Transcript Eén grote familie “Het zijn net mijn kinderen”, vertelt

Eén grote familie
“Het zijn net mijn kinderen”, vertelt Nonette stralend. “Ik
ben in een familie opgenomen. Iedereen is super aardig en
ik krijg veel complimenten.” Nonette werkt drie dagen als
gastvrouw bij verpleeghuis Slotervaart. In de afgelopen 2
jaar dat ze hier werkt, heeft ze een band opgebouwd met
de bewoners. “Ik neem alles wat hier gebeurd mee naar
huis”, vervolgt Nonette. “Zoals een mevrouw die
gisterenavond is overleden. Ik had een band met haar.
Maar gelukkig kan ik het ook goed loslaten. Mijn vriend
helpt me daar bij.”
Nonette werkt met ouderen van wie veel een verstandelijke beperking hebben. Zelf heeft ze ook een
verstandelijke beperking, maar dat is niet aan haar af te zien. “Mensen zeggen altijd: heb jij een
beperking? Dat had ik helemaal niet verwacht.” Nonette vertelt dat ze zelfstandig woont onder
begeleiding. “Mijn huishouden doe ik zelf. Wel heb ik hulp nodig bij administratieve dingen. Ik wil
toch zelfstandig blijven wonen.”
Via Cordaan is Nonette bij verpleeghuis Slotervaart gekomen. Op de werkvloer krijgt ze begeleiding.
Ze verricht verschillende werkzaamheden, zoals thee en koffie maken, brood smeren voor de
bewoners en mensen helpen bij het eten. “Er is bijvoorbeeld een mevrouw in een rolstoel die
gestimuleerd moet worden om zelf te eten. Ik help haar zelf haar brood te prikken met haar vork,
zodat ze trots op zichzelf kan zijn.” Ook stimuleert Nonette mensen om deel te nemen aan
activiteiten: “Ik wil in de zomer graag met de mensen naar de markt gaan, maar daar heb ik wel
toestemming voor nodig.”
“Bewoners denken vaak dat ik een verpleegster van Cordaan ben. Soms zou ik ook zo’n uniform als
hen willen om bij het clubje te horen. Maar zowiezo heb ik het gevoel erbij te horen. Ieder heeft zijn
eigen vak op dezelfde afdeling. Je bent zoals je bent, je moet je niet anders voordoen. Dat is wat ik
van mijn vriend heb geleerd.”