Transcript magazine - Klim- en Bergsportfederatie

/KLIM
BERGSPORT
en
magazine
februari
1
VERSCHIJNT ZES KEER PER JAAR - januari (SUMMIT), 2/ FEBRUARI, 3/ APRIL, 4/ juni, 5/ SEPTEMBER; 6/ NOVEMBER AFGIFTEKANTOOR 3500 HAsselt 1 - AFZenderadres Statiestraat 64 - zwijndrecht - erkenningsnr. P309808
PARTNER
2
/jaargang 7
nr. 2014 / 2
/inhoud
5/
Partners / Lidmaatschap
7/
up2date / Gezien bij onze partners
9/
After Summer 2013
10/
Winter in Noorwegen
12/
Studie van de weerstand van ijswatervallen
14/
Hoogtoerski door het Ötztal (Oostenrijk)
18/
Lawinerugzakken
21/
Waarden en ethiek in het sportklimmen
22/
Gorges du Verdon (Frankrijk)
26/
Lake District (Groot Brittannië)
30/
Krabi (Thailand)
32/
Natuurfotograaf Werner Van Steen
34/
Voetafdruk - Vreemd gespuis in het steengruis
39/
Shop
/HIGHLIGHTS
14
3
22
foto kaft : klimmen in Noorwegen (artikel pagina 10)
26
30
PARTNER
PARTNER
/partners
/lidmaatschap
HOE LID WORDEN?
Voor nieuwe leden:
www.klimenbergsportfederatie.be, klik op WORD LID en doorloop de stappen.
Voor wie in 2013 reeds lid was:
stort het juiste bedrag (zie tarieven) op onderstaand rekeningnummer met vermelding van het lidnummer
OF
log in op website met lidnummer en paswoord, ga naar “Mijn KBF” en hernieuw uw
lidmaatschap. U kan uw persoonlijke gegevens aanpassen en via OGM of Paypal
betalen.
BBAN: 068-2247992-44
IBAN: BE55 0682 2479 9244
SWIFT of BIC: GKCCBEBB
-
TARIEVEN
Standaardlid (AU) - 72 € (voor leden 2013) / 80 € (voor nieuwe leden)
Voor iedereen van 19 jaar tot en met 64 jaar (geboortejaar 1950 t.e.m.1995).
Jeugdlid (JU) - 43 € (voor leden 2013) / 51 € (voor nieuwe leden)
Voor kinderen/jongeren tot en met 18 jaar (geboortejaar 1996 t.e.m. 2013).
Seniorlid (SU) - 61 € (voor leden 2013) / 69 € (voor nieuwe leden)
Voor senioren van 65 jaar en ouder (geboren voor 01/01/1950).
Gezinslidmaatschap (GU) - 187 € (voor leden 2013) / 195 € (voor nieuwe leden)
Voor personen die op hetzelfde adres gedomicilieerd zijn (partner, kind(eren of
anderen).
Extra verzekering Mountainbike - 6€
Verzekering voor beoefening Mountainbike in België (buitenland is zowieso gedekt)
Ski en snowboard op piste - 12 €
Verzekering voor dekking kosten nabehandeling in België van een ongeval in het
buitenland op de piste.
Leden die in het buitenland woonachtig zijn betalen 13 € extra per uniek adres
5
/COLOFON
KLIM- EN BERGSPORTMAGAZINE KBF
Dit federatietijdschrift verschijnt zes maal per jaar en is een uitgave van de Klim- en Bergsportfederatie
VERSCHIJNINGSDATA 2013
Begin januari (Summit 2013), begin februari, begin april, half juni, begin september en begin november.
REDACTIEVERANTWOORDELIJKE
Reginald Roels / [email protected]
REDACTIEMEDEWERKERS
Herman De Kegel (verbetering teksten) / Luc Vandenbosch (ecologie) / Louis De Geest (ecologie)
Uiterste inzenddatum Artikels/teksten 2014
uitgave februari: 20/12/2014
uitgave april: 15/02/2014
uitgave juni: 28/04/2014
uitgave september: 18/07/2014
uitgave november: 15/09/2014
VORMGEVING, PREPRESS EN DRUK
LayOut - opmaak: Reginald Roels
Druk: Drukkerij Paesen - Genk
VERANTWOORDELIJKE UITGEVer
Tuur Ceuleers
p/a Statiestraat - Zwijndrecht
6
/UP 2 DATE
NIEUWS
Burg Reuland.
In een van de vorige KBF-magazines stond er een oproep:
“GEZOCHT”, om mensen met de nodige kennis en ervaring bijeen te brengen rond onze nieuwste aanwinst, de nieuwe hut in
Burg-Reuland.
En met succes. De werkgroep is van start gegaan, heeft al een
eerste bezoek ter plaatse gebracht en ondertussen werd het gebouw ook winterklaar gemaakt om vorstschade te voorkomen.
We zijn nu zover dat de eerste fundamentele keuzes dienen gemaakt. Er wordt weldra contact genomen met de bouwkundige
dienst van de gemeente om te weten wat kan en wat niet kan.
Ondertussen buigt de raad van bestuur zich over het budget en
worden hier de keuzes van de werkgroep bevestigd of bijgestuurd.
We plannen in de loop van februari ook een bezoek met
onze huidige wirten en medewerkers van de Chaveehut om
te profiteren van hun ervaringen en om hun ideeën te verwerken in de visie die we met de werkgroep willen voorleggen op de volgende Algemene Vergadering van de federatie.
KBF-Algemene Vergadering 2014
De statutaire Algemene Vergadering van de Klim- en Bergsportfederatie vindt plaats op zaterdag 29.03.2014 vanaf 09:00u.
(einde is voorzien rond 17:00 u.) - in het Bloso-centrum, Beenhouwersstraat 28, 2830 Willebroek.
Individuele sportbeoefenaars, in regel met het lidmaatschap
2014, hebben het recht aanwezig te zijn op deze bijeenkomst.
Ze hebben bovendien het recht een punt op de agenda te plaatsen indien zij een schriftelijk verzoek daartoe, vergezeld van de
handtekeningen van min. 30 andere sportbeoefenaars, richten
aan de Raad van Bestuur en dit uiterlijk 28.02.2014.
Contact = [email protected]
te koop
Ski’s Salomon Scream Lengte 169 / 2003 met Fritschi Diamir
Freeride binding inclusief vellen en harscheisen.
Skischoenen Lowa Structura Evo maat 8
Prijs: in pakket € 195
[email protected] / 0475 60 21 95
/GEZIEN BIJ
ONZE PARTNERS
Update firmware Mammut Barryvox pulse 4.0
Bleau Beach Westende / rocks on tour
Voor het 4de jaar staan de klimrotsen van Rocks On Tour (www.
rocksontour.be) opgesteld op het sportstrand van Westende net
naast de nieuwe surfclub “De Kwinte”.
Bleau Beach Westende is een openluchtklimzaal waar je op het
strand kan klimmen met zicht op zee. De boulders zijn zowel
toegankelijk voor recreatieve als gevorderde klimmers. In het
voor- en najaar kan u er steeds in het weekend terecht (ook op
de feestdagen in de verlengde weekends) en op woensdagavond
is er de vaste afspraak met de lokale klimmers. In de vakantiemaanden (Paasvakantie en Grote vakantie) zijn we elke dag
open.
Dit jaar krijgen alle KBF-leden een extra korting en betalen slechts
5 euro voor een klimbeurt op vertoon van hun KBF-lidkaart.
Op zaterdag 23 augustus 2014 vindt de klimwedstrijd Rocks@
Westende plaats voor jeugd en volwassenen. Dit is de eerste
manche van Rocks On Tour.
Vanaf nu is er een update beschikbaar voor de Pulse Barryvox.
Deze update zet uw Pulse Barryvox om naar Firmware 4.0.
Hierdoor komen er een aantal functies bij:
Barryvox Intelligent Search
Een uitgebreide First Signal Display
Een geoptimaliseerde Richting Display
Wie interesse heeft, moet zeker een kijkje nemen op volgende
website: http://www.mammut.ch/en/newfirmware.html
De update is beschikbaar in De Berghut, Plezantstraat, Hamme
Lim’ice V70
De Lim’Ice is een scherper voor ijsschroeven. Met dit eenvoudig
toestel kan je ijsschroeven onder de ideale hoek bijvijlen.
Eenvoudig in gebruik!
Verkrijgbaar in De Berghut, Plezantstraat, Hamme.
7
PARTNER
8
AFTER
SUMMER
2013
2013 bracht heel wat hoogtepunten, waaronder onze jaarlijkse
After Summer beurs op 24 november 2013!
De beurs heeft haar twee doelstellingen bereikt zijnde geïnteresseerden te laten kennis maken met de sport en (actieve) leden
– groot en klein – een leuke namiddag te bezorgen. De After
summer bracht klimmers, bergsporters en vakantiegangers samen om hen te inspireren.
Naast tal van infostanden van KBF-partners en externe organisaties stonden diverse sprekers op het podium van de Black
Box. Hiking Advisor gaf een uitnodigende presentatie over ‘packraften’. Het ABS® Backpacking system werd haarfijn uitgelegd
door Julia Schmideder (Duitsland) en Elin Hellemar (Zweden).
Tot slot lieten Sam Van Brempt en Tim De Dobbeleer hun indrukwekkende foto’s van hun Patagonië-avontuur nog even op onze
netvliezen nazinderen.
Voor de echte kenners en leergierigen onder ons werden workshops georganiseerd rond bergsportthema’s. En alsof dit aanbod
niet voldoende was kon je enkele highliners op een hoogte van
8m hun beste trics uit hun mouwen zien schudden. Voor de kinderen was er heel wat entertainment in de Kids Corner.
KBF-sportkaders en vrijwilligers ontvingen als dank een PETZLgadget en werden met een receptie en maaltijd uitvoerig bedankt voor hun inzet van het afgelopen jaar.
De KBF wil zijn dank uiten aan de standhouders, de sprekers èn
de bezoekers voor deze geslaagde 2013-editie!
To be continued!
9
/
Noorwege
“På yttersida av hverdagen finnes en skatt” – Sjur Nesheim, Klatreliv
Vrij vertaald: Voorbij het dagelijks leven ligt een schat. En die schatten
zocht ik op. Om mijn studies te beëindigen en mijn thesis te schrijven trok ik
naar het prachtige Noorwegen. Vele mensen denken daarbij direct aan koude
donkere dagen.
Ik dacht vooral aan veel sneeuw, ijs en rotsen.... wat ik er ook vond!
