Transcript Liefst zouden we die dag uitwissen

© Copyright 2013 Dagblad De Limburger / Limburgs Dagblad.
Het auteursrecht, ook ten aanzien van artikel 15 AW, wordt
uitdrukkelijk voorbehouden. Vrijdag, 07 november 2014
FAMILIEDRAMA REUVER
‘Liefst zouden we die dag uitwissen’
Een jaar geleden
overleed de kleine
Shaniqua uit Reuver.
Vier jaar zou ze nu
zijn geweest. Maar
het meisje is door
haar vader om het leven gebracht. In Offenbeek, een kern
van het altijd zo rustige Beesel. Het dorp
rouwt nog steeds om
de dood van dit meisje, zegt burgemeester
Petra Dassen.
door Angela Janssens
„A
ls ik een kindje
van een jaar of
drie zie lopen,
moet ik altijd
even aan de
kleine Shaniqua denken.” De gewelddadige
dood van een driejarig kind in haar
gemeente, een vader die zijn eigen
dochtertje van drie doodschiet. Het
is burgemeester Petra Dassen van
Beesel niet in de koude kleren gaan
zitten. De beelden van de persconferentie, waarin ze bekendmaakt
dat het meisje door haar vader in
het huis aan Zonnedauw om het leven is gebracht, heeft ze lang niet
kunnen bekijken.
„We hebben allemaal een dag meegemaakt die we het liefst zouden
uitwissen. Natuurlijk geldt dat vooral voor de moeder, de opa en oma
en de naaste familie van het meisje.
Maar ook de gemeenschap heeft
nog steeds veel tijd en aandacht nodig. Dit verhaal moet ook vooral
niet over mij gaan. Ik. Mijn emoties. Het is allemaal totaal ondergeschikt aan het enorme leed dat
mensen hier is aangedaan. Omstanders hebben gezien hoe een gewapende man zijn ex-vriendin in een
been schoot en dat hij daarna met
zijn dochtertje dat huis in ging. Bewoners van Zonnedauw zaten een
hele dag in hun huis opgesloten. Ze
mochten er voor hun eigen veiligheid niet uit omdat de man had laten zien dat hij schietgevaarlijk
was. Het toont allemaal aan hoe
kwetsbaar we met z’n allen zijn.
Dit verwacht je gewoon niet in
Reuver.” De zaak houdt iedereen
nog steeds bezig. Ook de professionals die erbij betrokken waren. De
officier van justitie, de politiechef,
de agenten die met gevaar voor eigen leven de hele dag bij dat huis
hebben gestaan. „We zijn lang in
de veronderstelling geweest dat het
goed zou aflopen”, zegt de burgemeester. „Rond twaalf uur zei de
vader tegen de onderhandelaar dat
Burgemeester Petra Dassen (lopend achter de kinderen met lampionnetjes)
hij een stommiteit had begaan. Hij
wilde nog even met zijn dochter
knuffelen, dan zou hij naar buiten
komen.” Maar het loopt allemaal
anders. De man komt niet naar buiten. Het wordt stil in het huis met
de blauwe kozijnen. Te stil, blijkt
als de politie zich eenmaal toegang
tot de woning heeft verschaft.
“
De gewelddadige
dood van dit
meisje toont aan
hoe kwetsbaar we
met z’n allen zijn.
Petra Dassen
„Toen we hoorden dat er twee doden waren, viel iedereen stil”, herinnert Dassen zich. „De sfeer in die
ruimte is met geen pen te beschrijven. Absolute verslagenheid bij al
die professionals. We moesten elkaar even goed aankijken om de
kracht te vinden om door te gaan.
Ik schoot in de ‘zorg-stand’. Eerste
prioriteit: hoe konden we dit aan
de moeder en de naaste families
vertellen?”
Al snel bleek het onmogelijk om de
moeder van het meisje diezelfde
dag nog van alle gebeurtenissen op
de hoogte te stellen. „Ze had een
zware operatie achter de rug en
was niet aanspreekbaar”, zegt Dassen. „Toch moesten we een persconferentie geven, de verzamelde
pers laten weten dat het meisje en
haar vader niet meer leefden. Dat
was moeilijk. Maar terwijl ik daar
zat te praten, kwam er een soort
tijdens de stille tocht voor Shaniqua.
oerkracht over me. Ik voelde de
kracht van de gemeenschap. Desondanks zat ik daar aan de wereld te
vertellen dat er een kind was overleden, terwijl haar moeder nog van
niets wist. Natuurlijk hadden we
wel goed geregeld dat de moeder
de boodschap niet per ongeluk via
Twitter of Facebook te horen zou
krijgen. Dat is gelukt. Ze is door
haar familie op de hoogte gebracht.” Zelf sprak Dassen zo snel
als maar mogelijk was met de moeder. „Dikke tranen”, zegt ze daarover. „Zit je daar in een kleine ziekenhuiskamer tot in detail aan een
moeder te vertellen hoe haar kind
om het leven is gebracht. We moesten haar zo gedetailleerd mogelijk
beschrijven hoe alles in dat huis gegaan moet zijn. Het helpt haar bij
de verwerking. Maar soms zei ze:
‘Stop. Genoeg’. Zo’n taak is bijna
onmogelijk. Dan denk je: ‘God, wat
archieffoto Jurgen Mols
is deze mensen veel leed aangedaan’. Het maakte me nederig. Ik
kon naar huis. Naar mijn man en
kinderen.” Er zijn zoveel momenten die bij Petra Dassen op het net-
vlies gebrand staan. De foto van
Shaniqua bijvoorbeeld, die plots tijdens een interview in de studio
van L1 op een groot scherm geprojecteerd werd. „Dat was enorm con-
fronterend. Ik zag haar toen voor
het eerst. Ze lachte.”
Kippenvel. Geen alledaags verschijnsel tijdens een gesprek met
een burgemeester. Eén keer schiet
Petra Dassen zelf ook bijna vol. „Ik
kwam op die avond van de zevende november in een leeg huis. Mijn
man zat in Amerika. De kinderen
lagen al in bed. Maar ik was nog
geen vijf minuten thuis of de bel
ging. Stond onze gemeentesecretaris voor de deur. Op het gemeentehuis wisten ze dat ik die avond alleen thuis zou zijn. Dat vonden ze
maar niks. En dus kwam de gemeentesecretaris even bij me langs
om te kijken hoe het met me ging
na die bewogen dag. Samen hebben we nog naar Pauw en Witteman zitten kijken. Ik hoorde toen
ook voor het eerst het verhaal van
Roger van Schoote. Overdag had ik
daar wel iets van meegekregen,
maar het was niet goed tot me
doorgedrongen dat deze man het leven van de moeder heeft gered en
dat hij zelf door de gewapende
man is beschoten. Een echte held.”