Transcript Adem diep, lach voluit: De vreugde van

Adem diep, lach voluit: De vreugde van Transformational Breathing™.
Vertaald uit het Engels: Breathe Deep, Laugh Loudly: The Joy of
Transformational Breathing, 3de herziene uitgave, juli 2007.
Copyright © Nederlandse uitgave: 2010 Judith Kravitz
Vertaling: Marcel Gerrits
Redactie: Lucy Holl
Layout en vormgeving: Marcel Gerrits
Omslag illustratie: Eric Almaas
Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar worden gemaakt voor commercieel gebruik
zonder schriftelijke toestemming van de uitgever, behalve als het korte
citaten betreft die deel uitmaken van artikelen of reviews. Individuen
mogen tot maximaal twintig pagina's kopiëren en verspreiden in hun
vriendenkring.
Handelsmerken: Transformational Breathing™ is een handelsmerk van
de Transformational Breath Foundation. Deze naam wordt alleen
gebruikt om aan het beschreven proces in deze uitgave te refereren. Elk
ander gebruik van dit handelsmerk is een schending van de merkenwet
en zal als zodanig behandeld worden.
Gepubliceerd door:
Free Breath Press, PO Box 248, Tilton, NH 03276, USA
Telefoon: +1 603 286 8333
ISBN: 978-90-9025570-5
Voor meer informatie over Transformational Breathing™ workshops en
het persoonlijke en professionele trainingsprogramma kunt u contact
opnemen met:
Transformational Breath Foundation
PO Box 248, Tilton, NH 03276, USA
Telefoon: +1 603 286 8333
Website: www.transformationalbreathing.com
E-mail: [email protected]
NB: De informatie in dit boek is zuiver informatief bedoeld. Er worden
geen specifieke gezondheidseffecten benoemd. Personen met mentale
en/of fysieke klachten wordt aanbevolen om professionele of medische
hulp te zoeken. De uitgever, auteur of de Transformational Breath
Foundation zijn niet verantwoordelijk voor het misbruiken of verkeerd
interpreteren van de inhoud van dit boek. Het wordt sterk aanbevolen
om eerst meerdere ademsessies te volgen bij een professioneel
getrainde facilitator voordat men zelfstandig ademsessies gaat doen.
Adem diep, lach voluit
De vreugde van Transformational Breathing™
Judith Kravitz
Free Breath Press
dr. Judith Kravitz
Over de auteur
Dr. Judith Kravitz wijdt zich al ruim dertig jaar aan het ontwikkelen en
het wereldwijd verspreiden van Transformational Breathing™. In het
begin van de jaren tachtig genas zij zichzelf van keelkanker en sindsdien
heeft zij duizenden gelijksoortige genezingen bij anderen gezien.
Als vooraanstaand ademwerkexpert heeft Dr. Kravitz inmiddels met
honderdduizenden mensen in meer dan twintig landen gewerkt. Dr.
Deepak Chopra, dr. Christine Northrup, Goldie Hawn, Norman Lear en
vele anderen bevelen haar werk aan. Deze moeder van acht kinderen
en acht kleinkinderen is tevens doctor in de metafysica.
Zij heeft gedoceerd aan prestigieuze instituten zoals: The Chopra
Center, de Canyon Ranch, het Omega Institute, het Rowe Camp &
Conference Center, The Sirius Community en het Kripalu Center for Yoga
& Health. Ze was hoofdspreker op het 'Global Inspiration Conference
2007' in Turkije.
Dankwoord
Met veel liefde en bescheidenheid deel ik de informatie in dit boek. Ik
kreeg bij het schrijven van alle kanten hulp. Mijn grootste dank wil ik
uitspreken aan de 'Spirit of All', voor het geschenk van het uitermate
verbazingwekkende 'spel' dat we nu kennen als Transformational
Breathing™. Het is een onderdeel van mijn levensdoel om bij te dragen
aan de kennis over de bewuste ademhaling, zodat de kennis hierover
blijft groeien en verbeteren. Door het delen van dit geschenk met zo
veel mensen over de hele wereld, ben ik gaan inzien dat onze
ademhaling ons meest eenvoudige maar toch heel krachtige
gereedschap is voor vreugdevolle genezing en een gepassioneerd leven.
De cruciale bijdrage en hulp van een aantal individuen hebben dit boek
tot een realiteit gemaakt. Lios Grasso's gave om concepten te
ontwikkelen met woorden brachten vele ideeën tot leven. Er is een
synergetische magie tussen ons: woorden, ideeën en concepten komen
samen. Haar gedrevenheid als eerste redacteur en coördinator brachten
dit project tot een goed einde. Vervolgens wil ik Marylin Perona danken:
haar toewijding en harde werken waren van onschatbare waarde bij het
redigeren van deze tweede editie.
Hartelijke dank gaat naar diegenen die dit project ondersteunden met
hun vertrouwen in de vorm van geld. Tevens dank ik Laura Jensen, dr.
Scott Kwiatkowski, Liz Comeau, Carol Hawk, Cynthia Van Savage, Judy
Taché, Catherine Creegan, Catherine Doucette, Kathy Glass, Samvedan
Randles, Kevin Makarewicz, dr. Abraham Sussman en Richard Handel
die allemaal hun kennis, talenten en ervaring zeer toegewijd en
zorgvuldig ingezet hebben voor dit werk. Dit boek is werkelijk een cocreatie van liefhebbende zielen.
