Transcript Klik hier voor het artikel.

R E P ORTAGE
Op de terreinen van KFCH Sinaai traint een heel bijzondere voetbalploeg. Auti-Voetbalclub Waasland
richt zich naar kinderen tussen 6 en 21 jaar met autisme, ADHD en aanverwante stoornissen. Meer
dan 60 spelertjes leefden zich uit tijdens de proeftrainingen in april en mei en tekenen ongetwijfeld
present in september. “We hadden niet verwacht dat de interesse zo groot zou zijn. Er is duidelijk
nood aan A-voetbal”, zegt voorzitter Koen De Corte.
20
Voetballen met een glimlach
ltekst: Brigitte Stevens
Auti-Voetbalclub Waasland, met als peter ex-voetballer Geert De Vlieger, is de derde autivoetbalclub in
Vlaanderen, na de Voetbalkraks in Brugge en U-Nited
in Haasdonk. Oprichters zijn Koen De Corte en Tom
Steels samen met hun partners. Beide koppels hebben
een kind met autisme.
“Mijn jongste zoon speelde aanvankelijk hockey.
De trainer heeft na een tijd aangegeven dat mijn
zoon daar eigenlijk niet thuis hoorde. Kinderen met
autisme, ADHD en aanverwante stoornissen vallen
dikwijls uit de boot”, steekt Koen van wal, “zij hebben
al vaak neen gehoord voor bepaalde scholen en voor
sportactiviteiten en sportkampen. Wij willen geen neen
zeggen tegen kinderen. De bedoeling is dat ze zich bij
ons kunnen uitleven en plezier beleven.”
beeldkeuze: Luc Loosveldl
Leemte vullen
Bij Auti-Voetbalclub Waasland gaat het niet alleen over
kinderen met autisme. “Er zijn ook kinderen met ADHD,
met een spraak- of gehoorstoornis en minder begaafde
kinderen bij. Elk kind is anders. Ze hebben het in het
reguliere voetbal vaak moeilijk met de competitiedruk die
opgelegd wordt door de trainer, het bestuur en soms de
ouders. Een ander aspect is dat veel van deze kinderen
een concentratiestoornis hebben waar de trainers moeilijk
mee om kunnen of willen. Deze kinderen én hun ouders zijn
heel enthousiast om te horen dat ze hier wel welkom zijn”,
gaat Koen verder, “er is een leemte in het voetballand. Je
hebt het reguliere voetbal en het G-voetbal dat zich richt
naar kinderen en jongeren met een motorische beperking.
De kinderen die bij ons voetballen horen in geen van beide
thuis, daarom hebben wij onze club opgericht.”
Een dikke knuffel
Voetbal is voor deze kinderen een
middel om sociaal en actief bezig te
zijn. Ze voelen zich hier direct thuis.
Koen: “Hier is er geen druk. We gaan terug naar de basis
van de sport: het pure plezier. Het element competitie
valt weg. Voor ouders is dit zeer waardevol. We doen het
voor de glimlach van de kinderen. Wij
hebben geen grote verwachtingen van de
kinderen en toch merken we dat er op de
proeftrainingen toch heel wat discipline
is. Kinderen met autisme met elkaar laten
spelen, is niet evident. Maar het gebeurt
eigenlijk heel spontaan.
De kinderen vinden dit initiatief fantastisch en de ouders nog meer. Sommige
ouders herkenden hun eigen kind niet
meer na een half uur training. Ze hadden
hun kind nog nooit zien lachen of zien
spelen met andere kinderen. Het gaat er
hier geregeld zeer emotioneel aan toe.
Onlangs kreeg een koppel de krop in de
keel omdat hun kind hen na de training
met de grote glimlach een dikke knuffel
gaf. De ouders konden zich niet herinneren hoe lang dat geleden was. Voetbal is
voor deze kinderen een middel om sociaal
en actief bezig te zijn. Ze voelen zich hier
direct thuis.”
