Transcript 10A Bernard Frans Caremans

Atheneum Boom
10A Bernard Frans Caremans
Generatie 1 (proband)
1 Bernard Frans Caremans, geboren op 15-02-1924 in Boom. Bernard is overleden op 24-12-1943 in
Esterwegen, 19 jaar oud.
Notitie bij overlijden van Bernard: Ontgraven KZ Friedhof Bockhorst/ Esterwegen (
Teufelsberg ) Graf nr 36
Herbegraven Boom Erepark
Monument Heldenplaats Boom
Notitie bij Bernard: Aangehouden 27 oktober 1941
Adres:
Vrijheidsstraat 1/3, Boom
Beroep:
Student Muziek
Onbekend:
M6-P3
Generatie 2 (ouders)
2 Frans Constant Caremans, geboren op 20-12-1899 in Hoboken.
Hij trouwde, 23 jaar oud, op 21-12-1922 in Niel met de 22-jarige
3 Celestina Alice Ceulemans, geboren op 18-09-1900 in Niel.
Kind uit dit huwelijk:
I. Bernard Frans Caremans, geboren op 15-02-1924 in Boom (Zie 1).
Gegenereerd met Aldfaer versie 4.2 op 11-01-2015 14:10
Monument Heldenplaats Boom
( Vermelding op website www.bel-memorial.org. )
10A Caremans Bernard
14 Daes Achiel
52 Maes Edmond
Uit de Krant
Aankondiger van Boom en omstreken
( 7/12/1947 )
Nr 49
Drukkerij Olbrechts Hoogstraat 8 Boom Prijs per nummer : 1,25 frank ( let op tekst in oude spelling ! )
Op een kille doch zonnige Maandag van October ’41 werden ze aangehouden.
De lugubere auto’s voerden hen naar Breendonk waar ze voor de eerste maal met de Duitse
geweerkolven kennis maakten, s’avonds werden ze naar Antwerpen gebracht, naar de
Delafaillelaan, de beruchte Antwerpse laan, waar de ondervraging moest gebeuren. En welk
onbehendig beulenverhoor !
Gedurende verscheidene dagen werden ze niet meer met rust gelaten : de eerste week der
aanhouding en de daaropvolgende was het dan de ene dan de andere die op de “pijnbank” werd
gelegd. En was er zulk middeleeuws marteltuig niet voorhanden, de pijn moesten ze doorstaan,
langduriger en brutaler, als echte boosdoeners van meer dan duizend jaar terug !
De “Sipo” met zijn “edele” vertegenwoordigers als een Veyd, een Pareman, een Schneider, hielden er
de duitse kultuur in ere…
Rond 10 uur ’s morgens begon het en vroeg men hun of zij lid waren van een weerstandsvereniging.
Ontkennend werd geantwoord - zo werd overeengekomen.
Een kwartuur lang regende het dan slagen, vooral met een matrak, om duizelig te worden…
Wanneer men zo ellendig was geworden, dat men zaken zou bekend hebben, die men niet bedreven
had, kwam een van die heren opnieuw vragen of ze lid waren en wanneer weer werd ontkend, dank
zij een manmoedige reactie, haalde de mof van onder een lessenaar hun bewijs van lidmaatschap,
met Photo en eigenhandige ondertekening !
En dan kwamen weer die gevreesde slagen, met nieuwe vragen , verwensingen, verdachtmakingen ,
beschuldigingen ; “Gij zijt een spion, gij hebt het plan van die fabriek getekend, aan wie hebt gij het
overgemaakt ?”
Ontkenning en stilzwijgen verhoogde de woede van de Beulen.
Een revolver van zwaar kaliber werd op hun voorhoofden geplaatst, schietensgereed, maar zij
zwegen.
Zij kregen nog bedenktijd, seffens zou hij de bewijzen brengen en ze tonen.
De plompe kriminaalsectretaire keerde terug om mede te delen dat zij bij de minste leugen zouden
kennis maken met ‘radio 1 , zijn zware rechter boksershand ; ‘radio 2, zijn nog meer ontwikkelde
ruwe afgrijselijke linkerhand, met radio 3 , de matrak , en radio 4, zijn 9 mm kaliber-revolver.
Die folteringen eindigen rond 6 uur ’s avonds en dan zat men opnieuw, bont en blauw geslagen
samen, en toch niet teneergedrukt ! Bij de ondervraging werden zij ontdaan van overjas, vest, trui of
pull over opdat de slagen de pijniging niet zouden milderen.