Mijn dank gaat uit naar de getalenteerde Eric Almaas, de kunstenaar die
de omslag van het boek ontwierp, een illustratie waarin de pracht van
de vier elementen tot uitdrukking komt; aan mijn vriend Norman Lear,
die altijd dit werk blijft ondersteunen op allerlei waardevolle manieren;
en aan de vele fantastische ademcoaches en cliënten. Door hun
persoonlijke verhalen hebben ze 'leven' in deze bladzijden geademd.
Ik geef dit 'negende kind' aan jou als lezer, in het vertrouwen dat je je
grootste bezit zult hervinden in elke Transformational Breath die je tot
je neemt: het geschenk van je innerlijke vreugde.
Inleiding
Al ruim dertig jaar heb ik een professionele praktijk en in die tijd heb ik
gewerkt met meer dan 100.000 mensen, zowel privé- als in groepssessies. Ik heb kennisgemaakt met een scala aan holistische helingsmethoden, maar nergens ben ik een therapeutische methode tegengekomen die ons zo makkelijk, betrouwbaar en plezierig kan bevrijden van
negatieve conditioneringen en trauma's uit het verleden.
Transformational Breathing geeft ons de kracht om een gezond,
energiek en gepassioneerd leven te creëren.
Mijn eerste ervaring met bewust ademen was halverwege de zeventiger
jaren van de vorige eeuw, toen ik samenwerkte met een rebirther in
Sonoma County, Californië. Rebirthing gebruikt een continue bewuste
ademhaling tijdens urenlange sessies, om zo het geboortetrauma los te
kunnen laten. Het werkte zeer krachtig voor mijn eigen leven, het leek
me terug te voeren naar het verleden, om zelfbeperkende overtuigingen
die direct na de geboorte gevormd waren op te ruimen. Na een aantal
rebirthing sessies opperde mijn begeleider het idee om de bewuste
ademhaling toe te passen bij de helingsessies die ik gaf als counselor.
Zodoende gaf ik mijn eerste rebirthingsessies eind jaren zeventig aan
cliënten. Het bracht mijn werk op een dieper niveau en had meerwaarde
in alle gevallen.
Vrijwel direct na de start van het ademwerk met mijn cliënten kreeg ik
inzichten om de methode effectiever en krachtiger te maken en de
resultaten langer te laten voortduren. Ik paste steeds maar nieuwe
informatie toe en de resultaten die ik behaalde werden steeds
bevredigender. Al vrij snel paste mijn methode niet meer onder de
noemer van Rebirthing. Ik had grote veranderingen in de vorm,
bewustzijn, techniek en intentie van het methode aangebracht. Ik
besloot de methode Transformational Breathing te noemen.
Bijna een jaar later werd bij mij keelkanker geconstateerd en kreeg ik
het advies om het gezwel operatief te laten verwijderen. Als bewust
levende negenentwintigjarige met twee jonge kinderen was ik geschokt.
Een operatie gaf me geen goed gevoel, hoewel de keuze om me niet te
laten opereren mij ook behoorlijk angstig maakte. Door mijn
metafysische achtergrond en alle kennis van het ademwerk, wist ik dat
kanker te genezen is. Ik bad en vroeg om een antwoord. Het antwoord
dat ik kreeg was uitdagend: het was de bedoeling om mijzelf te helen
zonder medicijnen of operatie. Op dat moment realiseerde ik mij dat alle
methoden die ik de afgelopen jaren geleerd had mij tot dit punt
gebracht hadden. Nu nog de moed vinden om dat pad in te slaan.
Met nog meer ijver werkte ik met het ademen, waardoor ik dagelijks
nieuwe inzichten kreeg. Tijdens één van mijn ademsessies kreeg ik heel
duidelijk het inzicht dat ik mijn eetgewoonten moest aanpassen. Ik ging
een heel stuk lichter eten, at meer vers fruit en groenten en het rode
vlees liet ik staan. Niet lang daarna voelde ik me lichter en had ik meer
energie dan ooit. Ik deed regelmatig ademsessies en daarbij kwamen
flarden van onopgeloste woede naar boven om geheeld te worden.
Gevoelens uit mijn vroege jeugd, waarvoor ik nooit de vrijheid had
genomen om ze te uiten, kwamen naar de oppervlakte en losten op met
de energie van mijn eigen adem. Verder voelde ik golven van vergeving
naar boven komen: het vervulde mijn wezen met dankbaarheid en
vreugde.
Mijn vertrouwen en helderheid werden steeds groter dankzij het ademwerk. Ik zag in dat ik mijn focus moest richten op de heelheid en perfectie van mijn wezen en niet op de symptomen van de ziekte. Ik leerde
mijzelf om de groeiende bult in mijn nek niet meer te bestuderen, maar
om aandacht te schenken aan de positieve dingen die ik herken in
mijzelf. Op een dag, een aantal maanden na de start van deze
zelfhelende reis, bracht ik lotion aan op mijn lichaam. Toen ik bij mijn
nek aankwam ontdekte ik dat de zwelling was verdwenen! Vanaf dat
moment wist ik dat ik op iets wonderbaarlijks gestoten was, veel groter
dan mijn menselijke ervaring.
