Transcript Dean: “Let`s shoot less, but hit the target more”

3
Top 100
11
“10 biertjes?” 5 Stealing
Rector Letschert in Opzij Top 100
UM-studenten over drankgebruik
Catering staff see cutlery
van invloedrijkste vrouwen
en gemiste tentamens
disappearing all the time
7
US President
UCM student: “I can´t vote for
someone I don´t believe in”
7
www.observantonline.nl
Onafhankelijk weekblad van de Universiteit Maastricht | Redactieadres: Postbus 616 6200 MD Maastricht | Jaargang 37 | 13 oktober 2016
Prof. René de Groot gaat met pensioen maar stopt niet met werken. Lees het afscheidsinterview op pagina 8-9 Foto: Loraine Bodewes
nl
“Als BSA nodig is, doe je iets verkeerd” eng
Er komt geen bindend studieadvies
in het eerste jaar bij de FHML.
Decaan Albert Scherpbier is principieel tegen
het systeem. De vraag kwam dinsdagmiddag in
de faculteitsraad ter sprake.
Mirjam oude Egbrink, directeur van het facultaire onderwijsinstituut, koestert eveneens
“twijfels over de toegevoegde waarde van een
BSA”, liet ze weten. “Bij geneeskunde zou het
effect beperkt zijn omdat we daar in het eerste
jaar maar een uitval van 3 procent kennen, dus
dan levert een BSA niet veel op. Bij biomedische
wetenschappen en bij gezondheidswetenschap-
pen is de uitval hoger, maar daar zitten weer
veel uitgelote ‘parkeerstudenten’ bij die, zodra
ze kunnen, geneeskunde gaan doen; die uitval
beperk je evenmin met een BSA.”
De faculteit voelt veel meer voor een betere begeleiding door middel van mentoren; daar wordt
aan gewerkt. Decaan Albert Scherpbier verklaarde dat hij een BSA “principieel een slecht
idee vindt. In principe halen we hier intelligente
mensen binnen. Dan moet je het programma zo
inrichten dat die mensen er doorheen kunnen
komen. Als je een BSA nodig hebt, doe je iets
verkeerd in je onderwijs.”
WB
Disputen ondertekenen gedragscode wèl
De verzamelde onafhankelijke disputen in de
koepel Onafhankelijk Maastricht conformeren
zich wèl aan de Gedragscode Introductietijd die
ook door de grote studentenverenigingen Koko,
Saurus, Tragos en Circumflex wordt ondertekend. In Observant 6 verklaarde de directeur van
het studentenservicecentrum Pascal Breuls dat
dat niet het geval was.
Daarom, zo zei hij, werd het tijd dat Onafhankelijk Maastricht (OM) mee ging doen. Rector
Letschert voegde daar tijdens het gezamenlijke
interview met enige nadruk aan toe dat er geen
sprake van vrijwilligheid kon zijn. Maar, zo verklaart OM-secretaris Eva van Oorschot (zie brief
op pagina 10), “wij ondertekenen die verklaring
al sinds 2011, elk jaar met alle aangesloten dis-
puten tijdens een speciale bijeenkomst in mei of
juni in het SSC. Daar is Pascal Breuls ook bij. Dus
ik begrijp echt niet waar ze het over hebben.”
Breuls geeft desgevraagd toe dat hij zich vergist
heeft. Als verklaring voert hij aan dat hij het de
afgelopen weken heel druk heeft gehad. “In de
afgelopen weken heb ik met de vier grote verenigingen over de affaires in Groningen gesproken,
daar was OM niet bij, en er speelde een incident
tijdens de ontgroening bij Tragos; dat hebben we
onderzocht en op heel korte termijn komen we
daar met een verklaring over. In alle drukte heb
ik OM, die ik sowieso niet zo vaak spreek, over
het hoofd gezien. En voor de goede orde, ik was
de laatste keer niet aanwezig bij de ondertekening van de gedragscode door de disputen.” WB
New strategic plan for FASoS
Dean: “Let’s shoot less,
but hit the target more”
A third bachelor’s degree by 2019, 2100
students in 2021, more time for research, a
reduction in work pressure and more opportunities for career development, not only by
means of promotion to more full and associate
professorships, but potentially also through
the introduction of teaching careers. These are
some of the plans set down in Smart Choices,
the new strategic plan of the Faculty of Arts
and Social Sciences.
Smart is, along with quality and sustainability, an important term in the strategic plan, to
which both staff and students contributed via
brainstorming sessions and workshopping days.
“It emerged bottom up”, says FASoS dean Sophie
Vanhoonacker. “The good thing is that people
often said the same things. Not only will PBL
remain the cornerstone of the education we
offer, but there is also a need to look beyond the
borders of your own department or study programme.”
Making smart choices means investing the
available time, money and knowledge wisely.
Or, as Vanhoonacker explains: “We’re setting
the bar high, but because there’s no additional
money we have to make better choices. How
can we achieve our ambitions without people
ending up burnt out?” Sometimes this is not
about doing more, but about doing less. “We’ve
hired an educational expert to look at the way we
assess students. It turns out that in some blocks
there are two, three, sometimes even four assessments. But more is not necessarily better, so we’re
going to address that. Another example: our writing coach has considered the way we teach academic writing. His advice was, don’t immediately
give big assignments in the first year; build it up
slowly instead. That not only makes more sense
pedagogically, but also eases the work pressure.”
Smart choices are important when it comes to
research, too: “In the coming years we again want
to bring in external research grants. And yes,
we’re making ourselves vulnerable by naming
exact targets [five Venis, two Vidis, one Vici and
2 ERC grants, as well as a Horizon application –
Ed.]. We’ll be looking much more purposefully
at who is a suitable candidate for which grant.
Those employees will be given extra time to prepare their applications. Our motto is to shoot
less, but hit the target more.”
A third bachelor’s programme, set to be launched
by September 2019, should help to reverse the
trend of declining student numbers. The faculty
To be continued on page 5
2 | Observant 7 | 13 oktober 2016
nieuws
Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder
Naam: Gerard van der Velden
(21, Venray) * In het
onomics and Business,
dagelijks leven: tweedejaars Ec
rgerlijke staat: sinds 2,5
en wedstrijdroeier Saurus * Bu
plaats: Maastricht
jaar samen met Nienke * Woon
“Volgens mij
was ik geen
chagrijnige puber,
maar misschien
moet je dat
aan mijn moeder
vragen”
Tokio 2020, ik kom er aan. Dat is echt de grote droom,
de ultieme beloning. Maar misschien wel wat ambitieus. Sinds
drie jaar ben ik wedstrijdroeier bij Saurus. Eerst in een ploeg
van vier, later alleen. Van de zomer ben ik naar het WK Studentenroeien in Polen geweest. Een fantastische ervaring. Het is zo
groot, mensen komen vanuit Australia en Canada. Maar om mee
te kunnen draaien met de top, moet ik technisch en fysiek nog
een stuk sterker worden. Daar moet je veel tijd in investeren – ik
train nu tien keer per week twee uur – en veel voor laten. Gelukkig vind ik trainen erg leuk en de spanning van de wedstrijd
fantastisch. Het is verslavend.
Ik ben vernoemd naar… Mijn opa van vaderskant. Ik heb
een goede band met al mijn opa’s en oma’s, ze woonden vroeger allemaal dicht bij ons de buurt. We zagen ze zeker een paar
keer per week. Wij naar hen, zij naar ons. Mijn oma toverde
altijd snoepjes uit haar jaszak tevoorschijn. Nu zie ik ze een
stuk minder. Roeiwedstrijden zijn in het weekend, dus ik heb al
moeite om mijn moeder regelmatig te zien.
Op mijn nachtkastje ligt.. The mind’s eye van Oliver Sacks,
verhalen over mensen met een psychische stoornis. Bijvoorbeeld
een vrouw wier hersenen de beelden die ze binnenkrijgt niet
goed verwerken. Ze kan een krant voor een laptop aan zien. De
schrijver probeert te ontdekken hoe zij leeft. Ik lees wel romans,
maar non-fictie heeft de voorkeur. Vooral over economie, politiek en geschiedenis – ik vind het interessant om te zien hoe
dingen vanuit het verleden zijn gegroeid.
Mijn vriendin klaagt dat ik geen tijd voor haar heb.
Gelukkig niet. Zij zit ook bij Saurus, was vorig jaar wedstrijd-
Foto: Loraine Bodewes
commissaris en coacht nu een ploeg, dus ze weet hoe het werkt.
Ze staat volledig achter me. We leerden elkaar kennen toen zij
de ‘stuur’ van onze boot was. Na een tijdje hebben we het de
ploeggenoten verteld, die hadden al een vermoeden. Nienke is
intelligent, ik kan heel prettig met haar praten en ze is heel open.
Een mooie aanvulling op mijn gesloten Limburgse karakter.
Grootste ergernis? Mensen die hun mening geven zonder
dat ze veel van het onderwerp weten. Een sterke mening hebben
is prima, maar graag wel met onderbouwde argumenten.
Mijn broer en ik zijn twee handen op één buik. Ja,
ik heb het heel leuk met hem. Altijd al, vroeger speelden we
samen in de zandbak, later stonden we met z’n tweeën op het
hockeyveld. Toen we een jaar of 15, 16 waren – hij is twee jaar
ouder – waren we altijd aan het stoeien, elkaar tikken aan het
geven. Gewoon voor de lol. Dat is iets wat je met je zussen – ik
heb er twee, één ouder, één jonger – niet doet. Nu werkt hij in
een restaurant op Bonaire dus moeten we het doen met What’s
App en Skype. Ik heb er helaas nog niet het geld voor om hem op
te zoeken.
Ik bel mijn moeder als… Ik bel haar voor de meest uiteenlopende zaken. Een praktische vraag of goed advies. Ik lijk meer
op haar dan op mijn vader. Hij is een doener, wij zijn meer denkers. We delen de liefde voor de sport, mentale veerkracht – ik
kan tijdens het trainen heel diep gaan, ook als het pijn doet – en
onze bedachtzaamheid.
Ik was een chagrijnige puber. Volgens mij niet, maar
misschien moet je dat aan mijn moeder vragen. Mijn ouders
waren soepel als het om uitgaan ging, maar streng wat betreft
school. Dat moest fatsoenlijk gedaan worden. Dat had ik ook wel
nodig, ik was een tikje lui. Was het schoolwerk af, dan mocht je
uit.
Ergste wat me ooit is overkomen. [Stilte] Dat mijn
ouders zijn gescheiden toen ik een jaar of vijftien was. Het zat er
aan te komen, ze hadden vaak ruzie. Het contact met mijn vader
is sindsdien slecht.
Over tien jaar… hoop ik terug te kijken op een mooie
roeicarrière. Of ik daarvoor ook mijn studie zou stoppen? Dat
vind ik heel moeilijk, ik denk dat ik dat pas echt weet als ik
voor de keuze sta. Wat ik buiten roeien zou willen doen, weet ik
trouwens nog niet. Ik koos voor International Business vanwege
de inhoud, niet de toekomstige baan. Ik ben geswitcht naar
Economics And Business na een negatief studieadvies doordat ik
struikelde over Quantative Methods. Ondernemen lijkt me leuk,
maar hoe dat er precies uit zou zien… Verder hoop ik nog samen
te zijn met Nienke. Of we kinderen hebben? Poeh, dat duurt nog
wel even. Wel een hond.
Op de bucket list. Op vakantie buiten Europa. Mijn ouders
hadden een eigen bedrijf dus vroeger gingen we nooit lang weg.
Ik ben heel benieuwd naar Noord-Amerika. De Westerse wereld,
dus bekend, maar toch heel anders dan Europa.
Favoriete speelgoed als kind? Lego, absoluut. Eerst de
gewone, later de technische variant. Ik was altijd bezig met grote
projecten, een hotel of een museum bouwen.
Cleo Freriks
13 oktober 2016 | Observant 7 | 3
nieuws
Tweede proef met filmen colleges FHML
De FHML gaat opnieuw een proef doen met
het opnemen van colleges, maar nu veel breder
opgezet. Een eerdere pilot is niet helemaal goed
verlopen, zegt de directeur van het onderwijsinstituut, Mirjam oude Egbrink. Bemenst gebruik
van camera’s bij alle facultaire colleges zou
zeven ton kosten.
Oude Egbrink meldde afgelopen dinsdag aan
de faculteitsraad dat bij de pilot in een blok in
de bachelor gezondheidswetenschappen “niet
alles was opgenomen en ook niet alles goed was
opgenomen”. Met die beperking had toch nog 57
procent van de studenten de opnames gebruikt,
“en de studenten waardeerden het”. Onder de
docenten was iets minder enthousiasme, die
hadden wat “problemen met loopmicrofoons en
dat ze zichzelf live op een scherm konden zien,
maar over het algemeen waren ze neutraal tot
positief ”.