10
Mijn thuishaven voor negen maanden was Trondheim. Gelegen
in midden-Noorwegen (provincie Sør-Trondelag) vormde het de
perfecte uitvalsbasis voor weekendjes tourskiën en ijsklimmen.
Twee uur ten zuiden van Trondheim ligt het kleine Oppdal, een
wintersportstadje met zelfs enkele skiliften (een uitzondering in
Noorwegen). Wat verder in de Drivdalenvallei vind je er een hoop
ijslijnen die zich al eind oktober beginnen te vormen. Sommige
zijn slechts een touwlengte lang en vlakbij de straat, andere een
drietal lengtes, met een heus alpien karakter.
De toon voor een goede winter was gezet!
Er valt in Noorwegen echter meer te doen dan ijsklimmen.
Meer naar het zuiden vind je, te midden het behoorlijk vlakke
terrein van Dovrefjell, de prachtige Snøhetta. Doordat hij hoog
boven omliggende heuvels uitsteekt werd hij in de jaren 1800
foutief gezien als de hoogste berg van Noorwegen.
De overschrijding van oost naar west is in de zomer een klassieke
rots-route, in de winter is de beklimming een echte uitdaging!
Toen ik er met Mia en Sigmund aankwam was het kleine
weggetje tot in Snøheim, een verzameling kleine hutjes aan de
voet van de berg, afgesloten. Er stond ons een 15 kilometer lange
skitocht over vals-plat terrein te wachtent, bij temperaturen rond
de -27°C.
Onder een stralende sterrenhemel sloegen we ons tentje op bij
de hutjes – die uiteraard allemaal gesloten waren. Je weet dat
het echt koud is wanneer je blij bent dat de wekker al om 4uur ’s
morgens afgaat en je jezelf warm mag gaan lopen. Wat volgde
was een prachtige dag heerlijk traverseren, enkele mixed lengtes
en een prachtige zonsondergang bij het afdalen.
/Winter
in
gen
.
tekst en fotos:
nelson neirinck
In het machtige Jotunheimen ging ik met drie vrienden voor
de echte hoogste berg in Noorwegen, de Galdhøpiggen. Alweer
besloten we om een zomerse klassieker een winters tintje te
geven en deden we de overschrijding van de meer dan 10 toppen
(topjes) rond de Svelnosbreen-gletsjer. Deze tocht brengt je via
makkelijke graten en minder vanzelfsprekende stukken mixed tot
op de top van de koning van de Noorse bergen. Alweer een lange
en koude tocht, maar de omgeving is er zo mooi en verlaten dat
je er veel voor over hebt!
Als afsluiter van de winter besloot ik dan met een vriend
een uitdaging aan te gaan met Lavåa. Deze 300m hoge
waterval met enkele vijfde graad lengtes was perfect om de
laatste winterenergie er uit te persen en maakte mijn Noors
winterverhaaltje af.
Maar niet enkel in de winter kun je klimmen in Noorwegen. In
tegenstelling tot wat velen denken vind je wel degelijk behaakte
sportklimmassieven in Noorwegen. Vlakbij Trondheim is er het
befaamde massief ‘Hell’. Met een hoop korte, maar krachtige
routes van de zevende graad en enkele achtste-graad routes een
erg leuke plaats om na een drukke schooldag eens alles goed
kapot te trekken.
En dat is verre van alles wat er te klimmen valt in Noorwegen.
De lofoten, Kvaløya, Tromsø… Nog vaak droom ik weg over
routes die nog liggen wachten op mij!
Wie meer info wil over klimmen in Noorwegen kan altijd mijn
artikels op de MountCoach-blog raadplegen of me via de site een
mailtje sturen: www.mountcoach.org
11
/Studie van de
weerstand van
ijswatervallen
petzl
petzl ijsbijl NOMIC
Zacht ijs, hard ijs of dry-tooling ...
de NOMIC ijspikkel is synoniem
met prestaties, polyvalentie
en ergonomie. Dankzij zijn
regelbare handgreep kunt u
hem op verschillende manieren
vasthouden.
De ICE doorn zorgt voor een
doeltreffend verankeren in alle
soorten ijs, terwijl hij ook weer
makkelijk te verwijderen is uit
het ijs. De doorn bezit twee
verwijderbare antivibratieelementen om de ijsbijl te
stabiliseren en met een
uitzonderlijke swing in het ijs te
drijven.
De NOMIC ijsbijl kan eveneens
uitgerust worden met een hamer
om rotshaken in te slaan.
Ga naar www.petzl.com/ice voor
het introductiefilmpje en info.
Hoe reageert het ijs op de weersomstandigheden?
Onze intuïtie laat vermoeden dat zeer lage temperaturen goede
omstandigheden zijn voor ijswatervallen. Maar is het echt zo
eenvoudig? Hoe
kunnen we de ervaringen van de klimmers
en een wetenschappelijke studie met elkaar verenigen? Een
studie van het Laboratorium voor Glaciologie en Geofysica in
Grenoble, ondersteund door de Petzl Stichting, levert een aantal
antwoorden op.
Als de vorming van ijswatervallen progressief verloopt,
dan kan
het breken van het ijs agressief zijn en in het bijzonder voor de
verticale structuren.
De temperatuurverschillen brengen sterke
mechanische gevolgen voor het ijs met zich mee en in bepaalde
gevallen zelfs in voldoende mate dat ze een brutale breuk in de
ijswaterval kunnen veroorzaken.
Ijs lost immers op als het warmer wordt en krimpt als het afkoelt.
Als de afkoeling traag verloopt, kan het ijs zich aanpassen en
zich ‘plastisch’ vervormen. We spreken in dit geval van ‘ductiel’
gedrag. Bij een snelle afkoeling kunnen er echter scheuren
ontstaan of kunnen de door de ijsbijlen veroorzaakte scheurtjes
verder gaan barsten. In dit geval spreken we van fragiel gedrag.
Via metingen van de in de ijswatervallen geïnstalleerde
druksensoren kan men het verband zien tussen een agressieve
temperatuursverandering en een sterke verhoging van de
mechanische druk.
Bij de analyse van dit laatste fenomeen beschikt de ijsklimmer
over interpretatiesleutels voor de ijskwaliteit, in functie van de
waargenomen temperaturen de dagen vóór de beklimming van
een ijswaterval.
12
PARTNER
Het is onmogelijk om hier alles tot in detail te bespreken.
Deze schriftelijke informatie kan dan ook nooit zo volledig zijn
als hetgeen u in de praktijk aanleert. Inhoud samengesteld in
samenwerking met François Damilano, lid van het studieproject
‘ijskristal’.
Meer info vindt u op de website van onze Stichting www.petzlfoundation.org in het artikel ‘Ice crystals, a scientific journey into
the heart of icefalls’.
Foto’s - PETZL
Studie van de weerstand van ijswatervallen
Periode van stabiele temperaturen rond 0 °C (weinig opwarming
overdag, geen noemenswaardige afkoeling ‘s nachts):
Het ijs reageert ductiel. Kortom, deze situatie lijkt gunstig te zijn.
We spreken in dit geval van ‘zacht’ ijs.
Langere periode van zachte temperaturen boven 0 °C, ook ‘s
nachts:
Het vloeien van water over het ijs/rotsoppervlak zorgt ervoor dat
het ijs van de rots loskomt. Kortom, deze situatie is ongunstig.
Plotse afkoeling gevolgd door een periode van intense koude:
Dit brengt sterke thermische spanningen voor het ijs met zich
mee: het ijs wordt fragiel. De ijsbijlen werken het scheuren extra
in de hand; het ijs kan zelfs instorten door het gewicht van de
klimmer. Bovendien zal een vrijstaande ijskolom die samentrekt
ook verkorten en zo sterke verticale mechanische spanningen in
de structuur veroorzaken. Het risico op een spontane instorting
van de structuur is dan ook zeer groot.
Geleidelijke afkoeling over meerdere dagen gevolgd door een
periode van intense koude:
Deze omstandigheden lijken minder kritiek, maar het ijs blijft
zeer fragiel en breekbaar onder de druk van de ijsbijlen van de
klimmers.
13
hoogt
/op ski
door het
Ötztal
Begin april, klaar voor een week
toerskiën in het Ötztal, gelegen tussen
Obergurgl en Vent, het paradijs voor
winterse hooggebergte tochten. Je skiet
er tussen de hoogtste toppen van Tirol
(zoals de Wildspitze en de Weisskugel),
over gletsjers en boven de 2500 meter
door spectaculaire landschappen.
14
Na een hele nacht rijden, nemen we een
stevig ontbijt in een hotel in Sölden.
We hebben een afspraak met onze gids
Lorenzo in Vent (1900m), het laatste
dorpje van het Ötztal, waar we ook de
andere groepsleden ontmoeten.
Wanneer we vertrekken naar de Martin
Buschhut (2501 m) is het weer mistig, met
lichte sneeuwval en er waait een koude
wind. Af en toe laat de zon zich voelen.
De weg loopt langs de steile flanken van
een smalle vallei. Beneden rolt de rivier.
Er ligt voldoende sneeuw zodat de
traversée zonder veel moeilijkheden
verloopt. In de hut krijgen we voor
ons groepje van 8 een lager toegewezen
van 14 personen, zodat we comfortabel
kunnen genieten van een verdiende rust.
Maandag, de eerste ochtend, vertrekken we pas om 8.45u. De volgende
dagen zijn we echter al een ietsje meer geroutineerd, ontbijten we vroeger
en beginnen sneller aan de tocht. Lawinegevaar is 2, en dat blijft ongeveer
de rest van de week. Een dagelijks ritueel blijft het testen van de lawinebieps bij het vertrek.
Er staat een koude west-zuidwestenwind en er is 10 à 15 cm verse sneeuw
gevallen. Vandaag is het doel de Hauslaubkogel (3402 m). Een gemakkelijke
aanloop richting Similaun-hut brengt ons tot de laatste vallei voor de
Similaunpas. We slaan rechts af. De laatste 300 hoogtemeters wordt het
terrein steiler en testen we of onze ‘spitzenkehre’ nog lukt.
Op de col is de wind toegenomen en stuifsneeuw waait in het rond. We
bergen de vellen in de rugzak. De top bereiken we door een tiental meter
klauteren over besneeuwde rotsen. Het zicht is adembenemend maar de
temperatuur laat niet toe lang te genieten.
toerski
tekst: lus vandenbossche
fotos: Lorenzo Iachelini
De afdaling gaat vlot, de sneeuw is van goede kwaliteit en we
maken een mooi spoor. Blijkbaar is dit een ervaren groep want
we vallen weinig. Lorenzo geeft aanwijzingen hoe we onze
bochten perfect kunnen afmaken. Op het laatste stuk vals-plat
zoef ik iedereen voorbij met mijn net geslepen en gewaxte skies.
