Transcript 2014 TOBLACH (DOBBIACO) in het HOCH PUSTERTAL

2014
TOBLACH (DOBBIACO) in het HOCH PUSTERTAL
Zoals gebruikelijk de laatste jaren hebben we de heenreis in twee dagen gedaan. Dit
jaar zijn we de eerste dag pas tegen de middag vertrokken en hebben we kwartier
gevonden in Ottobeuren (Bayern, 60 km van de Oostenrijkse grens), toch al zo’n 700
km ver. De tweede dag waren we al tegen de middag in Toblach (Dobbiaco) zodat
we in de namiddag tijd zat hadden om ons te installeren, eens naar de ‘Tourist-Info’
te gaan, de kaarten van enkele restaurants te gaan bekijken en bij Marlen een
overheerlijk ijsje te gaan eten.
In Süd-Tirol zit je met een klein taalprobleem (Duits-Italiaans). Teneinde de wil van
de plaatselijke bevolking te respecteren heb ik gekozen voor de Duitse benamingen
met tussen haakjes, hier en daar, de Italiaanse naam.
Dag 1: donderdag 26 juni 2014
PLÄTZWIESE (1975 m) – STRUDELKOPF (2307 m) – PLÄTWIESE (1975 m)
Van hier nog zo’n 25 minuten en we zijn boven.
Eerste wandeling, dus de schoenen wat inlopen en aan de hoogte gewennen.
Eenvoudige wandeling met van op de top prachtige zichten op het Haunold- en
Rotwand massief. Bedoeling was tevens de Knolkopf te bewandelen doch de
wegaanduiding ontbrak volledig. Toen we een ander koppel zagen afdalen hebben
wij ons bij hen bevraagd en je wordt inderdaad aan je lot overgelaten wat de
wegkeuze betreft. Wij hebben de Knolkopf dan ook letterlijk links laten liggen.
Dag 2: vrijdag 27 juni 2014
PLÄTWIESE (1975 m) – GAISELE (2445 m) - ROSSALM (2212m) – PRAGSER
WILDSEE (1494 m)
Prachtig wandelweer! Laat je niet misleiden door de donkere wolken want dat zijn
gewoon optrekkende nevelslierten.
Door onze centrale locatie konden we de allereerste bus nemen zodat we in alle
friste van start konden gaan. Het pad liep volledig in het gebergte en je geraakte
gewoon niet uitgekeken op de honderden meters hoge rotswanden. Bij de afdaling
naar de Rossalm was er wel een stuk van zo’n 500 meter waar er van pad nog
weinig sprake was en waar je vasthouden aan de stalen draad en niet naar beneden
kijken aangewezen waren. Ook waren enkele kleine sneeuwplekken waar je het
zonder draad moest stellen. We waren juist aan het laatste stukje slechte ‘weg’ bezig
toen we bijgehaald werden door een man die we al een tijdje zien naderen hadden.
Het bleek om de ‘Wirt’ te gaan van de Rossalm (zelf voegde hij er aan toe dat hij ‘de
oude’ was). Toen we hem vertelden dat het een zeer mooie wandeling was maar dat
het laatste stukje toch wel iets had moest hij lachen en zei hij:’ Ja een zeer mooie
wandeling.’
Toen keek hij even achterom en terwijl hij naar de bewuste strook knikte voegde hij
er aan toe:’Maar ik zou ze niet aan iedereen aanbevelen!’
Dat laatste konden we alleen maar beamen. Blijkbaar deed hij geregeld deze
wandeling, gewoon om te zien of je er effectief nog over kon.
Tijdens de korte rustpauze op de Rossalm zagen we plots het bordje ‘Pragser
Wildsee 2h’. Door ons vroege vertrek hadden we nu eigenlijk nog tijd over en we
wisten dat we ook van de Pragser Wildsee met de bus naar Toblach konden
geraken. Dus even op de kaart gekeken, even bevraagd bij onze Wirt… geen
probleem, nog 20 minuten wat bergop en dan gaat tot aan de See bergaf.
Maar als de krachten stilaan beginnen te verdwijnen worden 2 uren er vlug 3, want
ja, ook bergaf blijft het een ruw landschap en vooral de knieën krijgen voortdurend
zware schokken te verwerken. Misschien was het voor de 2de dag wel iets te veel
geweest zijn want uiteindelijk duurde deze uitstap bijna 9 uren. Deze wandeling zou
wel zijn sporen nalaten de komende dagen!
Dag 3: zaterdag 28 juni 2014
WAHLEN (1360 m) – SILVESTERALM (1800 m) – REHFUNKEL (1870 m) –
INNICHEN (1175 m)
Om nog even te bekomen van gisteren, een iets rustiger wandeling. Wel wat
hoogtemeters maar wel minder stenig en steil. Enkel de afdaling naar Innichen (San
Candido) was op bepaalde plaatsen niet van de poes en de spierpijn van de vorige
dag liet zich weer gevoelen.