Gingen er minder studenten naar de colleges,
wilde de raad weten. “Dat is niet onderzocht”,
verklaarde Oude Egbrink.
De nieuwe proef, na de jaarwisseling, omvat veel
meer colleges bij alle drie de facultaire bachelors.
Daarna wordt besloten of en hoe uitgebreid de
faculteit deze praktijk gaat invoeren. Want de
kosten zijn aanzienlijk, legde Oude Egbrink
uit. Opnames in alle colleges bij alle bachelors
met een vaste onbemande camera, zodat ook
pauzes worden opgenomen en de docent niet in
alle bewegingen door de camera wordt gevolgd,
vergen een investering van 70 duizend euro.
Komt er wel toezichthoudend personeel, dan
loopt dat bedrag op tot drie ton. Wordt het vervolgens uitgebreid tot de masters, dan kost het
zeven ton.
“Dat is heel veel geld”, zei Oude Egbrink, “en we
willen een gefundeerd besluit nemen. Het faculteitsbestuur ziet het als dienstverlening aan de
studenten. Misschien is het ook mogelijk om
alleen de slides met de stem van de docent eronder ter beschikking te stellen.”
Wammes Bos
Kweekkip, kweekgehakt, de
concurrentie zit niet stil
Ravioli van Bresse kweekkip, diervriendelijke fois
gras (foto), medicinale rijst met vleesbonen. Zie
hier een greep uit de dertig futuristische kweekvleesgerechten, die deel uitmaken van de expositie Meat the future in het Cube Design Museum
in Kerkrade. Ze zijn bedacht door een team van
onder meer koks, ontwerpers, kunstenaars. Met
de tentoonstelling wil het museum een publieke
discussie over kweekvlees aanwakkeren.
Afgelopen maandagavond (10 oktober) is de
expositie officieel geopend. Dat gebeurde in aanwezigheid van alle negentig deelnemers aan het
Tweede Internationale Symposium over Kweekvlees - van zondag tot dinsdag in Maastricht. De
kop van het persbericht luidde: Kweekvlees over
vier jaar thuis op het menu?.
Zo’n vaart zal het niet lopen, zegt Mark Post, die
in 2013 in Londen de eerste gekweekte hamburger aan de verzamelde wereldpers toonde. “Het
kweekvlees is over vier jaar nog te duur voor de
supermarkt maar in bepaalde restaurants kun
je ‘m dan al bestellen. Hij zal rond de elf euro
kosten.”
Post, UM-hoogleraar vasculaire fysiologie, is al
lang niet meer de enige die onderzoek doet naar
kweekvlees. Het Israëlische bedrijf SuperMeat
is afgelopen zomer, na een geslaagde crowdfunding, het lab in gedoken om kip te maken. En
het Amerikaanse biotechbedrijf Memphis Meats
heeft in maart al de eerste kweekgehaktbal in
de pan gegooid. “Op het symposium werd me
duidelijk dat ook in Zuid-Korea een bedrijf is
opgestart.”
Voelt Post de concurrentie in zijn nek? “Kijk, wij
waren de eersten, en dat blijven we. En daar krijgen we ook de erkenning voor. Dat is egostrelend
maar niet meer dan dat. Het gaat om de milieuproblemen die we willen oplossen. Hoe meer
mensen hieraan werken, hoe beter. Bovendien
zal het, gezien de geografische verspreiding, nog
Als ik ’s ochtends naar kantoor fiets ben ik
vaak trots dat ik bij de Universiteit Maastricht
werk. Voor een deel heeft dat te maken met
het gebouw waar ik bijna dagelijks naar binnen
wandel. Op de Grote Gracht, net achter het
Vrijthof, staats namelijk het Huis Soiron, een
zogenoemd stadspaleis uit de achttiende eeuw.
Huis Soiron is een van de statigste gebouwen van Maastricht. De rijkversierde gevel in
laat-classicistische stijl met balkon en Ionische
pilasters herinnert aan een tijd van weelde. Het
voelt dan ook altijd weer bijzonder om door de
oude koetspoort naar mijn kamer te lopen die
achter het imposante middenrisaliet ligt.
In de achttiende eeuw hielden stadspaleizen
niet op bij de gevel. Minstens zo indrukwekkend waren de grote binnentuinen die toen
nog overal in Maastricht te vinden waren. Wie
oude kaarten van de stad bekijkt, zal zien dat
UM-rector Rianne
Letschert in Opzij
Top 100
Rector Rianne Letschert is opgenomen in de
Opzij Top 100 van invloedrijkste vrouwen in
Nederland. In de categorie Onderwijs & Wetenschap staat zij op plaats zeven. Vorig jaar was
ze nog runner up, ofwel aanstormend talent dat
kans maakt op een plaatsje in de Top 100.
De Top 100 bestaat uit tien top-10 lijsten in verschillende categorieën, onder andere Cultuur en
Media, Gezondheidszorg, Politiek, Openbaar
Bestuur en Goede Doelen. Het feministisch
maandblad raadpleegde vijftig deskundigen die
keken naar absolute’ invloed (de macht die een
functie met zich meedraagt), naar hoe ze die
gebruiken en naar hoe zichtbaar de vrouwen
zijn.
De machtigste vrouw op dit moment is volgens
Opzij José van Dijck, president van de KNAW
(Koninklijke Nederlandse Akademie van
Wetenschappen) en hoogleraar vergelijkende
mediawetenschappen aan de Universiteit van
Amsterdam. Zij staat zowel op de eerste plaats
in de totale lijst, als in de categorie Onderwijs &
Wetenschap.
RJ
Error op de
profielpagina
Foto: Cube Design Museum
wel even duren voordat we in elkaars vaarwater
terechtkomen. Maar goed, toch is het aardig als
je de eerste bent die kweekvlees op grote schaal
kan produceren.”
Dat laatste moet nog blijken. “De grootste schaal
die we nu hebben is een bioreactor van vijf liter
en we willen er eentje van 25 duizend liter. Die
stap is in de biotechnologie al gerealiseerd met
het kweken van bacteriën voor voedingsadditieven. Aan de Universiteit Wageningen zijn
ze sceptisch over de schaalvergroting, net als de
vleesindustrie, die overigens ook op het symposium waren vertegenwoordigd.”
Zelfverzekerder is Post over de consumentenacceptatie. “Van de deskundigen twijfelt daar zo
goed als niemand meer aan. Uit verschillende
enquêtes blijkt dat de helft van de mensen bereid
is om kweekvlees te eten, best veel voor een
product dat er nog niet is.”
Maurice Timmermans
Je bent hoogleraar, je hebt een persoonlijke profielpagina op de nieuwe UM-site, je wilt hem
een keertje updaten en dan loopt het zaakje
vast. Dat overkwam onlangs hoogleraar staatsrecht Aalt Willem Heringa, en hij was niet de
enige, zegt hij. Hij rapporteerde de error-melding op 20 september bij de servicedesk ICTS,
vroeg na drie weken radiostilte op 5 oktober hoe
het ermee stond, en kreeg toen te horen dat er
“geen akkoord op het budget” was. Geen geld
dus, concludeerde Heringa. Hoe kan dat? ICTSdirecteur Jacques Beursgens: “We hebben op
dit moment geen personeel om dit systeem, de
profielpagina’s, te beheren omdat het hartstikke
nieuw is. Dus als er iets aan de hand is moeten
we nu apart een beheerder inhuren, dat betalen
we uit een bepaalde pot, de projectgelden, maar
die zijn al op voor dit jaar. We hebben het vorige
week met de faculteits- en dienstendirecteuren
besproken en er is nu zicht op een oplossing.
Volgende week maandag ligt er een plan van
aanpak, dan weten we ook hoe lang het nog gaat
duren. Overigens is het niet zo dat het systeem
bij iedereen hapert, integendeel, de problemen
doen zich voor bij nog geen 10 procent van de
mensen en alleen op bepaalde onderdelen. Het
is technisch nogal ingewikkeld.”
WB
Minachting voor historisch groen
Maastricht ooit een groene stad was met meer
tuinen dan bebouwing. Na de industrialisatie is
veel van dat groen echter verdwenen.
Op de enorme binnenplaats achter Huis Soiron
en de Hof van Tilly staan alleen nog een paar
monumentale bomen. Verder ligt het terrein,
dat nu deels als parkeerplaats dienst doet, er wat
treurig bij.
Als ik er rondloop om even te kijken hoe de
oude ginkgo biloba er bij staat, denk ik vaak aan
onze omgang met het verleden. Hoe kan het
toch dat we historische gebouwen koesteren
en met zorg restaureren maar de historische
tuinen, die ooit onderdeel waren van het complex, zomaar laten verloederen? Waarom zijn
we trots op oude stenen maar minachten we
historisch groen?
Inmiddels weten we dat stadsgroen ook in het
heden allerlei belangrijke functies vervult. De
waarde van gebouwen gaat omhoog als die in
een groene omgeving staan. Stadsmensen zijn
gelukkiger als er bloemen en planten om hen
heen groeien. En vogels, die het moeilijk hebben
op het platteland, vinden in de stad voedsel en
nestgelegenheid.
Ik ben er dan ook voor om de binnentuin achter
de Grote Gracht in ere te herstellen. We kunnen
er een klein stadspark van maken dat net zo
weelderig is als het sierstucwerk van de spiegelzaal in het Huis Soiron.
Er is dan natuurlijk nog steeds plaats voor wat
auto’s, maar tegelijk kunnen studenten er stude-
ren en wegdromen. Bandito, de espressobar
van de Grote Gracht, krijgt er een moestuin
bij. En medewerkers zoals ik zullen nog trotser zijn als ze naar hun werk fietsen.
Hans Schouwenburg
Deze column is geschreven op persoonlijke titel
4 | Observant 7 | 13 oktober 2016
series
Myth busters
Myth: Dieting makes you fat
On being an
indy scholar
Photo: Joey Roberts Illustration: Simone Golob
“There is
Who believes that dieting makes you fat?
Nobody, isn’t it? “There are frequent statements
in international media that dieting encourages
overeating and therefore makes you fatter. But
that is an error of reasoning,” says Anita Jansen,
professor of Experimental Clinical Psychology and dean of the Faculty of Psychology and
Neurosciences. “What we see is that there is
a difference between wanting to eat less and
actually eating less. Many dieters want to lose
weight but often don’t succeed in staying away
from all kinds of tasty goods or reducing their
portion sizes.” Jansen refers to them as “selfdefined dieters. Often, they even have a higher
BMI than non-dieters. The only predicting
factor as to whether a diet will work, is if you
stick to it, compliance.”
More than 50 per cent of the world population
is overweight, having a BMI above 25. People
who are overweight often have a whole list of
excuses for their extra weight: it is in the genes,
their bones are heavy, or it is the outside world’s
fault, seducing them will sweet and savoury
snacks. “But they have to learn that they can
actually resist food.” And that requires the right
supervision by a behavioural scientist. This is
not an easy task for them because in general
people who are obese turn out to be more
impulsive. “At parties, they have a little bite
here and a little bite there, because everyone is
having a great time and tomorrow is another
day. They are often less able to restrain themselves.” But experiments have shown that this
can be learned. “It is possible to teach people
to eat less in two one-hour sessions. We let test
cases smell delicious food in our lab and then
a difference
between wanting
to eat less and
actually eating
less”
have one little bite, for longer periods. That is
often enough to become slightly satisfied, to
quench the appetite and thus to eat less. Exactly
how this process works, why one can become
satisfied by smells, is still unclear.”
According to Jansen, 67 per cent of a person’s
weight is genetically determined. But the fact
that your father and grandfather were overweight, doesn’t mean you have to accept this
as your destiny. “We accept that depressed
people have therapy and learn to deal with
their ‘genetic components’, but we don’t do so
with obese people.” Many of them end up in
an operating room for a gastric band. And it is
true, these interventions often do the job, the
weighing scale indicates fewer kilos, “but it is
still external control”.
What does Jansen suggest? “First and foremost: cognitive behavioural therapy is already
a common approach in clinics treating eating
disorders, but the ‘treatment’ for obesity is still
focussed primarily on giving advice, to change
one’s lifestyle. It should be about changing
behaviour, for example, being able to resist
temptations.” She refers to the practice of
reducing cue reactivity: repeated exposure to
food without eating, resulting in loss of appetite. “We once compared two groups: successful
and unsuccessful dieters. What did it show?
The unsuccessful dieters secreted a lot of saliva
when they saw delicious food; the ‘successful’
ones produced less saliva. We assume that the
latter had managed to break the habit of their
bodily reactivity in a cognitive manner.”