Om 14.00u zijn we terug aan de hut, en de weinige slaap, in
combinatie met de hoogte, laten zich nog steeds voelen, zodat
iedereen verkiest te rusten i.p.v. het maken van sneeuwprofielen
en het volgen van lawinebiepsoefeningen.
Dinsdag... blauwe hemel en zon, een aangename temperatuur
om te stappen. De aanloop gaat in dezelfde richting als de
Hauslaubkogel, maar we buigen linksaf, de Niederjoch ferner
op, naar de Similaun (3607m). Het spoor ligt heel goed en is niet
steil waardoor we minimaal spitzenkehren moeten toepassen.
We maken een skidepot 150 meter onder de top. Aangezien
er een behoorlijk aantal groepen onderweg zijn, is het druk op
de top. Een groep Fransen (met Italiaanse gids) is de hele tijd
in onze buurt gebleven, en Lorenzo geeft ook hen de nodige
instructies.
De laatste 150m lopen we over een besneeuwde rotsgraat.
Sommige gespen de stijgijzers aan, maar dat blijkt niet echt
nodig, want het terrein is niet verijst. Lorenzo neemt ons, voor
alle veiligheid, in touw. Het panorama op de top is geweldig: van
de Brenta Dolomieten over Presanella, Ortler, Gran Zebru tot het
Bernina massief. We staan op de grens van Oostenrijk en Italië.
Het skiën is plezant en de sneeuw op de noordhelling is van een
schitterende kwaliteit.
Aan de hut vertelt Lorenzo dat hij slecht nieuws heeft gekregen:
maandag zijn in het Ortler gebied 15 mensen in een lawine terecht
gekomen, waarbij 4 mensen de dood vonden, waaronder een
vriend-collegagids. Aangezien Lorenzo graag op de begrafenis
aanwezig wil zijn, probeert hij een afspraak te maken met een
andere gids om ons verder te begeleiden.
Op donderdag voelt Lut zich niet zo goed en wil naar beneden.
Door het warme weer is de vallei verijst en is er lawinegevaar.
Alleen afdalen is niet veilig en dus brengt Lorenzo haar naar
beneden. Mocht hij tijdig beneden zijn, dan gaat hij alsnog naar
de begrafenis.
Wij mogen alleen op stap naar de volgende hut. De avond ervoor
hebben we de kaart bestudeerd en ‘s morgens kregen we nog de
nodige instructies. Luc heeft zijn ski’s met vellen laten buiten
staan waardoor de vellen verijsd zijn en glijden, niet de beste
omstandigheden voor spitzenkehren! Weer een mooie dag
vandaag, het gaat goed, te goed want we merken te laat dat we
een vallei vroeger naar rechts hadden gemoeten.
Honderd meter voorbij de hut steken we de rivier over, traverseren
we de flank aan de overkant van Martin Busch en komen zo
in een smalle, wilde vallei. De morenewanden tonen duidelijke
sporen van een verdwenen gletsjer. Op het einde van de vallei
bereiken we de Marzellferner. Grote ijsblokken en ijswanden
vormen hier nog een echte gletsjer.
Geen nood, we kunnen gemakkelijk doorsteken tot waar de
helling steiler wordt en de rotsen door de sneeuw steken. Daar
is het even zoeken om een goed spoor te maken langs de rotsen
en niet op de lawine gevaarlijke helling. Mark kent perfect
de omgeving, hij heeft hier ‘s zomers al vele huttentochten
begeleid. Vanop de graat zien we een skispoor dat van de
Saykogel 3355m richting Martin Busch loopt. Langs links
bereiken we makkelijk de graat die naar de insteig van de top
loopt. De graat is breed genoeg maar evenwicht en concentratie
komen hier van pas. We hebben de hele tijd een magnifiek zicht
op de tochten van de voorgaande dagen, er is vandaag niemand
op weg naar de Similaun, het spoor naar de Hintere Schwärze
loopt duidelijk tussen de gletsjerbreuken. En we zien nu dat er
een groep helemaal links loopt, het spoor is steiler en wellicht
met minder spalten.
Er ligt te weinig sneeuw om veilig over de gletsjer te stappen.
Waar we spalten vermoeden lopen we gedurende enkele
honderden hoogtemeters in touw. De topgraat naar de Hintere
Schwärze ligt er niet geweldig bij en er komen wolken opzetten.
We besluiten links uit te wijken en naar het joch te gaan op
3393 m, vanwaar we een zicht krijgen op de andere vallei met
als markantste toppen de Röte en Karles Spitze. Er zitten twee
cordées in de noordwand die bijna tot aan de top vergletsjerd is.
Wanneer we op het joch staan, zit de top geheel in de wolken.
Het aanhoudende slechte weer komt van het zuiden. Het
laatste stuk is klauterwerk over losse stenen, en bij het dalen
overwinnen we de rotspartij zonder problemen. We moeten kort
achter elkaar in hetzelfde spoor skiën, maar onze snelste man
blijft echter achterop. Slecht gewaxte ski’s zorgen voor een hoop
sneeuw en geen snelheid op het stuk ‘vals-plat’. Lorenzo’s snelle
waxbeurt lost het euvel op en eens terug in de spaltenzone, skiën
we in touw. We lachen meer dan skiën, want we lijken net een
duizendpoot die over de gletsjer zwalpt. Stokken in de ene hand
en touw in de andere. We mogen de concentratie niet verliezen
En weer hebben we een prachtige afdaling. We skiën op de
Niederjochferner, niet te veel naar rechts want daar komen we
in kartonsneeuw. We bereiken het Rofental en bij de tweede
brug moeten de vellen terug aan. Eerst maakt Paul nog even
een grote salto waarbij een van de skistokken het begeeft. Het
is twee uur voor we het Hochjoch-Hospiz 2413m bereiken. We
dachten verkeerdelijk via de zomerweg naar de Vernagthut te
kunnen. De helling is echter te steil en lawinegevaarlijk. We
moeten dus over de Guslarspitze 3128m, dat betekent nog 700
hoogtemeters. We vragen de huttenwirt of er nog plaats is.
Vermits er enkele groepen afgezegden, kan het en besluiten we
daar te overnachten. Een goed besluit, de gezelligste hut met
het beste eten en de vriendelijkste wirt van de hele week. We
ontmoeten er de twee KBF-leden die we begin van de week
in de Martin Busch hut zagen en ook nog drie andere VlaamsBrabantse KBF-leden. Ik stuur een sms naar Lorenzo omdat we
in de buurt van de hutten nooit gsm-bereik hebben. Hij zal de
Vernagthut afzeggen en ons morgenvroeg in Hochjoch-Hospiz
komen ophalen.
Woensdag waren we al vroeg wakker doordat drie gasten in
ons lager vergeten waren hun wekker van de vorige nacht af
te zetten. In tegenstelling tot de weersvoorspelling hebben we
weer een staalblauwe hemel en gaan naar de Hintere Schwärze
of Cima Nera, met zijn 3628 meter de derde hoogste van de
Ötztaler Alpen. Deze is minder populair dan de Similaun.
16
want geregeld blijft het touw ergens achter zitten. Daarna mogen
we door uitstekende sneeuw onze eigen bochtjes maken,. Op het
einde van de vallei moeten we 150 meter stijgen met de vellen.
Afstand bewaren is de boodschap want de zon doet de sneeuw
op de flank smelten en er komen stenen los.
Vrijdagochtend, het sneeuwt, de meeste groepen bergen hun topplannen op en gaan ofwel naar een andere hut of naar beneden.
De huttenwirt vertelt dat Lorenzo op weg is van de Vernagthut,
het lawinegevaar op de weg van Vent naar Hochjoch-Hospiz is
te reëel, dus moet hij via de Vernagthut komen. We hebben tijd
om te kaarten, te lezen of rond de hut onze skistijl te verbeteren.
Het is middag wanneer we op pad gaan, het sneeuwt minder
maar zicht is er nog steeds niet. We gaan niet via de Fluchtkogel
3497m naar de Vernagthut 2766m. We lopen op GPS en kijken
uit voor sneeuwkuilen. We zijn blij dat we deze tocht gisteren in
de late namiddag niet meer hebben ondernomen, het vraagt toch
wat inspanning. Ondanks het beperkte zicht lukt het skiën aardig,
net voor de hut is het weer even klauteren. De ontvangst is alles
behalve vriendelijk, we krijgen het winterlager toegewezen. Veel
ruimte, maar we gaan een heel koude nacht tegmoet. De tocht
komt door alle ramen en deuren.
Zaterdag, onze laatste dag, terug een staalblauwe hemel en heel
warm. Er rest ons niet genoeg tijd voor de Hochvernagtspitze
3535m, dat zal voor een volgende keer zijn. Om toch een blik
te werpen op de vallei rond de Vernagthut gaan we naar het
Gepatschjoch 3048m. We volgen de westelijke morenenrand
achter de hut tot op de Vernagtferner. Enkele groepen zijn
op weg richting Wildspitze. Waar zij rechts af buigen richting
Brochkogeljoch gaan wij links en lopen in touw. Een paar
meter onder het joch probeert Lorenzo een lawine uit te lokken,
de sneeuw is redelijk compact en blijft liggen ondanks de
belasting. Vanop het joch kijken we een laatste keer links naar
de Weisseespitze en rechts naar de dominante Wildspitze. De
sneeuw leent zich weer uitstekend om mooie bochtjes, naast
elkaar te maken, alleen moet ik regelmatig pauzeren, mijn
quadriceps houdt het niet uit. Via de Vernagthut skiën we naar
Vent, het eerste deel is zonder moeilijkheden. Maar waar de
rivier dieper loopt, versmalt de vallei en wordt de helling steiler.
Het pad is even een ski breed, concentratie is hier nodig. We
kunnen skiën tot in Vent, de sneeuw is niet altijd van goede
kwaliteit maar om twee uur staat iedereen aan de auto.
We sluiten deze prachtige week af op een zonnig terras in Vent,
de ober spreekt er alle talen, zelfs ‘Vlaams’.
Praktisch
Vertrek en eindpunt: Vent – Ötztal + 900 km
De tochten maken deel uit van de Ötztaler Skirunde, het voordeel
om vanuit een paar hutten tochten te maken is dat je niet de hele
week met een zware rugzak moet skiën.
1.
Vent 1900m – Martin Busch hut 2501m
2.