Dat is ook het geval bij de ouders. Zij zitten allemaal in hetzelfde schuitje. Ik merk
dat ze met elkaar ervaringen uitwisselen.
Intussen blijft de interesse voor onze club
groeien en krijgen we positieve reacties. Sommige ouders kwamen naar de
proeftrainingen met de gedachte dat wij
hun kind zouden testen om te zien of het
wel goed genoeg was om mee te trainen.
Wij hebben hen meteen duidelijk gemaakt
dat onze opzet helemaal anders is. Met
de trainingen wilden we de kinderen laten
proeven van het voetballen en hierdoor
konden zij beslissen of zij bij ons willen
aansluiten.”
Spontane begeleiders
Auti-Voetbalclub Herbeleving Waasland
mag elke vrijdagavond de terreinen
gebruiken van Voetbalclub Sinaai. “De
kinderen hebben in de week vaak the-
Op de Facebookpagina van
Auti-Voetbalclub Waasland vzw
kan je terecht voor meer informatie
of als je interesse hebt om een
A-voetbalclub op te richten.
rapie en op vrijdag kunnen ze ontladen.
Vrije terreinen vinden is niet zo evident.
Wij hebben van KFCH Sinaai de garantie
gekregen dat we hier minimum twee
terreinen de komende vijf jaar mogen
gebruiken.
De kinderen trainen 1,5 uur in kleine
groepjes met bekwame begeleiders. Ouders melden zich spontaan aan om mee
te begeleiden. Eén van onze trainers was
jeugdtrainer in het reguliere voetbal. Hij
hoorde van ons initiatief en wilde bij ons
training geven. Hij doet deze taak met veel
voldoening. De kinderen zijn heel plezant
om mee te werken en je krijgt er enorm
veel vriendschap van terug.”
“We zijn er wel op voorbereid dat het
niet voor elke speler zal lukken om hier te
trainen. Als we merken dat een kind anderen pijn doet, zullen we dit samen met de
ouders bespreken. Als zij weigeren met
ons een oplossing te zoeken, dan zullen
we de samenwerking beëindigen. Maar ik
denk niet dat we drastisch zullen moeten
optreden. Het is reeds voorgevallen dat
een kindje de anderen pijn deed. Sindsdien loopt de papa tijdens de training
mee op het veld en nu gedraagt het kind
zich zoals het hoort. We vermoeden zelfs
dat na een tijdje de aanwezigheid van de
papa niet meer nodig zal zijn.”
Ambitie
Auti-Voetbalclub Waasland zal altijd ‘onze
club’ blijven, Koen ziet het nog ruimer.
“Het zijn de kinderen, de ouders en de
trainers die dit een geslaagd project
maken. Onze taak is vooral om ervoor te
zorgen dat er sponsoring en subsidies zijn
zodat we kunnen blijven verder bestaan.
Maar onze ambitie reikt verder. We willen
niet alleen hier een A-club opstarten,
maar in heel Vlaanderen clubs aansporen
om dit ook te doen. Ik ondervind heel veel
steun bij de voetbalbond en provincie. Zij
zien ook in dat er een grote doelgroep is
die nu niet op de juiste plaats zit of die
ze helemaal missen. Zeker als je weet
dat onder de 18 jaar ongeveer 1 kind op
65 autisme heeft en 1 kind op 35 ‘een’
problematiek.
We hebben momenteel te weinig clubs in
Vlaanderen om vriendschappelijke wedstrijden en tornooien te organiseren. In
Nederland is dat wel het geval. Wij hopen
binnen twee jaar een kleine competitie,
weliswaar op vriendschappelijke basis, te
kunnen opstarten en het Auti-voetbal als
A-voetbal te laten erkennen door overheid
en voetbalbond. Op deze manier proberen
we zoveel mogelijk kinderen gelukkig te
maken.”
De voetbalbond ziet ook in dat er een grote
doelgroep nu niet op de juiste plaats zit.
21