Jansen and her colleagues, also referred
to as Maastricht University’s eating group,
work closely with mental health care institute Virenze Riagg. They are trying to apply
effective techniques in the clinic. The eating
researchers have also developed a number of
e-Books to help improve obesity treatment
in health care. She emphasises that cognitive
behaviour therapies are meant for professional
staff, they are not self-help books.
Obesity is not described in the DSM, the handbook for psychological disorders, and hence
obese people are not eligible for the mental
health care treatment. “This is only possible if
there is an eating disorder.” Jansen is an advocate of treating obesity – “only for those who
have problems with it and are seeking help“ – as
a behavioural disorder in mental health care.
Wendy Degens
Now and then people ask me, ‘Do you miss
academia?’ The question always surprises
me, because to my mind, I never left. I’m
not affiliated with a university; not since I
left Cambridge two years ago. But I never
stopped doing and publishing research.
I call myself an independent scholar. When
I tell people this, they look at me as though
I’ve said I’m a Christmas elf or a teapot. ‘Is
that even a thing?’ they want to know. The
next question, invariably, is ‘How do you
fund that?’
The answers are yes, and surprisingly easily.
Before I started my PhD I freelanced as a
translator and editor and, like anyone who’s
built up a client list, I couldn’t bear to let it
go. So I didn’t. Only later did I realise my
part-time business was more than just a
sideline. It was a way to buy my freedom
– to be an academic without being at the
mercy of the academy.
Towards the end of my PhD, I grew increasingly bothered by the dodgy incentives
in academia. Having to game the system in
order to land grants (‘just’ doing high-quality research is not enough). The emphasis
on output at any cost (fraud is a systemic
problem, it’s not just a few bad apples). In
my case – less sinister but equally disheartening – I found myself spending all
my time writing grant applications about
projects I wanted to do, instead of actually
doing them.
I got interested in the idea of a more
humane academia; in networks for ‘rogue’
academics like the National Coalition of
Independent Scholars in the US. Gradually
I came to realise there was another way.
While most researchers teach in order to
‘buy’ their research time, I translate. Two
to three days a week is plenty, income-wise,
and this frees me up to spend the rest of my
time doing research, presenting it at conferences and publishing it. The downside
is the vanity thing. ‘I’m an independent
scholar’ doesn’t have quite the same ring as
a casual ‘I’m at Cambridge, maybe you’ve
heard of it?’
Other than that, it’s all upside. Choosing projects because they interest me, not
because they look good. Feeling the pressure to publish, but as a personal compulsion rather than a necessity. Knowing my
boss (me) can be a jerk sometimes, but at
least she’ll never make me cover her course
for 150 undergraduates on Romanian
transvestites in the textile industry.
Ultimately, it’s a way of cherrypicking the
best bits of academia – and that without
having to get dressed.
Alison Edwards
13 oktober 2016 | Observant 7 | 5
news
Catering staff see cutlery disappearing all the time
Stealing student posts photo on Facebook
A certain ‘Na Cho’ put a photo on Facebook,
in which he – we only see an arm and a hand,
which appear to be male – is helping himself to
tea bags and sugar while announcing that he
is stealing the stuff, in the Randwijck library.
Albron caterers say that they have no idea
how great the company’s losses are due to such
actions.
Reactions to the revelation in the Sharing is
Caring group are varied. One is “happy to meet
another anarchist,” someone else warns that “everyone should brace themselves for higher tuition
fees next year”.
Students stealing stuff from university restaurants
and other catering facilities is far from a new phenomenon. Nor is the fact that they brag about it in
small circles. But to boast about it on Facebook?
Has stealing become such commonplace behaviour these days?
Well, it has become commonplace enough for a
clear message to have been posted near the coffee
and hot water machine behind the Ffwd shop
(fast forward) at the Randwijck library. A small
laminated note stating that the displayed wares
should not be taken free of charge.
An employee, who by the way had not seen the
note, is not surprised. “Not much is stolen here
in the shop, but it is different where the machines
are. Especially tea, sugar and milk powder. We
can’t keep an eye on everything.”
In the UNS40 canteen, staff are also familiar with
‘people liberating goods’. “Trays disappear all the
time. In the days when we still had cutlery and
plates, those were stolen a lot too. I remember
that we had to order additional cutlery twice a
year. My colleagues caught people red-handed
stealing food. That doesn’t happen so much now,
because we don’t have many items that fit in your
trouser pocket.”
At the SBE university restaurant on the Tonger-
Ffwd shop at the UNS 50 Photo: Joey Roberts
sestraat, cutlery is the most popular item with
thieves: Someone from the canteen staff tells us,
“where trays and plates are concerned, it is not
too bad.” “Every September, we start off with new
cutlery. Within no time at all, loads of it has disappeared. That’s when the student houses are stocked up. Considerable amounts of milk powder
and sugar are also taken. You see it disappearing
into coat pockets. I don’t think that much can be
done about it.”
Two Dutch students are standing in front of the
Randwijck shop waiting for someone. “Steal? No,
I don’t know anyone who does that,” one of them
says resolutely. What do they think about some-
one who shares a photo of his actions on social
media? “That is totally weird!” The other thinks
that is “not very cool.”
A group of three Dutch students in the UNS-40
canteen laugh about it. “On Facebook, that is
weird, isn’t it?” says one of them somewhat unbelievingly.
Of course catering company Albron is not happy
with the stories about theft, the main office in
De Meern reports. They don’t have figures (how
often, how much loss). But they do have an opinion on the matter: “We work on the basis that
our guests have the same standards and values as
we do and we regret whenever this appears not to
Four Italians head to the ‘Jungle’
With all the blankets, pillows, clothes and shoes
they’ve collected, at least one student room is
already overflowing. In addition, they managed
to raise some 2500 euros in two weeks. They
can hardly believe it; so touched were they
that they even cried. “We were so surprised
by all the appreciation and loving emails and
messages”, says third-year law student Angelica
Giombini. “As of this week we’ve set up dropoff points in the law faculty and at the University College.”
It started with day trips. Four Italian friends
– three law students and one from FASoS –
decided to explore the surrounds of Maastricht
in the small Fiat one of them had bought. The
refugee camp in Calais turned out to be just
three hours’ drive away. “We wanted to see that;
all four of us are interested in politics. Then we
figured, we might as well take some things with
us. One thing led to another and people started
sending us all sorts of things, including our
friends and family in Rome and Milan.”
Is the ‘Jungle’ dangerous, with its ten thousand refugees? “Right now the atmosphere is
very tense”, says Giombini, who is in constant
contact with two local volunteer organisations
(L’auberge des migrants and Help Refugees).
“That’s because of the construction of the wall
the British are now building there. In March
the French razed the camp to the ground. One
month later, an even bigger camp sprang up a
little further up. The problem is there’s no good
alternative for this group of people.”
In November the Italians will get underway, not
with the little Fiat, but with one or two rental
be the case.”
What about the tea thief? Is this the way he meets
his needs every month when his bank account has
reached a critical level? And what did he think
about the reactions on Facebook? It was all just
a joke, he e-mailed, still anonymously: “The only
aim was to make people laugh. Stealing is not
something I make a habit of and the products in
the picture have been returned to their rightful
owner. The post was not meant to encourage that
type of behaviour. Besides I don’t drink tea. And
when I drink coffee, it is without sugar.”
Sjoerd Willen/Wammes Bos
Third bachelor
Fasos
continued from page 1
Maurice Timmermans
aims to grow from around 1650 students now to
2100 in 2021. The topic of the new programme is
yet to be decided on. “We’ve sent out an open call
so that colleagues can submit proposals. We’re
expecting them this month, so I’m very curious.”
The last chapter of the plan revolves around
human resources management. And not for no
reason, according to the introduction: the faculty
will only be able to reach its objectives if its staff
are strong, healthy and motivated. An action plan
will be drawn up to reduce the still high workload. The aim is for the next UM staff satisfaction
survey, scheduled for 2018, to show that FASoS
has fallen into line with the other faculties; that
is, with “considerably fewer employees who complain about the high work pace, emotional stress
and need for recovery”, according to the plan.
The number of temporary appointments for academic staff will also be reduced in the coming
years, to a maximum of 22 percent of the total.
That figure stood at almost 37 percent in December 2015. In addition, the career perspectives
of academic staff will be improved through an
increase in the number of full and associate
professorships – until now, for most employees
an assistant professorship marked the end of
the career ladder. Finally, FASoS also intends to
introduce teaching careers.
For more information or to make a donation, visit
www.gofundme.com/2rqa7cc
Riki Janssen
Law student Angelica Giombini at the drop-off point in the law faculty Photo: Joey Roberts
vans, depending on how many supplies are
donated. “We’re using the money for medicines
and things like tents and sleeping bags. We also
wanted to take pasta, but the local workers told
us there was no need. The African refugees
there get on better with rice, apparently. But we
forgive them!”
6 | Observant 7 | 13 oktober 2016
series
Guess who’s coming to dinner
“We practically drink in
your backyard!”
UM president Martin Paul shares a meal with independent sorority Maastricht MAX, from left to right Inge Backx, Marlous van Herten, Anouk Bouwman, Sanne van den Berg and Martin Paul Photo: Joey Roberts
“Ooooh how sweet!” He has barely been inside
for five minutes and Martin Paul has already
charmed the girls from MAX (pronounced mex),
presenting them with four cups and saucers with
the Maastricht skyline. “My daughter moved to
Berlin for her studies. When I found out she was
drinking out of an empty Nutella jar, I had to go
to Ikea.” But there are no boring Färgrik plates
or Värdera mugs for these hostesses; Paul has
come armed with colourful souvenirs for them.
By the time he invites the entire sorority – with
eight or so active members – around to his place
for dinner, they have become firm fans. It has
dawned on them that this is ‘one of the bosses
of the university’, but the term ‘Executive Board’
doesn’t ring a bell. “Assuming all goes well, you
don’t particularly need to know who we are”, he
says.
Earlier that evening, before Paul arrives, Anouk
Bouwman is making the final preparations in
the kitchen while the others gather in the living
room. Yes, they are curious about the man who
will be joining them for dinner. “What faculty
does he work at?” Observant gives them the
basics: he is a doctor, but at present mainly works
as an administrator. On hearing this, president
Inge Backx felt a twitch of apprehension, she
confesses afterwards. “I was afraid we’d only be
able to talk about politics.”
Her fear turns out to be unfounded. Politics
comes up only once all evening, and that in the
context of the American election. Sitting at the
head of the table, a plate of couscous with spicy
chicken and salad before him, Paul mentions that
he got up at 2.30 am to watch the debate between
Clinton and Trump. “I have American family, so
I find it interesting.”
“And what side are you on, if I may ask?” says
Marlous van Herten, using the formal term of
address in Dutch, u. “You can say jij to him”,
*
Martin Paul
58
laugh the others. Paul
Paul says he lives on the
professor of Clinical Pharmacology, UM presi- Alexander Battalaan. On
suggested doing away
dent * married, one daughter, one son * lives in hearing his, Van den Berg
with formalities shortly
Maastricht
after arriving. “I’m from
exclaims: “We practically
Germany, where it takes
drink in your backyard!”
*
Anouk Bouwman
about eight years for
“Oh, so that’s where all
19
someone to address
the noise comes from”,
second-year medical student * MAX secretary he laughs. Together
you informally. In the
Netherlands it takes eight
with nine other student
*
Inge Backx
minutes,” he says, looking
associations, MAX holds
20
at his watch, “so we’re
its regular drinks in the
second-year student of Health Sciences * MAX student bar De Beurs,
doing well.” Returning
president
to the topic of American
opposite the train station.
politics: Paul and his wife
“I sometimes go to the
*
Sanne van den Berg
are rooting for Clinton.
Chinese next door”, Paul
22
“We find Trump a bit
says. If they do eat at
second-year student of the research master’s his place any time soon,
annoying.”
Physician–Clinical Researcher * MAX member chances are it will be
Paul asks the students
where they come from,
takeaway from Wen*
Marlous van Herten
what they are studying,
Chow. “I enjoy cooking,
19
what could be improved
but I don’t have time
second-year student of European Studies
in their study programduring the week. My wife
* MAX treasurer
mes, what they do as a
doesn’t like cooking; she’s
sorority. The students are
more into sweet snacks,
curious about him too: “Are you from Berlin?”
cakes and tarts.”