Martin Busch hut 2501m – Hauslaubkogel 3402m
3.
Martin Busch hut 2501m – Similaun 3607m
4.
Martin Busch hut 2501m – Hintere Schwärze 3628m
5.
Martin Busch hut 2501m – Hochjoch-Hospiz 2413m
via Saykogel 3355m
6.
Hochjoch-Hospiz 2413m – Vernagthut 2755m via
Mittlere Guslarspitze 3128m
7.
Vernagthut 2755m – Gepatschjoch 3038m Vent 1900m
Kaarten: Alpenvereinskarte blad 30/2 en 30/6
17
/lawinerugzakken
DE EFFECTIVITEIT VAN EEN LAWINE-AIRBAG.
Lang geleden was er een jager, Peter Aschauer,
die terug kwam van een jachttocht, bovenop z’n
schouders een gems. Onverwacht kwam Peter
in een lawine terecht. Wonder boven wonder
overleefde hij de lawine doordat hij er bovenop
bleef drijven.
Zoveel jaren later zijn lawine-airbags een feit
en worden zij beschouwd als een ‘must have’
aanvulling bij je lawine-3-eenheid (ARVA, schop
en sonde)…. En allicht zal er binnen ettelijke jaren
gesproken worden over een lawine-4-eenheid.
Het belangrijkste verschil tussen de lawine-airbag
en de ARVA, schop en sonde is de preventieve
werking ervan. Hij probeert te voorkomen dat je
onder een lawine terecht komt, terwijl de andere
drie materialen pas gebruikt gaan worden als het
leed al geschied is en een van je maten onder de
sneeuw ligt.
Vanwaar het verband tussen onze jager en een
lawine-airbag zal je vragen? Wel, beide zijn
gesteund op hetzelfde principe, in de natuurkunde
gekend als ‘inverse segregatie’. Dit komt er op neer
dat grotere delen in een bewegende substantie
boven blijven. Neem eens een kist met kiezels,
schud ermee en je zult merken dat de grote kiezels
boven blijven, terwijl de kleinere naar beneden
zakken. Je lawine airbag is een grote kiezel van
ong. 150l lucht, net als onze jager met z’n gems op
zijn schouders.
PARTNER
Bron:
18
Enkele jaren geleden maakte het Institüt für Schnee- und Lawineforschung
(SLF) in Davos een studie rond de effectiviteit van de lawine-airbags.
Hieruit bleek dat van de 262 mensen die met een lawine-airbag in een
lawine terecht kwamen, er 255 overleefden (dit komt neer op ongeveer
97%). 2,4% overleefden niet (niet of niet tijdig getrokken, terecht
gekomen tegen een boom of rotsblok…). Bij de slachtoffers, zonder
airbag maar met lawine-3-eenheid, (67 personen) stijgt het percentage
dodelijke afloop tot 25%.
DE LUCHTBEL DOORPRIKT?
De cijfers van het onderzoek van het SLF zijn zonder meer indrukwekkend,
ware het niet dat het Utah Avalanche Center hier tegengewicht aan gaf
door deze cijfers te nuanceren. Een onderzoeker Peter Haegeli nam de
cijfers onder de loupe:
Haegeli stelde dat de 97% overlevingskans niet louter te danken is aan
de lawine-airbags: mensen kunnen een lawine ook overleven door bv.
uit een lawine te skiën, gered worden door kameradenhulp of gewoon
mazzel hebben. Voor het tijdperk van de lawine-airbags waren er immers
toch ook overlevenden? Hierbij maak ik direct de bedenking dat Haegeli
enkel de zware lawines onderzocht, dus geen kleine lawines. Wanneer
er meerdere slachtoffers bedolven zijn onder een lawine, mag men
misschien al blij zijn één overlevende te vinden (je hebt immers maar
18 min tijd…).
97% is natuurlijk een mooi cijfer maar misschien is het realistischer
te stellen dat 50% van de mensen die de lawine anders niet hadden
overleefd, het met een lawine-airbag wel zouden doen.
Het thema ‘terrein’ is natuurlijk ook niet onbelangrijk. Een lawine-airbag
heeft natuurlijk weinig zin wanneer je tegen een boom terechtkomt, van
een rotsrand wordt gesleurd om nog niet te spreken over elementen in
het terrein waar de lawine eindigt en de sneeuw kan ophopen.
Wat wel interessant is, is het gegeven ‘kleinere lawines’. Er zijn gevallen
bekend, waar skiërs hun lawine-airbag trokken maar toch bedolven
werden onder de lawine. Vermits je je met een airbag groter maakt (zoals
hierboven beschreven) is het ook logisch dat je airbag een zekere tijd
nodig heeft om tot dit volume te komen: een luttele 3 seconden.
Deze cijfers en onderzoeken ter zijde, is het overduidelijk dat lawineairbags je overlevingskansen aanzienlijk verhogen. Maar natuurlijk is het
belangrijker over de nodige kennis te beschikken vooraleer je buiten de
piste gaat.
ABS
ABS nam als eerste een patent op lawine-airbags, en dit al meer dan 25
jaar geleden. Sinds 1996 maakt ABS het huidige systeem: twee losse
airbags en het pirotechnic-pneumatic activatie eenheid.
Het triggersysteem bestaat uit een handvatje met daarin een heel klein
explosiefje. Wanneer getriggerd, schiet een drukgolf door de buis naar
de ‘piercing unit’, dit zorgt dat de pin in de cilinder word geslagen die de
airbag activeert.
Het gebruik van 2 losse airbags van elk 85 liter is ook uniek voor ABS,
één van de voordelen is dat wanneer één airbag lek raakt, je in principe
nog één airbag over hebt.
De ABS vario en de powderlijn-rugzakken bestaan uit een Variobase unit en zip-ons. De base-unit is het ruggedeelte met banden
en het airbagsysteem, de zip-on is het opberggedeelte. Op je
base-unit kan je eenvoudig verwisselen van zip-on. Het grote
voordeel is dat je met verschillende maten rugzak kan werken.
Ga je een dagje freeriden gebruik je 20L, onderneem je een
huttentocht, rits je het systeem in je 40L-rugzak.
Sinds dit seizoen werkt Ortovox ook met verwisselbaar ABSsysteem in hun Freerider rugzakken.
Dit is eigenlijk een verwarrende naamgeving, de non-refillable is
namelijk ook hervulbaar. Het verschil is dat de 207bar refillable
met perslucht hervulbaar is terwijl de non-refillable gevuld is
met stikstof. De laatste wordt gratis hervuld door de firma.
Verschillende merken verwerken het ABS-systeem onder licentie
in hun rugzakken. Bv. The North Face Patrol ABS of de Haglöfs
Vodj ABS. Dit zijn geen zip-ons en het systeem in de rugzakken
kan dan ook niet losgekoppeld worden. De garantieverlening op
deze rugzakken verloopt via het merk en niet via ABS. Op deze
rugzakken kan je wel de standaard ABS-cylinders en -triggers
gebruiken.
Mammut / Snowpulse R.A.S. syteem
Het Mammut Removable Airbag Systeem is een system waarbij
de airbag los te koppelen is van de rugzak. Het systeem is in
elke RAS ready rugzak te plaatsen. Hierdoor kan je de rugzak
ook gebruiken zonder het airbagsysteem mee te nemen.
Bijvoorbeeld als rugzak in de zomer.
Het Mammut RAS-systeem gebruikt de zelfde cilinders als het
bovengenoemde Snowpulse systeem.
nowpulse
Snowpulse in een tot sinds kortgeleden Zwitsers merk dat in
2006 op de markt kwam. Sinds 2012 is Snowpulse onderdeel
van Mammut.
Het systeem bestaat uit één airbag die is verwerkt in de banden
van de rugzak. Het unieke aan de airbag is dat die je niet alleen
boven op de lawine houdt maar je hoofd en nek ook beschermt
tegen impact. Geen gek idee aangezien het feit dat een deel van
de lawineslachtoffers ook om het leven komen via trauma’s.
Het systeem maakt gebruik van een handle met kabel om de
airbag te triggeren.
Voor het Snowpulse-systeem zijn momenteel 2 cilinders
beschikbaar: een refillable en non-refillable (staal en carbon).
Vanaf dit seizoen is het Snowpulse Lifebag systeem uitgebracht
onder de naam Mammut Protection Airbags. Deze airbags
hebben én de beschermde vorm maar zijn ook los te koppelen
van de rugzak, net zoals het RAS-systeem.
BCA FLOAT
Het eigen lawinesysteem van BCA. De BCA FLOAT is een door
BCA ontwikkelde airbag.
Deze airbags hebben geen verwisselbaar systeem. Ze zijn echter
zeer aantrekkelijk geprijsd vanaf 599€. De BCA FLOAT werkt
met persluchtpatronen die door middel van een duikfles en een
speciale connectorkit bij te vullen zijn. Nadeel van deze cilinders
is dat ze enkel leeg vervoerd mogen worden op het vliegtuig.
Op onderstaande afbeelding vind je een vergelijking van de
verschillende rugzakken.
19
PARTNER
20
/een opinie
over:
“Waarden en Ethiek
in het Sportklimmen”
jan verhoeven
Binnen het beleidsplan van de Klim- en Bergsportfederatie is een van onze doelstellingen om
onze sporters aan te zetten tot kritisch nadenken rond en over ethiek binnen onze sport.
Onlangs was ik getuige van een discussie rond het gegeven ‘normvervaging binnen de klimsport’
met als schuldige de trend om indoorklimmen populistischer te maken en wedstrijdklimmen
commercieel interessanter.
Indoorklimmen wint in België aan populariteit, dat valt niet
meer te ontkennen, want de cijfers spreken voor zich. Clubs
verbonden aan een klimzaal zien het ledenaantal gestaag
groeien en projecten voor nieuwe klimzalen komen op
verschillende plaatsen in Vlaanderen bovendrijven.
Waar klimzalen oorspronkelijk ontstonden als trainingsmiddel
om naar rotsen of bergen te trekken, ontpopt indoorklimmen
zich nu op veel plaatsen tot een volwaardige aparte sporttak.
Moeten we indoorklimmen daarom beschouwen als een aparte
sport, of als eindpunt in je ontwikkeling als klimmer? Of is de
kunststoffenwand slechts een hulpmiddel, een tussenstap? is
indoorklimmen door het gebrek aan echte rotsen in je buurt
slechts een stap onderweg naar het ‘echte’ klimmen?
Meer en grotere infrastructuur, meer bekendheid van de sport
en een populair imago betekenen meer instroom van nieuwe
indoorklimmers, en dus mogelijk ook van “rotsklimmers”.