Het leven op de almen en berghutten is over het algemeen zeer zwaar en de
bewoners proberen dan ook dikwijls met alle mogelijke middelen toch iets bij te
verdienen. Soms is het wel echt aandoenlijk!
Boteren: 5 liter room, 1 uur draaien om ongeveer 1 kg boter te bekomen. Maar dit is
dan ook Boter! Nu ja, als ik deze jonde dame bekijk moet ik concluderen dat zij niet
alleen al veel boter gemaakt heeft maar er ook al veel naar binnen geslagen heeft!
Dag 4: zondag 29 juni 2014
Vandaag is het een regendag. ’s Morgens nog even geluk en tussen enkele druppels
door toch nog wat in het Innerfeldtal rond gelopen op zoek naar materiaal voor het
bloemschikken.
Innerfeldtal.
Daar we onze bus terug juist kwijt waren toch maar verder naar Innichen (San
Candido) gelopen om daar een uurtje later de volgende bus naar Toblach (Dobbiaco)
te nemen. Na de middag de aangekondigde regen en verplichte rust. Tijd om de
tocht voor morgen (grondig) voor te bereiden.
Toch nog even geluk want we konden van een langere opklaring gebruik maken om
toch nog even de benen te strekken.
Dag 5: maandag 30 juni 2014
Even naar buiten kijken en, ja hoor, er was zoals aangekondigd verse sneeuw
zichtbaar op de hoogste toppen. Het voorziene programma moest direct bijgestuurd
worden.
DÜRRENSEE (1406 m) – RIENZTAL (1600 m) – VAL DE RINBIANCO (1800 m) –
LAGO DE ANTERNO (1880 m)
Mooie gemoedelijke wandeling tot we op een bepaald ogenblik de hoofdbaan
moesten verlaten en de rivier (Rienza) oversteken. Het had in de voorbije nacht
stevig geregend en de rivier stond gezwollen. Even op en af gezocht naar een
oversteekplaats maar tevergeefs. Gelukkig hebben wij altijd de nodige uitrusting
mee, in dit geval een handdoek.
Dus schoenen en kousen uit en weg waren we.
Iets verderop hadden andere wandelaars (die wel op de hoofdbaan bleven) wat
gratis animatie door ons gade te slaan. De stroming was, op de iets diepere
plaatsen, wel veel sterker dan ik gedacht had maar we kwamen droog over. Het
vervolg was een zeer aangename wandeling in de eenzaamheid. Uiteraard hebben
we geen levende ziel meer gezien want ja, wie heeft er nu een handdoek mee…ikke.
Dag 6: dinsdag 1 juli 2014
AURONZO (2320 m) – RIF. LAVAREDO (2344 m) – DREIZINNENHÜTTE (2405 m)
– RIENZBODEN (2192 m) – LANGALMHÜTTE (2270 m) – COL DI MEZZO (2315
m) – AURONZO
Ja, het gebied van de ‘Tre Cime’ of ‘Drei Zinnen’ (ja, ik keer hier even het taalgebruik
om want dit gebied behoort niet meer tot Süd-Tirol maar tot de provincie Belluno) een
must voor iedereen die naar dit gebied komt. Enig probleem is wel het weer. Zelden
kun je in optimale omstandigheden hier rondwandelen. Vroeg opstaan is de
boodschap. Niet alleen is het hier dan nog ietwat rustig maar in de vroege namiddag
ben je hier beter weg. Om het even van waar de wind komt, hij voelt hier steeds koud
aan. Regenwolken worden zo te zien met een magneet aangetrokken. Als je dit leest
denk je misschien ‘blijf er dan weg’ maar wie hier ooit is geweest wordt er, net als de
regenwolken, naar toe getrokken. Het is dan ook een imposant gebied waarbij je
constant 360° in het rond kijkt naar die indrukwekkende steenmassa’s. Ik probeer
steeds enkele foto’s te nemen maar deze beelden kunnen onmogelijk weergeven wat
een mens voelt als je hier staat.
Fris voor de tijd van het jaar! Gelukkig hebben ze het pad sneeuwvrij gemaakt!
Ook dit jaar moesten we afrekenen met ijzige temperaturen, veel nevel en lage
wolken. Pas op het einde van de wandeling kregen we enkele druppels over ons
heen. Om te wandelen is bewolkt weer hier zelfs aangewezen want gezien de hoogte
is het een open gebied en hier 4 à 5 uren rondtoeren (en het is hier niet plat hé) in
volle zon is ook niet aan te bevelen. Dus zoals ik al zei, optimale omstandigheden
zijn hier eerder uitzondering.
Wij genoten eens te meer van een prachtige dag, ook al bleven de toppen van de
‘Tre Cime’ de hele dag verstoken in nevelslierten.
Rifugio A. Locatelli (Dreizinnenhütte).
Rifugio Lavaredo (Lavaredohütte).