“What are your children studying?” “Where do
“Are you familiar with student associations?”
you live in Maastricht?” They manage to refrain
asks Van den Berg. “I usually have meetings with
from asking what type of car he drives. Before
the boards of the bigger associations, like Tragos
Paul arrived, Sanne van den Berg saw a Ferrari
and Circumflex, but I know Maastricht has many
cruise by. Observant told them that probably
independent societies”, Paul replies. He himself
wasn’t their guest; he has only been spotted
never joined a student association. “In Germany
around the Minderbroedersberg in a van.
they’re quite conservative and a bit right wing in
“What sort of medicine do you do?” asks Bouwtheir political leanings.”
man, a medical student. “Clinical pharmacology,” They talk about the traditional MAX events:
Paul says. “Interesting”, says Van den Berg, who
drinks with other associations, the famous
finished her bachelor’s in Wageningen and is
Christmas dinner with alumni, the annual
now following the research master’s Physician–
‘family days’. “I was in the pub recently with my
Clinical Researcher. “I was warned about how
dad”, says Bouwman. “That was kind of weird.”
small Maastricht is, but compared to WageninPaul: “Ach, your dad was young once too.” He
gen it’s huge”, she laughs.
tells a story about his daughter, who recently
got hold of a cheap ticket to Berlin, where she
is studying business. “Turned out she had to go
to Amsterdam in the evening, stay there from
one to five am, and then leave for Berlin the next
morning. In that time you could have flown the
US!” He goes back to Berlin regularly. “Partly for
the opera – I love it. And classical music too. I
just love switching off like that. I’m not at all into
reality shows or sitcoms, they drive me crazy. I’d
rather be in a different environment, far away
from reality.”
The plates have been cleared up. “Shall we play
a round of mex?” After a brief explanation, Paul
proves to be a fast learner. Mex is the sorority’s
drinking game of choice, a dice game that gives
the association its name. Make a mistake and
you have to take a swig of wine. The key lies in
bluffing – something it turns out the professor has yet to master. Later, when Backx shares
her worries about a speech she soon has to give
as president, she asks Paul whether he gives
speeches. “Very often. I used to prepare, but not
anymore. You know what? If you can teach me to
bluff, I’ll teach you to give a speech.”
Wendy Degens
Hospitality
Quality of food
“Spicy, but I like that”
Cleanliness
Scores (up to 5 stars) given by the guest, Prof. Paul
Nederlandse versie op www.observantonline.nl
13 oktober 2016 | Observant 7 | 7
point of view
“I can´t vote for someone I don´t believe in”
Why are many young Americans so disappointed
in the presidential elections that they even consider not voting at all? Cydney Contreras (19)
from southern California, who is an exchange
student in political science at UCM, explains her
considerations.
As an American, I have been raised to believe
that it is an honor and a privilege to vote for our
country’s next President. It is the first year I am
able to vote in a Presidential election and yet I
cannot bring myself to do so. I want to believe
that my vote will matter and that in voting for the
lesser of two evils I am helping my country, but I
also want the first time I vote to mean something.
Democrat Hillary Clinton or Republican Donald
Trump could potentially be the next President
of the United States. A thought that scares
me, because of the bizarre nature of this year’s
election. I feel like I am waiting for someone to
announce that this was a joke, a social experiment of sorts. Sadly, it is not and the feelings I
have are shared by my friends and family who
are trying to decide how to vote or if they will
vote in November.
As a female, I am offended by the words and
actions of Trump, who seems to have no regard
for anyone regardless of gender. But I also cannot
support Clinton simply because I wish to see the
first female president. I know that for older generations it is a big deal to see a female candidate,
but for me I am not worried about a woman
being elected President in my lifetime, because
I know it will happen. Regarding her husband’s
actions, I try to remain impartial because her
marriage is her business and she is the one running for President, not him, but I still can’t help
but to question how a woman can remain with a
man accused of sexual assault.
Recent events aside, the past issues concerning
Clinton’s involvement in the Benghazi scandal
and Trump’s taxes (or lack thereof), are my main
issues of concern. When Clinton was Secretary
of State, she ignored requests for more security
for a US compound in Benghazi, Libya. Islamic
militants attacked the under-protected compound, leading to the deaths of a US ambassador
and three Americans. The Secretary’s office
initially claimed it was a random attack despite
the evidence that there were requests for more
security in light of terrorist threats.
In general, Trump has lied routinely and takes no
responsibility for his actions. His actions speak
for themselves.
Clinton and Trump have both lacked the ability
to be honest about their actions and in a time
where a majority of Americans share the sentiment that politicians are liars, it is important to
be forthcoming about issues that matter.
In deciding that I couldn’t vote for the Democratic and Republican candidates, I began
to consider voting for third party candidate
Gary Johnson from the Libertarian Party, but
unfortunately he was just as hopeless. A deciding
factor was when he was asked in an interview
about what he would do to alleviate the conflict
in Aleppo. Instead of responding with a wellarticulated response, Johnson asked, “What is
Aleppo?” This man who was running to be one
of the most powerful people in the world, apparently didn’t know what the city of Aleppo was. In
my mind, anyone who intends to be President of
the United States should have a basic knowledge
of foreign policy, so in seeing his response I have
chosen not to vote for him either.
Cows in
the field
or on our
plates?
If ever there was a good time to pass on the
steak, it is now. The theme of the month of
October is vegetarianism, while November
takes it a step further, being the month of veganism. Wonderful of course for the cows that
will not be eaten, but will there be any health
benefits too?
“That depends on the quality of our overall
diet,” says Fred Brouns, emeritus professor of
Health Food Innovation. “Many vegetablebased products are more or less refined. White
bread, for example, consists of starch and
protein. Most of the nutrients have been lost. So
make sure that you have a good mix of nutritious food. Eat wholemeal products and lots of
vegetables and fruit.”
Vegetarians run the risk of iron, magnesium
and zinc deficiencies. Whether you have a deficiency or not, is difficult to measure. “It comes
down to your cells. Usually an analysis is made
on the basis of a drop of blood or a hair, but
Still from the latest election debate
In the past weeks, me and my friends have
spoken about the disappointment we share over
not being able to vote for Senator Bernie Sanders. Even friends of mine who were conservative
and identified as Republican believed in the
liberal policies he proposed. He had a realistic,
yet optimistic approach on how to improve the
country. When Sanders lost in the primaries,
many people like me felt they couldn’t vote in the
upcoming elections.
I cannot vote for someone I do not believe in,
plain and simple. Yet even as I write this, I question whether sticking to my principles is really
the right thing to do in this case. I fear another
event like the Brexit, but being raised to believe
that voting is important has made me feel like it
is okay to not vote if I truly don’t believe in any
of the candidates. I guess now, only time will tell.
Cydney Contreras
this doesn’t allow you to see what is inside your
cells.” Brouns advises vegetarians and vegans to
take dietary supplements every now and again,
to prevent any deficiencies. “Twice a year for a
period of six to eight weeks is usually enough to
preserve acceptable levels in the body.”
So we should eat a beef burger after all? “We
do see that vegetarians have lower cholesterol
levels, eat more fibre – which is good for the
intestines and protects against certain intestinal diseases – and are less often obese, which
lowers the risks of diabetes and cardiovascular
diseases.”
Good news for the cows after all.
s
Fred Broun
Illustration: Simone Golob Photo: Loraine Bodewes
Latest
news
on
Cleo Freriks
www.observantonline.nl
Become member of
facebook.com/
ObservantUM
8 | Observant 7 | 13 oktober 2016
13 oktober 2016 | Observant 7 | 9
interview
Afscheid prof. René de Groot
“Het enige doelpunt dat ik ooit heb
gemaakt, was in eigen doel”
“Hebt ge goesting in een tas koffie?” Het beetje
Antwerps dat René de Groot (1951) nog spreekt,
komt er met luid gelach uit. België is een land
dat emotioneel dichtbij hem staat en waar hij
graag komt, vertelde De Groot eerder in Observant. Zijn moeder verhuisde op haar zesde met
“bonmama” naar België, maar kwam later terug
naar Nederland waar ze trouwde en kinderen
kreeg. “Ze sprak Vlaams met me toen ik klein
was, maar ik heb dat afgeleerd.” Op school in
Stadskanaal, in de provincie Groningen, verstond
men er namelijk niets van.
Het had niet veel gescheeld of hij was na zijn
gymnasium geschiedenis gaan studeren. “Maar
ja, ik dacht: ‘Dan ben ik klaar op mijn 21e en
moet ik les gaan geven aan een klas ongeïnteresseerde scholieren. Bovendien was er toen
een overschot aan leraren. Mijn vader zat in de
verzekeringswereld; mij leek het wel aardig om
iets met het verzekeringsrecht te doen.” Het werd
rechten in Groningen, hoewel Antwerpen, waar
bonmama woonde, ook even ter sprake kwam.
“Dat plan veegde mijn vader van tafel”, zegt hij.
“Veel waardering was er niet voor een rechtenstudie in het buitenland.”
Zorro
De Groot is een kenner van het nationaliteitsrecht. Het vakgebied, vooral kwesties rondom
dubbele nationaliteiten, had al zijn aandacht
in zijn tienerjaren. “Ik had drie tantes in België
wonen. Een van hen had een dubbele nationaliteit, een andere had haar Belgische nationaliteit
verloren na haar huwelijk met een Nederlander.
Ze noemde zichzelf staatloos, omdat het lastig
was erkend te worden als Nederlandse. De derde
was getrouwd met een Belg en dus Belgische,
maar mocht niet stemmen.”
Zijn allereerste publicatie ligt opgeborgen in
een antieke boekenkast op zijn kamer. Alles is
keurig gerangschikt: eigen werk in het midden,
proefschriften van promovendi rechts en bijdrages aan de linkerkant. Aan de kapstok hangt een
groene cape: zijn eerste. Het is het kledingstuk
waar De Groot om bekend staat. “Die groene heb
ik ergens in 1983 of ‘84 in het middelste straatje
tussen de Markt en de Grote Staat gekocht, ik zag
‘m in een etalage hangen, zo mooi, en Hildegard
zei: ‘Waarom pas je niet?’ Toen ik er voor de
eerste keer mee op de faculteit kwam, zei een
collega: ‘Wow, ik heb er ook een aan gehad, maar
ik heb het toch niet aangedurfd.” Inmiddels heeft
hij een aardige collectie. En ja, hij weet dat het
enigszins excentriek is, “mensen roepen af en toe
Zorro. Maar dat is dan maar zo”.
Terug naar zijn eerste publicatie die op tafel
ligt, het gaat over de gelijke behandeling van
mannen en vrouwen in het nationaliteitsrecht.
Hij schreef het aan de universiteit van Münster
waar hij met een beurs van de Duitse regering
na zijn afstuderen in 1973 terechtkwam. “Duitse
advocaten en politici discussieerden erover, ik
was gefascineerd.” Dat hij overtuigd is van die
gelijkheid bleek wel toen hij in 1982 trouwde met
Hildegard Schneider, nu decaan van de rechtenfaculteit. Hij had haar bijna twee jaar eerder ontmoet tijdens een promotiediner in Duitsland. “Ik
vond dat zij na ons huwelijk gewoon Schneider
kon blijven heten. Maar dat was nogal een issue.
Hildegard is Duitse en in het Duits recht was
het in het beginsel zo dat de vrouw automatisch
de naam van de man kreeg.” Er was al contact
geweest met het ministerie en het consulaat in
Amsterdam, zodat Schneider toch haar eigen
naam kon houden na het huwelijk in Nederland.
Prof. René de Groot gaat met pensioen. In 1981 zette hij
voor het eerst voet op Maastrichtse bodem om met een
aantal collega’s een juridische faculteit op te zetten. De
Groot is een expert in het nationaliteitsrecht, maar wie
iets wil weten over tuinieren, capes en kunst mag ook
bij hem aankloppen. Vrijdag 14 oktober houdt hij zijn
afscheidsrede in de Sint Janskerk.
Tekst: Wendy Degens, Foto’s: Loraine Bodewes
Maar toen het echtpaar enige tijd later bij de
Duitse consul – toen nog aan de overkant van de
rechtenfaculteit – op bezoek ging om Schneiders
paspoort te verlengen, kregen ze de wind van
voren. “Ik weet niet meer waarom, maar het was
een van de weinige keren dat ik een jeans droeg.”
De ambtenaar weigerde het te verlengen op de
naam Schneider. Maar hij had de verkeerde voor
zich: De Groot was op de hoogte van de Duitse
nationaliteitswet. “Ik verwees naar paragraaf 25,
lid 2. Hij noemde het een truc, ik toepassing van
de wet. Uiteindelijk wil hij een juridisch advies
van een hoogleraar internationaal privaatrecht.
Ik zei: ‘Dat ben ik’. Hildegard en ik hebben pret
gehad!”