Een paar jaar na deze genezing kreeg ik de sterke drang om Californië
te verlaten en mijn kinderen op te laten groeien in een schone, heilzame landelijke omgeving. Ze leken te snel volwassen te worden. Begin
jaren tachtig verhuisden wij met onze zes kinderen (nummer zeven was
onderweg) naar een kleine plaats in de staat Maine.
Vergeleken met Californië leek Maine op een andere planeet. De overgang van het centrum van de holistische gezondheidsbeweging naar
een landelijke plaats met vijfhonderd inwoners was een behoorlijke
cultuurschok. We waren omgeven door de schoonheid van de natuur,
schone lucht en open ruimten. Maar er was weinig kennis over zelfheling, bewust ademen of holistisch leven.
Regelmatig riep ik wanhopig: “Wat doe ik hier?” Ik wilde het geschenk
van Transformational Breathing delen met zo veel mogelijk mensen. Ik
wist dat de impliciete antwoorden, verkregen door het ademwerk,
dwars door de ziel van de mensheid lopen. Het ademen geeft een diepe
rust aan diegenen die het beoefenen. Ik was bang dat ik nooit genoeg
mensen zou kunnen bereiken als ik in Maine zou blijven.
Maar toen ik lang genoeg in Maine woonde om naar mijn innerlijk te
kunnen luisteren, begreep ik dat ik verhuisd was om door te gaan met
de ontwikkeling van het proces met meer interne leiding en minder
externe invloeden. Het was belangrijk om het zaad van de adem in de
vruchtbare harten van deze aardige mensen te zaaien. Ik startte yogaen meditatielessen op de lokale middelbare school en begon met
zelfbewustzijnsgroepen. Het ademwerk deelde ik met iedereen die er
open voor leek te staan. Weldra was er genoeg interesse om een klein
aantal groepen te starten om mensen te trainen die anderen willen
ondersteunen bij ademsessies. Deze professionele training met aan het
eind een officieel certificaat breidde zich uit over New England.
Sindsdien heb ik het genoegen gehad om mensen te trainen in talloze
plaatsen verspreid over de Verenigde Staten, Europa, Zuid-Amerika, het
Midden-Oosten en Azië. Transformational Breathing™ is nu een verfijnde
methodiek en kan geleerd en gekopieerd worden door eenieder die
bereid is om persoonlijke zelfheling en training te ondergaan. Het is een
uitbreiding van Leonard Orr's Rebirthing, de brenger van bewust
ademen naar mensen op het westelijke halfrond en deelt een aantal
fundamenten met dr. Stanislav Grof's Holotropisch Ademen. Mijn eigen
doctoraat in de metafysische wetenschap samen met de mix van
ervaring en training in Kundalini Yoga, sound healing, body mapping en
meer, zijn instrumenten geweest om Transformational Breathing naar
het front van het ademwerk te brengen. Echter, ik ben mijzelf er
terdege bewust van dat het een Godsgeschenk is aan de wereld en ik
alleen maar de boodschapper ben.
Het blijft mij verbazen hoeveel liefde, kracht en vreugde het ademwerk
schenkt aan mensen die ermee bezig zijn en er mee spelen. Ongeacht
huidskleur, geloof, religie, carrière, nationaliteit, politieke voorkeur,
seksuele geaardheid, fysieke conditie, cultuur of taal – iedereen krijgt
zijn deel. Er is geen discriminatie, dit is een ongeëvenaarde mogelijkheid
tot plezier.
Uit ervaring weet ik inmiddels dat er één factor bepalend is voor de
kwaliteit van succes en de hoeveelheid blijvende vreugde die iedereen
kan ervaren. Die factor is keuze. Iedereen wil vreugde en succes. Niet
iedereen kiest hier actief voor.
Adem diep. Lach voluit. Leef gezond. Kwaliteit van leven begint met
kwaliteit van ademen. Hoeveel vreugde kies jij?
-dr. Judith Kravitz
Inhoudsopgave
Deel Een................................................................................13
'Innerlijke blik' van een ademer.................................................15
Het is tijd...............................................................................25
Creëer optimale gezondheid......................................................29
Anatomie van een ademsessie...................................................35
Ademanalyse: kaart van het onderbewuste.................................43
Adempatronen van heel de wereld.........................................50
Ademen naar lichaam, verstand en spirit....................................55
Niveau een: het openen van de ademhaling................................59
Het elektromagnetische lichaam................................................65
Niveau twee: bevrijden van gedachten.......................................71
Niveau drie: onze ware oorsprong hervinden...............................81
Deel Twee..............................................................................85
Ademen naar liefde, macht en vreugde.......................................87
Seks en intimiteit in relaties......................................................91
De kunst van het bevallen........................................................97
Heling van luchtwegaandoeningen............................................115
De natuurlijke extase.............................................................127
Ademen met jongeren............................................................135
De pensioenjaren: oud worden en lang leven.............................147
Ademen naar de laatste overgang............................................157
Psychotherapie, Prozac of ademen...........................................161
De innerlijke gevangene bevrijden...........................................173
De poort naar het oneindige....................................................183
Appendix A: Overzicht ademanalyse ........................................189
Appendix B: De fysica van de ademhaling.................................191
Appendix C: Bibliografie.........................................................201
Appendix D: Aanbevolen literatuur...........................................202
Appendix E: Transformational Breathing coaches........................204
”Adem diep en zacht
door elke cel van het lichaam.