Zonderling was het, toen op vrijdag 31 october , een stokoud ventje zo rustig en vrolijk
voorbijwandelde op de Delafaillelaan, zich vermakend de gevallen herfstbladeren aan te raken met
zijn wandelstok. Zij waarvoor het leven nog zulke rijke beloften inhield, zaten daar gekerkerd… Wie
van de voorbijgangers vermoedde toen wat al miserie daar werd doorstaan?
Wie hoorde de angstkreten en het gillen van de pijn in de folterkelder ?
In de begijnenstraat moesten ze nadien opgesloten worden.
Edmond Maes , als een echte Tijl Uilenspiegel, vond er met Nieuwjaar de gelegenheid zijn vrienden (
en broeders in het noodlot )op te vrolijken door een stoutmoedige daad, waardoor hij voor de
zoveelste maal bewees een onverschrokkenheid te bezitten als weinigen.
Hij had het middel gevonden om de Duitse boer-soldaat-bewaker , die met bevroren voeten van het
Russisch front was weergekeerd, dronken te maken, dank zij een fles cognac, die in een gesmokkeld
pak bij hem was terecht gekomen, wist de sleutels te ontfutselen en in de gang te sluipen.
Daardoor gebeurde dan het meest onverwachte voor zijn vrienden , die stil zaten te wachten om in
de verte de middernachtsgeluiden op te vangen. Het kijkgat van hun celdeur werd geopend en het
guitig gezicht van Edmond kwam te voorschijn om hen een gelukkig nieuwjaar te wensen.
Op 15 maart 1942 werden Achiel Daes en enkele andere gevangenen naar Vorst overgeplaatst en
alleen in een cel ondergebracht. Stilaan tekende het zich af , werd het duidelijk, dat zij het er ergst
zouden aan toe zijn.
Tien dagen nadien volgden de overigen en vervoegden Eyckmans , Elsen, Temmerman, Uytfries,
Caremans, Dinant, Van De Sande, De Decker, De Roeck, De Wachter, Mertens, Peeters ,, hun makkers
te Vorst, met dien verstande nochtans dat deze laatsten van de gunst genoten niet afzonderlijk te
worden gekerkerd, al waren de cellen maar ongeveer 2,5 X 3meter groot.
De Boomse jongens zaten opgesloten langs de zijde van de koerwaar de vrouwelijke gevangenen elke
dag even mochten wandelen en daardoor was het mogelijk briefjes door de vensters te laten ‘vallen’
die door bereidwillige moedige eerwaarde zusters werden opgeraapt en alle bij de ouders
toekwamen.
Den 29 ste juni ’42 werden de meeste naar Duitsland vervoerd, Maes, Daes, De Roeck waren er niet
bij. Caremans kreeg nog rond dit tijdstip een heel pak half-zware Berga-cigaretten van huis, zodat
elkeen van de makkers deelgenoot werd van die lekkernij.
Te Wuppertal-Elberfeld werden zij allen afzonderlijk geplaatst en korte tijd nadien vervoegd door de
achtergeblevenen uit de gevangenis van Vorst. Het drong tot elkeen door, dat een schifting was
gebeurd, want toen bij gebrek aan plaats sommigen in één cel werden verenigd, bleven anderen
eenzaam afgezonderd.
In die vervloekte Duitse stad zou tijdens de maand januari 1943 het komedie-proces plaats hebben,
waardoor Achiel Daes en Edmond Maes ter dood veroordeeld, nadat de verdediging zich had
neergelegd bij de beschuldiging als zijnde bewezen!
Wat een eer voor dit volksgericht ! Nooit zijn die flinke jongens hun moed verloren ; hun dapperheid
op zulke jeugdige leeftijd was bewonderenswaardig.
Teruggekeerd van het gerechtshof, na de terdoodveroordeling, riep Edmond : “ Zeg Louis ( Uytfries),
zeg thuis dat ze niet moeten schreeuwen ( wenen ), want het is toch zo schoon te kunnen sterven
voor zijn land “ en Achiel was evenmin terneergeslagen vermits hij op een luchtigen toon wist te
melden : “Ik hang er ook tussen ! “
Het werd hun toegestaan, O opperste goedheid van het barbarendom - een brief om genade te
schrijven. Wij kunnen niet nalaten de ruwe maar kenschetsende, waarachtige woorden te gebruiken,
die beter dan de mooiste, dichterlijke taal, de ware gevoelens vertolkten van die jonge mannen, die
sterven gingen voor Belgïe : “ze moeten eens komen , de smeerlappen ! “
Op de vooravond van Kerstmis , de 24ste december 1943, stierf Bernard Caremans : uitgemergeld,
uitgehongerd , uitgeput…
Te Esterwegen zaten zij in barak 7.