Maar willen we dat wel? Klimmen is altijd al meer geweest
dan het beoefenen van een sport. Velen noemen het een
manier van leven, met de bijhorende ethiek en waarden, zoals
solidariteit, fairplay, tolerantie, respect, ecologie,… Maar,
verliezen we deze waarden door de opmars van het aantal
indoorklimmers? Moeten we het als een bedreiging zien dat
onze sport populairder wordt?
Neen.
Respect voor mensen die hun sport anders beleven dragen we
hoog in het vaandel. Competitie binnen de klimsport of mensen
die hun passie ‘slechts’ op een klimmuur beleven, kunnen dit
evenzeer met een bepaalde ethiek doen!
Beter nog, de “grote namen” in het sportklimmen op rotsen
- in België en internationaal - zijn voor het grote merendeel
afkomstig uit het wedstrijdmilieu. Op die manier kan de klimzaal
ook gezien worden als een lesomgeving voor de attitudes die
altijd gezien worden als eigen aan de bergsport.
En als de trend zich doorzet en de instroom van bergsporters
via de klimzalen blijft lopen, worden onze belangrijke waarden
dus gewoon behouden. Kan er dan sprake zijn van een dreiging
dat onze normen en waarden vervagen? Misschien wel. Maar,
is deze groter dan vroeger omdat ‘the field of play’ verandert?
Neen. Het is aan ons allemaal om mee te helpen onze
waarden uit te dragen en aan te leren aan nieuwe klimmers,
en een omgeving te creëren waarin beleving, passie en respect
belangrijker zijn dan succes of eigenbelang, of het nu om
binnen of buiten klimmen gaat.
Uiteindelijk verandert slechts de plaats waar nieuwe klimmers
voor het eerst in contact komen met de sport. Daarom hoeft de
sport op zich niet te veranderen.
Moeten we indoorklimmen dan beschouwen als een aparte
sport? Moeten we indoorklimmen beschouwen als een eindpunt
in je ontwikkeling als klimmer?
Moeten, nee.
Mogen, ja.
21
gorgesdu
Klim- en reisbestemmingen moeten altijd verder, exotischer en
extremer zijn. Naast alle nefaste neveneffecten van deze vorm
van globalisering, kunnen we iets leuks opmerken: dichtbij huis
is er soms geen kat. In Freyr is het ook in het weekend nog
tamelijk rustig, zodat zelfs de zeer elegante toevallige duik in
de Maas - hoofd en kin eerst, tijdens een poging in Encore un
verre…je vois la mer - van een goede vriend uit Meise, nog niet
de ronde is gegaan. Eigenlijk valt er naast onze deur net iets
meer te beleven dan wat we denken.
Opdat deze relatief rustige, wondermooie gebieden dichtbij
huis wat meer aandacht krijgen, en hopelijk ook meer afval,
lawaai en een klopjacht op hagedissen, schrijven we er bij deze
een reclameartikel over. Maar ja, valt de Verdon nu dichtbij te
noemen? Misschien wel, want de laatste keer dat ik er naartoe
ging, was dat met de fiets, samen met Laura.
Ik ken de Verdon helemaal niet van buiten en heb er ook geen
waanzinnig harde routes getrokken, maar toch schrijf ik een
artikel over die regio, gelegen tussen Digne-les-Bains en Aixen-Provence. Waarom dan toch? Omdat deze magische plek, in
mijn ogen, misschien wel de mooiste plek ter wereld is. En dit
gevoel ervaar je als klimmer des te meer, aangezien je vanaf de
eerste rappel richting de bodem van de canyon (of de start van
de routes), je onmiddellijk terechtkomt in een biotoop zonder
mensen, zonder auto’s, zonder clipsticks, zonder verbinding op
8a. op giftige smartphones. Midden in de canyon is één van de
betere plekken om tot rust te komen, alles te vergeten en te
leven volgens zon en maan. Opgelet: Verdon in combinatie met
alcohol zorgt voor gevaarlijke euforie.
Maar je moet er dus ook zijn om ’s werelds mooiste routes te
beklimmen op zeer compacte kalkrotsen. Er zijn honderden
routes van nul tot 350 meter lang, waaronder moderne
en klassieke sportklimroutes, maar ook talrijke barsten en
traditionele routes, in alle moeilijkheidsgraden. Meestal een
technische stijl, zeer verzurend op aflopende gaatjes, terwijl je
vijf meter boven je laatste haak staat te genieten van het zicht op
de appelblauwzeegroene rivier, met recent geherintroduceerde
vale gieren rond je kop.
Genoeg reclame, lijkt me. Voor de klimmers die ook graag
iets anders doen dan kruisjes aanduiden in de topo van één of
andere steengroeve of boulder, is de boodschap duidelijk. En nog
iets: zet je tent op de camping à la ferme, bij Maurice Toche,
in La Palud. Goedkoop, gezellig en mits een beetje geduld leer
je den boer Toche deftig kennen, een ongelooflijk figuur, met
levenservaring en zotte verhalen in overvloed.
verdon
tekst en foto’s: david leduc
De eerste routes in de gorges werden geopend in de jaren ’60. De
meest logische lijnen, met vooral barsten en chimneys werden
toen aangepakt door een handvol curieuze avonturiers. De route
La demande is daar één van. De geschiedenis van het klimmen
in het gebied is erg boeiend en toont aan dat er veel ethiek
gemoeid is in de klimsport en dat vele klimmers en routeopeners
er een verschillende visie op nahouden. Routes werden ge-reëquipeerd, andere routes werden ge-dés-equipeerd, sommige
oude klassiekers en artifroutes worden nu door niemand meer
beklommen… Sommigen klagen dat routes van beneden af
moeten geëquipeerd worden, anderen dat bepaalde routes
levensgevaarlijk zijn. Alles hangt af van het doel van het
klimmen zelf: is dat om een top te bereiken, om een logische lijn
te volgen, om te genieten, of om zo moeilijk mogelijke passages
na elkaar vrij te klimmen? Uiteindelijk maakt het niet uit, op deze
plek is alles mogelijk, maar het is zeker interessant om van al
deze disciplines te proeven.
Ook ik heb de Gorges du Verdon pas laat leren kennen. Twee jaar
geleden namen we met de delegatie uit Brussel-Halle-Vilvoorde,
- na een overdosis Jacques-Brel liedjes - de beslissing een kuur
te volgen in La-Palud-sur-Verdon.
23
PARTNER
24
Laura, Tim, Sam, Wanne en een zestal andere collega’s waren
van de partij voor 2 weken klimgenot. Koude, regen, koorts en
tricky rappels trachtten ons parten te spelen, maar we waren
allen volledig verliefd. Bij mij sloeg er trouwens niet één vonk
over, maar twee. In het midden van de wand in de gietende regen
terecht komen hebben we een paar keer voorgehad, maar daar
wordt een mens alleen maar sterker van.
Surveiller et Punir is een überklassieke route van slechts vier
lengtes, maar op ongelooflijk compacte rots. De derde lengte in
7a+ gaf ons echter de nodige kletsen maar toch keerden we er
een paar keer in terug.
Een jaar nadien, na maandenlang patattenvelden omploegen in
Meise, dacht Tim de Dobbeleer er exact hetzelfde over als ik: à
l’attaque!
We arriveerden in de Verdon al liftend vanuit Marseille, in de
gietende regen als enigen op camping chez Toche. Schuilend
in het sanitair tegen het onweer genoten we van wat wijn aan 2
euro de fles. Na drie dagen alleen op de camping kwamen Siebe
en Jacopo ons vergezellen, en later wat andere Belgicains: de
propagandacampagne had gewerkt.
Ondanks de koude waren de condities uitstekend, elke dag
klommen we een lange route, en iedere keer was het even
magisch. Samen met Tim hebben we een aantal keren mooi
liggen frullen in het midden van een semi-onbestaande rappel,
omdat we te koppig waren om een topo te kopen. Op een dag
begonnen we dankzij ons vlot ochtendritme pas om 17.00u in
La Demande, de oudste route van het massief, 320 meter in
6a chimneys en barsten met één haak om de 12 meter, en we
hadden geen friends en nuts bij. Maar een goed team geniet ook
van de laatste lengtes in het donker zonder koplamp, en van de
nachtelijke stap van 5km naar de camping, bij volle maan.
We klommen er onder andere de volgende routes, stuk voor stuk
aanraders: Les marches du temps, Luna Bong, Caca Boudin, La
fête des nerfs, Démon, Prise de cent…
Na enkele maanden rusten en een paar dagen te hebben
doorgebracht in de canyon in volle zomer dit jaar, wat ik niet
aanraad, keerde ik begin september terug naar de Verdon, deze
keer met de fiets. Samen met Laura Van Bruyssel vertrok ik
vanuit Brussel, richting Chimay, en vervolgens richting Verdon.
De pittige col d’Ayen oprijden, na 120km die dag, met tonnen
bagage op de fiets, was een terechte opgave om de Verdon te
mogen betreden.
Dan onmiddellijk richting camping Toche en zijn “le mating on
fait rieng”. Deze filosofie hebben we tot op de letter toegepast,
want aan iedere route begonnen we te laat en klommen we
de laatste lengtes in het donker. En erna nog 5 tot 10km naar
de camping stappen, wegens geen auto’s op de baan of geen
mensen die lifters meepakten. Wel interessant dat dit na een
week al routine werd. Weeral klommen we er pareltjes, maar
Lamme fatale was de meest buitengewone route van allemaal:
6c max van 220 meter, maar met een waanzinnige ambiance en
veel leegte in de laatste lengtes op een pijler.
De vraag is dus: ‘Waarom?’.
25
/peak di
26
istrict
Teskt: jo dotremont
fotos: stijn van hulle
Het moet ongeveer begonnen zijn met een discussie over meer
clubklimactiviteiten, op een of andere Bergpallieteravond. Stef
en ik spraken af nog eens te gaan klimmen in Engeland, waarvan
algemeen geweten is “dat er geen haken staan”. Om het een met
het ander te combineren, werd ons klimuitje snel open getrokken
naar een mini-klimtreffen voor wie wel eens met de “vriendjes
en de blokjes” wou spelen.