Hoewel De Groot al in Groningen verknocht
was geraakt aan de wetenschap, begon hij zijn
promotietraject pas in Maastricht. “In het recht
was promoveren lange tijd geen traditie. De
Groningse Christiaan Brunner was ook zonder
doctorstitel benoemd. Zijn jarenlange praktijkervaring als advocaat telde vooral. Ik dacht lange
tijd, en dat klinkt misschien een beetje arrogant:
‘Ik word ook wel zonder een promotie hoogleraar.’” De Groot promoveerde niet als menig
jurist in het Nederlands, maar in het Duits:
Staatsangehörigkeitsrecht im Wandel. “Ik wilde
een nieuwe stap zetten. Duits is vreselijk lastig,
maar het was destijds de vreemde taal die ik het
vloeiendst sprak. Hildegard en ik hebben altijd
Duits gesproken, dus dat ging redelijk goed.
Hildegard heeft er kritisch naar gekeken en dat
doet ze overigens nog regelmatig als ik artikelen
schrijf, in welke taal dan ook. Ze heeft altijd
veel op te merken”, zegt hij lachend. “Niet alleen
grammaticaal, maar ook qua stijl en inhoud.”
getuigedeskundige op in deze zaak. “Ik kreeg een
telefoontje van zijn advocaat en sprak daarna
ook meermaals met bondscoach Marco van
Basten. Ik heb helemaal niets met voetbal”, grinnikt hij, “ik heb als kind één keer een doelpunt
gemaakt voordat ze me hadden uitgelegd in welk
doel ik moest trappen. Dat was dus in eigen doel.
Hilarisch. Maar daar dachten mijn klasgenoten
anders over.” Kalou heeft uiteindelijk niet mee
kunnen doen aan het wereldkampioenschap
voetbal in de zomer van 2006, “en dat is echt heel
spijtig. We hebben hem stiekem de naturalisatietoets laten maken, omdat Verdonk erop hamerde
dat hij die moest halen. Kalou had een of twee
fouten te veel. Ik herinner me dat hij niet wist
waar hij een bijstandsuitkering moest aanvragen.
Nou, dat wist ik ook niet!”
Onder Verdonk waren er verhitte debatten, maar
de dubbele nationaliteit is nog steeds een onderwerp waar Nederland “als een van de weinige
Europese landen” moeite mee heeft. “Het is de
invloed van rechtse partijen.” Ook het naturalisatieproces is streng, meent De Groot. Als buitenlander moet je vijf jaar, zonder onderbreking,
legaal in Nederland hebben gewoond voordat je
naturalisatie kunt aanvragen. Komt er een kink
in de kabel, dan begint het circus opnieuw en
moeten er weer vijf jaar voorbijgaan. Er ligt nu
een wetsvoorstel bij de Eerste Kamer waarin die
termijn is verlengd tot zeven jaar.
Turkmenistan
Waar hij trots op is? Op zijn werk als adviseur
voor VN-vluchtelingenorganisatie UNHCR.
Behalve naar georganiseerde expertmeetings
over nationaliteitskwesties werd De Groot ook
wel eens ad hoc naar landen gestuurd. Zijn reis
naar Turkmenistan staat hem nog bij. Hij stond
er voor een zaal met vertegenwoordigers van
ministeries, militairen, mensen van het parlement en de geheime dienst. “Of zoals tegen mij
werd gezegd: ‘Ben niet verbaasd als niemand
een vraag stelt, ze komen in de pauze naar je toe
want de geheime dienst zit er ook en niemand
weet wie daarvan is.’ Ik was er samen met een
collega uit Slovenië op uitnodiging van de minister van Immigratie.” Aan de grens werd ernstig
getwijfeld over hun uitnodiging. “We hadden
een brief bij ons, maar ze vonden het hoogst
verdacht.” Uiteindelijk heeft het bezoek geloond:
Turkmenistan ratificeerde het verdrag van 1961
– het beperken van staatloosheid waarmee je je
als land verplicht om mensen die staatloos zijn
een nationaliteit toe te kennen – en paste de
wetgeving aan.
Voorlopig loopt De Groot nog rond op de
faculteit. Hij heeft nieuwe promovendi en werkt
aan een toolbox voor het nationaliteitsrecht. Voor
ieder die als professional met het vakgebied in
aanraking komt, probeert De Groot “per grond
van verwerving of verlies van de nationaliteit
precies aan te wijzen welke richtlijnen wereldwijd gelden”.
Maar er is meer in zijn leven. Er zal ook tijd
moeten zijn voor museabezoeken en tuinieren
– iets dat hij al als kind leuk vond. “En ik droom
over het schrijven van een boek over etnografica.
Buiten-Europese kunst: ik ben er dol op.”
Conferentie The future of nationality law, donderdag 13 en vrijdag 14 oktober/ afscheidsrede René
de Groot, vrijdag 14 oktober, 16 uur, Towards a
toolbox for nationality legislation, Sint Janskerk.
Van Basten
De Groot gaat discussies niet uit de weg. Integendeel. Zijn naam dook op in de media toen het
ging over het plan om teruggekeerde jihadstrijders hun Nederlands paspoort af te nemen
– “onrechtvaardig en je exporteert risico’s naar
het land van hun andere nationaliteit”. Maar ook
toen bleek dat voormalig VVD-politica Ayaan
Hirsi Ali bij aankomst in Nederland had gejokt
over haar naam en geboortedatum – “we moeten
niet al te strikt met identiteitsfraude omgaan”.
En, niet te vergeten, oud-minister Verdonk die
een stokje stak voor de versnelde naturalisatie
van de Ivoriaanse profvoetballer Salomon Kalou.
“Rita Verdonk? Oh gut, oh gut”, reageert De
Groot. Verdonk zat in het tweede kabinet-Balkenende (2003-2006). “Haar voorstellen maakte het
mensen héél lastig om Nederlander te worden.
Maar met de zaak Kalou maakte ze het echt
bont.” De voetballer diende een verzoek in tot
versnelde naturalisatie maar Verdonk weigerde
steevast het in te willigen. De Groot trad als
CV
•Studie rechten aan de Rijksuniversiteit Groningen, afgerond in 1973
•Westfälische Wilhelmsuniversität Münster, 1973-1974
•Docent privaatrecht Rijksuniversiteit Groningen, 1974-1982
•Docent (internationaal) privaatrecht en rechtsvergelijking Universiteit Maastricht, 1982-1988
•Hoogleraar rechtsvergelijking en internationaal privaatrecht, benoeming in 1988
René de Groot (1951) is getrouwd met Hildegard Schneider, vader van zoon David (28) en
dochter Sophia (23) en woont in Maastricht.
10 | Observant 7 | 13 oktober 2016
Brieven mogen maximaal 300 woorden bevatten. De
redactie behoudt zich het recht voor om brieven in te
korten of niet te plaatsen. Brieven zonder vermelding
van naam en telefoonnummer worden niet geplaatst.
Ontgroenen
Maastricht Housing and Observant are
organising the Student House of the Year
election. What makes your house special?
The fun roommates, the ghost in the attic,
the awesomely cleaned bathroom, or the
welcoming neighbourhood barbecue?
Nominate your house through
www.observantonline.nl
and win €600 (1st place), €400 (2nd place) or
€200 (3th place)! Entries can be submitted
from 1 October until 1 November. Votes can
then be cast until 2 January 2017. An expert
jury will subsequently visit the five houses
that received most votes in order to choose
the final winners.
Graag zouden we vanuit Onafhankelijk Maastricht
en alle disputen willen reageren op het artikel in
Observant 6 over ontgroenen. Het artikel impliceert dat Onafhankelijk Maastricht en haar disputen niet onderworpen zijn aan de zogenaamde
‘gedragscode’, die elk jaar door de universiteit
wordt opgesteld. Als ik zo vrij mag zijn om desbetreffende alinea uit het artikel te citeren:
In Maastricht is in 2009 een Gedragscode
Introductietijd ingevoerd en daarna gestaag
geactualiseerd. Het gaat om een officieel UMdocument dat jaarlijks ondertekend wordt
door de voorzitters van de vier grote verenigingen: Koko, Saurus, Tragos en Circumflex. De
onafhankelijke disputen staan niet in dat rijtje,
hoewel ook daar ontgroend wordt, zij het niet
overal in dezelfde mate. Die afzijdigheid, dat gaat
veranderen, zegt de directeur van het studentenservicecentrum (SSC), Pascal Breuls. “En niet op
basis van vrijwilligheid”, voegt rector magnificus
Rianne Letschert daaraan toe. Het gaat om de
disputen die aangesloten zijn (een kleine 30) bij
de koepelorganisatie ‘Onafhankelijk Maastricht’.
Dit heeft wat verwarring geschapen bij ons en
onze leden. Elk jaar (sinds de oprichting van
Onafhankelijk Maastricht in 2011) wordt er wel
degelijk een gedragscode ondertekend door alle
voorzitters van de disputen die aangesloten zijn
bij Onafhankelijk Maastricht. Hier wordt door
ons streng op toegezien en het niet ondertekenen
van zijnde gedragscode wordt niet getolereerd.
We vinden het erg vervelend dat Dhr. Breuls en
Mevr. Letschert spreken over afzijdigheid vanuit
OM, maar hopen dat we op deze manier toch wat
van de onduidelijkheid hebben weggenomen.
Eva van Oorschot
Secretaris Onafhankelijk Maastricht
Opinie over ontgroeningen
Weg met de mensonterende praktijken
Ontgroeningen moeten
aan banden worden
gelegd. Stop het systematisch vernederen met
lichamelijk en psychisch
geweld. Dat betoogt filosoof René Gabriëls.
In 1997 overleed de Groningse student Reinout
Pfeiffer na het drinken van een liter jenever.
Om toegelaten te worden tot een studentenhuis
van de studentenvereniging Vindicat moest
hij zich bewijzen. In de jaren zestig kwam het
Amsterdamse Studenten Corps in opspraak
omdat ze ‘Dachautje’ speelde. Dat hield in dat
studenten in een kamer werden opgesloten
waarin een speenvarken was losgelaten dat volgestopt was met een laxeermiddel. Vanwege de
stank en een gebrek aan zuurstof vielen tal van
studenten flauw. Van enkele studenten waren
familieleden in concentratiekamp Dachau vermoord. Met net zo weinig consideratie met het
geleden leed in het verleden noemden ouderejaars van het Rotterdamse Studenten Corps
zich ‘kampcommandanten’. In 2007 werden
in Utrecht studenten
gedwongen om seks
met kippen te hebben,
met een afgehakte penis
van een stier rond te
lopen en dierenbloed te
drinken.
Nu in Groningen een
aspirant-lid van de
Groningse studentenvereniging Vindicat tijdens
zijn ontgroening op zijn hoofd werd geslagen
en in het ziekenhuis belandde, worden dit soort
verhalen weer opgerakeld. Door te focussen op
excessen is de verleiding groot te denken dat
het hier slechts om incidenten gaat. Maar het
lichamelijke en psychische geweld waarmee de
ontgroeningen in Amsterdam, Groningen, Rotterdam, Utrecht, en ook in Maastricht gepaard
gaan, is structureel. Daarom moet ontgroenen
volgens mij aan banden worden gelegd.
Wat is er precies mis mee?
Ontgroeningen zijn fout omdat ouderejaars studenten aspirant-leden van een studentenvereniging systematisch met lichamelijk en psychisch
geweld vernederen. Alleen al het taalgebruik
verraadt het vernederend karakter van ontgroeningen. Aspirant-leden worden ‘feuten’ of
‘nullen’ genoemd en over
vrouwelijke leden wordt
niet zelden in termen
van ‘spleten’ en ‘gleuven’
gesproken. Tekenend
voor het seksisme van
diverse studentenverenigingen zijn de zogenoemde bangalijsten
met namen van vrouwen
die als ‘sletten’ worden
bestempeld. Ooit zelf vernederd zijn ouderejaars bereid om aspirant-leden te vernederen
en in hun latere leven hetzelfde te doen. Van
lichamelijk en psychisch geweld is sprake als
de groepsdruk zo groot is dat aspirant-leden
dingen tegen hun wil doen. Desgevraagd
hebben Maastrichtse studenten mij in vertrouwen verteld dat hun hoofd in een toiletpot werd
geduwd, ze lichamelijk volledig werden uitgeput en door ouderejaars werden gekleineerd.
Omdat de aspirant-leden niet willen afgaan en
daadwerkelijk lid willen worden, doen ze toch
mee aan dit soort mensonterende praktijken.
De vernederingen waar studentenverenigingen
zich schuldig aan maken zijn niet onbekend in
de maritieme en militaire wereld. Het gedrag
tijdens ontgroeningen is een schoolvoorbeeld
van wat de vermaarde psycholoog Erich
Fromm autoritarisme noemt ofwel “de neiging
om de onafhankelijkheid van de eigen persoonlijkheid op te geven en geheel in iemand of iets
buiten de eigen persoon op te gaan, ten einde
zich de kracht te verschaffen die men zelf mist.”