Op een morgen 7 juli 1943 , het was nog nacht , tussen halfvier en vier uur, werd licht ontstoken en
werden ze gehaald, nooit zag men ze weer. ‘ S anderendaags ontbraken zij bij de naamafroeping…
Onvoldoende aangekleed, op hun pantoffels, stapten zij onwankelbaar de dood tegemoet.
Die dood , die kwam ten gevolge van een nekschot, nadat voor hun geest wellicht nog de beelden
verschenen van hun geliefden, vrienden, huis en goed, van de oprukkende geallieerde legers, die met
wapperende van en onze vrijheden zouden terugschenken waarvoor zij laffelijk werden vermoord…
Aanklacht Essen S 32 klS 1/44g Eigen verklaring onder dwang / foltering. ( Vertaald uit Duits )
Der muzikschüler Bernhard Caremans aus Boom, vrijheidsstraat 1/3 geb. am 15.2.24 zu Boom,
ledig, belgischer Staatsangehöriger, festgenommen am 27.10.41
De beschuldigde Caremans, 18 jaar oud, is muziekleerling en ongehuwd.
Hij was lid sedert augustus 1941 en werd door Edmond Maes als onderleider benoemd.
a) Hij geeft toe geschriften verdeeld te hebben.
b) Verder heeft hij volgens zijn beweringen gepoogd schijnwerperinstallaties te verkennen.
Caremans Bernard Constant, geboren te Boom op 15/2/1924, er wonende vrijheidsstraat 1/3.
Aangehouden op 27/10/1941 naar Anwerpen - op 25/3/42 naar Brussel en op 29/6/42 naar
Duitschland.
Geciteerd uit het Gulden Boek van de Belgische Weerstand ( 1948 ):
" De offerzin... In de infirmerie van het kamp van Esterwegen zieltoogt de kleine Bernard Caremans in
de avond van 24 december 1943.
Doch hij weet dat een kleine kerstviering op touw werd gezet.
Hij denkt dat zijn overlijden de avond bederven zal.
Zijn doodstrijd zal de anderen hinderen.
Hij verzamelt al zijn overgebleven krachten om zijn laatste verlangen te kennen te geven :
in de gang gelegd worden, om door zijn overlijden niet te storen.
Welke adel in dit offer, welke heldhaftigheid in deze bescheidenheid !
Kerstmis 1943... "
Geciteerd uit het boek ' Onder Duitse Knoet ' van schrijver Staf Vivijs ( lid Zwarte Hand ):
Staf Vivijs in Esterwegen die op dat moment in de ziekenboeg verbleef met een oorontsteking :
" Een bloedtransfusie* toegediend aan mijn Boomse weerstandsvriend Ben Caremans ( * door dokter
Castelyn )die aan de hoogste vorm van difterie leed.
Het ging hier om een ultiem redmiddel.
Dramatisch detail : de dokter tapte zijn eigen bloed over en dit in het schemerlicht van een met zijn
rantsoenmargarine doordrenkt brandend stoflapje.
Dit trieste gebeuren vond inderdaad plaats tijdens een vliegeralarm, waardoor alle lampen vanuit de
kampcentrale gedoofd waren.
Met de krop in de keel hebben wij moeten zien hoe dit jonge leven hopeloos heeft gevochten want
even voor middernacht was Bernard niet meer ...
Dit gebeuren werd getekend door Georges Royen, medegevangene ( later + gevangenschap )
Opgenomen in het brevier van Abbé Froidure Esterwegenboek :" le calvaire des malades au bagne
d'Esterwegen ""
*Tekening uit boek ' Le calvaire des malades au bagne d'Esterwegen ( Eduard Froidure 1945 )
( Tekening Georges Royen )
Zie bronvermelding *
Geciteerd uit Boek ' Als ik het nu niet opschrijf komt het er niet meer van' van Charles Brusselairs :
Getuigenis Charles Brusselairs : "Kerstnacht 1943 breng ik door in de revier-nord.
Mijn eerste kerstmis in gevangenschap, het moreel is niet bijster hoog.
Abbé Froidure ( priester en medegevangene ) tracht de zieken aan te moedigen, er wordt wat
gezamenlijk gebeden en een korte gelegenheidspreek gehouden.
Enkele proberen kerstliedjes te zingen maar veel bijval oogsten ze niet.
Iedereen is met zijn gedachten thuis bij de zijnen.
Diezelfde nacht sterft Ben Caremans van De Zwarte Hand.
Hij was 20 jaar en sedert 26 maanden in de gevangenis. Triestig kerstfeest ..."
GVblz11 HVMblz11 Gblz138 Oblz8 GMblz12