Lach vrolijk en verlos het
hoofd van alle zorgen en angsten;
en adem ten slotte de zegeningen van
liefde, hoop en onsterfelijkheid in
die stromen in de lucht,
en je zult de betekenis
van de menselijke adem begrijpen.”
– Pundit Acharya
Deel Een
“Je vraagt me om gereedschap
en ik geef het aan je.
Adem.
Adem lang en diep.
Adem langzaam en zacht.
Adem de zachte, zoete
nietigheid van het leven in,
zo vol energie, zo vol liefde.
Het is Gods liefde die je inademt.
Adem diep en je kunt het voelen.
Adem heel, heel diep
en de liefde zal je doen huilen.
Van vreugde.
Je hebt jouw God ontmoet,
en jouw God heeft
jou kennis laten maken met je ziel.”
Gesprekken met God:
Derde Gesprek met God,
Neale Donald Walsch
1. 'Innerlijke blik' van een ademer
Op 5 december 1998 maakte Elizabeth Comeau haar eerste Transformational Breathing sessie mee, tijdens een training waarbij haar
zuster opgeleid werd tot ademcoach. Liz werd geplaagd door een zware
depressie en had geen enkele voorstelling bij het woord 'plezier'. Als
alleenstaande dertiger en moeder, was wanhoop een veel vertrouwder
concept voor haar.
Liz herinnert zich levendig de constante stroom van angstige gedachten
en dwangmatige, zelfsaboterende gewoontes die haar jarenlang in de
ban hielden. Laten we haar vergezellen als zij terugdenkt aan die eerste
sessie en aan de diepgaande reis daarna die haar leven onherkenbaar
zou veranderen in amper twee maanden tijd. Ze kwam vanuit diepe
depressie en wanhoop en reisde naar liefde, kracht en plezier. Het is
geen verfraaid verhaal. Dit is een waar gebeurd verhaal en –
Godzijdank – geen zeldzaam verhaal.
Liz vertelt: “Ik word overspoeld door twijfel en onverbloemde angst,
ben heel sceptisch, als mijn moeder en ik in de auto stappen en een
vage reis ondernemen... Naar wat? Adem? Plezier? Vrede? Voor mij zijn
dat eenvoudigweg obscure, onbereikbare dromen. Blijkbaar kunnen
anderen plezier ervaren, voor mij is dat een compleet vreemd concept.
Vreugde ervaren lijkt voor mij al even waarschijnlijk als anorexia
krijgen. Dat gaat niet gebeuren. Roomijs en chocolade zijn toevallig
mijn beste vrienden. Moet ik die dan voortaan helemaal laten staan?
Maar toch, ik ga. Ik heb het mijn zuster beloofd, al ken ik haar amper
nog. Voorbij zijn de dagen waar we ons koesterden in zelfmedelijdend
vol-eten. Daar wil ze niets meer van weten. Zij is te gelukkig voor die
nonsens. Zij ademt veel liever. Vind ik dat erg? Ja! Tegen wie kan ik nu
klagen over de vele tragedies in het leven? Waar kan ik nu het medeleven vinden waar ik zo naar op zoek ben?
Mijn moeder zou dit kunnen geven, maar zij doet nogal neerbuigend
tegen mij. Daar kan ik niet goed tegen. Als zij medeleven toont, voel ik
mij een miezerige idioot.
Ze zit nu naast me, zachtjes klagend en te grommend over het onrechtvaardige leven, slechte chauffeurs en de vieze voorruit en ...
“Wat nu, ma? Ja, ik weet dat de verzekeringsmaatschappij je dwars zit.
Daar hebben we het al zo vaak over gehad. En het spijt me als ik je
gevoelens gekwetst heb, maar – WAT? Ja, ik heb die auto gezien. Geen
paniek, ik heb alles onder controle.”
Maar heb ik alles wel onder controle? Terwijl mijn moeders gepraat over
alle misère afzwakt tot een saai gedreun, overpeins ik de vraag. Het lijkt
erop dat mijn drang om controle over mijn leven te hebben, juist tot
meer chaos leidt. Hmmm, laat me alle tragedies van het afgelopen jaar
eens op een rij zetten.
Ik heb een zaak gekocht, toen ik wat geld had gekregen van een
verzekeringsmaatschappij na een auto ongeluk, omdat ik meer controle
over mijn leven wilde. Drie maanden later kocht ik mijn eerste huis (ik
heb een hekel aan chefs en huisbazen) en binnen een maand ging de
zaak op de fles. En nu? Ik heb maanden gevuld met een forse depressie,
mijn eerste nieuwe auto werd in beslag genomen en ik werd uit mijn
huis gezet.
“Oh! Liz!” Ma zet zich schrap tussen het dashboard en de rugleuning van
haar stoel. Een man in een zwarte truck remde net heel hard om af te
kunnen slaan zonder richting aan te geven.
“Ik heb het gezien, ma.” Weer middenin een crisis, duw ik van boosheid
hard op de claxon. Het voelt goed om te schreeuwen. “Leer toch eens
rijden, jij *&^*&!!”