De masochistische en sadistische elementen
van de ontgroening predisponeren studenten om te functioneren in autoritair geleide
bedrijven en organisaties. Het cultiveren van
‘autoriteitsgehorig’ gedrag past mijns inziens
niet in een open samenleving.
Zolang iets niet door de wet verboden is, is
het toegestaan. De juridische middelen om
walgelijke ontgroeningen aan banden te leggen
zijn helaas beperkt. Maar het universiteitsbestuur kan wel besluiten de studentenverenigingen financieel niet meer te ondersteunen.
De in Maastricht gehanteerde ‘Gedragscode
Introductietijd’ is een wassen neus als ze niet
gehandhaafd wordt. Dat kan alleen wanneer wetenschappelijk wordt onderzocht wat
daadwerkelijk gebeurt tijdens ontgroeningen,
de journalisten van de Observant er verslag van
mogen doen en niet meer via geheimhoudingsverklaringen verwerpelijke praktijken in de
doofpot worden gestopt.
René Gabriëls
13 oktober 2016 | Observant 7 | 11
interview
Dispuutsleden over
hun alcoholgebruik
22.45 uur: Bij Café FM heeft Onafhankelijk
Heerendispuut Silenus bezoek van een
damesdispuut. Een van de dames (N., 22 jaar,
geneeskundestudente) heeft een flesje wijn op bij
het eten en verwacht daar aan het eind van de
avond nog acht tot tien biertjes bij op te tellen.
“Ik vind mezelf geen zware drinker. Het heeft
ook geen invloed op m’n studie. Tot nu toe heb
ik alle vakken in één keer gehaald. Natuurlijk,
de verhalen van zuipende eeuwige studenten
zijn bekend, maar die zijn van vroeger. Toen
er nog een ander studiefinancieringssysteem
was.” Johannes (“nee, geen achternaam.
Ik wil graag eerlijk zijn, maar later ook
nog aan een baan komen”), een derdejaars
gezondheidswetenschappen van 22, gekleed in
een polo van Silenus, komt “gemiddeld tweeen-half keer per week” in de FM. Op zulke
avonden drinkt hij vijftien à twintig biertjes,
maar, nuanceert hij, “dan ben ik er van negen tot
vijf. Er zit wel vertraging aan te komen”, geeft hij
toe, “maar het is nog af te wenden.” Of dat door
de drinkgelagen komt? “Ik ga na een avondje
drinken natuurlijk niet altijd naar colleges maar
ik denk niet dat m’n studie daar echt onder lijdt.
Daarnaast kost gezelligheid gewoon tijd. Als ik
niet zou drinken zou ik die tijd ook kwijt zijn.”
Voor studentencafé De Beurs wordt rond 23.30
uur vrolijk gekletst door drie vriendinnen, allen
lid van Onafhankelijk Maastrichts Damesdispuut
Les Sacripantes. Eva (23), derdejaars International Business, krijgt net een flesje malibu-safaricola aangereikt van een dispuutsgenoot. “Ik kom
hier elke woensdagavond, en een keer per maand
als er thema-avond is.” Ze zegt niet duidelijk
hoeveel ze gedronken heeft: “Een halve fles wijn?
Oké, misschien een hele? Driekwart? Ik drink
niet zoveel bier. Wel altijd wijn van te voren, en
soms een wodka-cola tussendoor.” Eva reageert
verbaasd op de RIVM-definitie van een ‘zware
drinker’ (zie kader). “Wat? Met maar vier glazen
op één avond in de week al!?” Vriendin Emma
valt haar bij: “Als dát binge drinking is, is iedereen
er hier schuldig aan.” Eva heeft drie jaar studievertraging. De drank heeft daar volgens haar
niets mee te maken. “Ik heb wel eens een kater.
Maar daar moet je je gewoon overheen zetten.”
Eva heeft de volgende dag om 11.00 uur een
werkcollege. “Dat is helemáál niet vroeg. Nee, ik
bedoel dat niet sarcastisch. College om half negen
is écht kapot gaan. Ja, ik ben oprecht van plan te
aanwezig te zijn morgenochtend. Ik mag geen
tutorial meer missen.”
Ondertussen hoort Folkert Schoon van Onafhankelijk Heerendispuut Maastricht Hyperion
het gesprek geïnteresseerd aan. De 21-jarige
geneeskundestudent nipt aan zijn glaasje gin-spa
rood. Hij komt vijf á zes keer per maand bij De
Beurs. “Ik heb nu zes biertjes gehad. Tot twaalf
uur drink ik meestal mee met de rest. Daarna
bepaal ik mijn eigen tempo. Aan het eind van de
avond heb ik tussen de tien en twaalf drankjes op.
Dat klinkt eigenlijk als best veel nu ik mezelf het
zo hoor zeggen. Ik denk niet dat ik dat vanavond
red; morgen onderwijs om half negen.” Schoon
vindt dat voor studenten een andere standaard
geldt wat drinken betreft: “Iedere student weet
dat drinken niet goed is, maar we zijn nú nog
jong. Als ik straks een fulltime baan heb, kan
het niet meer.” Het drinken heeft zijn studie niet
beïnvloed, vertelt hij. “Ik heb twee jaar vertraging, maar dat heeft vooral te maken met bewuste
keuzes die ik heb gemaakt. Ik ben zanger, pianist
en gitarist in een band waarmee ik recent studioopnames heb gemaakt. Daarnaast heb ik hier een
jaar in het kroegbestuur gezeten. Het drinken
komt er eerder een beetje bij. Hoe laat ik morgen
opsta? Zeven uur. Dat betekent weinig slaap, dus
misschien ben ik een beetje moe. De dagen dat
“Nee, geen achternaam,
ik wil graag eerlijk zijn”
Dat veel studenten bepaald niet in het glas spugen is geen nieuws. Dat zij volgens het
jongste onderzoek van het RIVM (Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu) door
hun alcoholgebruik jaarlijks voor ongeveer 47 miljoen euro aan studievertraging
oplopen wel. Hoe zit het eigenlijk met de Maastrichtse studenten? Observant deed
een rondgang langs de kroegen op de traditionele dispuutsavond (woensdag)
en ondervond dat er anno 2016 niet zo openlijk, dus met naam en toenaam, over
gesproken wordt.
Illustratie: ThinkStock
ik met bonkende hoofdpijn en misselijkheid naar
de uni ging zijn in ieder geval voorbij.” Over het
schijnbare taboe op drankgebruik (Schoon is
de eerste die met naam en toenaam in de krant
durft): “Ik vind het een beetje hypocriet om
daar niet open over te zijn. Ik ben geen perfecte
student. Dat is niemand. Natuurlijk snap ik dat er
momenteel een negatief beeld is rond studenten
en hun feestgedrag, maar we leren er ook zoveel
nieuwe dingen van. Als je drie jaar alleen maar
boven de boeken hangt, loop je cruciale levenservaring mis.”
00.20 uur. In de buurt van café de Boschpoort
hebben Isabelle (19, tweedejaars geneeskunde) en
Lieke (20, tweedejaars geneeskunde) van Maastrichts Damesdispuut Ex Aequo net een nieuw
liedje aan twee A-leden geleerd. “47 miljoen euro
aan studievertraging? Dat vind ik wel schokkend,
maar toch verbaast het me niet zo”, aldus Isabelle.
Lieke: “Ik vind het wel héél veel geld.” Allebei zijn
ze broodnuchter (“nee, echt geen druppel”). Dat
is met het oog op het onderwijs morgenochtend
vroeg. Zes keer per maand zijn ze te vinden in
café de Boschpoort. Lieke: “Hoeveel ik op zo’n
avond drink? Geen idee. Dat wil ik misschien
ook niet weten. Het hangt ervan af of we ook
eten met het dispuut. In dat geval gaan er al snel
een paar wijntjes in.” Beide dames hebben de
definitie van ‘zware drinker’ niet paraat. Isabelle:
“Met vier glazen op één dag in de week al? Dan
ben ik er een. Blij dat ik mijn achternaam niet
heb genoemd.” De ‘zware drinkers’ hebben nog
geen studievertraging. Ze missen wel eens een
ochtendcollege, maar daar blijft het dan ook bij.
Colin van Kalkeren (20, derdejaars geneeskunde),
voorzitter van Onafhankelijk Medisch Heerendispuut e Causa Ignota, staat om 00.45 uur voor
De Twee Heeren, waar het dispuut elke woensdagavond komt. Hij heeft zes flesjes bier op. “Dat
worden er meestal een stuk of twaalf, maar als
ik de volgende dag nog iets moet doen is het wat
minder.” Op de quizvraag wat een ‘zware drinker’
is: “Iemand die meer dan vijf pils per avond
47 miljoen euro
drinkt?” Geconfronteerd met het juiste antwoord:
“Ik weet niet precies waar die definitie op gebaseerd is. Ik vind binge drinking best een zwaar
label. Als ik zes biertjes over een avond verdeel,
heb ik daar geen last van. De afbraaktijd per eenheid ligt rond 1,5 uur. Reken maar uit. Je wordt in
ieder geval niet zat. Mijn drinkgedrag heeft mijn
studie nooit beïnvloed. Ik heb er ook niet per se
colleges door gemist. Als ik niet ga, heb ik dat
meestal de dag van te voren al besloten. Als ik ga
na een avond drinken, voel ik me wel een beetje
moe, maar invloed heeft het niet. Ik heb gelukkig
ook nooit iets hoeven herkansen.“
Sjoerd Willen
Het RIVM schat dat drankgerelateerde studievertraging bij wo- en hbo-studenten jaarlijks 47
miljoen euro kost. Ongeveer 30 procent van de studenten is volgens gebruikte cijfers een zware
drinker (of binge drinker). Een man is een zware drinker als hij één keer per week of vaker 6
glazen alcohol of meer drinkt. Voor vrouwen ligt die grens op vier glazen. Bij ongeveer een
vijfde van de studenten die jaarlijks studievertraging oplopen, is alcohol volgens het RIVM
de hoofdoorzaak. Universitaire studenten zijn volgens de volgens de schatting goed voor 13.8
miljoen van de genoemde 47 miljoen euro.
12 | Observant 7 | 13 oktober 2016
40 jaar
40 jaar in 2016
Net zo oud
als de
universiteit
Dit academisch jaar wordt de Universiteit
Maastricht veertig. In deze serie vertellen oudstudenten – die net als de universiteit het levenslicht
zagen in 1976 – hoe ze in Maastricht terecht
kwamen en welke herinneringen ze hebben aan
docenten, de faculteit en hun studentenleven.
Vandaag: Anika Dam.
Studie: Op mijn negende wist ik: ik wil later
gynaecoloog worden. Mijn moeder had het wel
eens over die baan, omdat zij als verpleegkundige werkte op de kraamafdeling. Terwijl ik in
eerste instantie in mijn moeders voetsporen
wilde treden, vond zij dat ik wel iets meer kon
met mijn cijfers. Ik heb nooit getwijfeld aan
gynaecologie, behalve tijdens mijn coschap chirurgie. Buikchirurgie vond ik fantastisch, maar
met benen en armen had ik helemaal niets,
naast de behoefte aan iets meer tijd per patiënt
in de spreekkamer.
Maastricht was mijn
eerste keuze vanwege
het probleemgestuurd
onderwijs. Of de
stad ook daarin een
rol heeft gespeeld?
Nee, dan had ik wel
voor de VU gekozen
[lacht]. Maastricht
was echter wel zo
vertrouwd. Waar
ik overigens aan heb moeten wennen is de
kliekjescultuur, ‘wij hebben het o zo gezellig’,
dat opgelegde gedoe, ik ben daarom nooit lid
geworden van een studentenvereniging. Ik
kwam van een kleine Brabantse school waar we
leerden dat je met iedereen kunt omgaan, dat
niemand zich buitengesloten hoeft te voelen.
Nou, dan kom je dus op een universiteit en lijkt
het alsof je weer in de brugklas zit: groepjes
hier, groepjes daar.
Docent: Ik weet niet meer hoe hij heet, maar
hij was docent bij anatomie, een volle bos krullen, grijs. In het eerste jaar had ik een vriendje
uit Frankrijk. Dat liep niet zo goed en ik besloot
dat het netjes was hem op te zoeken om het
uit te maken. Ik de trein in, niet wetende dat
de Fransen de volgende dag twee weken lang
gingen staken. Wat een gedoe! Ik had veel contact met die docent omdat ik lessen zou missen
– hij was blokcoördinator, geloof ik. Hij was
begripvol, zei dat het allemaal wel goed kwam.
