Transcript s-Hertogenbosch - 8 oktober 2014 pagina 14

‹
www.stadsbladshertogenbosch.nl
Stadsblad · woensdag 8 oktober 2014 · 14
MARKANT
In Markant spreken we met opvallende inwoners uit de regio: vandaag Zarghona Popal
‘Kracht putten uit moeilijke situaties
om van je leven iets moois te maken’
De verhalen uit haar
jeugd zijn schrijnend en
de vlucht uit Afghanistan
was huiveringwekkend,
maar Zarghona Popal
wist de nachtmerries
achter zich te laten.
‘Dankzij die ervaringen
ben ik nu in staat anderen
die vastlopen vooruit te
helpen.’
Door Bas Moerman
‘S-HERTOGENBOSCH - “Schil-
der me alsjeblieft niet af als
slachtoffer”, vraagt ze nadrukkelijk aan het eind van
het interview. “Ik ben absoluut niet zielig, maar gelukkig. Mijn levenservaringen
maakten me wie ik ben en
het is fijn dat ik de nu mogelijkheid heb om iets voor
anderen te betekenen.”
Zarghona Popal werd in
1964 geboren als middelste van zeven kinderen in
Kandahar, Afghanistan. Ze
groeide op onder dreigende
en wrede omstandigheden.
“Ik heb oorlogen van nabij
meegemaakt en weet wat
armoede is. Hoewel het voor
meisjes verboden was, heb
ik gestudeerd. In die periode was ik er getuige van dat
jongere klasgenootjes om
die reden zijn vermoord”,
blikt ze terug. Toen ze elf
was vluchtte het gezin naar
de hoofdstad Kabul. Daar
kon ze haar opleiding voltooien, leerde ze haar echtgenoot Gulrahim Rahimi
kennen en werden drie van
haar vier kinderen geboren.
Ze laat een foto zien van een
statig Afghaans gebouw.
“Kijk, dit is de middelbare
school waar ik lange tijd
werkte. Ik gaf wis- en natuurkunde. Mijn man had
in die tijd een detailhandel
en was daarnaast actief in
de politiek.” Begin jaren negentig, bij de opkomst van
de Islamitische staat, moest
het jonge gezin vluchten nadat de Moedjaheddin Kabul
omsingelden. “Ik was negen
maanden zwanger van de
jongste, die tijdens de vlucht
is geboren.” In 1993 kwamen ze via Pakistan naar
Nederland. Een jaar later
vestigde het gezin zich in
Den Bosch.
Inspireren
De eerste kennismaking met
ons land was een verwarrende ervaring. “Je moet helemaal opnieuw beginnen,
alles is vreemd en je spreekt
de taal niet. Moeilijk, maar
desondanks
overheerste
voortdurend het gelukkige
gevoel veilig te zijn. Vluchtelingenwerk betekende erg
veel voor ons. Dat is wat ik
me vooral herinner.” Hoewel ze de handen vol had
aan de zorg voor haar gezin en veel aandacht wilde
geven aan haar man, die in
de oorlog dierbare familieleden verloor, besloot ze haar
Zarghona Popal vluchtte voor het geweld in Afghanistan, maar wist desondanks haar positieve levenshouding te bewaren.
eigen leven zo snel mogelijk
weer op de rails te zetten.
‘Leren is leven en leven is
leren’ was ook toen al haar
credo. Tal van taaldiploma’s
en andere getuigschriften
hangen nu keurig inge-
‘LEREN IS LEVEN
EN LEVEN IS LEREN’,
DAT IS ALTIJD MIJN
CREDO GEWEEST’
lijst aan de muur van haar
werkkamer in het onlangs
heropende wijkcentrum De
Noorderpoort in de Hambaken, het epicentrum van
haar hulpactiviteiten. Die
hulp biedt ze op verschillende manieren. Allereerst
in de vorm van coaching en
training. “Met mijn bureau
Coach2Change begeleid ik
mensen onder meer bij hun
interculturele integratieproces”, vertelt ze. “Ik laat hen
inzien dat je alle schijnbare
belemmeringen en onmogelijkheden kunt aanwenden
als voedingsbodem om te
groeien in je eigen ontwikkeling. Het is belangrijk te
enthousiasmeren en te inspireren, waardoor ze meer
uit hun leven halen.” Haar
eigen grote inspirator is
Nelson Mandela. “Iemand
die na zware en langdurige
vernedering in staat bleek
positief te blijven en de wereld iets moois te schenken:
verbroedering tussen mensen uit verschillende culturen.”
Noorderpoort
Binnen de muren van De
Noorderpoort heeft Popal,
naast haar privé- en groepstrainingen, meer pijlen op
haar boog. Het kledingatelier is er één van. In een
vierkante ruimte naast de
hoofdingang staan volle
kledingrekken, paspoppen
en naaimachines. “Het zijn
vooral vrouwen die hier
naailessen volgen”, legt ze
uit. “Mensen brengen ook
kleding, die we hier met elkaar repareren.” Het atelier
blijkt tegelijk een middel
om te communiceren. “Het
is een ontmoetingsplek. Er
zijn nogal wat deelnemers,
vooral van Marokkaanse
en Turkse afkomst, die
teruggetrokken leven en
nauwelijks hun huizen uit
komen. Hier ontmoeten ze
elkaar en praten honderduit. Niet zelden signaleer
Verhalen schrijven
Op haar kantoortje en in het kledingatelier, beide in wijkcentrum De Noorderpoort, is Zarghona
Popal in haar element.
Foto’s: Bas Moerman
je daarbij wantoestanden
thuis die anders nooit aan
het licht zouden komen.
Dan kun je, als men dat
wil, een helpende hand of
een luisterend oor bieden.”
Een ander kleinschalig
hulpproject staat nog in
de kinderschoenen en is
vooral bedoeld om vrouwen met een negatief zelfbeeld meer zelfvertrouwen
te geven. “Helaas komt dat
in allochtone kringen veel
voor”, weet de AfghaansNederlandse. “We laten
hen zien hoe mooi ze kunnen zijn. In onze collectie zoeken we naar mooie
kleren en we gaan met
make-up aan de slag.” Op
een lange muurtafel staat
een assortiment potjes en
flesjes uitgestald. Aan de
muur prijkt een witomlijste passpiegel en in het midden van de ruimte staat
een camera op statief. “Als
de make-over klaar is, maken we een mooie foto. In
veel culturen zijn ze aanvankelijk wat terughoudend over die activiteiten,
maar achteraf is men altijd
enthousiast. Het zijn allemaal kleine stapjes, maar
als ik elke dag een beetje
kan helpen, ben ik dolgelukkig.”
Zarghona Popal verwerkte haar eigen levenservaringen
tot een indrukwekkend computerdocument met tekst
en foto’s. “Een prima middel om dingen te verwerken,
een plek te geven en in een andere periode van je leven
nog eens terug te lezen”, vindt ze. Daarom spoort ze nu
mensen in eenzelfde situatie aan ook een klein ‘boekje’
te schrijven over wat ze hebben meegemaakt.