Dat het feit van die haken niet helemaal klopt, en dat ze daar ook
behaakte sportklimgebieden hebben, is veel minder geweten,
en ook niet van belang, want daarvoor moeten we de plas niet
oversteken. Voor “Gritstone” daarentegen, daarvoor moet je in
het Engelse Peak District zijn. Deze zandsteenvariëteit is veel
grover en harder dan wat je vindt in bijvoorbeeld Fontainebleau
of Berdorf. Erosie door regen en wind heeft gezorgd voor een
veelheid aan barsten en spleten, wat niet alleen een uniek
karakter geeft aan het klimmen op deze “millstone grit”, maar
ook ideaal is om met klemblokken en friends af te zekeren. Een
vaste haak zetten op deze rotsen zou niet alleen “blasfemisch”
zijn voor veel Britse klimmers, maar ook redelijk belachelijk.
Het basisidee voor dit treffen was: klimmen. Ondanks het feit dat
het gebied ook een droom is voor wandelaars, zouden we deze
laatste activiteit strikt beperken tot de aanloop naar de rotsen die soms al wel eens wat langer kan zijn - en desgevallend naar
de pub. Tenzij het misschien écht te nat zou zijn om te klimmen.
Een andere leuke eigenschap van de Engelse grit is echter dat
het water er al letterlijk af moet druipen vooraleer je er niet meer
op kan klimmen.
En ja, we hebben dit kunnen testen, want tijdens ons verblijf
aldaar zorgde een lagedrukgebied ervoor dat het weer zelfs naar
Britse normen “unpredictable” was. Het mag een wonder heten
dat we ondanks de wind en de regen drie op drie klimdagen
gehad hebben!
Voor onze eerste klimdag - voor de meeste deelnemers een
eerste kennismaking met het klimmen in “The Peak” - trokken
we naar Stanage End, maar wegens het dreigende weer en de
voorspelde regen zijn we halverwege de aanloop blijven hangen
bij de High Neb, die ons bovendien ook boeiende beklimmingen
te bieden had. De verzameling uitgehouwen, maar nooit
geëxporteerde molenstenen, en het weidse uitzicht van de
Stanage Wall, kregen we er zomaar bij.
27
28
PARTNER
Toen rond twee uur de reeds voor de voormiddag voorspelde
regen plots de rotsen begon schoon te spoelen, werd dit onze
enige klimdag waar we door de elementen van de rotsen weg
gejaagd zijn. De stormwind die al de ganse ochtend zijn best
deed om ons het klimmen lastig te maken, was hier niet in
geslaagd.
‘s Anderendaags stond Birchen op het programma, een gebiedje
dat ook voor mij nog onbekend was, en dat omwille van zijn
eerder bescheiden niveau, in het weekend wel eens vrij druk zou
kunnen zijn. Het was dus beter vrijdag te klimmen dan zaterdag.
Ook hier weer dreigde de miezerregen de rotsen te nat te maken
om te klimmen, en waren we genoopt om onze lunch onder
enkele overhangende rotsen te nuttigen.
Maar wisselvallig weer betekent dat na regen de zon weer
schijnt, en laat Birchen nu eens net een sneldrogend massief
zijn. Gevolg: de schade van de voortijdig afgebroken vorige
klimdag haalden we ruim in en klommen en boulderden we tot
we moe waren. Bij de vlakbij gelegen Robin Hood Inn hebben we
zelfs nog even in het zonnetje op het terras kunnen zitten.
De naam Birchen zou wel degelijk kunnen verwijzen naar de
overvloedige aanwezigheid van Berken op deze site.
Als je in Engeland gaat klimmen moet je op veel voorbereid zijn,
dus ook op mooi weer dat in het weekend massa’s klimmers Sheffield ligt vlakbij - naar de rotsen lokt.
Dus had ik voor zaterdag, de derde en laatste echte klimdag van
dit mini-treffen, een minder bezocht gebiedje uitgezocht: Rivelin,
een gebied die door de grotere bebossing meer beschut is dan
we in het Peak District gewoon zijn. Daardoor hoopten we iets
minder geteisterd te worden door de stormachtige wind die ons
al twee dagen het klimmen niet bepaald makkelijker maakte.
De regelmatige regenbuitjes zorgden er voor dat de meeste
routes tegen de middag nat geworden waren én bleven, zodat
we uiteindelijk besloten voortijdig de rotsen te verlaten. Ik ben
nog niet klaar in Rivelin, hier zijn zeker nog genoeg mooie routes
om later nog eens terug te keren.
Teruggekeerd in Hathersage, lijkt het weer terug iets beter, en is
de beslissing snel genomen om nog te trachten onze klimhonger
van die dag te stillen op de Stanage Wall, meer bepaald op
Mantelpiece Buttress, met een zeer korte aanloop en waar de
rosten snel droog zijn.
De snelle bereikbaarheid en de grote parking vlakbij, hebben
er wel voor gezorgd dat we kunnen ervaren hebben dat ook de
ruwe Engelse gritstone gladgeklommen kan raken, hoewel dat
natuurlijk erg relatief is!
Wanneer iedereen voldaan is, en de nodige foto’s van de nu zelfs
zonovergoten “wall” en “moors” genomen zijn, genieten we op
de parking nog even na van een geslaagd klimtreffen met wat
(meegebracht) Belgisch gerstenat, alvorens ons richting “Little
John” te begeven voor de lokale Engelse variant, in combinatie
met een zoals gewoonlijk riante hoeveelheid “pub-food”.
29
/krabi
Teskt en foto’s: Kenny Van haelewyn
ararat
5137m
ORLANDO FURFARI
30
KRABI
Op Krabi klimmen was een onvergetelijke beleving.
Krabi ligt aan de Adamanzee in de provincie Prah Nang en is
bezaaid met gigantische kalkrotsen. Railay Bay lijkt mij de
uitverkoren plek om eerste klimervaringen op te doen in Azië.
Over de gidsen kan ik alleen maar lovend zijn. De club die ons
begeleidde was King Climbers. Samen met Tex Climbing School
beheren zij de rotsen op Railay.
Normaal gesproken is september niet de ideale periode om
Thailand te verkennen. De beste periodes vallen tussen
november en april. Maar naar april toe wordt de hitte dan weer
een factor die het klimmen harder maakt. Maar, bij uitzondering
was september voor ons mild en zelfs gunstig gezind.
Alhoewel, we waren een uur op Railay en de eerste regenbui viel
uit de lucht. En met een regenbui wil ik zeggen een wolkbreuk
waar je geen drie meter ver door kon kijken. Maar, waarom
blijven schuilen als er enthousiasme genoeg is. Je kunt perfect
schuilen en eens de regen wat gaat milderen heb je een nieuwe
uitdaging: klimmen in de regen. De gidsen hebben er ook niet
echt schrik van, dus dat geeft extra motivatie. Poffen is uit den
boze, want dat maakt de grepen alleen maar gladder. De meeste
aarzeling bij “nat klimmen” ligt bij het plaatsen van de voeten.
Gladde rotsen, nat weer en zand, een rare combinatie. Maar je
hoeft uiteraard niet de hele dag in de regen te hangen. Je kan je
even gemakkelijk verplaatsen naar een stuk waar de routes meer
overhangend zijn of zich onder een overgang bevinden. En zodra
de zon er terug doorkomt, droogt alles heel snel op…
Wat me van deze rotsformatie zeker bij blijft, zijn de inconsistente
lijnen. Meestal leent het begin van de route zich voor gemakkelijk
opstappen, maar plots verzeil je in een stuk met gladde wanden
en stalactieten, om nadien terug steile rots met cracks en spleten
thailand
Prachtige rotsen in de natuur,
en op Prah Nang Railay Beach,
Routes inconsisitent, veranderlijk,
scherpe rots , barsten,
gladde rotsstalagtieten, effen vlakken,
mooie onderverhands...
PRAKTISCH
Op mijn vorige reis naar Thailand reden we met de auto naar
Krabi, 90 km van Phuket. Krabi staat bekend als rustig gebied
met veel natuur. Een schitterende locatie om te klimmen.
In Krabi, een zuidelijke provincie van Thailand, wordt het
landschap overheerst door natuurparken met reusachtige
staande kalkrotsen. De baaien aan de azuurblauwe Andaman
Sea zijn witte stranden en prachtige rotsformaties. Vanuit Krabi
Town kun je een longtail nemen naar Railay Beach.
Railay Beach is enkel via boot bereikbaar. Je merkt direct de
rustige sfeer die er heerst. Railay Beach East en West liggen op
tien minuutjes wandelen van elkaar. Zo klein en gezellig is de
baai, die eigenlijk meer op een eilandje lijkt, helemaal afgelegen.
door te klimmen, waar je nergens goede voetgrepen vindt. Dit
alles in eenzelfde route. Dat maakt het klimmen enerzijds erg
leuk, maar maakt het anderzijds tot een uitdaging.
Boulderaars zouden zich ook amuseren.
Routes zijn gemiddeld tussen de twintig en dertig meter en
voorzien van titanium-zekeringspunten. En, niet te vergeten,
de “lovely view” krijg je er extra bij! Je klimt er op het strand
van een prachtig eiland, maar zelfs in zee staan rotsen die te
beklimmen zijn. De “deep-water-solo-tochten” brengen u naar
een plek waar je kan soloklimmen boven water. Het is de
bedoeling dat je - eens de top bereikt - in het water duikt, en
dit van op een hoogte van 20m! Absoluut belangrijk is, zeker
te zijn dat het een plek is waar dat kan. In onze groep zat een
Amerikaanse cowboy die door de gids nipt op tijd gestopt kon
worden. De stakker negeerde het waarschuwingsbord en was
bijna recht op een koraalrif gesprongen.
Meer dan 700 routes in deze paradijselijke omgeving. Gemiddeld
zijn de routes tussen 6a en 7b maar je vindt er ook extremen tot
8c. Je kunt georganiseerd klimmen in groep (ook voor beginners)
of een gids aanspreken. De King Tex Climbing School, opgestart
in 1992 door King en Tex. Klimmen is hun leven. Ik zag die kerels
makkelijk een route 6 doen op blote voeten.
Waar ik mij niet aan waagde is deep-water solo: van een staande
rots op zee, 17m naar beneden duiken. De rots staat tussen Krabi
en Phuket bij Phi Phi Island. Dat eilandje heeft de tropische
romantiek die we kennen uit de films, maar is op sommige
momenten toch wat druk. Toch kun je er ook mooie klimtrips
boeken en is het leuk snorkelen.
King Climbers Thailand Route Guide Book.
Somporn Suebheit, de King brengt een gids uit met topo’s
en kaarten over heel Thailand. Je leest er reisadvies, nuttige
adressen en zelfs een woordenlijstje Thais.