Hij was echt het gezicht van de anatomie.
Anekdote: Met een groepje studiegenoten
kwamen we af en toe in preuflokaal ’t Bat, een
‘oude lullen’-café aan
de Maas. Zo ook met
een Oud en Nieuw.
Achter de toog – een
voormalig altaar
– stond hij: mijn
huidige man. Liefde
op het eerste gezicht,
hoewel we vervolgens nog even om
elkaar heen hebben
gedraaid. Hij heet
Raoul. Ja, dat kon niet meer stuk aangezien The
Phantom of the Opera toen heel populair was
[Raoul is een van de hoofdpersonages in de
musical].
Plaats: Op nummer één staat de Onze Lieve
Vrouwekerk, een kaarsje branden bij Maria. Ik
deed het af en toe, vond het een mooi gebaar.
En verder? Poeh, ik heb heel veel gewerkt,
overal en nergens. De Kadans, een club op de
Kesselskade, staat me nog bij. Ik werkte er als
serveerster toen het net open was.
“Ik moest wennen
aan de kliekjescultuur, dat
opgelegde gedoe”
Wendy Degens
Anika Dam, geboren op 16 mei 1976 in Roosendaal en Nispen, studeerde van 1995
tot 2002 geneeskunde. Ze is gynaecoloog bij het VieCuri Medisch Centrum voor NoordLimburg, is getrouwd met Raoul, woont in Belfeld.
Illustratie: Janneke Swinkels
Met dank aan het Alumni Office/ www.maastrichtuniversity.nl/alumni
13 oktober 2016 | Observant 7 | 13
cultuur
film: Toni Erdmann
Lachen met Duitsers
Het verhaal: De gescheiden vader Winfried
(Peter Simonischek) is vervreemd geraakt van
zijn ambitieuze dochter Ines (Sandra Hüller),
die als consultant lange dagen maakt in de
top van het bedrijfsleven. Na de dood van zijn
hond besluit Winfried zijn dochter – die op dat
moment voor de CEO van een grote oliemaatschappij in Boekarest werkt – met een spontaan
bezoekje te verrassen, maar Ines ziet haar vader
liever gaan dan komen. In een waanzinnige
poging om de band met zijn dochter te herstellen, besluit Winfried in Ines’ wereld te infiltreren
als Toni Erdmann, een life coach voorzien van
pruik, vals gebit en scheetkussen.
De film van het jaar, want:
- Dankzij onze eigen Germanicus wisten wij het
natuurlijk al: met Duitsers valt wel degelijk te
lachen. Een pruik, een vals gebit, een scheetkussen; op papier klinkt het als een boertige ‘lachof-ik-schiet’-film, maar Toni Erdmann is een
ontroerende, pijnlijk grappige en uiterst originele
komedie over de liefde van een vader voor zijn
dochter en over DNA dat kruipt waar het niet
gaan kan.
- Regisseur Maren Ade maakt gebruik van een
duivelse komische techniek: die van de plaatsvervangende schaamte.
- Het is verleidelijk om allerhande grappen uit de
film te verklappen, maar ik zal me beperken tot
de observatie dat Sandra Hüllers even kwetsbare
als euforische vertolking van The greatest love of
all van Whitney Houston je binnen drie minuten
zowel doet lachen als huilen.
- Het acteerwerk is uit de buitencategorie: Peter
Simonischek als Grote Melancholieke Reus en
Sandra Hüller als bitsige carrièrevrouw laten een
onuitwisbare indruk achter.
- De relatie tussen vader en dochter vormt het
kloppende hart van Toni Erdmann, maar dankzij
de speelduur van 162 minuten heeft de film ook
nog intelligente observaties over de mores van
het bedrijfsleven, seksisme op de werkvloer,
en humor als reddingsboei in het leven in de
aanbieding.
Toch nog een waarschuwing voor gevoelige
kijkers, want:
- Toni Erdmann bevat een hotelkamerseksscène
waarin er gemasturbeerd wordt over petitsfours.
Kokosmakronen lijken me geschikter.
Still uit Toni Erdmann
Het salomonsoordeel: Toni Erdmann was dé
revelatie van het filmfestival in Cannes, maar
stond na de prijsuitreiking met lege handen.
Geen probleem, want tegen de tijd dat we allang
vergeten zijn wie wel de prijzen van Cannes 2016
wonnen, zullen we ons 2016 nog altijd herinneren als het jaar van Toni Erdmann. De film van
het jaar is gearriveerd.
Mark Vluggen
Mark Vluggen is senior docent bij SBE en hoofdredacteur bij Lumière
NB: Toni Erdmann opent op zaterdag 15 oktober
het Grand Opening Festival van Lumière Cinema.
Vanaf 10 november is de film dagelijks te zien.
zoals ik al zei
Geïnitieerde mannen en de rest
Machteld Roede, mijn bijna jaargenoot aan de
Universiteit van Amsterdam, stuurde vorige
week een brief naar dit blad. Daarin toonde zij
aan dat aan de berichten over de ontgroening in
Groningen een seksistische kant zat. Wat jonge
mannen elkaar in de beslotenheid van het corps
aandoen, is nieuws als het ontspoort. Dat jonge
vrouwen in dezelfde situatie het beschaafder
houden is een verstandige aanvulling op verhalen
over lullo’s die op elkaars hoofden dansen. Dat
geeft al aan dat een verbod op de verenigingen
en/of hun activiteiten onterecht en nutteloos is.
Dat wil nog niet zeggen dat gebeurtenissen zoals
in Groningen alleen maar ontsporingen zijn.
Albert Bergbroeder heeft in hetzelfde nummer
in zijn eigen stijl laten zien dat fysiek uitputtende, vernederende ontgroeningen ‘leiders’
zouden klaar stomen die in de keuken blijven
omdat ze de hitte kunnen verdragen. Waar gehakt
wordt vallen spaanders. Die achtergrond geeft
een zwaarte aan zulke initiatieriten waarin de
grens tussen ontsporingen en structureel geweld
moeilijk te trekken valt. Intrede in het studentencorps wijkt sterk af van de vele initiatierites die
een mens in de loop van zijn leven meemaakt.
Die zwaarte blijkt ook uit het aantal studenten
die het tijdens of na de ontgroening voor gezien
houden. Wie slaagt lijkt op de Amerikaanse
marinier: immer trouw, semper fi (fidelis). Daarbij
nen, families, kleine dorpen, verwantschapsrelaties, clans. Bij toename van de complexiteit
ontstaan andere groeperingen. In eerste instantie
vooral gebaseerd op leeftijd en geslacht. De
veelheid aan vormen daarvan is groot. Aan het
ene eind van het spectrum vinden we, onder
andere in Australië, stammen met maar twee
soorten mensen: geïnitieerde mannen en de rest.
Aan het andere eind, in West-Afrika, kent men
alles overheersende geheime genootschappen
voor zowel mannen als vrouwen afzonderlijk.
Wee degene die de taboes aan zijn laars lapt. De
lijfelijke straf is erger dan de 25 duizend euro die
een Groningse klikspaan moest betalen.
Machteld Roede heeft gelijk. Het onderliggende
frame van de pers lijkt te zijn dat we nog steeds
een cultuur hebben van twee soorten mensen:
van zowel gelouterde mannen als jongens die
eindelijk man mogen worden en zich bevrijden
van hun moeders, en de niet gedefinieerde rest.
Foto: Loraine Bodewes Zelfs op de burelen van de hoog(ver)mogende
hoort ook het stilzwijgen en het niet uit de school macho’s weet men langzamerhand wel beter.
klappen.
Heel lang geleden leefden we in een heel simpele
Hans Philipsen
structuur. Er waren - in moderne termen - gezin- Hans Philipsen is oud-rector van de UM
14 | Observant 7 | 13 oktober 2016
colofon
Voor hetzelfde geld staan de
paarltjes iedere week
Redactieadres
Illustraties/Opmaak/Basisontwerp
St. Servaasklooster 32
Simone Golob, www.sgiv.nl
Postbus 616
Vertalingen
6200 MD Maastricht
o.a. door B. Wall & P. Nekeman
(volg routebordjes)
Druk
T 043 - 38 85 390
Janssen/Pers Gennep
[email protected]
Mededelingen
Wwww.observantonline.nl
Voor het inleveren van mededelingen zie
Stichtingsbestuur
www.observantonline.nl/Mededelingen
Arie Nieuwenhuijzen Kruseman (vz),
of www.observantonline.nl/English/
Sandra Daas, Catharien Kerkman, Stephanie
Announcements
Meeuwissen, Christoph Rausch
Redactieraad
Advertenties
Voor regionale en interne adverteerders:
Harald Merckelbach (vz), Piet Eichholtz, Birsen
Marion Janssens, 043 - 38 85 390,
Erdogan, Silvia Evers, Ralph Stassar, Loes Visser,
[email protected]
George Vogelaar
Voor overige adverteerders:
Redactie
Bureau Van Vliet, 023 - 57 14 745,
Riki Janssen
[email protected]
(hoofdredacteur)
043 - 38 85 384
Internet: www.bureauvanvliet.com
Wammes Bos 043 - 38 85 383
(Voor Paarltjes zie info bij Paarltjes)
Wendy Degens 043 - 38 85 382
Abonnementen
Cleo Freriks
043 - 38 85 386
Observant wordt gratis verspreid op de
Maurice Timmermans 043 - 38 85 381
universiteit en op diverse locaties in Maastricht.
Sjoerd Willen Belangstellenden kunnen Observant
Redactie-assistent
Marion Janssens
043 - 38 85 385
thuisgestuurd krijgen voor € 37,00 per
043 - 38 85 390
Aan dit nummer werkten verder mee:
academisch jaar.
HOP
Albert Bergbroeder, Cato Boeschoten, Cydney
Observant is aangesloten bij het
Contreras, Ype Driessen, Alison Edwards, René
Hoger Onderwijs Persbureau
Gabriëls, Hans Philipsen, Hans Schouwenburg,
© Stichting Observant
Mark Vluggen
Niets uit deze uitgave mag zonder voorafgaande
Fotografie
schriftelijke toestemming van de hoofdredacteur
Loraine Bodewes, Joey Roberts
geheel of gedeeltelijk worden overgenomen
OKTOBERMAAND
BORSTKANKERMAAND
SAMEN STERK TEGEN
BORSTKANKER
ook op internet:
paarltjes
www.observantonline.nl
WORLD PRESS PHOTO 2016
21OKT/13NOV CENTRE
CERAMIQUE GUIDED TOUR
ENGLISH LANGUAGE 21OKT
14.00 INFO AND TICKETS
[email protected]
GEZOCHT: NIEUW BESTUUR
BOOKS4LIFE MAASTRICHT.
VERKOOP BOEKEN VOOR GOED
DOEL KELDER FASOS. INTERESSE?
MAIL NAAR:
[email protected]
Gezocht vrijwilligers voor
ondersteuningsproject kwetsbare
mensen. Combinatie met stage
mogelijk. Info Prof. Dr. J. van Eijk
tel. 0614946678
BIJBAAN GEZOCHT? FLEXIBEL
WERKEN IN DE AVOND OF IN
HET WEEKEND BIJ ARVATO! KIJK
OP WWW.WERKENBIJARVATO.NL
MAIL VIA VACATURES@ARVATO.
NL OF BEL 0610136852
Café Zuid zoekt afwasser (m/v)! Ben jij
beschikbaar op doordeweekse avonden
voor ±20 uur p/w? Vul dan een
formulier in op de site www.cafezuid.nl
GEDIPLOMEERD
VERPLEEGKUNDIGE OF
VERZORGENDE EN OP ZOEK NAAR
EEN LEUKE BIJBAAN IN DE ZORG?
KIJK OP WWW.ENVIDA.NL/
ENVIDA/WERKEN-BIJ
BOOK FAIR on Sat 5 & Sun 6
November from 10 to 17 hrs in
ROC Leeuwenborgh Sibemaweg
20, Maastricht. 10000 bks. Info
boekenvoormensen.nl
OPGELET!! AUTORIJLES PLUS
EXAMEN 700EURO. VASTE
INSTRUCTEUR. 20RIJLESSEN
VOOR MSTR EN OMGEVING WA
0683719385 OF BEL 0616120937
GÉ DORSSERS AUTO EN MOTOR
GEZOCHT: websitemedewerker
bij gerenommeerde herenzaak
Shoes&Shirts M’tricht. 16 uur/week.
Inlichtingen: 06-18096421
www.shoesandshirts.nl
Ontdek wat je voelt naast wat je denkt
om gemotiveerd te werken. Kom met
je vraag! Opstellingen Maastricht www.