Mijn moeder klaagt mee. “Mijn God, wat is er mis met die mensen? Kan
het ze niet schelen of ze een ongeluk veroorzaken? Die gek!”
“Het is oké, ma, het is voorbij.”
Na een aantal oplossingen die niet werkten en twee maanden van
praktisch dakloos zijn, wonen mijn tien jaar oude zoon en ik nu weer
thuis. Uiteraard kan ik de hypotheek niet betalen en loop ik achter met
betalen. De deurwaarder kan ieder moment komen om ons uit huis te
zetten wegens wanbetaling. Fijne kerstdagen. Is het leven vol vreugde?
Sorry zus, ik dacht het niet. Mijn leven is vol doem en wanhoop. Toch
erger ik me aan de vrouw naast me, die het benoemt. Ik heb echt geen
bevestiging nodig van mijn overtuiging dat mijn leven een helse nachtmerrie is. Maar het idee dat iemand mijn overtuiging gaat veranderen
door met mij te ademen lijkt me volkomen belachelijk. Ben ik niet wijs?
Om hiervoor vier uur dwars door New Hampshire naar Vermont te
rijden?
Toch heb ik niks beters te doen. Thuis blijven, naar slechte programma's
op tv kijken, wachten op de deurwaarder terwijl ik twee liter Breyer's
Mint Chocolate Chip weg eet? Dat is ijs met alleen maar natuurlijke
ingrediënten hoor!
De angst neemt bezit van me als we de plek waar de workshop wordt
gehouden naderen. Als het nu heel gênant is? Wat als al die blije
mensen door mijn façade heen kijken en zien wie ik werkelijk ben? Een
ontaard persoon, gevangen in een oncontroleerbare depressie? Stel dat
ik het nu niet goed doe? Of nog erger, als ik het wel kan? En hoe moet
het straks verder als ik me wel vol vreugde voel? Hoe zou mijn leven
eruit zien zonder de vertrouwde strijd, pijn, angst, zorgen, zelfhaat,
boosheid en woede? Wie ben ik dan? Wat doe ik dan? Typisch iets voor
mij om me zorgen te maken, zelfs over vreugde!
Ja hoor, fijn. Nu zijn we verdwaald. Dat gaat goed. We komen te laat
(zoals gewoonlijk) en we zijn dichtbij, maar verdwaald. Wat een
welkome afleiding van de paniek die ik voelde over een nieuwe onbekende ervaring. Verdwaald, te laat, op een druilerige dag zonder
ruitenwisser vloeistof. Dit lijkt er meer op! Een aangename comfortabele, vertrouwde paniektoestand. Hier kan ik mee leven.
“Ja, ma, hier moet het zijn. Ik sla af, kijk, de richtingaanwijzer staat
aan.”
We zijn zes minuten te laat. Ik hijg bijna. De angst is nu sterk, mijn
hoofd stroomt vol met stemmen en beelden van vernedering en
schaamte.
Zal ik het juiste gebouw vinden? Hoeveel mensen zijn er? Kan ik mijn
zus vinden? Ik loop op mijn tenen naar binnen. Geërgerde gezichten vol
ontsteltenis zullen me begroeten; ik zal een stemmige en vredige
bijeenkomst onderbreken. En zij zullen me negeren, iedereen zal me
negeren. Ik zal de enige buitenstaander zijn. Ze weten het allemaal.
Gelukkig ben ik niet alleen. Mijn moeder is er om een deel van de
kritiek op te vangen. Maar ik ben helemaal alleen. Niemand kan mijn
pijn voelen. Ik moet dat doen. Ik moet de pijn voelen. Helemaal alleen.
Wacht, daar is mijn zus Lois! Pffft, ze is nog buiten de zaal. Het is nog
niet begonnen. Godzijdank! Nu voel ik me veilig, voor even althans...
De zaal binnengaan is minder stressvol dan ik had verwacht. De sfeer is
vriendelijk en warm. Oogcontact lijkt opeens makkelijk en natuurlijk.
Mijn vertrouwen groeit als we gaan zitten in een grote kring van
ongeveer veertig mensen. Ik voel een korte opleving van stress als ik
merk dat we ons moeten voorstellen, maar die verdwijnt als de introductie begint.
Mijn onhandelbare fantasie geeft mij het beeld van een ruimte gevuld
met Dalai Lama types, allemaal verbonden op een diep spiritueel
niveau, terwijl ik als buitenstaander van de de zijlijn toekijk– en me
gedraag als iemand die tegen een zenuwinzinking aanzit. Tot mijn
opluchting lijkt iedereen behoorlijk normaal – zelfs ik! Ik ontspan terwijl
mensen hun angsten en bedenkingen uiten. Ik bewonder hun bereidheid om het toch te proberen. Mijn zelfbeeld verbetert snel omdat zij
exact doen zoals ik: proberen! Ik besluit mijzelf te bewonderen. Toen
het bijna mijn beurt was om mijzelf voor te stellen, kon ik haast niet
wachten. Ik vertel trots de reden van mijn aanwezigheid en waarom ik
besloten heb te komen: ik heb het beloofd aan mijn zus.
