bijvoorbeeld
een belangrijk overleg over het transgendervraagstuk plaatsvindt, mag ik een
bijeenkomst voor diplomaten en ambtenaren beleggen waarin ik mijn visie daarop
toelicht. Daarvoor is wel het nodige geld
nodig. De auto staat klaar, de chauffeur zit
erin en heeft een rijbewijs, maar er is niet
altijd benzine.
Mensen snappen soms niet wat ik aan het
doen ben met mijn counciltje. Maar als ze
denken dat ik aan het neuspeuteren ben,
hebben ze het mis. Zo kom je echt de VN
niet binnen. Het is keihard werken en kansen benutten. Ora et labora, is mijn devies.
Bid en werk.”
Verder beïnvloedt de TCC gericht internationaal beleid en is hij inmiddels officieel
erkend als raadgevende organisatie bij de
OVSE en de VN.
Tegelijk lagen we overhoop met de Belastingdienst nadat we een ANBI-status hadden aangevraagd. De Belastingdienst vond
dat wij vanwege ons christelijk uitgangspunt niet opkwamen voor de belangen van
iedereen en dat we dus geen recht hadden
op de status. We hebben steeds Amnesty
International als voorbeeld gebruikt en
zijn na 2,5 jaar door het hof in het gelijk
gesteld. Alle lof voor mijn vrouw, die van
de begroting van ruim 100.000 euro alles
kon verantwoorden. De zaak kostte ons wel
tienduizenden euro’s en ik heb zelf geen
enkel inkomen uit de TCC getrokken.”
Uw vrouw werkt vier dagen per week.
Hoe is dat voor u?
„Als je iets wilt opzetten, moet je daar
helemaal voor gaan. Mijn vrouw geeft mij
de mogelijkheid om lange werkweken te
maken. Ze werkt sinds anderhalf jaar in
het officemanagement bij een Amerikaans
bedrijf en heeft het heel goed naar haar zin.
Het werk past helemaal bij haar.
Maar we hebben ook een gezin van zes
kinderen in de leeftijd van vijf tot zeventien
Wie is God voor u?
„Mijn Redder, mijn Uithelper, mijn Toeverlaat, mijn Lied en mijn Psalmgezang.
Tijdens de aanvraag van de raadgevende
status in mei in New York kwam het erop
aan. Ik ben die ochtend op mijn knieën
gegaan en heb gezegd: „Heere, is het nu
mijn zaak of Uw zaak? Ik word er niet beter
van. Het gaat toch om Uw eer?” Vervolgens
was het alsof alles van me afviel. Het werd
overgenomen.
In de commissie die de aanvraag behandelde zat een man die zich niet uitliet over
wat hij zou stemmen. Alles waar de geur
van christelijk aanhing, sloeg hij af. Ik had
met vertegenwoordigers van veel landen gesproken, maar met hem niet. Toen de TCC
bijna aan de beurt was, stapte hij op. Net
nadat de aanvraag goedgekeurd was, kwam
hij weer binnen.
Psalm 3 zingt: Gij zijt het Schild dat mij
bevrijdt. Dat ervaarde ik aan den lijve. Het
grootste wonder is wel dat woordje mij.”