Zeker eens nakijken op www.railay.com
31
italiaanse
door de ogen van
natuurfotograaf
Werner
Van Steen
32
dolomieten
Werner reisde al de hele wereld rond, van de diepe wateren van
de Stille Oceaan voor een close encounter met de gevreesde
grote witte haai tot de Himalaya voor het fotograferen van ’s
werelds hoogste bergtoppen. Toch is er één plek waar hij en zijn
vriendin Marion hun hart verloren hebben: de Drei Zinnen in de
Italiaanse Dolomieten.
Uit de vele foto’s die we vonden op Werner’s website www.
wernervansteen.com plukten we deze beelden voor een protfolio
Niet voor niets houdt Werner zoveel van de bergen. Als 16-jarige
klom hij reeds routes als de Arête Küffner op de Mount Maudit en
eind jaren ’80 behoorde hij tot het select groepje sportklimmers
dat Freyr onveilig maakte. Zo was hij de eerste Vlaming die
reeds in 1988 een 8a klom.
Lago Antorno
Canon 1Ds Mark III, EF 24-70mm f2.8 L II USM, Gitzo GT 3542
LS driepoot, Arca Swiss Z1 balhoofd
Het extreme is verleden tijd maar Werner gaat nu de bergen
in met als doel om huiswaarts te keren met mooie foto’s.
Natuurfotografie is zijn tweede bron van inkomsten geworden
naast zijn freelance werk als vertegenwoordiger voor het
befaamde klimmerk Petzl.
33
Drei Zinnen met Melkweg en vallende ster
Canon EOS 5D Mark III, Zeiss 21mm f2.8 Distagon ZE, Gitzo GT
3542 LS driepoot, Arca Swiss Z1
Drei Zinnen reflectie
Canon EOS 5D Mark III, Zeiss 15mm f2.8 Distagon ZE, Gitzo GT
3542 LS driepoot, Arca Swiss Z1
34
35
voetafdruk
Vreemd gespuis
in het steengruis
tekst: luc vandenbosch
foto’s: KBF en NATAGOrA
Om het met de woorden van de goedzakkige
Obelix te zeggen: “Rare jongens, die Romeinen.”
Ga ik nu over strips schrijven? Of over
Romeinen? No sir,..!
dit artikel gaat over namen in de natuur, die
jullie gegarandeerd op het verkeerde been
zetten.
‘What’s in a name’ voor klimliefhebbers als
het ware. Laat jullie op sleeptouw nemen voor
een ontmoeting met een Tripmadam, een Bleek
bosvogeltje en een Spaanse vlag.
Tripmadam
Inderdaad, de Tripmadam (Sedum rupestre L. of Sedum reflexum
L.) heeft een Franse pedigree. In Les rochers des demoiselles en
Le Rocher du Castel vinden jullie dit vetplantje op zonbeschenen
rotsrichels en in de zoom van stenige toegangspaden. En
zeggen dat ik voor haar nog op bedevaart trok naar de Argonne,
de groene schatkamer in het noordoosten van Frankrijk. Mijn
dagboek vermeldt op 20.05.04: “onder wakende wolken
het compacte kluwen van de Tripmadam gelokaliseerd in de
kalkgroeve van Chémery-sur-Bar, waarvan de ingang enkel via
een op een steile en rotsachtige helling gelegen kalkgrasland
te bereiken is”... Wist ik toen veel welk energiefabriekje in dit
miniatuurplantje schuilging. Neem nu de krioelende stengeltjes
bekroond met citroengele bloemetjes, die slechts bloeien van
juni tot augustus. Kwestie van niet nodeloos energie op te
pompen. Verder, haar glanzende, scheepvormige blaadjes die
dienst doen als waterreservoirtjes in tijden van droogte. Om
tenslotte, door matjes te vormen tussen de kiezels en zich klein
te maken, weerstand te bieden aan de gure wind en de barre
koude.
Bleek bosvogeltje
Over nu naar een andere warmte- en kalkminnaar, het Bleek
bosvogeltje (Cephalanthera damasonium (Mill.) Druce),
doordrongen van zijn vedettestatus van orchidee. Hij torent
soeverein uit boven de kruidlaag van het beukenbos. Hij heeft
zijn naam niet gestolen. Tijdens de maanden mei en juni
klauteren de geligwitte bloemetjes op elkaar als vogeljongen
met opengesperde bekjes en roodaangelopen keeltjes.
Tenminste, als de weergoden hem gunstig gezind zijn, d.w.z.
hij houdt van een natje en een droogje. De rest van de zomer
dient hij te pronken met zijn groengele bladeren waarmee hij
zich omgordt als een heer van stand. Hij getuigt daarenboven
van een sterk staaltje van zelforganisatie: hij bevrucht namelijk
zichzelf. Waar ik nog een pelgrimstocht diende te ondernemen
naar de kalkgroeve van Chémery-sur-Bar in de Argonne begeleid
door de natuurnerds van Natuurpunt Hasselt (zie ook hierboven),
zullen jullie in gestrekte draf naar Les rochers des demoiselles,
en meer bepaald, naar het bos ten noorden van het deelmassief
Gems of naar Le Rocher du Castel snellen. Op het geëigende
tijdstip weliswaar. Poepsimpel, toch.
Spaanse vlag
Even kijken of de vlag nog steeds de lading dekt. Portugal,
2004, Serra da Lousa, het ruige hinterland van Coïmbra. De
eerste schreden van een vierdaagse voettocht door berg en dal.
Een waanzinnig gestileerde vlinder, in zwart rokkostuum met
smetteloos wit hemd kruist mijn pad. En als hij zijn vleugels
openschuift, verschijnt een keurige oranjerode gilet met zwarte
zakjes. De Spaanse vlag (Euplagia quadripunctaria Poda) is
een mot (ochot, hoe onbeleefd, een nachtvlinder, dus) die ook
tijdens de dag rondfladdert. Noblesse oblige, de spanwijdte van
zijn vleugels bedraagt 6 cm. 2004 wordt algemeen beschouwd
als een kanteljaar, want sindsdien is hij vooral in Wallonië
in opmars. Met wat geluk komen jullie hem tegen in juli en
augustus. Opgelet, hij is een laatslaper, hij vliegt vooral in de
middag. De Spaanse vlag is verzot op kruidachtige planten
als koninginnenkruid, brandnetel, dovenetel, weegbree en
hondsdraf.
bleek bosvogeltje
tripmadam
herinner je de heerlijke bekentenis van Julia aan Romeo:
“What’s in a name? That which we call a rose... By any other name would smell as sweet.”
De naam doet er niet toe, als je maar de onderliggende schoonheid ervaart.
Zeg dat Shakespeare het gezegd heeft...
37
spaanse vlag
38
PARTNER
/SHOP
BOEKEN
1. BERGBEKLIMMEN - CURSUSBOEK BEGINNERS
Hét naslagwerk over technieken voor beginnende alpinisten.
Prijs: € 21,00
2. wALLIS - Alpiene ervaring opdoen
Een selectie van 10 prachtige “eenvoudige” beklimmingen in
detail beschreven, zodat je met vertrouwen deze tochten zelfstandig tot een goed einde kan brengen!
Prijs: € 19,00
3. ALPINE ROTSKLIMMEN - Auteur: Koen Hauchecorne
Van klimschool tot hoogalpiene routes.
Prijs: € 20,00
4. kennis maken met sportklimmen
Klimactiviteiten die te realiseren zijn met de basisinventaris van
een turnlokaal, voor groepen van 25 à 30 kinderen. Stapsgewijs
wordt de overgang gemaakt naar klimmen in een echte klimzaal.
Prijs: € 25,00
5. De Rock Warrior’s Way - Mentale training voor
sport-en rotsklimmers - Auteur: Arno Ilgner
Een leidraad bij de beleving van het klimmen, maar ook bij elk
avontuur in het leven!
Prijs: € 17,95
TOPO
1. MARCHE LES DAMES (Uitgave 2011)
Prijs: € 18,00
2. TOPO fREYR
Prijs: € 24,00
3. TOPO MOZET (uitgave 2011)
Prijs: € 16,00
4. TOPO DURNAL (uitgave 2011)
Prijs: € 7,50
5. TOPO BEEZ
Prijs: € 6,00
6. TOPO Hotton
Prijs: € 9,00
7. TOPO CORPHALIE (HUY)
Prijs: € 8,00
8. TOPO YVOIR (uitgave 2012)
Prijs: € 12,00
9. TOPO Pont-a-lesse
Prijs: € 12,00
10. TOPO PLAIN DES FOSSES (uitgave 2011)
Prijs: € 8,00
cursusboekjes
MERCHANDISING
1. OPNAAIBADGE
Badge die je op je kleren kan naaien (6 cm x 4 cm)
Prijs: € 3,00
2. T-SHIRTS KBF
Kleur man: grijs-blauw met witte bedrukking.
Kleur dames: grijs-groen met witte bedrukking.
Prijs: € 16,00 (verzendingskosten inclusief)
1. KVB-cursusboekjes
Deze cursusboekjes zijn bestemd voor de leerlingen, bevatten
een handig overzicht van de aangeleerde technieken plus overzichtelijke illustraties.
KVB
KVB
KVB
KVB
1 (indoor Toprope – 36 pag – 12,5 cm x 9 cm)
2 (indoor voorklimmen – 48 pag – 12,5 cm x 9 cm)
3 (outdoor voorklimmen – 56 pag – 12,5 cm x 9 cm)
4 (adventure klimmen - 46 pag - 21 cm x 15 cm)
Prijs leden KBF: 7,50 €/stuk (KVB 1 -2 - 3) en 16 €/stuk (KVB4)
2. KVB-instructeurshandleidingen
Dit is de handleiding voor docenten, inclusief de bijhorende
leskaarten.