Eindelijk begin ik te begrijpen waarom ze mij hierheen gesleept heeft. Ik
weet niet dat dit pas het begin is. Zodra Judith begint te praten smelt
mijn vooringenomenheid weg. Mijn zelfkleinerende fantasie voorzag een
onbereikbaar goeroe-type in een lang golvend gewaad, die met een
engelachtige fluisterstem parabelen zou vertellen.
Hoewel Judith niets van dit alles is, zie ik direct in dat ik voor haar
gekomen ben. Ze straalt een natuurlijke warmte uit en ik ontspan
meteen. Ik herken iets, alsof we oude vrienden zijn. Ze is op een
speciale manier bescheiden, haar stijl van lesgeven is plezierig en ze
heeft absoluut een vreugdevolle (zei ik dat?) lach! Ik voel me meer een
vriend dan een student. Een deel van me is verbaasd terwijl ik als
vrijwilliger opsta om voor de groep een ademanalyse te ontvangen.
Als ik naar haar toeloop, begint mijn gezicht te gloeien door een mix van
opwinding, schaamte, angst en trots. Alsof ik in een droom ben,
realiseer ik me dat ik de aandacht trek van iedere aanwezige met mijn
honderdvijftig kilo zware lichaam. Ongehoord! Een kakofonie van
stemmen begint een concert in mijn hoofd:
Afrikaans-Amerikaanse zuster: “Ga ervoor, meid!”
Mijn persoonlijke ziekelijk-obesitas engel: “Roomijs, roomijs, je hebt
Ding-Dongs1 en roomijs nodig!”
Een slaperig meisje met knipperende ogen dat tegen de zon inkijkt: “Is
dit het begin van een moedig leven?”
Giechelend klein ondeugend meisje: “Ik doe het, doe het werkelijk!”
Een brutale vent in een leren jas: “Oké, op wie wil je nu lijken? Sybil?”
Ik probeer niet te onhandig te lijken terwijl ik ga liggen naast Judith, die
geknield op de grond zit. Terwijl ik haar stem in de verte hoor, weet ik
zeker dat mijn inspanning om ontspannen te lijken, werkt. Dan, ineens,
is inspanning niet meer nodig. Judith heeft haar stevige warme hand
aan de bovenzijde van mijn borst geplaatst. Onmiddellijk haal ik adem
zoals ik dat nog nooit gedaan heb. De stemmen verstommen. Ze stelt
op een zodanige wijze een aantal specifieke vragen over mijn jeugd dat
ik geen moeite heb om deze te beantwoorden in deze groep vreemden.
Ze wijst erop dat mijn borst niet beweegt. Zachtjes herinnert ze mij aan
een aantal diep begraven waarheden over mijzelf: ik heb eigenlijk geen
astma, mijn hart centrum heeft zich lang geleden afgesloten, ik hou vast
1
Een Ding Dong is een chocolade cake, in de vorm van een ijshockey puck met een crème vulling
en glazuur aan de buitenkant (noot vertaler).
aan een oud trauma dat nog steeds effect op mij heeft.
Toch een grote verrassing? Ja en nee. Ik ben al zolang depressief en
nerveus dat ik vergeten ben dat er oorzaken zijn. Intellectueel weet ik
het wel, maar ik onderdruk die kennis en kies ervoor om te geloven dat
ik geen keuze heb behalve dat ik de waarheid over mijn ware zelf kan
onderdrukken. Mijn houvast in het leven is schaamte. Naast pijn is dat
misschien de enige zekerheid.
Liggend op de vloer krijg ik steeds meer inzichten. Tranen ontsnappen
terwijl ze mij vraagt om in mijn hoofd het volgende te herhalen: “Het is
veilig mijn hart te openen...veilig om mijn liefde te uiten.” Ik begin
zachtjes naar adem te snakken. Ik zou in tranen uitbarsten als ik me
niet inhoud. En net op het moment dat ik alles onderdruk zegt ze: “Het
is veilig om mijn gevoelens te uiten.”
Ik kan toch niet huilen voor deze groep vreemden! Hou toch op meid!
Je weet wel beter, haal een Ding Dong. Ja, roomijs!
Judith zegt iets waarna ik stemmen in de zaal hoor, die mij terughalen
en ze zijn luid. Iedereen is een toon aan het maken en Judith moedigt
mij aan om een diepe ademteug te nemen en mee te doen. In eerste
instantie wil ik niet dat de mensen mij horen. Kinderen moet je zien
maar niet horen!! Maar wie zou me kunnen horen in dit lawaai. Misschien is het leuk!? Ik neem een diepe ademteug en ga ervoor.
Aaaaaahhhhhhhhh!
Nog een diepe teug, Aaaaaaaahhhhhhhhhhh...
Ik ben verbaasd hoe lang ik de toon kan aanhouden, de volgende
ademhaling vult mij met meer energie. Ik begin me wat licht in het
hoofd te voelen en heb tintelingen, terwijl mijn levensverhaal aan mijn
derde oog voorbij trekt, met de snelheid van het licht, in levendige
beelden, compleet met emoties. Ik kijk ernaar terwijl de groep mijn
verbale expressie ondersteunt. Woorden lijken eigenlijk onnodig, het
voelt of alles gewoon wegsmelt. Het is niet nodig om er over te praten
en de pijn opnieuw te doorleven. Mijn lichaam trilt, Judiths
geruststellende aanraking zegt me dat alles oké is.