Langenalpehütte
Dag 7:woensdag 2 juli 2014
Het weer ziet er niet al te best uit, maar dat kan ons weinig storen want we hebben
andere plannen. Het is vandaag de laatste dag van onze openbaar vervoer kaart (in
Süd-Tirol kun je voor 28 € p.p. gedurende 7 opeenvolgende dagen onbeperkt gebruik
maken van trein en bus) en traditiegetrouw proberen we die dan ook ten volle te
benutten. We gaan met de trein naar Bozen (Bolzano). Ongeveer halfweg, in
Franzensfeste (Fortezza) moeten we overstappen. Bij aankomst even gekeken en
hebben bijna tien minuten om naar een ander spoor te gaan. Terwijl we de trap
afgaan roept er ons plots iemand toe dat niet alleen onze trein maar ook de volgende
afgeschaft zijn. We moeten dus ruim 2 uur wachten op een trein die misschien komt.
Het zijn deze Italiaanse toestanden die ook bij ons meer en meer toegepast worden.
Leuk is anders. De trein die ons naar hier bracht stond er nog en ging terug naar
Toblach (Dobbiaco). Wij dus terug mee. Op de terugweg besloten we toch even halt
te maken in Bruneck (Brunico). Toen we daar aankwamen en richting centrum
gingen passeerden we het busstation. Toch even kijken. Waarom niet, een uitstapje
naar Brixen (Bressannone) kon ook nog, dus wij mee. Brixen op zich is en mooie
stad maar na een paar uren heb je het gezien en dus terug met de bus naar Bruneck
(Brunico). In Bruneck (Brunico) kwamen met net voor 15u aan, het uur dat alle
winkels terug open gaan. Dus ook hier nog even wat rondgelopen en tegen 17u de
bus naar Toblach (Dobbiaco). Daarmee zat onze dag er weer eens op en hadden we
energie opgeladen voor de volgende dag.
Dag 8: donderdag 3 juli 2014
PRAGSER WILDSEE (1494 m) – GRÜNWALDALM (1590 m) – ALTER KASER
(1751 m) – HOCHALPENHÛTTEN (2114 m) – LAPADURESJOCH (2252 m) –
FLATSCHKOFELSCHARTE (2223 m) – PRAGSER FURKEL ( 2225 m) –
KASERHÜTEN (1937 m) - PRAGSER WILDSEE (1494 m)
In de loop van de nacht was het weerbeeld totaal omgeslagen en mochten we ons
aan een schitterende dag verwachten. Dit was onze laatste wandeldag en het mocht
dus iets meer zijn. Uiteindelijk werd het heel veel meer, maar ja, dat overkomt ons
wel meer.
Bedoeling was te wandelen naar de Hochalpensee maar toen we bij de
Hochalpenhütten kwamen maakte we een pauze en spraken met de dames die het
zaakje daar runden. Deze hutten zijn zeer afgelegen (slechts een goede twee en een
halve maand open in de zomer) en ik denk niet dat men daar dagelijks meer dan 10
klanten krijgt. In ieder geval : één van hen wees er ons op dat de wandeling verder
naar de Hochalpensee wel mooi was maar zij vond terugkeren via dezelfde weg
maar niets. Daarom stelde zij voor in de pikken op een andere wandeling, zeker nu
het weer zo prachtig en stabiel was.
Even de situatie bestuderen op de kaart en pas dan een besluit nemen. Ja we
hadden onze les van enkele dagen geleden goed onthouden!
De conditie was goed, we zaten al op een behoorlijke hoogte en dus waren we
gewonnen voor het voorstel. We waren er ons van bewust dat het een zware
onderneming ging worden maar in de wetenschap dat het morgen toch gedaan was
waagden we het.
Hochalpenhütte. Toen ik deze foto nam was ik er mij nog niet van bewust dat we
daar achteraan nog helemaal naar boven moesten. Het ‘pad’ liep daarboven op de
kam echt helemaal van links naar rechts.
Het werd een prachtwandeling van zo’n 8 uren met een hoogteverschil van ruim
1000 meter. Deze kilometer moesten we uiteraard ook weer naar beneden maar zie,
ook de afdaling viel best mee. Op het einde waren we uiteraard moe maar zeker niet
uitgeput. Voor 100% tevreden namen we de bus naar Toblach (Dobbiaco).
Dag 9: vrijdag 4 juli 2014
LIENZ (Oostenrijk)
Ja, dit is onze klassieke afsluiter. Even de grens over naar het prachtige stadje Lienz
(uit te spreken met de klemtoon op Li en niet te verwarren met het meer in het
noorden gelegen Linz). Tijd voor wat shopping en uitrusten voor de reisdag van
morgen…
Het was goed en we keren volledig voldaan huiswaarts maar… dromen nu al van
volgend jaar! Het is onze gewoonte om ter plaatse al een eerste voorbereiding te
maken voor het komende jaar. We vonden twee kleinere dalen (Antholz en Gsies)
die vanuit onze locatie in Toblach (Dobbiaco) eveneens met het openbaar vervoer
gemakkelijk te bereiken zijn.
ERIK