Transcript De dingen moeten eenvoudig gezegd worden

Wat mij inspireert . . . .
Een verrassende bijdrage van Mary-Terés Wierenga!
De dingen moeten eenvoudig gezegd worden
De basis van mijn geloof zit in mijn kindertijd. Dat weet ik heel zeker. Mijn vader was een beetje
filosoof, niet erg praktisch ingesteld, maar hij had originele gedachten. Hij zei bijvoorbeeld: ‘Als ze
zeggen dat God onze vader is, dan kan die ons toch nooit in de steek laten? Dat doe ik bij jullie toch
ook niet? Dus God zal dat zeker niet doen.’
Zowel van hem als van mijn moeder heb ik veel geleerd. Moeder was heel anders: die was praktisch
en heel rechtvaardig. Met politiek had ze niet veel op: “Als het oorlog is zijn alle mensen barbaren’,
was haar mening.
Door mijn ouders heb ik een positieve kijk op het leven gekregen. Ik vertrouw het leven, ik vertrouw
de mensen en ik ga er niet van uit dat ze me kwaad zullen doen.
Ik ben blij dat ik in een katholiek gezin ben opgegroeid. Er waren gewoon veel leuke dingen: samen
zingen, samen vieren
Ik hield van de natuur en van gedichten. Ik ben ook altijd geboeid geweest door het spirituele: dat
betekende voor mij dat ik besefte dat ik deel uitmaak van het grote geheel, van het Mysterie dat mij
overstijgt. Ieder mens heeft zijn innerlijke kern, die kracht hebben wij allemaal, overal in de wereld.
Het transcendente boeit mij. Mijn leerkracht op de lagere school benadrukte altijd dat geloof Liefde
was. Daar kwam ze altijd op terug. Dat was voor haar de kern en dat voelde ik ook zo.
Buiten en binnen, verticaal en horizontaal
In Spanje waar ik ben geboren en opgegroeid, had de kerk veel invloed. De sociale druk om je aan
te passen was heel groot. Het geloof van de priesters deed mij wel wat, maar ik heb eigenlijk altijd
zelfstandig nagedacht. Als ze het hadden over de onbevlekte ontvangenis van Maria dacht ik
bijvoorbeeld: ‘Misschien… Maar als het niet zo is, vind ik het ook niet erg. Wat maakt het uit? ‘ Ik
paste me aan de buitenkant aan. Maar van binnen had ik mijn eigen gedachten… Je praatte daar
niet over met anderen.. Ik heb lang gedacht dat ik alleen zo was.
Toen ik in contact kwam met de Pax Christi beweging veranderde dat: de gesprekken met anderen
gaven me steun. Een heel fijne ontdekking was dat. Ik voelde me als herboren.
In mijn godsdienstbeleving had tot dan toe de nadruk gelegen op de verticale lijn: het was iets tussen
mij en God. Teresa van Avila was voor mij een voorbeeld.
Toch heeft de horizontale lijn in mijn geloofsbeleving ook altijd bestaan, maar minder bewust.
Voor mij is de San Salvatorgemeenschap heel belangrijk: daar wordt het geloof ook in de breedte
beleefd: de liefde tussen mensen, daar gaat het toch om.
Vroeger dacht ik: je moet beginnen bij jezelf. Nou merk ik veel meer dat ik met anderen samen ben
en dat inspireert me. Ik merk dat ik groei in het contact met andere mensen. Dat merk ik elke dag en
daar ben ik blij om. Bezorgd zijn voor anderen? Ja, met mensen dichtbij gaat dat bijna vanzelf. Met
mensen veraf vind ik dat moeilijk. Oorlog, honger: dat zijn zulke grote problemen. Ik voel me niet
capabel om daar iets aan te doen. Het wereldleed past niet op mijn bord. En toch heb ik daar dan last
van. Dat voel ik in mijn buik. Ik ben blij dat ik me opgegeven heb om aan vluchtelingen taalles te
geven. Het doet me goed om in elk geval iets te kunnen doen.
Het doet me goed dat ik bij de San Salvator hoor. De bijeenkomsten van de Spiritualiteitsgroep zijn
heel fijn. Er gebeurt op die bijeenkomsten , die telkens twee mensen voorbereiden altijd iets
waardoor er een besef van eenheid ontstaat in de groep. De opkomst is ook heel goed: bijna
iedereen is er altijd!
Volgende keer ben ik aan de beurt om de bijeenkomst mee voor te bereiden. We gaan als
uitgangspunt gedachten nemen uit ‘Kairos’ , dat prachtige boek van Joke Hermsen . Dat boek geeft
een basis om naar veranderingen te gaan.
In beweging blijven.
Geloven in ‘de ene heilige katholieke kerk’? Nee, dat doe ik echt niet, hoor. Voor mij moet alles aan
bod komen. ‘De waarheid?’, daar geloof ik niet in. Ik geloof in mijn waarheid.
De paus? Ja, hij heeft hart voor de mensen en dat boeit me. Maar hij moet niet teveel gaan schrijven.
Hoe minder op schrift hoe liever! Er staat immers niks vast in het geloof. Behalve de liefde, die is de
kracht.
Ik vraag me soms wel af of de San Salvatorgemeenschap voldoende in beweging blijft. Wij doen nog
veel zoals in de andere kerk. De vieringen zijn m ooi, maar moet altijd dezelfde opbouw gevolgd
worden? We zouden toch ook bijvoorbeeld één keer in de maand iets anders kunnen doen?
Met elkaar praten vóór de viering vond ik juist mooi: je ontmoet elkaar en wilt contact. Waarom zou
dat niet goed zijn?
Bij teksten van lezingen en liederen heb ik wel vaak vraagtekens. Ik zou graag meer vrijheid zien. En
zouden we bij voorbeeld af en toe een dialoog kunnen inbouwen?
Ik zou ook graag zien dat er inspirerende elementen uit andere godsdiensten worden ingebouwd.
Onze traditie zit in de bijbel, maar Bijbelteksten hoeven toch niet elke keer? Waarom zijn wij zo
bang om onze bronnen van inspiratie te verruimen??
ik ben best tevreden hoor. Stuk voor stuk kom ik prachtige mensen tegen. Omdat de
‘breedtedimensie‘ zo duidelijk aanwezig is heb ik ook vertrouwen in onze groeimogelijkheden.
Kritisch durven zijn? Ja, met liefde, Want zonder kritiek is er geen groei.