“Goed, goed, Liz. Het is veilig om je wil te uiten,” schreeuwt Judith bijna
om zich verstaanbaar te maken. Ze schreeuwt maar toch geeft ze om
me. Dat kan ik duidelijk voelen. Ik voel me veilig. Na het maken van
een aantal lange tonen kan ik zonder enige inspanning verder gaan met
ademen. Het lijkt er bij wijze van spreken op of iemand mij ademt, heel
diep en volledig.
“Nu is Liz geactiveerd”, vertelt Judith tegen de groep. “Hoe voelt dat
voor je, Liz?” Ik kan alleen maar mijn hoofd schudden en lachen. Er
gebeurt zoveel binnenin mij, ik voel delen van mijn lichaam waarvan ik
niet eens wist dat ze bestonden. Dit gebeurt allemaal binnen tien
minuten. Als ik terugloop naar mijn stoel, hoor ik alleen nog maar
aanmoedigende, vredige, hoopvolle en zwevende stemmen. Ik ben al
zoveel gegroeid zonder een sessie te doen. Het beste moet nog komen.
Daarna word ons gevraagd om een student-ademcoach uit te zoeken. Ik
had al een goed gevoel bij Alison, de vrouw die naast mij zit, dus ik kies
voor haar. Terwijl iedereen het zich gemakkelijk maakt in de ruimte, ga
ik achterover liggen, sluit mijn ogen en geef me over aan wat er nog
gaat komen. Hoewel ik ietwat zelfbewust ben (zeker met mijn moeder
een paar meter bij me vandaan) laat ik geen angst toe. Alison kijkt of ik
comfortabel lig, legt uit wat we kunnen verwachten en vertelt me dat ik
absoluut niets fout kan doen tijdens een ademsessie. Pfft, wat een
opluchting.
De ademhaling is in eerste instantie moeilijker dan verwacht, maar het
tonen is een onverwachte bonus. Tonen blijkt een opmerkelijke techniek
om verdriet, boosheid, pijn, al het andere negatieve te verdrijven. De
ruimte is gevuld met een buitengewoon scala aan geluiden en emoties;
het lijkt alsof al onze zielen verweven zijn in een viering van het leven,
liefde en plezier. Ik maak van de gelegenheid gebruik om echt los te
laten. Want, hoe vaak voel je je veilig genoeg om de pijn eruit te
schreeuwen? Ironisch genoeg, het loslaten van de pijn is plezierig.
Ik huil even, maar ik ben niet in mijn pijn; het stroomt eenvoudigweg
uit me. Het kost me enige tijd om in het ritme van het adempatroon te
komen. Maar ik zie de waarde en kijk ernaar uit om de ademmethode te
beheersen. Op het einde van de ademsessie van een half uur word ik me
bewust van een tintelend gevoel in mijn lippen en de toppen van mijn
vingers. Mijn hoofd is helder, het bloed stroomt alsof ik kilometers heb
hardgelopen en ik lijk te gloeien. Ik ben zo levend! Vanuit mijn hogere
zelf dringt onmiddellijk een instinctieve en spontane beslissing tot me
door: dit is mijn roeping. Dit wordt mijn levenswerk.
Nog nooit is iets zo duidelijk geweest. Vanaf de dag dat ik op mijn
achttiende ging werken, nu veertien jaar geleden, heb ik meer dan
twintig banen gehad. Ik was voortdurend op zoek naar een bevredigende carrière, met diepgang en betekenis. Gelukkig zijn de jaren van
frustraties en worstelingen nu voorbij. Het antwoord komt snel en
gemakkelijk.
Als ik die avond ga slapen, merk ik tot mijn vreugde dat mijn hoofd niet
zoemt met zorgen – een schril contrast met alle nachten die ik me kan
herinneren. Er zijn wat angstige gedachten zoals “als dit nu eens niet
echt is? Wat te doen als het effect morgen verdwenen is?” Maar geen
van die gedachten zijn storend, ik laat ze wegdrijven terwijl ik geniet
van de nieuwe rust in mijn hoofd.
De volgende morgen ben ik helemaal voorbereid op een nieuwe bijzondere ervaring. Maar, zoals ik verwachtte, heb ik een vernieuwd
wantrouwen in de werking van deze 'therapie'. Ik voel me fantastisch,
maar het wantrouwen is aanwezig als een kleine stem, die zeurt vanuit
een diepe kloof in mijn brein. Als ik nu terugkijk, realiseer ik me dat ik
verraad pleegde aan een oude overtuiging van mijzelf: “het leven is
zwaar, het moet zwaar zijn en als het niet zwaar is dan speel je vals.”
Maar hoe kan ik mijzelf voor de gek houden door blij te zijn?