KVB 1 - Indoor Toprope – 36 pag (24 cm x 17 cm)
KVB 2 - Indoor voorklimmen (24 cm x 17 cm)
KVB 3 - Outdoor voorklimmen (24 cm x 17 cm)
Prijs leden KBF: € 16,00 / stuk
39
/clubS
PRAKTISCH
40
BAC ANTWERPEN
www.bacantwerpen.be
canyon team vlaanderen
www.canyonteamvlaanderen.be
VOORZITTER: Henk Vandenhoeck
03 440 44 68 / henk [email protected]
SECRETARIS: Nancy Willeme
0495 57 98 32 / [email protected]
VOORZITTER: Jeroen Schurmans
[email protected]
SECRETARIS: Helena Debedts
[email protected]
BAC LIMBURG
www.bac-limburg.be
CRUX CLIMBING TEAM
www.cruxbouldergym.be
VOORZITTER: Luc Vroninks
0475 42 27 04 / [email protected]
SECRETARIS: Jan Rubens
0497 87 58 43 / [email protected]
VOORZITTER: Johny Vaes
0498 31 83 99 / [email protected]
SECRETARIS: Tim Dupont
0495 46 55 25 / [email protected]
BERGSPORTVERENIGING KLEIN BRABANT
www.bvkb.be
de bergpallieters
www.bergpallieters.be
VOORZITTER: Koen De Laet
0475 26 50 32 / [email protected]
SECRETARIS: Stef Duymelinck
0494 44 09 61 / [email protected]
VOORZITTER: Koen Van Hemelrijck
0473 66 11 32 / [email protected]
SECRETARIS: René Moortgat
0477 67 44 52 / [email protected]
bergsport oosT VLAANDEREN
www.bovl.be
climbing team de dam
www.dedam.be
VOORZITTER: Philippe Caboor
09 371 46 72 / [email protected]
SECRETARIS: Anneleen De Maesschalck
0499 40 00 81 / [email protected]
VOORZITTER: Goossens Tim / 0486 36 51 55 /
[email protected]
SECRETARIS: Jeremy Frackiewicz
0494 47 75 73 / [email protected]
bergsportvereniging provincie antwerpen
www.bergsport-bpa.be
klimclub hungaria
www.klimzaalhungaria.be
VOORZITTER: Marc Hermans
0475 56 75 50 / [email protected]
SECRETARIS: Jan Van Herbruggen
[email protected]
BESTUURDER: Tijl Smitz
0473 44 94 33 / [email protected]
BESTUURDER: Charlotte De Roey
0479 27 78 38 / [email protected]
bergsport vlaams brabant
www.bvlb.be
limburgse bergsportvereniging
www.klimburger.be
VOORZITTER: Walter De Bruyne
053 80 46 29 / [email protected]
SECRETARIS: Ingrid De Wolf
[email protected]
VOORZITTER: Lode Draelants
0496 40 03 21 / [email protected]
SECRETARIS: Liesbeth Moesen
[email protected]
bleau climbing team
www.bleau.be
vlaamse bergsport waasland
www.bergsportwaasland.be
VOORZITTER: Bert Geerinckx
0486 62 24 35 / [email protected]
SECRETARIS: Renaat Will
0485 58 61 72 / [email protected]
VOORZITTER: Robert Verberckmoes
03 770 64 83 / [email protected]
SECRETARIS: Mieke De Munck
0473 43 60 11 / [email protected]
blueberry club
www.blueberry-hill.be
westVLAAMSE BERGSPORTVERENIGING
www.westvlaamsebergsportvereniging.be
VOORZITTER: Koen Demuynck
0490 41 00 70 / [email protected]
SECRETARIS: Serge Miesse
0475 59 52 28 / [email protected]
VOORZITTER: Bart Vercruyssen
0474 28 69 26 / [email protected]
SECRETARIS: Els Meyhui
056 60 98 47 / [email protected]
/federatie
praktisch
SECRETARIAAT
FEDERATIE
STATIESTRAAT 64 - 2070 ZWIJNDRECHT
OPENINGSUREN: maandag - vrijdag van 9.00 -17.00u
CONTACT: 03 830 75 00 / FAX 03 830 36 24 /
[email protected]
VOORZITTER: Tuur Ceuleers
0472 69 89 23 / [email protected]
1. ADMINISTRATIEF TEAM
Tom De Clerck 03 830 75 05
[email protected]
Eindverantwoordelijk Administratief Team / operationele
leiding en beleid / supervisie financiën / IT en netwerkbeheer /
administratieve vereenvoudiging / procedures en automatisering
ONDERVOORZITTER: Frank Stevens
0485 18 54 58 / frank.stevens@ klimenbergsportfederatie.be
PENNINGMEESTER: Paul Verzele
0478 2567 84 / paul.verzele@ klimenbergsportfederatie.be
SECRETARIS: Herman De Kegel
0472 71 50 39 / herman.de.kegel@ klimenbergsportfederatie.be
Reginald Roels 03 830 75 06
[email protected]
Redactie KBF-magazine - Opmaak en grafisch ontwerp /
verzekeringen
BESTUURDERS: Lode Beckers / Lode Draelants / Luc Vroninks /
Jonas Lohaus / Jo Dotremont / Bart Vercruyssen
Syuzanna Mkrtchyan 03 830 75 08
[email protected]
Verwerking financiële en boekhoudkundige gegevens /
debiteuren (klanten)beheer / leveranciersbetalingen
rekeningnummer lidgelden
Linda Wouters 03 830 75 01
linda.wouters@ klimenbergsportfederatie.be
Ledenadministratie / opvolging bestelling shop / administratie
KVB’s
Silke Dietvorst 03 830 75 00
[email protected]
Onthaal / klimtoelatingen / cel Canyoning / cel Winter /
sportkaderopleidingen Winter en Canyoning
2. sporttechnisch team
Hanne Gyselbrecht 03 830 75 03
[email protected]
Eindverantwoordelijkheid Sporttechnisch Team / operationale
leiding en beleid / sportkaderopleidingen Bergbeklimmen
Koen Hauchecorne 03 830 75 04
[email protected]
Coördinatie rotsbeheer en infrastructuur, opmaak topo’s /
beheer KVB’s / sportkaderopleiding Instructeur B Rotsklimmen
/ cel Rotsklimmen / beleidsondersteuning /
Jan Verhoeven 03 830 75 02
[email protected]
Sporttechnisch coördinator recreatie / coördinatie topsport
en nationale wedstrijden / sportkaderopleiding muur- en
sportklimmen / cel sportklimmen
Wendy Saerens 03 830 75 09
[email protected]
Reservaties Chaveehut / stageadministratie / cel Bergwandelen
/ sportkaderopleidingen bergwandelen
BBAN: 068-2247992-44
IBAN: BE55 0682 2479 9244
SWIFT of BIC: GKCCBEBB
BIBLIOTHEEK
Tijdens kantooruren, èn de laatste woensdagavond van de
maand, MAAR dan ENKEL op afspraak (mail, telefoon).
BEHEER KLIMGEBIEDEN
BELGIAN REBOLTING TEAM
CONTACTPERSOON:
Kobe Bellinkx - Schrijversweg 4, 3660 Opglabbeek
0486 12 37 86
CENTRALE WANDELINGEN
VOORZITTER: Jan Bril
02 523 18 54
SECRETARIS: Julien Baeten
03 455 72 95
COÖRDINATOR: Theo Goovaerts
0486 58 4761 / [email protected]
IN HET WEEKEND DOET HET TELEFOONNUMMER DIENST
ALS SOS-NUMMER: dwz. enkel melding ongevallen!
41
/hutten
REFUGE JEF DE ROECK (oVIFAT - hOGE vENEN)
chaveehut (maillen - ardennen)
Rue Abbé Toussaint 19, OVIFAT - 080 44 67 17
Rue de la Chavée 7, 5330 MAILLEN - 083 65 52 39
Voor
activiteiten
als
wandelingen,
langlauftochten,
mountainbike of een gezellig treffen in een prachtige omgeving.
Voor groepsreservaties en toegangscode: zie onderstaande
telefoonnummers. Ieder niet-lid mag op uitnodiging en in het
bijzijn van een lid, ten hoogste tweemaal overnachten in de
refuge. Bij een eventuele derde overnachting zal het niet-lid lid
moeten worden van de KBF.
Reservatieprocedure
1. reservatie via het KBF-secretariaat
2. betaling (vooraf) uit te voeren
3. secretariaat stuurt bevestiging + toegangscode
4. na verblijf het drankverbruik doorgeven aan secretariaat
Om de bereikbaarheid van de refuge te garanderen, moet het
codenummer van de hut aangevraagd worden op het secretariaat:
03 830 75 06 of Paul Verzele 0478 25 67 84
Hutverantwoordelijke
RESERVATIES
Alle reservaties gebeuren via het KBF-secretariaat
Tel. 03 830 75 00
Fax 03 830 36 24
[email protected]
Paul Verzele
TARIEVEN “all-in” (per bezoeker per dag)
(verblijf, gebruik trekkerskeuken, gas, electriciteit, douche) :
Lid: € 7,00
Niet-lid: € 14,00
Lid < 13 jaar: € 4,00
Niet-lid < 13 jaar: € 8,00
OPENINGSTIJDEN
Van 1 maart tot 30 juni en van 1 september tot 30 oktober is
de hut elk weekend open (tijdens de week vanaf minimum 20
personen).
Van 1 juli tot 31 augustus: alle dagen met enkel trekkerskeuken
formule en ontbijt en lunchpakket.
De hut is dagelijks gesloten van 10u tot 17u.
Tot en met 5 jaar: gratis
REFUGE JEAN DUCHESNE (fREYR - ARDENNEN)
Chaussée des Alpinistes 1, 5500 ANSEREMME (Dinant)
42
Gelegen op het plateau van Freyr, boven het meest
indrukwekkende rotsmassief van België, Freyr ...
Hier heeft de CMBel een hut beschikbaar voor o.a. KBF-leden.
Deze hut biedt slaapgelegenheid aan 32 personen. Indien het te
veel regent, is dit de ideale oplossing om droog te blijven tijdens
de weekends, na een zware klimdag.
Overnachting is ook mogelijk op de bivakweide en dit in een
(kleine) tent of bivakzak. Omdat het hier niet gaat om een
officiële camping, maar om een bivakplaats zijn grote tenten –
model bungalow – verboden.
TARIEVEN 2013
Refuge: Lid van bergsportfederatie: € 4,00
Niet-leden: € 8,00
Bivakweide: Lid van bergsportfederatie: € 2,00
Niet-leden: € 4,00
Van 1 november tot 28 (29) februari is de hut zowel tijdens het
weekend als de week pas open vanaf min. 20 personen.
De huttenwirten komen aan op vrijdag rond 20u. en vertrekken
op zondagochtend rond 11u.
Hutverantwoordelijke
Bart en Gonda Vercruyssen-Martens
Tel. 09 374 12 50 (na 19.00u)
TARIEVEN 2013
waarborgsom € 75 (10-29 pers) / € 125 (vanaf 30 pers)
Trekkers keuken € 1,80
Ontbijt € 5
Lunch € 5
Avondmaal € 10
lid van bergsportfederatie
niet-lid
kind lid <13j
kind niet-lid <13j
KAMER
€ 7,50
€ 15,00
€ 5,00
€ 10,00
LAGER
€ 6,00
€ 12,00
€ 3,50
€ 7,00
TENT
€ 4,00
€ 8,00
€ 1,50
€ 3,00
PARTNER