YvonneFeijen.nl
Paarltjes
Per letter, leesteken of spatie een apart hokje gebruiken. Regels volschrijven tot het einde.
Voor langere teksten geldt het advertentietarief. Inleveren bij de redactie kan maandag
tot en met donderdag van 09.00 tot 17.00 uur / contant betalen. Bezoekadres: loop
de Minderbroedersberg omhoog, vóór de ingang van nummer 4 rechts af en loop het
appartementencomplex (rode baksteen) binnen. Volg de bordjes naar de 2e verdieping.
Digitaal inleveren kan ook, zie www.observantonline.nl Vóór dinsdag 16.00 uur ingeleverde
Paarltjes verschijnen de donderdag daarop in de krant. De redactie is niet verantwoordelijk
voor de inhoud van de Paarltjes en behoudt zich het recht voor om zonder opgaaf van reden
Paarltjes te weigeren.
€ 3,00
€ 4,00
€ 5,00
€ 6,00
€ 7,00
€ 8,00
VERZIN ‘N LEUKE
ACTIE! DOE MEE!
www.facebook.com/maastrichtsedecolletes
13 oktober 2016 | Observant 7 | 15
De mededelingen van de universiteit, faculteiten,
servicecentra en studentenorganisaties zijn te
vinden op www.observantonline.nl
The announcements of the university, faculties,
service centres and student organisations
can be found on www.observantonline.nl
agenda academische zittingen
Aula Minderbroederberg 4-6
12-10, 12.00 uur:mw.drs. Marie-Claire F.
Kleinegris
20-10, 12.00 uur:dhr. Salvatore Italia, MSc.
20-10, 14.00 uur:mw. Marije J. Hristova-Dijkstra,
12-10, 14.00 uur:dhr. Jie Wang, LL.M.
12-10, 16.00 uur:mw.drs. Anna M.J. Daamen
13-10, 12.00 uur:dhr. Robert P.A. Ciuchita, MSc.
13-10, 14.00 uur:dhr.drs. Marco C. Haanschoten
14-10, 10.00 uur:dhr. Craig Loschmann, MSc.
MA
20-10, 16.00 uur:dhr. Ruben M.W.A. Drost, MSc.
21-10, 16.00 uur:Afscheidscollege van Prof.mr. J.
Boksem
27-10, 10.00 uur:dhr. Tom G. Mastenbroek, MSc.
27-10, 16.00 uur:dhr. Sander H.M. Kleijkers, MSc.
28-10, 10.00 uur:dhr. Jo A.A. Stevens, MSc.
LL.M
19-10, 10.00 uur:mw. Clare C. Maguire, MSc.
28-10, 12.00 uur:mw. Rosan Luijcks, MSc.
19-10, 14.00 uur:mw.ir. Elien B. Engels
28-10, 14.00 uur:dhr. Bijan Ranjbar-Sahraei, MSc.
19-10, 16.00 uur:dhr. Bart Spronck, MSc.
28-10, 16.30 uur:Inauguratie van Prof.dr. Erik W.
20-10, 10.00 uur:mw. Xiaoqing Zhu
Assistant Professor of Finance, SBE, 38 hours
Vacancy number: AT2016.256
•
3 PhD candidates “youth mobilities” at the FASoS, 38 hours
Vacancy number: AT2016.257
•
ICT ondersteuner bij het IT & Facility Office van de SBE, 19 uur
Vacaturenummer: AT2016.258
•
Junior onderzoeker, vakgroep Revalidatiegeneeskunde, School CAPHRI,
FHML, 28.8-32 uur
Vacaturenummer: AT2016.259
•
Assistant Professor in Computational Linguistics, FHS, 38 hours
Vacancy number: AT2016.260
•
Afdelingshoofd Bureau Toelating en Inschrijving bij het SSC, 38 uur
Vacaturenummer: AT2016.261
•
Study choice and career adviser, SBE, 38 hours
Vacancy number: AT2016.262
21-10, 14.00 uur:mw. Sophie Deckx, MSc.
14-10, 16.00 uur:Afscheidscollege van Prof.mr.
18-10, 16.00 uur:dhr. Alexander Hoogenboom,
•
21-10, 12.00 uur:dhr.drs. Jasper Trietsch
14-10, 12.00 uur:dhr. Gerard H. Bode, MSc.
René de Groot in de St. Janskerk
Interne vacatures
GripopjeDip Freecards_Opmaak 1 28-07-14 10:01 Pagina 1
Driessen
Voor uitgebreide informatie, raadpleeg de website www.maastrichtuniversity.nl.
Klik op de link “Werken bij de UM” en vervolgens op “Vacatures”.
Schriftelijke sollicitaties o.v.v. vacaturenummer op brief en envelop (of elektronisch
solliciteren via de vacaturewebsite) binnen 10 kalenderdagen richten aan de
afdeling HRM van de betreffende faculteit of beheerseenheid (Postbus 616, 6200
MD Maastricht).
www.maastrichtuniversity.nl
Ook net iets te vaak
ANONIEM MAILEN
OVER JE
DOWN?
er niet
BLIJF mee zitten!
DAT KAN MET DE
DIPDESKUNDIGE
www.gripopjedip.nl
www.gripopjedip.nl
Laten we de kunstnier klein maken.
En de wereld van nierpatiënten weer groot.
Draag bij aan de draagbare kunstnier.
Sms NIER naar 4333 of geef via nierstichting.nl
Met 1 SMS doneert u eenmalig € 2,- (exclusief telefoonkosten).
Meer informatie: www.nierstichting.nl/sms.
Door Ype
Driessen
René
Jurre
Merel
Harrie
cato
Niet te
harden
In mijn huis blijft niets onopgemerkt. Wij
hebben namelijk een gedeelde Whatsappgroep waarin dezelfde huisgenoot ons actief
op al onze huishoudelijke fouten wijst. De
dame in kwestie, inmiddels 27 jaar met een
vaste baan en een vriend, woont nog steeds
in hetzelfde studentenhuis. Het is elke
keer weer een verrassing wat er zich die
dag heeft voltrokken: bloederige tampons
die niet voldoende zijn weggemoffeld in
het prullenbakje, remsporen die niet zijn
weggepoetst, haren in het doucheputje,
etc. Alles wordt gefotografeerd en gedeeld,
zodat de schuldige zijn of haar poepresten diezelfde dag nog online terugziet.
“Volgende keer graag meteen weghalen, de
stank is niet te harden!”.
Nu is het natuurlijk logisch dat over dit
soort dingen geklaagd wordt: ik ben zelf
ook geen fan van remsporen, maar de vraag
is of het delen van foto’s de oplossing van
het probleem is. Ik hoorde ooit dat je een
hond met de neus in zijn eigen uitwerpselen moet duwen om ervoor te zorgen dat
de Fikkie in kwestie niet nog een keer zijn
‘grote bah’ op het tapijt doet. Maar hoe zit
dat eigenlijk met mensen? Leren wij van
onze fouten door geconfronteerd te worden
met het negatieve resultaat?
Er is ooit een moment geweest dat ík de
boosdoener was en dat de haren in het
doucheputje van mij afkomstig waren. Ik
had me nog niet afgedroogd of de foto was
al in de groep gegooid. Gegeneerd gaf ik
mijn fout toe, eerlijkheid duurt tenslotte
het langst, en ik voelde een lichte afkeer
tegenover mijn huisgenoot. Maakte zij dan
nooit fouten? Vrouwen van 27 laten toch
ook wel eens haren achter in het doucheputje? En waarom woonde zij nog steeds
tussen de studenten, terwijl ze zich makkelijk een appartement zonder huisgenoten
kon veroorloven? Kon ik háár maar een
keer betrappen op een hygiënische misstap.
Gelukkig was laatst het moment daar: ik
kon haar eindelijk terugpakken. Het was
woensdagochtend, de dag van de vuilnisophaal, en ik had keurig en op tijd mijn
afval naar buiten gebracht. Rustig nipte ik
aan mijn eerste kopje koffie van de dag en
hoorde ik buiten de vuilniswagen naderen.
Eenmaal op de gang viel mijn oog op de
dampende vuilniszak naast de deur van
mijn huisgenoot. Grinnikend maakte ik een
foto en plaatste hem in de Whatsapp-groep.
“Volgende keer op tijd buiten zetten, de
stank is niet te harden!”
Cato Boeschoten
Namens ons allemaal!
“Albert”, zei in de loop van het afgelopen jaar de
hoofdfriteuse van dit blad tegen mij, “Albert” herhaalde ze, “wij vinden dat je moet gaan twitteren”.
Ik schrok me een hoedje. “Ik, twitteren? Hoe
moet dat in godsnaam? En waarover? Ik hoef dat
niet hoor, al die nieuwlichterij. Ik ben al blij dat
ik mijn smartiestelefoon een beetje kan bedienen.
En twitter, dat gaat toch nooit ergens over?”
Jawel, legde de hoofdcoupeuse mij uit, twitter is
heel belangrijk, als er een bom valt op een Syrisch
dorp twitteren de burgerjournalisten ter plaatse
het nieuws meteen de wereld in, dus alleen al uit
dat oogpunt konden wij niet achterblijven, en ik
al helemaal niet.
Ik keek haar stomverbaasd aan. Wat was er in
dat - normaal gesproken niet onverstandige hoofd gevaren? Dreigde er soms een dronebombardement op de Berg? Of boze studenten die
Germanicus wilden ontvoeren en een tijdje uithongeren? Nog bozere overwerkte docenten die
het hoofd personeelszaken, pardon de directeur
HRM, van zijn fiets wilden trekken wegens hun
gebrek aan carrièreperspectief? En moest ik dat
dan allemaal live waarnemen en rondtwitteren
naar mijn zogenaamde volgers?
Dus ik zeg: “Ik dacht het niet, mevrouw de
hoofdflotteuse, aan mijn lijf geen polonaise hoor.”
Maar goed, zoals het altijd gaat als ze (en zeker de
dames) me een beetje onder druk zetten: ik ben
gezwicht. Ik vertel niet welke drukmiddelen zijn
ingezet maar wel dat ze niet voor de poes waren.
En als eenvoudig stukjesschrijver delf je dan het
onderspit.
Dus ik twitter. En ik heb zelfs volgers. Vanmorgen nog bekeken, het zijn er 66. Daarmee ben ik
meteen de risee van de twitterwereld want een
beetje enthousiaste beoefenaar heeft er al gauw
een paar honderd, toch?
En wat twitter ik zoal? Niks bijzonders hoor,
een grapje zo nu en dan, iets wat me invalt, over
van alles en nog wat en allemaal van geen enkel
belang. Want zo bescheiden ben ik. Dit in tegenstelling tot de norm in het twitteruniversum.
Daar neemt men zichzelf heel serieus, anders
doe je het niet, toch? Anders voel je toch niet de
behoefte jouw hersenspinsels te delen met wie het
maar aanklikt?
Verrast het u als ik zeg dat ik niet de enige ben
aan deze prachtuniversiteit die zich van het
medium bedient? Nee hè. De UM-campus Venlo
doet het. De campus Brussel doet het. Enzovoorts. Allerhande medewerkers ook. En mag ik
onze jongste loot aan dit firmament vermelden,
de nieuwe rectrix? Met 2777 volgers! En zelf volgt
ze 2361 andere twitteraars. Zegge en schrijve
tweeduizenddriehonderdeenenzestig. Daar heb
ik wel een paar vragen bij. De eerste: wordt er
nog een beetje gewerkt daar bij het rectoraat?
De tweede: vinden de collega’s het wel goed? De
derde: namens wie spreekt zij? Want, lezers, de
dame in kwestie volgt mij ook, waarom mag joost
weten, en ik doe het van de weeromstuit dan ook
maar, en daarbij is me iets opgevallen. Voorheen
zag ik gewoon een bijgaand portretje als er PING!
weer een berichtje binnenkwam, maar sinds heel
kort is het portretje aangekleed met de rectorale
toga, de rectorale baret en vooral ook: de rectorale ambtsketen! Dus hier twittert niet zomaar
iemand, hier twittert de bijna hoogste baas, de
rector (trix wil maar niet in zwang raken) van
onze universiteit. En het kan niet anders of ze
doet dat namens ons allemaal. Als boegbeeld.
Want anders hoef je je niet in dat pak op dat
fotootje te vertonen, nietwaar?
En nu komt het: eerlijk gezegd vind ik het wel
een geruststellende gedachte. Het ontslaat velen,
althans mij, van de twitterstress om steeds maar
een nieuwe wisecrack te bedenken, of een evenement aan te bevelen. Kortom, waarde rectrix:
mijn dank is groot, ik ga wat vaker achterover
leunen hoor!
Twitter: @a_bergbroeder
Albert Bergbroeder