De doorlopende discussie in mijn hoofd is weer gestart: “Je houdt jezelf
voor de gek, je zult niet meer kunnen communiceren met de mensen
om je heen. Wat denk je daarvan? De meeste mensen die je in je leven
kent voelen zich beroerd, niet dan? Je zult ze verraden. Weet je nog
hoe je je voelde over de vreugde van je zus? Anderen zullen zo over
jou denken. Dat is waar. Maar moet ik me ellendig blijven voelen om bij
vrienden te blijven die zich ellendig voelen? Nu ik er over na denk, heb
ik niet eens vrienden, alleen kennissen. Nu ja, die zullen boos zijn of op
zijn minst verrast. Daar zit je dan, zonder vrienden en je wil de weinige
relaties die je hebt in gevaar brengen. Maar wacht... Misschien komen
er nieuwe vrienden als ik mijn leven verander – heb je daar wel eens
aan gedacht? Nou – als ik vol vreugde in het leven kom te staan dan
zullen anderen dat ook willen – net zoals ik mijn zuster volgde. Wat
denk je daarvan? Hmm? STILTE. Ha, daar heb je niet van terug. En blijf
jij stil terwijl ik van mijn dag geniet.”
De opwinding is voelbaar als ik de grote ruimte in stap voor de
ademworkshop. Iedereen lijkt nu een stuk rustiger te zijn en er wordt
vriendelijk en ontspannen gepraat. Samen met mijn ademcoach vind ik
een hoek, zij gaat aan de slag om mijn plek warm en comfortabel te
maken. We beginnen met de Kundalini-bewegingen, dat schijnt een
goede katalysator te zijn om diep te ademen. Vervolgens begint de
sessie. Deze keer lig ik zodanig dat kussens mijn lichaam en knieën
ondersteunen. Ik heb mijn favoriete deken bij me om warm te blijven.
Judith brengt ons op gang met wat inspirerende woorden en zet zachte
muziek op. Als we het over verwennen hebben...!
Zodra we begonnen zijn met de ademsessie van een uur, verdwijnen al
mijn eerdere twijfels. Ik voel iets wat ik nog nooit eerder heb gevoeld,
het gevoel thuis te zijn. Heel mijn leven heb ik last van heimwee, zelfs
als ik thuis ben of mijn ouderlijk huis bezoek. Ik heb altijd een diep
besef gehad dat ik nergens thuis hoorde, dat er geen plek is die ik
'thuis' kan noemen. De afgelopen veertien jaar ben ik twaalf keer
verhuisd en heel mijn leven zoek ik al een plek die mijn onvrede kan
wegnemen. Ironisch genoeg vind ik die plek in een conferentiezaal, in
een vreemde stad terwijl er een vreemde boven me hangt. Ik realiseer
me dat thuis geen geografische plaats is maar de verbinding met God –
de verbinding die ik altijd al had, maar sterk genegeerd heb sinds mijn
vroege jeugd.
Deze ervaring is moeilijk met woorden te beschrijven, omdat ik deze
inzichten niet op het niveau van het denken krijg. Sterker nog, geen
enkele gedachte tijdens een ademsessie is een gedachte waar ik later
verslag van kan doen. In plaats daarvan vindt de verandering plaats in
een dimensie waar ik nog nooit eerder geweest ben.
Een vloeiende, levendige energie zoemt door mijn lichaam, geest en
spirit. Ik voel alles samensmelten tot één perfect naadloos geheel,
zonder grenzen of pijn. Af en toe word ik me bewust van de kreten
afkomstig van mijn moeder – afgrijselijke kreten, verlangend naar
dezelfde gelukzaligheid die ik ondervind. Mijn rol als familie-vredebewaarder komt naar boven en heel even wil ik opstaan en haar troosten.
Ik houd me in, want ik weet meteen dat zij het zelf moet ervaren. Deze
uitstapjes naar oude programmeringen duren maar heel kort en worden
al snel opgenomen in de vreugde. Zo voelt vreugde dus aan?
Aan het einde van de sessie tintelt mijn hele lichaam en ik voel me
extatisch. Tijdens een ronde waarin de ervaringen worden gedeeld voel
ik me comfortabel en warm. Het verbaast me niet dat veel anderen ook
hun ongelooflijke ervaringen als levensveranderend omschrijven.
Mijn hemel, wat een verschil in een dag tijd! Mijn moeder en ik zitten
weer in de auto, op weg naar huis. Slechte chauffeurs? Waar dan? Ik rij
naar huis in een nieuwe wereld. Aaahhh. Ik zie alles in een ander licht
en ik luister via een andere frequentie. Mijn moeder klaagt minder
frequent, de klachten die wel mijn oren bereiken hebben geen
noemenswaardig negatief effect. Ik kan de bijna onzichtbare, zeer echte
lach niet van mijn gezicht krijgen. Ik realiseer me nu dat de gedachten
over mijzelf maakten dat mijn moeder zo neerbuigend overkwam.
Na een plezierige rit naar huis met mijn moeder, kijk ik eens goed rond
naar de puinhoop in mijn stacaravan en realiseer me dat het een deel
van mijn verleden is. Ik dank God voor de kans om verder te leven.”
In januari 1999 vonden Liz, haar zoon Alex en de hond Buster een
nieuw thuis bij een andere alleenstaande moeder en haar twee kinderen.
Ze vindt nu het geluk in de kleine dingen – het koken van gezonde
maaltijden, het opruimen van haar slaapkamer, afvallen, het hebben
van een klein marketingbureau en een holistisch ruilnetwerk
(www.fullcircleexchange.com) rond gezondheid. Ook is ze een
gecertificeerd Transformational Breathing ademcoach.